Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου
| Εδουάρδος Ζ΄ | |
|---|---|
 | |
| Περίοδος | 22 Ιανουαρίου 1901 - 6 Μαΐου 1910 |
| Στέψη | 9 Αυγούστου 1902 |
| Προκάτοχος | Βικτώρια |
| Διάδοχος | Γεώργιος Ε΄ |
| Γέννηση | 9 Νοεμβρίου 1841 Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, Λονδίνο |
| Θάνατος | 6 Μαΐου 1910 (68 ετών) Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, Λονδίνο |
| Τόπος ταφής | 20 Μαΐου 1910 Παρεκκλησιο του Αγίου Γεωργίου, Κάστρο του Ουίνδσορ |
| Σύζυγος | Αλεξάνδρα της Δανίας |
| Απόγονοι | Αλβέρτος Βίκτωρ Γεώργιος Ε΄ Λουίζα Βικτωρία Ματθίλδη Αλέξανδρος Ιωάννης |
Πλήρες όνομα | |
Αλβέρτος Εδουάρδος Αγγλικά: Albert Edward | |
| Οίκος | Οίκος της Σαξονίας-Κοβούργου-Γόθας |
| Πατέρας | Αλβέρτος της Σαξονίας-Κοβούργου-Γόθας |
| Μητέρα | Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου |
| Θρησκεία | Προτεσταντισμός |
| Υπογραφή |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Εδουάρδος Ζ΄ (αγγλ. Edward VII, 9 Νοεμβρίου 1841 - 6 Μαΐου 1910) του Οίκου της Σαξονίας-Κοβούργου-Γόθας ήταν βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και αυτοκράτορας των Ινδιών.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αλβέρτος Εδουάρδος γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1841 στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ[1] στο Λονδίνο και ήταν το δεύτερο παιδί και ο πρώτος γιος της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου και του Αλβέρτου της Σαξονίας-Κοβούργο-Γόθας. Η βάπτισή του έγινε στις 25 Ιανουαρίου 1842 στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνδσορ. Ονομάσθηκε Αλβέρτος προς τιμήν του πατέρα του και Εδουάρδος προς τιμήν του εκ μητρός παππού του, Εδουάρδου, Δούκα του Κεντ και του Στράδερν. Μέσα στην οικογένεια του ήταν γνωστός ως "Μπέρτι".[2][3]
Είχε οκτώ ακόμη αδέλφια και είχε καλή σχέση με τη μεγαλύτερη αδελφή του, Βικτωρία, Βασιλική Πριγκίπισσα, και την επόμενη αδελφή του, Αλίκη.
Είχε τους τίτλους του δούκα της Κορνουάλης και του δούκα του Ρόθσεϋ, καθώς και τον τίτλο του πρίγκιπα της Σαξονίας-Κοβούργου-Γόθας, από τη στιγμή της γέννησής του, όμως παραιτήθηκε του δικαιώματος διαδοχής του δουκάτου υπέρ του αδελφού του, Αλφρέδου, το 1863. Αργότερα, έλαβε επίσης τους τίτλους του πρίγκιπα της Ουαλίας, του κόμη του Τσέστερ, του κόμη του Δουβλίνου, του ιππότη του Τάγματος της Περικνημίδας και του ιππότη του Τάγματος της Ακάνθου.
Οι γονείς του Αλβέρτου Εδουάρδου είχαν αποφασίσει να δώσουν πολύ καλή παιδεία στα παιδιά τους και έδωσαν προσοχή στη γαλούχηση του νεαρού διαδόχου ως συνταγματικού μονάρχη. Όμως, παρά το επιμελημένο και εντατικό πρόγραμμα, ο Αλβέρτος Εδουάρδος δεν είχε καλές επιδόσεις, ενώ φαινόταν να κερδίζει στην κοινωνικότητα και τη γοητεία. Το 1859 πέρασε μερικούς μήνες στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου παρακολουθώντας μαθήματα Χημείας, ενώ μετά σπούδασε στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ.
