Βασίλειο των Δύο Σικελιών
| Regno delle Due Sicilie Βασίλειο των Δύο Σικελιών | |
|---|---|
.svg) |
 |
Σημαία |
Εθνόσημο
|
 | |
Το Βασίλειο των Δύο Σικελιών (πράσινο)
| |
| Διάρκεια | 1816 – 1861 |
| Γλώσσα | Ιταλικά |
| Πρωτεύουσα | Νάπολη |
| Πολίτευμα | Απόλυτη Μοναρχία |
| Ηγέτης | Βασιλιάς |
| 1816-1825 | Φερδινάνδος Α΄ |
| 1825–1830 | Φραγκίσκος Α΄ |
| 1830–1859 | Φερδινάνδος Β΄ |
| 1859–1861 | Φραγκίσκος Β΄ |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Πληθυσμός | 8,703,000 το 1860 |
| Νόμισμα | Δουκάτο νόμισμα των Δύο Σικελιών |
| Διάδοχα κράτη (σήμερα) |  Ιταλία
|
.svg){kind=small}
Το Βασίλειο των Δύο Σικελιών, κοινώς γνωστό ως οι Δύο Σικελίες ακόμη και πριν τη δημιουργία του επίσημα,[1] ήταν το μεγαλύτερο και πλουσιότερο από τα Ιταλικά κράτη πριν την Ιταλική ενοποίηση. Δημιουργήθηκε από την ένωση του Βασιλείου της Σικελίας και του Βασιλείου της Νάπολης το 1816 και διήρκεσε έως το 1860, όταν προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Σαρδηνίας, το οποίο έγινε το Βασίλειο της Ιταλίας το 1861. Το βασίλειο είχε την πρωτεύουσά του στη Νάπολη και αναφερόταν επίσης και ως το «Βασίλειο της Νεαπόλεως». Το βασίλειο εκτεινόταν επί του Μετσοτζόρνο (το νότιο τμήμα της ηπειρωτικής Ιταλίας) και του νησιού της Σικελίας.
Παρασκήνιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ίδρυση του Βασιλείου των Δύο Σικελιών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Βασίλειο των Δύο Σικελιών κατέληξε έτσι από την ένωση του Βασιλείου της Σικελίας με το Βασίλειο της Νεαπόλεως (καλούμενο "το βασίλειο της Σικελίας της χερσονήσου"), από τον Βασιλιά Αλφόνσο Ε΄ της Αραγωνίας το 1442. Τα δύο είχαν χωρισθεί από τον Σικελικό Εσπερινό του 1282. Με το τέλος του βασιλιά Αλφόνσου Ε΄ το 1458, το βασίλειο διαιρέθηκε μεταξύ του αδελφού του Ιωάννη Β΄ της Αραγονίας, ο οποίος κράτησε τη Σικελία, και του νόθου γιου του Φερδινάνδου Α΄, ο οποίος έγινε βασιλιάς της Νάπολης.
Το 1501, ο Βασιλιάς Φερδινάνδος Β΄ της Αραγωνίας, γιος του Ιωάννη Β΄, κατέκτησε τη Νάπολη και επανένωσε τα δύο βασίλεια υπό την εξουσία του επανενωμένου Ισπανικού θρόνου. Ο τίτλος «βασιλιάς της Σικελίας και των Δύο Ακτών του Στενού» δημιουργήθηκε τότε από τους βασιλείς της Ισπανίας έως τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Στο τέλος του πολέμου, η Συνθήκη της Ουτρέχτης (1713) παρέδωσε τη Σικελία στον δούκα της Σαβοΐας, έως ότου η Συνθήκη του Ράστατ το 1714 άφησε τη Νάπολη στον αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ΄. Το 1720 ο αυτοκράτορας και η Σαβοΐα αντάλλαξαν τη Σικελία με τη Σαρδηνία, επανενώνοντας έτσι τη Νάπολη και τη Σικελία.
