Κατάλογος χωρών με περιορισμένη αναγνώριση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
  Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ
  Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος

Ένας αριθμός γεωπολιτικών οντοτήτων έχουν ανακηρυχτεί σε κράτη και έχουν επιχειρήσει de jure αναγνώριση ως κυρίαρχα κράτη, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Στο παρελθόν, έχουν υπάρξει παρόμοιες οντότητες, και σήμερα υπάρχουν οντότητες που διεκδικούν ανεξαρτησία, συχνά ελέγχοντας de facto τα εδάφη που διεκδικούν, με αναγνώριση από εντελώς μηδέν, μέχρι πλήρη αναγνώριση από όλα τα κράτη.

Υπάρχουν δύο παραδοσιακά δόγματα που παρέχουν κριτήρια για το πότε ένα de jure κυρίαρχο κράτος θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως μέλος της διεθνούς κοινότητας. Η θεωρία της ανακήρυξης (declarative theory) ορίζει ένα κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου αν πληροί τα παρακάτω κριτήρια: 1. προσδιορισμένη επικράτεια 2. μόνιμο πληθυσμό 3. κυβέρνηση 4. δυνατότητα να συνάψει σχέσεις με άλλα κράτη. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η κρατική οντότητα είναι ανεξάρτητη από την αναγνώριση από τα άλλα κράτη. Σε αντίθεση, η θεωρία της σύστασης (constitutive theory) ορίζει ένα κράτος ως μέλος της διεθνούς κοινότητας αν αναγνωρίζεται ως τέτοιο από ένα άλλο κράτος που είναι ήδη μέλος της διεθνούς κοινότητας[1].

Αρκετές οντότητες επικαλούνται κάποια από ή και τις δύο θεωρίες για να νομιμοποιήσουν τη διεκδίκησή τους ως κράτη. Υπάρχουν για παράδειγμα οντότητες που έχουν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης (με de facto πλήρη ή μερικό έλεγχο της περιοχής που διεκδικούν, κυβέρνηση και μόνιμο πληθυσμό), αλλά δεν έχουν αναγνωριστεί από κάποιο ή περισσότερα κράτη. Η μη αναγνώριση είναι συχνά αποτέλεσμα διαμάχης με άλλες χώρες, οι οποίες διεκδικούν τις οντότητες που θέλουν να γίνουν κράτος ως αναπόσπαστο μέρος της δικής τους επικράτειας. Σε άλλες περιπτώσεις, δύο ή περισσότερες μερικώς αναγνωρισμένες οντότητες μπορεί να διεκδικούν την ίδια εδαφική περιοχή, με την κάθε μία από αυτές να έχει τον de facto έλεγχο ενός μέρους από αυτήν την περιοχή (όπως οι περιπτώσεις της Ταϊβάν και της Κίνας, και της Βόρειας και Νότιας Κορέας). Οντότητες που αναγνωρίζονται ως κράτη από μόνο κάποια κράτη, συνήθως επικαλούνται τη θεωρία της ανακήρυξης για να νομιμοποιήσουν τη διεκδίκησή τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, η μη διεθνής αναγνώριση επηρεάζεται από την παρουσία ξένων στρατευμάτων στην περιοχή του επίδοξου κράτους, έτσι ώστε να κάνει προβληματική την de facto περιγραφή του στάτους. Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κρίνει ότι αυτή η στρατιωτική παρουσία περιορίζει την οντότητα σε κράτος-«μαριονέτα», με τον πραγματικό έλεγχο της κυριαρχίας να είναι στα χέρια της ξένης δύναμης. Ιστορικά παραδείγματα αυτής της περίπτωσης είναι το «Κράτος της Μαντζουρίας», κράτος-«μαριονέτα» της Ιαπωνίας, ή τα δημιουργημένα από τη Γερμανία κράτη της Σλοβακικής Δημοκρατίας (1939-1945), και του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Επίσης, το 1996, στην υπόθεση Λοϊζίδου εναντίον Τουρκίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η Τουρκία έχει ασκήσει εξουσία στην περιοχή της Βόρειας Κύπρου.

Υπάρχουν επίσης οντότητες οι οποίες δεν ελέγχουν καμία επικράτεια ούτε πληρούν αναμφισβήτητα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, αλλά έχουν αναγνωριστεί de jure σαν κυρίαρχες οντότητες από τουλάχιστον ένα κράτος. Ιστορικά παραδείγματα αυτού είναι η περίπτωση της Αγίας Έδρας για την περίοδο 1870–1929, και της Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας κατά την περίοδο της Σοβιετικής προσάρτησης.

Κριτήρια για τον κατάλογο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα κριτήρια για να περιληφθεί ένα κράτος στον κατάλογο είναι ότι μια οντότητα θα πρέπει να διεκδικεί κρατική οντότητα, έλλειψη αναγνώρισης από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και είτε:

  • πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, ή
  • έχει διπλωματική αναγνώριση σαν κράτος από τουλάχιστον ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών.

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κάποια κράτη δεν εγκαθιδρύουν γρήγορα σχέσεις με νεοσυσταθέντα κράτη και κατά συνέπεια δεν τα έχουν αναγνωρίσει, ενώ δεν έχουν καμία διαφορά και μάλιστα κάποιες φορές έχουν και καλές σχέσεις. Αυτά δεν έχουν περιληφθεί στον κατάλογο. Κάποια κράτη πληρούν τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης, έχουν αναγνωριστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων κρατών, είναι μέλη του Ο.Η.Ε., αλλά έχουν περιληφθεί στον κατάλογο γιατί ένα ή παραπάνω κράτη δεν τα έχουν αναγνωρίσει λόγω εδαφικών ή άλλων διαφορών. Υπάρχουν 193 μέλη του Ο.Η.Ε.. Η Αγία Έδρα και το Κράτος της Παλαιστίνης έχουν θέση παρατηρητή στον Ο.Η.Ε.[2]

Κάποια κράτη διατηρούν ανεπίσημες (τυπικά μη διπλωματικές) σχέσεις με κράτη τα οποία δεν τα αναγνωρίζουν. Ένα τέτοιο είναι η Ταϊβάν, καθώς διατηρεί ανεπίσημες σχέσεις με πολλές άλλες χώρες μέσω των Γραφείων Οικονομικής και Πολιτιστικής Αντιπροσώπευσής της, τα οποία διατηρούν υπηρεσίες κανονικού προξενείου. Αυτό επιτρέπει στην Ταϊβάν να έχει οικονομικές σχέσεις ακόμα και με κράτη τα οποία δεν την αναγνωρίζουν επίσημα. 56 συνολικά κράτη μεταξύ των οποίων η Γερμανία[3], η Ιταλία[4], οι ΗΠΑ[5] και το Ηνωμένο Βασίλειο[6], διατηρούν κάποιου είδους ανεπίσημη αντιπροσωπεία στην Ταϊβάν. Το Κόσοβο[7], το Ναγκόρνο-Καραμπάχ [8], η Βόρεια Κύπρος[9], η Αμπχαζία[10], η Υπερδνειστερία[10], η Δυτική Σαχάρα[11], η Σομαλιλάνδη[12] και η Παλαιστίνη[13] φιλοξενούν επίσης ανεπίσημες διπλωματικές αποστολές, και / ή διατηρούν οι ίδιες στο εξωτερικό ειδικές ή άλλες ανεπίσημες αποστολές.

