Ουκρανία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ουκρανοί)
Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση

Συντεταγμένες: 49°N 32°E / 49°N 32°E / 49; 32

Τα γεγονότα ή τα δεδομένα που περιγράφει το λήμμα έχουν μεταβληθεί και χρειάζεται ενημέρωση με πιο πρόσφατες πληροφορίες.
Παρακαλούμε βελτιώστε το λήμμα ενημερώνοντάς το, μη ξεχνώντας να αναφέρετε και αξιόπιστες πηγές. Μπορεί να υπάρχουν πληροφορίες και στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.
Ουκρανία
Україна

Σημαία
Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: Воля, Злагода, Добро
Ελευθερία, Ομόνοια, Καλοσύνη
Εθνικός ύμνος: Ще не вмерла України
Δεν πέθανε ακόμη η Ουκρανία
Η θέση της Ουκρανίας (πράσινο)
στην Ευρωπαϊκή ήπειρο (σκούρο πράσινο)
Αμφισβητούμενo έδαφος (ανοιχτό πράσινο)
και μεγαλύτερη πόλη Κίεβο
50°27′N 30°30′E / 50.450°N 30.500°E / 50.450; 30.500
Ουκρανικά
Ημιπροεδρική Δημοκρατία
Πέτρο Ποροσένκο
Βολοντίμιρ Γκρόισμαν
Νομοθετικό σώμα
 Βερχόβνα Ράντα
Ανεξαρτησία
• Κηρύχθηκε
• Αναγνωρίστηκε
Ισχύον Σύνταγμα		 Από την ΕΣΣΔ
24 Αυγούστου 1991
25 Δεκεμβρίου 1991
28 Ιουνίου 1996
 • Σύνολο
 • % Νερό
 • Σύνορα
Ακτογραμμή
603.500 km2 (46η)
7
4.566 km
2.782 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 1-2019 
 • Απογραφή 2001 
 • Πυκνότητα 
42.153.201[1] (32η) 
48.457.000[2]  
69,8 κατ./km2 (143η) 
Α.Ε.Π. (PPP)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 
352,978 δισ. $[3]  
8.305 $[3]  
Α.Ε.Π. (Ονομαστικό)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 
93,263 δισ. $[3]  
2.194 $[3]  
ΔΑΑ (2017) Decrease 0,751 [4] (88η) – υψηλός
Νόμισμα Γρίβνα (UAH)
 • Θερινή ώρα EET (UTC +2)
(UTC +3)
Internet TLD .ua
Οδηγούν από δεξιά
Κωδικός κλήσης +380

Η Ουκρανία (ουκρανικά: Україна, Ουκραΐνα) είναι χώρα της Ανατολικής Ευρώπης. Συνορεύει με τη Ρωσία στα ανατολικά και βορειοανατολικά, τη Λευκορωσία στα βορειοδυτικά, την Πολωνία, τη Σλοβακία και την Ουγγαρία στα δυτικά, τη Ρουμανία και τη Μολδαβία στα νοτιοδυτικά, ενώ βρέχεται από τη Μαύρη Θάλασσα και την Αζοφική Θάλασσα στα νότια και νοτιοανατολικά αντίστοιχα. Η έκταση της χώρας είναι 603.500 τ.χλμ., καθιστώντας την έτσι την δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης, μετά την Ρωσία. Πρωτεύουσα της Ουκρανίας είναι το Κίεβο. Η επίσημη γλώσσα είναι τα ουκρανικά και το νόμισμα της χώρας είναι η γρίβνα.

Τον 9ο αιώνα, στα σημερινά εδάφη της Ουκρανίας, ιδρύθηκε από τους Βαράγγους που έμειναν γνωστοί ως Ρως του Κιέβου το κράτος των Ρως ή Κιεβινή Ρωσία. Ήταν το πρώτο ανατολικό σλαβικό κράτος και αναδείχθηκε σε ισχυρό έθνος κατά τον Μεσαίωνα, μέχρι να διαλυθεί το 12ο αιώνα. Έως τα μέσα του 14ου αιώνα τα σημερινά εδάφη της Ουκρανίας βρίσκονταν υπό την κυριαρχία τριών εξωτερικών δυνάμεων: της Χρυσής Ορδής, του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και του βασιλείου της Πολωνίας. Μετά τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο (1700-1721) τα εδάφη διαμελίστηκαν μεταξύ των γειτονικών δυνάμεων και, από το 19ο αιώνα και μετά, το μεγαλύτερο μέρος τους ενσωματώθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, με το υπόλοιπο να περιέρχεται υπό τον έλεγχο της Αυστροουγγαρίας. Μετά από μια χαοτική περίοδο αδιάκοπου πολέμου και αρκετές προσπάθειες για ανεξαρτησία (1917-1921) μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, η Ουκρανία προέκυψε στις 30 Δεκεμβρίου 1922 ως μία από τις ιδρυτικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Η ουκρανική επικράτεια της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας διευρύνθηκε προς τα δυτικά λίγο πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και νότια το 1954 με τη μεταφορά της Κριμαίας στην επικράτεια της Ουκρανίας. Το 1945 η Ουκρανική Δημοκρατία έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη και πάλι μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Τότε άρχισε μια περίοδος μετάβασης στην οικονομία της αγοράς κατά την οποία η Ουκρανία βίωσε οκταετή ύφεση. Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 η οικονομία σημείωσε πρόοδο, με κύριο δείκτη την αύξηση του ΑΕΠ. Με την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 όμως, η Ουκρανία υπέστη πλήγμα και η οικονομία της βυθίστηκε. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 20% από την άνοιξη του 2008 έως την άνοιξη του 2009, και μόνο στη συνέχεια σταθεροποιήθηκε.

To 2014 η απόφαση του προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς να διακόψει την διαδικασία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτέλεσε αιτία μεγάλων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, οι οποίες έμειναν γνωστές ως Euromaidan. Αυτές οι διαδηλώσεις είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης και τη διαφυγή του προέδρου. Λόγω της πολιτικής αστάθειας στη χώρα, η Ρωσική Άνω Βουλή αποφάσισε να επιτρέψει την αποστολή ρωσικών στρατευμάτων σε ουκρανική επικράτεια,[5] στη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου ο πληθυσμός είναι κυρίως ρωσόφωνος. Αυτό επιδείνωσε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας. Η Κριμαία, μάλιστα, μετά από δημοψήφισμα, ενώθηκε με την Ρωσική Ομοσπονδία, κάτι που η δύση και η κυβέρνηση του Κιέβου, αρνούνται να αναγνωρίσουν.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανθρώπινη δραστηριότητα στην Ουκρανία καταγράφεται εδώ και πάνω από 3000 χρόνια. Στη Περιφέρεια της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν πλειάδα αποικιών. Από το 700 π.Χ. μέχρι το 200 π.Χ. η Ουκρανία ήταν μέρος του Σκυθικού βασιλείου ή Σκυθία.

