Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σεξοκωμωδία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η σεξοκωμωδία, ή ερωτική κωμωδία είναι ένα είδος στο οποίο η κωμωδία υποκινείται από σεξουαλικές και ερωτικές σχέσεις. Αν και ο όρος "σεξοκωμωδία" χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει έργα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, υπάρχυν λογοτεχνικά έργα όπως αυτά του Οβίδιου[1] και του Βοκάκιου[2] που μπορούν να θεωρηθούν σεξοκωμωδίες.

Η σεξοκωμωδία άκμασε στην αγγλική κωμωδία της Παλινόρθωσης του 17ου αιώνα. Από το 1953 έως το 1965, το Χόλιγουντ κυκλοφόρησε μια σειρά από ερωτικές κωμωδίες, με πρωταγωνιστές όπως Ντόρις Ντέι, Τζακ Λέμον και Μέριλιν Μονρόε. Στο Ηνωμένο Βασίλειο κυκλοφόρησε μια σειρά από σεξοκωμωδίες κατά τη δεκαετία του 1970, ιδιαίτερα αυτές της σειράς Carry On. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε το 1978 το Ένα τρελό... τρελό θηριοτροφείο, το οποίο ακολουθήθηκε από μια μακρά σειρά εφηβικών σεξοκωμωδιών στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπως Πόρκις: Γρανίτα αμερικάνα, Πάρτι για εργένηδες και Οι σκοτεινές μπίζνες ενός πρωτάρη. Άλλες χώρες με σημαντική παραγωγή σεξοκωμωδιών είναι η Αργεντινή, (comedia picaresca), η Βραζιλία (pornochanchada), η Ιταλία (commedia sexy all'italiana) και το Μεξικό (sexicomedias).

Αρχαιότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και το είδος του αρχαίου ελληνικού σατυρικού δράματος περιείχε σεξουαλικά στοιχεία, η γνωστότερη ίσως αρχαία κωμωδία με σχετικό θέμα είναι η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (411 π.Χ.), στην οποία ο χαρακτήρας του τίτλου πείθει τις Ελληνίδες να διαμαρτυρηθούν για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο στερώντας από τους άνδρες το σεξ.[3] Η πλοκή "αγόρ συναντά κορίτσι" που χαρακτηρίζει τη δυτική σεξοκωμωδία έχει τις ρίζες της στον Μένανδρο (343–291 π.Χ.), ο οποίος διαφέρει από τον Αριστοφάνη λόγω της εστίασής του σε ζητήματα ερωτοτροπίας και γάμου ατόμων από τα μεσαία στρώματα παρά στην κοινωνική και πολιτική σάτιρα.[4]

Ο διάδοχός του, Πλαύτος, ο Ρωμαίος θεατρικός συγγραφέας του οποίου οι κωμωδίες ενέπνευσαν το μιούζικαλ A Funny Thing Happened on the Way to the Forum, βασίζει συχνά τις πλοκές του σε σεξουαλικές καταστάσεις.[5] Η δημοτικότητα των κωμωδιών του Πλαύτου είχε μεγάλη επιρροή στη δημιουργία της σεξοκωμωδίας καταστάσεων.[6]

Σεξοκωμωδίες της Παλινόρθωσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι σεξοκωμωδίες της Παλινόρθωσης προϋπήρχαν των αντίστοιχης θεματολογίας πινάκων του Ουίλιαμ Χόγκαρθ A Rake's Progress (τρίτος πίνακας, 1732–35).

Κατά τη δεκαετία 1672–1682, η σεξοκωμωδία με έργα όπως Η σύζυγος από την επαρχία (1675) άκμασε ως μέρος της αναβίωσης του θεάτρου στην Αγγλία που προέκυψε από την Παλινόρθωση των Στιούαρτ.[7] Πρόδρομοι της μόδας αυτή ήταν τα An Evening's Love (1668) του Τζον Ντράιντεν και The Amorous Widow του Τόμας Μπέτερτον (περίπου 1670).[8] Το σεξουαλικό περιεχόμενο των έργων αυτών ευνοήθηκε από την παρουσία γυναικών ηθοποιών, σε αντίθεση με τους αμιγώς ανδρικούς θιάσους της ελισαβετιανής σκηνής.[9] Ο κύριος χαρακτήρας ήταν συχνά ένας άσωτος ή ελευθεριάζων ματαιόδοξος άνδρας.[10] Η μοιχεία ήταν κεντρικό θέμα και το ζευγάρι ενίοτε πιανόταν απ' αυτοφώρω.[11] Τα έργα αυτά χαρακτηρίζονται συχνά από σεξουαλικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, «υπερβολικό ανδρισμό» και μια επιφανειακά αθώα ηρωίδα που, ωστόσο, είναι δελεαστική.[12] Από αυτό το θεατρικό περιβάλλον προήλθε η πρώτη γυναίκα της δυτικής παράδοσης που ήταν επαγγελματίας θεατρική συγγραφέας, η Άφρα Μπεν (Το καρναβάλι του έρωτα).

