Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (1957)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το 1957 διεξήχθη το 8ο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1. Ξεκίνησε στις 13 Ιανουαρίου (Γκραν Πρι Αργεντινής) και ολοκληρώθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, (Γκραν Πρι Ιταλίας). Νικητής, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, ήταν ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο, με Μαζεράτι.

Σύνοψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο και ο Στέρλινγκ Μος συναγωνίστηκαν και αυτή τη χρονιά για τον τίτλο του πρωταθλητή. Και οι δύο βρίσκονταν σε νέες ομάδες σε σχέση με τη προηγούμενη χρονιά. Ο Φάντζιο μετακινήθηκε από την ομάδα της Φερράρι σε αυτή της Μαζεράτι, ενώ ο Μος από την Μαζεράτι στη αγγλική Βάνγουολ.

Ο Φάντζιο ξεκίνησε δυνατά, νικώντας στα Γκραν Πρι της Αργεντινής, του Μονακό και της Γαλλίας. Ο Μος κατάφερε να νικήσει στη Βρετανία. Ο πιο συγκλονιστικός αγώνας της χρονιάς έγινε στη Γερμανία, στη πίστα του Νίρμπουργκρινγκ. Ο Φάντζιο, γνωρίζοντας πως οι Φερράρι θα προσπαθούσαν να τρέξουν τον αγώνα χωρίς να κάνουν pit stop, αποφάσισε να ξεκινήσει με μαλακά ελαστικά και με μισογεμάτο ρεζερβουάρ. Η απόφαση αυτή αρχικά αποδείχθηκε σωστή, αφού ο Φάντζιο βρέθηκε πολύ μπροστά από τους αντιπάλους του. Στον 13o γύρο, ενώ βρισκόταν 1ος με 30 δευτερόλεπτα διαφορά από τους Πήτερ Κόλλινς και Μάικ Χόθορν, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το pit stop του. Όμως αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό, καθώς υπήρχε κάποιο πρόβλημα με την αφαίρεση ενός από τα λάστιχα. Ο Φάντζιο μπήκε ξανά στον αγώνα, στη τρίτη θέση, 48 δευτερόλεπτα πίσω από το δεύτερο Κόλλινς. Στους επόμενους γύρους, ο Φάντζιο, σπάζοντας το ρεκόρ του ταχύτερου γύρου σε κάθε πέρασμα, έφτασε στον 21ο από τους 22 συνολικά γύρους, πίσω ακριβώς από τον Κόλλινς και τον Χόθορν. Σε αυτόν κατάφερε να περάσει και τους δύο αντιπάλους του και να κατακτήσει την πρώτη θέση, που του εξασφάλιζε και το πρωτάθλημα.

Ο Μος κατάφερε να νικήσει στα εναπομείναντα δύο Γκραν Πρι σε Ιταλικό έδαφος. Νικητής στο Indianapolis 500 ήταν ο Σαμ Χανκς.

Αγώνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διοργανώθηκαν 8 επίσημα Γκραν Πρι (και κάποια ανεπίσημα, όπως κάθε χρονιά μέχρι τότε). Την χρονιά αυτή, σε σχέση με το προηγούμενο πρωτάθλημα, δεν διοργανώθηκε το Γκραν Πρι του Βελγίου. Νέος αγώνας αυτή τη χρονιά ήταν ένα δεύτερο Γκραν Πρι στην Ιταλία, στη περιοχή της Πεσκάρα. Επίσης, υπήρχαν αλλαγές στις πίστες. Το Γκραν Πρι της Γαλλίας δεν διοργανώθηκε στη Ρενς, αλλά στη Ρουέν, ενώ το Βρετανικό Γκραν Πρι, στο Aintree από το Σίλβερστόουν που γινόταν μέχρι τότε.

Οι νικητές του κάθε αγώνα:

Αγώνας Πίστα Ημερομηνία Ταχύτερος Γύρος Νικητής Ομάδα
1 Αργεντινή Γκραν Πρι Αργεντινής Autódromo Juan y Óscar Gálvez 13 Ιανουαρίου Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μος Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Ιταλία Maserati
2 Μονακό Γκραν Πρι Μονακό Circuit de Monaco 19 Μαΐου Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Ιταλία Maserati
3 1912 Indianapolis 500 Indianapolis Motor Speedway 30 Μαΐου 1912 Τζιμ Ράθμαν 1912 Σαμ Χανκς 1912 Epperly-Offenhauser
4 Γαλλία Γκραν Πρι Γαλλίας Rouen-Les Essarts 7 Ιουλίου Ιταλία Λουίτζι Μούσσο Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Ιταλία Maserati
5 Ηνωμένο Βασίλειο Γκραν Πρι Βρετανίας Aintree Motor Racing Circuit 20 Ιουλίου Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μος Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μος Ηνωμένο Βασίλειο Vanwall
6 Γερμανία Γκραν Πρι Γερμανίας Nürburgring 4 Αυγούστου Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Ιταλία Maserati
7 Ιταλία Γκραν Πρι Πεσκάρας Pescara Circuit 18 Αυγούστου Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μος Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μος Ηνωμένο Βασίλειο Vanwall
8 Ιταλία Γκραν Πρι Ιταλίας Autodromo Nazionale Monza 8 Σεπτεμβρίου Ηνωμένο Βασίλειο Τόνι Μπρουκς Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μος Ηνωμένο Βασίλειο Vanwall

Βαθμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι 5 πρώτες θέσεις βαθμολογούνταν με 8, 6, 4, 3 και 2, ενώ 1 επιπλέον βαθμό έπαιρνε ο οδηγός με τον ταχύτερο γύρο. Σε περίπτωση αντικατάστασης του οδηγού με άλλον, ή όταν δύο ή περισσότεροι οδηγοί έκαναν τον ταχύτερο γύρο στον αγώνα, μοιράζονταν τους βαθμούς. Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά που ίσχυε κάτι τέτοιο. Μόνο τα καλύτερα 5 αποτελέσματα μετρούσαν στη τελική βαθμολογία κάθε οδηγού. Από τους 69 οδηγούς που πήραν μέρος, οι παρακάτω 22 κατάφεραν να πάρουν βαθμούς, ενώ συνολικά 47 κατάφεραν να τερματίσουν σε κάποιο από τους αγώνες.

Οδηγός Ομάδα Βαθμοί
1 Αργεντινή Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Maserati 40 (46)
2 Ηνωμένο Βασίλειο Στέρλινγκ Μoς Vanwall 25
3 Ιταλία Λουίτζι Μούσσο Ferrari 16
4 Ηνωμένο Βασίλειο Μάικ Χόθορν Ferrari 13
5 Ηνωμένο Βασίλειο Τόνι Μπρουκς Ferrari 11
6 1912 Μάστεν Γκρέγκορι Maserati 10
7 1912 Χάρυ Σχελ Maserati 10
8 1912 Σαμ Χανκς Epperly-Offenhauser 8
9 Ηνωμένο Βασίλειο Πήτερ Κόλλινς Ferrari 8
10 1912 Τζιμ Ράθμαν Epperly-Offenhauser 7
11 Γαλλία Ζαν Μπεχρά Maserati 6
12 Ηνωμένο Βασίλειο Στιούαρτ Λιούις-Έβανς Vanwall/Connaught-Alta 5
13 Γαλλία Μορίς Τριντινιάν Ferrari 5
14 Γερμανία Βολφγκανγκ φον Τριπς Ferrari 4
15 Αργεντινή Κάρλος Μεντιτεγούι Maserati 4
16 1912 Τζιμι Μπράιαν Kuzma-Offenhauser 4
17 1912 Πωλ Ρούσσο Kurtis-Novi 3
18 Ηνωμένο Βασίλειο Ρόι Σαλβαντόρι Cooper-Climax 2
19 1912 Άντι Λίντεν Kurtis-Offenhauser 2
20 Ιταλία Τζόρτζιο Σκαρλάτι Maserati 1
21 Ισπανία Αλφόνσο Ντε Πορτάγο Ferrari 1
22 Αργεντινή Χοσέ Φροϊλάν Γκονσάλες Ferrari 1

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]