Σημερινές γεωπολιτικές οντότητες ανάλογα με το βαθμό αναγνώρισης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέλη του ΟΗΕ που δεν αναγνωρίζονται από τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χώρα Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Αρμενία Η Δημοκρατία της Αρμενίας, ανεξάρτητη διεθνώς από το 1991, δεν αναγνωρίζεται μονάχα ως χώρα από ένα μέλος του ΟΗΕ, το Πακιστάν, καθώς από τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ υποστηρίζε το Αζερμπαϊτζάν. Η Πολιτική θέση του Πακιστάν είναι φυσικά διεθνώς ανούσια. Δεν υπάρχει διεκδικητής, και εφόσον η Αρμενία, αναγνωρίζεται διεθνώς ανεξάρτητη χώρα, από όλες τις ανεξάρτητες χώρες του κόσμου, πέρα από το Πακιστάν, η Αρμενία είναι διεθνώς είναι ανεξάρτητη και Κυρίαρχη χώρα. [14][15]
Κίνα Η Κίνα, ή όπως είναι το επίσημο όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, εγκαθιδρυμένη το 1949, είναι ο πιο ευρέως αναγνωρισμένος διεκδικητής της "Κίνας", με τον άλλον να είναι η Δημοκρατία της Κίνας, δηλαδή η Ταϊβάν. Η Κίνα δεν δέχεται διπλωματικές σχέσεις με τα κράτη που αναγνωρίζουν την Ταϊβάν (21[σ 1] τον αριθμό συν την Αγία Έδρα από το 2013). Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες δεν αναγνωρίζουν επίσημα την Κίνα ως κράτος, αν και κάποια κράτη έχουν σχέσεις με την Ταϊβάν ενώ δηλώνουν ταυτόχρονα ότι δεν σκοπεύουν να σταματήσουν να αναγνωρίζουν την Κίνα (το Κιριμπάτι και το Ναουρού) )[16][17]. Κάποια κράτη τα οποία αυτή τη στιγμή αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν ταυτόχρονη αναγνώριση και σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν (Λιβερία και Βανουατού)[18][19][20]. Σύμφωνα με την Απόφαση 2758 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (Κίνα) είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας στον ΟΗΕ[σ 2]. Δημοκρατία της Κίνας: Η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν), θεωρείται από το Σύνταγμά της ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κίνας. [21]
Κύπρος Η Κυπριακή Δημοκρατία, ανεξάρτητη διεθνώς από το 1960, δεν αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, τη Τουρκία, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Τ.Δ.Β.Κ., λόγω της συνεχιζόμενης διαμάχης στο νησί. Τ.Δ.Β.Κ.: Διεκδικεί μέρος του νησιού της Κύπρου. Η Τουρκία ελέγχει παράνομα στρατιωτικά, περιοχές από το 1974, μία έκταση που αντιστοιχεί στο 36,3 % της επιφάνειας της Κύπρου, περιλαμβανομένων ολόκληρης της Επαρχίας Κερύνειας, το μισό σχεδόν της Επαρχίας Λευκωσίας αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Επαρχίας Αμμοχώστου, με επέκταση σε όλη τη χερσόνησο της Καρπασίας. [22][23][24][25]
Ισραήλ Το Κράτος του Ισραήλ, που ιδρύθηκε το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 32 κράτη μέλη του ΟΗΕ[σ 3]. Είναι αναγνωρισμένο από την ΟΑΠ, την οποία το Ισραήλ έχει αναγνωρίσει από το 1993 ως το μοναδικό και νόμιμο εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού[26].Επίσης ο ΟΗΕ και οι περισσότερες χώρες δε δέχονται ότι πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι η Ιερουσαλήμ για αυτό το λόγο και διατηρούν πρεσβείες σε άλλες πόλεις, όπως το Τελ Αβίβ. Συρία: Τα δύο τρίτα του Γκολάν κατέχονται από το Ισραήλ, ενώ το ανατολικό τμήμα από τη Συρία, πρώην κάτοχο ολόκληρου του Γκολάν (νόμιμα ολόκληρο το Γκολάν ανήκει στη Συρία).
Λίβανος: Υπό Ισραηλινό έλεγχο τα αγροκτήματα της Σεμπάα 		[27][28][29][30][31]
Βόρεια Κορέα Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Βόρεια Κορέα), διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από 2 κράτη μέλη του ΟΗΕ, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα,[32] οι οποίες έχουν πολιτικές διαφορές μαζί της, η Ιαπωνία θεωρεί ότι λόγω του ιδιαίτερου καθεστώτος της ότι είναι κράτος μαριονέτα της Κίνας και παραβιάζει τον εναέριο χώρο της, ενώ η Νότια Κορέα θεωρεί ότι έχει παράνομο καθεστώς και ότι είναι η μοναδική νόμιμη κυβέρνηση ολόκληρης της Κορέας. Επίσης, η πλειοψηφία των χωρών, παρότι αναγνωρίζουν, ανεξάρτητη τη Βόρεια Κορέα, λόγω του ιδιόμορφου καθεστώς της, που τη διέπει (Τζούτσε), δεν έχουν μαζί της διπλωματικές σχέσεις, καθότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε επαφή με τη Δύση και τη δυτική κουλτούρα, και λόγω της διεθνούς απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, οι διπλωματικές επαφές όλων των χωρών είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Δεν αποτελεί επίσης χώρα-μέλος του ΔΝΤ. Νότια Κορέα: Διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας. [32][33][34]
Νότια Κορέα Η Δημοκρατία της Κορέας (Νότια Κορέα), διεθνώς ανεξάρτητη από το 1948, δεν αναγνωρίζεται από ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ, τη Βόρεια Κορέα. Βόρεια Κορέα: Διεκδικεί ότι είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση όλης της Κορέας. [35][36]

