Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας

Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας
βασιλιάς της Αραγωνίας;
Περίοδος	18 Ιουλίου 1164 – 25 Απριλίου 1196
Προκάτοχος	Πετρονίλα της Αραγωνίας
Διάδοχος	Πέτρος Β΄ της Αραγωνίας
κόμης της Βαρκελώνης
Περίοδος	18 Ιουλίου 1164 – 25 Απριλίου 1196
Προκάτοχος	Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Βαρκελώνης
Διάδοχος	Πέτρος Β΄ της Αραγωνίας
κόμης της Προβηγκίας
Περίοδος	1166 - 1173
Προκάτοχος	Ντους Β΄ της Προβηγκίας
Διάδοχος	Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Γ΄ της Προβηγκίας
Γέννηση	Μάρτιος 1157; Ουέσκα
Θάνατος	25 Απριλίου 1196 (ετών 39); Περπινιάν
Τόπος ταφής	Μονή Πομπλέτ
Σύζυγος	Σάντσα της Καστίλης
Επίγονοι	Πέτρος Β΄ της Αραγωνίας; Κωνσταντία της Αραγωνίας; Αλφόνσος Β΄ της Προβηγκίας; Ελεονώρα; Σάντσα της Αραγωνίας; Φερδινάνδος
Οίκος	Οίκος της Βαρκελώνης
Πατέρας	Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Βαρκελώνης
Μητέρα	Πετρονίλα της Αραγωνίας
Απασχόληση	τροβαδούρος, ποιητής, συνθέτης και Βασιλιάς
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας ή Αλφόνσος Α΄ ο Τροβαδούρος (ισπ. Alfonso II de Aragón, Ουέσκα, 1157-1196) ήταν ο πρώτος Βασιλιάς της Αραγωνίας από τον Οίκο της Βαρκελώνης, Κόμης της Βαρκελώνης (1164-1196) και Κόμης της Προβηγκίας (1166-1173).^[1]^[2]^[3]^[4]^[5] Ο Αλφόνσος Β΄ ήταν γιος του Ραϊμόνδου Βερεγγάριου Δ΄ της Βαρκελώνης και της Πετρονίλας της Αραγωνίας. Στην Προβηγκία παρέδωσε την εξουσία στον μικρότερο αδερφό του Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Γ΄ (1173).^[6] Η βασιλεία του έχει χαρακτηριστεί από ρομαντικούς και εθνικιστές ιστορικούς σαν «Η ενότητα των Πυρηναίων» λόγω της έντονης προσπάθειες που έκανε να ενώσει όλες τις περιοχές γύρω από τα Πυρηναία υπό την εξουσία του Οίκου της Βαρκελώνης.[6]

Συμμαχία με την Καστίλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας και η σύζυγός του Σάντσα με τις γυναίκες της αυλής γύρω τους

Ο Αλφόνσος Β΄ είχε βαπτιστεί με δυο ονόματα «Αλφόνσος» και «Ραμόν», ο ίδιος ωστόσο προτίμησε να ανέβει στον θρόνο με το όνομα Αλφόνσος λόγω της μεγάλης λατρείας που υπήρχε στο Βασίλειο της Αραγωνίας για τον βασιλιά Αλφόνσο τον Μαχητή.^[7] Τη μεγαλύτερη περίοδο της βασιλείας του συμμάχησε με τον Βασιλιά της Καστίλης Αλφόνσο τον Ευγενή για να πολεμήσει με το Βασίλειο της Ναβάρρας και τους Μαυριτανούς στον νότο. Συμμετείχε στη Ρεκονκίστα και έφθασε μέχρι το Τερουέλ κατακτώντας το σημαντικότερο οχυρό στον δρόμο για τη Βαλένθια (1171).

Οι βασιλείς της Καστίλης και της Αραγωνίας πέρα από τα κοινά ενδιαφέροντα δημιούργησαν ισχυρή συμμαχία μεταξύ τους, ο Αλφόνσος ο Τροβαδούρος παντρεύτηκε στη Σαραγόσα τη Σάντσα της Καστίλης αδελφή του βασιλιά Σάντσο του Επιθυμητού.^[8] Οι δυο βασιλείς συναντήθηκαν στην Καθόρλα (1179) και συμφώνησαν να μοιράσουν τις κατακτήσεις τους στις κοιλάδες του ποταμού Σεγούρα, οι νότιες περιοχές όπως η Ντένια περιήλθαν στην Αραγωνία. Συναντήθηκε με τον Σάντσο ΣΤ΄ της Ναβάρρας και συμφώνησαν με τη «Συνθήκη της Σανγκουέζα» (1168) να μοιράσουν μεταξύ τους την Ταϊφά της Λισαβόνας και τη Μούρθια.

Κατακτήσεις βόρεια των Πυρηναίων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η υπογραφή του Αλφόνσου Β΄ της Αραγωνίας στην ίδια μορφή με του γιου του Πέτρου

Την εποχή του Αλφόνσου Β΄ η κυριαρχία της Αραγωνίας βόρεια από τα Πυρηναία έφτασε στο μέγιστο σημείο της, αυτό δείχνουν οι στενές σχέσεις που είχαν η Αραγωνία, η Βαρκελώνη και η Οξιτανία με το Στέμμα της Αραγωνίας. Το βασίλειο του ενσωμάτωσε όχι μονάχα την Προβηγκία που κατέκτησε από την ανήλικη ξαδέλφη του Ντους Β΄ της Προβηγκίας (1166) αλλά επίσης τη Σερδάνια (1168) και τη Ρουσιγιόν (1172).^[9]^[10] Η εμπλοκή του στις υποθέσεις της Λανγκντόκ που θα κοστίσει τη ζωή στον διάδοχο του Πέτρο Β΄ θα φέρει στον ίδιο μεγάλη ευημερία με εμπορική έκρηξη στην περιοχή και εποικισμό νέων κατοίκων από τα νότια. Από το 1186 είχε αρχίσει να μεταφέρει την εξουσία του και στη Σαρδηνία ιδιαίτερα στο τοπικό πριγκιπάτο της Αρμπορέα. Ο Αλφόνσος ο Τοβαδούρος βοήθησε μια ξαδέλφη του χήρα του πρίγκιπα Μπάρισον Α΄ να ανεβάσει στο πριγκιπάτο τον Ούγο εγγονό από τη μεγαλύτερη κόρη της που βρισκόταν σε σύγκρουση με τον Πέτρο.

