Χρήστης:Spartacos31/πρόχειρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Биография[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1971 στο χωριό Στρόβολος, προάστιο της Λευκωσίας.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Λύκειο Ακροπόλεως, υπηρέτησε στην Εθνική Φρουρά και στη συνέχεια, το 1990, εισήλθε στη Θεολογική Σχολή του Αποστόλου Βαρνάβα στη Λευκωσία. Παράλληλα, την ίδια χρονιά, έγινε δεκτός ως αρχάριος στη σταυροπηγιακή μονή της Θεοτόκου Κύκκου, όπου υπεβλήθη σε διάφορες υπακοές.

Η Ακαδημία δεν δίδασκε ρωσικά για ξένους [1] . Για κάποιο διάστημα διδάχθηκε την εκκλησιαστική σλαβική γλώσσα από τον Ιερομόναχο Ιλαρίωνα (Alfeev) . Με τη βοήθεια της κυπριακής πρεσβείας στη Μόσχα, βρήκε έναν δάσκαλο - τον καθηγητή Viktor Grigoryevich Sokolyuk [2] .

Το 1993 χειροτονήθηκε διάκονος .

Παράλληλα με τις σπουδές του στο MTA, σπούδασε ελληνική θεολογία, ταξίδεψε στην Ελλάδα, διάβασε πολύ [2]

Το 1997 αποφοίτησε από το Θεολογικό Σεμινάριο της Μόσχας στην πρώτη κατηγορία και επέστρεψε στη γενέτειρά του μονή [1] .

Τον επόμενο χρόνο, υπερασπίστηκε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «Ο Βίος και τα Έργα του Αγίου Νεοφύτου του Εσωτερικού ». Το 1998-2000 ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης [3] με πτυχίο στην Εκκλησιαστική Αρχαιολογία.

Το 2000 χειροτονήθηκε στο βαθμό του πρεσβυτέρου από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο Α ' και ταυτόχρονα προήχθη στο βαθμό του αρχιμανδρίτη . Την ίδια χρονιά, με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Α', έγινε πνευματικός πατέρας φυλακισμένων αλλοδαπών της Ορθοδόξου ομολογίας στις Κεντρικές Φυλακές της Κύπρου. ήταν ο πρώτος που φρόντισε Ρώσους κρατούμενους στις φυλακές της Κύπρου [2] . Βοήθησε γυναίκες από τη Ρωσία που έπεσαν σε σεξουαλική σκλαβιά [2] .

Το 2003, στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας, έγραψε και υπερασπίστηκε με επιτυχία το διδακτορικό του.

Ως εκπρόσωπος του επισκόπου Κύκκου Νικηφόρου (Κικκώτσια) και ως μέλος του Παγκόσμιου Φόρουμ Θρησκειών και Πολιτισμών, ο π. Ησαΐας οργάνωσε και συμμετείχε σε δεκάδες μεγάλα θεολογικά και πολιτιστικά συνέδρια τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Στις ΗΠΑ παρακολούθησε ειδικό μάθημα με θέμα «Η συμβολή της Εκκλησίας σε μια σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία».

Με την επιστροφή του στην Κύπρο υπάκουσε στον Επίσκοπο Κύκκου Νικηφόρο και ταυτόχρονα διηύθυνε το τμήμα της Μονής Κύκκου για την παροχή έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας και πνευματικής υποστήριξης σε όσους είχαν ανάγκη. Με αυτή την ιδιότητα, επισκέφτηκε χώρες που επλήγησαν από πολέμους, λιμούς ή φυσικές καταστροφές και οργάνωσε επιτόπου προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας. Διετέλεσε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Γραφείου Οικονομικών της Ιεράς Συνόδου της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στις 22 Νοεμβρίου 2005, μαζί με τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο, εκπροσώπησε την Κυπριακή Ορθόδοξη Εκκλησία στην ενθρόνιση του Πατριάρχη Θεόφιλου Γ' [4] .

Στις 9 Ιουλίου 2007 εξελέγη ομόφωνα Μητροπολίτης Ταμάς και Ορεινής [5] από σύσκεψη κληρικών και λαϊκών.

Στις 11 Ιουνίου του ίδιου έτους, στον Ιερό Ναό του Αγίου Βαρνάβα στη Δασουπόλεως (Λευκωσίας), χειροτονήθηκε επίσκοπος με την άνοδο στο βαθμό του μητροπολίτη. Ο εορτασμός του έγινε την ίδια μέρα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στην Επισκοπεία [6]

Τον Οκτώβριο του 2020, μαζί με τον Μητροπολίτη Κύκκου Νικηφόρο (Κυκκώτη), τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο (Νικολάου) και τον Χοπίσκοπο Αμαφουντίας Νικόλαο (Τιμιάδη), ήταν ένας από τους τέσσερις ιεράρχες της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας που επέκριναν τον προκαθήμενό τους για τον Χριστιανισμό. το αυτοκέφαλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, που παραχωρήθηκε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο [7] .

Όμως, τον Ιούλιο του 2022, δήλωσε μια πιο ήπια θέση, σύμφωνα με την οποία θα συνεχίσει να απέχει από τη συνυπηρέτηση με τους ιεράρχες της OCU, αλλά υποστηρίζει τις αποφάσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β' [8] . Και ήδη στις 30 Νοεμβρίου 2022, τέλεσε τη λειτουργία στην Κωνσταντινούπολη με τον Αρχιεπίσκοπο Agapit (Gumenyuk) του Vyshgorod με την OCU, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. [9]

Ήταν ένας από τους έξι ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου, οι οποίοι στις 18 Δεκεμβρίου 2022 ήταν υποψήφιοι για την εκλογή νέου προκαθήμενου, μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β' . Κέρδισε το 18,10% των ψήφων, κατέλαβε την τρίτη θέση και έτσι έγινε ένας από τους τρεις υποψηφίους που πέρασαν στον δεύτερο γύρο [10]

