Γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου1915 στη Θεσσαλονίκη και έγινε γνωστός ως ποδοσφαιριστής του Άρη. Είχε άλλα 8 αδέλφια, από τα οποία τα 5 ήταν επίσης αθλητές του Άρη. Οι αδελφοί του Κώστας και Νικηφόρος ήταν μάλιστα συμπαίκτες του στον Άρη καθώς και στην Εθνική Ομάδα.
Έπαιξε με τον Άρη για πρώτη φορά τη σεζόν 1931-32 και σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1949. Στην πολύ επιτυχημένη καριέρα του με τον Άρη κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος του 1932 και του 1946, τα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης 1934, 1938, 1946 και 1949, το πρωτάθλημα Βορείου Ομίλου 1935 ενώ συμμετείχε με τον Άρη και στον τελικό του κυπέλλου του 1940.[1] Στο πρωτάθλημα του 1946 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και οδήγησε τον Άρη στον τρίτο του τίτλο, όντας ο μεγάλος ηγέτης και πρωταγωνιστής της ομάδας.
Ένας τραυματισμός του στον φιλικό αγώνα με την ΑυστριακήΒίνερ στις 19 Ιανουαρίου1949, τον οδήγησε σε μήνες αποθεραπείας και στην τελική του αποχώρηση από τους αγωνιστικούς χώρους.[2] Στην τελετή έναρξης του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης του 1949-50, πραγματοποίησε την τελευταία του παρουσία ως ποδοσφαιριστής του Άρη, όντας σημαιοφόρος του συλλόγου.
Χρίστηκε επτά φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας Ανδρών και σκόραρε πέντε φορές. Πρώτη του συμμετοχή στις 17 Μαΐου του 1936 στο Βουκουρέστι, όπου η Εθνική Ελλάδος ηττήθηκε με 5-2 από την αντίστοιχη της Ρουμανίας για το Βαλκανικό Κύπελλο,[3] ενώ η τελευταία φορά που φόρεσε τη γαλανόλευκη φανέλα ήταν στις 23 Απριλίου του 1948 στο εντός έδρας φιλικό με την Τουρκία ως αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος, όπου και σκόραρε το μοναδικό της τέρμα (1-3).[4]
Όταν σταμάτησε ως παίκτης, έγινε προπονητής και κάθισε στον πάγκο του Άρη (1953-54, 1958-59, 1961-62), του ΠΑΟΚ (1956-57), του Απόλλωνα Καλαμαριάς (1960-61), του Πιερικού (Β' εθνική το 1961-62) και της Νίκης Βόλου (1963-64).
Συνέντευξη του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή του Άρη, Κλεάνθη Βικελίδη στην ΕΡΤ, 1976 (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)