Ο Βλαδίμηρος συζητά με φιλόσοφους από το Βυζάντιο για το Χριστιανισμό, εικονογράφηση του Ρατσιβίλ

Από τον 9ο αιώνα μ.Χ. στην επικράτεια της Ουκρανίας εμφανίζεται το Κράτος των Ρως με πρωτεύουσα το Κίεβο, το οποίο δεσπόζει στην Εμπορική Οδό Βαράγγων - Ελλήνων. Ο εκχριστιανισμός των πληθυσμών της περιοχής επήλθε το 988, όταν ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος βαπτίστηκε στα νερά του Δνείπερου από ιερείς που έφτασαν από το Βυζάντιο, με το οποίο είχε στενές εμπορικές σχέσεις. Ο Βλαδίμηρος έλαβε το χριστιανικό όνομα «Βασίλειος» προς τιμήν του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασιλείου Β'. Συμβολικά μάλιστα γκρέμισε το άγαλμα του ειδωλολατρικού θεού Περούν που δέσποζε σε λόφο πάνω από το Κίεβο. Το Κράτος των Ρως βρίσκονταν πάνω στην εμπορική οδό που ονομάζεται από τους Βαράγγους στους Έλληνες.

Από το 1325 μέχρι και 1648 η Ουκρανία βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας. Το 1648, μετά την κατάργηση των προνομίων των Κοζάκων, ξέσπασε εξέγερση με επικεφαλής τον ηγέτη - Αταμάνο των Κοζάκων Μπογκντάν Χμελνίτσκι. Ο Χμελνίτσκι ζήτησε βοήθεια αρχικά από τους Τατάρους της Κριμαίας και ακολούθως από τους Ρώσους. Ο Τσάρος της Ρωσίας Αλέξιος συμφώνησε να βοηθήσει τους Κοζάκους υπό τον όρο ότι μετά την επικράτηση του επί των Πολωνών ο Χμελνίτσκι και οι εξεγερθέντες Κοζάκοι θα ενώνονταν με τη Ρωσία, όπως και έγινε με τη Συμφωνία του Περεγιεσλάβ το 1656. Η κυριαρχία της Ρωσίας στην περιοχή εδραιώθηκε μετά τη νίκη των Ρώσων επί των Σουηδών στη Πολτάβας το 1709 (οι τελευταίοι μετά την αποδυνάμωση των Πολωνών κατέλαβαν την Κοινοπολιτεία και επιτέθηκαν εναντίον της Ρωσίας), και κυρίως μετά τις Διαιρέσεις της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας το 1795.

Μπογδάν Χμελνίτσκι

Το 1917 μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία και την κατάληψη της ουκρανικής επικράτειας από τις Κεντρικές Δυνάμεις οι αυτονομιστικές τάσεις της ουκρανικής κοινωνίας συσπειρώθηκαν γύρω από το Ουκρανικό Κεντρικό Συμβούλιο, ανακηρύσσοντας την ίδρυση της Ουκρανικής Εθνικής Δημοκρατίας. Μετά την ήττα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη ενδυνάμωση των μπολσεβίκικων ιδεών στην Ουκρανία, τον Μάρτιο του 1918 εγκαθιδρύεται η σοβιετική εξουσία. Η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας, με πρωτεύουσα αρχικά το Χάρκοβο και αργότερα το Κίεβο, συνυπέγραψε το Ενωσιακό Σύμφωνο του 1922 και έγινε ιδρυτικό μέλος της Ε.Σ.Σ.Δ..

Στο διάστημα 1921-1923 πέθαναν από την πείνα περίπου 5 εκατομμύρια Ουκρανοί, λόγω των επιτάξεων που ελάμβαναν χώρα την περίοδο εκείνη. Το ίδιο επαναλήφθηκε 10 χρόνια μετά, με το Γολοντομόρ, το 1932-1933, όταν 6 εκατομμύρια Ουκρανοί λιμοκτόνησαν ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής που ακολούθησε η Σοβιετική Ένωση υπό την ηγεσία του Στάλιν και ειδικότερα του προγράμματος κολεκτιβοποίησης που εφαρμόστηκε.

Τον Αύγουστο του 1939 στα πλαίσια του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν την ανατολική πολωνική επαρχία της Γαλικίας προσαρτώντας την στην Ουκρανική ΣΣΔ.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-1944) υπήρχε το σχέδιο δημιουργίας ενός κρατικού μορφώματος - μαριονέτα παρόμοιου με την Κροατία του Άντε Πάβελιτς. Η γερμανική ηγεσία μετά την κατάληψη της χώρας εγκατέλειψε το παραπάνω σχέδιο και έθεσε την Ουκρανία απευθείας υπό γερμανική διοίκηση (Τομέας Ανατολή). Στην επικράτεια της κατεχόμενης Ουκρανίας οργανώθηκαν τόσο αντάρτικα σώματα πιστά στη Μόσχα όσο και εθνικιστικά. Η κυριότερη ομάδα εθνικιστών Ουκρανών ήταν ο Ουκρανικός Επαναστατικός Στρατός (Українська Повстанська Армія) του Στέπαν Μπαντέρα, που έδρασε κυρίως στην δυτική Ουκρανία και είχε στόχο όχι μόνο τους Γερμανούς αλλά και τους Σοβιετικούς και τους Πολωνούς. Πολλές φορές τους τελευταίους τους πολέμησε με ιδιαίτερο ζήλο, τόσο ώστε να υπάρχουν αναφορές ακόμη και συνεργασίας με τους κατακτητές για την επίτευξη του στόχου αυτού. Το 1944 η Ουκρανία απελευθερώθηκε από τις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις. Μεταπολεμικά η Ουκρανική ΣΣΔ επικύρωσε την προσάρτηση των δυτικών επαρχιών που είχαν καταληφθεί με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ το 1939, έχοντας τη σύμφωνη πλέον γνώμη της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Πολωνίας.

Η σημαία της Ουκρανικής ΣΣΔ του 1949

Το 1954 στα πλαίσια των εορτασμών για τα 300 χρόνια από την Ένωση της Ρωσίας και της Ουκρανίας το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ μεταβίβασε την Κριμαία από τη ρωσική επικράτεια στην ουκρανική.

Στις 26 Απριλίου του 1986 στον Πυρηνικό Αντιδραστήρα Νο. 4 στον Πυρηνικό Σταθμό Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ, κοντά στο Κίεβο, έλαβε χώρα μια δοκιμή του αντιδραστήρα που είχε ως τραγική συνέπεια έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο. Ένα μεγάλο ποσοστό της ουκρανικής επικράτειας μολύνθηκε με ραδιενέργεια.

Το 1990 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές στην Ουκρανία, ενώ ένα χρόνο αργότερα, στις 24 Αυγούστου, το Ανώτατο Σοβιέτ της Ουκρανικής ΣΣΔ έλαβε την απόφαση για την πλήρη ανεξαρτησία της χωράς, απόφαση που επικύρωσε ο ουκρανικός λαός σε δημοψήφισμα το Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας βρήκαν τη Ουκρανία σε τραγική οικονομική κατάσταση, με κρίση εθνικής ταυτότητας, και πολιτική αστάθεια. Το 1994 ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα.

Τον Νοέμβριο του 2004 στην Ουκρανία έγιναν προεδρικές εκλογές τις οποίες στον δεύτερο γύρο κέρδισε ο εκλεκτός του τότε προέδρου Λεονίντ Κούτσμα, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, εκπρόσωπος του φιλορωσικού Κόμματος των Περιφερειών. Η αντιπολίτευση δεν συμφώνησε με τα αποτελέσματα των εκλογών, θεωρώντας ότι πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη νοθεία κυρίως στην ανατολική Ουκρανία. Επιστρατεύοντας τους οπαδούς του, ο αρχηγός της ενωμένης στο κόμμα «Η Ουκρανία μας» αντιπολίτευσης Βίκτορ Γιούστσενκο, ζήτησε την εκ νέου την πραγματοποίηση του δεύτερου γύρου των εκλογών. Οι διαδηλωτές, οι οποίοι έφεραν πορτοκαλί διακριτικά (μπλούζες, κασκόλ, σημαίες) κατέκλυσαν την Πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο με σύνθημα «Ράζομ Νας Μπαχάτο – Νας Νι Ποντολάτι» (разом нас богато нас не подолати) δηλαδή «Μαζί Είμαστε Πολλοί – Δε Θα Μας διασπάσετε». Το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έπειτα από συνεννόηση με τον πρόεδρο Κούτσμα αποφάσισε την επανάληψη του δεύτερου γύρου, στην οποία κέρδισε ο Γιούστσενκο και οι συνεργάτες του όπως η Γιούλια Τιμοσένκο. Τα γεγονότα αυτά ονομάστηκαν Πορτοκαλί Επανάσταση.

Η κρίση του 2014[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Euromaidan, Κρίση στην Κριμαία το 2014, Κρίση στη νοτιοανατολική Ουκρανία το 2014

Το Νοέμβριο του 2013, ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την Συνθήκη σύνδεσης με τη Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν διαδηλώσεις στο Κίεβο με επίκεντρο την πλατεία Ανεξαρτησίας. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την παραίτηση του προέδρου και της κυβέρνησής του, κατηγορώντας τους ότι εξυπηρετούν τα σχέδια της Ρωσίας, και απαιτούσαν την υπογραφή της Συνθήκης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά τις 16 Ιανουαρίου 2014, τα γεγονότα πήραν βίαιη τροπή με αφορμή τη ψήφιση νόμων κατά των συγκεντρώσεων από την τότε κυβέρνηση. Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές προχώρησαν σε καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων στο Κίεβο. Κατά τη διάρκεια των ταραχών από τις 18 έως τις 20 Φεβρουαρίου, σκοτώθηκαν 98 άτομα και τραυματίστηκαν χιλιάδες[6]. Στις 21 Φεβρουαρίου, ο Γιανουκόβιτς υπέγραψε συμφωνία με τους ηγέτες της Αντιπολίτευσης για τον τερματισμό της βίας και ανακοίνωσε πρόωρες εκλογές για τον Δεκέμβριο. Οι διαδηλωτές συνέχισαν να απαιτούν την παραίτησή του[7]. Στις 22 Φεβρουαρίου, το Ουκρανικό Κοινοβούλιο κήρυξε έκπτωτο τον Πρόεδρο Γιανουκόβιτς και προκήρυξε προεδρικές εκλογές για τις 25 Μαίου του 2014. Ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς διέφυγε στη Ρωσία όπου έλαβε άσυλο[8]. Την εξουσία ανέλαβε προσωρινή κυβέρνηση συνεργασίας, αποτελούμενη από τα κεντροδεξιά κόμματα Μπατίβσκινα και УДАР, το ακροδεξιό Σβόμποντα, καθώς και διάφορους φιλοευρωπαϊκούς κοινοβουλευτικούς συνασπισμούς και ανεξάρτητους βουλευτές.[9] Ειδικά η συμμετοχή του Σβόμποντα προκάλεσε πολλά σχόλια, με διάφορους σχολιαστές να το θεωρούν ναζιστικό,[10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20] και άλλους, όπως και η ίδια η ηγεσία του κόμματος, να το χαρακτηρίζουν εθνικιστικό αλλά όχι φασιστικό.[21][22][23][24][25][26]

Την 1η Μαρτίου, ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, έλαβε την έγκριση του ρωσικού κοινοβουλίου για την αποστολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στη χερσόνησο της Κριμαίας. Τις επόμενες ημέρες στρατιώτες του Ρωσικού στρατού έθεσαν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της Κριμαίας [27], ενώ η μεταβατική κυβέρνηση του Κιέβου κήρυξε γενική επιστράτευση, χαρακτηρίζοντας τις ρωσικές ενέργειες ως «κήρυξη πολέμου». Το τοπικό κοινοβούλιο της Κριμαίας προκήρυξε δημοψήφισμα για τις 16 Μαρτίου 2014 για την αυτονομία της περιοχής ή την ένωσή της με τη Ρωσία [28]. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν σε ποσοστό 97% υπέρ της ένωσης της περιοχής με την Ρωσία, κάτι που επικυρώθηκε αργότερα επίσημα. Το αμέσως επόμενο διάστημα η κρίση συνέχισε να υφίσταται με Ρωσόφωνες επαρχίες να ζητούν η μία μετά την άλλη ανεξαρτησία ή ένωση με τη Ρωσία.

Το Μάιο του 2014 εξελέγη νέος πρόεδρος ο Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα τον επόμενο μήνα.

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με έκταση 603.628 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Ουκρανία είναι η 44η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο. Είναι η μεγαλύτερη καθ' ολοκληρίαν ευρωπαϊκή χώρα. Στο τοπίο της Ουκρανίας κυριαρχούν γόνιμες πεδιάδες (στέπες), και πεδιάδες τις οποίες διασχίζουν οι ποταμοί Δνείπερος, Δνείστερος και Σέβερσκυ Ντόνετς, οι οποίοι εκβάλλουν στη Μαύρη θάλασσα και τη μικρότερη Αζοφική θάλασσα. Το δέλτα του Δούναβη στα νοτιοδυτικά οριοθετεί τα σύνορα με τη Ρουμανία. Τα μόνα βουνά της χώρας είναι τα Καρπάθια Όρη στα δυτικά, των οποίων η ψηλότερη κορυφή στην Ουκρανία είναι η Γοβέρλα, με υψόμετρο 2.061 μέτρα.

Δημογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019, ο πληθυσμός της χώρας είναι 42.153.201 κάτοικοι.[1] Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2016 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 72,5 χρόνια (67,6 χρόνια οι άνδρες και 77,1 οι γυναίκες).[29]

Γλώσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χρήση της Ρωσικής (πράσινο) και της Ουκρανικής γλώσσας (κίτρινο) σε περιφερειακό επίπεδο το 2003

Με βάση το Ουκρανικό σύνταγμα, η επίσημη γλώσσα της Ουκρανίας είναι η Ουκρανική. Ωστόσο, η Ρωσική γλώσσα είναι αρκετά διαδεδομένη σε όλη τη χώρα και ειδικότερα στα ανατολικά και νότια μέρη της, εκεί που υπάρχει εθνική Ρωσική πλειονότητα. Τον Αύγουστο του 2012, ένας νέος νόμος όριζε ότι οι περιφέρειες, όπου μια τοπική γλώσσα αντιπροσωπεύει το 10% των κατοίκων της, θα πρέπει να ανακηρυχθεί ως επίσημη γλώσσα της κάθε περιφέρειας αυτή η τοπική γλώσσα. Έτσι, η Ρωσική γλώσσα έγινε αυτόματα επίσημη γλώσσα σε όλες τις ανατολικές και νότιες περιφέρειες. Τον Φεβρουάριο του 2014, μετά την ανατροπή του Ουκρανού Προέδρου Γιανουκόβιτς, το Ουκρανικό Κοινοβούλιο, αποφάσισε να ακυρώσει το νόμο του 2012, επαναφέροντας την Ουκρανική ως μοναδική επίσημη γλώσσα σε όλα τα επίπεδα. Η ακύρωση του νόμου όμως δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα, εξαιτίας των έντονων αντιδράσεων που προκλήθηκαν σε τοπικό και διεθνές επίπεδο.

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πλειονότητα των Ουκρανών αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί. Σε μια πανεθνική έρευνα του 2006 που πραγματοποίησε το ανεξάρτητο Κέντρο Razumkov το 85,2% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι πιστεύουν στο Θεό και 12% απάντησαν ότι δεν πιστεύουν.[30] Το 37,4% πηγαίνει στην εκκλησία σε τακτική βάση. Η πιο κοινή θρησκεία στην Ουκρανία είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός. Οι ορθόδοξοι πιστοί μοιράζονται ανάμεσα στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας), και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας που ανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2019.

Σημαντική επίσης παρουσία στην Ουκρανία έχει η Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία (Ουνίτες) που ανήκει στις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, αποτελεί το 9-10% περίπου του πληθυσμού και ακολουθεί το ανατολικό τυπικό αλλά υπάγεται στην Αγία Έδρα,[31] καθώς και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με περίπου ένα εκατομμύριο πιστούς.

Οι Προτεστάντες έχουν αυξηθεί σημαντικά από τον καιρό που η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη και σήμερα αποτελούν το 2,2% του πληθυσμού. Γύρω στους 500.000 Ουκρανοί είναι Μουσουλμάνοι, οι περισσότεροι από τους οποίους Τάταροι της Κριμαίας.[32] Επίσης, υπάρχουν 150.905 Μάρτυρες του Ιεχωβά[33] και 11.439 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[34]. Τέλος, οι Εβραίοι της Ουκρανίας είναι γύρω στους 100.000, περίπου το ενα τρίτο του πληθυσμού πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παραδόσεις, ήθη και Έθιμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ουκρανοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Ορθόδοξοι. Η Ορθοδοξία είναι ο βασικός πυλώνας για τη λαϊκή παράδοση των Ουκρανών. Όλες οι γιορτές είναι συνδεδεμένες με αυτήν. Παράλληλα όμως οι Ουκρανοί διατηρούν πολλές γιορτές που έχουν τις ρίζες στο ειδωλολατρικό τους παρελθόν (το κοινό ανατολικό - σλαβικό) που όμως έχουνε ενταχθεί και εναρμονιστεί πλήρως με τις επιταγές της χριστιανικής πίστης. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι από τις βασικότερες οικογενειακές γιορτές των Ουκρανών. Αν και το κράτος θεωρείται κοσμικό και υπάρχει σαφής διαχωρισμός του από την Εκκλησία, οι παραπάνω μέρες είναι αργίες ενώ η Ουκρανική Τηλεόραση αναμεταδίδει τη Θεία Λειτουργία.

Η πρωτοχρονιά θεωρείται επίσημη αργία και έχει κρατικό χαρακτήρα, κληροδότημα από την σοβιετική περίοδο. Στις 23:45 της παραμονής όλοι οι πολίτες ακούν το Διάγγελμα του Προέδρου με μια μικρή αναφορά στα γεγονότα του έτους που φεύγει και ευχές για το έτος που έρχεται. Στις 00:00 ακριβώς γίνεται η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου της Ουκρανίας και όλοι γύρω από γιορτινό τραπέζι ανοίγουν σαμπάνιες.

Τα Χριστούγεννα στην Ουκρανία γιορτάζονται στις 7 Ιανουαρίου σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο. Την παραμονή η οικογένεια συγκεντρώνεται στο σπίτι και, λίγο πριν από την έναρξη της λειτουργίας των Χριστουγέννων, πραγματοποιείται το τελευταίο νηστίσιμο γεύμα, που περιλαμβάνει 12 νηστίσιμα πιάτα (που συμβολίζουν τους 12 Αποστόλους). Ψάρια, χαβιάρι και τα παραδοσιακά Κουτιά, γκαλουπτσοί (λαχανοντολμάδες), Βαρένικοι και πολλά άλλα είναι πάνω στο γιορτινό τραπέζι.

Το Πάσχα για τους Ουκρανούς είναι ιδιαιτέρα πνευματική γιορτή. Το πνεύμα που επικρατεί στις εκκλησίες είναι βαθιά κατανυκτικό. Όλοι φορούν τα καλύτερα ρούχα. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο ο κόσμος να φοράει όλο και πιο πολύ τις παραδοσιακές Βυσεβάνκι (Вишиванка - παραδοσιακές μπλούζες με κεντήματα). Η ησυχία και η προσήλωση στο κείμενο είναι χαρακτηριστική. Η στιγμή της Ανάστασης, που στα Ουκρανικά ονομάζεται Βέλικντεν (Великдень) δηλαδή Μεγάλη Μέρα, δίνει το σήμα για το τέλος της Μεγάλης Νηστείας. Μετά την επιστροφή στο σπίτι τσουγκρίζουν αυγά, κόβουν το παραδοσιακό Κουλίτς και τραγουδούν πασχαλινά τραγούδια.

Εκτός από τις θρησκευτικές εορτές στην Ουκρανία συναντώνται και εορτές που είναι υπολείμματα της ειδωλολατρίας. Οι κυριότερες από αυτές είναι η Γιορτή του Πράσινου και η Γιορτή Κουπάλα. Η Γιορτή του Πρασίνου δε είναι τίποτα άλλο από τη γιορτή της Άνοιξης, που έχει ενταχθεί στην γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η Γιορτή του Κουπάλα είναι η γιορτή του νερού και της φωτιάς. Σήμερα είναι συνδεδεμένη με την ημέρα γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή. Νέοι και νέες κολυμπούν στα νερά των ποταμών και των λιμνών και πηδούν πάνω από φωτιές. Οι κοπέλες φορούν στεφάνια από αρωματικά βότανα και λουλούδια.

Η Ουκρανία είναι χώρα με μωσαϊκό εθνών και εθνοτήτων, που η κάθε μία από αυτές διατηρούν της παραδόσεις τους και τα ήθη τους. Γνωστοί για τις παραδόσεις τους είναι οι Τάταροι της Κριμαίας και οι Έλληνες.

Εθνικά Σύμβολα της Ουκρανίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα εθνικά σύμβολα της Ουκρανίας είναι η σημαία, το εθνόσημο και ο εθνικός ύμνος.

Το Εθνόσημο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κίτρινη Τρίαινα (ουκρ.: тризуб) σε γαλάζιο φόντο μέσα σε εραλδική ασπίδα αποτελεί το εθνόσημο της Ουκρανίας.

Υπάρχουν πολλές απόψεις αναφορικά με τη σημασία του συμβόλου. Η επικρατέστερη πάντως είναι ότι το μονόγραμμα αυτό δημιουργεί τη λέξη «ВОЛЯ – Βόλια» που στα Ουκρανικά σημαίνει «ελευθερία». Όπως και η σημαία έτσι και το παρόν εθνόσημο ήταν το επίσημο σύμβολο της χώρας την εποχή της Ουκρανικής Εθνικής Δημοκρατίας.

Ο Εθνικός Ύμνος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο εθνικός ύμνος της Ουκρανίας είναι το τραγούδι «Δεν πέθανε ακόμη της Ουκρανίας η δόξα και η λευτεριά» (στα ουκρανικά: Ще не вмерла України ні слава, ні воля). Οι στίχοι γράφτηκαν από τον ποιητή Πάβλο Βερμπίνσκι (1815-1870) το 1863. Πρώτη φορά εκδόθηκαν από το περιοδικό Μέτα (Ο Στόχος) του Λβιβ/Λβοφ που τότε βρισκόταν υπό την κατοχή της Αυστροουγγαρίας. Ένα χρόνο αργότερα, το 1864, ο συνθέτης Μιχάιλο Τσουμπίνσκι 1839-1884 έγραψε τους στίχους για το ποίημα του Βερμπίνσκι. Η πρώτη εκτέλεση του μουσικού αυτό κομματιού έγινε στο Ουκρανικό Θέατρο του Λβιβ/Λβοφ.

Η σημαία και το εθνόσημο χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της Ουκρανικής Εθνικής Δημοκρατίας αλλά η ιστορία τους αρχίζει στον 10 αιώνα μ.Χ.

Στις μέρες της ΕΣΣΔ στην Ουκρανία ήταν απαγορευμένη η χρήση των παραπάνω εθνικών συμβολών. Η Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία στα πλαίσια της ΕΣΣΔ είχε τα δικά της σύμβολα με χαρακτηριστικά το σφυροδρέπανο και το αστέρι, ενώ ο ύμνος ( «Ο Ύμνος της Ουκρανικής ΣΣΔ», μουσική: Αντόν Λεμπιντίνετς, στίχοι: Πάβλο Σιτσίνα, 1949) είχε πολλές αναφορές στο ΚΚΣΕ, στον Λένιν, στο σοσιαλισμό και την φιλία του ουκρανικού λαού με τον ρωσικό.

Το Ανώτατο Συμβούλιο (Ανώτατη Ράντα) της Ουκρανίας τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 1992, αμέσως μετά την ανεξαρτησία της χώρας, θεσμοθέτησε με συνταγματικό νόμο τα εθνικά σύμβολα της χώρας όπως υφίστανται σήμερα.

Πολιτικό σύστημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Πολιτική της Ουκρανίας

Το πολίτευμα της χώρας είναι μια μίξη μεταξύ Ημιπροεδρικής δημοκρατίας και Προεδρικής δημοκρατίας, με πολύ ισχυρές αρμοδιότητες για τον Πρόεδρο. Την Εκτελεστική εξουσία ασκεί το Υπουργικό Συμβούλιο σε συνεργασία με τον πρόεδρο. Τη Νομοθετική Εξουσία ασκεί η Ανώτατη Ράντα ή Συμβούλιο, που αποτελείται από 450 βουλευτές.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα τις Ανώτατης Ράντας μετά τις εκλογές του 2006 είναι:

  • Κόμμα των Περιφερειών. Πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς
  • Μπλοκ της Γιούλια Τιμοσένκο: Πρόεδρος Γιούλια Τιμοσένκο
  • Εθνική Ένωση «Η Ουκρανία μας». Πρόεδρος: Ρομάν Μπεσμέρτνι. De facto είναι το κόμμα του Πρόεδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιουστσένκο.
  • Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας. Πρόεδρος Ολεξάντερ Μορόζ
  • Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας. Πρόεδρος της Κ.Ε. Πέτρο Σιμονένκο - (διαλύθηκε κατ' απαίτηση του προέδρου του κοινοβουλίου βάσει κανονισμού της βουλής που θεωρήθηκε ότι ήταν φωτογραφικός για το κόμμα[35])

Το Κόμμα των Περιφερειών, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας μετά από παρατεταμένες διαπραγματεύσεις δημιούργησαν πολιτικό συνασπισμό και σχημάτισαν κυβέρνηση με επικεφαλής τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ενώ τα καθήκοντα του πρόεδρου της βουλής ανέλαβε ο Ολεξάντερ Μορόζ.

Το φθινόπωρο του 2010 το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας ενίσχυσε τις εξουσίες του Γιανούκοβιτς, ανατρέποντας μεταρρύθμιση που είχε θεσπιστεί κατά της διάρκεια της «Πορτοκαλί Επανάστασης». Νόμος του 2004, βάσει του οποίου πολλές εξουσίες του προέδρου είχαν εκχωρηθεί στο Κοινοβούλιο, κρίθηκε αντισυνταγματικός και η Ουκρανία έγινε ξανά προεδρική δημοκρατία.[36].

Την 1η Ιουλίου 6 βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος αποχώρησαν από την κοινοβουλευτική του ομάδα, μειώνοντας την σε 24 μέλη[37]. Με ψήφισμα νέου κανονισμού που στηρίχτηκε από 232 βουλευτές στις 22 Ιουλίου και που θεωρήθηκε ότι φωτογράφιζε το συγκεκριμένο κόμμα[35], δόθηκε το δικαίωμα στον πρόεδρο της Ράντα να διαλύει μια κοινοβουλευτική ομάδα που έχασε μέλη της ύστερα από την πρώτη σύνοδο μετά της εκλογές, απόφαση που επικυρώθηκε με προεδρικό διάταγμα την επόμενη μέρα[38].

Στις 24 Ιουλίου 2014 ο Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ, ο πρόεδρος της Ράντα, διέταξε τη διάλυση της κοινοβουλευτικής ομάδας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Την απόφαση κατήγγειλε ως «παράνομη» ο επικεφαλής του PCU Πέτρο Σιμονένκο. Βάσει αιτήματος του Υπουργείου Δικαιοσύνης εξετάζεται δια της δικαστικής οδού το ζήτημα της πλήρους απαγόρευσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, κατόπιν υποδείξεων των υπηρεσιών ασφαλείας ότι υποστηρίζουν τους αποσχιστές[39]. Την ίδια ημέρα, ο πρωθυπουργός της Ουκρανίας Γιάτσενιουκ δήλωσε παραίτηση, ως αποτέλεσμα της ανακοίνωσης της αποχώρησης από τον κυβερνητικό συνασπισμό δύο κομμάτων Ουντάρ και Σβόμποντα, κάτι που θα οδηγούσε στη διενέργεια βουλευτικών εκλογών, οι οποίες θα «καθάριζαν τη Βουλή από τους πράκτορες της Μόσχας» κατά δήλωση του προέδρου της Ουκρανίας Π. Ποροσένκο[40]. Ο ίδιος ο Γιάτσενιουκ αποκάλεσε τη διάλυση της Βουλής "ηθικό έγκλημα".[41]. Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας, ωστόσο, δεν έκανε δεκτή την παραίτηση του Γιάτσενιουκ στις 31 Ιουλίου, με ψήφους 109 κατά της παραίτησης και μόνο 16 υπέρ[42], γεγονός που οδηγεί στην ανάγκη διαμόρφωσης νέου κυβερνητικού σχηματισμού ή την προκήρυξη εκλογών μετά από ένα μήνα.

Πολιτική διαίρεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ουκρανία διαιρείται σε 24 Όμπλαστ (Область) δηλαδή περιφέρειες και μια Αυτόνομη Δημοκρατία:

Χάρτης πολιτικής διαίρεσης της Ουκρανίας

Εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Οι πιο πρόσφατες προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν το Μάιο του 2014 και οι βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο του 2014.

Διεθνείς σχέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χώρα έγινε επίσημα μέλος του ΠΟΕ στις 16 Μαΐου του 2008.

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας (περίπου 54%) είναι πεδινό και καλλιεργήσιμο. Όρη υπάρχουν μόνο στην περιοχή των συνόρων με την Ρουμανία (Καρπάθια Όρη). Καλλιεργούνται δημητριακά, ζαχαρότευτλα, ηλίανθοι (απ' όπου παράγεται ηλιέλαιο) ενώ ανεπτυγμένη είναι επίσης η εκτροφή βοοειδών και η παραγωγή γάλακτος.

Από πλευράς ορυκτού πλούτου η χώρα διαθέτει άφθονο σιδηρομετάλλευμα, άνθρακες, μαγγάνιο, φυσικό αέριο και πετρέλαιο, ορυκτό άλας, θείο, γραφίτη, τιτάνιο, νικέλιο, υδράργυρο και μαγνήσιο. Οι ουκρανικές βιομηχανίες ήταν από τις πλέον αναπτυγμένες στην πρώην Σοβιετική Ένωση και παράγουν (και σήμερα) μηχανήματα και προϊόντα σιδήρου, μέταλλα, εξοπλισμό μεταφορικών μέσων, χημικά προϊόντα ενώ δεσπόζουσα θέση κατέχουν οι βιομηχανίες μεταποίησης τροφίμων (και ιδιαίτερα παραγωγής ζάχαρης).

Επικοινωνίες και μεταφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 2009 η ΕΕ απαγόρευσε τις πτήσεις προς τις 27 χώρες της από 4 αεροπορικές εταιρείες της Ουκρανίας, για λόγους ασφαλείας.[43] Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Επίσημη εκτίμηση
  2. ↑ «Στατιστική Υπηρεσία της Ουκρανίας - Απογραφή 2001». Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 201.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Ουκρανία». ΔΝΤ. Απρίλιος 2017. Ανακτήθηκε στις 09-05-2017.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  4. ↑ «Human Development Report 2018». HDRO (Human Development Report Office). Ανακτήθηκε στις 10-2-2019.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  5. ↑ «Πράσινο φως για επέμβαση στην Κριμαία». Ελευθεροτυπία. 01-03-2014. http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=418441. Ανακτήθηκε στις 02-03-2014. 
  6. ↑ Αιματοκύλισμα χωρίς τέλος στην Ουκρανία με πάνω από 100 νεκρούς -Ελπίδες από τις διαβουλεύσεις για πρόωρες εκλογές, iefimerida.gr
  7. ↑ Οι εθνικιστές της Ουκρανίας αποδοκιμάζουν τη συμφωνία: Τελεσίγραφο στον Γιανουκόβιτς να παραιτηθεί μέχρι το Σάββατο, iefimerida.gr
  8. ↑ Ο Γιανουκόβιτς στη Ρωσία; -Ο Πούτιν του δίνει άσυλο, iefimerida.gr
  9. ↑ Rada speaker announces dissolution of parliamentary coalition, Interfax-Ukraine (24 July 2014)
  10. ↑ Likhachev, Viacheslav (September–October 2013). «Right-Wing Extremism on the Rise in Ukraine». Russian Politics and Law 51 (5). «In their propaganda, SNPU ideologues were more open, describing the confrontation with “Muscovite influence” as racial. SNPU publications proudly called the Ukrainian nation the “root of the white race.” Ukraine was viewed as an “outpost of European civilization” and Russia as an “Asiatic horde.” Ukraine—according to Andrii Parubii, one of the SNPU leaders (who later joined Our Ukraine)—must “confront the aggressiveness of the pernicious ideas of the Asiatic world, today embodied in Russia.” Alongside Russophobia, SNPU ideologues preached (and still preach) anti-Westernism: from their point of view, “internationalist Marxism and cosmopolitan liberalism are in fact two sides of the same coin.” I would add that all the ideological constructs formulated in SNPU publi- cations in the 1990s still characterize Svoboda’s current ideology. Although the party toned down its official rhetoric in the 2000s, it takes pride in the continuity of its history and the unchanging nature of its ideology». 
  11. ↑ Shekhovtsov, Anton (2013). «17: From Para-Militarism to Radical Right-Wing Populism: The Rise of the Ukrainian Far-Right Party Svoboda.». Right Wing Populism in Europe. Routledge, σελ. 251–2. «The Ukrainian National Assembly (UNA), KUN and Svoboda are also Russophobic and anti-semitic. Moreover, 'white racism’ is overtly or covertly inherent in the doctrines of the UNA, Svoboda and All-Ukrainian Party'New Force' (Nova Syla), and most evidently manifests itself through the parties’ anti-immigrant positions.» 
  12. ↑ Syal, Rajeev (1 June 2012). «Guardian Weekly: Shadow of racism over Euro 2012 finals: Black football fans face uncertain welcome in Ukrainian host city». The Guardian Weekly. http://www.theguardian.com/world/2012/jun/01/euro-2012-ukraine-football-racism-sol-campbell. Ανακτήθηκε στις 28 February 2014. «"Lviv's ruling party, Svoboda, whose slogan is "one race, one nation, one fatherland", has been variously described as fascist, neo-Nazi and extreme. Members prefer to say they are nationalists and friends of Marine Le Pen's Front National."» 
  13. ↑ «Head of Israel-Ukraine association surprised at agreement signed by Ukrainian opposition and Svoboda». Ukraine General Newswire-Interfax News Agency. 23 October 2012. http://en.interfax.com.ua/news/general/122966.html. Ανακτήθηκε στις 28 February 2014. «"The head of the Israel-Ukraine inter-parliamentary association, Israel is Our Home Party MP Alex Miller, has said he does not understand why the Ukrainian opposition signed a coalition agreement with an "anti-Semitic" party - the Svo-boda All-Ukrainian Union… According to the Ukrainian Jewish Committee, Svoboda is a fascist party, and its full name - the Social-National Party of Ukraine - was chosen in association with the National Socialist German Workers' Party (NSDAP)."» 
  14. ↑ Weinthal, Benjamin (28 December 2012). «Wiesenthal ranks top 10 anti-Semites, Israel-bashers. Muslim Brotherhood's rise in Egypt catapults two religious figures into No. 1 spot». Jerusalem Post. http://www.jpost.com/Jewish-World/Jewish-Features/Wiesenthal-ranks-top-10-anti-Semites-Israel-haters. Ανακτήθηκε στις 28 February 2014. «The Wiesenthal Center also cited Oleg Tyagnibok (No. 5) from the fascist Ukranian Svoboda party. He urged purges of the approximately 400,000 Jews and other minorities living in the Ukraine and has demanded that the country be liber-ated from the "Muscovite Jewish Mafia." Ukrainian MP Igor Miroshnichenko was cited for anti-Jewish remarks as well: He called Ukrainian-born American ac-tress Mila Kunis a "zhydovka" (dirty Jewess).» 
  15. ↑ Spyer, Jonathon (9 January 2014). «Kiev Showdown». The Jerusalem Post. http://www.jpost.com/Jerusalem-Report/Jewish-World/Kiev-showdown-337679. Ανακτήθηκε στις 28 February 2014. «The far-right, anti-Semitic Svoboda party of Oleh Tyahnybok is also in evidence in the square. The third organized element is the Batkivschnya (Fatherland) party, which is close to Timoshenko.» 
  16. ↑ Stern, David (13 December 2013). «What Europe Means to Ukraine's Protesters». The Atlantic. http://www.theatlantic.com/international/archive/2013/12/what-europe-means-to-ukraines-protesters/282327/. Ανακτήθηκε στις 27 March 2014. «But Svoboda’s positions are somewhat at odds with the EU’s ideals of tolerance and multiculturalism, to put it mildly: It is a driving force behind Ukraine’s anti-gay rights movement; the party’s platform supports distributing government positions to various ethnicities according to their percentage makeup of the population; and, despite recent claims to the contrary, it remains, at least among its leadership, a deeply anti-Semitic organization (one deputy in parliament has described the Holocaust as a “bright period” for Europe.)» 
  17. ↑ Meyssan, Thierry. «Who are the Nazis in the Ukrainian government?». voltairenet.org. Ανακτήθηκε στις 25/07/2014.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  18. ↑ Hughes, Michael. «The Neo-Nazi Question in Ukraine». The Haffington Post - The Blog. Ανακτήθηκε στις 25/07/2014.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  19. ↑ Μητροπούλου, Ειρήνη (21/12/2013). «Εχθροί του Πούτιν, νοσταλγοί του Χίτλερ». Το Βήμα. http://www.tovima.gr/world/article/?aid=551065. Ανακτήθηκε στις 28/07/2014. 
  20. ↑ «Η κορδέλα-σύμβολο που μισούν οι ουκρανοί εθνικιστές». Το Βήμα. 09/05/2014. http://www.tovima.gr/world/article/?aid=593909. Ανακτήθηκε στις 28/07/2014. 
  21. ↑ Grey, Stephen (18 March 2014). «In Ukraine, nationalists gain influence - and scrutiny». The Chicago Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 March 2014. https://archive.is/R308t. Ανακτήθηκε στις 27 March 2014. «Expert opinions on Svoboda in particular are divided. Per Anders Rudling, an associate professor at Lund University in Sweden and researcher on Ukrainian extremists, has described Svoboda as "neo-fascist"… But Ivan Katchanovski, a political scientist at the University of Ottawa who has studied the far-right in Ukraine, disagreed that Svoboda was so extreme. "Svoboda is currently best described as a radical nationalist party, and not as fascist or neo-Nazi," he said. "It is now not overtly anti-Semitic." Andrew Srulevitch, director of European Affairs for the Anti-Defamation League, an international group based in the U.S. that monitors anti-Semites and other political extremists, said: "Svoboda has been disciplined in its messaging regarding Jews since the Maidan demonstrations started in November, but they have a history of anti-Semitic statements to overcome, and a clear political program of ethnic nationalism that makes Jews nervous." Oleh Tyahnybok, leader of Svoboda, described the row over his party as an "information war". He told Reuters: "Unfortunately, the information concerning Svoboda's radicalism is not true. It comes from European and Russian mass-media. They just wanted to create an image of horror, of extremists, anti-Semites and xenophobes, and started to write about our party some stupid things."» 
  22. ↑ Motyl, Alexander (20 March 2014). «Ukraine's Orange Blues». World Affairs Journal. http://www.worldaffairsjournal.org/blog/alexander-j-motyl/experts-ukraine?utm_source=World+Affairs+Newsletter&utm_campaign=c8265504c4-March_21_2014_Blogs_Totten_Motyl&utm_medium=email&utm_term=0_f83b38c5c7-c8265504c4-294605021. Ανακτήθηκε στις 27 March 2014. «Both Svoboda and Right Sector are on the right. They are decidedly not liberals—and some of them may be fascists—but they are far more like the Tea Party or right-wing Republicans than like fascists or neo-Nazis.» 
  23. ↑ Shekhovtsov, Anton (5 March 2014). «From electoral success to revolutionary failure: The Ukrainian Svoboda party». Eurozine. http://www.eurozine.com/articles/2014-03-05-shekhovtsov-en.html. Ανακτήθηκε στις 27 March 2014. «...not only did Svoboda cooperate with several European radical rightwing parties (and, as noted above, it cooperated with the Front national even during the SNPU days), but also could not be considered a neo-Nazi party… The party, and especially its paramilitary wing called C14 under the leadership of the notorious neo-Nazi Yevhen Karas, became involved in a number of divisive activities. Displaying racist banners in the occupied Kyiv City State Administration, attacking journalists, volunteer medical workers and other Euromaidan activists, demolishing the Lenin monument, staging a torch-lit march commemorating controversial Ukrainian ultranationalist Stepan Bandera – all these activities damaged the unity, as well as the image, of Euromaidan.» 
  24. ↑ Caryl, Christian (14 March 2014). «Dropping the political F-Bomb». Foreign Policy. http://www.foreignpolicy.com/articles/2014/03/14/dropping_the_political_f_bomb. Ανακτήθηκε στις 27 March 2014. «So do Ukrainian Freedom Party members or Venezuelan protesters qualify? Probably not. The former (see Tyahnybok, above) certainly qualify as ultra-rightwingers. The Freedom Party belongs to a European network of far-right organizations that includes France's National Front. This doesn't make them fascist, but it's certainly worrisome (especially now that Freedom holds four posts in the current interim government) -- and there's no reason why we shouldn't be able to analyze and discuss such problematic political views without being accused of playing into the hands of Moscow's propagandists. (If Ukraine truly aspires to be a part of the European political family, in fact, we should feel compelled to criticize such views just as we would those of any other European ultra-right parties. In 2012, well before the current crisis in Ukraine, the European Parliament denounced the Freedom Party for its "racist, anti-Semitic and xenophobic views.")» 
  25. ↑ Shekhovtsov, Anton (28 February 2014). «A comment on Cas Mudde's article "A new (order) Ukraine?"». Personal Blog. Anton Shekhovtsov. Ανακτήθηκε στις 27 March 2014. ...Svoboda may be more extreme than the French National Front or the Freedom Party of Austria, but it is probably less extreme than Jobbik, NPD, Golden Dawn, Tricolour Flame, BNP, etc... 
  26. ↑ Katchanovski, Ivan. «An Interview with Reuters Concerning Svoboda, the OUN-B, and other Far Right Organizations in Ukraine (March 4, 2014)». Reuters. https://www.academia.edu/6327298/Interview_with_Reuters_re_Svoboda_the_OUN-B_and_other_Far_Right_Organizations_in_Ukraine_March_4_2014_FullText. Ανακτήθηκε στις 22 May 2014. «"Svoboda currently is best described as a radical nationalist party, and not as a Fascist or neo-Nazi. It is now not overtly anti-Semitic."». 
  27. ↑ Σειρήνες πολέμου στην Ουκρανία: Ρωσική εισβολή στην Κριμαία με 2.000 στρατιώτες και δεκάδες αεροσκάφη, iefimerida.gr
  28. ↑ Ο λαός της Κριμαίας παίρνει την κατάσταση στα χέρια του -Στις 16 Μαρτίου ψηφίζει για την προσάρτηση στη Ρωσία, iefimerida.gr
  29. ↑ Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής, Δεδομένα ανά χώρα
  30. ↑ «Опитування: Віруючим якої церкви, конфесії Ви себе вважаєте?» ["Σε ποια θρησκεία πιστεύετε;” Κοινωνιολογική δημοσκόπηση σχετικά με τη θρησκεία στην Ουκρανία] (στα Ukrainian). UA: Razumkov Centre. 2006. Ανακτήθηκε στις 2014-03-04. 
  31. ↑ «Ukrainian Greek Catholic Church (UGCC)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 February 2008. Ανακτήθηκε στις 04 Μαρτίου 2014.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)[νεκρός σύνδεσμος]
  32. ↑ «2012 Report on International Religious Freedom – Ukraine». United States Department of State. 20 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2013. 
  33. ↑ Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2014, Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvania, σελ. 184
  34. ↑ "Facts and Statistics", mormonnewsroom.org
  35. ↑ 35,0 35,1 Κατρούγκαλος, Γιώργος (28/07/2014). «Μια χώρα σε αυταρχικό κατήφορο». Εφημερίδα των Συντακτών. http://www.efsyn.gr/?p=220799. Ανακτήθηκε στις 29/07/2014. 
  36. ↑ ««Συνταγματικό Δικαστήριο Ουκρανίας: Ενίσχυσε τις εξουσίες του προέδρου σε βάρος της Βουλής»». Ιστότοπος εφημερίδας «Το Βήμα». Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. 1 Οκτωβρίου 2010. 
  37. ↑ Six MPs leave Communist Party faction in Ukraine's parliament, Interfax-Ukraine (1 July 2014)
  38. ↑ Communist Party Ousted From Ukraine Parliament, The Moscow Times (23 Ιουλίου 2014)
  39. ↑ «Τη διάλυση της Κ.Ο. του ΚΚ Ουκρανίας ανακοίνωσε ο πρόεδρος της ουκρανικής Βουλής». Ναυτεμπορική. 24 Ιουλίου 2014. http://www.naftemporiki.gr/story/836739/ti-dialusi-tis-ko-tou-kk-oukranias-anakoinose-o-proedros-tis-oukranikis-boulis. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2014. 
  40. ↑ «Παραίτηση Γιάτσενιουκ από την πρωθυπουργία της Ουκρανίας». in.gr. 24 Ιουλ. 2014. http://news.in.gr/world/article/?aid=1231336992. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2014. 
  41. ↑ Yatseniuk says collapse of Rada coalition means failure to pass laws on filling budget, Interfax-Ukraine (24-7-2014)
  42. ↑ Ουκρανία: Το Κοινοβούλιο δεν έκανε δεκτή την παραίτηση του Γιάτσενιουκ, in.gr, 31-7-2014.
  43. ↑ BBC News, Benin joins EU aviation blacklist, 8 Απριλίου 2009.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • О.Д. Бойко, Історія України, Aкадемивидав, Київ 2004р.
  • М.С Грушевский, История Украинского Народа, Монолит Москва 2002г.
  • Adam Dzlewski, Ukraina, Pascal, Warszawa 2005

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Χώρες της Ευρώπης
Ανεξάρτητα κράτη
Cartography of Europe.svg
Κτήσεις
Ηνωμένο Βασίλειο
Δανία
Φινλανδία
Νορβηγία
Μη αναγνωρισμένα κράτη

1. Διηπειρωτικές χώρες με επικράτεια στην Ευρώπη και στην Ασία. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Κράτη που περιλαμβάνουν και υπερπόντια εδάφη και σε άλλες ηπείρους. Μητροπολιτική περιοχή στην Ευρώπη.

Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ουκρανία&oldid=7527482"