Η σεξοκωμωδία αγκαλιάζει ένα βασίλειο του θεάτρου στο οποίο οι γυναίκες μπορούν να συμμετάσχουν. Ο πόλεμος γίνεται με βλέμματα και φλερτ, εξυπνάδα και ομορφιά, χειραγώγηση και επιθυμία. Και σε αυτήν τη μάχη, οι γυναίκες συχνά κερδίζουν — έστω κι αν η νίκη είναι καμιά φορά ισόπαλη.[13]

Παρουσιάζοντας την αποπλάνηση και τη μοιχεία ως αστεία, εκείνες οι σεξοκωμωδίες καταλάγιασαν ηθικές ανησυχίες σχετικές με αυτά τα θέματα.[14] Ένα ανοιχτό ερώτημα είναι κατά πόσο τα έργα που απεικονίζουν ελευθεριάζουσα συμπεριφορά υποστηρίζουν αυτόν τον τρόπο ζωής ή τον κρατούν ανοιχτό στη σάτιρα και την κριτική.[15]

Μετά την κύρια μόδα της σεξοκωμωδίας της Παλινόρθωσης, ο Ουίλιαμ Κόνγκριβ επανέφερε και επανεφηύρε τη φόρμα και η κωμωδία αυτού του είδους παρέμεινε δημοφιλής μέχρι τον 18ο αιώνα.[16]

Σύγχρονη σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αμερικανική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστορικός κινηματογράφου Τάμαρ Τζέφερς Μακντόναλντ εντοπίζει την περίοδο από το 1953 έως το 1965 ως μια εποχή όπου η σεξοκωμωδία έγινε το βασικό είδος ρομαντικής κομεντί στο Χόλιγουντ.[17] Ισχυρίζεται ότι το 1953 ήταν μια χρονιά-κλειδί καθώς οι παραγωγοί της ταινίας Το γαλάζιο φεγγάρι αμφισβήτησαν τους κανόνες του Κώδικα Χέιζ ενάντια στη χρήση της λέξης «παρθένα», ο Χιου Χέφνερ δημιύργησε το περιοδικό Playboy και ο σεξολόγος Άλφρεντ Κίνσεϊ επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι οι γυναίκες έκαναν σεξ πριν από τον γάμο. Σε ταινίες με χαρακτήρες πλεϊμπόι, τους οποίους ερμήνευαν ηθοποιοί όπως ο Ροκ Χάτσον και ο Τόνι Κέρτις, οι πρωταγωνιστές προσπαθούσαν να ρίξουν στο κρεβάτι γυναίκες που επιθυμούσαν να παντρευτούν. Αυτοί οι ρόλοι ενσαρκώνονταν από ηθοποιούς όπως η Ντόρις Ντέι και η Μέριλιν Μονρόε. Το κεντρικό ερώτημα της ταινίας φαίνεται να είναι "θα το κάνει ή όχι;», αλλά στο τέλος, ο άντρας ερωτευόταν το «κορίτσι» και ενίοτε συμφωνούσε να την παντρευτεί. Αξιοσημείωτες σεξοκωμωδίες αυτής της περιόδου είναι Μερικοί το προτιμούν καυτό, Η γκαρσονιέρα, Γλυκιά μου Ίρμα, Τα απόρρητα της κρεβατοκάμαρας, Επτά χρόνια φαγούρα, Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές και Γύρισε πίσω, αγάπη μου. Σύμφωνα με την Μακντόναλντ, μέχρι το 1965, βρισκόταν σε εξέλιξη η σεξουαλική επανάσταση, οπότε το ερώτημα "θα το κάνει ή όχι;" δεν μπορούσε πλέον να λειτουργεί ως κεντρική δυναμική και οι κινηματογραφιστές προχώρησαν σε διαφορετικά θέματα.

Μπορεί επίσης να θεωρηθεί ότι η ταινία Ο πρωτάρης του 1967 είναι σεξοκωμωδία, επειδή η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τον κύριο χαρακτήρα, Μπέντζαμιν Μπράντοκ, που παρασύρεται και ξεκινά μια ερωτική σχέση με την οικογενειακή φίλη των γονών του, την κυρία Ρόμπινσον. Τη δεκαετία του '70, ταινίες όπως Όμορφα κορίτσια στη γραμμή, The Chicken Chronicles, The Swinging Cheerleaders, Κορίτσια! Έχετε... πομ-πομ; και Οργισμένοι νέοι εμφανίζουν μερικά έως πολλά στοιχεία του υποείδους της σεξοκωμωδίας. Επίσης, το υποείδος έχει ενίοτε κοινά στοιχεία με το είδος των ιστοριών ενηλικίωσης.

