Ανδρέας Ζαΐμης
| Ανδρέας Ζαΐμης | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής | |
| Περίοδος 17 Απριλίου 1826 – 6 Απριλίου 1827 | |
| Πρωθυπουργός | Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος |
| Προκάτοχος | Γεώργιος Κουντουριώτης |
| Διάδοχος | Ιωάννης Καποδίστριας |
| Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης | |
| Περίοδος 8 Δεκεμβρίου 1837 – 4 Μαΐου 1840 | |
| Μαζί με | Γεώργιος Κουντουριώτης |
| Μονάρχης | Όθων |
| Προκάτοχος | θέση εγκαθιδρύθηκε |
| Διάδοχος | Αντώνιος Κριεζής |
| Μέλος του Πανελληνίου Σώματος | |
| Περίοδος 23 Απριλίου 1828 – 6 Αυγούστου 1829 | |
| Κυβερνήτης | Ιωάννης Καποδίστριας |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1791, Κερπινή Αχαΐας, Εγιαλέτι του Μοριά, Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Θάνατος | 4 Μαΐου 1840 (49 ετών) Αθήνα, Νομός Αττικής, Βασίλειο της Ελλάδας |
| Εθνότητα | Έλληνας |
| Υπηκοότητα | .svg){kind=small} Οθωμανική Αυτοκρατορία.svg){kind=small} Βασίλειο της Ελλάδας |
| Σύζυγος | Ελένη Δεληγιάννη |
| Παιδιά | Θρασύβουλος Ζαΐμης |
| Υπογραφή |  |
| Στρατιωτική υπηρεσία | |
| Υπηρεσία/κλάδος | Φιλική Εταιρεία Ελληνικός Επαναστατικός Στρατός |
| Μάχες/πόλεμοι | Ελληνική Επανάσταση του 1821 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ανδρέας Ζαΐμης (1791 – 4 Μαΐου 1840) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, σήμερα εξέχουσα προσωπικότητα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ανήκε στην ιστορική οικογένεια των Ζαΐμηδων. Έλαβε ενεργό μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821,[1] συμβάλλοντας καθοριστικά στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Μετά την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ανέλαβε σειρά ανώτατων διοικητικών και κυβερνητικών αξιωμάτων, μεταξύ των οποίων και το αξίωμα του Πρωθυπουργού. Η δράση και η πολιτική του παρουσία υπήρξαν καθοριστικές για τη διαμόρφωση της πρώιμης πολιτειακής και διοικητικής φυσιογνωμίας της χώρας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ανδρέας Ζαΐμης γεννήθηκε το 1791 στην Κερπινή Αχαΐας και καταγόταν από επιφανή τοπική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν ο Ασημάκης Ζαΐμης, προεστός των Καλαβρύτων, ο οποίος φέρεται να ύψωσε το λάβαρο της Επαναστάσεως στη Μονή Αγίας Λαύρας, στις 17 Μαρτίου 1821. Ο Ανδρέας μυήθηκε σε νεαρή ηλικία στη Φιλική Εταιρεία και εγκατέλειψε τις σπουδές του στην Ιταλία για να συμμετάσχει ενεργά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Κατά τη διάρκεια του Αγώνα, συμμετείχε σε σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως η πολιορκία της Πάτρας και η άμυνα του Μεσολογγίου. Το 1822 εξελέγη πληρεξούσιος στη Αʹ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, συμβάλλοντας στις πρώτες προσπάθειες θεσμικής συγκρότησης του επαναστατημένου ελληνικού κράτους. Έπειτα από την πτώση του Μεσολογγίου το 1826, και ενώ η Γʹ Εθνοσυνέλευση είχε αναστείλει τις εργασίες της, ο Ζαΐμης ανέλαβε, κατόπιν απόφασης των εθνοσυνελεύσεων, την προεδρία της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος, αναλαμβάνοντας την προσωρινή διακυβέρνηση και τη συνέχιση της εθνικής αντίστασης.
Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια, διορίστηκε μέλος του ανώτατου συμβουλευτικού οργάνου του κράτους, του Πανελληνίου. Το 1837 διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας και παρέμεινε στη θέση αυτή έως τον θάνατό του, το 1840, στην Αθήνα.
Ο Ανδρέας Ζαΐμης παντρεύτηκε την Ελένη Δεληγιάννη, κόρη του Ιωάννη Δεληγιάννη, προεστού των Λαγκαδίων. Από τον γάμο τους απέκτησαν έναν γιο, τον Θρασύβουλο, και έναν εγγονό, τον Αλέξανδρο, οι οποίοι ακολούθησαν την πολιτική σταδιοδρομία του Ανδρέα και υπηρέτησαν ως πρωθυπουργοί του ελληνικού κράτους.
Ο ιστορικός Αμβρόσιος Φραντζής καταγράφει τον Ζαΐμη ως έναν από τους προύχοντες που συμμετείχαν στη συνέλευση της Βοστίτσας, κατά τη διάρκεια της οποίας ήρθε σε έντονη λεκτική αντιπαράθεση με τον Παπαφλέσσα. Ο Ζαΐμης αρνήθηκε να πιστέψει τους ισχυρισμούς του Παπαφλέσσα περί εξασφαλισμένης ρωσικής βοήθειας για τον επικείμενο Αγώνα, οι οποίοι όντως αποδείχθηκαν ως αναληθείς. Η προσφορά του Ζαΐμη στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και ο πατριωτισμός του εξυμνήθηκαν από σημαντικούς ιστορικούς και πολιτικούς, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Γιάννης Βλαχογιάννης, καθώς και από πολλούς άλλους.[2]
Παραπομπές-σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τερτσέτης, Γεώργιος (1996). Θεοδώρου Κολοκοτρώνη απομνημονεύματα. Αθήνα: Εκδόσεις Βεργίνα.
- Τρικούπης, Σπυρίδων (1993). Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. Τόμοι 4. Μτφρ. Κουσουνέλος, Γιώργος. Αθήνα: Εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνη. ISBN 960-236-370-3.
- Χρυσανθόπουλος, Φώτιος ή Φωτάκος (1996). Πελοποννήσιοι αγωνιστές του 1821, Νικηταρά απομνημονεύματα. Αθήνα: Εκδόσεις Βεργίνα.
- Χρυσανθόπουλος, Φώτιος ή Φωτάκος (1996). Φωτάκου απομνημονεύματα. Αθήνα: Εκδόσεις Βεργίνα.