Σοφοκλής Βενιζέλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σοφοκλής Βενιζέλος

Πρωθυπουργός της Ελλάδας
Περίοδος
13 Απριλίου 1944 – 26 Απριλίου 1944
Περίοδος
23 Μαρτίου 1950 – 15 Απριλίου 1950
Περίοδος
21 Αυγούστου 1950 – 27 Οκτωβρίου 1951
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της Ελλάδας
Περίοδος
8 Νοεμβρίου 1963 – 30 Δεκεμβρίου 1963
ΠρωθυπουργόςΓεώργιος Παπανδρέου
Περίοδος
27 Οκτωβρίου 1951 – 11 Οκτωβρίου 1952
ΠρωθυπουργόςΝικόλαος Πλαστήρας
Περίοδος
30 Ιουνίου 1949 – 6 Ιανουαρίου 1950
ΠρωθυπουργόςΑλέξανδρος Διομήδης
Περίοδος
24 Ιανουαρίου 1947 – 29 Αυγούστου 1947
ΠρωθυπουργόςΔημήτριος Μάξιμος
Περίοδος
24 Μαϊου 1944 – 30 Αυγούστου 1944
ΠρωθυπουργόςΓεώργιος Παπανδρέου
Αρχηγός του Κ.Φ.
Περίοδος
Νοέμβριος 1948 – 7 Απριλίου 1954
Περίοδος
28 Φεβρουαρίου 1957 – 19 Σεπτεμβρίου 1961
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση3 Νοεμβρίου 1894 (1894-11-03), Χανιά
Θάνατος7 Φεβρουαρίου 1964 (69 ετών)
Επιβατηγό πλοίο «Ελλάς» εν πλω από Χανιά προς Πειραιά
ΕθνότηταΕλληνική
ΥπηκοότηταΟθωμανική Αυτοκρατορία και Βασίλειο της Ελλάδας
Πολιτικό κόμμαΚΦ (1920-1946, 1947-1955, 1957-1961)
ΚΒΦ (1946-1947)
ΦΔΕ (1955-1957)
ΕΚ (1961-1964)
ΣύζυγοςΚατερίνα (Καθλήν) Ζερβουδάκη
ΠαιδιάΔέσποινα Βενιζέλου - Λάσκαρι
Επάγγελμαστρατιωτικός
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Σοφοκλής Ε. Βενιζέλος (Χανιά, 3 Νοεμβρίου 1894 – Εν πλω, 7 Φεβρουαρίου 1964) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε και πρωθυπουργός της χώρας για τρία μικρά διαστήματα στα μέσα του 20ού αιώνα.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σοφοκλής Βενιζέλος με τον πατέρα του Ελευθέριο και τον αδελφό του Κυριάκο το 1905.

Ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν δευτερότοκος γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η μητέρα του, Μαρία Βενιζέλου, το γένος Σοφοκλή Κατελούζου ή Ελευθερίου, έπαθε λοίμωξη (επιλόχειο πυρετό) μετά τη γέννηση του Σοφοκλή και υπέκυψε λίγες ημέρες αργότερα. Ο μεγάλος του αδελφός, Κυριάκος, και ο Σοφοκλής μεγάλωσαν κοντά στη θεία τους Μαριώ Βενιζέλου.

Το 1911, ο Σοφοκλής Βενιζέλος έγινε δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ' όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Το 1920 παραιτήθηκε από τον στρατό, για να εκλεγεί βουλευτής Χανίων στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του ίδιου έτους, όμως με την ήττα των Φιλελευθέρων στις εκλογές αυτές ο Σοφοκλής Βενιζέλος ακολούθησε τον πατέρα του στη Νίκαια της Γαλλίας όπου παντρεύτηκε, στις 27 Δεκεμβρίου 1920 με την Κατερίνα Ζερβουδάκη (πέθανε το 1984). Κατά την παραμονή του στη Γαλλία ασχολείται με το πνευματικό άθλημα του μπριτζ όπου έφτασε να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα της Γαλλίας[1].

Στο Παρίσι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βενιζέλος (όρθιος δεξιά) με τον πατέρα του και την Κατερίνα (Καθλήν) Ζερβουδάκη, Νίκαια, 1921.

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την επάνοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Ελλάδα το 1922, ο Σοφοκλής Βενιζέλος επανήλθε στο στράτευμα και διορίσθηκε στρατιωτικός ακόλουθος στο Παρίσι, όπου παρέμεινε επί οκτώ χρόνια, για να αποστρατευθεί τελικά με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1936, μετά τον θάνατο του πατέρα του, εκλέχθηκε στην διοικούσα επιτροπή του Κόμματος των Φιλελευθέρων.

Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον πόλεμο του 1940 ζήτησε να καταταγεί, όμως, η αίτησή του δεν έγινε δεκτή. Με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, ακολούθησε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Στις 7 Μαΐου του 1943 ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικού στην εξόριστη κυβέρνηση του Τσουδερού. Όταν ξέσπασε το κίνημα του Ναυτικού (1944), ο Εμμανουήλ Τσουδερός παραιτήθηκε και έτσι ο Σοφοκλής Βενιζέλος ανέλαβε την πρωθυπουργία της εξόριστης κυβέρνησης στις 14 Απριλίου του 1944. Μέσα σε τρεις ημέρες, ο Σοφοκλής Βενιζέλος κατέστειλε το κίνημα του Ναυτικού, αλλά με μεγάλο πολιτικό κόστος για τον ίδιο. Έχοντας χάσει την ευρύτερη λαϊκή αποδοχή που απολάμβανε μέχρι τότε, ο Σοφοκλής Βενιζέλος αναγκάσθηκε να παραιτηθεί δώδεκα ημέρες αργότερα (26 Απριλίου 1944), προκειμένου να σχηματισθεί η κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου και να επέλθει ηρεμία στην ελληνική πολιτική σκηνή. Στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παρέμεινε ως αντιπρόεδρος έως τον Αύγουστο του 1944. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1944, ο Σοφοκλής Βενιζέλος συμμετείχε στην τελευταία εξόριστη κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία συμμετείχαν και έξι υπουργοί της «κυβέρνησης του βουνού» (ΠΕΕΑ).

Στην ενεργό πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την απελευθέρωση, ο Σοφοκλής Βενιζέλος επέστρεψε στην Ελλάδα. Στις 30 Αυγούστου του 1945 ανακηρύχθηκε υπαρχηγός των Φιλελευθέρων, με αρχηγό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Τον Φεβρουάριο του 1946, το Κόμμα Φιλελευθέρων διασπάσθηκε, και ο Σοφοκλής Βενιζέλος ανέλαβε την ηγεσία του Κόμματος Βενιζελικών Φιλελευθέρων, ενώ στις πρώτες μετακατοχικές εκλογές, ένα μήνα αργότερα, πολιτεύθηκε με τον κόμμα Εθνική Πολιτική Ένωσις, συνυποψήφιος με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Τον Απρίλιο του 1946, ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην ολιγοήμερη κυβέρνηση του Παναγιώτη Πουλίτσα, από την οποία παραιτήθηκε μαζί με τον Παπανδρέου και τον Κανελλόπουλο, επειδή οι τρεις τους διαφώνησαν με την πρόθεση της κυβέρνησης να επισπεύσει το δημοψήφισμα για την επαναφορά της βασιλείας. Το 1947 έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Στρατιωτικών και Προσωρινώς Υγιεινής και Αεροπορίας καθώς και υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου, εντεταλμένος εις τον συντονισμόν των υπουργείων των εχόντων σχέσιν με την ασφάλειαν της χώρας και προσωρινά υπουργός Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων και αργότερα υπουργός Ναυτικών στην Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947.

Οι Φιλελεύθεροι επανενώθηκαν το 1947 και ο Σοφοκλής Βενιζέλος έγινε εκ νέου υπαρχηγός και κατόπιν αρχηγός του κόμματος (Νοέμβριος 1948). Από τον Αύγουστο του 1950 έως τον Οκτώβριο του 1951, ο Σοφοκλής Βενιζέλος σχημάτισε τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις, αρχικά σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, και κατόπιν σε συνεργασία με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Νικόλαο Πλαστήρα, ως πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών.

Στην κυβέρνηση Πλαστήρα (1951–1952) μετείχε ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, και αναπλήρωσε τον Πλαστήρα μετά την ασθένειά του (11 Μαρτίου 1952). Κατά την περίοδο αυτή, ο Σοφοκλής Βενιζέλος διαπραγματεύτηκε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (εισδοχή στις 20 Σεπτεμβρίου 1951, επικύρωση από τη Βουλή των Ελλήνων στις 18 Φεβρουαρίου 1952), αποδέχθηκε τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο της Κορέας μετά από πρόσκληση του ΟΗΕ, και έδωσε το δικαίωμα τού εκλέγειν και εκλέγεσθαι και στις γυναίκες (Νόμος 2159/1952).

Μετά την ήττα των Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1952 από τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος αποσύρθηκε προσωρινά από την πολιτική. Επανήλθε λίγο καιρό αργότερα για να ιδρύσει την Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση (ΦΔΕ), αφού πρώτα διαφώνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις εκλογές του 1956, η ΦΔΕ εξέλεξε 46 βουλευτές, και ο ίδιος ο Σοφοκλής Βενιζέλος εκλέχθηκε βουλευτής Δωδεκανήσων. Το 1958 εξομάλυνε τις σχέσεις του με τον Γεώργιο Παπανδρέου, για να ιδρύσουν μαζί την Ένωση Κέντρου. Το 1961 οι σχέσεις του με τον Παπανδρέου πέρασαν άλλη μία κρίση και, για ένα σύντομο διάστημα, ο Σοφοκλής Βενιζέλος φλέρταρε πολιτικά με την ΕΡΕ του Καραμανλή.

Το πορθμείο Σοφοκλής Βενιζέλος

Γρήγορα όμως οι σχέσεις του με τον Παπανδρέου εξομαλύνθηκαν και πάλι. Έτσι, μετά την εκλογική νίκη της Ενώσεως Κέντρου στις 3 Νοεμβρίου του 1963, ανέλαβε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Hellas (en) στην Ελευσίνα το 1986

Ο Σοφοκλής Βενιζέλος πέθανε τα ξημερώματα της 7ης Φεβρουαρίου 1964. Το προηγούμενο απόγευμα είχε εκφωνήσει προεκλογική ομιλία στα Χανιά. Εκεί είχε αισθανθεί αδιαθεσία που ξεπέρασε. Αργότερα επιβιβάστηκε στο επιβατηγό πλοίο Hellas (en) με προορισμό τη Σύρο. Στην καμπίνα αισθάνθηκε δυσφορία και είχε δύσπνοια. Ο γιατρός του, που τον συνόδευε, διέγνωσε οξύ πνευμονικό οίδημα. Ο Βενιζέλος κατέληξε στις 01:05 της 7ης Φεβρουαρίου. Το πλοίο επέστρεψε στη Σούδα. Η κηδεία του έγινε την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου στα Χανιά, παρουσία του διαδόχου Κωνσταντίνου (που εκπροσωπούσε τον ασθενή βασιλιά Παύλο), του πρωθυπουργού Ιωάννη Π. Παρασκευόπουλου, του Γεώργιου Παπανδρέου, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη και του Νίκου Κιτσίκη. Ο Βενιζέλος τάφηκε δίπλα στον πατέρα του, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.[2]

Προς τιμήν του η ναυτιλιακή εταιρία ΑΝΕΚ lines έδωσε το όνομά του σ' ένα από τα πορθμεία της.

Το ταφικό μνημείο του Σοφοκλή Βενιζέλου και του πατέρα του, στον Προφήτη Ηλία στα Χανιά

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Ελευθέριου Σκιαδά, 100 χρόνια Όμιλος Αντισφαίρισης Αθηνών 1895-1995, Μικρός Ρωμηός Ε.Π.Ε., ISBN 960-85466-2-1, σελ. 138
  2. Ο θάνατος του Σοφοκλή Βενιζέλου, Ιστορικό Λεύκωμα 1964, σελ. 76-77, Καθημερινή (1997)

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία για τον Σοφοκλή Βενιζέλο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Συλλογικό έργο, Σοφοκλής Ελευθερίου Βενιζέλος. Η πολιτική διαδρομή. Το πρόσωπο. Η εποχή, εκδ. Μουσείο Μπενάκη - Ε.Ι.Ε.Μ. Ελευθεριος Βενιζέλος, Αθήνα- Χανιά, 2009
Προηγούμενος:
Εμμανουήλ Τσουδερός
Πρωθυπουργός της Ελλάδας
13 Απριλίου 194426 Απριλίου 1944
Επόμενος:
Γεώργιος Παπανδρέου
Προηγούμενος:
Ιωάννης Θεοτόκης
Πρωθυπουργός της Ελλάδας
23 Μαρτίου 195015 Απριλίου 1950
Επόμενος:
Νικόλαος Πλαστήρας
Προηγούμενος:
Νικόλαος Πλαστήρας
Πρωθυπουργός της Ελλάδας
21 Αυγούστου 19501 Νοεμβρίου 1951
Επόμενος:
Νικόλαος Πλαστήρας