Μετάβαση στο περιεχόμενο

ΑΚ Μίλαν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μίλαν
Επίσημη ονομασίαAssociazione Calcio Milan
Ίδρυση16  Δεκεμβρίου 1899
ΈδραΜιλάνο[1], Ιταλία
ΣτάδιοΣτάδιο Τζιουζέπε Μεάτσα, Μιλάνο[2][3]
Χρώματακόκκινο, μαύρο και λευκό
ΙδιοκτήτηςElliott Management [4]
ΠρόεδροςΠάολο Σκαρόνι
ΠροπονητήςΠάουλο Φονσέκα[5]
ΠρωτάθλημαΣέριε Α
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση
Τρίτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram Λογαριασμός στο YouTube Σελίδα στο Linkedin
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Η Μίλαν (ιταλικά: Milan, ιταλική προφορά: ˈmiːlan), είναι ένας ιταλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στο Μιλάνο της Λομβαρδίας, από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς.[6] Τα μέλη και οι οπαδοί της ονομάζονται Milanisti (Μιλανίστι) ή Rossoneri (Ροσονέρι, δηλαδή Κοκκινόμαυροι).

Συνολικά, μετρά τριάντα (31) επίσημους τίτλους στη χώρα της (δεκαεννιά πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα και επτά Σούπερ Καπ). Εκτός συνόρων, πρόκειται για την πιο επιτυχημένη ιταλική ομάδα. Έχει κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών (νυν Τσάμπιονς Λιγκ) επτά φορές, επίτευγμα που μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης υπερβαίνει με δεκατεσσερεις κατακτήσεις και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ πέντε, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ. Επίσης, έχει κατακτήσει δύο Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης.

Η Μίλαν έχει αναδειχθεί τέσσερις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια συλλόγων (μία ως νικήτρια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων που διοργανώνει η FIFA και τρεις ως τροπαιούχος του Διηπειρωτικού). Όσον αφορά τις ομάδες με τους περισσότερους αναγνωρισμένους διεθνείς τίτλους, η Μίλαν είναι τέταρτη μαζί με τη Μπόκα Τζούνιορς (έχουν από 18). Πρώτη με 26 είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ στη δεύτερη θέση με 23 η αιγυπτιακή Αλ Αχλί και τρίτη η ισπανική Μπαρτσελόνα με 20.[7]

Το ντέρμπι ανάμεσα στη Μίλαν και την Ίντερ, την έτερη μεγάλη ομάδα του Μιλάνου, θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις, όχι μόνο στο ιταλικό πρωτάθλημα, αλλά και παγκοσμίως. Επίσης, οι Ροσονέρι ανήκουν στους ιδρυτές του G-14, ενός πανευρωπαϊκού ομίλου που περιελάμβανε τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου, καθώς και του διάδοχου σχήματος, της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ECA).

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την ίδρυση στο χρυσό άστρο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χέρμπερτ Κίλπιν, ο πρωτεργάτης της ίδρυσης της Μίλαν

Η Μίλαν ιδρύθηκε ως σύλλογος φούτμπολ και κρίκετ το 1899 από πρωτοβουλία του Χέρμπερτ Κίλπιν, Βρετανού υφαντουργού εκπατρισθέντος από το Νότινγχαμ. Προς τιμήν του η ομάδα έχει κρατήσει την αγγλική γραφή του ονόματος, με ιταλική όμως προφορά (Μίιλαν - τονισμός στην "προπαραλήγουσα"). Η ομάδα κερδίζει το πρώτο της πρωτάθλημα το 1901, θέτοντας παράλληλα τις βάσεις για την ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα της. Το 1908 εσωτερικές διαμάχες σε διοικητικό επίπεδο, οδηγούν σε διάσπαση και στην ίδρυση του άλλου μεγάλου συλλόγου με έδρα το Μιλάνο, της Ίντερ. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και ως το τέλος της δεκαετίας του 1940, η ομάδα εκινείτο στη μετριότητα, χωρίς να κερδίσει κάποιον αξιόλογο τίτλο, είχε δε υποχρεωθεί να αλλάξει το όνομά της σε "Μιλάνο".[8] Στους άξιους αναφοράς παίκτες συγκαταλέγονται οι Άλντο Μπόφι και Ρικάρντο Καραπελέζε.

Με αρχή το πρωτάθλημα του 1951 κι έχοντας ως βάση την περίφημη σουηδική επιθετική τριπλέτα των Γκούναρ Γκρεν, Γκούναρ Νόρνταλ και Νιλς Λίντχολμ (γνωστή ως Γκρε-Νο-Λι), αλλά και τη σιγουριά που της πρόσφερε κάτω από τα γκολπόστ η παρουσία του Λορέντσο Μπουφόν, η ομάδα εισέρχεται σε μακρά περίοδο διακρίσεων. Υπό την καθοδήγηση του εμβληματικού Νερέο Ρόκο, στις 22 Μαΐου του 1963 η Μίλαν στέφεται για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης κόντρα στη μεγάλη Μπενφίκα που βρισκόταν για τρίτη συνεχόμενη φορά στον τελικό, έχοντας πάρει το τρόπαιο τις δύο προηγούμενες. Οι Μιλανίστι επικρατούν της πορτογαλικής ομάδας με 2-1, με δύο γκολ του Ζοζέ Αλταφίνι. Για τους "Αετούς της Λισσαβόνας" σκόρερ είναι ο περίφημος Εουσέμπιο.[9] Εκείνη την περίοδο, εκτός του Αλταφίνι που ξεχωρίζει με την εκτελεστική του δεινότητα, αρχίζει να αναδεικνύεται και ο βιρτουόζος μεσοεπιθετικός Τζιάνι Ριβέρα.

Ακολουθεί το 1969 το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ του μικρού σε ηλικία τότε Γιόχαν Κρόιφ, καθώς και το πρώτο Διηπειρωτικό (η εικόνα του από το αντιαθλητικό παιχνίδι των Αργεντινών της Εστουδιάντες αιμόφυρτου αλλά νικητή τελικά Νέστορ Κομπέν, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό των παλαιότερων τουλάχιστον φίλων της ομάδας).[10] Έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες όπως οι Άλντο Μαλντέρα και Βάλτερ Νοβελίνο, η Μίλαν κατακτά το πρωτάθλημα του 1979, ξορκίζοντας την τραυματική ανάμνηση της Φατάλ Βερόνα (1973) όταν και απώλεσε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική και τοποθετεί επιτέλους στη φανέλα της το χρυσό άστρο (σύμβολο συμπλήρωσης δέκα πρωταθλημάτων). Ο Ριβέρα, ποδοσφαιριστής-σημαία της, αποσύρεται από την ενεργό δράση.

