Εδουάρδος του Γούντστοκ

Εδουάρδος του Γούντστοκ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Edward, the Black Prince (Αγγλικά)
Γέννηση	15  Ιουνίου 1330 Woodstock Palace
Θάνατος	8  Ιουνίου 1376 Ανάκτορα του Ουεστμίνστερ
Αιτία θανάτου	δυσεντερία
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Καθεδρικός του Κάντερμπερι
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Αγγλίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Ιωάννα του Κεντ (από 1361)
Σύντροφος	Edith de Willesford
Τέκνα	Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας Ρότζερ Κλάρεντον Sir John Sounders John de Galeis Edward of England Εδουάρδος της Ανγκουλέμ
Γονείς	Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας και Φιλίππη του Αινώ
Αδέλφια	Ιωάννα της Αγγλίας Μαρία του Γουόλθαμ Μαργαρίτα, κόμισσα του Πέμπροκ Ισαβέλλα του Κουσί Ιωάννης της Γάνδης Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ Λάιονελ της Αμβέρσας Θωμάς του Γούντστοκ
Οικογένεια	Οίκος του Ανζού
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	ιππότης
Πόλεμοι/μάχες	Εκατονταετής Πόλεμος, Castilian Civil War και Μάχη του Κρεσί
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα της Περικνημίδας Knight Bachelor
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Ο Εδουάρδος του Γούντστοκ ή Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκηψ (15 Ιουνίου 1330 - 8 Ιουνίου 1376) από τον Οίκο του Ανζού-Πλανταγενετών ήταν πρίγκιπας της Ουαλίας (1343 - 1376), δούκας της Ακουιτανίας (1362 - 1372) και πρώτος δούκας της Κορνουάλης (1337- 1372).

Βιογραφία

Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης των Αβέν, κόρης του Γουλιέλμου Α΄ κόμη του Αινώ. Ο Εδουάρδος ήταν πατέρας του Ριχάρδου Β' της Αγγλίας που διαδέχθηκε τον παππού του. Το επίσημο όνομα του ήταν Εδουάρδος του Γούντστοκ επειδή γεννήθηκε εκεί, αλλά στην λαϊκή παράδοση έμεινε γνωστός ως Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκιπας ίσως λόγω του χρώματος της στολής του. Ο Εδουάρδος ήταν δημοφιλέστατος σε ολόκληρη την Αγγλία για τις μεγάλες του νίκες στις μάχες του Κρεσύ και του Πουατιέ. Χρίστηκε ιππότης του Τάγματος την περικνημίδας (1348) και έγινε πρίγκιπας της Ουαλίας (ie διάδοχος) σε ηλικία 13 ετών (1343). Διετέλεσε αντιβασιλιάς της Αγγλίας, όταν έλλειπε ο πατέρας του σε εκστρατείες από πολύ μικρή ηλικία (1339, 1340, 1342). Ήταν ο μοναδικός πρίγκiπας της Ουαλίας, που δεν έγινε βασιλιάς, επειδή απεβίωσε έναν χρόνο πριν από το τέλος του πατέρα του (1376) Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ριχάρδος.

Ο Ριχάρδος Μπάρμπερ αναφέρει ότι ο Εδουάρδος ο μαύρος πρίγκιπας έχει απασχολήσει ελάχιστα τους ιστορικούς, έχει απασχολήσει έντονα όμως την λαϊκή παράδοση.

Γάμος του Εδουάρδου με την εξαδέλφη του Ιωάννα του Κεντ

Ο Εδουάρδος ερωτεύτηκε την εξαδέλφη του Ιωάννα του Κεντ ή "Ισχυρή κυρία του Κεντ", κόρη του Εδμόνδου του Γούντστοκ και εγγονή του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας. Ο Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ΄ έδωσε την απαλλαγή να γίνει ο γάμος, που ήταν απαραίτητη λόγω της συγγένειας. Ο γάμος έγινε στο Παλάτι του Γουίνδσωρ (10 Οκτωβρίου 1361) και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις τόσο λόγω της συγγένειας, όσο και για το ότι ήταν από τους ελάχιστους διαδόχους που νυμφευόταν Αγγλίδα, κάτι που δεν θα του επέτρεπε σαν βασιλιά να δημιουργήσει νέες συμμαχίες.

Δούκας της Ακουιτανίας

Ο μαύρος πρίγκηψ σαν εκπρόσωπος του πατέρα του στην Ακουιτανία χρίστηκε δούκας (1362). Στην Ακουιτανία διέμενε σε μια σύγχρονη κατοικία από τις πιο μοντέρνες για την εποχή μαζί με την Ιωάννα, υπήρξε θερινή κατοικία πολλών εξόριστων βασιλέων όπως του Ιάκωβου Δ' της Μαγιόρκας και του Πέτρου της Καστίλης. Ο Πέτρος της Καστίλης δέχθηκε επίθεση από τον νόθο ετεροθαλή αδελφό του Ερρίκο Β' της Καστίλης που διεκδικούσε τον θρόνο και ζήτησε την βοήθεια του Εδουάρδου (1367), του πρόσφερε σαν αντάλλαγμα την κομητεία της Βισκάι. Ο Εδουάρδος ανταποκρίθηκε θετικά και με την βοήθεια του αδελφού του Ιωάννη της Γάνδης νίκησε τον Ερρίκο που είχε συμμαχήσει με τον Κάρολο Ε΄ της Γαλλίας. Ο Πέτρος αρνήθηκε να δώσει στον Εδουάρδο ό,τι υποσχέθηκε, δεν του έδωσε ούτε το Βισκάι με αποτέλεσμα ο μαύρος πρίγκιπας να τον εγκαταλείψει. Ο Ερρίκος Β' βρήκε την ευκαιρία να συντρίψει τον Πέτρο στη μάχη του Μοντιέλ (1369) και να τον θανατώσει με τα χέρια του.

Ιπποτική συμπεριφορά σε ευγενείς, σκληρός στον λαό

Ο Εδουάρδος μαύρος πρίγκηψ με τον πατέρα του βασιλιά Εδουάρδο Γ' ο οποίος τον χρίζει δούκα της Ακουιτανίας (1362) - εικονογραφημένο χειρόγραφο του 14ου αιώνα

Ο Εδουάρδος επέστρεψε στην Αγγλία τον Ιανουάριο του 1371 και πέθανε μια βδομάδα πριν τα 46α γενέθλια του (6 Ιουνίου 1376) μετά από μακροχρόνια ασθένεια πιθανώς δυσεντερία, είχε νοσήσει σε εκστρατεία του στην Ισπανία πριν από 10 χρόνια. Ο Εδουάρδος έζησε σε εποχή που ξεκινούσε η παρακμή του ιπποτισμού, έμεινε γνωστός για την ιπποτική του συμπεριφορά σε ευγενείς αντιπάλους όπως στον βασιλιά Ιωάννη τον Αγαθό και τον μικρότερο γιο του Φίλιππο όταν τους μετέφερε στην Αγγλία. Η μεταχείριση τους ήταν άριστη, τους παρείχε ότι ανέσεις χρειάζονταν, στο τέλος τους επέτρεψε ακόμα και να δραπετεύσουν, ήταν έτοιμος πάντα να συζητήσει οποιαδήποτε πρόταση ειρήνης από τους αντιπάλους του αλλά όταν βρισκόταν στο πεδίο της μάχης η πολεμικότητα του ξεπερνούσε κάθε όριο.

Από την άλλη ήταν πολύ βίαιος και αυταρχικός στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις κάτι που φάνηκε όταν ο πατέρας του του παραχώρησε την διοίκηση της Ακουιτανίας. Έμεινε γνωστός στους κατοίκους για την βίαιη συμπεριφορά του στους φτωχούς, την πολύ ψηλή φορολογία και εκτεταμένες σφαγές στην Καέν και την Λιμόζ. Η σκληρή του συμπεριφορά στους Γάλλους χωρικούς εξασθένησε σημαντικά την ενότητα και την οικονομία της Γαλλίας.

Κατορθώματα

• Η μάχη του Κρεσύ (1346), σε ηλικία μόλις 16 ετών συνέτριψε τον Γαλλικό στρατό και κατέλαβε άνετα το Καλαί λίγο πριν την επιδημία της επιδημίας πανώλης. Στη μάχη, ένας στρατιώτης του δραπέτευσε και πήγε στον Εδουάρδο Γ΄ να του ζητήσει βοήθεια επειδή φοβόταν για την ζωή του πρίγκηπα, ο βασιλιάς όμως είχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στον γιο του που τον αγνόησε.
• Η πολιορκία του Καλαί (1346), οι πολιορκημένοι υπέφεραν τόσο που αναγκάστηκαν να τρώνε σκυλιά και ποντίκια. Η πολιορκία έδωσε στην Αγγλία τον έλεγχο όλης της Βόρειας Γαλλίας.
• Η μεγάλη επιδρομή της Ακουιτανίας (1355), με την οποία διέλυσε την Γαλλική οικονομία. Η κατάκτηση της Ακουιτανίας έδωσε δυνατότητα στην Αγγλία να πραγματοποιήσει συμμαχίες με γειτονικούς βασιλείς όπως ο Κάρολος Β΄ της Ναβάρρας. Επέτρεψε σε πολλές γαλλικές περιοχές να αποκτήσουν πλήρη αυτονομία από την κεντρική Γαλλική κυβέρνηση, η Γαλλία τότε δεν είχε την εθνική και κρατική συνοχή της Αγγλίας.
• Η μάχη του Πουατιέ (1356) που προξένησε τρομερές ζημιές στον Γαλλικό στρατό και σε ολόκληρο το Γαλλικό κράτος τα επόμενα 13 χρόνια. Ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄ μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στην Αγγλία και η χώρα του παραδόθηκε στο χάος και την αναρχία, αναγκάστηκε να υπογράψει την ταπεινωτική Συνθήκη του Μπρετινύ (1360).
• Η εκστρατεία του Ρενς (1360) αμέσως μετά την Συνθήκη του Μπρετινύ, αιτία η στάση του Καρόλου Ε΄ της Γαλλίας που απέρριψε τις παράλογες απαιτήσεις του πατέρα του. Η εκστρατεία του Ρενς έληξε με την συμφωνία για την απελευθέρωση του Ιωάννη δίνοντας το ένα τρίτο της Δυτικής Γαλλίας μαζί με την Ακουιτανία στους Άγγλους με ένα ποσό 3.000.000 λύτρων. εκιού.
• Η εκστρατεία της Ναγιέρα (1367) όπου κατατρόπωσε τον ισχυρό Γάλλο πολεμιστή Γκεσλίν.
• Η πολιορκία της Λιμόζ (1370) στην οποία ο Εδουάρδος εγκατέλειψε την μάχη λόγω ασθένειας, από τότε ξεκίνησε η παρακμή των Άγγλων και η ανάκαμψη των Γάλλων.

Ασθένεια του μαύρου πρίγκηπα

Ταφικό ομοίωμα του Εδουάρδου, του μαύρου πρίγκηπα

Τάφος του Εδουάρδου, του μαύρου πρίγκηπα - καθεδρικός ναός Καντέρμπουρι

Ο Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκηψ είχε πολύ άσχημη υγεία από το 1366 την χρονιά που είχε εκστρατεύσει στην Ισπανία για να αποκαταστήσει τον σύμμαχο του Πέτρο της Καστίλης. Ο στρατός του προσβλήθηκε από δυσεντερία με αποτέλεσμα ένας στους πέντε Άγγλους στρατιώτες να πεθάνουν πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο μαύρος πρίγκηπας προσβλήθηκε με την μορφή της αμοιβαδικής δυσεντερίας την πιο ήπια μορφή της αρρώστιας, αυτό του επέτρεψε να ζήσει άλλα 10 χρόνια.

Άλλες πληροφορίες λένε ότι δεν πέθανε από την δυσεντερία αλλά από άλλη αρρώστια όπως νεφρίτιδα ή κύρωση οιδήματος. Η αρρώστια του δεν του επέτρεπε να συμμετέχει ενεργά στις μάχες, το 1370 παρά τις συστάσεις των γιατρών να κάτσει στο κρεβάτι πήγε να πολεμήσει στην Ακουιτανία εναντίον του Καρόλου Ε΄ της Γαλλίας. Το 1371 ενώ βρισκόταν στην Ακουιτανία η υγεία του χειροτέρεψε ξανά και οι γιατροί τον συμβούλεψαν να επιστρέψει στην Αγγλία όπου μετά από πολύ ανάπαυση και δίαιτα κατάφερε να αναρρώσει. Στην τελευταία του εκστρατεία μαζί με τον πατέρα του (1372) δεν έφτασαν στον προορισμό τους λόγω των δυνατών ανέμων από τότε η υγεία του χειροτέρεψε σημαντικά και συνέχισε η κατάσταση αυτή μέχρι τον θάνατο του πριν τον πατέρα του που πέθανε τον επόμενο χρόνο (1376).

Το τέλος

Ο Εδουάρδος απεβίωσε στα ανάκτορα του Ουέστμινστερ και ζήτησε να ταφεί στην κρύπτη του καθεδρικού ναού του Καντέρμπερι δίπλα από το ιερό· εκεί κατασκευάστηκε ένα παρεκκλήσιο για τον ίδιο και τη σύζυγο του Ιωάννα του Κεντ. Ωστόσο τάφηκε στην νότια πλευρά του ιερού του Τόμας Μπέκετ. Στον τάφο του υπάρχει χάλκινο ομοίωμα του πρίγκιπα κάτω από σκηνές, που απεικονίζουν την Αγία Τριάδα· οι σκηνές αυτές έχουν αντικατασταθεί σήμερα από αντίγραφα, ενώ οι αυθεντικές διακρίνονται σε κοντινή απόσταση.

Οικογένεια

Με την σύζυγο του Ιωάννα του Κέντ (10 Οκτωβρίου 1361) απέκτησε:

• Εδουάρδος (γενν. στο Ανγκουλέμ) 1365-1370, απεβ. 5 ετών.
• Ριχάρδος Β΄ 1367-1377, βασιλιάς της Αγγλίας.

Ο Εδουάρδος είχε αποκτήσει πολλούς νόθους γιους πριν τον γάμο του.

Με την Έντιθ του Βίλλεσφορντ απέκτησε:

• Σερ Ρότζερ Κλάρεντον (1352 - 1402), απεβίωσε εκτελεστείς και νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα (απεβ. 1382), κόρη του Ιωάννη Φλέμινγκ βαρόνου ντε Λα Ρος

Με άλλες ερωμένες απέκτησε:

• Εδουάρδος (1353)
• Σερ Ιωάννης Σάουντερς
• Σερ Κάρολος Φίτζεδουαρδ

Το προσωνύμιο μαύρος πρίγκιπας

Ο Εδουάρδος αναφέρεται σαν "Εδουάρδος ο μαύρος πρίγκιπας" λόγω του μαύρου χρώματος της στολής του, χωρίς να υπάρχει καμιά αναφορά με το συγκεκριμένο παρωνύμιο όσο ζούσε, ήταν γνωστός μόνο ως "Εδουάρδος του Γούντστοκ". Η ονομασία μαύρος πρίγκιπας αναφέρεται πρώτη φορά σε κείμενα του 1530, ο Ριχάρδος Γκράφτον τονίζει ότι πολλοί συγγραφείς αναφέρουν τον Εδουάρδο ως "μαύρο πρίγκηπα, με το ίδιο όνομα εμφανίζεται και σε έργα του Σαίξπηρ (1569). Στο έργο του Τζοσούα Μπάρνες : "Η ιστορία του κορυφαίου Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Γ'" γίνεται αναφορά για τον γιο του Εδουάρδο πρίγκηπα της Ουαλίας και της Ακουιτανίας που τον ονομάζει "Μαύρο πρίγκηπα" (1688). Η φήμη για την μαύρη πανοπλία δεν έχει αποδοχή και δεν φαίνεται πουθενά στα κείμενα της εποχής του, η μόνη αναφορά υπάρχει για την στολή που φορούσε στην μάχη του Κρεσύ μια πανοπλία από μαυριδερό χάλυβα. Ο Ριχάρδος Μπάρμπερ τονίζει ότι η ονομασία πιθανώς να οφείλεται στους θρύλους του Αγγλικού λαού σχετικά με το όνομα του. Η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι ονομάστηκε μαύρος λόγω της μεγάλης βαναυσότητας που έδειξε στον Γαλλικό λαό την περίοδο που ήταν δούκας της Ακουιτανίας γι'αυτό ο χαρακτηρισμός δεν ήταν γνωστός στην αρχή στους Άγγλους, μεταδόθηκε στην πατρίδα του μερικούς αιώνες αργότερα.

Ο Θωμάς Φίλλερ αναφέρει: "Τον χαρακτηρισμό μαύρος πρίγκηψ τον κέρδισε λόγω των βάναυσων πράξεων του, όχι λόγω της εμφάνισης του" Πρόσφατα η κακή του φήμη για τις αποτρόπαιες πράξεις του ομαδικών σφαγών έχει αμφισβητηθεί από τους ιστορικούς. Η μοναδική στιγμή η οποία έχει καταγραφεί ιστορικά και αποδεικνύει τις φρικαλεότητες του πρίγκηπα ήταν η πολιορκία της Λιμόζ (1370) για την οποία ο ιστορικός Ιωάννης Φρουασσάρτ γράφει :

"Όλοι σε πολύ τραγική κατάσταση άνδρες, γυναίκες και παιδιά έπεφταν στα πόδια του πρίγκηπα να του ζητήσουν συγχώρεση αλλά εκείνος ανηλεής με τεράστιο πάθος για εκδίκηση έσφαξε 3.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά." Ένα πρόσφατο έγγραφο στα Ισπανικά αρχεία γραμμένο από τον ίδιο τον Εδουάρδο αναφέρει για την μεταφορά 200 ευγενών αιχμαλώτων ενώ ένα άλλο κείμενο της εποχής γραμμένο στην κομητεία της Φουά αναφέρει 300 νεκρούς στην πολιορκία της Λιμόζ, σε κάθε περίπτωση ο αριθμός 3.000 είναι υπερβολικός. Αυτό που είναι τελικά αναγνωρισμένο στην συνείδηση των Γάλλων είναι ότι τους κυβέρνησε σαν εκπρόσωπος του πατέρα του με σιδηρά πυγμή και αυστηρότητα, η συμπεριφορά του αυτή τον ονόμασε Μαύρο πρίγκιπα.

Πηγές

• Barber, Richard (1978). Edward, Prince of Wales and Aquitaine: a biography of the Black Prince. London: Allen Lane.
• Barber, Richard, ed. (1986). The Life and Campaigns of the Black Prince: from contemporary letters, diaries and chronicles, including Chandos Herald’s Life of the Black Prince. Woodbridge: Boydell.
• Green, David (2001). The Black Prince. Stoud: Tempus.
• Barber, Richard (2008) [2004]. "Edward (Edward of Woodstock; known as the Black Prince), prince of Wales and of Aquitaine (1330–1376)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. Retrieved 8 October 2011. Subscription resource.
• Green, David (2007). Edward, the Black Prince: Power in Medieval Europe. Harlow: Longman.
• Green, David (2009). "Masculinity and medicine: Thomas Walsingham and the death of the Black Prince". Journal of Medieval History. 35: 34–51.
• Harvey, John (1976). The Black Prince and his Age. London: Batsford.
• The Herald of Sir John Chandos (1910). Mildred K. Pope & Eleanor C. Lodge, ed. Life of the Black Prince. Oxford: Clarendon Press.Available online
• Hoskins, Peter (2011). In the Steps of the Black Prince: the Road to Poitiers, 1355-1356. Woodbridge: Boydell.
• Pattison, Richard Phillipson Dunn (1910). The Black Prince. London: Methuen.
• Pepin, Guilhem (2006). "Towards a new assessment of the Black Prince's principality of Aquitaine: a study of the last years (1369–1372)". Nottingham Medieval Studies. 50: 59–114.
• Tuchman, Barbara (1978). A Distant Mirror: the Calamitous 14th Century. New York City: Alfred A. Knopf.