Πρώτη Σύνοδος της Λυών
Η Πρώτη Σύνοδος της Λυών ήταν η δέκατη τρίτη οικουμενική σύνοδος, όπως αριθμήθηκε από την Καθολική Εκκλησία, που έλαβε χώρα το 1245.[1][2]
Στην Πρώτη Γενική Σύνοδο της Λυών προήδρευσε ο Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄. Ο Ιννοκέντιος Δ΄, απειλούμενος από τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φρειδερίκο Β΄, έφτασε στη Λυών στις 2 Δεκεμβρίου 1244 και στις αρχές του επόμενου έτους κάλεσε τους επισκόπους της Εκκλησίας σε σύνοδο αργότερα την ίδια χρονιά.[3] Ανταποκρίθηκαν περίπου διακόσιοι πενήντα ιεράρχες, συμπεριλαμβανομένων των Λατίνων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Ακουιλείας (Βενετία) και 140 επισκόπων. Ο Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνος Β΄, ο Ραϋμόνδος Ζ΄, Κόμης της Τουλούζης, και ο Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας ήταν μεταξύ αυτών που συμμετείχαν. Με τη Ρώμη υπό πολιορκία από τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄, ο Πάπας χρησιμοποίησε τη σύνοδο για να αφορίσει και να καθαιρέσει τον Αυτοκράτορα με το Ad Apostolicae Dignitatis Apicem («Στο απόγειο της αποστολικής αξιοπρέπειας»), καθώς και τον Πορτογάλο Βασιλιά Σάντσο Β΄.[4][5] Το συμβούλιο διηύθυνε επίσης μια νέα Σταυροφορία (την Έβδομη Σταυροφορία), υπό την αρχηγία του Λουδοβίκου Θ΄ της Γαλλίας, για την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων.[6]
Κατά την εναρκτήρια ομιλία του, στις 28 Ιουνίου, ο Ιννοκέντιος Δ΄ παρουσίασε τις πέντε πληγές της Εκκλησίας και τις συνέκρινε με τις δικές του πέντε θλίψεις: (1) την κακή συμπεριφορά τόσο των κληρικών όσο και των λαϊκών, (2) την αυθάδεια των Σαρακηνών που κατέλαβαν τους Αγίους Τόπους, (3) το Μεγάλο Σχίσμα Ανατολής-Δύσης, (4) τις σκληρότητες των Τατάρων στην Ουγγαρία και (5) τον διωγμό της Εκκλησίας από τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο.[7][8]
Στη δεύτερη συνεδρίαση στις 5 Ιουλίου, ο επίσκοπος του Κάλβι και ένας Ισπανός αρχιεπίσκοπος κατηγόρησαν τη συμπεριφορά του Αυτοκράτορα και σε μια επόμενη συνεδρίαση στις 17 Ιουλίου, ο Ιννοκέντιος εξήγγειλε την εκθρόνιση του Φρειδερίκου. Την εκθρόνιση υπέγραψαν εκατό πενήντα επίσκοποι και η ευθύνη της έκδοσής της δόθηκε στους Δομινικανούς και τους Φραγκισκανούς. Ωστόσο, ο Ιννοκέντιος δεν διέθετε τα υλικά μέσα για να επιβάλει το διάταγμα αυτό.
Η Σύνοδος της Λυών εξέδωσε και κάποια άλλα καθαρά πειθαρχικά μέτρα:
- Υποχρέωσε τους Κιστερκιανούς να πληρώσουν φορολογία
- Ενέκρινε τον Κανόνα των Γκραντμοντίνων
- Αποφάσισε τον θεσμό της Οκτάδας του Γενέσιου της Θεοτόκου
- Αποφάσισε ότι όλοι οι καρδινάλιοι θα φοράνε στο εξής ένα κόκκινο καπέλο (γαλέρο)[9]
- Προετοίμασε τριάντα οκτώ νομοσχέδια τα οποία αργότερα χρησιμοποιήθηκαν από τον Πάπα Βονιφάτιο Η΄ στα Δεκρετάλιά του, με σημαντικότερο εκείνο το οποίο όριζε μια ειδική τριετή εισφορά για την ανακούφιση των Αγίων Τόπων.[10]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ https://www.britannica.com/event/Council-of-Lyon-First-1245
- ↑ https://www.papalencyclicals.net/councils/ecum13.htm
- ↑ https://www.newadvent.org/cathen/09476b.htm
- ↑ Bellitto 2002, σελ. 57.
- ↑ Martínez 2010, σελ. 380.
- ↑ Addington 1994, σελ. 59-60.
- ↑ https://www.encyclopedia.com/religion/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/lyons-councils
- ↑ https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199642465.001.0001/acref-9780199642465-e-4386?rskey=lO5Ctb&result=8
- ↑ Richardson 2019, σελ. 541.
- ↑ Dondorp & Schrage 2010, σελ. 44.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Addington, Larry H. (1994). The Patterns of War Through the Eighteenth Century. Indiana University Press.
- Ambler, S. T. (2017). Bishops in the Political Community of England, 1213-1272. Oxford University Press.
- Bellitto, Christopher M. (2002). The General Councils:A History of the Twenty-One Church Councils from Nicaea to Vatican II. Paulist Press.
- Dondorp, Hary· Schrage, Eltjo J.H. (2010). «The Sources of Medieval Learned Law». Στο: Cairns, John W.· du Plessis, Paul J. The Creation of the Ius Commune: From Casus to Regula. 7. Edinburgh University Press.
- Martínez, H. Salvador (2010). Alfonso X, the Learned. Μτφρ. Cisneros, Odile. Brill.
- Richardson, Carole M. (2019). «The Cardinal's Wardrobe». Στο: Hollingsworth, Mary· Pattenden, Miles· Witte, Arnold. A Companion to the Early Modern Cardinal. Brill. σελ. 535-556.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| |||||||||||||||||
|