Ενηλικίωση και γάμος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1860 έκανε το πρώτο του ταξίδι εκπροσωπώντας τη βασιλική οικογένεια και επισκέφθηκε τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα χρόνο μετά επισκέφθηκε το Παλατινάτο στη Γερμανία, όπου γνώρισε τη δεκαοκτάχρονη Αλεξάνδρα της Δανίας μετά από απόφαση των γονιών του που έψαχναν νύφη για εκείνον και είχαν ζητήσει από τη μεγαλύτερη αδελφή του, Βικτωρία, πλέον Πριγκίπισσα Διαδόχου της Πρωσίας, να τους βοηθήσει στην αναζήτηση. Η Αλεξάνδρα δεν ήταν η πρώτη επιλογή τους, δεδομένου ότι οι Δανοί ήταν σε διαμάχη με τους Πρώσους, λόγω του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και διότι η βρετανική βασιλική οικογένεια είχε περισσότερες σχέσεις με τους Γερμανούς. Τελικά, μετά από την απόρριψη των άλλων υποψηφίων, κατέληξαν στην Αλεξάνδρα. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1861 ο Αλβέρτος Εδουάρδος και η Αλεξάνδρα γνωρίστηκαν στο Σπάιερ μέσω της πριγκίπισσας Βικτωρίας.
Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο πατέρας του, πρίγκιπας Αλβέρτος, πληροφορήθηκε τα κουτσομπολιά που ακούγονταν σε λέσχες κυρίων και το ξένο Τύπο ότι ο Αλβέρτος Εδουάρδος ήταν σε σχέση με τη Νέλλι Κλίφντεν, μια νεαρή Ιρλανδή ηθοποιό. Ο Αλβέρτος και η Βικτωρία ήταν τρομοκρατημένοι από την αδιακρισία του γιου τους και φοβήθηκαν εκβιασμό, σκάνδαλο ή και εγκυμοσύνη. Αν και ο Αλβέρτος ήταν ήδη άρρωστος, ταξίδεψε στο Καίμπριτζ για να δει τον Πρίγκιπα της Ουαλίας στις 25 Νοεμβρίου για να συζητήσουν την υπόθεσή του. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία, η υγεία του χειροτέρευσε και πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου σε ηλικία 42 ετών.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του, Βικτωρία, κατηγόρησε τον Αλβέρτο Εδουάρδο για το χαμό του πατέρα του λόγω της άσωτης συμπεριφοράς του και κανόνισε εκτενή περιοδεία του Πρίγκιπα στη Μέση Ανατολή για τη διατήρηση των βρετανικών σχέσεων με το διοικητή της Αιγύπτου. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1862, ο Αλβέρτος Εδουάρδος έκανε πρόταση γάμου στην Αλεξάνδρα στο Βασιλικό Παλάτι του Λάκεν, μέρος διαμονής του μακρινού θείου του, Λεοπόλδου Α΄ του Βελγίου. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 10 Μαρτίου 1863 στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στο Ουίνδσορ. Την τελετή πραγματοποίησε ο Τόμας Λάνγκλεϋ, Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερυ. Απέκτησαν έξι παιδιά, εκ των οποίων τα πέντε επιβίωσαν της παιδικής ηλικίας.
