Ανδρέας Αυγερινός
Ανδρέας Αυγερινός | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1820 Πύργος Ηλείας |
Θάνατος | 7 Φεβρουαρίου 1896 Αθήνα |
Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας Υπουργός Ναυτικών της Ελλάδας Υπουργός Εκκλησιαστικών της Ελλάδας και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Αχαΐας-Ήλιδος) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ανδρέας Αυγερινός (1820 – 7 Φεβρουαρίου 1896) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στον Πύργο και ήταν γιος του Δημητρίου Αυγερινού, γόνου παλαιάς οικογένειας του Πύργου. Αδερφός του ήταν ο Πέτρος Αυγερινός. Υπήρξε δραστήριο μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας, ιδρυτικό μέλος του Ωδείου Αθηνών, Πρόεδρος της Αθηναϊκής Λέσχης (1887) και φανατικός φυσιολάτρης.[1] Με δική του μέριμνα δενδροφυτεύθηκε ο Λυκαβηττός και ο κήπος της Βουλής ενώ στην έπαυλή του στα Πατήσια διατηρούσε τεράστιο ανθοκήπιο με πάνω από εξήντα (60) είδη ρόδων.[1]
Υπήρξε μέτοχος και πρώτος Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Ανώνυμης Εταιρείας "Σιδηρόδρομος Πύργου - Κατακώλου".[2] Υπό την ηγεσία του η εταιρεία συγκρούστηκε νομικά με τον Δήμο Λετρινών για τον έλεγχο της εταιρείας, μετά όμως την εκλογή του αδερφού του, Πέτρου, ως δημάρχου Λετρινών, ο Δήμος παραιτήθηκε από κάθε διεκδίκηση και συμβιβάστηκε.[2]
Απεβίωσε εν ενεργεία βουλευτής στις 7 Φεβρουαρίου 1896 στην Αθήνα. Είχε τιμηθεί με τον Σταυρό Ταξιαρχών του Σωτήρος και είχε λάβει τιμητικές διακρίσεις από τους Βασιλείς της Ιταλίας και της Ισπανίας καθώς και από τον Σουλτάνο.
Πολιτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σε νεαρή ηλικία διορίστηκε Νομάρχης Αττικής και Διευθυντής της αστυνομίας των Αθηνών. Εξελέγη βουλευτής Ηλείας για πρώτη φορά στις εκλογές του 1850 και επανεξελέγη σε αυτές του 1853, του 1856, του 1859, του 1862, του 1868, του 1869, του 1872, του 1873, του 1874, του 1875, του 1879, του 1881, του 1887 (βουλευτής Αχαϊοήλιδος) και του 1895.[3]
Χρημάτισε, επίσης, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κατά τις περιόδους 1858 - 1859, 1877 - 1878, 1881 και 1887 - 1890.[4] Διετέλεσε Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη (1864), Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Θρασύβουλου Ζαΐμη (1869), Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης (1869 - 1870) και αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών στην Θρασύβουλου Ζαΐμη, Υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Θρασύβουλου Ζαΐμη (1871) και Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (1875 - 1876).[5] Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Ζαΐμη έλαβε χώρα η Σφαγή στο Δήλεσι, γεγονός το οποίο τον ανάγκασε να παραιτηθεί στις 9 Ιουλίου 1870.[1]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Ε΄ Ιστορικά, ΄Όι Έλληνες λήσταρχοι και η σφαγή στο Δήλεσι, 15 Απριλίου 2000, εκδόσεις Ελευθεροτυπάις, σελ. 11, 19
- ↑ 2,0 2,1 Λευτέρης Παπαγιαννάκης, Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι (1882 - 1910), Αθήνα 1990, εκδόσεις ΜΙΕΤ, σελ. 95 - 96
- ↑ Μητρώο εκλεγμένων βουλευτών, σελ. 48 - 49, 92 - 93, από την Βουλή των Ελλήνων
- ↑ Μητρώο εκλεγμένων βουλευτών, σελ.59, 178 - 179, από την Βουλή των Ελλήνων
- ↑ Douglas Dakin, Η ενοποίηση της Ελλάδας, εκδόσεις ΜΙΕΤ, Αθήνα 2005, σελ. 420 - 423