Το 1978, η κινηματογραφική επιτυχία Ένα τρελό... τρελό θηριοτροφείο οδήγησε στην κυκλοφορία μιας σειράς από σεξοκωμωδίες στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Το Θηριοτροφείο περιείχε πολλές σκηνές που θα γίνονταν εμβληματικές και συχνά θα παρωδούνταν, όπως η σκηνή όπου ο Μπλούτο (Τζον Μπελούσι) γίνεται ηδονοβλεψίας κατασκοπεύοντας τη μαξιλαρομαχία ημίγυμνων μελών μιας κολεγιακής αδελφότητας. Το 1981, η ταινία Πόρκις: Γρανίτα αμερικάνα εδραίωσε την ευρεία απήχηση της σεξοκωμωδίας. Αν και θα γινόταν η πέμπτη ταινία με τα υψηλότερα κέρδη της χρονιάς, δεν εκτιμήθηκε από τους κριτικούς, πολλοί από τους οποίους την κατηγόρησαν ότι εξευτελίζει τις γυναίκες και τις παρουσιάζει ως σεξουαλικά αντικείμενα. Η ταινία θα οδηγούσε σε τρία σίκουελ και από πολλούς θεωρείται η πρώτη του υποείδους "εφηβικών" σεξοκωμωδιών. Άλλα παραδείγματα αυτού του τύπου ταινιών της ίδιας είναι Η εκδίκηση των νερτζ, Χοτ ντογκ, κάτι παραπάνω απο λουκάνικο, Η τελευταία Αμερικάνα παρθένα, Losin' It, Οι σκοτεινές μπίζνες ενός πρωτάρη, Το ξεπέταγμα, Πάρτι για εργένηδες, Once Bitten, Πλακατζήδες και μπουμπούκια, Ντροπαλή και ερωτευμένη, Κυνηγώντας το σίγουρο κρεβάτι, Η σαραντάρα και ο πρωτάρης, Χαμός στο κρεβάτι μου, Ερωτικά μαθήματα στο παρθεναγωγείο και Private Resort.

Μια άλλη εφηβική κωμωδία της δεκαετίας του '80, στην οποία πρωταγωνιστούν νέοι ηθοποιοί , είναι Τα νυμφίδια.

Αν και δεν θεωρείται ευρέως «σεξοκωμωδία», η κριτική και οικονομική επιτυχία του 1998 Κάτι τρέχει με τη Μαίρη έχει πολλές στιγμές που έχουν εισέλθει στο λεξιλόγιο της ποπ κουλτούρας, ιδιαίτερα η διαβόητη σεκάνς στην οποία ο Τεντ Στρέχμαν (Μπεν Στίλερ), μετά από μια σκηνή αυνανισμού, ανακαλύπτει ότι έχει σπέρμα από το αυτί του. Η Μαίρη (Κάμερον Ντίαζ), θεωρώντας το τζελ μαλλιών, το πιάνει αδιάφορα και το βάζει στα μαλλιά της.

Έναν χρόνο αργότερα, η ταινία American Pie αναβιώνει το υποείδος της «εφηβικής σεξοκωμωδίας». Στην ταινία, μια ομάδα μαθητών λυκείου συμφωνούν να χάσουν την παρθενιά τους πριν αποφοιτήσουν. Η πιο διάσημη σκηνή της ταινίας (από την οποία πήρε και τον τίτλο της) δείχνει έναν από τους μαθητές, τον Τζιμ (Τζέισον Μπιγκς), να συνουσιάζεται με μια φρέσκια μηλόπιτα μετά από τη συμβουλή ενός φίλου. Την ταινία ακολούθησαν πολλές συνέχειες και spin-off ταινίες, με διάφορα επίπεδα οικονομικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας, εγκαινιάζοντας ένα δεύτερο κύμα αμερικανικής σεξοκωμωδίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Ένα τρίτο κύμα αμερικανικής σεξοκωμωδίας εμφανίστηκε στα μέσα και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της δεκαετίας του 2010 με μια σειρά από επιτυχημένες σεξοκωμωδίςς του Τζαντ Άπατοου και των συνεργατών του. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Άπατοου το 2005 με τίτλο Παρθένος, ετών 40 έχει κεντρικό χαρακτήρα τον Άντι Στίλτσερ (Στιβ Καρέλ) ο οποίος παλεύει με τις πιέσεις να φτάσει στην ηλικία των 40 χωρίς ποτέ να «το κάνει». Αν και η ταινία περιείχε χοντροκομμένο σεξουαλικό χιούμορ, επαινέθηκε από τους κριτικούς για το υποβόσκον ρομαντικό μήνυμά της.[18] Μια άλλη ταινία που σχετίζεται με τον Άπατοου, Superbad, χρησιμοποίησε πολλά παρόμοια μοτίβα από κλασικές "εφηβικές" σεξοκωμωδίες του παρελθόντος.

Κάποιες σεξοκωμωδίες της δεκαετίας του 2010 είναι το The To Do List, η εφηβική τηλεοπτική σειρά Big Mouth και το Yes, God, Yes.[19]

Το 2023, κυκλοφόρησε το Μαθήματα αποπλάνησης του Τζιν Στουπνίτσκι, που επίσης ακροβατεί ανάμεσα στην ταινία ενηλικίωσης και τη σεξοκωμωδία, με τους Τζένιφερ Λόρενς, Άντριου Φέλντμαν και Μάθιου Μπρόντερικ. Κεντρικός χαρακτήρας είναι μια κοπέλα που απαντά σε μια αγγελία ενός υπερπροστατευτικού ζεύγους που αναζητά κάποια για να «κάνει άντρα» τον 19χρονο γιο του.[20]

Βρετανική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Μαγκίλιβρεϊ, το Ένα κορίτσι να το πιεις στο ποτήρι (1961) ήταν η πρώτη βρετανική σεξοκωμωδία.[21] Η ταινία The Naked World of Harrison Marks (1966) κινήθηκε μεταξύ ντοκιμαντέρ με θέμα τον γυμνισμό και των μεταγενέστερων σεξοκωμωδιών. Η αγάπη του Τζορτζ Χάρισον Μαρκς για το μιούζικ χολ και το χονδροειδές χιούμορ ενσαρκώθηκε σε αυτό το πλαστό βιογραφικό ντοκιμαντέρ.

