Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κατάλογος χωρών με περιορισμένη αναγνώριση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
  Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος

Ένας αριθμός γεωπολιτικών οντοτήτων έχουν ανακηρυχτεί σε κράτη και έχουν επιχειρήσει de jure αναγνώριση ως κυρίαρχα κράτη, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Στο παρελθόν, έχουν υπάρξει παρόμοιες οντότητες, και σήμερα υπάρχουν οντότητες που διεκδικούν ανεξαρτησία, συχνά ελέγχοντας de facto τα εδάφη που διεκδικούν, με αναγνώριση από εντελώς μηδέν, μέχρι πλήρη αναγνώριση από όλα τα κράτη.

Υπάρχουν δύο παραδοσιακά δόγματα που παρέχουν κριτήρια για το πότε ένα de jure κυρίαρχο κράτος θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως μέλος της διεθνούς κοινότητας. Η θεωρία της ανακήρυξης (declarative theory) ορίζει ένα κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου αν πληροί τα παρακάτω κριτήρια: 1. προσδιορισμένη επικράτεια 2. μόνιμο πληθυσμό 3. κυβέρνηση 4. δυνατότητα να συνάψει σχέσεις με άλλα κράτη. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η κρατική οντότητα είναι ανεξάρτητη από την αναγνώριση από τα άλλα κράτη. Σε αντίθεση, η θεωρία της σύστασης (constitutive theory) ορίζει ένα κράτος ως μέλος της διεθνούς κοινότητας αν αναγνωρίζεται ως τέτοιο από ένα άλλο κράτος που είναι ήδη μέλος της διεθνούς κοινότητας[1].

Αρκετές οντότητες επικαλούνται κάποια από ή και τις δύο θεωρίες για να νομιμοποιήσουν τη διεκδίκησή τους ως κράτη. Υπάρχουν για παράδειγμα οντότητες που έχουν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης (με de facto πλήρη ή μερικό έλεγχο της περιοχής που διεκδικούν, κυβέρνηση και μόνιμο πληθυσμό), αλλά δεν έχουν αναγνωριστεί από κάποιο ή περισσότερα κράτη. Η μη αναγνώριση είναι συχνά αποτέλεσμα διαμάχης με άλλες χώρες, οι οποίες διεκδικούν τις οντότητες που θέλουν να γίνουν κράτος ως αναπόσπαστο μέρος της δικής τους επικράτειας. Σε άλλες περιπτώσεις, δύο ή περισσότερες μερικώς αναγνωρισμένες οντότητες μπορεί να διεκδικούν την ίδια εδαφική περιοχή, με την κάθε μία από αυτές να έχει τον de facto έλεγχο ενός μέρους από αυτήν την περιοχή (όπως οι περιπτώσεις της Ταϊβάν και της Κίνας, και της Βόρειας και Νότιας Κορέας). Οντότητες που αναγνωρίζονται ως κράτη από μόνο κάποια κράτη, συνήθως επικαλούνται τη θεωρία της ανακήρυξης για να νομιμοποιήσουν τη διεκδίκησή τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, η μη διεθνής αναγνώριση επηρεάζεται από την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην περιοχή του επίδοξου κράτους, έτσι ώστε να κάνει προβληματική την de facto περιγραφή του στάτους. Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κρίνει ότι αυτή η στρατιωτική παρουσία περιορίζει την οντότητα σε κράτος-«μαριονέτα», με τον πραγματικό έλεγχο της κυριαρχίας να είναι στα χέρια της ξένης δύναμης. Ιστορικά παραδείγματα αυτής της περίπτωσης είναι το «Κράτος της Μαντζουρίας», κράτος-«μαριονέτα» της Ιαπωνίας, ή τα δημιουργημένα από τη Γερμανία κράτη της Σλοβακικής Δημοκρατίας (1939-1945), και του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Επίσης, το 1996, στην υπόθεση Λοϊζίδου εναντίον Τουρκίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η Τουρκία έχει ασκήσει εξουσία στην περιοχή της Βόρειας Κύπρου.

Υπάρχουν επίσης οντότητες οι οποίες δεν ελέγχουν καμία επικράτεια ούτε πληρούν αναμφισβήτητα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, αλλά έχουν αναγνωριστεί de jure σαν κυρίαρχες οντότητες από τουλάχιστον ένα κράτος. Ιστορικά παραδείγματα αυτού είναι η περίπτωση της Αγίας Έδρας για την περίοδο 1870–1929, και της Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας κατά την περίοδο της Σοβιετικής προσάρτησης.

Κριτήρια για τον κατάλογο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα κριτήρια για να περιληφθεί ένα κράτος στον κατάλογο είναι ότι μια οντότητα θα πρέπει να διεκδικεί κρατική οντότητα, έλλειψη αναγνώρισης από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και είτε:

  • πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, ή
  • έχει διπλωματική αναγνώριση σαν κράτος από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών.

Περιγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κάποια κράτη δεν εγκαθιδρύουν γρήγορα σχέσεις με νεοσυσταθέντα κράτη και κατά συνέπεια δεν τα έχουν αναγνωρίσει, ενώ δεν έχουν καμία διαφορά και μάλιστα κάποιες φορές έχουν και καλές σχέσεις. Αυτά δεν έχουν περιληφθεί στον κατάλογο. Κάποια κράτη πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, έχουν αναγνωριστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων κρατών, είναι μέλη του Ο.Η.Ε., αλλά έχουν περιληφθεί στον κατάλογο γιατί ένα ή παραπάνω κράτη δεν τα έχουν αναγνωρίσει λόγω εδαφικών ή άλλων διαφορών. Υπάρχουν 193 μέλη του Ο.Η.Ε.. Η Αγία Έδρα και το Κράτος της Παλαιστίνης έχουν θέση παρατηρητή στον Ο.Η.Ε.[2]

Κάποια κράτη διατηρούν ανεπίσημες (τυπικά μη διπλωματικές) σχέσεις με κράτη τα οποία δεν τα αναγνωρίζουν. Ένα τέτοιο είναι η Ταϊβάν, καθώς διατηρεί ανεπίσημες σχέσεις με πολλές άλλες χώρες μέσω των Γραφείων Οικονομικής και Πολιτιστικής Αντιπροσώπευσής της, τα οποία διατηρούν υπηρεσίες κανονικού προξενείου. Αυτό επιτρέπει στην Ταϊβάν να έχει οικονομικές σχέσεις ακόμα και με κράτη τα οποία δεν την αναγνωρίζουν επίσημα. 56 συνολικά κράτη μεταξύ των οποίων η Γερμανία[3], η Ιταλία[4], οι ΗΠΑ[5] και το Ηνωμένο Βασίλειο[6], διατηρούν κάποιου είδους ανεπίσημη αντιπροσωπεία στην Ταϊβάν. Το Κόσοβο[7], το Ναγκόρνο-Καραμπάχ [8], η Βόρεια Κύπρος[9], η Αμπχαζία[10], η Υπερδνειστερία[10], η Δυτική Σαχάρα[11], η Σομαλιλάνδη[12] και η Παλαιστίνη[13] φιλοξενούν επίσης ανεπίσημες διπλωματικές αποστολές, και / ή διατηρούν οι ίδιες στο εξωτερικό ειδικές ή άλλες ανεπίσημες αποστολές.