Το 1734 ο Κάρολος δούκας της Πάρμα, γιος του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας, πήρε το Σικελικό στέμμα από τους Αυστριακούς και έγινε ο Κάρολος Ζ΄ της Νάπολης και Ε΄ της Σικελίας, δίδοντας την Πάρμα στον νεότερο αδελφό του, Φίλιππο. Το 1754 έγινε ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας και άφησε τη Νάπολη και τη Σικελία στον νεότερο γιο του, ο οποίος έγινε ο Φερδινάνδος Δ΄ της Νάπολης και Γ΄ της Σικελίας, και αργότερα στέφθηκε ως Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών. Εκτός από μια διακοπή υπό τον Ναπολέοντα Α΄, το βασίλειο των Δύο Σικελιών παρέμεινε υπό τη Βουρβονική γραμμή (Bourbon Duo-Sicilie) αδιάλειπτα μέχρι το 1860.
Τον Ιανουάριο του 1799 ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης, στο όνομα της Γαλλικής Δημοκρατίας, κατέλαβε τη Νάπολη και κήρυξε την Παρθενοπαία Δημοκρατία. Ο Βασιλιάς Φερδινάνδος Α΄ έφυγε από τη Νάπολη προς τη Σικελία έως τον Ιούνιο αυτού του έτους. Το 1806 ο Βοναπάρτης, τότε αυτοκράτορας, εκθρόνισε πάλι τον Βασιλιά Φερδινάνδο Α΄ και διόρισε τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη, ως βασιλιά της Νάπολης. Στο Έδικτο της Μπαγιόν του 1808, ο Ναπολέων μετακίνησε τον Ιωσήφ στην Ισπανία και διόρισε τον σύζυγο της αδελφής του, Ιωακείμ Μυρά βασιλιά των Δύο Σικελιών, αν και αυτό ήταν αληθές μόνο για το ηπειρωτικό τμήμα του βασιλείου.[2][3] Καθ' όλη τη Ναπολεόντεια διακοπή ο βασιλιάς Φερδινάνδος Α΄ παρέμεινε στη Σικελία, με το Παλέρμο ως πρωτεύουσα του.
Η παλινόρθωση του Φερδινάνδου Α΄ έγινε από το Συνέδριο της Βιέννης του 1815. Θεμελίωσε ένα κονκορδάτο με τα Παπικά Κράτη, τα οποία προηγουμένως είχαν διεκδικήσεις στη γη.[4]
Υπήρξαν αρκετές εξεγέρσεις στη νήσο της Σικελίας εναντίον του Βασιλιά Φερδινάνδου Β΄ αλλά το τέλος του βασιλείου προκλήθηκε από την Εκστρατεία των Χιλίων το 1860, με ηγέτη τον Γκαριμπάλντι με την υποστήριξη του Σαβοϊακού βασιλείου της Σαρδηνίας. Η επιχείρηση κατέληξε σε μια εντυπωσιακή σειρά ηττών για τους Σικελικούς στρατούς εναντίον των αυξανόμενων δυνάμεων του Γκαριμπάλντι. Μετά την κατάληψη του Παλέρμο και της Σικελίας, αποβιβάστηκε στην Καλαβρία και κινήθηκε εναντίον της Νάπολης, ενώ στο μεταξύ οι Πεδεμόντιοι επίσης επιτέθηκαν στο βασίλειο από το Μάρκε.
Οι τελευταίες μάχες που έγιναν, ήταν αυτή του Βολτούρνους (1860) και η πολιορκία της Γκαέτα, όπου ο βασιλιάς Φραγκίσκος Β΄ είχε αναζητήσει καταφύγιο, ελπίζοντας σε Γαλλική βοήθεια, η οποία ποτέ δεν ήλθε. Οι τελευταίες πόλεις που αντιστάθηκαν στην επιχείρηση του Γκαριμπάλντι, ήταν η Μεσσίνα (η οποία συνθηκολόγησε στις 13 Μαρτίου 1861) και η Τσιβιτέλλα ντελ Τρόντο (η οποία συνθηκολόγησε στις 20 Μαρτίου 1861). Το Βασίλειο των Δύο Σικελιών διαλύθηκε και προσαρτήθηκε στο νέο Βασίλειο της Ιταλίας, που δημιουργήθηκε το ίδιο έτος.