Κάθοδος και αναγέννηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έκτοτε η ομάδα ακολουθεί πτωτική πορεία. Το 1980 ξεσπά το σκάνδαλο Τοτονέρο και οι Ροσονέρι τιμωρούνται με υποβιβασμό στη Σέριε Μπι για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Η υπόθεση είχε σχέση με πληρωμές παικτών και παραγόντων, προκειμένου να "στηθούν" διάφορα παιχνίδια. Η Μίλαν επέστρεψε αμέσως στην πρώτη κατηγορία, όμως το 1982 ξαναϋποβιβάζεται για αγωνιστικούς αυτή τη φορά λόγους. Το τρωθέν κύρος του συλλόγου αναλαμβάνει να αποκαταστήσει το 1986 (έτος-ορόσημο για την ιστορία του) ο δικηγόρος και μεγαλοεπιχειρηματίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αγοράζει την ομάδα και αποφασίζει να επενδύσει πολλά χρήματα σε αυτήν. Προσλαμβάνει ως προπονητή τον Αρίγκο Σάκι, μία ιδιαιτέρως χαρισματική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία. Επίσης φέρνει στο Μιλάνο τον καλύτερο επιθετικό της δεκαετίας εκείνης Μάρκο φαν Μπάστεν. Στο Μιλάνο φτάνουν επίσης και οι Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ, οι οποίοι μαζί με τους Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι, Ρομπέρτο Ντοναντόνι και άλλους που συνολικά έμειναν γνωστοί στην αθλητική ιστορία ως «οι αθάνατοι» (Gli Immortali), συγκροτούν μια από τις σπουδαιότερες ομάδες όλων των εποχών,[11][12] με αποτέλεσμα να ανοίξει ένας νέος κύκλος σπουδαίων αποτελεσμάτων. Η Μίλαν ζει τις πιο ένδοξες στιγμές της, με τη σκυτάλη των επιτυχιών να παραλαμβάνει «η ομάδα των αήττητων» (Gli Invincibili) του Φάμπιο Καπέλλο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 θα κατακτήσει επτά ακόμη πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (Τσάμπιονς Λιγκ), καθώς και άλλους εγχώριους και διεθνείς τίτλους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων υπό την τεχνική ηγεσία του παλαιού της αστέρα Κάρλο Αντσελότι και με αρχισκόρερ το διεθνή Ουκρανό Αντρέι Σεβτσένκο.

Νέα σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα το 2006, όταν η ομάδα φάνηκε αναμειγμένη στο Καλτσιόπολι, ακόμη ένα σκάνδαλο σχετικό με προκαθορισμένου αποτελέσματος αγώνες. Ξεκινά το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς και δεν προκρίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς. Ασκεί έφεση, η ποινή μειώνεται σε αφαίρεση μόνο 8 βαθμών κι έτσι της δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2007. Στον τελικό της ευοίωνης γι' αυτήν Αθήνας (στην ίδια πόλη έχει κερδίσει το τρόπαιο και το 1994), χάρις στα γκολ του Φίλιπο Ιντζάγκι και την πολύτιμη συμβολή ποδοσφαιριστών σαν τον Κλάρενς Ζέεντορφ, τον Αντρέα Πίρλο και τον Τζενάρο Γκατούζο, νικά με 2-1 τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ και κατακτά το έβδομο ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα.

Παρούσα περίοδος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 25 Ιουνίου 2010, οι Ροσονέρι ανακοινώνουν την πρόσληψη του προπονητή Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Ρομπίνιo, Αντόνιο Κασάνο και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, στην πρώτη σεζόν υπό τις κατευθύνσεις του τεχνικού από το Λιβόρνο, οδηγούν την ομάδα στην κατάκτηση του 18ου τίτλου στην ιστορία της, θέτοντας έτσι τέρμα στην πενταετή κυριαρχία της συμπολίτισσας και μεγάλης ανταγωνίστριας Ίντερ. Τον Αύγουστο του 2011, η Μίλαν κερδίζει στο Πεκίνο το έκτο της ιταλικό Σούπερ Καπ με νίκη 2-1 επί των Νερατζούρι, επιβεβαιώνοντας κατά εμφατικό τρόπο την επιστροφή της στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Τα τελευταία χρόνια η ομάδα δεν κατορθώνει να πρωταγωνιστεί, κινούμενη περί το μέσον της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα και χωρίς διακρίσεις στα ευρωπαϊκά κύπελλα.

Χρώματα, σήματα, ύμνος, μασκότ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη αμφίεση της Μίλαν

Η αυθεντική φανέλα της Μίλαν, ήταν ανέκαθεν κόκκινη και μαύρη.[13] Σύμφωνα με τον εκ των ιδρυτών της Κίλπιν, ο συγκεκριμένος συνδυασμός επιλέχθηκε για να υποδηλώσει την πρόθεση δημιουργίας φόβου στον αντίπαλο. Στην παραπάνω σημειολογία οφείλονται τα παρωνύμια "Ροσονέρι" (Κοκκινόμαυροι) και "Διάβολος" (προφανής η χρωματική αντιστοιχία). Για τους εκτός έδρας αγώνες έχει επιλεγεί το άσπρο. Η "δεύτερη" εμφάνιση θεωρείται τυχερή από πολλούς οπαδούς της ομάδας, καθώς μ' αυτήν σε οκτώ τελικούς έχουν κατακτηθεί έξι κύπελλα πρωταθλητριών και χαθεί μόλις δύο (το 1995 στη Βιέννη από τον Άγιαξ χάρη σε γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ στο 89' και το 2005 στον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης όταν η Λίβερπουλ επιβλήθηκε στα πέναλτι). Απ' την άλλη, σε τρεις τελικούς που χρησιμοποιήθηκαν οι εντός έδρας εμφανίσεις, υπήρξε μόλις μία επιτυχία.

Για αρκετά χρόνια, το σήμα της Μίλαν είχε ως έμπνευση το έμβλημα της πόλης του Μιλάνου (κόκκινος σταυρός σε άσπρο φόντο).[14] Ενίοτε, έχει χρησιμοποιηθεί και μια εικόνα διαβόλου.[15] Βασισμένο στην παράδοση, το τωρινό σήμα της ομάδας είναι ωοειδές με χρυσό άστρο στην κορυφή.[14] Στο μέσο του υπάρχει εφαπτόμενος κύκλος που χωρίζεται κάθετα σε δύο ημικύκλια εκ των οποίων το αριστερό φέρει εναλλάξ κόκκινες και μαύρες κάθετες ρίγες και το δεξιό το έμβλημα του Μιλάνου. Πάνω από αυτόν υπάρχουν τα αρχικά "ACM" (Associazione Calcio Milan) και κάτω η χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου (1899).[16] Το 2009 έγιναν κάποιες μικροαλλαγές στις ρίγες, στο σταυρό και σε άλλα σημεία του σήματος.[14]

  • Τα εμβλήματα του συλλόγου μέσα στο χρόνο
  • 1899
    1899
  • 2009–σήμερα
    2009–σήμερα

Στη φανέλα της η Μίλαν, εκτός από το άστρο της κατάκτησης δέκα πρωταθλημάτων (για να τοποθετηθεί και δεύτερο θα πρέπει σύμφωνα με τα ισχύοντα στην Ιταλία να συμπληρωθούν είκοσι τίτλοι κ.ο.κ.), όταν αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει επιπλέον το "διακριτικό του πολυνίκη" της ανωτέρω διοργάνωσης. Αυτό φέρεται στο αριστερό μανίκι και έχει την εικόνα του αντίστοιχου κυπέλλου, πάνω από το οποίο αναγράφεται ο αριθμός των κατακτήσεων (7). Με βάση τον κανονισμό της UEFA, το συγκεκριμένο έμβλημα δικαιούνται να χρησιμοποιούν μόλις έξι ομάδες, οι Ρεάλ Μαδρίτης, Μίλαν, Λίβερπουλ και Μπαρτσελόνα επειδή έχουν πέντε κατακτήσεις του τροπαίου και άνω, καθώς επίσης και ο Άγιαξ με την Μπάγερν, λόγω του ότι το έχουν κερδίσει τρεις συνεχόμενες φορές.[17]

Ο επίσημος ύμνος των Ροσονέρι τιτλοφορείται Milan Milan και είναι γραμμένος από τους Τόνι Ρένις και Μάσιμο Γκουαντίνι.[18]

Από τις 16 Φεβρουαρίου 2006, η επίσημη μασκότ της Μίλαν είναι ο "Milanello", σχεδιασμένος από τη Warner Bros. Πρόκειται για έναν κοκκινόμαυρο διάβολο με μια μπάλα ποδοσφαίρου, το όνομα του οποίου παραπέμπει άμεσα στο ομώνυμο αθλητικό κέντρο του συλλόγου. Προηγουμένως, στη δεκαετία του ενενήντα, ο ρόλος αυτός είχε ανατεθεί στον παρόμοιας έμπνευσης "Dudy".[19][20]

Χορηγοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χορηγός στη φανέλα αυτή τη στιγμή είναι η αεροπορική εταιρεία Emirates, η οποία εδρεύει στο Ντουμπάι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Υπάρχει συμφωνία για τετραετή συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών, που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2010.[21] Για πολύ μεγάλο διάστημα χορηγός της Μίλαν υπήρξε η Opel, ενώ κάποιες φορές στη φανέλα αναγράφονταν ιδιαίτερα μοντέλα αυτοκινήτων της συγκεκριμένης εταιρείας. Το ρουχισμό της ομάδας έχει αναλάβει η Adidas, με την οποία η συμφωνία λήγει την περίοδο 2016–17.[22]

Περίοδος Εταιρεία ένδυσης Κύριος χορηγός
1978–80 Adidas
1980–82 Linea Milan Pooh Jeans
1982–83 NR Hitachi
1983–84 Olio Cuore
1984–85 Rolly Go Retequattro/Oscar Mondadori
1985–86 Gianni Rivera Fotorex U-Bix
1986–87 Kappa
1987–90 Mediolanum
1990–92 Adidas
1992–93 Motta
1993–94 Lotto
1994–98 Opel
1998–06 Adidas
2006–18 Bwin
2018– Puma Emirates

Εγκαταστάσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατασκευασμένο το 1926, το στάδιο Σαν Σίρο είναι χωρητικότητας 80.018 θέσεων. Εκτός από την αρχική του ονομασία, η οποία οφείλεται στην ομώνυμη συνοικία όπου και βρίσκεται, έχει και το όνομα Τζουζέπε Μεάτσα, προς τιμή του παίκτη που φόρεσε τη φανέλα τόσο της Μίλαν όσο και (περισσότερο) της Ίντερ, παρέχει δε τη δυνατότητα δημιουργίας εξαιρετικής ατμόσφαιρας, καθώς οι κερκίδες είναι κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Αρνητικό στοιχείο της εγγύτητας αυτής είναι η αυξημένη πιθανότητα πρόκλησης επεισοδίων. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι με τη δημιουργία του το Σαν Σίρο αποτέλεσε έδρα αποκλειστικά για τους Μιλανίστι (οι Νερατζούρι που προγενέστερα χρησιμοποιούσαν το αριστοκρατικό Αρένα Τσίβικα στο κέντρο της πόλης, μετακόμισαν στο τωρινό τους σπίτι μεταπολεμικά).[23]

Στις 19 Δεκεμβρίου του 2005 ο αντιπρόεδρος της Μίλαν, Αντριάνο Γκαλιάνι, δήλωσε πως στη Μίλαν σκέφτονται σοβαρά να μετακινηθούν από το Σαν Σίρο. Το νέο γήπεδο υποτίθεται ότι θα βασιζόταν αρκετά στο Φέλτινς Αρένα της γερμανικής Σάλκε. Επίσης προβλεπόταν να φέρει το όνομα κάποιου χορηγού. Τελικά και σύμφωνα με νεώτερες δηλώσεις του Μπερλουσκόνι, το ανωτέρω σχέδιο εγκαταλείφθηκε οριστικά, με την ομάδα να παραμένει στη φυσική της έδρα.[24]

Προπονητήριο για τους Ροσονέρι αποτελεί το Μιλανέλο, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1963 και βρίσκεται στην περιοχή του Βαρέζε. Οι ομάδες νέων και παίδων χρησιμοποιούν το αθλητικό κέντρο Βισμάρα στη λαϊκή συνοικία Γκρατοσόλιο, στο νότιο τομέα του Μιλάνου.

Από το Μάιο του 2014, η Μίλαν διαθέτει για τη στέγαση των κεντρικών γραφείων της το Casa Milan, πλησίον του παλαιού εργοστασίου της αυτοκινητοβιομηχανίας Άλφα Ρομέο, έκτασης 9.000 τετραγωνικών μέτρων. Πρόκειται για ένα χώρο ανοικτό στους οπαδούς της ομάδας από την Ιταλία και όλον τον κόσμο που θέλουν να έρθουν σε επαφή με τον σύλλογο, την ιστορία του και τις αξίες που πρεσβεύει.[25]

Οπαδική βάση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οργανωμένη έκφραση των οπαδών του συλλόγου υφίσταται από το 1967, υπό τη μορφή ενός "Δικτύου των Κλαμπ της Μίλαν" (ΑIMC/MCiR).[26] Διακριτή υποκατηγορία αποτελούν οι ultras, οι οποίοι χαρακτηρίζονται μεταξύ άλλων από το νεαρό της ηλικίας τους και την υπέρμετρη αφοσίωσή τους στην ομάδα. Οι σημαντικότεροι πυρήνες ultras της Μίλαν (σε παρένθεση το έτος ίδρυσης) υπήρξαν κατά σειρά σπουδαιότητας οι: Fossa dei Leoni (1968), Brigate Rossonere (1975) και Commandos Tigre (1967). Μετά το 2010, ο κύριος όγκος τους εκπροσωπείται από τη συλλογικότητα Curva Sud Milano.[27] Ο σημαντικός ιταλός λογοτέχνης Νάνι Μπαλεστρίνι στο μυθιστόρημά του «furiosi», παρουσιάζει τους τρόπους οργάνωσης και τους κώδικες που διέπουν τη συμπεριφορά τους, τις σχέσεις τους με την πολιτική, τις επικές μάχες με τους οπαδούς αντίπαλων ομάδων και την αστυνομία και τις προσωπικές διαδρομές τους στις εξέδρες των γηπέδων.[28]

Εύρος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μίλαν είναι μία από τις ομάδες με τους περισσότερους οπαδούς. Σύμφωνα με έρευνες που διενήργησε το αξιόπιστο γερμανικό γραφείο δημοσκοπήσεων Sport+Markt, οι Μιλανίστι καταλαμβάνουν τη δεύτερη σε πλήθος θέση στη χώρα τους πίσω από τους φίλους της Γιουβέντους. Η Μίλαν είναι ο πρώτος ιταλικός σύλλογος πανευρωπαϊκά και ο τρίτος ευρωπαϊκός μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.[29][30]

Σχέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ποδοσφαιριστής της Μίλαν Μάσσιμο Αμπροζίνι, κατά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ 2006 - 2007, κρατώντας σαρκαστικό πανό κατά της πρωταθλήτριας Ιταλίας εκείνης της χρονιάς Ίντερ

Ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κάθε χρόνο, η Mίλαν αναμετράται με την Ίντερ τουλάχιστον δύο φορές (στα πλαίσια του πρωταθλήματος) στο ντέρμπι του Μιλάνου. Το επιλεγόμενο και ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα, ξεκίνησε στις 18 Οκτωβρίου του 1908, στα πλαίσια του τελικού του Κόπα Κιάσο (οι Ροσονέρι είχαν κατακτήσει το τρόπαιο με νίκη 2-1 επί των ανταγωνιστών τους) και αποτελεί πιθανότατα τη σπουδαιότερη ποδοσφαιρική κόντρα στην Ιταλία. Η ονομασία του οφείλεται στο άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, το οποίο συχνά αναφέρεται ως «Μαντονίνα» και βρίσκεται εγκατεστημένο στην κορυφή του καθεδρικού ναού του Μιλάνου (Ντουόμο).