Σημερινές γεωπολιτικές οντότητες ανάλογα με το βαθμό αναγνώρισης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Όλα τα συγκεκριμένα κράτη που αναφέρονται στην λίστα είναι Νόμιμα Διεθνώς Κυρίαρχα Κράτη, έχουν Διεθνή και Καθορισμένα Σύνορα, και διατηρούν Επίσημα διπλωματικές σχέσεις με Πρεσβείες και Προξενεία Επίσημα σε πολλές Αναγνωρισμένες χώρες. Εξαίρεση αποτελεί μονάχα η Βόρεια Κορέα λόγω του ιδιότυπου καθεστώτος της, η οποία ως αναγνωρισμένο κράτος πληροί κανονικά τις προδιαγραφές για διπλωματικές σχέσεις, αλλά έχει μόνο διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα.
Χώρα Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Αρμενία Η Δημοκρατία της Αρμενίας, ανεξάρτητη διεθνώς από το 1991, δεν αναγνωρίζεται μονάχα ως χώρα από ένα μέλος του ΟΗΕ, το Πακιστάν, καθώς από τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ υποστηρίζε το Αζερμπαϊτζάν. Η Πολιτική θέση του Πακιστάν είναι φυσικά διεθνώς ανούσια. Κανένα Κυρίαρχο Κράτος: Δεν υπάρχει διεκδικητής, και εφόσον η Αρμενία, αναγνωρίζεται διεθνώς ανεξάρτητη χώρα, από όλες τις ανεξάρτητες χώρες του κόσμου, πέρα από το Πακιστάν, η Αρμενία είναι διεθνώς είναι ανεξάρτητη και Κυρίαρχη χώρα.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες χαρακτηρίζουν την Αρμενική Κυβέρνηση ως αντιεπιστευτική, αδιάφορη, χειριστική, απάνθρωπη και διεφθαρμένη, επειδή δεν παραδέχεται ότι ασκούσε παράνομα εξουσία στο Ναγκόρνο - Καραμπάχ, αλλά και του ότι δεν παραδέχεται ότι υποστηρίζεται σθεναρά καθαρά φιλορωσικές πολιτικές, ενώ στο Πόλεμο του Ναγκόρνο - Καραμπάχ τόσο η Αρμενία όσο και το Αζερμπαϊτζάν, έριχναν πάντα τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, χωρίς ποτέ καμία από τις δύο πλευρές να δείχνει μεταμέλεια, για το ποιος από τους δύο ευθύνεται για την κρίση στην περιοχή. 		[14][15]
Κίνα Η Κίνα, ή όπως είναι το επίσημο όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, εγκαθιδρυμένη το 1949, είναι ο πιο ευρέως αναγνωρισμένος διεκδικητής της "Κίνας", με τον άλλον να είναι η Δημοκρατία της Κίνας, δηλαδή η Ταϊβάν. Η Κίνα δεν δέχεται διπλωματικές σχέσεις με τα κράτη που αναγνωρίζουν την Ταϊβάν (21[3] τον αριθμό συν την Αγία Έδρα από το 2013). Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες δεν αναγνωρίζουν επίσημα την Κίνα ως κράτος, αν και κάποια κράτη έχουν σχέσεις με την Ταϊβάν ενώ δηλώνουν ταυτόχρονα ότι δεν σκοπεύουν να σταματήσουν να αναγνωρίζουν την Κίνα (το Κιριμπάτι και το Ναουρού)[16][17]. Κάποια κράτη τα οποία αυτή τη στιγμή αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν ταυτόχρονη αναγνώριση και σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν (Λιβερία και Βανουατού)[18][19][20]. Σύμφωνα με την Απόφαση 2758 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (Κίνα) είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας στον ΟΗΕ[σ 1]. Δημοκρατία της Κίνας: Η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν), θεωρείται από το Σύνταγμά της ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κίνας. [21]
Κύπρος Η Κυπριακή Δημοκρατία, ανεξάρτητη διεθνώς από το 1960, δεν αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, τη Τουρκία, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Τ.Δ.Β.Κ., λόγω της συνεχιζόμενης διαμάχης στο νησί. Τ.Δ.Β.Κ.: Διεκδικεί μέρος του νησιού της Κύπρου. Η Τουρκία ελέγχει παράνομα στρατιωτικά, περιοχές από το 1974, μία έκταση που αντιστοιχεί στο 36,3 % της επιφάνειας της Κύπρου, περιλαμβανομένων ολόκληρης της Επαρχίας Κερύνειας, το μισό σχεδόν της Επαρχίας Λευκωσίας αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Επαρχίας Αμμοχώστου, με επέκταση σε όλη τη χερσόνησο της Καρπασίας.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες χαρακτηρίζουν την Κυπριακή Κυβέρνηση ως αντιεπιστευτική, αδιάφορη, χειριστική και απάνθρωπη, επειδή δεν εκμεταλλεύεται καθόλου την ευκαιρία, για την τελική επίλυση του Κυπριακού, είτε νόμιμα, είτε έμμεσα, με τελικό αποτέλεσμα να υπάρχουν στην πραγματικότητα για πολλά χρόνια, δύο καθεστώτα στο νησί, το 1) νόμιμο της Κυπριακής Δημοκρατίας και 2) το Τουρκοκυπριακό Καθεστώς, ενώ ο Κυπριακός λαός κατηγορεί πολλές φορές τις Κυβερνήσεις τόσο της Τουρκίας, όσο της Ελλάδας, αλλά και του Ηνωμένου Βασιλείου, για την καθαρά πάγια αδιαφορία της επίλυσης του Κυπριακού. Αντίστοιχα η Ευρωπαϊκή ένωση αδυνατεί να εντάξει την Κύπρο στην Ζώνη Σένγκεν, λόγω μη επίλυσης του Κυπριακού, επειδή δεν έχει λυθεί το ζήτημα. 		[22][23][24][25]
Ισραήλ Το Κράτος του Ισραήλ, που ιδρύθηκε το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 32 κράτη μέλη του ΟΗΕ[σ 2]. Είναι αναγνωρισμένο από την ΟΑΠ, την οποία το Ισραήλ έχει αναγνωρίσει από το 1993 ως το μοναδικό και νόμιμο εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού[26].Επίσης ο ΟΗΕ και οι περισσότερες χώρες δε δέχονται ότι πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι η Ιερουσαλήμ για αυτό το λόγο και διατηρούν πρεσβείες σε άλλες πόλεις, όπως το Τελ Αβίβ. Συρία: Τα δύο τρίτα του Γκολάν κατέχονται από το Ισραήλ, ενώ το ανατολικό τμήμα από τη Συρία, πρώην κάτοχο ολόκληρου του Γκολάν (νόμιμα ολόκληρο το Γκολάν ανήκει στη Συρία).