Η πτώση της Σικελικής αριστοκρατίας στο πρόσωπο της επίθεσης του Γκαριμπάλντι εξιστορείται στο μυθιστόρημα Ο γατόπαρδος (Il Gattopardo) από τον Τζιουζέππε Τομάσι ντι Λαμπεντούζα και την κινηματογραφική μεταφορά του.
Προέλευση των δύο βασιλείων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η μοναρχία στις περιοχές που έγιναν αργότερα γνωστές ως οι Δύο Σικελίες, υπάρχοντας ως ένα μοναδικό βασίλειο περιλαμβάνοντας τη χερσόνησο και τη Σικελία, στην πραγματικότητα ανάγεται στους χρόνους του Μεσαίωνα. Ο Νορμανδός βασιλιάς Ρογήρος Β΄ δημιούργησε το Βασίλειο της Σικελίας συνδυάζοντας την Κομητεία της Σικελίας με το νότιο τμήμα της Ιταλικής Χερσονήσου (τότε γνωστό ως το Δουκάτο της Απουλίας και Καλαβρίας) καθώς και τα νησιά της Μάλτας. Η πρωτεύουσα αυτού του βασιλείου ήταν το Παλέρμο — στο πραγματικό νησί της Σικελίας. Το κράτος υπήρχε σε αυτή τη μορφή από το 1130 μέχρι το 1285. Στη βασιλεία του βασιλιά του Καπετιδικού Οίκου του Ανζού Καρόλου Α΄, το βασίλειο διαιρέθηκε από τον Πόλεμο των Σικελικών Εσπερινών.[5] Ο Κάρολος, ο οποίος ήταν Γαλλικής καταγωγής, έχασε τη Σικελία προς όφελος του Οίκου της Βαρκελώνης, ο οποίος ήταν Αραγονικός καιΚαταλανικός, με υποστήριξη από τους ιθαγενείς.[5] Ο Κάρολος παρέμεινε βασιλιάς στο ηπειρωτικό μέρος του βασιλείου, έκτοτε ανεπίσημα γνωστό ως το Βασίλειο της Νάπολης. Επίσημα δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνομα "Βασίλειο της Σικελίας" και έτσι υπήρχαν δύο βασίλεια που αυτοαποκαλούνταν «Σικελία».[5]
Αραγωνική και Ισπανική απευθείας διοίκηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτσι ήταν έως την Ειρήνη της Καλταμπελλότα το 1302, με εισηγητή τον Πάπα Βονιφάτιο Η΄, που οι δύο βασιλείς της "Σικελίας" αναγνώρισαν τη νομιμότητα αλλήλων· το νησιωτικό βασίλειο τότε έγινε το «Βασίλειο της Τρινακρίας» σε επίσημη έκφραση, αν και η μάζα ακόμη το ονόμαζε Σικελία.[5] Ουσιαστικά κατά το 1442 η Ανδεγαυική γραμμή των Βασιλέων της Νάπολης έτεινε στο τέρμα της. Ο Αλφόνσος Ε΄ της Αραγωνίας ο οποίος ήταν ο Βασιλιάς της Σικελίας από την άποψη του ίδιου του νησιού του μέσω άμεσης διοίκησης από το Στέμμα της Αραγωνίας, κατέκτησε τη Νάπολη και έγινε βασιλιάς αμφότερων.
Ο Αλφόνσος Ε΄ περιέγραφε τη γεωγραφική περιοχή στα Λατινικά ως Utriusque Siciliæ, που είναι κατά μήκος «Αμφότερων των Σικελιών», αυτός είναι ο τίτλος που χρησιμοποιούσε.[6] Μετά τον θάνατο του Αλφόνσου, αμφότερα παρέμειναν υπό απευθείας διοίκηση από το Στέμμα της Αραγωνίας, αλλά η Νάπολη είχε έναν διαφορετικό Αραγωνέζο βασιλιά από το νησί της Σικελίας από το 1458 έως το 1501. Για μια σύντομη περίοδο η Νάπολη ελεγχόταν από μια διαφορετική εξουσία απ' ότι η Σικελία, με τη μορφή του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΒ΄ της Γαλλίας ο οποίος πήρε το ηπειρωτικό βασίλειο και το κράτησε περίπου τρία χρόνια. Μετά τη Μάχη του Γκαριλιάνο κινούμενη από τον Αραγωνέζο βασιλιά Φερδινάνδο Β΄ της Αραγωνίας παρ' όλα αυτά, οι δύο περιοχές ήταν πάλι μία υπό τον έλεγχο της ίδιας εξουσίας και ακριβώς του ίδιου βασιλιά.