Μη μέλη του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει τουλάχιστον ένα μέλος του ΟΗΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χώρα Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Αμπχαζία Η «Δημοκρατία της Αμπχαζίας» "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της το 1999[37]. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη κράτη του ΟΗΕ: τις Νικαράγουα (στις 5 Σεπτεμβρίου 2008), Βενεζουέλα (στις 10 Σεπτεμβρίου 2009), Ναουρού (στις 15 Δεκεμβρίου 2009), Συρία (στις 29 Μαίου 2018) και τη Ρωσία, (στις 26 Αυγούστου 2008) από την οποία και εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.[38][39][40][41][42]. Αναγνωρίστηκε επίσης και από τις Βανουάτου (στις 23 Μαίου 2011), το οποίο απέσυρε την αναγνώρισή της Αμπχαζίας τον Ιούνιο του 2015, και Τουβαλού (στις 18 Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο επίσης απέσυρε την αναγνώρισή της Αμπχαζίας, τον Απρίλιο του 2014 [43][44][45]), καθώς και 3 μη μέλη του ΟΗΕ: τις Νότια Οσσετία (στις 19 Σεπτεμβρίου 2005), Υπερδνειστερία (στις 22 Ιανουαρίου 1993) και τη Δημοκρατία του Αρτσάχ (στις 17 Νοεμβρίου 2006, ως Ναγκόρνο - Καραμπάχ).[46][47][48]). Τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, ως τμήματα της Γεωργίας και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης τους, παράνομη. Γεωργία: Διεκδικεί την «Αμπχαζία» ως μέρος της επικράτειάς της, η οποία αποτελεί εντός των συνόρων της, Αυτόνομη Δημοκρατία. Η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αναγνωρίζει την Αμπχαζία, ως περιοχή της Γεωργίας. Επίσης η Αμπχαζία χρησιμοποιεί επίσης ως επίσημο νόμισμα το Ρούβλι Ρωσίας και επιπρόσθετό νόμισμα στις συναλλαγές το Λάρι Γεωργίας. [49][50][51][52]
Δημοκρατία της Κίνας Η «Δημοκρατία της Κίνας» (ευρέως γνωστή και ως Ταϊβάν), η οποία συνταγματικά δημιουργήθηκε το 1912, αναγνωρίζεται ως η «κυβέρνηση του κράτους της Κίνας» από 15[σ 1] κράτη μέλη του ΟΗΕ και από το 2013 και από την Αγία Έδρα. Όλα τα άλλα κράτη του ΟΗΕ δεν αναγνωρίζουν την Ταϊβάν ως κράτος. Κάποια από αυτά θεωρούνε τα ελεγχόμενα από αυτήν εδάφη ως de jure μέρος της Κίνας, ενώ άλλα έχουν χρησιμοποιήσει προσεκτική διπλωματική γλώσσα για το αν τα εδάφη της Ταϊβάν ανήκουν στην Κίνα[σ 2]. Ανά τα χρόνια η Ταϊβάν έχει υιοθετήσει διαφορετικές θέσεις για την ταυτόχρονη αναγνώριση της Ταϊβάν και Κίνας από τις άλλες χώρες[54]. Κίνα: διεκδικεί τη διαδοχή της πρώην Δημοκρατίας της Κίνας (1912-1949), καθώς και τα εδάφη της Ταϊβάν ως μέρος της επικράτειάς της. [55]
Κοσσυφοπέδιο Η «Δημοκρατία του Κοσόβου» «ανακήρυξε, μονομερώς, την ανεξαρτησία της» από τη Σερβία, στις 17 Φεβρουαρίου 2008. Έχει αναγνωριστεί ως ανεξάρτητη χώρα από 101 μέλη του ΟΗΕ, και ένα μη μέλος, τη Ταϊβάν.[56] Ο ΟΗΕ διοικεί την περιοχή σύμφωνα με την Απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας από το 1999, και με τη συνεργασία της ΕΕ από το 2008. Είναι μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το 2013 το Κοσσυφοπέδιο αναγνωρίστηκε ως ξεχωριστή περιοχή από το μέσο κοινωνικής δικτύωσης Facebook ενώ πριν αναγνωριζόταν ως τμήμα της Σερβίας. Επίσημο νόμισμα στο Κοσσυφοπέδιο είναι, εκ των πραγμάτων, το Ευρώ, χωρίς ωστόσο να είναι χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, άλλα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σερβία: Διεκδικεί το «Κοσσυφοπέδιο» ως μέρος της επικράτειάς της, και ισχυρίζεται ότι εξακολουθεί να έχει υπό την κυριαρχία της, καθότι νομικά αποτελεί την Αυτόνομη Επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίων. Ωστόσο, η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο, ως περιοχή της Σερβίας. [57][58]
Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου» «ανακήρυξε, εκ των πραγμάτων την ανεξαρτησία της» το 1983. Αναγνωρίζεται μόνο από ένα μέλος του ΟΗΕ, την Τουρκία. Η Απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ χαρακτηρίζει την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ως νομικώς άκυρη[59]. Το Δικαστήριο είπε ότι "το Συμβούλιο Ασφαλείας χαρακτήρισε ως παράνομη την ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Βορείου Κύπρου λόγω της μη νόμιμης χρήσης βίας"[60]. Κύπρος: Διεκδικεί νομίμως τα εδάφη της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου» ως μέρος της επικράτειάς της, αφού το έδαφος της κατέχεται παρανόμως από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 που πήρε το βόρειο τμήμα της Κύπρου με βία (ολόκληρο το νησί ανήκει νόμιμα στην Κυπριακή Δημοκρατία). Όλες οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ, εξαιρουμένης της Τουρκίας, αναγνωρίζουν την "Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου" ως τμήμα της Κύπρου. Επίσης η Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου χρησιμοποιεί ως επίσημο νόμισμα την Τουρκική Λίρα, αντί του Ευρώ. [61]
Κράτος της Παλαιστίνης Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) «ανακήρυξε» την ίδρυση του «Κράτους της Παλαιστίνης» στο Αλγέρι το 1988. Εκείνη τη στιγμή η ΟΑΠ δεν κατείχε κανένα από τα εδάφη που περιλαμβάνονταν στο ανακηρυχθέν κράτος[62]. Είναι αναγνωρισμένη ως κράτος από 137 κράτη μέλη του ΟΗΕ[63], το Βατικανό, και από ένα μη μέλος του ΟΗΕ, τη Δυτική Σαχάρα[64]. Σήμερα η ΟΑΠ ασκεί κάποιες «εξουσίες» στα Παλαιστινιακά εδάφη, ανάλογα με την περιοχή, μέσω της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής που εγκαθιδρύθηκε το 1994 μετά τη Συμφωνία του Όσλο και την Ενδιάμεση Ισραηλινό-Παλαιστινιακή Συμφωνία[65]. Η Παλαιστίνη συμμετέχει στον ΟΗΕ ως μέλος παρατηρητής[66], και είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης, και της Ουνέσκο[67] Όμως μπορεί η πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, να αναγνωρίζει το «Κράτος της Παλαιστίνης», ως ανεξάρτητη χώρα, ωστόσο το κυβερνών κόμμα της χώρας, η Χαμάς αναφέρεται από τον δυτικό κόσμο ως τρομοκρατική οργάνωση (χώρες όπως ο Καναδάς, το Ισραήλ, η Ιαπωνία, και οι ΗΠΑ, άλλα και η ΕΕ, ενώ απαγορεύεται στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο. Αντίθετα, η Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο περιλαμβάνουν μόνο τη στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς, τις Ταξιαρχίες Izz ad-Din al-Qassam, ως τρομοκρατική οργάνωση). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, ο Καναδάς, οι 27 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το Ισραήλ έχουν εφαρμόσει περιοριστικά μέτρα κατά της Χαμάς σε διεθνές επίπεδο, και για αυτόν τον λόγο το "Κράτος της Παλαιστίνης" στερείται το δικαίωμα της πλήρους ανεξαρτησίας. Ισραήλ: Δεν αναγνωρίζει το Κράτος της Παλαιστίνης, και ελέγχει εδάφη τα οποία διεκδικούνται από αυτό (τα δύο κράτη ωστόσο διεκδικούν ως πρωτεύουσα χώρας την Ιερουσαλήμ).[65]. Αυτά, είναι αντικείμενο των συνεχιζόμενων συνομιλιών ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. [80][81][82][83][84][85][86]
Σαχάρα Το επίσημο όνομα του κράτους είναι Δημοκρατία της Σαχάρας, που διεκδικεί την περιοχή της Δυτικής Σαχάρας την οποία επίσης διεκδικεί και το Μαρόκο. Κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1976 και έχει αναγνωριστεί από 84 κράτη μέλη του ΟΗΕ, και 1 μη μέλος του ΟΗΕ (τη Νότια Οσσετία), και είναι μέλος της Αφρικανικής Ένωσης. Από τότε 39 κράτη ανακάλεσαν την αναγνώριση σε αναμονή του δημοψηφίσματος για την αυτοδιάθεση[87][88]. Η Δυτική Σαχάρα δεν αναγνωρίζεται ως μέρος του Μαρόκου από κανένα κράτος, αλλά κάποια κράτη στηρίζουν το Πλάνο για την Αυτονομία της Δυτικής Σαχάρας του Μαρόκου. Ο Αραβικός Σύνδεσμος έχει ταχθεί υπέρ της "εδαφικής συνοχής" του Μαρόκου. Η Απόφαση 34/37 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ αναγνώρισε το δικαίωμα του λαού της Δυτικής Σαχάρας για αυτό-προσδιορισμό, και επίσης αναγνώρισε το Μέτωπο Πολισάριο ως τον αντιπρόσωπο του λαού της Δυτικής Σαχάρας[89]. Η Δυτική Σαχάρα βρίσκεται στον κατάλογο των μη αυτοδιοικούμενων περιοχών του ΟΗΕ. Αποικία της Ισπανίας μέχρι το 1975. Νομικά έδαφος καμίας χώρας. Από την ίδια χρονιά το Μαρόκο διεκδικεί την περιοχή της Δυτικής Σαχάρας ως μέρος της επικράτειάς του. [90]
Νότια Οσσετία Η «Δημοκρατία της Νότιας Οσσετίας» «ανακήρυξε, την ανεξαρτησία της» το 1991. Έχει αναγνωριστεί από 5 μέλη κράτη του ΟΗΕ: τις Νικαράγουα (στις 5 Σεπτεμβρίου 2008), Βενεζουέλα (στις 10 Σεπτεμβρίου 2009), Ναουρού (στις 16 Δεκεμβρίου 2009), Συρία (στις 29 Μαίου 2018) και τη Ρωσία, (στις 26 Αυγούστου 2008) από την οποία και εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, καθώς επίσης και από το Τουβαλού (19 Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο απέσυρε κατόπιν την αναγνώριση της Νότιας Οσσετίας στις 31 Μαίου 2014.[44][45], και από 3 μη μέλη του ΟΗΕ: την Αμπχαζία (στις 19 Σεπτεμβρίου 2005), τη Δημοκρατία του Αρτσάχ (στις 17 Νοεμβρίου 2006, ως Νάγορνο - Καραμπάχ) και την Υπερδνειστερία (στις 12 Οκτωβρίου 1994) [46][47][91]. Τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, ως τμήματα της Γεωργίας και έχουν ανακηρύξει την προσπάθεια απόσχισης τους, παράνομη. Γεωργία: Διεκδικεί τη «Νότια Οσσετία» ως μέρος της επικράτειάς της. Η Νότια Οσσετία ελέγχει παράνομα από το 1992 τμήματα τριών περιφερειών της Γεωργίας: της Μτσχέτα-Μτιανέτι, της Ράτσα-Λετσχούμι και Κβέμο Σβανέτι και της Σίντα Κάρτλι. Επίσης η Νότια Οσσετία χρησιμοποιεί επίσης ως επίσημο νόμισμα το Ρούβλι Ρωσίας και επιπρόσθετό νόμισμα στις συναλλαγές το Λάρι Γεωργίας. [50][51][92]

Μη μέλη του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν μόνο μη μέλη του ΟΗΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χώρα Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Δημοκρατία του Αρτσάχ Η Περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (ή επίσημα από το 2017 Δημοκρατία του Αρτσάχ) "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της από το Αζερμπαϊτζάν το 1992. Είναι αναγνωρισμένο από τρία μη μέλη του ΟΗΕ, την Αμπχαζία, τη Νότια Οσσετία, και την Υπερδνειστερία, τα οποία επίσης δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως κράτη, καθώς και από 17 πολιτείες των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα ωστόσο το Αρτσάχ δεν επιθυμεί την ανεξαρτησία του, αλλά να γίνει μέρος της επικράτειας της Δημοκρατίας της Αρμενίας, επειδή η περιοχή κατοικείται ως πλειστόν από Αρμένιους, οι οποίοι συγκεντρώνουν το 95% της Αυτοανακυρηγμένης Δημοκρατίας, αλλά και για ιστορικούς λόγους,[46] πιστέυοντας μερικοί Αρμένιοι εθνικιστές οτι το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και το Αρτσάχ αποτελούν "το πρώτο στάδιο μιάς μελλοντικά Ενωμένης Αρμενίας". Επίσης η περιοχή χρησιμοποιεί ως επίσημο νόμισμα το Ντραμ της Αρμενίας και τον διεθνή κωδικό 374 της Αρμενίας, αντί του Μανάτ, και του διεθνή κωδικoύ 994 του Αζερμπαϊτζάν. Αζερμπαϊτζάν: Διεκδικεί τη «Δημοκρατία του Αρτσάχ» ως μέρος της επικράτειάς του (όλες οι χώρες, αναγνωρίζουν διεθνώς τη «Δημοκρατία του Αρτσάχ» ως περιοχή του Αζερμπαϊτζάν), το οποίο εντός του Αζερμπαϊτζάν, δεν διαθέτει καθεστώς αυτονομίας. [93][94][95][96][97]
Υπερδνειστερία Η «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία» (επίσης γνωστή ως Υπερδνειστερία) "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την "ανεξαρτησία" της, από τη Μολδαβία το 1990. Στη συνέχεια οι σχέσεις Μολδαβίας και Υπερδνειστερίας, έγιναν τεταμένες μεταξύ της Κυβέρνησης και των αυτονομιστών, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο Πόλεμος της Υπερδνειστερίας, ο οποίος έληξε στα τέλη του 1990, δίνοντας η Μολδαβική Κυβέρνηση, προνόμια αυτονομίας στην Υπερδνειστερία. Η Υπερδνειστερία, δεν το σεβάστηκε και συνέχισε να αυτοαποκαλείται κράτος. Αργότερα αναγνωρίστηκε από τρία κράτη μη μέλη του ΟΗΕ, την Αμπχαζία, την Δημοκρατία του Αρτσάχ, και την Νότια Οσσετία τα οποία επίσης δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως κράτη. Στην Υπερδνειστερία υπάρχει έντονο φιλορωσικό στοιχείο, επειδή το 60% των κατοίκων της είναι Σλάβοι, και οι κάτοικοι είναι διχασμένοι με την πολιτική κατάσταση της περιοχής, παραδείγματα: 1) αρκετοί επιθυμούν την ανεξαρτησία της Υπερδνειστερίας από τη Μολδαβία, και να γίνει διεθνώς κυρίαρχο κράτος, 2) άλλοι επιθυμούν η Υπερδνειστερία να γίνει ξανά επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επειδή η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της Υπερδνειστερίας είναι οι Ρώσοι (34%), ενώ ακολουθούν οι Μολδαβοί (33%) και οι Ουκρανοί (26.7%), αλλά και για ιστορικούς λόγους, επειδή η Υπερδνειστερία αποτέλεσε μέχρι το 1990 μέρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.[97]. 3) Τέλος, άλλοι επιθυμούν η Υπερδνειστερία να παραμείνει στη Μολδαβία, με καθεστώς αυτονομίας όπως τώρα. Εκδίδει επίσης παράνομα και το δικό της νόμισμα το Ρούβλι Τρανσνίστριας, το οποίο δεν έχει προδιαγραφή ISO, και είναι διεθνώς πλαστό, ενώ αντίθετα δεν είναι καθόλου δεκτό στις συναλλαγές, στην Υπερδνειστερία, το Λέου Μολδαβίας και γενικότερα νομίσματα δυτικών χωρών όπως το Ευρώ και το Δολάριο ΗΠΑ. Υπάρχει επίσης φόρος γενικά στα μέσα μεταφοράς από δυτικές χώρες. Μολδαβία: Διεκδικεί την «Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Δημοκρατία» ως μέρος της επικράτειάς της (όλες οι χώρες, αναγνωρίζουν διεθνώς την περιοχή της Υπερδνειστερίας ως περιοχή της Μολδαβίας), το οποίο εντός της Μολδαβίας, διαθέτει καθεστώς αυτονομίας, με τοπική κυβέρνηση. [93][98]

Μη μέλη του ΟΗΕ που δεν τα αναγνωρίζει κανένα κράτος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χώρα Στάτους Διεκδικητής Παραπομπές
Σομαλιλάνδη Η Σομαλιλάνδη "ανακήρυξε" εκ των πραγμάτων την ανεξαρτησία της από τη Σομαλία το 1991. Θεωρεί τον εαυτό της διάδοχο του Κράτους της Σομαλιλάνδης. Έκτοτε καμία χώρα του κόσμου, ποτέ δεν επιχείρησε και αναγνώρισε, τη Σομαλιλάνδη ως ανεξάρτητο κράτος. Αναγνωρίζεται διεθνώς ως αυτόνομη περιοχή της Σομαλίας. Εκδίδει επίσης παράνομα και το δικό της νόμισμα το Σελίνι της Σομαλιλάνδης, το οποίο δεν έχει προδιαγραφή ISO, και είναι πλαστό. Σομαλία: Διεκδικεί τη Σομαλιλάνδη ως μέρος της επικράτειάς της (όλες οι χώρες, ακόμη και τα μη μέλη του ΟΗΕ, αναγνωρίζουν διεθνώς το «Κράτος της Σομαλιλάνδης», ως περιοχή της Σομαλίας), το οποίο εντός της Σομαλίας, δεν διαθέτει καθεστώς αυτονομίας. Η Σομαλιλάνδη αποτελεί επίσης από τις φτωχότερες και υποβαθμισμένες περιοχές του κόσμου, με αποτέλεσμα να ανθεί στην περιοχή η πολιτική αναρχία, το παραεμπόριο, παρακλάδια τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Αλ Σαμπάμπ, ο Ισλαμικός Φονταμελισμός, η Πειρατεία στις ακτές της χώρας, νόμοι εις βάρος κατά των γυναικών και πολλά άλλα σε όλη τη Σομαλική Επικράτεια, με αποτέλεσμα να βρίσκεται η Σομαλία, από το 1991, μόνιμα σε Εμφύλιο πόλεμο, ενώ αντίστοιχα και οι σχέσεις με τα γειτονικά της κράτη ειδικότερα με την Αιθιοπία, τη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη, είναι εξαιρετικά κακές και προβληματικές για πολιτικά ζητήματα και διαχωρισμό ΑΟΖ, στην Ερυθρά Θάλασσα. [93][99]

Οντότητες που δεν περιλήφθηκαν στον κατάλογο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οντότητα Στάτους
Flag of the Order of St. John (various).svg Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας Το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας είναι μία κυρίαρχη οντότητα μη κράτος και δεν περιλήφθηκε γιατί δεν διεκδικεί κρατική οντότητα ούτε εδαφική κυριαρχία[100][101][102][103][104][105]. Έχει πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με 104 κράτη ως κυρίαρχη οντότητα διεθνούς δικαίου[106], και συμμετέχει στο ΟΗΕ ως οντότητα-παρατηρητής. Αν και δεν αναγνωρίζεται ως πρόσωπο του διεθνούς νόμου από τη Γαλλία[107], το Τάγμα διατηρεί επίσημες, αλλά όχι διπλωματικές, σχέσεις με τη Γαλλία και επίσης με 5 άλλα κράτη, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ελβετία, το Λουξεμβούργο και τον Καναδά[108]. Πέντε ακόμα χώρες δεν διατηρούν και δεν αναγνωρίζουν τα διαβατήριά του, ( Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία, Ισλανδία και Ελλάδα)[109].
Αυτόχθονες Φυλές Εξ ορισμού, ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει απομονωμένες ομάδες ανθρώπων (π.χ. απρόσιτες αυτόχθονες φυλές), οι οποίες ασκούν de facto κυριαρχία στις περιοχές στις οποίες ζούνε, αλλά είτε ζούνε σε κοινότητες η κοινωνική δομή των οποίων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κράτος, είτε δεν υπάρχουν στοιχεία να γνωρίζουμε το στάτους της κοινωνίας τους με βεβαιότητα. Τέτοια περίπτωση αποτελούν, η Γκαλμουντούγκ και η Πούντλαντ στη Σομαλία, η Λωρίδα της Γάζας, στο Κράτος της Παλαιστίνης, το Ιρακινό Κουρδιστάν στο Ιράκ, η Ροζάβα στη Συρία, η Πολιτεία Βα στη Μιανμάρ, και η ελεγχόμενη περιοχή των ανταρτών Χούθι στην Υεμένη.
Μικροέθνη Τα μικροέθνη επίσης δεν περιλαμβάνονται[σ 4]. Παρόλο που γενικά τα μικροέθνη διεκδικούν ότι είναι κυρίαρχα και ανεξάρτητα, συχνά είναι υπό συζήτηση το κατά πόσο ένα μικροένθος όντως έχει υπό τον έλεγχό του την επικράτεια που διεκδικεί[σ 5]. Γι’ αυτό το λόγο, τα μικροέθνη δεν υπολογίζονται στη γεωπολιτική ισορροπία.
Περιοχές Οι περιοχές που είναι τώρα σε εμφύλιο πόλεμο και άλλες περιστάσεις με προβλήματα στην κυβερνητική διαδοχή, ανεξάρτητα από το αν πληρούν τα κριτήρια για να είναι στον κατάλογο (π. χ. αν έχουν αναγνωριστεί ως κράτος ή νόμιμη κυβέρνηση), όταν η διαμάχη είναι ακόμα υπό εξέλιξη, η κατάσταση αλλάζει συνεχώς, και δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί κάποια σχετικά σταθερό διάδοχο κράτος. Τέτοια περίπτωση αποτελούν η περιοχή της Κριμαίας και οι αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, όλες αποτελούν νόμιμα Επικράτεια της Ουκρανίας.
Αλυτρωτικά Κινήματα & Αυτοεξόριστες Κυβερνήσεις Τα αλυτρωτικά κινήματα και οι κυβερνήσεις σε εξορία που δεν πληρούν τα κριτήρια για να είναι στον κατάλογο με το να μην πληρούν επίσης ταυτόχρονα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης και δεν έχουν αναγνωριστεί σαν κράτος ή ως νόμιμη κυβέρνηση από κανένα άλλο κράτος. Τέτοια περίπτωση αποτελεί το Αφγανιστάν.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Αγία Λουκία, Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, Άγιος Χριστόφορος και Νέβις, Αϊτή, Γουατεμάλα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελ Σαλβαδόρ, Κιριμπάτι, Μπελίζ, Μπουρκίνα Φάσο, Ναουρού, Νήσοι Μάρσαλ, Νήσοι Σολομώντα, Νικαράγουα, Ονδούρα, Παλάου, Παναμάς, Παραγουάη, Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, Εσουατίνι, Τουβαλού Σφάλμα αναφοράς: Invalid <ref> tag; name "Κίνα0" defined multiple times with different content
  2. ↑ 2,0 2,1 Και η Ταϊβάν και η Κίνα διεκδικούν κυριαρχία σε όλη την Κίνα, ισχυριζόμενες ότι η ευρύτερη περιοχή της Κίνας είναι de jure μία κυρίαρχη οντότητα που περιλαμβάνει και τα εδάφη της Κίνας και τα εδάφη της Ταϊβάν. Η θέση των άλλων κρατών ποικίλει. Αρκετά κράτη αποδέχονται πλήρως τη θέση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (Κίνα) ότι υπάρχει μόνο μία Κίνα, και ότι η «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας» είναι η μόνη νόμιμη αντιπρόσωπος της Κίνας. Άλλα κράτη απλώς αναγνωρίζουν αυτή τη θέση, ενώ αναγνωρίζουν μόνο την Κίνα σαν κράτος. Κάποια κράτη αναγνωρίζουν μόνο τη Ταϊβάν σαν κράτος, αλλά έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για να αναγνωρίσουν και να έχουν σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ταϊβάν[53]
  3. ↑ Το Ισραήλ δεν αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο κράτος απο τις Αλγερία, Αφγανιστάν, Βόρεια Κορέα, Γουινέα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδονησία, Ιράκ, Ιράν, Κατάρ, Κομόρες, Κούβα, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαλαισία, Μάλι, Μαρόκο, Μπανγκλαντές, Μπαχρέιν, Μπουτάν, Μπρουνέι, Νίγηρας, Ομάν, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τζιμπουτί, Τσαντ, Τυνησία και Υεμένη. Όλα τα 32 κράτη, που αναφέρονται είναι είτε μουσουλμανικές χώρες (Πακιστάν, Υεμένη, Ιράν, Ιράκ κ.τ.λ.), τα οποία έχουν απομονώσει το Ισραήλ, είτε κράτη που δεν έχουν επαφή με τη Δύση (Βόρεια Κορέα), άλλα και Σοσιαλιστικά κράτη (όπως η Κούβα και το Μπουτάν), των οποίων η θέση είναι ουδέτερη.
  4. ↑ Τα μικροέθνη δεν περιλαμβάνονται ακόμα κι αν αναγνωρίζονται από άλλο μικροέθνος.
  5. ↑ Είναι πολύ αβέβαιο ότι τα μικροέθνη, τα οποία είναι γενικά μικροσκοπικά σε μέγεθος, να έχουν κυρίαρχο έλεγχο στα εδάφη που διεκδικούν, σε συνδυασμό με την απαξίωση και την αδιαφορία προς τις αξιώσεις των μικροεθνών, από τα κράτη από τα οποία αυτά ισχυρίζονται ότι αποσχίστηκαν. Με το να μην θεωρούν αρκετά σημαντικές αυτές τις αξιώσεις ή άλλες πράξεις των μικροεθνών ώστε να αντιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, τα κράτη γενικά θεωρούν τα μικροέθνη ιδιωτική περιουσία και τις διεκδικήσεις τους ανεπίσημες ιδιωτικές ανακοινώσεις, οι οποίες παραμένουν και υπόκεινται στη δικαιοδοσία των νόμων, όπου βρίσκονται τα μικροέθνη.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Thomas D. Grant, The recognition of states: law and practice in debate and evolution (Westport, Connecticut: Praeger, 1999), chapter 1.
  2. ↑ «Non-member State». Un.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  3. ↑ «Germany - Countries A to Z». Auswaertiges-amt.de. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  4. ↑ «Ambasciate Consolati e Uffici di promozione». Esteri.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  5. ↑ U.S. Department of State Websites of U.S. Embassies, Consulates, and Diplomatic Missions Retrieved 2011-02-03
  6. ↑ «Find an Embassy». Fco.gov.uk. 14 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  7. ↑ «Foreign Missions in Kosovo». Government of Kosovo, Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  8. ↑ «Permanent Representations». Nagorno-Karabakh Republic, Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  9. ↑ «Representative Offices Abroad». Turkish Republic of Northern Cyprus, Public Information Office. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Embassies & Representatives of Abkhazia». Government of Abkhazia, Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  11. ↑ «Embassies and representative offices». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  12. ↑ «Contacts and addresses of the Somaliland Representative Offices around the world». Government of Somaliland. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  13. ↑ «Embassies, Missions, General and Special Delegations of Palestine abroad». WebGaza.net. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2010. 
  14. ↑ «Pakistan Worldview - Report 21 - Visit to Azerbaijan» (PDF). Senate foreign relations committee. enate of Pakistan. 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Φεβρουαρίου 2009. 
  15. ↑ «Nilufer Bakhtiyar: "For Azerbaijan Pakistan does not recognise Armenia as a country"». Today.Az. 13 Ιουνίου 2006. 
  16. ↑ Meifang Lee (20 Μαΐου 2005). «Minister announces resumption of diplomatic ties with Nauru». Taiwan Today. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  17. ↑ «Kiribati president upbeat on conference, Taiwan». Radio Australia. 21 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2011. 
  18. ↑ Ron Crocombe (2007). Asia in the Pacific Islands: Replacing the West. Institute of Pacific Studies. University of the South Pacific. σελ. 258. 
  19. ↑ «Looking East: China-Africa Engagements Liberia Case Study». African Center for Economic Transformation, Monrovia. Δεκέμβριος 2009. 
  20. ↑ Hungdah Chiu. The International Legal Status of the Republic of China (Revised Version). Occasional Papers/Reprints Series in Contemporary Asian Studies Number 5 - 1992 (112). School of Law, University of Maryland. ISBN 0-925153-23-0. 
  21. ↑ «Constitution of the People's Republic of China». International Human Rights Treaties and Documents Database. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  22. ↑ «Turkey and the problem of the recognition of Cyprus» (PDF). European Parliament Directorate-General External Policies Policy Department. 20 Ιανουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011. 
  23. ↑ CIA World Factbook (28 Φεβρουαρίου 2008). «Cyprus». Central Intelligence Agency. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  24. ↑ «Cyprus exists without Turkey's recognition: president». XINHUA. 1 Οκτωβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2008. 
  25. ↑ «The influence of Turkish military forces on political agenda-setting in Turkey, analysed on the basis of the Cyprus question». European Parliament's Committee on Foreign Affairs. 18 Φεβρουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011. 
  26. ↑ Kim Murphy (10 Σεπτεμβρίου 1993). «Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2019. 
  27. ↑ Government of Israel (14 Μαΐου 1948). «Declaration of Israel's Independence 1948». Yale University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  28. ↑ United States Congress (5 Ιουνίου 2008). «H. RES. 1249» (PDF). 
  29. ↑ «'Reply' Online Book Chapter 1». Mythsandfacts.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  30. ↑ «Khartoum Resolution». Council on Foreign Relations. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  31. ↑ Government of Israel. «Israel's Diplomatic Missions Abroad: Status of relations». Ministry of Foreign Affairs. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2011. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «Treaty on Basic Relations between Japan and the Republic of Korea». Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2008. 
  33. ↑ «Declaration of Independence». TIME. 1966-08-19. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-11-06. https://web.archive.org/web/20101106054432/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,836219,00.html. Ανακτήθηκε στις 2008-02-29. 
  34. ↑ Scofield, David (4 Ιανουαρίου 2005). «Seoul's double-talk on reunification». Asia Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2008. 
  35. ↑ US Library of Congress (7 Οκτωβρίου 2000). «World War II and Korea». Country Studies. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  36. ↑ Sterngold, James (1994-09-03). «China, Backing North Korea, Quits Armistice Commission». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9F01EFD71538F930A3575AC0A962958260. Ανακτήθηκε στις 2008-02-29. 
  37. ↑ «Regions and territories: Abkhazia». BBC news. 2011-02-08. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-11-05. https://web.archive.org/web/20191105235542/http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3261059.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-03-31. 
  38. ↑ Government of Vanuatu (17 Ιουνίου 2011). «Vanuatu's recognition to the Republic of Abkhazia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  39. ↑ Vanuatu's initial recognition was invalidated after the Kilman government was annulled by the Supreme Court. Kilman was subsequently re-elected and its recognition was re-confirmed by its Foreign Minister in July 2011: «Natapei withdraws recognition of Abkhazia». Vanuatu Daily Post. 19 Ιουνίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2011. 
  40. ↑ «Vanuatu official denies Abkhazia recognition». Solomon Star. 2011-06-06. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-11. https://web.archive.org/web/20110611021201/http://www.solomonstarnews.com/news/regional/11030-vanuatu-official-denies-abkhazia-recognition. Ανακτήθηκε στις 2014-09-24. 
  41. ↑ «Transparency International Vanuatu press release on recognition of Abkhazia». 8 Αυγούστου 2011. 
  42. ↑ «Vanuatu annuls recognition of Abkhazia - report». Radio New Zealand International. 2011-06-19. http://www.rnzi.com/pages/news.php?op=read&id=61283. Ανακτήθηκε στις 2011-10-15. 
  43. ↑ http://www.bloomberg.com/news/2013-05-20/georgia-says-vanuatu-has-withdrawn-recognition-of-abkhazia.html
  44. ↑ 44,0 44,1 «Tuvalu takes back recognition of independence of Abkhazia and so-called South Ossetia». 31 Μαρτίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2014. 
  45. ↑ 45,0 45,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 (Ρωσικά) Вице-спикер парламента Абхазии: Выборы в НКР соответствуют всем международным стандартам: "Абхазия, Южная Осетия, НКР и Приднестровье уже давно признали независимость друг друга и очень тесно сотрудничают между собой", - сказал вице-спикер парламента Абхазии. ... "...Абхазия признала независимость Нагорно-Карабахской Республики..." - сказал он." English language translation from Microsoft Translator
  47. ↑ 47,0 47,1 «"South Ossetia opens embassy in Abkhazia" The Tiraspol Times». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  48. ↑ Government of Tuvalu (20 Σεπτεμβρίου 2011). «On the establishment of diplomatic relations between Republic of Abkhazia and Tuvalu». Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2011. 
  49. ↑ Clogg, Rachel (2001). «Abkhazia: Ten Years On». Conciliation Resources. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2008. 
  50. ↑ 50,0 50,1 Russia recognises Georgian rebels - BBC, 2008-08-26 [1]
  51. ↑ 51,0 51,1 «Venezuela's Chavez draws closer to Moscow». Reuters. 2009-09-10. http://www.reuters.com/article/worldNews/idUSTRE5895PF20090910. Ανακτήθηκε στις 2009-10-20. 
  52. ↑ John Pike. «Georgia mocks Nauru's recognition of Abkhazia». Globalsecurity.org. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  53. ↑ Taiwan cuts ties with Costa Rica over recognition for China
  54. ↑ Bush III, Richard C. "The Role of the United States in Taiwan-PRC Relations", Taiwan: Beyond the Economic Miracle M.E. Sharpe, Inc. ISBN 0-87332-879-5 p. 358 Online version available at Google Books
  55. ↑ Global Investment and Business Center, Inc. Staff Taiwan Foreign Policy and National Security Yearbook 2011 Second Edition International Business Publications, USA ISBN 0-7397-3660-4 Online version Αρχειοθετήθηκε 2020-05-18 στο Wayback Machine. available at Google Books
  56. ↑ https://rs-lat.sputniknews.com/analize/201907271120475229-sve-manje-drzave-kosovo-sve-vise---kosovo-je-srbija-/
  57. ↑ «Kosovo MPs proclaim independence». BBC News. 2008-02-17. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/7249034.stm. Ανακτήθηκε στις 2008-02-28. 
  58. ↑ «Kosovo» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  59. ↑ «Security Council resolution 541 (1983) on Cyprus». Un.int. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Αυγούστου 2003. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  60. ↑ [2] Αρχειοθετήθηκε 2010-08-21 στο Wayback Machine., International Court of Justice, 2010-07-22, quotes from parag. 81.
  61. ↑ Hadar, Leon (16 Νοεμβρίου 2005). «In Praise of 'Virtual States'». AntiWar. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  62. ↑ 62,0 62,1 Staff writers (2008-02-20). «Palestinians 'may declare state'». BBC News (British Broadcasting Corporation). http://news.bbc.co.uk/2/hi/7254434.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-01-22. :"Saeb Erekat, disagreed arguing that the Palestine Liberation Organisation had already declared independence in 1988. "Now we need real independence, not a declaration. We need real independence by ending the occupation. We are not Kosovo. We are under Israeli occupation and for independence we need to acquire independence".
  63. ↑ Bannoura, Saed (2011-08-28). «124 Out Of 193 Countries Recognize Palestinian Independence». IMEMC News (International Middle East Media Center). http://www.imemc.org/article/61902. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  64. ↑ Shelley, Toby (1988). «Spotlight on Morocco». West Africa (London: West Africa Publishing Company Ltd) (3712–3723: December 5–31): 2282.  "...the SADR was one of the first countries to recognise the state of Palestine."
  65. ↑ 65,0 65,1 Israel allows the PNA to execute some functions in the Palestinian territories, depending on special area classification. Israel maintains minimal interference (retaining control of borders: air,[68] sea beyond internal waters,[68][69] land[70]) in the Gaza strip (its interior and Egypt portion of the land border are under Hamas control), maximum in "Area C" and varying degrees of interference elsewhere.[71][72][73][74][75] See also Israeli-occupied territories.
    [62][74][76][77][78][79]
  66. ↑ «Palestinians win upgraded UN status by wide margin». BBC News. 2012-11-29. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-20550864. Ανακτήθηκε στις 2012-11-29. 
  67. ↑ United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. «Arab States: Palestine». United Nations. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2011. 
  68. ↑ 68,0 68,1 Israel's control of the airspace and the territorial waters of the Gaza Strip
  69. ↑ Map of Gaza fishing limits, "security zones"
  70. ↑ Israel's Disengagement Plan: Renewing the Peace Process: "Israel will guard the perimeter of the Gaza Strip, continue to control Gaza air space, and continue to patrol the sea off the Gaza coast. ... Israel will continue to maintain its essential military presence to prevent arms smuggling along the border between the Gaza Strip and Egypt (Philadelphi Route), until the security situation and cooperation with Egypt permit an alternative security arrangement."
  71. ↑ Gold, Dore· Institute for Contemporary Affairs (26 Αυγούστου 2005). «Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza is Still "Occupied" Even After Israel Withdraws». Jerusalem Issue Brief, Vol. 5, No. 3. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  72. ↑ Bell, Abraham (28 Ιανουαρίου 2008). «International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense». Jerusalem Issue Brief, Vol. 7, No. 29. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  73. ↑ Ministry of Foreign Affairs of Israel (2008-01-22). January 2008.htm?DisplayMode=print Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2010-07-16.
  74. ↑ 74,0 74,1 Salih, Zak M. (17 Νοεμβρίου 2005). «Panelists Disagree Over Gaza's Occupation Status». University of Virginia School of Law. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  75. ↑ «Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation». Human Rights Watch. 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  76. ↑ Gold, Dore· Institute for Contemporary Affairs (26 Αυγούστου 2005). «Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza is Still "Occupied" Even After Israel Withdraws». Jerusalem Issue Brief, Vol. 5, No. 3. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  77. ↑ Bell, Abraham (28 Ιανουαρίου 2008). «International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense». Jerusalem Issue Brief, Vol. 7, No. 29. Jerusalem Center for Public Affairs. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  78. ↑ Ministry of Foreign Affairs of Israel (2008-01-22). January 2008.htm?DisplayMode=print Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2010-07-16.
  79. ↑ «Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation». Human Rights Watch. 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. 
  80. ↑ Official website of the Palestinian National Authority στη Wayback Machine του Internet Archive (αρχειοθετήθηκε Απριλίου 4, 2006). The PNA has publicly acknowledged recognition from 94 states, including the former Yugoslavia.
  81. ↑ «Venezuela Pledges Support for Palestinian Statehood during Abbas Visit». Νοέμβριος 2009. 
  82. ↑ «Costa Rica Recognizes 'Palestine». The Journal of Turkish Weekly. 26 Φεβρουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2011. 
  83. ↑ «South African Representative Office to the Palestinian National Authority». Sarep.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  84. ↑ «Embassy of the State of Palestine to the Republic of Uzbekistan, Central Asia and Azerbaijan». Palestineuzbek.com. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. [νεκρός σύνδεσμος]
  85. ↑ «Embassies of Palestine». Webgaza.net. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  86. ↑ «Embassy of the State of Palestine in Bratislava». Palestine.sk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  87. ↑ «Here the states which recognize the SADR. It is a non official list, with dates of recognition and cancellation:». ARSO. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2011. 
  88. ↑ «About Western Sahara». Australia Western Sahara Association. Νοέμβριος 2006. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2010. 
  89. ↑ Resolutions adopted by the General Assembly at its 34th session, United Nations.
  90. ↑ Sahrawi Arab Democratic Republic (27 Φεβρουαρίου 1976). «Sahrawi Arab Democratic Republic». Western Sahara Online. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  91. ↑ (Ρωσικά) «Республика Науру признала независимость Южной Осетии». 16 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011.  «Republic of Nauru recognizes the independence of South Ossetia (English language translation from Microsoft Translator)». 
  92. ↑ Stojanovic, Srdjan (23 Σεπτεμβρίου 2003). «OCHA Situation Report». Center for International Disaster Information. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2008. 
  93. ↑ 93,0 93,1 93,2 Ker-Lindsay, James (2012). The Foreign Policy of Counter Secession: Preventing the Recognition of Contested States. Oxford University Press. σελ. 53. ...there are three other territories that have unilaterally declared independence and are generally regarded as having met the Montevideo criteria for statehood but have not been recognized by any states: Transnistria, Nagorny Karabakh, and Somaliland. 
  94. ↑ BBC Country Profiles: Regions and territories: Nagorno-Karabakh. Retrieved 2009-09-14.
  95. ↑ (Ρωσικά) «Transnistria wants to join Russia». Σεπτέμβριος 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2008. 
  96. ↑ (Ρωσικά) «Moldova». Σεπτέμβριος 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. 
  97. ↑ 97,0 97,1 «In detail: The foreign policy of Pridnestrovie». Pridnestrovie.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2010. 
  98. ↑ «Abkhazia: Ten Years On». BBC 2. 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2008. 
  99. ↑ BBC Country Profiles: Regions and territories: Somaliland. Retrieved 2009-09-14.
  100. ↑ "La Orden de Malta y su Naturaleza Jurídica" Αρχειοθετήθηκε 2003-05-07 στο Wayback Machine.English language translation "The Order of Malta, within the limits that are compatible with its actual position as a subject deprived of territory, is in the international community, a sovereign entity on par with the States, and the Prince Grand Master is comparable, from the point of view of international law, to the Heads of State."
  101. ↑ «Permanent Observer Mission of the Order of Malta to the United Nations in New York». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Δεκεμβρίου 2014. The admission of Order of Malta to the United Nations also further solidified its legally recognized sovereignty ... 
  102. ↑ Malcolm Nathan Shaw (2003). International Law (5η έκδοση). Cambridge University Press. σελ. 218. ISBN 0-521-82473-7.  «Searchable text available via Amazon.com». The Italian Court of Cassation in 1935 recognised the international personality of the Order, noting that ‘the modern theory of the subjects of international law recognises a number of collective units whose composition is independent of the nationality of their constituent members and whose scope transcends by virtue of their universal character the territorial confines of any single state.’ (Nanni v. Pace and the Sovereign Order of Malta 8 AD, p. 2. See also … "
  103. ↑ «Reconócese a la Soberana Orden Militar de Malta como Entidad Internacionál Independiente». Boletín Oficiál de la República Argentina, Año LIX, Número 16.92 (Buenos Aires): σελ. 1. 1951-06-19. https://docs.google.com/open?id=0B9LDb9lFYjVPMkNwdTBGeVk1T3c.  "The Senate and Chamber of Deputies of Argentina, in Congress assembled, enact as LAW: Article 1 – The Sovereign Military Order of Malta is hereby recognized as an international independent entity."
  104. ↑ "La Orden de Malta y su Naturaleza Jurídica" Αρχειοθετήθηκε 2003-05-07 στο Wayback Machine.English language translation "[T]he clear territorial separation of sovereign areas that exists between the Italian State and the State of Vatican City does not exist between the Order of Malta and the Italian State, but neither can it be said that the treatment given to the headquarters of the Order (Aventine, Via Condotti) is, simply, that reserved for the headquarters of diplomatic missions accredited to the Italian State. In fact, the headquarters of the Order have diplomatic extraterritoriality (authoritarian acts of any kind – executive, acts of inspection, judicial – cannot take place inside), but in addition, the Italian State recognizes the exercise, in the headquarters, of the prerogatives of sovereignty. This means that Italian sovereignty and Maltese sovereignty coexist without overlapping, because the Order exercises sovereign functions in a wider area than occurs in the diplomatic missions of the States for, although [those diplomatic missions] enjoy extraterritoriality, the guarantees deriving from the privilege of immunity are constrained to a purely administrative area; the Order, instead, makes use of extraterritoriality to meet the very acts of sovereign self-determination that are the same as the States (legislative, judicial, administrative, financial acts)."
  105. ↑ Paul, Chevalier (pseudonym). «An Essay on the Order of St. John (S.M.O.M.)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2003. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2012. Minuscule as it is, the Order does also possess sovereign territory. This consists of the land in Rome on which stands the Grand Magistracy in the Via Condotti and the Villa Malta 
  106. ↑ The Sovereign Military Order of Malta maintains embassies around the world and receives accreditations from foreign ambassadors.
  107. ↑ «The French Republic does not recognise the SMOM as a subject of international law; see a statement by the spokesman of the French Ministry of Foreign Affairs». 7 Φεβρουαρίου 1997. 
  108. ↑ «SMOM Bilateral relations with countries». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
  109. ↑ «Council of the European Union - Schengen Visa Working Party - Table of travel documents». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. 
π • σ • ε Κράτη με περιορισμένη αναγνώριση
Μέλη του ΟΗΕ
Μερικώς μη αναγνωρισμένα
Μη μέλη του ΟΗΕ
Αναγνωρισμένα από τουλάχιστον
ένα μέλος του ΟΗΕ
Αναγνωρισμένα μόνο από
μη μέλη του ΟΗΕ
Μη αναγνωρισμένα
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κατάλογος_χωρών_με_περιορισμένη_αναγνώριση&oldid=9904271"