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρόθεση που εκφραζόταν από το κείμενο αυτής της βούλας ήταν να «αποκαταστήσει» το ημερολόγιο, έτσι ώστε τα εποχιακά γεγονότα που είναι κρίσιμα για τον υπολογισμό των ημερομηνιών του Πάσχα να επανέλθουν στις «κατάλληλες θέσεις» τους και να αποτραπεί η μετακίνηση ξανά. Η ιδέα της μεταρρύθμισης ως τέτοιας δεν αναφέρεται διαφορετικά. Η βούλα προσδιορίζει «τρία απαραίτητα» πράγματα για τον σωστό προσδιορισμό των ημερομηνιών του Πάσχα: σωστή τοποθέτηση της βόρειας εαρινής ισημερίας, σωστή αναγνώριση της «14ης ημέρας του φεγγαριού» (ουσιαστικά πανσέληνος) που συμβαίνει την ή την επόμενη μετά την εαρινή ισημερία και την πρώτη Κυριακή που ακολουθεί την πανσέληνο. Τα δύο πρώτα στοιχεία ήταν αυτά που έλαβαν προσοχή, το τρίτο, σχετικά με την επιλογή της επόμενης Κυριακής, δεν αναγνωρίστηκε ότι προκαλεί κανένα πρόβλημα και δεν αναφέρθηκε περαιτέρω.

Λέγοντας «επαναφορά», ο Γρηγόριος εννοούσε δύο πράγματα. Πρώτα, προσάρμοσε το ημερολόγιο έτσι ώστε η εαρινή ισημερία ήταν κοντά στις 21 Μαρτίου, όπου ήταν κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας (20 Μαΐου-25 Αυγούστου 325). Αυτό απαιτούσε την μετατόπιση, αφαιρώντας δέκα ημέρες. Δεύτερον, έκανε την πινακοποιημένη 14η ημέρα της σελήνης να αντιστοιχεί με την πραγματική πανσέληνο, μετατοπίζοντας «τέσσερις ημέρες και πλέον» αφαιρώντας τες. Αυτό θα επαναφέρει τις ημερομηνίες του Πάσχα κοντά στο σημείο που βρίσκονταν την εποχή της Συνόδου της Νίκαιας, αν και αυτή η σύνοδος δεν είχε διευκρινίσει πού στο ημερολόγιο έπρεπε να πέσει η εαρινή ισημερία και δεν είχε υιοθετήσει κανένα συγκεκριμένο τύπο σεληνιακών τραπεζιών. Οι πρακτικές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που είχαν γίνει παραδοσιακές από το 1582 για τον υπολογισμό των ημερολογίων του Πάσχα και της Σελήνης ολοκληρώθηκαν όταν ο Διονύσιος Έξιγος μετέφρασε τους κανόνες της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας από τα ελληνικά στα λατινικά το 525. (Η Νορθουμβρία τις υιοθέτησε στη Σύνοδο του Ουίτμπι το 664, οι Ουαλοί γύρω στο 768 και η Γαλλία γύρω στο 775. Πριν από αυτό, η Γαλλία και η Ρώμη είχαν χρησιμοποιήσει τη λιγότερο ακριβή μετάφραση του κοπτικού ημερολογίου του Βικτώριου της Ακουιτανίας 457. Η Βρετανία και η Ρώμη πριν από τον Βικτώριο είχαν χρησιμοποιήσει τον 84χρονο κύκλο του επισκόπου Αυγουστάλη .

Ο Γρηγόριος έκανε επίσης αλλαγές στους κανόνες του ημερολογίου, σκοπεύοντας να διασφαλίσει ότι, στο μέλλον, η ισημερία και η 14η ημέρα της Σελήνης του Πάσχα, και κατά συνέπεια η Κυριακή του Πάσχα, δεν θα απομακρυνθούν ξανά από αυτό που η βούλα αποκαλούσε ως τις κατάλληλες θέσεις τους.

Οι αλλαγές (σε σχέση με το Ιουλιανό ημερολόγιο) ήταν οι εξής:

  1. Η μείωση του αριθμού των δίσεκτων ετών - εκατονταετών, όπως το 1700, το 1800 και το 1900 έπαψε να είναι δίσεκτα, αλλά τα έτη που μπορούν να διαιρεθούν με το 400, όπως το 1600 και το 2000 συνέχισαν να είναι.
  2. Η επιστροφή των επιπλέον ημερών - 4 Οκτωβρίου 1582, επρόκειτο να ακολουθηθεί από τις 15 Οκτωβρίου 1582, και αυτές οι 10 ημέρες που έλειπαν δεν έπρεπε να υπολογίζονται στον υπολογισμό των ημερών λήξης των δανείων, των φόρων κ.λπ.
  3. Το Πάσχα έπρεπε να υπολογιστεί με αναφορά όχι μόνο στη νέα 21η Μαρτίου, αλλά και με τη χρήση νέων πασχαλινών τραπεζιών .

Το όνομα της βούλας αποτελείται από τις δύο πρώτες λέξεις της βούλας, οι οποίες ξεκινούν: «Inter gravissimas pastoralis officii nostri curas…» («Από τα πιο σοβαρά καθήκοντα του ποιμαντικού μας γραφείου…»).

Η βούλα αναφέρεται στην «εξήγηση του ημερολογίου μας» και σε έναν κανόνα που σχετίζεται με το κυρίαρχο γράμμα. Για να συνοδεύσουν την βούλα υπήρχαν έξι κεφάλαια επεξηγηματικών «κανόνων», [11] και μερικοί από αυτούς (κανόνες 1, 2, 4) αναφέρονται σε ένα βιβλίο με τίτλο Liber novæ rationis restituendi calendarii Romani [12] για πληρέστερη εξήγηση των πινάκων από εκείνον που περιέχεται στους κανόνες (ή την βούλα). Επειδή η βούλα και οι κανόνες αναφέρονται το ένα στον άλλο, πρέπει να γράφτηκαν περίπου την ίδια στιγμή, να τυπώθηκαν ταυτόχρονα (1 Μαρτίου) και να διανεμήθηκαν σε πολλές χώρες μαζί.

Αυτοί οι κανόνες επέτρεψαν τον υπολογισμό των ημερομηνιών του Πάσχα στο μεταρρυθμισμένο («αποκατεστημένο») Γρηγοριανό ημερολόγιο και έδωσαν δύο ημέρες αγίων ημερολογιακών καταλόγων, ένα για το «έτος διόρθωσης» (1582) και ένα άλλο για ολόκληρο το νέο Γρηγοριανό έτος. Ο ταύρος, οι κανόνες και τα ημερολόγια ανατυπώθηκαν ως μέρος του κύριου βιβλίου που εξηγεί και υπερασπίζεται το Γρηγοριανό ημερολόγιο, Χριστόφορος Κλάβιος, Romani calendarii a Gregorio XIII.PM restituti explicatio (1603), [13] που είναι ο τόμος V στα συλλεκτικά έργα του Opera Mathematica (1612). [14]

__LEAD_SECTION__[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φιλάρετος Ντενισένκο (κοσμικό όνομα Mykhailo Antonovych Denysenko, ουκρανικά: Михайло Антонович Денисенко, γεννημένος στις 23 Ιανουαρίου 1929) είναι Ουκρανός, θρησκευτικός ηγέτης, που ηγείται ως επικεφαλής και αυτοαποκαλούμενος Πατριάρχης της μη αναγνωρισμένης Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Πατριαρχείο Κιέβου). Η αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, από την οποία έφυγε το 2019, τον αποκαλεί επίτιμο Πατριάρχη, ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως τον αναγνωρίζει ως πρώην Μητροπολίτη Κιέβου. [15] [16] Υπήρξε πρώην Μητροπολίτης Κιέβου και Έξαρχος Ουκρανίας στο Πατριαρχείο Μόσχας (1966–1992). Μετά την δημιουργία από τον ίδιο του αυτοαποκαλούμενου "Πατριαρχείου Κιέβου", καθαιρέθηκε και το 1997 αφορίστηκε από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στις 11 Οκτωβρίου 2018, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον επανέφερε στην εκκλησιαστική κοινωνία. [17] Ωστόσο, ενώ αποκαταστάθηκε ως επίσκοπος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν τον αναγνώρισε ποτέ ως Πατριάρχη και τον θεωρεί ως τον πρώην Μητροπολίτη Κιέβου. [15] [18] [19] [20] [21]

Στις 15 Δεκεμβρίου 2018, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου) ενώθηκε με την αυτοαποκαλούμενη Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία [22] και δύο μέλη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Πατριαρχείο Μόσχας) [23] σχηματίζοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Ως εκ τούτου, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου) διεκοψε την λειτουργία της. [24]

__LEAD_SECTION__[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 15 Δεκεμβρίου 2018, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Κιέβου ενώθηκε με την Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία [25] και ορισμένα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας (MP) [23] στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας . η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Κιέβου έπαψε έτσι να υπάρχει. [26]

__LEAD_SECTION__[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 Η ουδέτερη οπτική γωνία αυτού του λήμματος αμφισβητείται. Πιθανότατα παρουσιάζει κάποια γεγονότα ή απόψεις μονομερώς ή με δυσανάλογη ισορροπία σε σχέση με την αντίστοιχη βαρύτητά τους. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.

Ο Πατριάρχης Φιλάρετος ( κοσμικό όνομα Mykhailo Antonovych Denysenko, γεννημένος στις 23 Ιανουαρίου 1929) είναι Ουκρανός θρησκευτικός ηγέτης, που επί του παρόντος υπηρετεί ως προκαθήμενος και Πατριάρχης της μη αναγνωρισμένης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας - Πατριαρχείο Κιέβου . Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, από την οποία έφυγε το 2019, τον θεωρεί επίτιμο Πατριάρχη, ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως τον αναγνωρίζει ως πρώην Μητροπολίτη Κιέβου . [15] [27] Πρώην Μητροπολίτης Κιέβου και Έξαρχος Ουκρανίας στο Πατριαρχείο Μόσχας (1966–1992). Μετά την ένταξή του στο Πατριαρχείο Κιέβου, καθαιρέθηκε και το 1997 αφορίστηκε από το ROC.

Στις 11 Οκτωβρίου 2018, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως τον επανέφερε στην εκκλησιαστική κοινωνία. [28] Ωστόσο, ενώ αποκαταστάθηκε στην επισκοπή, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν τον αναγνώρισε ποτέ ως Πατριάρχη και τον θεωρεί ως τον πρώην Μητροπολίτη Κιέβου. [15] [18] [29] [20] [30]

Στις 15 Δεκεμβρίου 2018, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Κιέβου ενώθηκε με την Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία [31] και ορισμένα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας (MP) [23] στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας . η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Κιέβου έπαψε έτσι να υπάρχει. [32]

Ιστορική εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκκλησιαστική σλαβονική αντιπροσωπεύει ένα μεταγενέστερο στάδιο της παλαιάς εκκλησιαστικής σλαβονικής και είναι η συνέχεια της λειτουργικής παράδοσης που εισήγαγαν δύο Θεσσαλονικείς αδερφοί, οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, στα τέλη του 9ου αιώνα στη Νίτρα, μια κύρια πόλη και θρησκευτικό και επιστημονικό κέντρο της Μεγάλης Μοραβίας . βρίσκεται στη σημερινή Σλοβακία ). Εκεί έγιναν οι πρώτες σλαβικές μεταφράσεις της Γραφής και η λειτουργία από την Κοινή Ελληνική .

Μετά τον εκχριστιανισμό της Βουλγαρίας το 864, ο Άγιος Κλήμης της Αχρίδας και ο Άγιος Ναούμ του Πρεσλάβου είχαν μεγάλη αναγνώριση για την ανατολική ορθόδοξη πίστη και την παλαιοεκκλησιαστική σλαβονική λειτουργία στην Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία. Η επιτυχία της μεταστροφής των Βουλγάρων διευκόλυνε τον προσηλυτισμό των Ανατολικών Σλαβικών λαών, κυρίως των Ρώσων, προκατόχων Λευκορώσων, Ρώσων και Ουκρανών [33] Σημαντικό γεγονός ήταν η ανάπτυξη της κυριλλικής γραφής στη Βουλγαρία στη Λογοτεχνική Σχολή Πρεσλάβων τον 9ο αιώνα. Η κυριλλική γραφή και η λειτουργία στην παλαιά εκκλησιαστική σλαβονική, αποκαλούμενη επίσης παλαιοβουλγαρική, κηρύχθηκαν επίσημα στη Βουλγαρία το 893. [34] [35] [36]

Στις αρχές του 12ου αιώνα, άρχισαν να εμφανίζονται μεμονωμένες σλαβικές γλώσσες και η λειτουργική γλώσσα τροποποιήθηκε στην προφορά, τη γραμματική, το λεξιλόγιο και την ορθογραφία σύμφωνα με την τοπική δημοτική χρήση. Αυτές οι τροποποιημένες ποικιλίες ή αναπαραστάσεις (π.χ Σερβική εκκλησιαστική σλαβική, ρωσική εκκλησιαστική σλαβική γραφή, ουκρανική εκκλησιαστική σλαβική στην πρώιμη κυριλλική γραφή, κροατική εκκλησιαστική σλαβονική στην κροατική γωνιακή γλαγολιτική και αργότερα στη λατινική γραφή, τσεχική εκκλησιαστική σλαβονική, σλοβακική εκκλησιαστική σλαβονική σε λατινική γραφή, βουλγαρική εκκλησιαστική σλαβονική στην πρώιμη κυριλλική και βουλγαρική γλαγολιτική γραφή, κ.λπ.) τελικά σταθεροποιήθηκαν και οι κανονικοποιημένες μορφές τους χρησιμοποιήθηκαν από τους συγγραφείς για την παραγωγή νέων μεταφράσεων λειτουργικού υλικού από τα ελληνικά Κοινά ή λατινικά στην περίπτωση της κροατικής εκκλησιαστικής σλαβονικής.

Η βεβαίωση των εκκλησιαστικών σλαβικών παραδόσεων εμφανίζεται στην Πρώιμη Κυριλλική και Γλαγολιτική γραφή . Η γλαγολιτική σήμερα είναι εκτός χρήσης, αν και και τα δύο σενάρια χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότερη μαρτυρημένη περίοδο.

Το πρώτο εκκλησιαστικό σλαβικό έντυπο βιβλίο ήταν το Missale Romanum Glagolitice (1483) σε γωνιακή γλαγολιτική, ακολουθούμενο από πέντε κυριλλικά λειτουργικά βιβλία που τυπώθηκαν στην Κρακοβία το 1491.

Γραμματική και στυλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και οι διάφορες αναπαραστάσεις της εκκλησιαστικής σλαβονικής διαφέρουν σε ορισμένα σημεία, μοιράζονται την τάση προσέγγισης της αρχικής παλαιάς εκκλησιαστικής σλαβονικής με την τοπική σλαβική καθομιλουμένη. Η κλίση τείνει να ακολουθεί τα αρχαία πρότυπα με λίγες απλοποιήσεις. Και οι έξι αρχικοί λεκτικοί χρόνοι, οι επτά ονομαστικές περιπτώσεις και οι τρεις αριθμοί είναι άθικτοι στα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα παραδοσιακά κείμενα (αλλά στα νεοσύστατα κείμενα, οι συγγραφείς αποφεύγουν τις περισσότερες αρχαϊκές κατασκευές και προτιμούν παραλλαγές που είναι πιο κοντά στη σύγχρονη ρωσική σύνταξη και είναι καλύτερα κατανοητές από τους σλαβόφωνους).

Στη ρωσική ανάγνωση, η πτώση των yeers αντικατοπτρίζεται πλήρως, λίγο πολύ στο ρωσικό μοτίβο, αν και το τερματικό ъ συνεχίζει να γράφεται. Τα yuses συχνά αντικαθίστανται ή αλλοιώνονται στη χρήση στο ρωσικό πρότυπο του 16ου ή του 17ου αιώνα. Το γιατ συνεχίζει να εφαρμόζεται με μεγαλύτερη προσοχή στην αρχαία ετυμολογία από ό,τι στα ρωσικά του 19ου αιώνα. Τα γράμματα ξι, ψι, ωμέγα, ot, και ίζιτσα διατηρούνται, όπως και ο συμβολισμός αριθμητικών τιμών με βάση τα γράμματα, η χρήση τονισμού και οι συντομογραφίες ή τίτλος για nomina sacra.

Το λεξιλόγιο και η σύνταξη, είτε στη γραφή, στη λειτουργία ή στις εκκλησιαστικά μηνύματα, γενικά εκσυγχρονίζονται κάπως σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η κατανόηση. Ειδικότερα, ορισμένες από τις αρχαίες αντωνυμίες έχουν εξαλειφθεί από τη γραφή (όπως етеръ [/jeter/] «ένας ορισμένος (άτομο, κ.λπ.)» → нѣкій στη ρωσική αναφορά). Πολλές, αλλά όχι όλες, οι εμφανίσεις του ατελούς χρόνου έχουν αντικατασταθεί με το τέλειο.

Διάφοροι άλλοι εκσυγχρονισμοί των κλασικών τύπων έχουν λάβει χώρα κατά καιρούς. Για παράδειγμα, το άνοιγμα του Ευαγγελίου του Ιωάννη, κατά την παράδοση οι πρώτες λέξεις που γράφτηκαν από τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, (искони бѣаше слово) "Εν αρχή ήταν ο Λόγος", ορίστηκαν ως "искони бѣ слово" στη Βίβλο Ostrog του Ιβάν Φιοντόροφ (1580/1581) και ως въ началѣ бѣ слово στην Ελισαβετιανή Βίβλο του 1751, που χρησιμοποιείται ακόμη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Wikipedia
Wikipedia
Έκδοση της Βικιπαίδειας στην [[:{{{code}}}:|Spartacos31/πρόχειρο]]

Αναγνώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα παράδειγμα ρωσικής εκκλησιαστικής σλαβονικής τυπογραφίας σε υπολογιστή

Η εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα είναι στην πραγματικότητα ένα σύνολο τουλάχιστον τεσσάρων διαφορετικών διαλέκτων (αναγνώσεις ή μεταγραφές, ρωσικά: извод‎‎, izvod), με ουσιαστικές διακρίσεις μεταξύ τους στο λεξικό, την ορθογραφία (ακόμη και στα συστήματα γραφής), τη φωνητική και άλλες πτυχές. Η πιο διαδεδομένη αναφορά, η ρωσική, έχει αρκετές τοπικές υποδιαλέκτους με τη σειρά της, με ελαφρώς διαφορετικές προφορές.

