Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (1957)
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| 8ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 | |
|---|---|
 | |
.jpg) Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο αναδείχθηκε πρωταθλητής της σεζόν | |
| Διοργανώτρια αρχή | Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου |
| Έναρξη | 13 Ιανουαρίου 1957 |
| Λήξη | 8 Σεπτεμβρίου 1957 |
| Αγώνες | 8[1] |
| Τίτλοι | |
| Οδηγός |  Χουάν Μανουέλ Φάντζιο |
| Κατασκευαστής |  Μαζεράτι |
| Ιστοσελίδα | formula1.com |
Το 1957 διεξήχθη το 8ο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1. Ξεκίνησε στις 13 Ιανουαρίου (Γκραν Πρι Αργεντινής) και ολοκληρώθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, (Γκραν Πρι Ιταλίας). Νικητής, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, ήταν ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο, με Μαζεράτι.
Σύνοψη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο και ο Στέρλινγκ Μος συναγωνίστηκαν και αυτή τη χρονιά για τον τίτλο του πρωταθλητή. Και οι δύο βρίσκονταν σε νέες ομάδες σε σχέση με τη προηγούμενη χρονιά. Ο Φάντζιο μετακινήθηκε από την ομάδα της Φερράρι σε αυτή της Μαζεράτι, ενώ ο Μος από την Μαζεράτι στη αγγλική Βάνγουολ.
Ο Φάντζιο ξεκίνησε δυνατά, νικώντας στα Γκραν Πρι της Αργεντινής, του Μονακό και της Γαλλίας. Ο Μος κατάφερε να νικήσει στη Βρετανία. Ο πιο συγκλονιστικός αγώνας της χρονιάς έγινε στη Γερμανία, στη πίστα του Νίρμπουργκρινγκ. Ο Φάντζιο, γνωρίζοντας πως οι Φερράρι θα προσπαθούσαν να τρέξουν τον αγώνα χωρίς να κάνουν pit stop, αποφάσισε να ξεκινήσει με μαλακά ελαστικά και με μισογεμάτο ρεζερβουάρ. Η απόφαση αυτή αρχικά αποδείχθηκε σωστή, αφού ο Φάντζιο βρέθηκε πολύ μπροστά από τους αντιπάλους του. Στον 13o γύρο, ενώ βρισκόταν 1ος με 30 δευτερόλεπτα διαφορά από τους Πήτερ Κόλλινς και Μάικ Χόθορν, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το pit stop του. Όμως αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό, καθώς υπήρχε κάποιο πρόβλημα με την αφαίρεση ενός από τα λάστιχα. Ο Φάντζιο μπήκε ξανά στον αγώνα, στη τρίτη θέση, 48 δευτερόλεπτα πίσω από το δεύτερο Κόλλινς. Στους επόμενους γύρους, ο Φάντζιο, σπάζοντας το ρεκόρ του ταχύτερου γύρου σε κάθε πέρασμα, έφτασε στον 21ο από τους 22 συνολικά γύρους, πίσω ακριβώς από τον Κόλλινς και τον Χόθορν. Σε αυτόν κατάφερε να περάσει και τους δύο αντιπάλους του και να κατακτήσει την πρώτη θέση, που του εξασφάλιζε και το πρωτάθλημα.
Ο Μος κατάφερε να νικήσει στα εναπομείναντα δύο Γκραν Πρι σε Ιταλικό έδαφος. Νικητής στο Indianapolis 500 ήταν ο Σαμ Χανκς.
Αγώνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διοργανώθηκαν 8 επίσημα Γκραν Πρι (και κάποια ανεπίσημα, όπως κάθε χρονιά μέχρι τότε). Την χρονιά αυτή, σε σχέση με το προηγούμενο πρωτάθλημα, δεν διοργανώθηκε το Γκραν Πρι του Βελγίου. Νέος αγώνας αυτή τη χρονιά ήταν ένα δεύτερο Γκραν Πρι στην Ιταλία, στη περιοχή της Πεσκάρα. Επίσης, υπήρχαν αλλαγές στις πίστες. Το Γκραν Πρι της Γαλλίας δεν διοργανώθηκε στη Ρενς, αλλά στη Ρουέν, ενώ το Βρετανικό Γκραν Πρι, στο Aintree από το Σίλβερστόουν που γινόταν μέχρι τότε.
Οι νικητές του κάθε αγώνα:
| Αγώνας | Πίστα | Ημερομηνία | Ταχύτερος Γύρος | Νικητής | Ομάδα | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Γκραν Πρι Αργεντινής
|
Autódromo Juan y Óscar Gálvez | 13 Ιανουαρίου |  Στέρλινγκ Μος
|
Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Maserati
|
| 2 |  Γκραν Πρι Μονακό
|
Circuit de Monaco | 19 Μαΐου | Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Maserati
|
| 3 |  Indianapolis 500
|
Indianapolis Motor Speedway | 30 Μαΐου | Τζιμ Ράθμαν
|
Σαμ Χανκς
|
Epperly-Offenhauser
|
| 4 |  Γκραν Πρι Γαλλίας
|
Rouen-Les Essarts | 7 Ιουλίου | Λουίτζι Μούσσο
|
Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Maserati
|
| 5 | Γκραν Πρι Βρετανίας
|
Aintree Motor Racing Circuit | 20 Ιουλίου | Στέρλινγκ Μος
|
Στέρλινγκ Μος
|
Vanwall
|
| 6 |  Γκραν Πρι Γερμανίας
|
Nürburgring | 4 Αυγούστου | Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Maserati
|
| 7 | Γκραν Πρι Πεσκάρας
|
Pescara Circuit | 18 Αυγούστου | Στέρλινγκ Μος
|
Στέρλινγκ Μος
|
Vanwall
|
| 8 | Γκραν Πρι Ιταλίας
|
Autodromo Nazionale Monza | 8 Σεπτεμβρίου | Τόνι Μπρουκς
|
Στέρλινγκ Μος
|
Vanwall
|
Βαθμολογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι 5 πρώτες θέσεις βαθμολογούνταν με 8, 6, 4, 3 και 2, ενώ 1 επιπλέον βαθμό έπαιρνε ο οδηγός με τον ταχύτερο γύρο. Σε περίπτωση αντικατάστασης του οδηγού με άλλον, ή όταν δύο ή περισσότεροι οδηγοί έκαναν τον ταχύτερο γύρο στον αγώνα, μοιράζονταν τους βαθμούς. Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά που ίσχυε κάτι τέτοιο. Μόνο τα καλύτερα 5 αποτελέσματα μετρούσαν στη τελική βαθμολογία κάθε οδηγού. Από τους 69 οδηγούς που πήραν μέρος, οι παρακάτω 22 κατάφεραν να πάρουν βαθμούς, ενώ συνολικά 47 κατάφεραν να τερματίσουν σε κάποιο από τους αγώνες.
| Οδηγός | Ομάδα | Βαθμοί | |
|---|---|---|---|
| 1 | Χουάν Μανουέλ Φάντζιο
|
Maserati | 40 (46) |
| 2 | Στέρλινγκ Μoς
|
Vanwall | 25 |
| 3 | Λουίτζι Μούσσο
|
Ferrari | 16 |
| 4 | Μάικ Χόθορν
|
Ferrari | 13 |
| 5 | Τόνι Μπρουκς
|
Ferrari | 11 |
| 6 | Μάστεν Γκρέγκορι
|
Maserati | 10 |
| 7 | Χάρυ Σχελ
|
Maserati | 10 |
| 8 | Σαμ Χανκς
|
Epperly-Offenhauser | 8 |
| 9 | Πήτερ Κόλλινς
|
Ferrari | 8 |
| 10 | Τζιμ Ράθμαν
|
Epperly-Offenhauser | 7 |
| 11 | Ζαν Μπεχρά
|
Maserati | 6 |
| 12 | Στιούαρτ Λιούις-Έβανς
|
Vanwall/Connaught-Alta | 5 |
| 13 | Μορίς Τριντινιάν
|
Ferrari | 5 |
| 14 | Βολφγκανγκ φον Τριπς
|
Ferrari | 4 |
| 15 | Κάρλος Μεντιτεγούι
|
Maserati | 4 |
| 16 | Τζιμι Μπράιαν
|
Kuzma-Offenhauser | 4 |
| 17 | Πωλ Ρούσσο
|
Kurtis-Novi | 3 |
| 18 | Ρόι Σαλβαντόρι
|
Cooper-Climax | 2 |
| 19 | Άντι Λίντεν
|
Kurtis-Offenhauser | 2 |
| 20 | Τζόρτζιο Σκαρλάτι
|
Maserati | 1 |
| 21 |  Αλφόνσο Ντε Πορτάγο
|
Ferrari | 1 |
| 22 | Χοσέ Φροϊλάν Γκονσάλες
|
Ferrari | 1 |
