Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δημήτριος Βούλγαρης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|4|11|2024}}
Δημήτριος Βούλγαρης
Δημήτριος Βούλγαρης. Ελαιογραφία του Σπ. Προσαλέντη, 1878.

Πρωθυπουργός της Ελλάδας
Περίοδος
1η κυβέρνηση Βούλγαρη
22 Σεπτεμβρίου 1855 – 13 Νοεμβρίου 1857
ΜονάρχηςΌθων Α΄ της Ελλάδας
ΠροκάτοχοςΑλέξανδρος Μαυροκορδάτος
ΔιάδοχοςΑθανάσιος Μιαούλης

Πρόεδρος Επαναστατικής 3μελούς Επιτροπείας
Περίοδος
2η (συν) κυβέρνηση Βούλγαρη
11 Οκτωβρίου 1862 – 9 Φεβρουαρίου 1863
ΠροκάτοχοςΙωάννης Κολοκοτρώνης
ΔιάδοχοςΑριστείδης Μωραϊτίνης

Πρωθυπουργός της Ελλάδας
Περίοδος
3η κυβέρνηση Βούλγαρη
25 Οκτωβρίου 1863 – 5 Μαρτίου 1864
ΜονάρχηςΓεώργιος Α΄ της Ελλάδας
ΠροκάτοχοςΜπενιζέλος Ρούφος
ΔιάδοχοςΚωνσταντίνος Κανάρης
Περίοδος
4η κυβέρνηση Βούλγαρη
3 Νοεμβρίου 1865 – 6 Νοεμβρίου 1865
ΠροκάτοχοςΕπαμεινώνδας Δεληγεώργης
ΔιάδοχοςΑλέξανδρος Κουμουνδούρος
Περίοδος
5η (συν) κυβέρνηση Βούλγαρη
9 Ιουνίου 1866 – 18 Δεκεμβρίου 1866
ΠροκάτοχοςΜπενιζέλος Ρούφος
ΔιάδοχοςΑλέξανδρος Κουμουνδούρος
Περίοδος
6η κυβέρνηση Βούλγαρη
25 Ιανουαρίου 1868 – 25 Ιανουαρίου 1869
ΠροκάτοχοςΑριστείδης Μωραϊτίνης
ΔιάδοχοςΘρασύβουλος Ζαΐμης
Περίοδος
7η κυβέρνηση Βούλγαρη
25 Δεκεμβρίου 1871 – 8 Ιουλίου 1872
ΠροκάτοχοςΘρασύβουλος Ζαΐμης
ΔιάδοχοςΕπαμεινώνδας Δεληγεώργης
Περίοδος
8η κυβέρνηση Βούλγαρη
9 Φεβρουαρίου 1874 – 27 Απριλίου 1875
ΠροκάτοχοςΕπαμεινώνδας Δεληγεώργης
ΔιάδοχοςΧαρίλαος Τρικούπης
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση20 Δεκεμβρίου 1802 (1802-12-20), Ύδρα
Θάνατος29 Δεκεμβρίου 1877 (75 ετών)
Αθήνα
ΕθνότηταΕλληνική
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Δημήτριος Βούλγαρης (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 - Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο "Τζουμπές", λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φοράει, καθώς και για την παροιμιώδη φράση "άστε ντούα" (διότι "έτσι θέλω" εγώ, στα αρβανίτικα), που λέγεται πως απαντούσε όταν του ζητούσαν να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του.

Πρώιμα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20 Δεκεμβρίου 1802 και ήταν γιος του Μπέη της Ύδρας Γεωργίου Βούλγαρη. Ο τελευταίος πέθανε όταν ο Δημήτριος Βούλγαρης ήταν δέκα χρονών με αποτέλεσμα να αναλάβουν την επιμέλειά του οι επίτροποι που ορίζονταν από τη διαθήκη του πατέρα του μεταξύ των οποίων ήταν και ο Λάζαρος Κουντουριώτης. Κατά τα εφηβικά χρόνια παρακολούθησε μαθήματα από τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και τον Άνθιμο Γαζή. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών εξελέγη πρόκριτος της Ύδρας (1821).

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1825 εξελέγη πληρεξούσιος για την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και το 1829 για την Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους ως πληρεξούσιος Ύδρας. Κατά την καποδιστριακή εποχή συντάχθηκε με τους αντικαποδιστριακούς τηρώντας σκληρή αντιπολιτευτική στάση και λαμβάνοντας μέρος στα γεγονότα της ανταρσίας της Ύδρας ως εκλεγμένος δημογέροντας.

Το 1832 διορίστηκε υπουργός ναυτικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε μη δεχόμενος να υποβιβάσει τους αγωνιστές του 1821. Το 1837 εξελέγη δήμαρχος Ύδρας παραμένοντας στον δημαρχιακό θώκο για έξι χρόνια. Το 1845 διορίστηκε γερουσιαστής και δύο χρόνια αργότερα ορκίστηκε υπουργός ναυτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών στην κυβέρνηση Κανάρη (1848) από όπου όμως παραιτήθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1855βανέλαβε να σχηματίσει κυβέρνηση, στην οποία και κράτησε για τον εαυτό του το υπουργείο εσωτερικών. Η κυβέρνηση τελικώς παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα ύστερα από προσωπική σύγκρουση Βασιλιά - Βούλγαρη και ενώ πριν 13 μήνες είχε κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή κατά τις Εκλογές του 1856 που διεξήγαγε.

Με την έξωση του Όθωνα, ο Βούλγαρης σχημάτισε την επαναστατική κυβέρνηση του 1862, την οποία διοικούσε Επιτροπεία (Ρούφος, Κανάρης, Βούλγαρης) υπό την προεδρία του. Παράλληλα γίνεται αρχηγός της παράταξης των Πεδινών και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμφύλια διαμάχη των Ιουλιανών. Τον Φεβρουάριο, μετά τα Φεβρουαριανά παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματίσει πάλι κυβέρνηση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1863). Το 1865 σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση τριών ημερών και τον Ιανουάριο του 1866 διορίστηκε πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1868 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση διάρκειας ενός έτους. Το 1871 κέρδισε τις εκλογές αναλαμβάνοντας για έβδομη φορά την πρωθυπουργία ενώ τον Φεβρουάριο του 1874 ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία. Στις εκλογές που ακολούθησαν βγήκε νικητής ύστερα από παρερμηνεία σχετικού άρθρου του συντάγματος.

Έτσι το 1874, μέσα σε κλίμα πολιτικής αυθαιρεσίας της τότε κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη, ο Χαρίλαος Τρικούπης έγραψε στην εφημερίδα "Καιροί" ένα σαρκαστικό άρθρο με τον τίτλο «Τις πταίει», που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε τον Βασιλιά, επειδή μετά την πτώση του Δεληγιώργη, εξ αιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρήσει κυβέρνηση εκείνη του Βούλγαρη που ήταν μειοψηφίας. Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη με το υφιστάμενο Σύνταγμα κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει από μόνο του. Έτσι όλοι οι τότε κυβερνητικοί σχηματισμοί ήταν κυβερνήσεις μειοψηφίας. Ο δε Βασιλιάς, προκειμένου ν' αποφύγει κατάσταση ακυβερνησίας με συνεχείς επαναλαμβανόμενες και ατελέσφορες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρίζει κυβέρνηση το κόμμα εκείνο με τη λιγότερη μειοψηφία.

Τον Μάρτιο του 1875 ο Δ. Βούλγαρης διέπραξε εκλογική λαθροχειρία στη Βουλή, γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορία ως με την ονομασία Στηλιτικά. Τελικά με παρέμβαση του Βασιλιά και προ της απειλής του για παραίτηση εκ του θρόνου ακόμα και των ανήλικων τέκνων του ο Δ. Βούλγαρης υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ του Χαρ. Τρικούπη. Αλλά και ο τελευταίος λαμβάνοντας εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την πολυπόθητη πλειοψηφία όπου και παραιτήθηκε υπέρ του Κουμουνδούρου.

Η πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης Κουμουνδούρου ήταν η παραπομπή σε ειδικό δικαστήριο, για έγκλημα σιμωνίας δύο υπουργών του Δ. Βούλγαρη και η καταδίκη τους σε φυλάκιση 1-2 έτη, τα λεγόμενα Σιμωνιακά. Αυτών ακολούθησε άλλο ειδικό δικαστήριο με παραπομπή του ίδιου του Δ. Βούλγαρη και όλων των μελών της τελευταίας κυβέρνησής του για αθέμιτες πολιτικές ενέργειες με τις οποίες στιγμάτισε αυτόν ηθικά, πλην όμως δεν καταδίκασε λόγω μη προβλεπόμενης σχετικής ποινής ή ρήτρας. Η διπλή αυτή καταδίκη, η πρώτη ποινική στον γαμβρό του, η δεύτερη ηθική προς το πρόσωπό του κατέβαλαν ψυχικά τον Δ. Βούλγαρη με συνέπεια να παραιτηθεί και της ενεργού πολιτικής σκηνής και να οδηγηθεί στον πολιτικό θάνατο, στον μαρασμό του οποίου δεν άργησε ν΄ ακολουθήσει και ο φυσικός.

Τελευταία χρόνια και οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Διέμενε στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1877. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Κουντουριώτη, κόρη του Λάζαρου Κουντουριώτη και απέκτησε πέντε παιδιά:

Του εξαδέλφου του Γεωργίου Βούλγαρη δισεγγονός είναι ο Πέτρος Βούλγαρης.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δημήτριος_Βούλγαρης&oldid=10169385"