Ως προς τις ταξικές διαφορές, η Μίλαν υποστηρίζεται ιστορικά από τα εργατικά στρώματα της βιομηχανικής περιφέρειας (παρωνύμιο στην τοπική διάλεκτο "casciavit" ήτοι "κατσαβίδια"), ενώ η Ίντερ (παρωνύμιο "bauscia", σε ελεύθερη απόδοση "αλαζόνες") από τη μπουρζουαζία του κέντρου της πόλης.[31][32][33] Λόγω της ευημερούσας καταγωγής τους, οι φίλοι της Ίντερ διέθεταν την "πολυτέλεια" να πηγαίνουν στο San Siro με σκούτερ («muturèta», άλλο ένα ψευδώνυμο για τους Ιντερίστι). Από την άλλη πλευρά, οι Μιλανίστι ήταν επίσης γνωστοί ως «tramvèe» (δηλαδή αυτοί που πήγαιναν στο γήπεδο μόνο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς).[34] Κατά τον καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα, θεωρητικό της Άκρας Αριστεράς και οπαδό της ομάδας Αντόνιο Νέγκρι, η Μίλαν διέθετε γενικά προοδευτικό κοινό, σε αντίθεση με την Ίντερ της οποίας οι φίλοι διακρίνονταν για τις συντηρητικές τους πεποιθήσεις.[35]

Προϊόντος του χρόνου οι βεβαιότητες κατέρρευσαν. Οι κοινωνικές αλλαγές και οι νέες γενιές που έκαναν την εμφάνιση τους στα ιταλικά γήπεδα, προκάλεσαν σειρά συγχύσεων και παραδοξοτήτων. Επιπλέον, η είσοδος του κεντροδεξιάς ιδεολογίας βαρόνου των ΜΜΕ Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα διοικητικά της Μίλαν, έτυχε υποδοχής μεσσία και "υπέστειλε" τις σημαίες με τον Τσε Γκεβάρα που παραδοσιακά κυμάτιζαν στην "Κούρβα Σουντ", χώρο συνάθροισης στο Σαν Σίρο των φανατικών οπαδών της.[36] Την ίδια στιγμή οι απέναντι της Ίντερ, ελέγχονταν από τον κεντροαριστερών θέσεων πετρελαιοβιομήχανο Μάσιμο Μοράτι.

Τα καπνογόνα, τα συνθήματα και η δημιουργία σκηνογραφιών("κορεό"[37]) εκατέρωθεν, είναι σύνηθες φαινόμενο στη διάρκεια του ντέρμπι στο Σαν Σίρο δημιουργώντας εκπληκτική ατμόσφαιρα, χωρίς να λείπουν και οι ακραίες καταστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο επαναληπτικός προημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ της Μίλαν και της Ίντερ την περίοδο 2004-05, όταν ο τερματοφύλακας της πρώτης Ντίντα τραυματίστηκε από ρίψη καπνογόνου οπαδού της δεύτερης, με αποτέλεσμα τη διακοπή του αγώνα και την κατακύρωσή του υπέρ των Ροσονέρι.

Το πραγματικό ντέρμπι της Ιταλίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1967, ο διαπρεπής αθλητικογράφος Τζιάνι Μπρέρα, επινόησε τη ονομασία "Derby d'Italia" (Ντέρμπι της Ιταλίας) για τις αναμετρήσεις της Γιουβέντους με την Ίντερ, των πιο ισχυρών ιταλικών συλλόγων της εποχής, θέλοντας να υπογραμμίσει τη σημασία τους. Στην πορεία τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν με αποτέλεσμα για πολλούς πλέον το πραγματικό ντέρμπι της Ιταλίας ("il vero Derby d'Italia") να θεωρείται το Γιουβέντους-Μίλαν, δεδομένου ότι αφορά τις ιταλικές ομάδες με τους περισσότερους εγχώριους και διεθνείς τίτλους αντιστοίχως. Η διαμάχη αφορά επίσης δύο από τα σωματεία με το μεγαλύτερο αριθμό υποστηρικτών, καθώς και εκείνα με τα υψηλότερα έσοδα και τη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία στη χώρα τους.[38]

Η συνάντηση μεταξύ Γιουβέντους και Μίλαν νοείται και ως η αντανάκλαση της αντιπαλότητας σε πολλαπλά επίπεδα που χωρίζει το Μιλάνο με το Τορίνο, τα οποία μαζί με τη Γένοβα σχηματίζουν το λεγόμενο "βιομηχανικό τρίγωνο" μια περιοχή με τη μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη στην Ιταλία. Μολονότι η Γιουβέντους υπερέχει συνολικά σε νίκες έναντι της Μίλαν, ήταν η τελευταία αυτή που επικράτησε στην πιο σημαντική αναμέτρηση μεταξύ τους, όταν στις 28 Μαΐου του 2003 στο Old Trafford του Μάντσεστερ νίκησε με 3-2 στη διαδικασία των πέναλτι, κατακτώντας τον τίτλο του Champions League εκείνης της χρονιάς.

Άλλες αντιπαλότητες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεγάλη αντιπαλότητα, παρά το γεγονός ότι παλαιότερα υπήρχε αδελφοποίηση μεταξύ τους, διατηρείται επίσης μεταξύ της Μίλαν και της Τζένοα, εξαιτίας μιας συμπλοκής μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων το 1995 που κατέληξε στο θάνατο ενός από αυτούς. Εχθρότητα σε επίπεδο φανατικών φιλάθλων υπάρχει και με τις Βερόνα, ΑΣ Ρόμα (παλαιά αδελφοποίηση), Λάτσιο, Νάπολι (παλαιά αδελφοποίηση), Αταλάντα, Σαμπντόρια, Κάλιαρι.

Φιλίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον αντίποδα, οι Ροσονέρι έχουν αναπτύξει φιλία με τις Μπολόνια (δεν ισχύει πλέον), Μπρέσια, Ρετζίνα και από το εξωτερικό με τη Σεβίγια, την Ατλέτικο Μαδρίτης και τον Απόλλωνα Πόντου.

Παίκτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τρέχουσα σύνθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τελευταία ενημέρωση: 3 Σεπτεμβρίου 2024[39]

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No. Έθνος Θέση Παίκτης
2 Α Ντάβιντε Καλάμπρια (αρχηγός)[40]
4 Μ Ισμαέλ Μπενασέρ
7 Ε Άλβαρο Μοράτα
8 Μ Ρούμπεν Λόφτους-Τσικ
9 Ε Λούκα Γιόβιτς
10 Ε Ραφαέλ Λεάο
11 Μ Κρίστιαν Πούλισικ
14 Μ Τιγιάνι Ρέιντερς
16 Τ Μάικ Μαϊνιάν
17 Ε Νόα Οκαφόρ
18 Μ Κέβιν Τσερόλι
19 Α Τεό Ερνάντες (δεύτερος αρχηγός)[40]
20 Α Άλεξ Χιμένες


21 Ε Σάμουελ Τσουκουέζε
22 Α Έμερσον Ρουαγιάλ
23 Α Φικάγιο Τομόρι
24 Α Αλεσάντρο Φλορέντσι
28 Α Μάλικ Τίαβ
29 Μ Γιουσούφ Φοφανά
31 Α Στράχινια Πάβλοβιτς
42 Α Φίλιπο Τερατσιάνο
46 Α Ματέο Γκάμπια
57 Τ Μάρκο Σπορτιέλο
80 Μ Γιουνούς Μούσα
90 Ε Τάμι Έιμπραχαμ (δανεικός από τη Ρόμα)
96 Τ Λορέντσο Τοριάνι

Έντονο στίγμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σύνταξη του κατωτέρω καταλόγου αφορά ποδοσφαιριστές που με τον ένα ή άλλο τρόπο άφησαν έντονο το στίγμα τους στο σύλλογο και υπερβαίνει ορισμένες φορές τα καθαρά αγωνιστικά κριτήρια. Με έντονα στοιχεία σημειώνονται όσοι είναι εν ενεργεία.