Ο τελευταίος πρωταγωνιστικός ρόλος του Νόρμαν Γουίζντομ ήταν στην ταινία Νόρμαν, ο βασιλιάς των χίπις (1969), μια σεξοκωμωδία που γυρίστηκε από τον Τόνι Τένσερ. Ειδικεύτηκε στην παραγωγή ταινιών Exploitation και το 1966 ίδρυσε δική του εταιρεία παραγωγής με την επωνυμία Tigon British Film Productions.[22] Στην ταινία, αφήνει τη γυναίκα του και τα παιδιά του για να πάει επαγγελματικό ταξίδι και κάνει σχέση με μια κοπέλα, την οποία υποδύεται η Σάλι Γκίζον.[23] Υπάρχουν δύο εκδοχές της ταινίας: η 98λεπτη κομμένη έκδοση κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ η χωρίς λογοκρισία έκδοση (διάρκειας 105 λεπτών) με γυμνές σκηνές, κυκλοφόρησε στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Το Percy είναι μια ταινία που σκηνοθέτησε ο Ραλφ Τόμας με πρωταγωνιστές τους Χάιγουελ Μπένετ, Ντένομ Έλιοτ, Έλκε Σόμερ και Μπριτ Έκλαντ. Η ταινία αφορά μια επιτυχημένη μεταμόσχευση πέους. Ένας αθώος και ντροπαλός νεαρός (Μπένετ) του οποίου το πέος ακρωτηριάζεται μετά από ατύχημα, ξυπνά μετά από την εγχείρηση και ανακαλύψει ότι το πέος του έχει αντικατασταθεί από ένα πολύ μεγάλο, το οποίο ανήκε σε έναν γυναικοκατακτητή. Το υπόλοιπο της ταινίας δείχνει τον νέο ιδιοκτήτη του πέους να ακολουθεί τα βήματα του προκατόχου του και γνωρίζει όλες τις γυναίκες που μπορούν να το αναγνωρίσουν.

Για να συμβαδίσει με την εποχή, ο παραγωγός της σειράς Carry On, Πίτερ Ρότζερς, είδε την ταινία του Τζορτζ Σίγκαλ Loving (1970) και πρόσθεσε τις δύο αγαπημένες του λέξεις στον τίτλο, που έγινε Carry On Loving (Θεότρελοι γαμπροί, νύφες για κλάματα, 1970) την εικοστή ταινία της σειράς.[24] Ακολούθησε το Carry On Girls (1973), με βάση έναν διαγωνισμό ομορφιάς τύπου Μις Κόσμος. Επόμενη στη σειρά ήταν το Carry On Dick (1974), με πιο τολμηρό χιούμορ.[25]

Έχει σχολιαστεί ότι ιστορικά, καθοριστικό χαρακτηριστικό των περισσότερων βρετανικών σεξοκωμωδιών –ιδιαίτερα μετά την ελαφρά χαλάρωση της λογοκρισίας στις αρχές της δεκαετίας του 1970– είναι ότι δεν ήταν «ούτε σέξι ούτε κωμωδίες».[26]

Η σειρά Confessions

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σειρά Confessions αποτελούνταν από τέσσερις σεξοκωμωδίες που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 1970 με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Άσκγουιθ. Οι ταινίες της σειράς είναι Εξομολογήσεις ενός ηδονοβλεψία, Κώδιξ ερωτικής κυκλοφορίας, Πονηριές και Confessions from a Holiday Camp — αφορούν τις ερωτικές περιπέτειες του Τίμοθι Λι.

Σύντομα ήρθαν οι ταινίες της σειράς Adventures of..., σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Λονγκ, που ξεκίνησε με την ταινία Οι περιπέτειες ενός ταξιτζή, με πρωταγωνιστή τον Μπάρι Έβανς, και ακολούθησαν τα Ένας κόπανος στο κρεβάτο μου και Adventures of a Plumber's Mate, με πρωταγωνιστή τον μελλοντικό παραγωγό δίσκων Κρίστοφερ Νιλ. Ο Λονγκ ξεκίνησε την καριέρα του ως φωτογράφος πριν κάνει παραγωγή μικρού μήκους ταινιών στριπτίζ 8 χιλ. Από τα τέλη της δεκαετίας του '50, η καριέρα του Λονγκ στον κινηματογράφο μεγάλου μήκους κάλυπτε πλέον ολόκληρη την ιστορία των βρετανικών ταινιών σεξ και ως εκ τούτου αποτελεί παράδειγμα των διαφορετικών τάσεων και συμπεριφορών της. Το έργο του εκτείνεται από ταινίες γυμνού (Nudist Memories 1959), μέχρι ηθικολογικά ντοκιμαντέρ (Τυχοδιώκτες του έρωτα, 1970) μέχρι μια πιο χαλαρή στάση απέναντι στο θέμα (Naughty!, 1971) και κωμωδίες στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δεν του άρεσαν οι σκηνές σεξ και απέρριπτε την πορνογραφία, λέγοντας ότι δεν την έβρισκε ερεθιστική και ότι γύριζε την πλάτη του όταν γυρίζονταν τέτοιες σκηνές.[27]