Δράση ως πρίγκιπας της Ουαλίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά το γάμο τους μετακόμισαν στην Οικία Μάρλμπορω στο Λονδίνο και την Οικία Σάντριγχαμ στο Νόρφοκ. Ο Αλβέρτος Εδουάρδος έστρεψε την προσοχή του στα ταξίδια, στις κοινωνικές εκδηλώσεις και στις γυναίκες αποκτώντας την φήμη του πλέι μπόι. Παρά τον γάμο του με την Αλεξάνδρα, είχε πολλές εξωγαμιαίες σχέσεις, όπως με της ηθοποιούς Λίλλυ Λάνγκτρυ και Σάρα Μπερνάρ, τη λαίδη Ράντολφ Τσώρτσιλ, τη λαίδη Σούζαν Βέην-Τέμπεστ, τη Ντέιζυ Γκρέβιλ, Κόμισσα του Ουώρικ, τη σοπράνο Ορτάνς Σνεντέρ, τη φιλάνθρωπο Άγκνες Κήζερ και την Άλις Κέππελ.[4] Η Αλεξάνδρα γνώριζε για τις σχέσεις αυτές και τις ανεχόταν.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της μητέρας του, η Βικτωρία δεν του επέτρεψε να αναλάβει κάποια κυβερνητική θέση, αλλά του επέτρεψε να την εκπροσωπεί στην αγγλική κοινωνία. Ο Αλβέρτος Εδουάρδος έκανε πολλές εμφανίσεις και διάβαζε κυβερνητικά έγγραφα κρυφά από τη Βασίλισσα για να ενημερώνεται. Συχνά διαφωνούσε μαζί της, όπως στη στήριξη της Δανίας (πατρίδα της Αλεξάνδρας) στη διαμάχη για το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν έναντι της Πρωσίας που ευνοούσε η Βικτωρία, ή στην προσπάθειά του να γνωρίσει τον Τζουζέππε Γκαριμπάλντι, ενορχηστρωτή της Ιταλικής Ενοποίησης. Ακόμη, η Βικτωρία προσπαθούσε να επεμβαίνει στη ζωή τους ζεύγους, όπως στην κοινωνική τους ζωή, στην ανατροφή των παιδιών τους και τα ονόματα που εκείνα θα λάμβαναν.
Το 1871 ο Αλβέρτος Εδουάρδος αρρώστησε σοβαρά με τυφοειδή πυρετό, την ασθένεια που κόστισε τη ζωή του πατέρα του. Η ανησυχία ήταν μεγάλη και όταν ξεπέρασε τον κίνδυνο, η σχέση του με τη μητέρα του αλλά και το βρετανικό λαό βελτιώθηκε. Το 1875 ξεκίνησε για μια περιοδεία στην Ινδία περνώντας από τη Μάλτα, το Μπρίντιζι και την Ελλάδα, όπου ο αδελφός της Αλεξάνδρας, Γεώργιος, ηγεμόνευε. Η επίσκεψή του στην Ινδία είχε τόση επιτυχία που μετά την επιστροφή του η βασίλισσα Βικτωρία έλαβε τον τίτλο της αυτοκράτειρας της Ινδίας.
Όπως και η σύζυγός του, ο Αλβέρτος Εδουάρδος ήταν επιδραστικός στη μόδα της εποχής, ενώ ήταν γνωστή η αγάπη τους για το φαγητό, το κάπνισμα, το τζόγο, το κυνήγι, το γκολφ και τις ιπποδρομίες.
Το 1891 ο μεγαλύτερος γιος του, Αλβέρτος Βίκτωρ, Δούκας του Κλάρενς και Έιβονττεηλ, αρραβωνιάστηκε τη Μαρία του Τεκ, αλλά πέθανε από πνευμονία λίγες εβδομάδες μετά στις αρχές του 1892. Η απώλεια αυτή συγκλόνισε το ζεύγος και τη Βρετανία. Ο νέος διάδοχος, Γεώργιος, Δούκας της Υόρκης, τελικά παντρεύτηκε τη Μαρία του Τεκ.
Το 1900 ταξιδεύοντας για τη Δανία μέσω Βελγίου έγινε στόχος ενός διαδηλωτή κατά του Δεύτερου Πολέμου των Μπόερ. Παρότι γλίτωσε την απόπειρα δολοφονίας, οι σχέσεις της Βρετανίας με το Βέλγιο επιδεινώθηκαν, ειδικά λόγω της βελγικής δράσης στο Κονγκό.
Βασιλεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 22 Ιανουαρίου 1901, μετά τον θάνατο της μητέρας του, ανήλθε στον θρόνο. Υιοθέτησε το πρώτο του όνομα, "Εδουάρδος", και έγινε πλέον γνωστός ως Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Με το θάνατο της μητέρας του τελειώνει η βασιλεία του Οίκου του Αννόβερου και αρχίζει αυτή του Οίκου της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα. Η στέψη του είχε κανονιστεί για την 26η Ιουνίου 1902, όμως δύο ημέρες πριν έπαθε κρίση σκωληκοειδίτιδας και έκανε εγχείρηση. Τελικά, η στέψη του Εδουάρδου και της Αλεξάνδρας έγινε την 9η Αυγούστου 1902 στο Αββαείο του Ουέστμινστερ.