Ειδική μνεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και δεν είναι κάτι σύνηθες για το ιταλικό ποδόσφαιρο, η απόσυρση φανέλας με έναν συγκεκριμένο αριθμό, εφαρμόζεται προκειμένου να τιμηθεί κάποιος παίκτης είτε για την προσήλωση στο σύλλογο που υπηρέτησε, είτε για τη συνολική του προσφορά και αξία. Εν προκειμένω αυτό συνέβη δύο φορές:

Πάολο Μαλντίνι
Ο για δύο και πλέον δεκαετίες επιτυχημένος αμυντικός της Μίλαν, είδε τη φανέλα με το νούμερο 3 να αποσύρεται το καλοκαίρι του 2009. Επί της ουσίας πρόκειται για μερική υιοθέτηση του μέτρου καθώς όπως ο ίδιος έχει συμφωνήσει στα πλαίσια ενός ιδιότυπου "ποδοσφαιρικού νεποτισμού" (ας μην ξεχνάμε ότι και ο πατέρας του Τσέζαρε διακρίθηκε με την ίδια φανέλα), ο γιος του Κρίστιαν, ο οποίος ανήκει στις ακαδημίες της Μίλαν, ενδεχομένως να φορέσει τη φανέλα του στο μέλλον, εφόσον φτάσει μέχρι την πρώτη ομάδα των Ροσονέρι…[44]
Φράνκο Μπαρέζι
Λίγοι παίκτες έχουν αναπτύξει τόσο ισχυρό ταυτοποιητικό δεσμό με ένα σύλλογο όπως ο αμυντικός από τη Μπρέσια με τη Μίλαν. Ο κατά τους περισσότερους κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της ομάδας, αγωνίστηκε σε αυτήν καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, χωρίς να την απαρνηθεί ακόμη και όταν έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία, κατακτώντας πλήθος τίτλων. Οι Ροσονέρι απέσυραν τη φανέλα του με τον αριθμό 6 σε μία πράξη ελάχιστης επιβράβευσης. Σήμερα είναι προπονητής νέων στο σύλλογο, ενώ συμμετέχει ενεργά και στην ομάδα βετεράνων Milan Glorie.[45][46]

Προπονητές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρακάτω παρατίθεται η λίστα με τους προπονητές του συλλόγου από την ίδρυσή του ως σήμερα.

Όνομα Έτη
Χέρμπερτ Κίλπιν 1900–1908
Ντανιέλε Αντζελόνι 1906–1907
Τεχνική Επιτροπή 1907–1910
Τζιοβάνι Καμπέριο 1910–1911
Τεχνική Επιτροπή 1911–1914
Γκουίντο Μόντα 1915–1922
Φέρντι Οπενχάιμ 1922–1924
Βιτόριο Πότσο 1924–1926
Γκουίντο Μόντα 1926
Χέρμπερτ Μπέρτζες 1926–1928
Ένγκελμπερτ Κένιγκ 1928–1931
Γιόζεφ Μπάνας 1931–1933
Γιόζεφ Βιόλα 1933–1934
Αντόλφο Μπαλοντσιέρι 1934–1937
Ουίλιαμ Γκάρμπατ 1937
Χέρμαν Φέλσνερ
Γιόζεφ Μπάνας 		1937–1938
Γιόζεφ Βιόλα 1938–1940
Γκουίντο Άρα
Αντόνιο Μπουζίνι 		1940–1941
Μάριο Μανιότσι 1941–1943
Τζιουζέπε Σανταγκοστίνο 1943–1945
Αντόλφο Μπαλοντσιέρι 1945–1946
Τζιουζέπε Μπιγκόνιο 1946–1949
Λάγιος Τσέιζλερ 1949–1952
Γκούναρ Γκρεν 1952
Μάριο Σπερόνε 1952–1953
Μπέλα Γκούτμαν 1953–1954
Αντόνιο Μπουζίνι 1954
Έκτορ Πουριτσέλι 1954–1956
Τζίπο Βιάνι 1957–1960
Πάολο Τοντεσκίνι 1960–1961
Νερέο Ρόκο 1961–1963
Λουίς Καρνίγια 1963–1964
Νιλς Λίντχολμ 1963–1966
Τζιοβάνι Κατότσο 1966
Αρτούρο Σιλβέστρι 1966–1967
Νερέο Ρόκο 1966–1972
Τσέζαρε Μαλντίνι 1973–1974
Τζιοβάνι Τραπατόνι 1974
Γκουστάβο Τζιανιόνι 1974–1975
Νερέο Ρόκο 1975
Πάολο Μπάρισον 1975–1976
Τζιοβάνι Τραπατόνι 1976
Πίπο Μαρκιόρο 1976–1977
Νερέο Ρόκο 1977
Νιλς Λίντχολμ 1977–1979
Μάσιμο Τζιακομίνι 1979–1981
Ιτάλο Γκαλμπιάτι 1981
Τζίτζι Ραντίτσε 1981–1982
Ιτάλο Γκαλμπιάτι 1982
Φραντσέσκο Ζαγκάτι 1982
Ιλάριο Καστανιέρ 1982–1984
Ιτάλο Γκαλμπιάτι 1984
Νιλς Λίντχολμ 1984–1987
Φάμπιο Καπέλλο 1987
Αρίγκο Σάκι 1987–1991
Φάμπιο Καπέλλο 1991–1996
Όσκαρ Ταμπάρες 1996
Τζιόρτζιο Μορίνι 1996–1997
Αρίγκο Σάκι 1997
Φάμπιο Καπέλλο 1997–1998
Αλμπέρτο Ζακερόνι 1998–2001
Τσέζαρε Μαλντίνι
Μάουρο Τασότι 		2001
Φατίχ Τερίμ 2001
Κάρλο Αντσελότι 2001–2009
Λεονάρντο Αραούζο 2009–2010
Μασιμιλιάνο Αλέγκρι 2010–2014
Κλάρενς Ζέεντορφ 2014
Φίλιππο Ιντζάγκι 2014–2015
Σίνισα Μιχαΐλοβιτς 2015–2016
Κριστιάν Μπρόκι 2016
Βινσέντζο Μοντέλλα 2016–2017
Τζενάρο Γκατούζο 2017–2019
Στέφανο Πιόλι 2019-

Πρόεδροι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ακολουθεί πλήρης πίνακας με τους κατά καιρούς προέδρους της ομάδας. Κάποιοι από αυτούς διετέλεσαν και ιδιοκτήτες της, άλλοι έφεραν τιμητικά αυτόν τον τίτλο.

Όνομα Έτη
Άλφρεντ Έντουαρντς 1899–1909
Τζιανίνο Καμπέριο 1909
Πιέρο Πιρέλι 1909–1928
Λουίτζι Ραβάσκο 1928–1930
Μάριο Μπερνατσόλι 1930–1933
Λουίτζι Ραβάσκο 1933–1935
Πιέτρο Ανόνι 1935
Πιέτρο Ανόνι
Τ. Λορεντσίνι 		1935–1936
Εμίλιο Κολόμπο 1936–1939
Ακίλε Ινβερνίτσι 1939–1940
Ουμπέρτο Τραμπατόνι 1940–1944
Αντόνιο Μπουζίνι 1944–1945
Ουμπέρτο Τραμπατόνι 1945–1954
Αντρέα Ριτσόλι 1954–1963
Φελίτσε Ρίβα 1963–1965
Φεντερίκο Σορντίλο 1965–1966
Φράνκο Καράρο 1967–1971
Φεντερίκο Σορντίλο 1971–1972
Αλμπίνο Μπουτίτσι 1972–1975
Μπρούνο Πάρντι 1975–1976
Βιτόριο Ντουίνα 1976–1977
Φελίτσε Κολόμπο 1977–1980
Γκαετάνο Μορατσόνι 1980–1982
Τζιουζέπε Φαρίνα 1982–1986
Ροζάριο Λο Βέρντε 1986
Σίλβιο Μπερλουσκόνι 1986–2004
Προεδρική επιτροπή 2004–2006
Σίλβιο Μπερλουσκόνι 2006–2017
Λι Γιονγκχόνγκ 2017–2018
Elliott Management 2018–

Ρεκόρ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ατομικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε παίκτη των Ροσονέρι ανήκει η τιμή της επίτευξης του πρώτου γκολ στην ιστορία της Εθνικής Ιταλίας (Πιέτρο Λάνα, 15-5-1910).