Από το 1516 όταν ο Κάρολος Ε΄, Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας έγινε ο πρώτος Βασιλιάς της Ισπανίας, η Νάπολη και η Σικελία ήταν υπό απευθείας Ισπανικό έλεγχο. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ο Κάρολος Ε΄ έδωσε τα νησιά της Μάλτας και του Γκόζο, τα οποία ήταν μέρος του Βασιλείου της Σικελίας για τέσσερις αιώνες, στους Ιωαννίτες Ιππότες (έκτοτε γνωστοί ως το Τάγμα της Μάλτας).
Η περίοδος της απευθείας Ισπανικής διοίκησης υπό την ίδια γραμμή βασιλέων διήρκεσε έως το 1713, όταν η Ισπανία και οι Δύο Σικελίες πέρασαν στον Φίλιππο, δούκα του Ανζού, ο οποίος ίδρυσε τον Ισπανικό κλάδο του Οίκου των Βουρβόνων.
Εκτός από μια σύντομη διακοπή από μια οκταετή περίοδο Σαβοϊακής διοίκησης της Σικελίας, τα δύο βασίλεια υπάχθηκαν στον ίδιο βασιλιά μετά τη Συνθήκη της Χάγης, καθώς ο Αυστριακός βασιλιάς Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ονομάστηκε κυβερνήτης.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ένωση των στεμμάτων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα βασίλεια κατακτήθηκαν από τους Αυστριακούς από έναν νεαρό Ισπανό πρίγκιπα κατά τον Πόλεμο της Πολωνικής Διαδοχής ο οποίος μετά θα γινόταν ο Κάρολος Ζ΄ της Νάπολης. Τα δύο βασίλεια αναγνωρίσθηκαν τότε ως αμφότερα ανεξάρτητα και υπό την εξουσία του Καρόλου ως νεότερος κλάδος των Ισπανών Βουρβόνων από τη Συνθήκη της Βιέννης.[7] Αφότου ο αδελφός του Καρόλου, Φερδινάνδος ΣΤ΄ της Ισπανίας πέθανε άτεκνος, ο Κάρολος κληρονόμησε το Ισπανικό Στέμμα το 1759, βασιλεύοντας ως Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας. Ο γιος του Φερδινάνδος τότε έγινε βασιλιάς των δύο βασιλείων έτσι ώστε να τα διατηρήσει ως ξεχωριστά βασίλεια (όπως απαιτείτο από τις συνθήκες που αποκαθιστούσαν τους νεότερους Ισπανούς δυνάστες στα νότια Ιταλικά βασίλεια).
