Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης
| Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης | |
|---|---|
_Conference_3.jpg) | |
 | |
| Γλώσσες | Γαλλικά, Αραβικά και Αγγλικά |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
| δεδομένα () | |
Ο Οργανισμός της Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ, αγγλικά: Organisation of the Islamic Conference, OIC, αραβικά: منظمة المؤتمر الإسلامي, προφέρεται: Μουναζαμάτ αλ-Μου Ταμίρ αλ Ισλαμί, γαλλικά: Organisation de la Conférence Islamique, OCI) είναι ο δεύτερος μετά τον ΟΗΕ πολυπληθέστερος, σε κράτη-μέλη, διεθνής οργανισμός.Εχει 57 κράτη-μέλη μεταξύ των οποίων τα 50 έχουν πληθυσμό με ισλαμική πλειοψηφία ενώ τα 6(Σουρινάμ, Γουιάνα,Ουγκάντα, Μοζαμβίκη,Καμερούν, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) έχουν χριστιανικό κατά πλειοψηφία πληθυσμό και 1(Νιγηρία) έχει διαμοιρασμενο πληθυσμό.
Ίδρυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Οργανισμός αυτός ιδρύθηκε τον Μάιο του 1971 στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας όπου και η έδρα του Οργανισμού, μετά από συνάντηση κορυφής των Ηγετών Μουσουλμανικών χωρών που συνέβη στην πόλη Ραμπάτ το 1969. Αποδεικνύοντας πόσο διχασμένος είναι ο ισλαμικός κόσμος, η διάσκεψη του 1969 κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, καθώς, αντί του εμπρησμού στο τέμενος Αλ-Άκσα, οι πάντες ασχολήθηκαν κυρίως με το εάν θα πρέπει να περιληφθεί στη διάσκεψη η Ινδία, πατρίδα 60.000.000 μουσουλμάνων αλλά αντίπαλος του Πακιστάν, γεγονός που κατόρθωσε να εκτροχιάσει τη σύνοδο[1]. Έτσι όχι μόνο ακυρώθηκαν η τελική συνεδρίαση και το επίσημο γεύμα αλλά δεν ψηφίστηκαν και οι προτάσεις για πιο "ενεργό" πολιτική κατά του Ισραήλ[2]. Η σύνοδος επαναλήφθηκε το επόμενο έτος από τους υπουργούς εξωτερικών των ίδιων χωρών. Σήμερα στον ΟΙΔ συμμετέχουν 57 μουσουλμανικά κράτη, αντιπροσωπεύοντας 1,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Σημαία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σημαία του ΟΙΔ είναι πράσινη που φέρει στο κέντρο ευμεγέθη λευκό κύκλο μέσα στον οποίο απεικονίζεται ύπτια, (ή αναδυόμενη), η ερυθρά ημισέληνος υπέρ του κοίλου της οποίας φέρεται η γνωστή ρήση του Κορανίου σε καλλιγραφικό αραβούργημα «Αλλάου Άκμπαρ» (= Ο Θεός είναι μεγάλος).
Σκοπός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, γνωστός ως πόλεμος των έξι ημερών η ιδέα της συσπείρωσης των ισλαμικών χωρών κατέστη ακόμα πιο αναγκαία σε μια ουσιαστικά πανισλαμική αλληλεγγύη με έκδηλο σκοπό, όπως ανακοινώθηκε, τον συντονισμό των οικονομικών, κοινωνικών, επιστημονικών αλλά και πολιτιστικών δραστηριοτήτων των κρατών-μελών. Έτσι στην αρχική συνέλευση με κεντρικό σύνθημα τον ισλαμικό αγώνα διακηρύχθηκε η εξάλειψη κάθε φυλετικού διαχωρισμού και διάκρισης.
Με βάση τα παραπάνω προγραμματίσθηκαν αμέσως η δημιουργία πολλών θυγατρικών οργανισμών που θα αναλάμβαναν την εκτέλεση των στόχων, μεταξύ των οποίων Διεθνές Ισλαμικό Πρακτορείο Ειδήσεων, Ισλαμική Τράπεζα Ανάπτυξης, Ισλαμικού Ταμείου Αλληλεγγύης, καθώς και Παγκόσμιο Κέντρο Ισλαμικών Σπουδών.
Μετά τη συμπλήρωση 40 χρόνων λειτουργίας και συγκεκριμένα στις 28 Ιουνίου του 2011 ο ΟΙΔ μετονομάστηκε σε Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας (ΟΙΣ), αγγλικά: Organisation of Islamic Cooperation, αραβικά: منظمة التعاون الاسلامي, (προφέρεται Μουναζαμάτ ατ-Ταάουν αλ Ισλαμί), γαλλικά: Organisation de la Coopération Islamique, διατηρώντας το ίδιο διεθνές αρκτικόλεξο "OIC" και σημαία.
Κράτη-Μέλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα πρώτα κράτη των οποίων ο Ηγέτες έλαβαν μέρος στη Διάσκεψη του Ραμπάτ (1969) ήταν τα ακόλουθα, (κατά ελληνική αλφαβητική σειρά): Αίγυπτος, Αλγερία, Αφγανιστάν, Γουινέα, Ινδονησία, Ιορδανία, Ιράν, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαλαισία, Μάλι, Μαυριτανία, Μαρόκο, Νίγηρας, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Σενεγάλη, Σομαλία, Σουδάν, Τουρκία, Τσαντ, Τυνησία, Υεμένη καθώς και το Κράτος της Παλαιστίνης.
Τον επόμενο χρόνο 1970 στη διάσκεψη των υπουργών εξωτερικών συμμετείχαν επίσης τα ΗΑΕ, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, το Ομάν και η Συρία. Στη δεκαετία που ακολούθησε εισχώρησαν οι χώρες Σιέρα Λεόνε, Μπανγκλαντές, Γκάμπια, Γκαμπόν, Ουγκάντα, Ιράκ, Καμερούν, Κομόρες, Μαλδίβες, Μπουρκίνα Φάσο, και Τζιμπουτί. Στη δεκαετία του 1980 εισχώρησαν οι χώρες Μπενίν, Μπρουνέι και Νιγηρία υπερβαίνοντας έτσι τα 40 κράτη μέλη (το 1988).
Τέλος τη δεκαετία του 1990, μετά τη διάλυση της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης εισχώρησαν οι χώρες Αλβανία, Αζερμπαϊτζάν, Γουιάνα, Καζακστάν, Κιργιστάν, Μοζαμβίκη, Ουζμπεκιστάν, Σουρινάμ, Τατζικιστάν, Τόγκο, Τουρκμενιστάν και το 2001 η Ακτή του Ελεφαντοστού.
Αναλυτικά τα μέλη του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης:
Αφρική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ευρώπη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νότια Αμερική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κράτη παρατηρητές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στον ΟΙΔ συμμετέχουν επίσης ως κράτη παρατηρητές οι εξής χώρες:
Γενικοί Γραμματείς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Α/Α | Όνομα (γέννηση - θάνατος) | Χώρα καταγωγής | Από | Έως |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Τουνκού Αμπντούλ Ραχμάν (1903-1990) |  Μαλαισία |
1970 | 1974 |
| 2 | Χασάν Αλ Τουχαμί |  Αίγυπτος |
1974 | 1975 |
| 3 | Αμαντού Καρίμ Γκαγιέ (1913-2000) |  Σενεγάλη |
1975 | 1979 |
| 4 | Χαμπίμπ Σατί (1916-1991) |  Τυνησία |
1979 | 1984 |
| 5 | Σιέντ Σαριφουντίν Πιρζάντα (1923-) |  Πακιστάν |
1984 | 1988 |
| 6 | Χαμίντ Αλγκαμπίντ (1941-) |  Νίγηρας |
1988 | 1996 |
| 7 | Αζεντίν Λαρακί (1929-2010) |  Μαρόκο |
1996 | 2000 |
| 8 | Αμπντελουαχέντ Μπελκεζίζ (1939-) | Μαρόκο |
2000 | 2004 |
| 9 | Εκμελεντίν Ισάνογλου (1943-) |  Τουρκία |
2004 | 2014 |
| 10 | Ιγιάντ μπιν Αμίν Μαντανί (1946-) |  Σαουδική Αραβία |
2014 | 2016 |
| 11 | Γιουσέφ μπιν αλ Οταϊμίν | Σαουδική Αραβία |
2016 | Σήμερα[5] |
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ John L. Esposito, Islam and Politics, Syracuse University Press (1998) ISBN 0-8156-2774-2
- ↑ Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 122, Καθημερινή (1998)
- ↑ Alsharif, Asma (16 Αυγούστου 2012). «Organization of Islamic Cooperation suspends Syria». U.S. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2019.
- ↑ Πρώην ΓΓ–OIC Αρχειοθετήθηκε 2013-06-24 στο Wayback Machine..
- ↑ Στις 17 Νοεμβρίου 2021 θα αναλάβει νέος γενικός γραμματέας ο Χισεΐν Μπραχίμ Ταχά από το Τσαντ, εκλεγείς στις 28 Νοεμβρίου 2020.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.30ος, σελ.212.
|