Έχοντας αναδειχθεί με τα χρώματα της Μίλαν πέντε αγωνιστικές περιόδους (1950, 1951, 1953, 1954, 1955) πρώτος σκόρερ, ο Σουηδός Γκούναρ Νόρνταλ κατέχει τον τίτλο του pluricapocannoniere (πολυ-αρχισκόρερ) στη Σέριε Α. Με 221 τέρματα σε 268 αγώνες είναι επίσης ο αρχισκόρερ στην ιστορία της ομάδας.

Ο Τζιάνι Ριβέρα, ποδοσφαιριστής της Μίλαν , ήταν ο πρώτος Ιταλός που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Μπάλα από το έγκριτο γαλλικό περιοδικό France Football (1969).

Ο Σεμπαστιάνο Ρόσι είναι ο τερματοφύλακας που παίζοντας με τη φανέλα της Μίλαν, διατήρησε την εστία του απαραβίαστη για το μεγαλύτερο διάστημα στην ιστορία της Σέριε Α (περίοδος 1993-94, 929 λεπτά).

Ο Πάολο Μαλντίνι είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών τόσο με τη Μίλαν, όσο και γενικά στο ιταλικό πρωτάθλημα. Αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα από το 1984 ως το 2009 645 φορές, ενώ συνολικά έχει 902 συμμετοχές.

Στις 25-10-2015 και στον νικηφόρο με 2-1 αγώνα της Μίλαν ενάντια στη Σασσουόλο, ο Τζανλουίτζι Ντοναρούμα παίρνει το βάπτισμα του πυρός κάτω από τα γκολπόστ των Ροσονέρι και γίνεται ο νεότερος βασικός τερματοφύλακας στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος, σε ηλικία 16 ετών και 8 μηνών.[47]

Ομαδικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ροσονέρι διαθέτουν το μεγαλύτερο σε χωρητικότητα γήπεδο στην Ιταλία (Σαν Σίρο, 80.018 θέσεις), το οποίο μοιράζονται με τη συμπολίτισσα Ίντερ.

Η Μίλαν είναι η ιταλική ομάδα με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους (18), καθώς και η πρώτη στη χώρα της που κατέκτησε μείζονα διάκριση εκτός συνόρων (Κύπελλο Πρωταθλητριών, 1963). Είναι πρώτη στα Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων (4), μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης, όπως και στα Σούπερ Καπ Ευρώπης (5), μαζί με τη Μπαρτσελόνα. Ένα σημαντικό ρεκόρ για την ομάδα, είναι το πλασάρισμα για δύο (συνεχόμενες) χρονιές δικών της παικτών και στις τρεις βραβευόμενες θέσεις του θεσμού της Χρυσής Μπάλας (το 1988 ήταν οι Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρούουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ, ενώ το 1989 οι Μάρκο φαν Μπάστεν, Φρανκ Ράικαρτ και Φράνκο Μπαρέζι).

Τη σεζόν 1991-92 οι Ροσονέρι κατάφεραν να κατακτήσουν τον τίτλο παραμένοντας αήττητοι καθ'όλη τη διάρκειά της, ένα ρεκόρ το οποίο ισοφάρισε η Γιουβέντους στο πρωτάθλημα του 2011-12. Το σερί ξεκίνησε από ισοπαλία 0-0 εκτός έδρας με την Πάρμα, ενώ τελείωσε στο ίδιο γήπεδο με την ίδια ομάδα, όπου οι Ροσονέρι ηττήθηκαν με σκορ 1-0, ύστερα από 58 συνεχή παιχνίδια, επίδοση που αποτελεί εγχώριο ρεκόρ, καθώς και την τρίτη καλύτερη στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (η πρώτη θέση ανήκει στη Στεάουα Βουκουρεστίου που έπαιξε 104 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς να ηττηθεί, ενώ στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Σέλτικ Γλασκώβης που δεν ηττήθηκε για 68 συνεχείς αγώνες).

Ο σύλλογος έχει τους περισσότερους πρώτους σκόρερ (17) στην ιστορία της Σέριε Α, κατέχει το ρεκόρ εκτός έδρας νίκης (Τζένοα-Μίλαν 0-8, περίοδος 1954-55), καθώς και το ρεκόρ συγκομιδής πόντων (82), σε πρωτάθλημα δεκαοκτώ ομάδων με τη νίκη να αξιολογείται για τρεις βαθμούς (περίοδος 2003-04). Επιπλέον, ένας αγώνας της Μίλαν με την Αταλάντα καταγράφηκε ως εκείνος στον οποίο σημειώθηκαν τα περισσότερα τέρματα (12) σε όλη τη Σέριε Α (περίοδος 1972-73, συνολικό σκορ 9-3 για τους Ροσονέρι).

Η Μίλαν ήταν η πρώτη ιταλική ομάδα που αγωνίστηκε σε μια χώρα (Σοβιετική Ένωση) του τέως ανατολικού μπλοκ (7 Ιουλίου 1955, Ντιναμό Μόσχας-Μίλαν 2-4). Οι εφημερίδες της εποχής έκαναν λόγο για την αρχή, μέσω του αθλητισμού, της προσέγγισης μεταξύ δύο κόσμων.[48]

Στο χώρο των οργανωμένων οπαδών η Μίλαν βρίσκεται στην πρωτοπορία, αφού δικό της γκρουπ ούλτρας (Fossa dei Leoni) αναγνωρίζεται ως το παλαιότερο στην Ιταλία, με έτος ίδρυσης το 1968.[49]

Στη Μίλαν ανήκει το πανιταλικό ρεκόρ εισιτηρίων διαρκείας (71.895), τη σεζόν 1992-93.[50] Εξάλλου, στις 24-5-1989 σημειώθηκε η μαζικότερη μετακίνηση φιλάθλων μιας ομάδας ποδοσφαίρου: 90.000 Μιλανίστι ταξιδεύουν στη Βαρκελώνη για να δουν την ομάδα τους να νικά τη Στεάουα Βουκουρεστίου και να κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών.[51]

Αξιομνημόνευτο είναι επίσης το γεγονός ότι η Μίλαν ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε δίκτυα στα γκολπόστ (7-1-1906), προκειμένου να αποφεύγονται αμφισβητήσεις σχετικά με την εγκυρότητα ή μη των τερμάτων που επιτυγχάνονταν, καθώς και το ότι ήταν η ιταλική ομάδα που πρώτη ξεκίνησε την αναγραφή των ονομάτων των παικτών στις φανέλες, σε παιχνίδι ενάντια στη Νάπολι για το πρωτάθλημα (25-11-1979).[52][53]

Στις 28-5-2015, εγκαινιάστηκε με πρωτοβουλία της διοίκησης, διαρκής έκθεση σύγχρονης τέχνης με την επωνυμία Casa Milan Gallery, η οποία αποτελεί και την πρώτη αυτού του είδους που δημιουργήθηκε από ποδοσφαιρικό σύλλογο.[54]

Τίτλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εγχώριοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρωπαϊκοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παγκόσμιοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οικονομικά και ιδιοκτησιακό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
A.C. Milan S.p.A.
ΈδραΜιλάνο, Ιταλία, Ιταλία
ΙδιοκτήτηςElliott Management Corporation (από 2018)
Ιστότοποςacmilan.com
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram Λογαριασμός στο YouTube Σελίδα στο Linkedin
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο οικονομικός όμιλος στον οποίο ανήκει ο σύλλογος ονομάζεται Fininvest, που είναι συμφερόντων οικογένειας Μπερλουσκόνι. Την περίοδο 2005-06 η Μίλαν ήταν πέμπτη στη λίστα με τις ομάδες με τα μεγαλύτερα έσοδα, με κέρδη που έφταναν τα 233.700.000 ευρώ. Σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, είναι ο πιο πλούσιος σύλλογος στην Ιταλία και ο έκτος πλουσιότερος του κόσμου.[55]

Όμιλος Μίλαν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την AC Milan Group[56] απαρτίζουν οι ακόλουθες εταιρείες. Η Associazione Calcio Milan S.p.A. ελέγχει το 100% των Milan Entertainment S.r.l., Milan Real Estate S.p.A. και η Fondazione Milan Onlus, κατέχει επίσης το 50% της M-I Stadio S.r.l. και το 45% της Asansiro S.r.l..[57]

  • Milan Real Estate S.p.A. είναι η εταιρεία με την οποία κατασκεύασε τα γραφεία στη Via Turati 3 και το αθλητικό κέντρο Milanello.[58]
  • Milan Entertainment S.r.l. είναι η εταιρεία που ιδρύθηκε το 2005 ως Servizi Milan S.r.l., στην οποία η AC Milan S.p.A. πούλησε τα δικαιώματα των εμπορικών της σημάτων για είκοσι έτη με αντίτιμο που ανήλθε στα 182,6 εκατομμύρια ευρώ.[59]
  • M-I Stadio S.r.l. (πρώην Consorzio San Siro Duemila),[60] είναι η κοινοπραξία του 50% μεταξύ Μίλαν και Ίντερ για τη διαχείριση του Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα.[61]
  • Asansiro S.r.l. είναι ένας τοπικός αναπτυξιακός οργανισμός της περιοχής Σαν Σίρο, που ανήκει στη Μίλαν (45%), την Ίντερ (45%) και το ίδρυμα ChiamaMilano (10%).[61]
Ενοποιημένος κύκλος εργασιών AC Milan Group
Έτος Αποτέλεσμα Τζίρος
2006[62] 11,904 305,111
2007[63] −31,7 Μείωση 275,442 Μείωση
2008[64] −66,8 Μείωση 237,9 Μείωση
2009[65] −9,8 Αύξηση 327,6 Αύξηση
2010[66] −69,751 Μείωση 253,196 Μείωση
2011[67] −67,334 Αύξηση 266,811 Αύξηση
2012[68] −6,9 Αύξηση 329,3 Αύξηση
2013[69] −15.7 Μείωση 278,7 Μείωση
2014[70] −91,3 Μείωση 233,6 Μείωση

Ο Όμιλος Μίλαν κατέγραψε συνολική καθαρή ζημία τα τελευταία χρόνια, η οποία ήταν μία από τις μεγαλύτερες μεταξύ των ιταλικών συλλόγων. Για το 2005 η καθαρή ζημία έφτασε τα 4,5 εκατομμύρια ευρώ (διακριτός λογαριασμός),[71] το 2006 σημειώθηκαν καθαρά κέρδη 11.904.000 ευρώ (συνέβαλε η πώληση του Σεφτσένκο),[71] το 2007 η καθαρή ζημία ανήλθε στα 32 εκατομμύρια ευρώ,[72] το 2008 προέκυψε καθαρή ζημιά ύψους 77 εκατομμυρίων ευρώ,[73] το 2009 η καθαρή ζημία έφτασε τα 19 εκατομμύρια ευρώ (συνέβαλε η πώληση του Κακά),[74] το 2010 σημείωσε καθαρές απώλειες της τάξης των 65 εκατομμυρίων ευρώ,[75] το 2011 οι καθαρές απώλειες έφτασαν τα 67.334.000 ευρώ,[76] καθαρή ζημία των 6.857.000 ευρώ σημειώθηκε το 2012 (συνέβαλαν οι πωλήσεις των Τιάγκο Σίλβα και Ιμπραΐμοβιτς)[68] και καθαρή ζημία ύψους 15,7 εκατομμυρίων ευρώ καταγράφηκε το 2013 (συνέβαλαν οι πωλήσεις των Μπόατενγκ και Πάτο, όπως και η μείωση του μισθολογικού κόστους).

Με την ανακεφαλαιοποίηση κατά το οικονομικό έτος 2007, εισήλθαν στα ταμεία του συλλόγου συνολικά 75 εκατομμύρια ευρώ,[77] 93 εκατομμύρια ευρώ το 2008, 18 εκατομμύρια ευρώ το 2009[78] και 44 εκατομμύρια ευρώ το 2010[78] (εκ των οποίων τα 20,9 εκατομμύρια ευρώ είχαν μετατραπεί από μετοχικό δάνειο), 87 εκατομμύρια ευρώ το 2011,[79] 29 εκατομμύρια ευρώ το 2012,[80] ενώ η πιο πρόσφατη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου έφτασε τα 3,75 εκατομμύρια ευρώ το 2013.[81] Ωστόσο, ο όμιλος είχε αρνητικά ίδια κεφάλαια στο τέλος κάθε οικονομικού έτους από το 2006. Το ισοζύγιο ήταν 40,8 εκατομμύρια ευρώ το 2006, € 47,5 εκατομμύρια ευρώ το 2007, 64,5 εκατομμύρια ευρώ το 2008, 72 εκατομμύρια ευρώ το 2009, 96,6 εκατομμύρια ευρώ το 2010, 77.091.000 ευρώ το 2011, 54.948.000 ευρώ το 2012 και 66.921.000 ευρώ το 2013.

Θερινά τμήματα υποδομής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ο σύλλογος διοργανώνει σε εκατό και πλέον μέρη σε ολόκληρο τον κόσμο αθλητικές ακαδημίες για παιδιά με την επωνυμία Milan Junior Camp, παρέχοντας τους την ευκαιρία να συνδυάσουν διακοπές και ποδοσφαιρική εκπαίδευση. Στην Ελλάδα, η πρώτη τέτοιου είδους δραστηριότητα έλαβε χώρα στο Ηράκλειο της Κρήτης τον Ιούλιο του 2011.[82]

Super League Formula

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μίλαν αποτέλεσε μία εκ των ιδρυτικών ομάδων του πρωταθλήματος μηχανοκίνητων αγώνων ταχύτητας Super League Formula. Πρόκειται για μια διοργάνωση όπου συμμετείχαν οδηγοί που εκπροσωπούσαν ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Τα οχήματα που χρησιμοποιούσαν ήταν σαν αυτά της Φόρμουλα 1, δηλαδή μονοθέσια, τα οποία σύμφωνα με τους κανόνες διέθεταν κινητήρα V-12 απόδοσης 750 ίππων.

Ίδρυμα Μίλαν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέσω του "Ιδρύματος Μίλαν" (Fondazione Milan Onlus), ο σύλλογος εμφανίζει πολυσχιδή δράση τόσο στην Ιταλία όσο και διεθνώς. Στόχοι του είναι η διάδοση του πολιτισμού και των πρακτικών του αθλητισμού ως συντελεστών ψυχοσωματικής υγείας, η κοινωνική συνοχή και η εν γένει βελτίωση της ποιότητας ζωής με την ανάληψη πρωτοβουλιών ανθρωπιστικής βοήθειας ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς επίσης και με την εκτέλεση προγραμμάτων εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης.[83]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 www.acmilan.com/it/contatti.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 14260. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Ιταλικά) SIRBeC.
  4. ↑ «GdS: Elliott Management want to revive Milan before selling - their main objective». SempreMilancom (στα Αγγλικά). 22 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  5. ↑ www.transfermarkt.com/-/mitarbeiterhistorie/verein/5.
  6. ↑ https://www.youtube.com/watch?v=Gk_lHz7FU4k
  7. ↑ «International Cups Trivia». rsssf.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2021. 
  8. ↑ Υποχρεωτική αλλαγή ονόματος
  9. ↑ Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 160, Καθημερινή (1997)
  10. ↑ Η "μάχη" του Μπουένος Άιρες
  11. ↑ «Os 25 Maiores Esquadrões do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022. 
  12. ↑ «Η Μίλαν του Σάκι: μεταξύ ιστορίας και θρύλου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2011. 
  13. ↑ Εμφανίσεις Μίλαν (συλλεκτικό υλικό)
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 «Old style Milan». scudettitalia.altervista.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2016. 
  15. ↑ L'araldica dei calci magliarossonera.it
  16. ↑ Σήματα της Μίλαν στην πάροδο του χρόνου
  17. ↑ Το διακριτικό του πολυνίκη (κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ για το Τσάμπιονς Λιγκ, άρθρο 19.14)
  18. ↑ Ύμνος Μίλαν
  19. ↑ http://www.acmilan.com/it/news/show/24560
  20. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2016. 
  21. ↑ Η χορηγία στη φανέλα[νεκρός σύνδεσμος]
  22. ↑ Αθλητικός εξοπλισμός
  23. ↑ Μία έδρα, μία ομάδα
  24. ↑ http://www.espnfc.com/ac-milan/story/2623771/ac-milan-stay-at-san-siro-after-scrapping-new-stadium-plans
  25. ↑ http://www.acmilan.com/it/news/show/151942
  26. ↑ http://www.aimc.eu
  27. ↑ http://www.curvasudmilano.it/index.php?option=com_content&view=article&id=173&Itemid=69&lang=it
  28. ↑ Furiosi, Νάνι Μπαλεστρίνι
  29. ↑ «Στατιστικά δημοφιλίας (1)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2016. 
  30. ↑ «Στατιστικά δημοφιλίας (2)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2011. 
  31. ↑ Στο βάθος των λόγων του Μοράτι: αυθεντικότητα και ταξικές διαφοροποιήσεις
  32. ↑ Ανθρωπογεωγραφία του ντέρμπι του Μιλάνου εντός πόλης
  33. ↑ Ανθρωπογεωγραφία του ντέρμπι του Μιλάνου σε πανιταλικό επίπεδο)
  34. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2016. 
  35. ↑ «Μια συνέντευξη του Τόνι Νέγκρι». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011. 
  36. ↑ «Λάβαρο "Τσε" (Σαν Σίρο, τομέας "Fossa dei Leoni", 1984)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2013. 
  37. ↑ "INTERISTA DIVENTI PAZZO! (Ιντερίστα τρελαίνεσαι!)": o Έντβαρτ Μουνκ εμπνέει τους Ροσονέρι
  38. ↑ «Το πραγματικό ντέρμπι της Ιταλίας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2016. 
  39. ↑ «Men's First Team». acmilan.com. Associazione Calcio Milan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2024. 
  40. ↑ 40,0 40,1 Finulli, Francesco (13 Ιουνίου 2022). «La fascia passa di braccio: Calabria sarà il nuovo capitano, Theo il vice» [The armband passes on: Calabria to be the new captain, Theo his deputy]. milannews.it (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2022. 
  41. ↑ «Μαουτχάουζεν-Γκούζεν: ο εξόριστος νούμερο I57633». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2013. 
  42. ↑ Ένα όνομα για αναρχική δράση
  43. ↑ To "πράσινο ορθογώνιο" του Αντρέα Πατζάλι
  44. ↑ «Εν αναμονή της τρίτης γενιάς». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2007. 
  45. ↑ Η σημαία που δεν υποστέλλεται
  46. ↑ Milan Glorie
  47. ↑ http://www.football-italia.net/74908/donnarumma-only-wanted-milan
  48. ↑ Η Μίλαν αίρει το "παραπέτασμα"
  49. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2016. 
  50. ↑ http://www.spaziomilan.it/2012/08/quando-gli-abbonati-erano-7-1895/
  51. ↑ «24-5-1989». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2013. 
  52. ↑ «Επιτέλους δίχτυα!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2013. 
  53. ↑ http://milanblogclub.iobloggo.com/400/langolo-della-storia[νεκρός σύνδεσμος]
  54. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2016. 
  55. ↑ «Οικονομική αξία 2011». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2012. 
  56. ↑ SUSTAINABILITY REPORT 2012 AC MILAN GROUP Αρχειοθετήθηκε 2015-05-29 στο Wayback Machine. acmilan.com
  57. ↑ «Relazioni e bilancio al 31 dicembre 2011». acmilan.com. 20 Απριλίου 2012. σελ. 75. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2012. 
  58. ↑ «Relazioni e bilancio al 31 dicembre 2011». acmilan.com. 20 Απριλίου 2012. σελ. 35. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2012. 
  59. ↑ Finanza creativa rossonera da 186 milioni, la Repubblica, 2006-04-29. URL consultato il 2012-10-13.
  60. ↑ «Ma San Siro spera ancora». il Giornale. 8 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2013. 
  61. ↑ 61,0 61,1 «Relazioni e bilancio al 31 dicembre 2011». acmilan.com. 20 Απριλίου 2012. σελ. 36. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2012. 
  62. ↑ acmilan.com (27 Απριλίου 2007). «BILANCIO IN ATTIVO». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012. (In Italian)
  63. ↑ acmilan.com (24 Απριλίου 2008). «Il Milan approva il bilancio 2007». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012. (In Italian)
  64. ↑ acmilan.com (26 Απριλίου 2009). «Bilancio 2008 approvato». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012. (In Italian)
  65. ↑ ansa.it (23 Απριλίου 2009). «Milan: bilancio 2009 perdita 9,8 milioni». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012. (In Italian)
  66. ↑ acmilan.com (20 Απριλίου 2011). «IL MILAN APPROVA IL BILANCIO 2010». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012. (In Italian)
  67. ↑ acmilan.com (20 Απριλίου 2012). «IL MILAN APPROVA IL BILANCIO 2011». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2012. (In Italian)
  68. ↑ 68,0 68,1 «AC Milan Group 2012 annual report» (PDF). acmilan.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 1 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2016. 
  69. ↑ http://www.acmilan.com/uploads/club/bilancio2013/pdf/Bilancio_Gruppo_Milan_13.pdf
  70. ↑ «CASA MILAN, BILANCIO APPROVATO» (στα Italian). AC Milan. 28 April 2015. http://www.acmilan.com/it/news/show/157204. Ανακτήθηκε στις 28 April 2015. 
  71. ↑ 71,0 71,1 «AC Milan Group 2006 annual report» (PDF). AC Milan (στα Italian). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 25 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2016. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  72. ↑ «AC Milan Group 2007 annual report» (PDF). AC Milan (στα Italian). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2016. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  73. ↑ «AC Milan Group 2008 annual report» (PDF). AC Milan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2011. 
  74. ↑ «AC Milan Group 2009 annual report» (PDF). AC Milan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 10 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2011. 
  75. ↑ «AC Milan Group 2010 annual report» (PDF). AC Milan. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2011. 
  76. ↑ http://www.acmilan.com/uploads/club/bilancio2011/pdf/Bilancio_gruppo_Milan_2011.pdf
  77. ↑ Page 107, Report 2007
  78. ↑ 78,0 78,1 Page 183, Report 2010
  79. ↑ Page 112, Report 2011
  80. ↑ Page 42, report 2012
  81. ↑ Page 138, Report 2013
  82. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2016. 
  83. ↑ «Ίδρυμα Μίλαν». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=ΑΚ_Μίλαν&oldid=10799479"