Λίβανος: Υπό Ισραηλινό έλεγχο τα αγροκτήματα της Σεμπάα, ενώ τόσο το Ισραήλ όσο και ο Λίβανος δεν έχουν καθορίσει ποτέ διεθνή σύνορα, και υπάρχει έντονη κλιμάκωση στην περιοχή, καταπατώντας η μία χώρα τα χερσαία εδάφη της άλλης.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες χαρακτηρίζουν την Ισραηλινή Κυβέρνηση ως χειριστική και απάνθρωπη, επειδή πάντα ρίχνει τις ευθύνες στον Πόλεμο Ισραήλ - Χαμάς, στο Κράτος της Παλαιστίνης, χωρίς ποτέ το Ισραήλ να δείχνει μεταμέλεια, για τις ευθύνες της σύγκρουσης μετάξυ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. 		[27][28][29][30][31]
Βόρεια Κορέα Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Βόρεια Κορέα), διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 2 κράτη μέλη του ΟΗΕ, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα,[32] οι οποίες έχουν πολιτικές διαφορές μαζί της, η Ιαπωνία θεωρεί ότι λόγω του ιδιαίτερου καθεστώτος της ότι είναι κράτος μαριονέτα της Κίνας και παραβιάζει τον εναέριο χώρο της, ενώ η Νότια Κορέα θεωρεί ότι έχει παράνομο καθεστώς και ότι είναι η μοναδική νόμιμη κυβέρνηση ολόκληρης της Κορέας. Επίσης, η πλειοψηφία των χωρών, παρότι αναγνωρίζουν, ανεξάρτητη τη Βόρεια Κορέα, λόγω του ιδιόμορφου καθεστώς της, που τη διέπει (Τζούτσε), δεν έχουν μαζί της διπλωματικές σχέσεις, καθότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε επαφή με τη Δύση και τη δυτική κουλτούρα, στα οποία το καθεστώς ασκεί την δίωξη τους και επιβάλλει Προπαγάνδα για κάθε πράγμα που προέρχεται από τον Δυτικό κόσμο, και λόγω της διεθνούς απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, οι διπλωματικές επαφές όλων των χωρών είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Δεν αποτελεί επίσης χώρα-μέλος του ΔΝΤ, αποτελεί μια χώρα εκτελεστικό απόσπασμα, και πρόκειται για την πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου. Νότια Κορέα: Διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν την Βόρεια Κορέα ως Kράτος μαριονέτα της Κίνας, με πρώτο και κυριότερο την Ιαπωνία, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Κυβέρνηση της Κίνας, ενώ επίσης όλα τα κράτη χαρακτηρίζουν την Κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας ως χειριστική, απάνθρωπη, διεφθαρμένη, ότι δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, αλλά και Ρομπότ. 		[32][33][34]
Νότια Κορέα Η Δημοκρατία της Κορέας (Νότια Κορέα), διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ, τη Βόρεια Κορέα. Βόρεια Κορέα: Διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας. [35][36]

Κράτος Περιορισμένης αναγνώρισης και Μέλος Παρατηρητής του ΟΗΕ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χώρα Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Κράτος της Παλαιστίνης Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) «ανακήρυξε» την ίδρυση του «Κράτους της Παλαιστίνης» στο Αλγέρι το 1988. Εκείνη τη στιγμή η ΟΑΠ δεν κατείχε κανένα από τα εδάφη που περιλαμβάνονταν στο ανακηρυχθέν κράτος[37]. Είναι αναγνωρισμένη ως κράτος από 137 κράτη μέλη του ΟΗΕ[38], το Βατικανό, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Δυτική Σαχάρα[39]. Σήμερα η ΟΑΠ ασκεί κάποιες «εξουσίες» στα Παλαιστινιακά εδάφη, ανάλογα με την περιοχή, μέσω της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής που εγκαθιδρύθηκε το 1994 μετά τη Συμφωνία του Όσλο και την Ενδιάμεση Ισραηλινό-Παλαιστινιακή Συμφωνία[40]. Η Παλαιστίνη συμμετέχει στον ΟΗΕ ως μέλος παρατηρητής[41], και είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης, και της Ουνέσκο[42] Όμως μπορεί η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, να αναγνωρίζει το «Κράτος της Παλαιστίνης», ως ανεξάρτητη χώρα, ωστόσο το κυβερνών κόμμα της χώρας, η Χαμάς αναφέρεται από τον δυτικό κόσμο ως τρομοκρατική οργάνωση (χώρες όπως ο Καναδάς, το Ισραήλ, η Ιαπωνία, και οι ΗΠΑ, άλλα και η ΕΕ, ενώ απαγορεύεται στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο. Αντίθετα, η Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο περιλαμβάνουν μόνο τη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς, τις Ταξιαρχίες Izz ad-Din al-Qassam, ως τρομοκρατική οργάνωση). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, ο Καναδάς, οι 27 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το Ισραήλ έχουν εφαρμόσει περιοριστικά μέτρα κατά της Χαμάς σε διεθνές επίπεδο, και για αυτόν τον λόγο το "Κράτος της Παλαιστίνης" στερείται το δικαίωμα της πλήρους ανεξαρτησίας. Ισραήλ: Δεν αναγνωρίζει το Κράτος της Παλαιστίνης, και ελέγχει εδάφη τα οποία διεκδικούνται από αυτό (τα δύο κράτη ωστόσο διεκδικούν ως πρωτεύουσα χώρας την Ιερουσαλήμ).[40]. Αυτά, είναι αντικείμενο των συνεχιζόμενων συνομιλιών ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης.
Παγκόσμια: Πολλά κράτη διεθνώς ακόμα και αυτά που το έχουν αναγνωρίσει που είναι τα περισσότερα (στο σύνολο 145), θεωρούν το Κράτος της Παλαιστίνης ως τρομοκρατική οργάνωση, αλλά και κίνημα αντίστασης στον Αραβικό κόσμο, ενώ από το 2023, όταν ξεκίνησε η Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, τα περισσότερα κράτη υποστηρίζουν κάθετα το Ισραήλ, και δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση κυρίαρχο κράτος το Κράτος της Παλαιστίνης, για καθαρά λόγους ασφαλείας. Επίσης Πολλές Χώρες Θεωρούν το Κράτος της Παλαιστίνης ως Κράτος μαριονέτα του Ιράν, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την βαθιά θρησκευόμενη Ισλαμική Κυβέρνηση του Ιράν, η οποία ακολουθεί πιστά την Σαρία. Το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, συμβαδίζουν καθαρά στην λογική της Κυβέρνησης του Ισραήλ και δεν αναγνωρίζουν το Κράτος της Παλαιστίνης. 		[53][54][55][56][57][58][59]

Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το Κοσσυφοπέδιο, η Δημοκρατία της Σαχάρας και η Ταιβάν, θεωρούνται Επισήμως χώρες περιορισμένης αναγνώρισης, επειδή αναγνωρίζονται από αρκετές Αναγνωρισμένες χώρες Διεθνώς οι οποίες είναι τουλάχιστον από 20 έως 100 χώρες ενώ διατηρούν και ειδικά γραφεία σε πολλές Αναγνωρισμένες χώρες για λόγους ταυτοποίησής των εγγράφων των πολιτών τους, ενώ η Αμπχαζία, η Νότια Οσσετία, η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου και η Υπερδνειστερία θεωρούνται καθαρά κράτη μαριονέτες επειδή οικονομικά και στρατιωτικά εξαρτώνται καθαρά από άλλες Κυρίαρχες χώρες τις οποίες τις κατέχουν παράνομα όπως η Ρωσία και η Τουρκία, ενώ οι Αναγνωρισμένες χώρες που τις αναγνωρίζουν είναι τουλάχιστον 5, μία ή και καμία.