Τα Carry Ons γίνονται σέξι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι βρετανικές σεξοκωμωδίες έγιναν μόδα το 1976, με την κυκλοφορία του Carry On England, όπου πρωταγωνιστούσαν οι Τζούντι Γκίζον, Πάτρικ Μόουερ και Νταϊάν Λάνγκτον. Στην ταινία, μια μεικτή πειραματική αντιαεροπορική πυροβολαρχία σε καιρό πολέμου κάνει έρωτα και όχι πόλεμο. Ωστόσο, η άφιξη του λοχαγού Μέλι δίνει τέλος στην άνετη ζωή τους και προκαλεί τρόμο.

Στο Carry On Emmannuelle, η πανέμορφη Εμμανουέλα Πρεβέρ δεν μπορεί να πείσει τον σύζυγό της να κάνουν σεξ. Πλαστή ταινία της σειράς Εμμανουέλα, η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ομώνυμη ηρωίδα (Σουζάν Ντανιέλ) και τις ανεπιτυχείς προσπάθειές της να κάνει έρωτα με τον σύζυγό της, Εμίλ (Κένεθ Ουίλιαμς), Γάλλο πρεσβευτή. Ο Εμίλ δίνει την άδεια στην Εμμανουέλα να κοιμάται με όποιον της αρέσει και η ασυδοσία της τη μετατρέπει σε διασημότητα και τακτική καλεσμένη τοκ σόου. Εντωμεταξύ, ο Θίοντορ Βαλεντάιν της ζητά να παντρευτούν. Αλλά η Εμμανουέλα επιμένει να διεγείρει τη σεξουαλική επιθυμία του συζύγου της με σχεδόν οποιοδήποτε κόστος. Αυτή ήταν η τελευταία από τις αρχικές ταινίες της σειρά Carry On.

Ταινίες Exploitation

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο παραγωγός και σκηνοθέτης Κένεθ Ρόουλς σημείωσε επιτυχία με τον Εραστή αμέσου δράσεως.[28] Η επόμενη ταινία του, με τίτλο Take an Easy Ride, υποτίθεται ότι είναι ταινία ενημέρωσης που προειδοποιεί το κοινό για τους κινδύνους του οτοστόπ, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ταινία Exploitation που δείχνει νεαρά κορίτσια να δέχονται σεξουαλική επίθεση και να δολοφονούνται (αν και ο Ρόουλς έχει πει ότι αναγκάστηκε να προσθέσει αυτές τις σκηνές κατόπιν αιτήματος του διανομέα της ταινίας).

Ταινίες όπως Dreams of Thirteen, Geilermanns Töchter - Wenn Mädchen mündig werden, Το ερωτικό καλοκαίρι της Έρρικας, Mrs. Stone's Thing, και Come Play With Me παίχτηκαν στο Σόχο του Λονδίνου και αλλού, αλλά μετά την άφιξη της κυβέρνησης της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1979 καταργήθηκε το 1985 ο φόρος Eady Levy που υποστήριξε τις εγχώριες ταινίες, σκοτώνοντας το είδος.

Γαλλική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορισμένες γαλλικές ταινίες ενηλικίωσης περιέχουν θέματα του μοντέρνου είδους "σεξοκωμωδία", όπως Το φύσημα της καρδιάς του Λουί Μαλ με τη Λέα Μασάρι.

Ιταλική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το commedia sexy all'italiana ("σεξοκωμωδία αλά ιταλικά"), επίσης γνωστό ως commedia scollacciata ή commedia erotica all'italiana, είναι ένα υποείδος της ιταλικής κομέντια αλ'ιταλιάνα. Τυπικά χαρακτηρίζεται τόσο από το άφθονο γυναικείο γυμνό και την κωμωδία, όσο και από την ελαφρότητα που δόθηκε στην κοινωνική κριτική που, αντίθετα, κυριαρχούσε στο κύριο είδος της commedia all'italiana.[29]

Ισπανική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χωρίς αμφιβολία, ο γνωστότερος Ισπανός σκηνοθέτης του είδους της σεξοκωμωδίας[30] είναι ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, με ταινίες όπως Ματαντόρ (1986),[31] Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (1988),[32] Κίκα (1993) και Δεν κρατιέμαι (2023).[33]

Ινδική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τη δεκαετία του 2010, πολλές ινδικές ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές έχουν γυριστεί στο είδος της σεξοκωμωδίας. Αρχικά, υπήρξε διστακτική αντίδραση απέναντί τους, αλλά ακολούθησε σταδιακή αποδοχή. Παραδείγματα του είδους είναι οι ταινίες Vicky Donor, Mastizaade, η σειρά ταινιών Masti, The Shaukeens, η σειρές ταινιών Pyaar Ka Punchnama και Kyaa Kool Hai Hum κλπ. Στην Ινδία από το 2016, υπάρχει ευρέως διαθέσιμη και προσιτή σύνδεση στο διαδίκτυο και αυτό έχει συμβάλει στην αύξηση της παραγωγής του είδους. Ωστόσο, η συντηρητική πολιτική και κοινωνική κουλτούρα που επικρατεί στη χώρα από το 2014 επικρίνουν ιδιαίτερα τις σεξοκωμωδίες. Παρά τις επικρίσεις αυτές, ο ρυθμός παραγωγής σεξοκωμωδίας δεν έχει επιβραδυνθεί.

Ιαπωνική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα Ιαπωνικά, οι ταινίες ή τηλεοπτικές εκπομπές σεξ αναφέρονται συχνά ως «oiroke» お色気 που μπορεί να μεταφραστεί ως «με απόχρωση». Οι «ροζ ταινίες» ピンク映画 είναι πιο έντονα σεξουαλικές ταινίες που γυρίζονται από ανεξάρτητα στούντιο για προβολή σε κινηματογραφικές αίθουσες ενηλίκων. Η παραδοσιακή λέξη για την κωμωδία είναι «kigeki» 喜劇. Κυκλοφόρησε στο Κιόγκεν, με σύντομα κωμικά έργα που παίζονταν σε θέατρα. Η λέξη «kigeki» χρησιμοποιείται επίσης στους τίτλους ορισμένων ταινιών της δεκαετίας του 1960, αλλά πιο πρόσφατα η δανεική λέξη «komedi» コメディ έχει γίνει ο συνηθισμένος τρόπος αναφοράς σε χιουμοριστικές ταινίες ή τηλεοπτικές εκπομπές.

Το 1959 ο σκηνοθέτης Κον Ιτζικάβα γύρισε μια διασκευή του μυθιστορήματος του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι Το κλειδί με τίτλο Ακόλαστη σάρκα, όπου ένας άντρας του οποίου οι δυνάμεις τον εγκαταλείπουν ανακαλύπτει ότι μπορεί να αποκαταστήσει το σφρίγος του κατασκοπεύοντας την κόρη του και τον αρραβωνιαστικό της, καταστρώνοντας ένα σχέδιο για να εμπλέξει και τη γυναίκα του . Το 1964, η κινηματογραφική μεταφορά από τον Γιασούζο Μαζουμάρα του μυθιστορήματος Σβάστικα του Τανιζάκι προσέγγισε το μελόδραμα μιας νοικοκυράς που ερωτεύεται μια νεότερη γυναίκα. Ο Σοχέι Ιμαμούρα γύρισε τον Πορνογράφο το 1966, παρωδώντας τη δράση μιας μικρής εταιρείας πορνογραφικών ταινιών.

Το 1970–1 οι Γιούτζι Τάνο και Ιζάο Χαγιάσι σκηνοθέτησαν μια σειρά από ταινίες βασισμένες στο manga του Γκο Ναγκάι Harenchi Gakuen. Το manga Kekkou Kamen του Ναγκάι έχει επίσης προσαρμοστεί σε ταινία και σε πολλά πρωτότυπα βίντεο. Ο Νοριφούμι Σουζούκι έχει σκηνοθετήσει μια σειρά από σεξοκωμωδίες, όπως Ero Shogun to Juuichinin no Aishou (1972) και Onsen Mimizu Geisha (1972).

Ο Γιοσιμίτσου Μορίτα έχει σκηνοθετήσει μια σειρά από κωμωδίες όπως No You na Mono (1981), Maru Hon Uwasa no Sutorippaa (1982) και Ai to Heisei no Iro Otoko (1989). Η ταινία του Τακέσι Κιτάνο Θα πάρετε κάτι; έχει θέμα την αναζήτηση του σεξ. Η σειρά Roman Porno του Nikkatsu είναι γεμνικά αρκετά σοβαρή, ενώ η ταινία Pinku katto: Futoku aishite fukaku aishite του Μορίτα έχει περιγραφεί ως κωμωδία.

Πρόσφατα υπήρξε μια πληθώρα σεξοκωμωδιών ενηλικίωσης, π.χ. Oppai barê με τη Χάρουκα Αγιάζε και διασκευές των manga Tokyo Daigaku Monogatari, Ibitsu και Moteki.

Το ιαπωνικό τηλεοπτικό δράμα του 2003 Stand Up! με πρωταγωνιστή τον Καζουνάρι Νινομίγια είναι η ιστορία τεσσάρων παρθένων αγοριών και μοιάζει κάπως με τις αμερικανικές σεξοκωμωδίες της δεκαετίας του 1980.

Ισραηλινή σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ισραηλινή σειρά σεξοκωμωδιών Γρανίτα από λεμόνι (εβραϊκά: Eskimo Limon) έκανε θραύση στην εποχή της, από το 1978, με την πρώτη ταινία της σειράς με τίτλο Γρανίτα από λεμόνι (έκοψε 1.268.000 εισιτήρια στο Ισραήλ και 2.700.000 εισιτήρια στη Δυτική Γερμανία), που ακολουθήθηκε από τις Γρανίτα από λεμόνι Νο 2 (1979), Γρανίτα από λεμόνι νο 3 (1981), Γρανίτα από λεμόνι νο 4 (1982), Γρανίτα από λεμόνι νο 5 (1984), Βίρα τις άγκυρες - Γρανίτα από λεμόνι Νο 6 (1985), Ahava Tzeira (1987) and Blues La-Kayitz (1988). Οι ταινίες αυτές ασχολούνταν με τις περιπέτειες μιας παρέας εφήβων, του Μπέντζι, του Μπόμπι και του Χιούι, που έμπλεκαν σε κωμικές καταστάσεις κατά την απόπειρα να αποκτήσουν τις πρώτες τους σεξουαλικές εμπειρίες. Η σειρά προβλήθηκε μεταγλωττισμένη γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία, ήταν υποψήγια για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1979 και θεωρείται πλέον καλτ.[34][35][36] Οι πτώτες ταινίες της σειράς γνώρισαν επιτυχία και στις ΗΠΑ, όπου οδήγησαν στο αμερικανικό ριμέικ Η τελευταία αμερικάνα παρθένα (1982) του Μπόαζ Ντέιβιντσον.[37] Δεν είναι τυχαία ότι, στην ελληνική αγορά, η κυκλοφορία της μεγάλης αμερικανικής επιτυχίας Porky's (1981) έγινε με τον τίτλο Πόρκις: Γρανίτα αμερικάνα, παραπέμποντας το κοινό στη θεματολογία των σεξοκωμωδιών της σειράς.

Ελληνική σεξοκωμωδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το υποείδος της σεξοκωμωδίας λειτούργησε στην εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή (και, αργότερα, στην παραγωγή βιντεοκασετών) κυρίως με τη μορφή διασκευών επιτυχημένων ξένων παραγωγών. Η τεράστια επιτυχία της σειράς ισραηλινών σεξοκωμωδιών Γρανίτα από λεμόνι και στην Ελλάδα οδήγησε στην παραγωγή μιας αντίστοιχης σειράς ταινιών από την Σπέντζος Φιλμ με τον τίτλο Ρόδα τσάντα και κοπάνα: Ρόδα, τσάντα και κοπάνα (1982), Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο2 (1983), Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο 3 (1984) και Ρόδα, τσάντα και κοπάνα Νο 4 (1985). Η σειρά είχε θέμα τις περιπέτειες μαθητών και καθηγητών του λυκείου "Χαβαλέ" με πληθώρα χοντροκομμένων αστείων σε αίθουσες διδασκαλίας και ημερήσιες εκδρομές.[38] Στις ταινίες αυτές συνδυάζονταν οι νέοι ηθοποιοί (Σταμάτης Γαρδέλης, Στηβ Ντούζος, Κώστας Ευριπιώτης, Τέτα Ντούζου, Βίνα Ασίκη) με γνωστούς πρωταγωνιστές του παλιότερου ελληνικού κινηματογράφου (Μίμης Φωτόπουλος, Νίκος Ρίζος και Γιάννης Γκιωνάκης).[39]

Μία ακόμα προσαρμογή επιτυχημένης ξένης παραγωγής είναι η σεξοκωμωδία Γκαρσονιέρα για δέκα (1981) του Ντίμη Δαδήρα σε σενάριο του Λάκη Μιχαηλίδη παραγωγής Γκρέκα Φιλμ, που αποτελεί μεταφορά της αμερικανικής ταινίας Η γκαρσονιέρα (1960) του Μπίλι Γουάιλντερ.[40] Όπως και στην πρωτότυπη ταινία, ένας υπάλληλος μεγάλης εταιρείας (Χρόνης Εξαρχάκος) παραχωρεί το σπίτι του αρχικά σε προϊσταμένους τους και στη συνέχεια και σε άλλους, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως ερωτική φωλιά. Στην ταινία παίζουν επίσης οι Μπέτυ Αρβανίτη, Ανδρέας Φιλιππίδης, Ηλίας Λογοθέτης, Ισμήνη Καλέση, Πάνος Μιχαλόπουλος κ.ά.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Elaine Fantham, "Sexual Comedy in Ovid's Fasti: Sources and Motivation," in Harvard Studies in Classical Philology 87 (1983) 185–216.
  2. ↑ Robert R. Edwards, "Narrative," in A Companion to Chaucer (Blackwell, 2000, 2002), p. 314.
  3. ↑ Jon Solomon, The Ancient World in the Cinema (Yale University Press, 2001), p. 284.
  4. ↑ Richard Hornby, Mad about Theatre (Applause Books, 1996), p. 261.
  5. ↑ Robert Blumenfeld, Using The Stanislavsky System: A Practical Guide To Character Creation and Period Styles (Limelight Editions, 2008), p. 100.
  6. ↑ Paul Kuritz, The Making of Theatre History (1988), p. 51.
  7. ↑ Susan J. Owen, Perspectives on Restoration Drama (Manchester University Press, 2002), p. 42.
  8. ↑ Owen, Perspectives on Restoration Drama, p. 42.
  9. ↑ Elizabeth Woodrough, Women in European Theatre (Intellect Books, 1995), p. 16.
  10. ↑ Owen, Perspectives on Restoration Drama, p. 43.
  11. ↑ Woodrough, Women in European Theatre p. 16.
  12. ↑ Deborah Payne Fisk, introduction to Four Restoration Libertine Plays (Oxford University Press, 2005), p. xii.
  13. ↑ Ann Marie Stewart, The Ravishing Restoration: Aphra Behn, Violence, and Comedy (Rosemont, 2010), p. 96.
  14. ↑ J.L. Styan, Restoration Comedy in Performance (Cambridge University Press, 1986), p. 242.
  15. ↑ Adam Smyth, A Pleasing Sinne: Drink and Conviviality in Seventeenth-Century England (D.S. Brewer, 2004), p. 127; Owen, Perspectives on Restoration Drama, p. 43.
  16. ↑ Owen, Perspectives on Restoration Drama, p. 42.
  17. ↑ Tamar Jeffers McDonald. 2007. Romantic Comedy: Boy Meets Girl Meets Genre. Wallflower Press.
  18. ↑ «Critic Reviews for The 40 Year Old Virgin». Metacritic. 
  19. ↑ Rife, Katie. Lady Bird meets American Pie in the sweetly innocent sex comedy Yes, God, Yes." G/O Media. Retrieved 31 August 2020.
  20. ↑ «Ταινίες Πρώτης Προβολής: Πτώση αστεροειδούς, έρωτες κι ένα ντοκιμαντέρ έκπληξη». ΣΚΑΪ. 22 Ιουνίου 2023. 
  21. ↑ David McGillivray Doing Rude Things: The History of the British Sex Film 1957–1981, Sun Tavern Fields Books, 1992. (ISBN 9780951701225).
  22. ↑ R.I.P. Tony Tenser « SHADOWPLAY
  23. ↑ Peretti, Jacques (29 January 2005). «Oo-er missus». The Guardian (London). http://film.guardian.co.uk/features/featurepages/0,,1400998,00.html. Ανακτήθηκε στις 23 May 2010. 
  24. ↑ Bright, Morris· Ross, Robert (2000). Mr Carry On: The Life and Work of Peter Rogers. London: BBC Books. ISBN 0563551836. 
  25. ↑ behind the scenes of Carry Ons Cor, Blimey!  στην IMDb
  26. ↑ Brooke, Michael (19 Ιουλίου 2018). «10 Great Erotic British Films». British Film Institute. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2021. 
  27. ↑ Upton, Julian. «British exploitation cinema». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2007. 
  28. ↑ The Ups and Downs of a Handyman (1975)  στην IMDb
  29. ↑ Bondanella, Peter E. (12 Οκτωβρίου 2009). A history of Italian cinema. Continuum International Publishing Group, 2009. ISBN 978-1441160690. 
  30. ↑ Glaister, Dan (2019-05-08). «Pedro Almodóvar: schlocky king of Spanish sex comedy tackles fascism – archive, 1998» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/film/2019/may/08/pedro-almodovar-interview-live-flesh-film-1998. Ανακτήθηκε στις 2024-12-30. 
  31. ↑ Canby, Vincent (1988-09-16). «Almodovar's 'Matador,' Surrealist Sex Comedy» (στα αγγλικά). The New York Times. https://www.nytimes.com/1988/09/16/movies/reviews-film-almodovar-s-matador-surrealist-sex-comedy.html. Ανακτήθηκε στις 2024-12-30. 
  32. ↑ Maslin, Janet (1990-01-19). «Sex and So Many Characters In a Comedy by Almodovar» (στα αγγλικά). The New York Times. https://www.nytimes.com/1990/01/19/movies/review-film-sex-and-so-many-characters-in-a-comedy-by-almodovar.html. Ανακτήθηκε στις 2024-12-30. 
  33. ↑ Άκης, Καπράνος (20 Μαρτίου 2013). «Παλιός, υστερικός Αλμοδόβαρ». Τα Νέα. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
  34. ↑ Παρίδης, Χρήστος (28 Νοεμβρίου 2017). «40 χρόνια «Γρανίτα από λεμόνι»». LiFO. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
  35. ↑ Στεργίου, Τάσος (17 Μαρτίου 2023). «45 χρόνια «Γρανίτα από λεμόνι»». apotis4stis5.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
  36. ↑ «Lemon Popsicle». Golden Globes (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
  37. ↑ Dargis, Manohla (2015-02-18). «Film Society of Lincoln Center Lauds Cannon Films (Published 2015)» (στα αγγλικά). The New York Times. https://www.nytimes.com/2015/02/19/movies/film-society-of-lincoln-center-lauds-cannon-films.html. Ανακτήθηκε στις 2024-12-30. 
  38. ↑ «Μάθε παιδί μου γράμματα». Η Αυγή. 14 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
  39. ↑ «Ρόδα τσάντα και κοπάνα 1982-1983». Ελληνικός κινηματογράφος. 5 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
  40. ↑ Κόκουβας, Γιώργος (1 Οκτωβρίου 2012). «28 χρόνια χωρίς τον Χρόνη Εξαρχάκο». in2life.gr. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2024. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σεξοκωμωδία&oldid=10898832"