Δωρεές σε μοναχούς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλφόνσος Β΄ έκανε μεγάλες δωρεές σε μοναχούς από το Τάγμα των Κιστερκιανών στις όχθες του ποταμού Έβρου στην περιοχή της Αραγωνίας. Το «Μοναστήρι της Πέτρας» (ντε Πιέδρα) ιδρύθηκε στις όχθες του ποταμού Πιέδρα με 13 μοναχούς που μεταφέρθηκαν από τη Μονή Πομπλέτ, ήταν το πρώτο Κιστερκιανό αβαείο στην περιοχή (1194). Το μοναστήρι της Ρουέντα που ιδρύθηκε αργότερα (1102) με τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες της εποχής χρησιμοποίησε το νερό του ποταμού με στόχο την παραγωγή θέρμανσης. Ο Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας πέθανε στο Περπινιάν (1196).

Τροβαδούρος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλφόνσος Β΄ ήταν περίφημος τροβαδούρος, έγραψε πολλές μπαλάντες και είχε στενές σχέσεις με τον Άγγλο βασιλιά Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Ένας στίχος που είχε συντεθεί από τον ίδιο αποτελεί θέμα της ποιητικής συλλογής σχετικά με τον προβληματισμό σχετικά με το πόσο είναι ατιμωτικό για μια γυναίκα να έχει εραστή έναν πλουσιότερο άντρα.^[11] Οι ερωτικές σχέσεις του Αλφόνσου Β΄ έγιναν αντικείμενο πολλών τροβαδούρων σχετικά με την απόφαση του να προτιμήσει να παντρευτεί μια φτωχή πριγκίπισσα από το βασίλειο της Καστίλης αντί για την Ευδοκία Κομνηνή του Μονπελιέ, την πάμπλουτη ανιψιά του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνού.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο τάφος του Αλφόνσου Β΄ της Αραγωνίας στη Μονή Πομπλέτ

Με τη σύζυγό του Σάντσα της Καστίλης απέκτησε:

Πέτρος Β΄ π.1175-1213, βασιλιάς της Αραγωνίας.
Κωνσταντία 1179-1222, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Ίμρε της Ουγγαρίας και σε δεύτερο γάμο τον Φρειδερίκο Β΄ της Γερμανίας.
Αλφόνσος Β΄ 1180-1209, κόμης της Προβηγκίας.
Ελεονώρα 1182-1226, παντρεύτηκε τον Ραϋμόνδο ΣΤ΄ της Τουλούζης.
Ραϋμόνδος-Βερεγγάριος, πέθανε σε βρεφική ηλικία
Σάντσα 1186-1241, παντρεύτηκε τον Μάρτιο του 1211 τον Ραϋμόνδο Ζ΄ κόμη της Τουλούζης.
Φερδινάνδος 1190-1249, Κιστερκιανός μοναχός και ηγούμενος του Μοντεαραγόν.
Ντούλτσια, μοναχή στο μοναστήρι της Σιχένα.

Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

[1] ttps://books.google.gr/books?id=Znm_7xrldpwC&pg=PA630&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false

[2] "Alfonso II el Casto, hijo de Petronila y Ramón Berenguer IV, nació en Huesca en 1157;". Cfr. Josefina Mateu Ibars, María Dolores Mateu Ibars (1980). Colectánea paleográfica de la Corona de Aragon: Siglo IX-XVIII, σ.546

[3] ttp://www.derechoaragones.es/es/catalogo_imagenes/grupo.cmd?path=1457

[4] ttps://web.archive.org/web/20120320120610/http://www.seacex.es/Spanish/Publicaciones/126/corona_aragon_05_aprox.pdf

[5] ttp://www.derechoaragones.es/i18n/catalogo_imagenes/grupo.cmd?path=1457&forma=&presentacion=pagina&forma=&posicion=216&accion_ir=Ir%20Ubieto%20

[6] ttps://books.google.gr/books?id=FQJXAAAAMAAJ&client=firefox-a&pg=PA11&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false

[7] Luis Suárez Fernández (1976). Historia de España Antigua y Media. Madrid: Rialp, σ. 599

[8] ttps://web.archive.org/web/20120316113146/http://www.derechoaragones.es/es/catalogo_imagenes/grupo.cmd?posicion=238&path=1457&forma=&presentacion=pagina

[9] ttps://books.google.gr/books?id=FQJXAAAAMAAJ&client=firefox-a&pg=PA11&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false

[10] Gerardo II of Rosellon (1164–1174) willed in his testament that "the entire Rosellon I give to my lord the king of Aragón" for the loyalty that he had in his sovereign, Alphonso II, who was immediately recognized as king in Perpignan. See José Ángel Sesma Muñoz (2000). La Corona de Aragón. Zaragoza: CAI (Colección Mariano de Pano y Ruata, 18), σσ. 59–60.

[11] Ruth Harvey and Linda Paterson. "The Troubadour Tensos and Partimens. A Critical Edition", Κέιμπριτζ 2010, σσ. 699-705

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]