Περιοχή Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Αμπχαζία Η «Δημοκρατία της Αμπχαζίας» "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της το 1999[60]. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη κράτη του ΟΗΕ: τις Νικαράγουα (στις 5 Σεπτεμβρίου 2008), Βενεζουέλα (στις 10 Σεπτεμβρίου 2009), Ναουρού (στις 15 Δεκεμβρίου 2009), Συρία (στις 29 Μαίου 2018) και τη Ρωσία, (στις 26 Αυγούστου 2008) από την οποία και εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.[61][62][63][64][65]. Αναγνωρίστηκε επίσης και από τις Βανουάτου (στις 23 Μαίου 2011), το οποίο απέσυρε την αναγνώρισή της Αμπχαζίας τον Ιούνιο του 2015, και Τουβαλού (στις 18 Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο επίσης απέσυρε την αναγνώρισή της Αμπχαζίας, τον Απρίλιο του 2014 [66][67][68]), καθώς και 3 μη μέλη του ΟΗΕ: τις Νότια Οσσετία (στις 19 Σεπτεμβρίου 2005), Υπερδνειστερία (στις 22 Ιανουαρίου 1993) και τη Δημοκρατία του Αρτσάχ (στις 17 Νοεμβρίου 2006, ως Ναγκόρνο - Καραμπάχ).[69][70][71]). Τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, ως τμήματα της Γεωργίας και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης τους, παράνομη. Γεωργία: Διεκδικεί την «Αμπχαζία» ως μέρος της επικράτειάς της, η οποία αποτελεί εντός των συνόρων της, Αυτόνομη Δημοκρατία. Η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αναγνωρίζει την Αμπχαζία, ως περιοχή της Γεωργίας. Επίσης η Αμπχαζία χρησιμοποιεί επίσης ως επίσημο νόμισμα το Ρούβλι Ρωσίας και επιπρόσθετό νόμισμα στις συναλλαγές το Λάρι Γεωργίας.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν την Αμπχαζία ως Kράτος μαριονέτα της Ρωσίας, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Ρωσική Κυβέρνηση. 		[72][73][74][75]
Δημοκρατία της Κίνας Η «Δημοκρατία της Κίνας» (ευρέως γνωστή και ως Ταϊβάν), η οποία συνταγματικά δημιουργήθηκε το 1912, αναγνωρίζεται ως η «κυβέρνηση του κράτους της Κίνας» από 15[4] κράτη μέλη του ΟΗΕ και από το 2013 και από την Αγία Έδρα. Όλα τα άλλα κράτη του ΟΗΕ δεν αναγνωρίζουν την Ταϊβάν ως κράτος. Κάποια από αυτά θεωρούνε τα ελεγχόμενα από αυτήν εδάφη ως de jure μέρος της Κίνας, ενώ άλλα έχουν χρησιμοποιήσει προσεκτική διπλωματική γλώσσα για το αν τα εδάφη της Ταϊβάν ανήκουν στην Κίνα[σ 1]. Ανά τα χρόνια η Ταϊβάν έχει υιοθετήσει διαφορετικές θέσεις για την ταυτόχρονη αναγνώριση της Ταϊβάν και Κίνας από τις άλλες χώρες[77]. Κίνα: διεκδικεί τη διαδοχή της πρώην Δημοκρατίας της Κίνας (1912-1949), καθώς και τα εδάφη της Ταϊβάν ως μέρος της επικράτειάς της. Επίσης η ίδια η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, επιβάλλει δια της βίας στρατιωτική εξουσία στην Ταϊβάν, με αποτέλεσμα η Διεθνής κοινότητα να ζητά συνεχώς επισημάνσεις για την επικίνδυνη κλιμάκωση στην περιοχή.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν την Ταϊβάν ως Kράτος μαριονέτα της Κίνας, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Κυβέρνηση της Κίνας. 		[78]
Κοσσυφοπέδιο Η «Δημοκρατία του Κοσόβου» «ανακήρυξε, μονομερώς, την ανεξαρτησία της» από τη Σερβία, στις 17 Φεβρουαρίου 2008. Έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητη χώρα από 101 μέλη του ΟΗΕ, και ένα μη μέλος, τη Ταϊβάν.[79] Ο ΟΗΕ διοικεί την περιοχή σύμφωνα με την Απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας από το 1999, και με τη συνεργασία της ΕΕ από το 2008. Είναι μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Επίσημο νόμισμα στο Κοσσυφοπέδιο είναι, εκ των πραγμάτων, το Ευρώ, χωρίς ωστόσο να είναι χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, άλλα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο, χρησιμοποιείται στις συναλλαγές μόνο το Δηνάριο Σερβίας, λόγω του ότι πλειοψηφούν οι Σέρβοι. Σερβία: Διεκδικεί το «Κοσσυφοπέδιο» ως μέρος της επικράτειάς της, και ισχυρίζεται ότι εξακολουθεί να έχει υπό την κυριαρχία της, καθότι νομικά αποτελεί την Αυτόνομη Επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων. Ωστόσο, η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο, ως περιοχή της Σερβίας.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν το Κοσσυφοπέδιο ως Κράτος μαριονέτα της Αλβανίας, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Αλβανική Κυβέρνηση, ενώ ακόμα ο UCK χαρακτηρίστηκε από πολλές χώρες ως παραστρατιωτική οργάνωση. Εκτός της Σερβίας, Πολλά αλλά κράτη διεθνώς, αδυνατούν να αναγνωρίσουν κυρίαρχο κράτος το Κοσσυφοπέδιο ενώ η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να είναι διχασμένη στο θέμα αυτό, ενώ πολλά από αυτά τα κράτη είναι ενάντια να αναγνωρίζουν ένα ανεξάρτητο Κόσοβο, καθαρά για πολιτικούς λόγους, ενώ ακόμα πιστεύουν ότι ένα ανεξάρτητο Κόσοβο μπορεί να κάνει άμεσα πραγματικότητα και την προσάρτηση του ακόμη και με την Αλβανία (επειδή η Αλβανόφωνη πλειοψηφία του Κοσσυφοπεδίου επιθυμεί αυτό), η να δώσει το κίνητρο να δημιουργηθεί ακόμη και το Εθνικιστικό κίνημα Μεγάλη Αλβανία, και να δημιουργήσει μεγάλους πολιτικούς τριγμούς στα Βαλκάνια, και πολλά κράτη θέλουν αυτό να το αποφύγουν, επειδή ο εθνικισμός των Αλβανών που ζουν εκτός Αλβανίας στις γύρω χώρες (ως αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα), μπορεί ακόμη να αποφέρει και πόλεμο, απώλεια εδαφών στις γύρω χώρες, αλλά και μεγάλες οικονομικές ζημιές στην Ευρώπη. 		[80][81]
Νότια Οσσετία Η «Δημοκρατία της Νότιας Οσσετίας» «ανακήρυξε, την ανεξαρτησία της» το 1991. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη κράτη του ΟΗΕ: τις Νικαράγουα (στις 5 Σεπτεμβρίου 2008), Βενεζουέλα (στις 10 Σεπτεμβρίου 2009), Ναουρού (στις 16 Δεκεμβρίου 2009), Συρία (στις 29 Μαίου 2018) και τη Ρωσία, (στις 26 Αυγούστου 2008) από την οποία και εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, καθώς επίσης και από το Τουβαλού (19 Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο απέσυρε κατόπιν την αναγνώριση της Νότιας Οσσετίας στις 31 Μαίου 2014.[67][68], και από 3 μη μέλη του ΟΗΕ: την Αμπχαζία (στις 19 Σεπτεμβρίου 2005), τη Δημοκρατία του Αρτσάχ (στις 17 Νοεμβρίου 2006, ως Νάγορνο - Καραμπάχ) και την Υπερδνειστερία (στις 12 Οκτωβρίου 1994) [69][70][82]. Τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, ως τμήματα της Γεωργίας και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης τους, παράνομη. Γεωργία: Διεκδικεί τη «Νότια Οσσετία» ως μέρος της επικράτειάς της. Η Νότια Οσσετία ελέγχει παράνομα από το 1992 τμήματα τριών περιφερειών της Γεωργίας: της Μτσχέτα-Μτιανέτι, της Ράτσα-Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι και της Σίντα Κάρτλι. Επίσης η Νότια Οσσετία χρησιμοποιεί επίσης ως επίσημο νόμισμα το Ρούβλι Ρωσίας και επιπρόσθετό νόμισμα στις συναλλαγές το Λάρι Γεωργίας.
Αποσχιστικό Κίνημα: Στην Νότια Οσσετία υπερτερεί επίσης έντονα πολιτικά το Φιλορωσικό στοιχείο, ενώ πολλοί Οσσέτιοι, θελούν ακόμη και επανένωση με την Ρωσία και κατά συνάμα ένωση με την αυτόνομη Δημοκρατία Βόρεια Οσσετία - Αλανία, ενώ άλλοι Οσσέτιοι επιθυμούν και απόσχιση της Βόρειας Οσετίας, από την Ρωσία, και δημιουργία μιας Ενιαίας ανεξάρτητης Οσσετίας, κάτι που δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν την Νότια Οσσετία ως Κράτος μαριονέτα της Ρωσίας, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Ρωσική Κυβέρνηση. 		[73][74][83]
Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου» «ανακήρυξε, εκ των πραγμάτων την ανεξαρτησία της» το 1983. Αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, την Τουρκία. Η Απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ χαρακτηρίζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ως νομικώς άκυρη[84]. Το Δικαστήριο είπε ότι "το Συμβούλιο Ασφαλείας χαρακτήρισε ως παράνομη την ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Βορείου Κύπρου λόγω της μη νόμιμης χρήσης βίας"[85]. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος αποκαλούν την περιοχή ως «Ψευδοκράτος» ή «Κατεχόμενα», ενώ όλες οι χώρες διεθνώς έχουν επικυρώσει στα συντάγματα τους, την Απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, πλήν της Τουρκίας. Κύπρος: Διεκδικεί νομίμως τα εδάφη της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου» ως μέρος της επικράτειάς της, αφού το έδαφος της κατέχεται παρανόμως από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 που πήρε το βόρειο τμήμα της Κύπρου με βία (ολόκληρο το νησί ανήκει νόμιμα στην Κυπριακή Δημοκρατία). Όλες οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ, εξαιρουμένης της Τουρκίας, αναγνωρίζουν την "Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου" ως τμήμα της Κύπρου. Επίσης η Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου χρησιμοποιεί ως επίσημο νόμισμα την Τουρκική Λίρα, αντί του Ευρώ.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν την ΤΔΒΚ ως Kράτος μαριονέτα της Τουρκίας, δίοτι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Τουρκική Κυβέρνηση. 		[86]

Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιοχή Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Υπερδνειστερία Η «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία» (επίσης γνωστή ως Υπερδνειστερία ή Τρανσνίστρια) "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της, από τη Μολδαβία το 1990. Στη συνέχεια οι σχέσεις Μολδαβίας και Υπερδνειστερίας, έγιναν τεταμένες μεταξύ της Κυβέρνησης και των αυτονομιστών, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο Πόλεμος της Υπερδνειστερίας, ο οποίος έληξε στα τέλη του 1990, δίνοντας η Μολδαβική Κυβέρνηση, προνόμια αυτονομίας στην Υπερδνειστερία. Η Υπερδνειστερία, δεν το σεβάστηκε και συνέχισε να αυτοαποκαλείται κράτος. Αργότερα αναγνωρίστηκε από τρία κράτη μη μέλη του ΟΗΕ, την Αμπχαζία, την Δημοκρατία του Αρτσάχ, και την Νότια Οσσετία τα οποία επίσης δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως κράτη. Στην Υπερδνειστερία υπάρχει έντονο φιλορωσικό στοιχείο, επειδή το 60% των κατοίκων της είναι Σλάβοι, και οι κάτοικοι είναι διχασμένοι με την πολιτική κατάσταση της περιοχής, παραδείγματα: 1) αρκετοί επιθυμούν την ανεξαρτησία της Υπερδνειστερίας από τη Μολδαβία, και να γίνει διεθνώς κυρίαρχο κράτος, 2) άλλοι επιθυμούν η Υπερδνειστερία να γίνει ξανά επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επειδή η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της Υπερδνειστερίας είναι οι Ρώσοι (34%), ενώ ακολουθούν οι Μολδαβοί (33%) και οι Ουκρανοί (26.7%), αλλά και για ιστορικούς λόγους, επειδή η Υπερδνειστερία αποτέλεσε μέχρι το 1990 μέρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.[87]. 3) Τέλος, άλλοι επιθυμούν η Υπερδνειστερία να παραμείνει στη Μολδαβία, με καθεστώς αυτονομίας όπως τώρα. Εκδίδει επίσης παράνομα και το δικό της νόμισμα το Ρούβλι Τρανσνίστριας, το οποίο δεν έχει προδιαγραφή ISO, και είναι διεθνώς πλαστό, ενώ αντίθετα δεν είναι καθόλου δεκτό στις συναλλαγές, στην Υπερδνειστερία, το Λέου Μολδαβίας και γενικότερα νομίσματα δυτικών χωρών όπως το Ευρώ και το Δολάριο ΗΠΑ. Υπάρχει επίσης φόρος γενικά στα μέσα μεταφοράς από δυτικές χώρες, και είναι εύκολα προσβάσιμη μονάχα από την Μολδαβία. Μολδαβία: Διεκδικεί την «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία» ως μέρος της επικράτειάς της (όλες οι χώρες, αναγνωρίζουν διεθνώς την περιοχή της Υπερδνειστερίας ως περιοχή της Μολδαβίας), το οποίο εντός της Μολδαβίας, διαθέτει καθεστώς αυτονομίας, με τοπική κυβέρνηση.
Κίνδυνος για Ρωσική Προσάρτηση: Όλα τα κράτη διεθνώς, είναι κάθετα ενάντια στο να αναγνωρίζουν ανεξάρτητη την «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία», καθαρά για πολιτικούς λόγους, ενώ ακόμα πιστεύουν ότι μια ανεξάρτητη Υπερδνειστερία μπορεί να κάνει άμεσα πραγματικότητα και την προσάρτηση της ακόμη και με την Ρωσία, σε μια εποχή μάλιστα που είναι σε εξέλιξη η Εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (η Υπερδνειστερία έχει σύνορα με την Ουκρανία) και να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερους πολιτικούς τριγμούς στην ήδη ταλαιπωρημένη περιοχή.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούν την Υπερδνειστερία ως Kράτος μαριονέτα της Ρωσίας, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από την Ρωσική Κυβέρνηση. 		[88][89]

Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Η Συγκεκριμένη περιοχή που αναφέρεται αποτελεί απόσχιση από τον Εμφύλιο Πόλεμο της Σομαλίας, ο οποίος είναι σε εξέλιξη μέχρι και σήμερα.
Περιοχή Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Σομαλιλάνδη Η Σομαλιλάνδη "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την ανεξαρτησία της από τη Σομαλία το 1991. Θεωρεί τον εαυτό της διάδοχο του Κράτους της Σομαλιλάνδης. Έκτοτε καμία χώρα του κόσμου, ποτέ δεν επιχείρησε και αναγνώρισε, τη Σομαλιλάνδη ως ανεξάρτητο κράτος. Αναγνωρίζεται διεθνώς ως αυτόνομη περιοχή της Σομαλίας. Εκδίδει επίσης παράνομα και το δικό της νόμισμα το Σελίνι της Σομαλιλάνδης, το οποίο δεν έχει προδιαγραφή ISO, και είναι πλαστό. Σομαλία: Διεκδικεί τη Σομαλιλάνδη ως μέρος της επικράτειάς της (όλες οι χώρες, ακόμη και τα μη μέλη του ΟΗΕ, αναγνωρίζουν διεθνώς το «Κράτος της Σομαλιλάνδης», ως περιοχή της Σομαλίας), το οποίο εντός της Σομαλίας, δεν διαθέτει καθεστώς αυτονομίας.
Παγκόσμια: Η Σομαλιλάνδη είναι καθαρά Κράτος μαριονέτα, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτάται καθαρά από παραστρατιωτικές οργανώσεις, ενώ η Σομαλιλάνδη αποτελεί επίσης από τις φτωχότερες και υποβαθμισμένες περιοχές του κόσμου, με αποτέλεσμα να ανθεί στην περιοχή η πολιτική αναρχία, το παραεμπόριο, παρακλάδια τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Αλ Κάιντα, Αλ Σαμπάμπ, ο Ισλαμικός Φονταμελισμός, η Πειρατεία στις ακτές της χώρας, νόμοι εις βάρος κατά των γυναικών και πολλά άλλα σε όλη τη Σομαλική Επικράτεια, με αποτέλεσμα να βρίσκεται η Σομαλία, από το 1991, μόνιμα σε Εμφύλιο πόλεμο, ενώ αντίστοιχα και οι σχέσεις της Σομαλίας με τα γειτονικά της κράτη ειδικότερα με την Αιθιοπία, τη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη, είναι εξαιρετικά κακές και προβληματικές για πολιτικά ζητήματα ακόμα και διαχωρισμό ΑΟΖ, στην Ερυθρά Θάλασσα. 		[88][90]

Εδαφικές διεκδικήσεις που δεν υφίστανται πλέον ως οντότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιοχή Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Δημοκρατία του Αρτσάχ Η Περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (ή επίσημα από το 2017 Δημοκρατία του Αρτσάχ) "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της από το Αζερμπαϊτζάν το 1992. Είναι αναγνωρισμένο από τρία μη μέλη του ΟΗΕ, την Αμπχαζία, τη Νότια Οσσετία, και την Υπερδνειστερία, τα οποία επίσης δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως κράτη. Στην πραγματικότητα ωστόσο το Αρτσάχ δεν επιθυμούσε την ανεξαρτησία του, αλλά να γίνει μέρος της επικράτειας της Δημοκρατίας της Αρμενίας, επειδή η περιοχή κατοικείται ως πλειστόν από Αρμένιους, οι οποίοι συγκεντρώναν το 95% της Αυτοανακυρηγμένης Δημοκρατίας, αλλά και για ιστορικούς λόγους,[69] πιστέυοντας μερικοί Αρμένιοι εθνικιστές οτι το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και το Αρτσάχ αποτελούν "το πρώτο στάδιο μιάς μελλοντικά Ενωμένης Αρμενίας". Η Περιοχή έπαψε να υφίσταται την 1η Ιανουαρίου 2024 και απορροφήθηκε από το Αζερμπαϊτζάν, ενώ οι Αρμενόφωνοι κάτοικοι του εκδιώχθηκαν στην Αρμενία ή έφυγαν ως μετανάστες σε άλλες χώρες. Αζερμπαϊτζάν: Διεκδικεί τη «Δημοκρατία του Αρτσάχ» ως μέρος της επικράτειάς του (όλες οι χώρες, αναγνωρίζουν διεθνώς τη «Δημοκρατία του Αρτσάχ» ως περιοχή του Αζερμπαϊτζάν), το οποίο εντός του Αζερμπαϊτζάν, δεν διαθέτει καθεστώς αυτονομίας.
Παγκόσμια: Όλα τα κράτη διεθνώς, ήταν ενάντια να αναγνωρίζουν ένα ανεξάρτητο Αρτσάχ, καθαρά για πολιτικούς λόγους, ενώ ακόμα πιστεύουν ότι ένα ανεξάρτητο Αρτσάχ μπορεί να κάνει άμεσα πραγματικότητα και την προσάρτηση του ακόμη και με την Αρμενία (επειδή η Αρμενόφωνη πλειοψηφία του Αρτσάχ επιθυμεί αυτό), η να δώσει το κίνητρο να δημιουργηθεί ακόμη και Εθνικιστικό κίνημα στην περιοχή του Νότιου Καύκασου, και να δημιουργήσει μεγάλους πολιτικούς τριγμούς, αλλά και έναν πολύ σκληρό Αρμένο-αζερικό πόλεμο, ενώ τόσο η Αρμενία, όσο και το Αζερμπαϊτζάν, δεν έχουν καθορίσει ακόμα τα διεθνή σύνορα τους, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εξωτερικά και αποσπασμένα εδάφη, και στα δύο κράτη.
Παγκόσμια: Πολλές Χώρες Θεωρούσαν τόσο το Ναγκόρνο Καραμπάχ όσο και την Δημοκρατία του Αρτσάχ ως Κράτη μαριονέτες της Αρμενίας, διότι πολιτικά και οικονομικά εξαρτιόνταν καθαρά από την Αρμενική Κυβέρνηση. Αντίστοιχα ο Διάδρομος του Λατσίν, θεωρήθηκε παράνομο πέρασμα, επειδή ένωνε οδικά την Αρμενία με το Ναγκόρνο - Καραμπάχ. 		[87][88][91][92][93]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Και η Ταϊβάν και η Κίνα διεκδικούν κυριαρχία σε όλη την Κίνα, ισχυριζόμενες ότι η ευρύτερη περιοχή της Κίνας είναι de jure μία κυρίαρχη οντότητα που περιλαμβάνει και τα εδάφη της Κίνας και τα εδάφη της Ταϊβάν. Η θέση των άλλων κρατών ποικίλει. Αρκετά κράτη αποδέχονται πλήρως τη θέση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (Κίνα) ότι υπάρχει μόνο μία Κίνα, και ότι η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας» είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας. Άλλα κράτη απλώς αναγνωρίζουν αυτή τη θέση, ενώ αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα σαν κράτος. Κάποια κράτη αναγνωρίζουν μόνο τη Ταϊβάν σαν κράτος, αλλά έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για να αναγνωρίσουν και να έχουν σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν[76]
  2. ↑ Το Ισραήλ δεν αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο κράτος απο τις Αλγερία, Αφγανιστάν, Βόρεια Κορέα, Γουινέα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδονησία, Ιράκ, Ιράν, Κατάρ, Κομόρες, Κούβα, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαλαισία, Μάλι, Μαρόκο, Μπανγκλαντές, Μπαχρέιν, Μπουτάν, Μπρουνέι, Νίγηρας, Ομάν, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τζιμπουτί, Τσαντ, Τυνησία και Υεμένη. Όλα τα 32 κράτη, που αναφέρονται είναι είτε μουσουλμανικές χώρες (Πακιστάν, Υεμένη, Ιράν, Ιράκ κ.τ.λ.), τα οποία έχουν απομονώσει το Ισραήλ, είτε κράτη που δεν έχουν επαφή με τη Δύση (Βόρεια Κορέα), άλλα και Σοσιαλιστικά κράτη (όπως η Κούβα και το Μπουτάν), των οποίων η θέση είναι ουδέτερη.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Thomas D. Grant, The recognition of states: law and practice in debate and evolution (Westport, Connecticut: Praeger, 1999), chapter 1.
