Ρομάνο Γκουαρντίνι
Ο Ρομάνο Γκουαρντίνι (17 Φεβρουαρίου 1885 Βερόνα - 1η Οκτωβρίου 1968 Μόναχο) ήταν ιταλικής καταγωγής Γερμανός καθολικός ιερέας, συγγραφέας και ακαδημαϊκός[12]. Φέρεται ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Καθολικής πνευματικής ζωής στον 20ο αιώνα.
Βίος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γκουαρντίνι γεννήθηκε στη Βερόνα της Ιταλίας το 1885. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Μάιντς, όταν ήταν ενός έτους και έζησε στη Γερμανία για το υπόλοιπο της ζωής του. Μετά από δύο εξάμηνα σπουδές στη χημεία στο πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν και σπουδές στα οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και το πανεπιστήμιο του Βερολίνου, αποφάσισε να γίνει ιερέας. Μετά τις σπουδές του στη Θεολογία στο Φράιμπουργκ και το Τύμπινγκεν, χειροτονήθηκε στο Μάιντς το 1910. Εργάστηκε για λίγο σε ποιμαντική θέση πριν από την επιστροφή του στο Φράιμπουργκ όπου και ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στη θεολογία. Έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1915 με τη διατριβή του στον Μποναβεντούρα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Δογματική Θεολογία στο πανεπιστήμιο της Βόννης το 1922 και πάλι με διατριβή για τον Μποναβεντούρα. Σε όλη αυτή την περίοδο εργάστηκε επίσης ως εφημέριος του κινήματος της καθολικής νεολαίας.
Το 1923 διορίστηκε στην έδρα της φιλοσοφίας της θρησκείας στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Στο δοκίμιο του 1935 «Der Heiland" (Ο Σωτήρας) επέκρινε τη ναζιστική μυθοποίηση του προσώπου του Ιησού και τόνισε την εβραϊκή καταγωγή του. Οι Ναζί τον ανάγκασαν να παραιτηθεί από τη θέση του Βερολίνου το 1939. Από το 1943 έως το 1945 αποσύρθηκε στο Μουσχάουζεν, όπου ήταν ιερέας ο φίλος του Γιόζεφ Βάιγκερ από το 1917.
Το 1945 ο Γκουαρντίνι διορίστηκε καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου του Τύμπιγκεν όπου συνέχισε τις διαλέξεις του σχετικά με τη Φιλοσοφία της Θρησκείας. Το 1948, έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου και παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του για λόγους υγείας το 1962.
Ο Γκουαρντίνι πέθανε στο Μόναχο την 1η Οκτωβρίου 1968. Τάφηκε στο νεκροταφείο των ιερέων, στο παρεκκλήσι του αγίου Φιλίππου Νέρι στο Μόναχο. Άφησε την περιουσία του στην Καθολική Ακαδημία της Βαυαρίας, της οποίας υπήρξε συνιδρυτής.
Επιδράσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γκουαρντίνι έπαιξε σημαντικό ρόλο στα θεολογικά και λειτουργικά κινήματα που οδήγησαν στο Βατικανό II[13]. Το πρώτο μείζον έργο του, Vom Geist der Liturgie (Το Πνεύμα της Λειτουργίας), εκδόθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και άσκησε σημαντική επιρροή στο Λειτουργικό Κίνημα στη Γερμανία και κατ' επέκταση στις μεταρρυθμίσεις της Β' Συνόδου του Βατικανού[14]
πό την αρχή της καριέρας του, συνεργάστηκε με διανοούμενους όπως ο Μάρτιν Μπούμπερ, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και ο Μαξ Σέλερ. Επιπλέον, με τις διαλέξεις του και τα κείμενά του, επηρέασε πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους, ανάμεσά τους τη Χάνα Άρεντ, τον Χανς Ουρς φον Μπαλτάζαρ, τον Βάλτερ Κάσπερ, τον Τόμας Μέρτον, τον Τζιοβάνι Μοντίνι Μπατίστα (Πάπας Παύλος ΣΤ΄), την Φλάνερι Ο'Κόνορ, τον Καρλ Ράνερ και τον Γιόζεφ Ράτσινγκερ. Ο διαλόγος του Γκουαρντίνι με την νεοτερικότητα υπήρξε τόσο καρποφόρος, ώστε το 1962 πρίγκιπας Μπερνάρντ της Ολλανδίας του απένειμε βραβείο Erasmus της Ευρώπης για τον εμπλουτισμό του «Χριστιανική ανθρωπισμού»[15].
Το βιβλίο του Γκουαρντίνι Ο Κύριος, που δημοσιεύτηκε σε αγγλική μετάφραση στα τέλη της δεκαετίας του 1940[16], παρέμεινε σε έκδοση επί δεκαετίες[17] και σύμφωνα με τον εκδότη Χένρι Ρέγκνερι (Henry Regnery), ήταν "ένα από τα πλέον επιτυχημένα βιβλία που έκδωσε ποτέ"[18]. Η συγγραφέας και δοκιμιογράφος Φλάνερι Ο'Κόνορ θεωρούσε ότι είναι εξέχων βιβλίο και το συνιστούσε σε φίλους της[19].
Για τις μελέτες του που επεκτείνονται σε άλλους χώρους εκτός της θεολογίας, όπως είναι η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η κλασική και νεότερη λογοτεχνία έλαβε το προσωνύμιο «Έρασμος της εποχής μας»[12].
Επιλεγμένη εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 1921 Gottes Werkleute. Briefe ueber Selbstbildung
- 1925 Der Gegensatz
- 1928 Grundlegung der Bildungslehre
- 1929 Das Gute, das Gewissen und die Sammlung
- 1935 Christliches Bewusstsein
- 1937 Das Wesen des Christentums
- 1939 Welt und Person
- 1943 Der Tod des Sokrates
- 1944 Die Lebensalter
- 1948 Freiheit, Gn e, Schicksal
- 1950 Das Ende der Neuzeit
- 1962 Sorge um den Menschen
- 1956 Begegnung und Bildung, (με τον Όττο Φρίντριχ Μπόλνοβ)
Σημειώσεις παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11906095t. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w63s30ps. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11906095t. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 13002339.
- ↑ 8,0 8,1 BeWeB. 1321. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ 9,0 9,1 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /124967. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ www
.friedenspreis-des-deutschen-buchhandels .de /alle-preistraeger-seit-1950 /1950-1959 /romano-guardini. - ↑ 12,0 12,1 «Γκουαρντίνι, Ρομάνο». 28 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2015.
- ↑ Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum, γνωστή ανεπίσημα ως Βατικανό II) ασχολήθηκε με τις σχέσεις της Καθολικής Εκκλησίας και του σύγχρονου κόσμου Gaudium et spes, II Vatican council, Rome, IT: Vatican, http://www.vatican.va/archive/hist_councils/ii_vatican_council/documents/vat-ii_const_19651207_gaudium-et-spes_en.html.
- ↑ Robert Anthony Krieg, Romano Guardini: A Precursor of Vatican II. University of Notre Dame Press, 1997. ISBN 978-0-268-01661-6
- ↑ Krieg, Α. R. (1998). «Romano Guardini's Theology of the Human Person». Theological Studies (59): 457–474.
- ↑ Ελληνική έκδοση: Guardini Romano, (1983, Β' έκδοση), Ο Κύριος, μετάφραση τ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου, (επιμ. Μενδρινού-Ιωαννίδου Άννα, Ζαμπέλης Πέτρος) Αθήνα: Δαμασκός.
- ↑ Κυκλοφορεί σε έκδοση του 2012, με εισαγωγή του πάπα Βενέδικτου XVI. ISBN 978-0-89526-714-6
- ↑ [1] Αρχειοθετήθηκε 2007-12-01 στο Wayback Machine. Regnery, Henry S., Memoirs of a Dissident Publisher, Publisher: Regnery Gateway Inc., Lake Bluff, Ill., 1985, online edition accessed September 8, 2007
- ↑ Flannery O’Connor, The Habit of Being. Letters, edited by Sally Fitzgerald. Vintage Books, 1980. ISBN 0-394-74259-1
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Έργα του/της Romano Guardini στο Project Gutenberg
- Έργα της/του ή για την/τον Ρομάνο Γκουαρντίνι στο Internet Archive
- Romano Guardini (National Institute for the Renewal of the Priesthood)
- The Spirit of the Liturgy by Romano Guardini
