Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιλαρίων Αλφέγιεφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σεβασμιώτατος
Ιλαρίων
Μητροπολίτης πρώην Βουδαπέστης και Ουγγαρίας
ΕκκλησίαΡωσική Ορθόδοξη Εκκλησία
ΈδραΒουδαπέστη
Από7 Ιουνίου 2022
Έως27 Δεκεμβρίου 2024
ΠροκάτοχοςΜάρκος
ΔιάδοχοςΜάρκος
Προσωπικά στοιχεία
Κοσμικό ΌνομαΓρηγόριος Αλφέγιεφ
Γέννηση24 Ιουλίου 1966 (1966-07-24) (59 ετών)
Μόσχα, ΕΣΣΔ
ΕθνικότηταΡώσος
ΙδιότηταΘεολόγος, Μουσικός, Επίσκοπος
Προηγούμενο αξίωμαΠρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας (2009-2022)
Σπουδές
ΔόγμαΧριστιανός Ορθόδοξος
Πρώην τίτλοςΕπίσκοπος Κερτς
(2001-2002)
Επίσκοπος Ποδόλσκ
(2002-2003)
Επίσκοπος Βιέννης και Αυστρίας
(2003-2009)
Επίσκοπος (2009), Αρχιεπίσκοπος (2009-2010), Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ (2010-2022) και Μητροπολίτης Βουδαπέστης και Ουγγαρίας (2022-2024)

Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων (κατά κόσμον Γκριγκόρι Βαλέριεβιτς Αλφέγιεφ, ρωσικά: Григорий Валериевич Алфеев‎‎ , 24 Ιουλίου 1966) είναι Ρώσος θεολόγος, συνθέτης και επίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διετέλεσε Μητροπολίτης Βουδαπέστης και Ουγγαρίας από τον Ιούνιο του 2022 έως την έκπτωσή του τον Δεκέμβριο του 2024.

Υπηρέτησε ως Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων και μόνιμο μέλος της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Μόσχας, από τον Μάρτιο του 2009 έως την απομάκρυνσή του τον Ιούνιο του 2022.[1] Υπήρξε όσο υπηρέτησε σε αυτές τις θέσεις ένα από τα ισχυρότερα εκκλησιαστικά πρόσωπα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και της ρωσικής διπλωματίας.[2][3][4]

Ο Γκριγκόρι Βαλέριεβιτς Αλφέγιεφ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1966 στη Μόσχα από τον Βαλέρι Γκριγκόρεβιτς Ντασέφσκι (1938–1984) και από την Βαλέρια Ανατόλιεβνα Αλφέεβα (1938). Μεγάλωσε από την μητέρα του της οποίας έλαβε το επώνυμο. Από μικρή ηλικία φοίτησε στο μουσικό σχολείο Γκνέσιν και κατόπιν και στη Μουσική Ακαδημία της Μόσχας (1983-1986), σπουδάζοντας πιάνο, σύνθεση και βιολί. Από το 1984 μέχρι το 1986 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του στις Σοβιετικές Ένοπλες Δυνάμεις. Σπούδασε θεολογία στο Θεολογικό Σεμινάριο της Μόσχας (1987-1989) και κατόπιν στη Θεολογική Ακαδημία Μόσχας (1989-1993) στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου του Ράντονεζ, λαμβάνοντας πτυχίο το 1993. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας με ειδίκευση στη δογματική θεολογία και στην Ελληνική γλώσσα.

Έλαβε υποτροφία για περαιτέρω σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου πραγματοποίησε διδακτορική διατριβή με θέμα «Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και η Ορθόδοξη Παράδοση» και συνεργάστηκε επιστημονικά με τον Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα (DPhil) από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1995.

Πέρα της μητρικής του, ομιλεί πέντε γλώσσες - αγγλικά, ελληνικά, γαλλικά και γερμανικά. Μεταφράζει τα έργα των αγίων πατέρων της Εκκλησίας από ελληνικά και αρχαία συριακά στα ρωσικά.