Μετά την άνοδο στο θρόνο, ο Εδουάρδος δώρισε την Οικία Όσμπορν, την αγαπημένη κατοικία των γονιών του, στο κράτος και κράτησε το Σάντριγχαμ για προσωπική χρήση. Περνούσε τις θερινές διακοπές του στο Μπιαρρίτς και το Μαρίενμπαντ και διατηρούσε την πολυτελή ζωή που είχε ως διάδοχος, αλλά κέρδιζε τη συμπάθεια του λαού με την ικανότητά του να συνομιλεί με όλους ανεξαρτήτως καταγωγής ή επαγγέλματος.
Αντίθετα με τα δείγματα που υπήρχαν, ο Εδουάρδος αποδείχτηκε ικανός βασιλιάς. Η περίοδος της βασιλείας του έλαβε το προσωνύμιο εδουαρδιανή εποχή. Στην εξωτερική πολιτική υποστήριξε την προσέγγιση με τη Γαλλία και τη Ρωσία δημιουργώντας έτσι την τριπλή συνεννόηση, ενώ παράλληλα δημιούργησε στενές σχέσεις με τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, αποκτώντας έτσι το προσωνύμιο «ο θείος της Ευρώπης».[5] Λόγω των γάμων των αδελφών του και άλλων συγγενών, ήταν συγγενής με όλους τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης και έγινε γνωστός ως "θείος της Ευρώπης". Μερικοί από αυτούς ήταν ο Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας και ο Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας (ανιψιοί του), ο Χάακον Ζ΄ της Νορβηγίας (ανιψιός και γαμπρός του), ο Φρειδερίκος Η΄ της Δανίας και ο Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας (κουνιάδοι του), ο Αλβέρτος Α΄ του Βελγίου, ο Φερδινάνδος της Βουλγαρίας, ο Κάρολος και ο Εμμανουήλ Β΄ της Πορτογαλίας (δεύτεροι εξαδέλφοι του). Σε προσπάθεια διατήρησης των καλών διαπροσωπικών σχέσεων, έγινε ο πρώτος Βρετανός ηγέτης που επισκέφθηκε τη Ρωσία και τη Σουηδία, αλλά δεν κατάφερε να έχει καλή σχέση με τον ανιψιό του, Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας, ο οποίος προκάλεσε διπλωματικές κρίσεις που θα οδηγούσαν σε κανονική σύγκρουση λίγα χρόνια αργότερα.
Γενικώς, ήταν συντηρητικός στις πολιτικές απόψεις του, όπως στα δικαιώματα των γυναικών ή στην αυτονομία της Ιρλανδίας. Ενδιαφερόταν πολύ για την ανασυγκρότηση του στρατού ξηράς και του ναυτικού. Το 1909 δημιουργήθηκε ρήξη μεταξύ αυτού και των Συντηρητικών, οι οποίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία της Βουλής των Λόρδων, επειδή καταψήφισαν ένα νομοθετικό πακέτο μεταρρυθμίσεων που είχε προτείνει.[6][7][8]
Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η υγεία του είχε επιβαρυνθεί από το μανιώδες κάπνισμα και το φαγητό. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από βρογχίτιδα, ενώ αφαίρεσε έναν όγκο στη μύτη με τη χρήση ραδίου. Το Μάρτιο του 1910 βρισκόταν στο Μπιαρρίτς, όπου κατέρρευσε. Αρχικά, έμεινε εκεί για να αναρρώσει, αλλά επέστρεψε στο Λονδίνο. Η βασίλισσα Αλεξάνδρα που βρισκόταν στην Κέρκυρα επισκεπτόμενη τον αδελφό της, Γεώργιο, επέστεψε εσπευσμένα.
Απεβίωσε στις 6 Μαΐου 1910 σε ηλικία 68 ετών μετά από αλλεπάλληλα καρδιακά επεισόδια στο Μπάκιγχαμ πριν υπάρξει εκτόνωση της κοινοβουλευτικής κρίσης. Την 14η Μαΐου η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και τρεις ημέρες μετά κηδεύθηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ και ενταφιάστηκε στο Κάστρο του Ουίνδσορ. Τον διαδέχθηκε ο γιος του, Γεώργιος, ως Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε το 1863 την Αλεξάνδρα, κόρη του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας, και απέκτησαν έξι παιδιά:[9]
- Αλβέρτος Βίκτωρ (1864 - 1892), Δούκας του Κλάρενς και του Έιβοντεϊλ, αρραβωνιάστηκε την Μαρία του Τεκ, πέθανε από γρίπη.
- Γεώργιος Ε΄ (1865 - 1936), Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου, παντρεύτηκε τη Μαρία του Τεκ, απέκτησαν 6 παιδιά.
- Λουίζα (1867 - 1931), Βασιλική Πριγκίπισσα, παντρεύτηκε τον Αλεξάντερ Νταφ, 1ο Δούκα του Φάιφ, απέκτησαν 2 παιδιά.
- Βικτωρία (1868 - 1935).
- Ματθίλδη (1869 - 1938), παντρεύτηκε τον Κάρολο της Δανίας (μετέπειτα Χάακον Ζ´ της Νορβηγίας), απέκτησαν 1 παιδί.
- Αλέξανδρος Ιωάννης (6 - 7 Απριλίου 1871).
Τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 9 Νοεμβρίου 1841 - 22 Ιανουαρίου 1901: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα Ο Δούκας της Κορνουάλης
- 9 Δεκεμβρίου 1841 - 22 Ιανουαρίου 1901: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα Ο Πρίγκιπας της Ουαλίας
- 22 Ιανουαρίου 1901 - 6 Μαΐου 1910: Η Μεγαλειότητα Του Ο Βασιλιάς
- 22 Ιανουαρίου 1901 - 6 Μαΐου 1910: Η Αυτοκρατορική του Υψηλότητα Ο Αυτοκράτορας
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Magnus, Philip (1964), King Edward The Seventh, London: John Murray, σελ. 1
- ↑ Bentley-Cranch, Dana (1992), Edward VII: Image of an Era 1841–1910, London: Her Majesty's Stationery Office, σελ. 1, ISBN 0-11-290508-0
- ↑ Ridley, Jane (2012), Bertie: A Life of Edward VII, London: Chatto & Windus, σελ. 17–19, ISBN 978-0-7011-7614-3
- ↑ Η Άλις Κέππελ ήταν η προγιαγιά της Καμίλλα Πάρκερ-Μπόουλς, συζύγου του Καρόλου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου (τρισέγγονου του Εδουάρδου Ζ΄).
- ↑ Glencross, Matthew (2015), The State Visits of Edward VII: Reinventing Royal Diplomacy for the Twentieth Century, Palgrave Macmillan, ISBN 978-1-137-54898-6
- ↑ Magnus, p. 536
- ↑ Heffer, pp. 283–284
- ↑ Ridley, p. 443
- ↑ Middlemas, p. 35; Ridley, p. 83
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Louda, Jiří· Maclagan, Michael (1999). Lines of Succession: Heraldry of the Royal Families of Europe. London: Little, Brown. σελ. 34. ISBN 1-85605-469-1.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Battiscombe, Georgina (1969), Queen Alexandra, London: Constable, ISBN 0-09-456560-0, https://archive.org/details/queenalexandra0000batt
- Bentley-Cranch, Dana (1992), Edward VII: Image of an Era 1841–1910, London: Her Majesty's Stationery Office, ISBN 0-11-290508-0
- Ensor, R. C. K. (1936), England, 1870–1914, Oxford: Clarendon Press, https://www.questia.com/read/10005804/england-1870-1914
- Hattersley, Roy (2004), The Edwardians, London: Little, Brown, ISBN 0-316-72537-4
- Heffer, Simon (1998), Power and Place: The Political Consequences of King Edward VII, London: Weidenfeld & Nicolson, ISBN 0-297-84220-X
- Hough, Richard (1992), Edward & Alexandra: Their Private and Public Lives, London: Hodder & