Η σύζυγος από την επαρχία
 | |
| Συγγραφέας | Ουίλιαμ Ουίτσερλι |
|---|---|
| Γλώσσα | Αγγλικά |
| Μορφή | θεατρικό έργο |
| δεδομένα () | |
Η σύζυγος από την επαρχία (αγγλικός τίτλος: The Country Wife) είναι κωμωδία της Παλινόρθωσης του Ουίλιαμ Ουίτσερλι που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1675. Έργο της ανεκτικής πρώιμης περιόδου της Παλινόρθωσης, σατιρίζει τα ήθη της αριστοκρατίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου Β', αντανακλά μια αριστοκρατική και αντι-πουριτανική ιδεολογία και κατηγορήθηκε για ανηθικότητα ακόμη και στην εποχή του.[1]
Λόγω του σκανδαλώδους περιεχομένου έμεινε για μεγάλο διάστημα εκτός σκηνής και έκδοσης. Μεταξύ 1753 και 1924, απαγορεύθηκε και αντικαταστάθηκε από μια ήπια διασκευή του Ντέιβιντ Γκάρικ Το κορίτσι από την επαρχία. Το πρωτότυπο έργο είναι στην εποχή μας ένα από τα αγαπημένα του θεατρικού ρεπερτορίου, [2]αναγνωρισμένο από ακαδημαϊκούς και κριτικούς για τη γλωσσική τελειότητα και την έντονη κοινωνική σάτιρα.[3]
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την άρση της 18χρονης απαγόρευσης των θεατρικών παραστάσεων από το πουριτανικό καθεστώς υπό τον Όλιβερ Κρόμγουελ, κατά την Παλινόρθωση της μοναρχίας το 1660 η θεατρική ζωή του Λονδίνου αναγεννήθηκε. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου Β' (1660-1685), θεατρικοί συγγραφείς όπως ο Τζον Ντράιντεν, ο Ουίλιαμ Ουίτσερλι, ο Τζορτζ Έθερετζ και η Άφρα Μπεν έγραψαν κωμωδίες που επαναβεβαιώνουν θριαμβευτικά την αριστοκρατική κυριαρχία και το κύρος μετά τα χρόνια της εξουσίας της μεσαίας τάξης κατά τη διάρκεια της Κοινοπολιτείας του Κρόμγουελ. Αντανακλώντας την ατμόσφαιρα της βασιλικής αυλής, αυτά τα έργα προβάλλουν έναν τρόπο ζωής αισθησιακής απόλαυσης και ερωτικών κατακτήσεων, ειδικά την κατάκτηση συζύγων των μεσαίων τάξεων του Λονδίνου για να εκδικηθεί, στην αισθησιακή αρένα, την περιθωριοποίηση και την εξορία που υπέστησαν οι βασιλόφρονες υπό τον Κρόμγουελ.
Το προσωπικό ενδιαφέρον του Καρόλου Β΄ για το θέατρο έθρεψε την κωμωδία της Παλινόρθωσης και οι πιο ευνοημένοι αυλικοί του ήταν ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς, μεταξύ των οποίων ο Τζον Γουίλμοτ κόμης του Ρότσεστερ, ο Τσαρλς Σάκβιλ κόμης του Ντόρσετ και ο Ουίλιαμ Ουίτσερλι, ο οποίος δεν είχε τίτλο ή πλούτη, αλλά μέχρι το 1675 είχε ήδη γίνει διάσημος με δύο επιτυχημένες κωμωδίες και είχε γίνει δεκτός στον στενό κύκλο του βασιλιά, ο οποίος «τον αγαπούσε εξαιρετικά λόγω της εξυπνάδας του» και μοιράζονταν μαζί του μερικές φορές τις ερωμένες του. Το 1675, σε ηλικία 35 ετών, ο Ουίτσερλι έκανε αίσθηση με το Η σύζυγος από την επαρχία - ακόμη και ο τίτλος περιέχει ένα πρόστυχο λογοπαίγνιο στην πρώτη συλλαβή της λέξης «επαρχία»[4] - το οποίο χαιρετίστηκε ως το πιο άσεμνο και πνευματώδες έργο που είχε δει ποτέ η αγγλική σκηνή.[5]
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο περιλαμβάνει τρεις ξεχωριστές αλλά αλληλένδετες πλοκές που μπορεί να σχηματοποιηθούν ως: το κόλπο της ανικανότητας του Χόρνερ, η έγγαμη ζωή του Πίντσγουαϊφ και της Μάρτζερυ και η ερωτοτροπία του Χάρκορτ και της Αλιθέας. [6]
1. Το κόλπο της ανικανότητας του Χόρνερ είναι η κύρια πλοκή του έργου. Ο αριστοκράτης διαβόητος γυναικοκατακτητής Χάρι Χόρνερ θέλοντας να αποπλανήσει όσο το δυνατόν περισσότερες αξιοσέβαστες κυρίες, βάζει τον προσωπικό του γιατρό να διαδώσει τη φήμη ότι μετά από εγχείρηση για σύφιλη στη Γαλλία επέστρεψε ανίκανος. Δικαίως ελπίζει ότι ακόμη και οι πιο ζηλότυποι σύζυγοι θα του επιτρέψουν πλέον τη συντροφιά των συζύγων τους χωρίς καμία υποψία. Το κόλπο έχει μεγάλη επιτυχία και ο Χόρνερ αποπλανεί πολλές παντρεμένες κυρίες με ενάρετη φήμη, των οποίων οι σύζυγοι χαίρονται να τις αφήνουν μόνες μαζί του. Στη διάσημη εξωφρενική «σκηνή της Κίνας», υποτίθεται ότι η σεξουαλική πράξη γίνεται έξω από τη σκηνή. Μετά από μια σειρά ευτράπελα γεγονότα στα οποία κινδυνεύει να αποκαλυφθεί η αλήθεια για τη σεξουαλική ικανότητά του (και άρα η αλήθεια για τις αξιοσέβαστες κυρίες), ο Χόρνερ καταφέρνει με την εξυπνάδα και την τύχη του να βγει αλώβητος. [7]
2. Η έγγαμη ζωή του Πίντσγουαϊφ και της Μάρτζερυ βασίζεται στο έργο του Μολιέρου Το σχολείο των γυναικών (1662). Ο μεσήλικας Πίντσγουαϊφ παντρεύτηκε μια αθώα νεαρή από την επαρχία με την ελπίδα ότι δεν θα ξέρει να τον απατήσει. Αρχικά, κρύβει τη γυναίκα του από τον κόσμο, ωστόσο, σε μια σπάνια έξοδο στο θέατρο γίνεται αντιληπτή από τον Χόρνερ που δεν αργεί να τη διδάξει: η Μάρτζερυ σύντομα μυείται στην τέχνη της εξαπάτησης, στα ψέματα και στην πολυπλοκότητα του γάμου των ανώτερων τάξεων του Λονδίνου. Ενθουσιασμένη με την ομορφιά των «ωραίων» της πόλης, των γυναικοκατακτητών και ιδιαίτερα των ηθοποιών του θεάτρου, κρατά τον Πίντσγουαϊφ σε μια κατάσταση διαρκούς τρόμου με το ενδιαφέρον της για το σεξ. Ένα διαρκές αστείο είναι ο τρόπος με τον οποίο η παθολογική ζήλια του Πίντσγουαϊφ τον οδηγεί πάντα να δίνει ο ίδιος στη Μάρτζερυ τις πληροφορίες που θα προτιμούσε να μην έχει η σύζυγός του.[8]
3. Η ερωτοτροπία του Φρανκ Χάρκορτ και της Αλιθέας είναι μια κλασική ιστορία αγάπης. Μέσω της επιμονής και της αληθινής αγάπης του, ο πνευματώδης Χάρκορτ, φίλος του Χόρνερ, κερδίζει την καρδιά της αδερφής του Πίντσγουαϊφ, Αλιθέας, η οποία, όταν αρχίζει το έργο, είναι αρραβωνιασμένη με τον σνομπ λιμοκοντόρο της ανώτερης κοινωνίας Σπάρκις που πιστεύει ότι είναι πνευματώδης και έξυπνος. Παρά τα συναισθήματά της για τον Χάρκορτ, η Αλιθέα επιμένει ενάρετα στον αρραβώνα της με τον Σπάρκις, ακόμη κι όταν αποκαλύπτεται ο ηλίθιος και κυνικός χαρακτήρας του και ότι την ήθελε μόνο για την περιουσία της. Μόνο όταν η κοπέλα πιάστηκε σε μια παραπλανητικά προσβλητική θέση με τον Χόρνερ και ο Σπάρκις αμφισβήτησε την αρετή της ενώ ο Χάρκορτ όχι, τελικά παραδέχτηκε την αγάπη της για τον Χάρκορτ.[9]
Σχολιασμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οι κωμωδίες της Παλινόρθωσης συχνά αντιπαραβάλλουν πόλη και επαρχία για χιουμοριστικό αποτέλεσμα. Τόσο ο Μολιέρος όσο και ο Ουίτσερλι βγάζουν πολλές κωμικές σκηνές από τη μύηση αθώων αλλά περίεργων νεαρών κοριτσιών στα εξελιγμένα ήθη και τις απελευθερωμένες σεξουαλικές σχέσεις της ανώτερης κοινωνίας του 17ου αιώνα. Η διαφορά, που αργότερα θα έκανε τον Μολιέρο αποδεκτό και τον Ουίτσερλι απορριπτέο για τους κριτικούς και θεατρικούς παραγωγούς του 19ου αιώνα, είναι ότι η Άγκνες του Μολιέρου είναι εκ φύσεως αγνή και ενάρετη, ενώ η Μάρτζερυ είναι ακριβώς το αντίθετο.[1]
- Σημαντικό ρόλο στην απαγόρευση του έργου ήταν η έλλειψη ηθικού διδάγματος (χωρίς για παράδειγμα την «ποιητική δικαιοσύνη» που θα τον έκανε πραγματικά ανίκανο). Ο Χόρνερ δεν αλλάζει ποτέ, κρατά το μυστικό του μέχρι το τέλος και φαίνεται ότι συνεχίζει να καρπώνεται χαρούμενα τους καρπούς της φήμης που διέσπειρε και μετά την τελευταία πράξη.[7]
Διασκευές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο έχει διασκευαστεί σε τηλεοπτική ταινία του BBC το 1977 και το 1990.[10]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 . «litcharts.com/lit/the-country-wife/summary».
- ↑ . «theatreandfilm.osu.edu/events/country-wife».
- ↑ . «supersummary.com/the-country-wife/summary/».
- ↑ Η λέξη country παρέπεμπε στο cunt, μια χυδαία λέξη για το αιδοίο.
- ↑ . «britannica.com/art/comedy-of-manners».
- ↑ . «theater.lafayette.edu/wp-content/uploads/The-Country-Wife.pdf» (PDF).
- ↑ 7,0 7,1 . «study.com/academy/lesson/william-wycherleys-the-country-wife-summary-analysis».
- ↑ . «englishsummary.com/country-wife-summary-william-wycherley/».
- ↑ . «gradesaver.com/the-country-wife/study-guide/summary».
- ↑ . «imdb.com/title/The Country Wife/1977».