Εκκλησιαστική πορεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιανουάριο του 1987 εκάρη μοναχός στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στο Βίλνιους της Λιθουανικής Σ.Σ.Δ., λαβών το όνομα Ιλαρίων. Χειροτονήθηκε διάκονος τον Ιούνιο του 1987 από τον Αρχιεπίσκοπο Βίλνιους και Λιθουανίας Βικτωρίνο και πρεσβύτερος στις 19 Αυγούστου 1987 από τον Επίσκοπο Ούφα Ανατόλιο. Το 1988 έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη, συνεχίζοντας μέχρι το 1990 να υπηρετεί στη Λιθουανική Σ.Σ.Δ.

Όταν επέστρεψε στη Μόσχα το 1995, διορίστηκε συνεργάτης στο Τμήμα Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ρωσίας. Το 1999 ανέλαβε διδάκτωρ του Ορθόδοξου Θεολογικού Ινστιτούτου Αγίου Σεργίου Παρισίων, υποβάλλοντας διατριβή με θέμα «Βίος και διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου». Στις 27 Δεκεμβρίου 2001 εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Κέρτς βικάριος της Επισκοπής Σούροζ, από την Πατριαρχική Σύνοδο της Εκκλησίας της Ρωσίας. Χειροτονήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2002 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Σωτήρος Χριστού Μόσχας.[5]

Η παραμονή του Ιλαρίωνα στην Αγγλία συνάντησε την ανοιχτή αντίδραση κληρικών και λαϊκών. Μετά από άκαρπες προσπάθειες εξεύρεσης τρόπων επικοινωνίας ο Επίσκοπος Ιλαρίων ζήτησε από την Ιερά Σύνοδο να τον απαλλάξει από τα καθήκοντα του Βικαρίου της Επισκοπής Σούροζ. Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου στις 17 Ιουλίου 2002 τοποθετήθηκε Επίσκοπος Ποδόλσκ, Βικάριος της Επισκοπής Μόσχας και ταυτόχρονα ανέλαβε καθήκοντα εκπροσώπου του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στις 7 Μαΐου 2003 εξελέγη Επίσκοπος Βιέννης και Αυστρίας, και Τοποτηρητής Ουγγαρίας.

Στις 31 Μαρτίου 2009 με απόφαση του Πατριάρχη Μόσχας και πάσης Ρωσίας και της Ιεράς Συνόδου, ο Επίσκοπος Ιλαρίων αποχώρησε από τη διοίκηση της επαρχίας Βιέννης Αυστρίας και Ουγγαρίας και διορίσθηκε Πρόεδρος του Τμήματος των Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας και μόνιμο μέλος της Ιεράς Συνόδου με τον τίτλο του Επισκόπου Βολοκολάμσκ.[6] Στις 9 Απριλίου 2009 διορίσθηκε προϊστάμενος του Ιερού Ναού της εικόνας της Παναγίας «Πάντων των θλιβομένων η χαρά» στην οδό Μπολσάγια Ορντίνκα της Μόσχας.

Στις 20 Απριλίου 2009 στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Κρεμλίνου προήχθη στο βαθμό του Αρχιεπισκόπου από τον Αγιώτατο Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κύριλλο. Την 1η Φεβρουαρίου 2010 στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος της Μόσχας ανυψώθηκε σε Μητροπολίτη από τον Πατριάρχη Κύριλλο.

Στις 7 Ιουνίου 2022 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, διορίσθηκε μητροπολίτης Βουδαπέστης και Ουγγαρίας και απαλλάχτηκε των καθηκόντων του προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ) του Πατριαρχείου Μόσχας, του μονίμου μέλους της Συνόδου και του πρύτανη του Θεολογικού Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών «Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος».[7][8][9] Οι λόγοι της απομάκρυνσής του, σύμφωνα με όσα του ειπώθηκαν, οφείλονται σε αλλαγή της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης.[10] Στις 25 Ιουλίου 2024 η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας αποφάσισε προσωρινά την απομάκρυνσή του από τη διοίκηση της μητρόπολης, ύστερα από σκάνδαλο οικονομικής και σεξουαλικής φύσεως που δημιουργήθηκε.[11][12] Στις 27 Δεκεμβρίου 2024 απαλλάχθηκε οριστικά των καθηκόντων του και κηρύχθηκε έκπτωτος του θρόνου από τη Βουδαπέστη, μεταφερόμενος να λειτουργεί στο Κάρλοβι Βάρι της Τσεχίας.[13][14]

  • «Η Θεία Λειτουργία» για χορωδία (2006)
  • «Η Αγρυπνία» για σόλο φωνές και χορωδία(2006)
  • «Κατά Ματθαίον Πάθη» για ορχήστρα, σόλο φωνές και χορωδία (2006)
  • «Ορατόριο των Χριστουγέννων» για ορχήστρα, σόλο φωνές και χορωδία (2007)
  • «Μεμεντο» για ορχήστρα (2008)
  • «Ωδή των αναβαθμών», η συμφωνία για ορχήστρα και χορωδία (2008)
  • Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Ο πνευματικός του κόσμος. Αγιολογική Βιβλιοθήκη, μτφρ. Ιωσήφ Ροηλίδης αρ. 17. Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ. Αθήνα, 2005
  • Το μυστήριο της πίστης. Εισαγωγή στην ορθόδοξη θεολογία. μτφρ. Αγγελική Πελωριάδου, εκδ. Εν πλω, 2011
  • St Symeon the New Theologian and Orthodox Tradition. Oxford: Oxford University Press, 2000.
  • The Spiritual World of Isaac the Syrian. Cistercian Studies No 175. Kalamazoo, Michigan: Cistercian Publications, 2000.
  • The Mystery of Faith. Introduction to the Teaching and Spirituality of the Orthodox Church. London: Darton, Longman and Todd, 2002.
  • Orthodox Witness in a Modern Age. Geneva: WCC Publications, 2006.
  • Christ the Conqueror of Hell. The Descent into Hell in Orthodox Tradition. New York: SVS Press (in preparation).
  • Le mystère de la foi. Introduction à la théologie dogmatique orthodoxe. Paris: Cerf, 2001.
  • L’univers spirituel d’Isaac le Syrien. Bellefontaine, 2001.
  • Syméon le Studite. Discours ascétique. Introduction, texte critique et notes par H. Alfeyev. Sources Chrétiennes 460. Paris: Cerf, 2001.
  • Le chantre de la lumière. Initiation à la spiritualité de saint Grégoire de Nazianze. Paris: Cerf, 2006.
  • Le mystère sacré de l’Eglise. Introduction à l’histoire et à la problématique des débats athonites sur la vénération du Nom de Dieu. Fribourg: Academic Press, 2007.
  • Le Nom grand et glorieux. La vénération du Nom de Dieu et la prière de Jésus dans la tradition orthodoxe. Paris: Cerf, 2007.
  • La gloria del Nome. L’opera dello schimonaco Ilarion e la controversia athonita sul Nome di Dio all’inizio dell XX secolo. Edizioni Qiqajon. Bose, Magnano, 2002.
  • La forza dell’amore. L’universo spirituale di sant’Isacco il Syro. Bose: Qiqajon, 2003.
  • Cristo Vincitore degli inferi. Bose: Qiqajon, 2003.
  • Geheimnis des Glaubens. Einführung in die orthodoxe dogmatische Theologie. Aus dem Russischen übersetzt von Hermann-Josef Röhrig. Herausgegeben von Barbara Hallensleben und Guido Vergauwen. Universitätsverlag Freiburg Schweiz, 2003. 2. Ausgabe — Fribourg: Academic Press, 2005.
  • Тајна вере: увод у православно догматско богословље. Превод са руског Ђорђе Лазаревић; редактор превода Ксенија Кончаревић. Краљево: Епархијски управни одбор Епархије жичке, 2005.
  • Таинство веры. Введение в православное догматическое богословие. М.-Клин: Братство святителя Тихона, 1996. Изд. 2 — Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2000. Изд. 3 — Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004. Изд. 4 — Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2005. Изд. 5 - СПб.: Библиополис, 2007.
  • Жизнь и учение св. Григория Богослова. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Изд. 2 — СПб.: Алетейя, 2001. Изд 3 - М.: Изд-во Сретенского монастыря, 2007.
  • Духовный мир преподобного Исаака Сирина. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Изд. 2 — СПб.: Алетейя, 2001.
  • Преподобный Симеон Новый Богослов и православное Предание. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Изд. 2 — СПб.: Алетейя, 2001. Изд. 3 - СПб: Изд-во Олега Абышко, 2007.
  • Православное богословие на рубеже эпох. Статьи, доклады. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1999. Изд. 2 — Киев: Дух i лiтера, 2002.
  • Христос — Победитель ада. Тема сошествия во ад в восточно-христианской традиции. СПб.: Алетейя, 2001. Изд. 2 — СПб.: Алетейя, 2005.
  • О молитве. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001. Изд. 2 — Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004.
  • Вы — свет мира. Беседы о христианской жизни. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001. Изд. 2 — Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2004.
  • Человеческий лик Бога. Проповеди. Клин: Фонд «Христианская жизнь», 2001.
  • Священная тайна Церкви. Введение в историю и проблематику имяславских споров. В двух томах. СПб.: Алетейя, 2002. Изд. 2 - - СПб: Изд-во Олега Абышко, 2008.
  • Православное свидетельство в современном мире. СПб: Изд-во Олега Абышко, 2006.
  1. ↑ «Διορίσθηκαν νέος πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων και πρύτανης του Θεολογικού Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών». ΤΜ. ΕΞΩΤ. ΕΚΚΛΗΣ. ΣΧEΣΕΩΝ Πατρ. Μόσχας. 7 Ιουνίου 2022.
  2. ↑ Λουδάρος, Ανδρέας (7 Ιουνίου 2022). «Η άνοδος και η πτώση ενός πανίσχυρου «ιερού» διπλωμάτη». ORTHODOXIA INFO. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  3. ↑ panandr6 (13 Ιανουαρίου 2025). «π. Ιωάννης Χρυσαυγής: Η θεαματική άνοδος και η παταγώδης πτώση του Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ». Φως Φαναρίου. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  4. ↑ «Ο Ιλαρίων έφυγε, ο Αντώνιος ήρθε και η Μόσχα μπαίνει σε νέα εποχή». Dogma. 18 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  5. ↑ «ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 26-27 декабря 2001 года / Официальные документы / Патриархия.ru». Патриархия.ru (στα Ρωσικά). Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  6. ↑ «Μητροπολίτης π. Βουδαπέστης Ιλαρίων Αλφέγιεφ». users.sch.gr. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  7. ↑ «Την Ι.Μ. Βουδαπέστης και Ουγγαρίας αναλαμβάνει ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας». ΡΟΜΦΑΙΑ. 7 Ιουνίου 2022.
  8. ↑ «Назначены новые председатель Отдела внешних церковных связей и ректор ОЦАД». ΤΜ. ΕΞΩΤ. ΕΚΚΛΗΣ. ΣΧEΣΕΩΝ Πατρ. Μόσχας (στα Ρωσικά). 7 Ιουνίου 2022.
  9. ↑ Angel (9 Ιουνίου 2022). «Ο εκδικητικός Κύριλλος, το άδοξο τέλος του Ιλαρίωνα και η ισορροπία που καλείται να κρατήσει ο νέος Βολοκολάμσκ Αντώνιος». Εξάψαλμος. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  10. ↑ «Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων για την απομάκρυνση του από το ΤΕΕΣ». ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. 13 Ιουνίου 2022.
  11. ↑ panandr6 (25 Ιουλίου 2024). «ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΛΦΕΓΙΕΦ ΤΕΛΟΣ!». Φως Φαναρίου. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  12. ↑ panandr6 (5 Ιουλίου 2024). «Ένα πολυδιάστατο σκάνδαλο για τον Βουδαπέστης Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ». Φως Φαναρίου. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  13. ↑ «Συνταξιοδοτήθηκε ο Μητροπολίτης Ιλαρίων (Αλφέγιεφ) με συστάσεις για την ζωή του και την ιδιότητα του ως κληρίκου». Aristides Viketos (στα Αγγλικά). 29 Δεκεμβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.
  14. ↑ Angel (26 Ιουλίου 2024). «ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΛΦΕΓΙΕΦ ΤΕΛΟΣ;». Εξάψαλμος. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2025.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιλαρίων_Αλφέγιεφ&oldid=11291784"