  2. ↑ «Non-member State». Un.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  3. ↑ «Germany - Countries A to Z». Auswaertiges-amt.de. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  4. ↑ «Ambasciate Consolati e Uffici di promozione». Esteri.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  5. ↑ U.S. Department of State Websites of U.S. Embassies, Consulates, and Diplomatic Missions Retrieved 2011-02-03
  6. ↑ «Find an Embassy». Fco.gov.uk. 14 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  7. ↑ «Foreign Missions in Kosovo». Government of Kosovo, Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  8. ↑ «Permanent Representations». Nagorno-Karabakh Republic, Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  9. ↑ «Representative Offices Abroad». Turkish Republic of Northern Cyprus, Public Information Office. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Embassies & Representatives of Abkhazia». Government of Abkhazia, Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  11. ↑ «Embassies and representative offices». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  12. ↑ «Contacts and addresses of the Somaliland Representative Offices around the world». Government of Somaliland. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  13. ↑ «Embassies, Missions, General and Special Delegations of Palestine abroad». WebGaza.net. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  14. ↑ «Pakistan Worldview - Report 21 - Visit to Azerbaijan» (PDF). Senate foreign relations committee. enate of Pakistan. 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Φεβρουαρίου 2009. 
  15. ↑ «Nilufer Bakhtiyar: "For Azerbaijan Pakistan does not recognise Armenia as a country"». Today.Az. 13 Ιουνίου 2006. 
  16. ↑ Meifang Lee (20 Μαΐου 2005). «Minister announces resumption of diplomatic ties with Nauru». Taiwan Today. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  17. ↑ «Kiribati president upbeat on conference, Taiwan». Radio Australia. 21 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  18. ↑ Ron Crocombe (2007). Asia in the Pacific Islands: Replacing the West. Institute of Pacific Studies. University of the South Pacific. σελ. 258. 
  19. ↑ «Looking East: China-Africa Engagements Liberia Case Study». African Center for Economic Transformation, Monrovia. Δεκέμβριος 2009. 
  20. ↑ Hungdah Chiu. The International Legal Status of the Republic of China (Revised Version). Occasional Papers/Reprints Series in Contemporary Asian Studies Number 5 - 1992 (112). School of Law, University of Maryland. ISBN 0-925153-23-0. 
  21. ↑ «Constitution of the People's Republic of China». International Human Rights Treaties and Documents Database. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  22. ↑ «Turkey and the problem of the recognition of Cyprus» (PDF). European Parliament Directorate-General External Policies Policy Department. 20 Ιανουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011. 
  23. ↑ CIA World Factbook (28 Φεβρουαρίου 2008). «Cyprus». Central Intelligence Agency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  24. ↑ «Cyprus exists without Turkey's recognition: president». XINHUA. 1 Οκτωβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2008. 
  25. ↑ «The influence of Turkish military forces on political agenda-setting in Turkey, analysed on the basis of the Cyprus question». European Parliament's Committee on Foreign Affairs. 18 Φεβρουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011. 
  26. ↑ Kim Murphy (10 Σεπτεμβρίου 1993). «Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2019. 
  27. ↑ Government of Israel (14 Μαΐου 1948). «Declaration of Israel's Independence 1948». Yale University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  28. ↑ United States Congress (5 Ιουνίου 2008). «H. RES. 1249» (PDF). 
  29. ↑ «'Reply' Online Book Chapter 1». Mythsandfacts.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  30. ↑ «Khartoum Resolution». Council on Foreign Relations. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  31. ↑ Government of Israel. «Israel's Diplomatic Missions Abroad: Status of relations». Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2011. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «Treaty on Basic Relations between Japan and the Republic of Korea». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2008. 
  33. ↑ «Declaration of Independence». TIME. 1966-08-19. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-11-06. https://web.archive.org/web/20101106054432/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,836219,00.html. Ανακτήθηκε στις 2008-02-29. 
  34. ↑ Scofield, David (4 Ιανουαρίου 2005). «Seoul's double-talk on reunification». Asia Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2008. 
  35. ↑ US Library of Congress (7 Οκτωβρίου 2000). «World War II and Korea». Country Studies. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  36. ↑ Sterngold, James (1994-09-03). «China, Backing North Korea, Quits Armistice Commission». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9F01EFD71538F930A3575AC0A962958260. Ανακτήθηκε στις 2008-02-29. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Staff writers (2008-02-20). «Palestinians 'may declare state'». BBC News (British Broadcasting Corporation). http://news.bbc.co.uk/2/hi/7254434.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-01-22. :"Saeb Erekat, disagreed arguing that the Palestine Liberation Organisation had already declared independence in 1988. "Now we need real independence, not a declaration. We need real independence by ending the occupation. We are not Kosovo. We are under Israeli occupation and for independence we need to acquire independence".
  38. ↑ Bannoura, Saed (2011-08-28). «124 Out Of 193 Countries Recognize Palestinian Independence». IMEMC News (International Middle East Media Center). http://www.imemc.org/article/61902. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  39. ↑ Shelley, Toby (1988). «Spotlight on Morocco». West Africa (London: West Africa Publishing Company Ltd) (3712–3723: December 5–31): 2282.  "...the SADR was one of the first countries to recognise the state of Palestine."
  40. ↑ 40,0 40,1 Israel allows the PNA to execute some functions in the Palestinian territories, depending on special area classification. Israel maintains minimal interference (retaining control of borders: air,[43] sea beyond internal waters,[43][44] land[45]) in the Gaza strip (its interior and Egypt portion of the land border are under Hamas control), maximum in "Area C" and varying degrees of interference elsewhere.[46][47][48][49][50] See also Israeli-occupied territories.
    [37][46][47][49][51][52]
  41. ↑ «Palestinians win upgraded UN status by wide margin». BBC News. 2012-11-29. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-20550864. Ανακτήθηκε στις 2012-11-29. 
  42. ↑ United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. «Arab States: Palestine». United Nations. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2011. 
  43. ↑ 43,0 43,1 Israel's control of the airspace and the territorial waters of the Gaza Strip
  44. ↑ Map of Gaza fishing limits, "security zones"
  45. ↑ Israel's Disengagement Plan: Renewing the Peace Process: "Israel will guard the perimeter of the Gaza Strip, continue to control Gaza air space, and continue to patrol the sea off the Gaza coast. ... Israel will continue to maintain its essential military presence to prevent arms smuggling along the border between the Gaza Strip and Egypt (Philadelphi Route), until the security situation and cooperation with Egypt permit an alternative security arrangement."
  46. ↑ 46,0 46,1 Gold, Dore· Institute for Contemporary Affairs (26 Αυγούστου 2005). «Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza is Still "Occupied" Even After Israel Withdraws». Jerusalem Issue Brief, Vol. 5, No. 3. Jerusalem Center for Public Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  47. ↑ 47,0 47,1 Bell, Abraham (28 Ιανουαρίου 2008). «International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense». Jerusalem Issue Brief, Vol. 7, No. 29. Jerusalem Center for Public Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  48. ↑ Ministry of Foreign Affairs of Israel (2008-01-22). January 2008.htm?DisplayMode=print Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2010-07-16.
  49. ↑ 49,0 49,1 Salih, Zak M. (17 Νοεμβρίου 2005). «Panelists Disagree Over Gaza's Occupation Status». University of Virginia School of Law. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  50. ↑ «Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation». Human Rights Watch. 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  51. ↑ Ministry of Foreign Affairs of Israel (2008-01-22). January 2008.htm?DisplayMode=print Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2010-07-16.
  52. ↑ «Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation». Human Rights Watch. 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  53. ↑ Official website of the Palestinian National Authority στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 4, 2006). The PNA has publicly acknowledged recognition from 94 states, including the former Yugoslavia.
  54. ↑ «Venezuela Pledges Support for Palestinian Statehood during Abbas Visit». Νοέμβριος 2009. 
  55. ↑ «Costa Rica Recognizes 'Palestine». The Journal of Turkish Weekly. 26 Φεβρουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2011. 
  56. ↑ «South African Representative Office to the Palestinian National Authority». Sarep.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  57. ↑ «Embassy of the State of Palestine to the Republic of Uzbekistan, Central Asia and Azerbaijan». Palestineuzbek.com. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. [νεκρός σύνδεσμος]
  58. ↑ «Embassies of Palestine». Webgaza.net. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  59. ↑ «Embassy of the State of Palestine in Bratislava». Palestine.sk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  60. ↑ «Regions and territories: Abkhazia». BBC news. 2011-02-08. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-11-05. https://web.archive.org/web/20191105235542/http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3261059.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-03-31. 
  61. ↑ Government of Vanuatu (17 Ιουνίου 2011). «Vanuatu's recognition to the Republic of Abkhazia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  62. ↑ Vanuatu's initial recognition was invalidated after the Kilman government was annulled by the Supreme Court. Kilman was subsequently re-elected and its recognition was re-confirmed by its Foreign Minister in July 2011: «Natapei withdraws recognition of Abkhazia». Vanuatu Daily Post. 19 Ιουνίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2011. 
  63. ↑ «Vanuatu official denies Abkhazia recognition». Solomon Star. 2011-06-06. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-11. https://web.archive.org/web/20110611021201/http://www.solomonstarnews.com/news/regional/11030-vanuatu-official-denies-abkhazia-recognition. Ανακτήθηκε στις 2014-09-24. 
  64. ↑ «Transparency International Vanuatu press release on recognition of Abkhazia». 8 Αυγούστου 2011. 
  65. ↑ «Vanuatu annuls recognition of Abkhazia - report». Radio New Zealand International. 2011-06-19. http://www.rnzi.com/pages/news.php?op=read&id=61283. Ανακτήθηκε στις 2011-10-15. 
  66. ↑ http://www.bloomberg.com/news/2013-05-20/georgia-says-vanuatu-has-withdrawn-recognition-of-abkhazia.html
  67. ↑ 67,0 67,1 «Tuvalu takes back recognition of independence of Abkhazia and so-called South Ossetia». 31 Μαρτίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  68. ↑ 68,0 68,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 (Ρωσικά) Вице-спикер парламента Абхазии: Выборы в НКР соответствуют всем международным стандартам: "Абхазия, Южная Осетия, НКР и Приднестровье уже давно признали независимость друг друга и очень тесно сотрудничают между собой", - сказал вице-спикер парламента Абхазии. ... "...Абхазия признала независимость Нагорно-Карабахской Республики..." - сказал он." English language translation from Microsoft Translator
  70. ↑ 70,0 70,1 «"South Ossetia opens embassy in Abkhazia" The Tiraspol Times». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  71. ↑ Government of Tuvalu (20 Σεπτεμβρίου 2011). «On the establishment of diplomatic relations between Republic of Abkhazia and Tuvalu». Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  72. ↑ Clogg, Rachel (2001). «Abkhazia: Ten Years On». Conciliation Resources. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2008. 
  73. ↑ 73,0 73,1 Russia recognises Georgian rebels - BBC, 2008-08-26 [1]
  74. ↑ 74,0 74,1 «Venezuela's Chavez draws closer to Moscow». Reuters. 2009-09-10. http://www.reuters.com/article/worldNews/idUSTRE5895PF20090910. Ανακτήθηκε στις 2009-10-20. 
  75. ↑ John Pike. «Georgia mocks Nauru's recognition of Abkhazia». Globalsecurity.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  76. ↑ Taiwan cuts ties with Costa Rica over recognition for China
  77. ↑ Bush III, Richard C. "The Role of the United States in Taiwan-PRC Relations", Taiwan: Beyond the Economic Miracle M.E. Sharpe, Inc. ISBN 0-87332-879-5 p. 358 Online version available at Google Books
  78. ↑ Global Investment and Business Center, Inc. Staff Taiwan Foreign Policy and National Security Yearbook 2011 Second Edition International Business Publications, USA ISBN 0-7397-3660-4 Online version Αρχειοθετήθηκε 2020-05-18 στο Wayback Machine. available at Google Books
  79. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2019. 
  80. ↑ «Kosovo MPs proclaim independence». BBC News. 2008-02-17. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/7249034.stm. Ανακτήθηκε στις 2008-02-28. 
  81. ↑ «Kosovo» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  82. ↑ (Ρωσικά) «Республика Науру признала независимость Южной Осетии». 16 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011.  «Republic of Nauru recognizes the independence of South Ossetia (English language translation from Microsoft Translator)». 
  83. ↑ Stojanovic, Srdjan (23 Σεπτεμβρίου 2003). «OCHA Situation Report». Center for International Disaster Information. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  84. ↑ «Security Council resolution 541 (1983) on Cyprus». Un.int. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Αυγούστου 2003. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  85. ↑ [2] Αρχειοθετήθηκε 2010-08-21 στο Wayback Machine., International Court of Justice, 2010-07-22, quotes from parag. 81.
  86. ↑ Hadar, Leon (16 Νοεμβρίου 2005). «In Praise of 'Virtual States'». AntiWar. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  87. ↑ 87,0 87,1 «In detail: The foreign policy of Pridnestrovie». Pridnestrovie.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  88. ↑ 88,0 88,1 88,2 Ker-Lindsay, James (2012). The Foreign Policy of Counter Secession: Preventing the Recognition of Contested States. Oxford University Press. σελ. 53. ...there are three other territories that have unilaterally declared independence and are generally regarded as having met the Montevideo criteria for statehood but have not been recognized by any states: Transnistria, Nagorny Karabakh, and Somaliland. 
  89. ↑ «Abkhazia: Ten Years On». BBC 2. 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2008. 
  90. ↑ BBC Country Profiles: Regions and territories: Somaliland. Retrieved 2009-09-14.
  91. ↑ BBC Country Profiles: Regions and territories: Nagorno-Karabakh. Retrieved 2009-09-14.
  92. ↑ (Ρωσικά) «Transnistria wants to join Russia». Σεπτέμβριος 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2008. 
  93. ↑ (Ρωσικά) «Moldova». Σεπτέμβριος 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κατάλογος_χωρών_με_περιορισμένη_αναγνώριση&oldid=10988758"