Αυτές οι διάφορες εκκλησιοσλαβικές αναγνώσεις χρησιμοποιήθηκαν ως λειτουργική και λογοτεχνική γλώσσα σε όλες τις ορθόδοξες χώρες βόρεια της περιοχής της Μεσογείου κατά τον Μεσαίωνα, ακόμη και σε μέρη όπου ο τοπικός πληθυσμός δεν ήταν σλαβικός (ειδικά στη Ρουμανία). Ωστόσο, τους τελευταίους αιώνες, η εκκλησιαστική σλαβονική αντικαταστάθηκε πλήρως από τις τοπικές γλώσσες στις μη σλαβικές χώρες. Ακόμη και σε ορισμένες από τις σλαβικές ορθόδοξες χώρες, η σύγχρονη εθνική γλώσσα χρησιμοποιείται πλέον για λειτουργικούς σκοπούς σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία περιλαμβάνει περίπου το ήμισυ του συνόλου των Ορθοδόξων πιστών, εξακολουθεί να τελεί τις λειτουργίες της σχεδόν εξ ολοκλήρου στην εκκλησιαστική σλαβονική. [37] Ωστόσο, υπάρχουν ενορίες που χρησιμοποιούν άλλες γλώσσες (όπου το κύριο πρόβλημα ήταν η έλλειψη καλών μεταφράσεων). [38] Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν:

Αυτό που ακολουθεί είναι ένας κατάλογος σύγχρονων αναφορών ή διαλέκτων της εκκλησιαστικής σλαβονικής. Για έναν κατάλογο και τις περιγραφές των εξαφανισμένων αναγνώσεων, δείτε το άρθρο για την Παλαιά Εκκλησιαστική Σλαβονική γλώσσα.

Ρωσική (Συνοδική) ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ρωσική ανάγνωση της Νέας Εκκλησιαστικής Σλαβονικής είναι η γλώσσα των βιβλίων από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. Χρησιμοποιεί γενικά την παραδοσιακή κυριλλική γραφή (poluustav). Ωστόσο, ορισμένα κείμενα (κυρίως προσευχές) τυπώνονται με σύγχρονα αλφάβητα, με την ορθογραφία προσαρμοσμένη στους κανόνες των τοπικών γλωσσών (για παράδειγμα, στα ρωσικά/ουκρανικά/βουλγαρικά/σερβικά Κυριλλικά ή στα ουγγρικά/σλοβακικά/πολωνικά λατινικά).

Πριν από τον 18ο αιώνα, η εκκλησιαστική σλαβονική ήταν σε ευρεία χρήση ως γενική λογοτεχνική γλώσσα στη Ρωσία. Αν και ποτέ δεν ειπώθηκε καθεαυτό εκτός εκκλησιαστικών λειτουργιών, τα μέλη του ιερατείου, οι ποιητές και οι μορφωμένοι έτειναν να διολισθαίνουν τις εκφράσεις του στην ομιλία τους. Κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, αντικαταστάθηκε σταδιακά από τη ρωσική γλώσσα στην κοσμική λογοτεχνία και διατηρήθηκε για χρήση μόνο στην εκκλησία. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1760, ο Μιχαήλ Λομονόσοφ υποστήριξε ότι η εκκλησιαστική σλαβονική ήταν το λεγόμενο «υψηλό στυλ» των ρωσικών, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα εντός της Ρωσίας, αυτή η άποψη μειώθηκε. Στοιχεία εκκλησιαστικού σλαβονικού στυλ μπορεί να έχουν επιβιώσει περισσότερο στην ομιλία μεταξύ των Παλαιών Πιστών μετά το σχίσμα του τέλους του 17ου αιώνα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Τα ρωσικά έχουν δανειστεί πολλές λέξεις από την εκκλησιαστική σλαβονική. Ενώ τόσο τα ρωσικά όσο και τα εκκλησιαστικά σλαβονικά είναι σλαβικές γλώσσες, ορισμένοι πρώιμοι σλαβικοί συνδυασμοί ήχου εξελίχθηκαν διαφορετικά σε κάθε κλάδο. Ως αποτέλεσμα, τα δάνεια στα ρωσικά είναι παρόμοια με τις γηγενείς ρωσικές λέξεις, αλλά με νοτιοσλαβικές παραλλαγές, π.χ. (η πρώτη λέξη σε κάθε ζευγάρι είναι ρωσική, η δεύτερη εκκλησιαστική σλαβική): золото / злато (zoloto / zlato ), город / град (gorod / grad), горячий / горящий (goryačiy / goryaščiy), рожать / рождать (rožat’ / roždat’). Από τη ρωσική ρομαντική εποχή και το σώμα των έργων των μεγάλων Ρώσων συγγραφέων (από τον Νικολάι Γκόγκολ μέχρι τον Αντόν Τσέχωφ, τον Λέων Τολστόι και τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι), η σχέση μεταξύ των λέξεων σε αυτά τα ζεύγη έχει γίνει παραδοσιακή. Όπου το αφηρημένο νόημα δεν έχει διατάξει εντελώς την εκκλησιαστική σλαβονική λέξη, οι δύο λέξεις είναι συχνά συνώνυμες που σχετίζονται μεταξύ τους, όπως σχετίζονταν οι λατινικές και οι εγγενείς αγγλικές λέξεις τον 19ο αιώνα: η μία είναι αρχαϊκή και χαρακτηριστική του γραπτού υψηλού ύφους, η άλλη βρίσκεται στον κοινό λόγο.

Τυπική (ρωσική) ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Ρωσία, η εκκλησιαστική σλαβονική προφέρεται με τον ίδιο τρόπο όπως τα ρωσικά, με ορισμένες εξαιρέσεις:

  • Τα εκκλησιαστικά σλαβονικά χαρακτηριστικά okanye και yekanye, δηλαδή, η απουσία μείωσης φωνηέντων στις άτονες συλλαβές. Δηλαδή, τα о και е σε άτονες θέσεις διαβάζονται πάντα ως [[o]] και [[jɛ]] ~ [[ʲɛ]] αντίστοιχα (όπως στις βόρειες ρωσικές διαλέκτους), ενώ στην τυπική ρωσική προφορά έχουν διαφορετικά αλλόφωνα όταν δεν τονίζονται.
  • Δεν θα πρέπει να υπάρχει αφαίρεση των τελικών συμφώνων, αν και στην πράξη υπάρχει συχνά.
  • Το γράμμα е [[je]] δεν διαβάζεται ποτέ ως ё [[jo]] ~ [[ʲo]] (το γράμμα ё δεν υπάρχει καθόλου στην εκκλησιαστική σλαβονική γραφή). Αυτό αντανακλάται επίσης σε δανεισμούς από την εκκλησιαστική σλαβονική στα ρωσικά: στα ακόλουθα ζεύγη η πρώτη λέξη είναι εκκλησιαστική σλαβική προέλευση και η δεύτερη είναι καθαρά ρωσική: небо / нёбо (nebo / nëbo), надежда / надёжный (nadežda / nadëžnyj).
  • Το γράμμα Γ μπορεί παραδοσιακά να διαβαστεί ως φωνητικός τριβής βελαρικός ήχος [[ɣ]] (ακριβώς όπως στις νότιες ρωσικές διαλέκτους). Ωστόσο, η αποφρακτική [[ɡ]] (όπως στην τυπική ρωσική προφορά) είναι επίσης δυνατή και θεωρείται αποδεκτή από τις αρχές του 20ου αιώνα. Όταν δεν εκφωνείται, γίνεται [[x]] ; Αυτό έχει επηρεάσει τη ρωσική προφορά του Бог (Θεός ) ως Boh [κουτί].
  • Οι καταλήξεις των επιθέτων -аго/-его/-ого/-яго προφέρονται όπως γράφονται ([[aɣo/ago]], [[ʲeɣo/ʲego]], [[oɣo/ogo]], [[ʲaɣo/ʲago]]), ενώ τα ρωσικά -его/- ого προφέρονται με [[v]] αντί για [[ɣ]] (και με μείωση των άτονων φωνηέντων).

Σερβική ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Σερβία, η εκκλησιαστική σλαβονική προφέρεται γενικά σύμφωνα με το ρωσικό μοντέλο. Η μεσαιωνική σερβική αναγέννηση της εκκλησιαστικής σλαβονικής αντικαταστάθηκε σταδιακά από τη ρωσική από τις αρχές του 18ου αιώνα. Οι διαφορές από τη ρωσική παραλλαγή περιορίζονται στην έλλειψη ορισμένων ήχων στη σερβική φωνητική (δεν υπάρχουν ήχοι που να αντιστοιχούν στα γράμματα ы και щ, και σε ορισμένες περιπτώσεις η παλατοποίηση είναι αδύνατο να παρατηρηθεί, π.χ. ть προφέρεται ως т κ.λπ.).

Ουκρανική ή Ρουθηνική παραλλαγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ουκρανική ή Κιεβίνικη παραλλαγή της εκκλησιαστικής σλαβονικής υπήρχε από τον εκχριστιανισμό των Ρως. Μετά την προσάρτηση ουκρανικών εδαφών από το Μοσχοβίτικο κράτος (σήμερα γνωστή ως Ρωσική Ομοσπονδία), όλη η λειτουργία άλλαξε σε Νέα Μοσχοβιτική ή Συνοδική παραλκαγή, ενώ η ουκρανική παραλλαγή παρέμεινε στο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας που έγινε μέρος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.

Μια κύρια διαφορά μεταξύ των ρωσικών και των ουκρανικών παραλλαγών της εκκλησιαστικής σλαβονικής καθώς και της ρωσικής «αστικής γραφής» έγκειται στην προφορά του γράμματος yat (ѣ). Η ρωσική προφορά είναι η ίδια με е [[je]] ~ [[ʲe]] ενώ η ουκρανική είναι η ίδια με и [[i]] . Οι ελληνοκαθολικές παραλλαγές εκκλησιαστικών σλαβονικών βιβλίων που τυπώνονται σε παραλλαγές του λατινικού αλφαβήτου (μια μέθοδος που χρησιμοποιείται στην Αυστρο-Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία) περιέχουν απλώς το γράμμα "i" για το yat. Άλλες διακρίσεις αντικατοπτρίζουν διαφορές μεταξύ των κανόνων παλατοποίησης στα ουκρανικά και τα ρωσικά (για παράδειγμα, ⟨ч⟩ είναι πάντα "μαλακό" (παλατοποιημένο) στη ρωσική προφορά και "σκληρό" στην ουκρανική), διαφορετική προφορά των γραμμάτων ⟨г⟩ και ⟨щ⟩, και τα λοιπά.Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι η χρήση του Ґ στην Ρουθηνική παραλλαγή. Το Г προφέρεται ως h και το Ґ προφέρεται ως G. Για παράδειγμα, το Blagosloveno είναι Blahosloveno στις ροθηνικές παραλλαγές.

Τυπογραφικά, οι σερβικές και ουκρανικές εκδόσεις (όταν τυπώνονται σε παραδοσιακά κυριλλικά) είναι σχεδόν πανομοιότυπες με τις ρωσικές. Ορισμένες ορατές διακρίσεις μπορεί να περιλαμβάνουν:

  • λιγότερο συχνή χρήση συντομογραφιών στο "nomina sacra".
  • αντιμετωπίζοντας το διγράφημα ⟨оу⟩ ως έναν μόνο χαρακτήρα και όχι ως δύο γράμματα (για παράδειγμα, σε απόσταση μεταξύ των γραμμάτων ή σε συνδυασμό με διακριτικά σημεία: στις ρωσικές εκδόσεις, τοποθετούνται πάνω από ⟨у⟩, όχι μεταξύ ⟨о⟩ και ⟨у⟩ . Επίσης, όταν το πρώτο γράμμα μιας λέξης εκτυπώνεται με διαφορετικό χρώμα, εφαρμόζεται στο ⟨о⟩ στις ρωσικές εκδόσεις και σε ολόκληρο το ⟨оу⟩ στα σερβικά και στα ουκρανικά).

Παλαιά ανάγνωση της Μόσχας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ανάκληση της Παλαιάς Μόσχας χρησιμοποιείται μεταξύ Παλαιών Πιστών και Ομόπιστων . Το ίδιο παραδοσιακό κυριλλικό αλφάβητο όπως και στη ρωσική συνοδική επανάληψη. Ωστόσο, υπάρχουν διαφορές στην ορθογραφία, επειδή η ανάληψη της Παλαιάς Μόσχας αναπαράγει μια παλαιότερη κατάσταση της ορθογραφίας και της γραμματικής γενικότερα (πριν από τη δεκαετία του 1650). Οι πιο εύκολα παρατηρήσιμες ιδιαιτερότητες των βιβλίων σε αυτήν την ανάγνωση είναι:

  • χρήση διγράφου ⟨оу⟩ όχι μόνο στην αρχική θέση,
  • παύλα χωρίς πινακίδα.

Κροατική ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω πληροφορίες: Πλάκα της Μπάσκα
Αυτό είναι σε περιορισμένη χρήση μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών της Κροατίας. Τα κείμενα τυπώνονται στο λατινικό αλφάβητο της Κροατίας (με την προσθήκη του γράμματος ⟨ě⟩ για το yat ) ή σε γλαγολιτική γραφή. Οι ενδεικτικές εκδόσεις περιλαμβάνουν:
  • Ioseph Vais, Abecedarivm Palaeoslovenicvm in usvm glagolitarvm . Veglae, [Krk], 1917 (2η έκδ.). XXXVI+76 σελ. (συλλογή λειτουργικών κειμένων σε γλαγολιτική γραφή, με σύντομη εκκλησιαστική σλαβική γραμματική γραμμένη στη λατινική γλώσσα και σλαβολατινικό λεξικό)
  • Rimski misal slavĕnskim jezikom: Čin misi s izbranimi misami..., .,

Τσεχική ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκκλησιαστική σλαβονική είναι σε πολύ περιορισμένη χρήση μεταξύ των Τσέχων Ρωμαιοκαθολικών. Η ανάδειξη αναπτύχθηκε από τον Vojtěch Tkadlčík στις εκδόσεις του για τη Ρωμαία δεσποινίδα (Roman missal):

  • Rimskyj misal slověnskym jazykem izvoljenijem Apostolskym za Arcibiskupiju Olomuckuju iskusa dělja izdan . Olomouc 1972. [39]
  • Rimskyj misal povelěnijem svjataho vselenskaho senma Vatikanskaho druhaho obnovljen...

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Οικουμενικές Σύνοδοι
Πρώτες επτά Οικουμενικές Σύνοδοι
Μερικώς αναγνωρισμένες από την
Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία
Οι πρώτες επτά και επιπλέον: Πενθέκτη (692) · Δ΄ Κωνσταντινούπολης (879-80) · Ε΄ Κωνσταντινούπολης (1341-51) · Ιασίου (1642) · Ιεροσολύμων (1672) · Κωνσταντινούπολης (1872) · Πανορθόδοξη (2016)
Αναγνωρισμένες από τη
Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
Οι πρώτες επτά και επιπλέον: Δ΄ Κωνσταντινούπολης (869-70) · Α΄ Λατερανού (1123) · Β΄ Λατερανού (1139) · Γ΄ Λατερανού (1179) · Δ΄ Λατερανού (1215) · Α΄ Λυών (1245) · Β΄ Λυών (1274) · Βιέννης (1311-12) · Κωνσταντίας (1414-18) · Φλωρεντίας (1431-45) · Ε΄ Λατερανού (1512-14) · Τρέντο (1545-63) · Α΄ Βατικανού (1869-70) · Β΄ Βατικανού (1962-65)
Αναγνωρισμένες από τις
Προχαλκηδόνιες Εκκλησίες
Οι πρώτες τρεις και επιπλέον: Β΄ Εφέσου (449) · Γ΄ Εφέσου (475) · Αντίς Αμπέμπα (1965)
Αναγνωρισμένες από την
Εκκλησία της Ανατολής
Οι πρώτες δύο και επιπλέον: Σελευκείας-Κτησιφώντος (410) · Μπεθ Λαπάτ (484)

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Архимандрит Исаия Киккотис: «Я почувствовал себя как в родном доме» // «Вестник Кипра», Выпуск № 512 от 22-07-2005
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Александра Никифорова (4 Ιουλίου 2012). «Митрополит Тамассоский и Оринийский Исаия: Духовное братство Академии вечно». www.taday.ru. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2015. 
  3. ↑ «Каталог архиереев Института Восточных Церквей» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2015. 
  4. ↑ «В Иерусалиме состоялась интронизация Патриарха Феофила / Православие.Ru». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2015. 
  5. ↑ «Εγκλογή | Ιερά Μητρόπολη Ταμασού και Ορεινής». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2022. 
  6. ↑ Σταῦρος Γ. Γεωργίου «Επισκοπή Ταμασου» // ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΓΑΠΗ Αρχειοθετημένο αντίγραφο στη Wayback Machine του Internet Archive, стр. 84-85
  7. ↑ «Metropolitans' "attack" on Ecumenical Patriarch, Archbishop of Cyprus for recognition of Ukrainian autocephaly». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2020. 
  8. ↑ Ο Μητροπολίτης Ταμασού μιλάει για όλα
  9. ↑ Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τίμησε τον ιδρυτή του
  10. ↑ Κύπρος: Τα τελικά αποτελέσματα των Αρχιεπισκοπικών εκλογών
  11. ↑ Les textes constitutifs du calendrier grégorien (in Latin and γαλλική) (bull, canons, and calendars)
  12. ↑ G Moyer (1983), "Aloisius Lilius and the 'Compendium novae rationis restituendi kalendarium'", pages 171-188 in G.V. Coyne (ed.), The Gregorian Reform of the Calendar: Proceedings of the Vatican conference to commemorate its 400th anniversary (Vatican City: Specola Vaticana), 1983.
  13. ↑ "Inter gravissimas" in Christoph Clavius, Romani calendarii a Gregorio XIII. P. M. restituti explicatio, 1603. (in Latin) The bull begins on page 53, counting from the front cover. The title page is page 5.
  14. ↑ Opera Mathematica of Christoph Clavius (in Latin) Go to Page, Go To Specific Page, Work: Roman Calendar of Gregory XIII, Page: Calendar – Page 13. The fifth volume contains his works on the Gregorian calendar.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 «Phanar considers Filaret an ordinary bishop without an episcopal see». spzh.news (στα Αγγλικά). 14 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2018.  Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " :30 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  16. ↑ «Filaret (Denysenko)». www.pomisna.info. 
  17. ↑ «Announcement (11/10/2018). - Announcements - The Ecumenical Patriarchate». www.patriarchate.org. 
  18. ↑ 18,0 18,1 «ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ | Βαρθολομαίος σε Ονούφριο: Δεν μπορείτε να έχετε πλέον τον τίτλο Κιέβου». ΡΟΜΦΑΙΑ. 7 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2018. "ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ | Βαρθολομαίος σε Ονούφριο: Δεν μπορείτε να έχετε πλέον τον τίτλο Κιέβου". ROMFEA (in Greek). 7 December 2018. Retrieved 2018-12-08. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " :69 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  19. ↑ Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Κιέβου και Γαλικίας κύριος Φιλάρετος. (γεν. 1929). (Εκκλησία της Ουκρανίας).
  20. ↑ 20,0 20,1 «ΙΕ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ». 16 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2019. "ΙΕ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ" (in Greek). 2019-02-16. Retrieved 2019-02-17.
  21. ↑ «Ecumenical Patriarch met the National Union of Journalists of Ukraine». Ecumenical Patriarchate Permanent Delegation to the World Council of Churches (στα Αγγλικά). 8 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2019. "Ecumenical Patriarch met the National Union of Journalists of Ukraine". Ecumenical Patriarchate Permanent Delegation to the World Council of Churches. 2019-06-08. Retrieved 2019-06-13.
  22. ↑ «Unification council taking place at Kyiv's St. Sophia Cathedral (Live video)». unian.info (στα Αγγλικά). 15 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2018. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Cazabonne, Emma (15 Δεκεμβρίου 2018). «The council started late». Orthodoxie.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2018.  Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " :802 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  24. ↑ «Ukraine priests establish new Church» (στα αγγλικά). BBC News. 2018-12-15. https://www.bbc.com/news/world-europe-46575548. Ανακτήθηκε στις 2018-12-18. 
  25. ↑ «Unification council taking place at Kyiv's St. Sophia Cathedral (Live video)». unian.info (στα Αγγλικά). 15 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2018. "Unification council taking place at Kyiv's St. Sophia Cathedral (Live video)". unian.info. 15 December 2018. Retrieved 2018-12-16.
  26. ↑ «Ukraine priests establish new Church» (στα αγγλικά). BBC News. 2018-12-15. https://www.bbc.com/news/world-europe-46575548. Ανακτήθηκε στις 2018-12-18. "Ukraine priests establish new Church". BBC News. 2018-12-15. Retrieved 2018-12-18.
  27. ↑ «Filaret (Denysenko)». www.pomisna.info. "Filaret (Denysenko)". www.pomisna.info.
  28. ↑ «Announcement (11/10/2018). - Announcements - The Ecumenical Patriarchate». www.patriarchate.org. "Announcement (11/10/2018). - Announcements - The Ecumenical Patriarchate". www.patriarchate.org.
  29. ↑ Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Κιέβου και Γαλικίας κύριος Φιλάρετος. (γεν. 1929). (Εκκλησία της Ουκρανίας).
  30. ↑ «Ecumenical Patriarch met the National Union of Journalists of Ukraine». Ecumenical Patriarchate Permanent Delegation to the World Council of Churches (στα Αγγλικά). 8 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2019. "Ecumenical Patriarch met the National Union of Journalists of Ukraine". Ecumenical Patriarchate Permanent Delegation to the World Council of Churches. 2019-06-08. Retrieved 2019-06-13.
  31. ↑ «Unification council taking place at Kyiv's St. Sophia Cathedral (Live video)». unian.info (στα Αγγλικά). 15 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2018. "Unification council taking place at Kyiv's St. Sophia Cathedral (Live video)". unian.info. 15 December 2018. Retrieved 2018-12-16.
  32. ↑ «Ukraine priests establish new Church» (στα αγγλικά). BBC News. 2018-12-15. https://www.bbc.com/news/world-europe-46575548. Ανακτήθηκε στις 2018-12-18. "Ukraine priests establish new Church". BBC News. 2018-12-15. Retrieved 2018-12-18.
  33. ↑ Aco Lukaroski. «St. Clement of Ohrid Cathedral – About Saint Clement of Ohrid». Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2015. 
  34. ↑ Dvornik, Francis (1956). The Slavs: Their Early History and Civilization. Boston: American Academy of Arts and Sciences. σελ. 179. The Psalter and the Book of Prophets were adapted or "modernized" with special regard to their use in Bulgarian churches, and it was in this school that glagolitic writing was replaced by the so-called Cyrillic writing, which was more akin to the Greek uncial, simplified matters considerably and is still used by the Orthodox Slavs. Dvornik, Francis (1956). The Slavs: Their Early History and Civilization. Boston: American Academy of Arts and Sciences. p. 179. The Psalter and the Book of Prophets were adapted or "modernized" with special regard to their use in Bulgarian churches, and it was in this school that glagolitic writing was replaced by the so-called Cyrillic writing, which was more akin to the Greek uncial, simplified matters considerably and is still used by the Orthodox Slavs.
  35. ↑ Florin Curta (2006). Southeastern Europe in the Middle Ages, 500–1250. Cambridge Medieval Textbooks. Cambridge University Press. σελίδες 221–222. ISBN 978-0-521-81539-0. Florin Curta (2006). Southeastern Europe in the Middle Ages, 500–1250. Cambridge Medieval Textbooks. Cambridge University Press. pp. 221–222. ISBN 978-0-521-81539-0.
  36. ↑ J. M. Hussey, Andrew Louth (2010). «The Orthodox Church in the Byzantine Empire». Oxford History of the Christian Church. Oxford University Press. σελ. 100. ISBN 978-0-19-161488-0. J. M. Hussey, Andrew Louth (2010). "The Orthodox Church in the Byzantine Empire". Oxford History of the Christian Church. Oxford University Press. p. 100. ISBN 978-0-19-161488-0.
  37. ↑ See Brian P. Bennett, Religion and Language in Post-Soviet Russia Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty. (New York: Routledge, 2011).
  38. ↑ See the report of Fr. Theodore Lyudogovsky and Deacon Maxim Plyakin, Liturgical languages of Slavic local churches: a current situation Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty., 2009 (in Russian), and a draft of the article Liturgical languages in Slavia Orthodoxa, 2009 (also in Russian) of the same authors.
  39. ↑ «Review (in Croatian) of Rimskyj misal (Olomouc, 1972)». Slovo. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2012. "Review (in Croatian) of Rimskyj misal (Olomouc, 1972)". Slovo. Retrieved 2012-06-04.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χρήστης:Spartacos31/πρόχειρο&oldid=10314471"