Ο Φερδινάνδος ήταν πολύ δημοφιλής στην τάξη των λατσαρόνι. Η βασιλεία του Φερδινάνδου ήταν γεμάτη γεγονότα. Για μια σύντομη περίοδο εγκαθιδρύθηκε η Παρθενόπεια Δημοκρατία στη Νάπολη από υποστηρικτές της Γαλλικής Επανάστασης· παρ' όλα αυτά, ένας αντιεπαναστατικός στρατός των λατσαρόνι (ιταλικά: lazzaroni) ξαναπήρε τη Νάπολη για να αποκαταστήσει τη βασιλική εξουσία.[8]
Όμως, μόνο οκτώ έτη μετά, ο Ναπολέων κατέκτησε το χερσονησιακό τμήμα του βασιλείου κατά τον Πόλεμο του Τρίτου Συνασπισμού και εγκατέστησε τον αδελφό του Ιωσήφ Βοναπάρτη ως βασιλιά.[9] Ο Φερδινάνδος έφυγε προς το άλλο του βασίλειο, στο ίδιο το νησί της Σικελίας· εδώ η συμμαχία που είχε προηγουμένως δημιουργήσει με τον Γεώργιο Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και ο Πρωθυπουργός των Τόρυς Κόμης του Λίβερπουλ τον έσωσε. Οι Βρετανοί προστάτευσαν τον Φερδινάνδο και τη νήσο της Σικελίας από τη Ναπολεόντεια κατάκτηση με μια ισχυρή παρουσία στόλου Βασιλικού Ναυτικού.[10]
Εν τω μεταξύ, πίσω στην ηπειρωτική περιοχή ο Ιωακείμ Μυρά είχε γίνει ο δεύτερος Βοναπαρτιστής βασιλιάς. Στο Έδικτο της Μπαγιόν ονομάσθηκε «Βασιλιάς των Δύο Σικελιών»,[2] αν και ντε φάκτο ποτέ ουσιαστικά δεν κατείχε τη νήσο της Σικελίας όπου ο Φερδινάνδος ήταν, και αναφέρεται ως απλά ο Βασιλιάς της Νάπολης.[11]
Σημαίες του Βασιλείου των Δύο Σικελιών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
![1816-1848· σημαία 1849-1860[12]](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/78/Flag_of_the_Kingdom_of_the_Two_Sicilies_%281816%29.svg/120px-Flag_of_the_Kingdom_of_the_Two_Sicilies_%281816%29.svg.png)
1816-1848· σημαία 1849-1860[12] -
σημαία το 1848-49 -
σημαία το 1860-61
.svg)
.svg)
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Swinburne, Henry. Travels in the Two Sicilies (1790). British Library. Σε αυτό το βιβλίο, ο όρος αποτελεί γεωγραφική περιγραφή, πριν τα συγκεκριμένα εδάφη γίνουν ανεξάρτητο κράτος
- ↑ 2,0 2,1 Colletta, Pietro. History of the Kingdom of Naples (1858). University of Michigan.
- ↑ «The Battle of Tolentino > Joachim Murat». Tolentino815.it. 7 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-02-01. https://web.archive.org/web/20080201080647/http://www.tolentino815.it/paginaeng2949.aspx.
- ↑ Blanch, L. Luigi de' Medici come uomo di stato e amministratore. Archivio Storico per le Province Napoletane. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2010. (Ανακτήθηκε 26 Απριλίου 2011)
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 «Sicilian History». Dieli.net. 7 Οκτωβρίου 2007. http://www.dieli.net/SicilyPage/History/SicilianHist.html.
- ↑ «Alfonso V, or Alfonso el Magnánimo». Britannica.com. 7 Οκτωβρίου 2007. http://www.britannica.com/eb/topic-14661/Alfonso-V.
- ↑ «Charles of Bourbon – the restorer of the Kingdom of Naples». RealCasaDiBorbone.it. 7 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-09-26. https://web.archive.org/web/20090926150113/http://www.realcasadiborbone.it/uk/archiviostorico/cs_04.htm.
- ↑ «The Parthenopean Republic». Faculty.ed.umuc.edu. 7 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2001-03-06. https://web.archive.org/web/20010306191407/http://faculty.ed.umuc.edu/~jmatthew/naples/Parthenopean_Republic.html.
- ↑ «Austria Naples - Neapolitan War 1815». Onwar.com. 7 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2001-07-31. https://web.archive.org/web/20010731220756/http://www.onwar.com/aced/data/november/neapolitan1815.htm.
- ↑ «Ferdinand IV King of Naples and Sicily (Ferdinand I as King of the Two Sicilies)». RealCasaDiBorbone.it. 7 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2006-12-29. https://web.archive.org/web/20061229161058/http://www.realcasadiborbone.it/uk/archiviostorico/cs_05.htm.
- ↑ «Joachim Murat,». Emeliefr.club.fr. 7 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-10-24. https://web.archive.org/web/20081024043516/http://ameliefr.club.fr/E-Murat.html.
- ↑ Η σημαία αυτή υιοθετήθηκε επίσης από το Βασίλειο της Νάπολης από το 1738
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα ιστορικό θέμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |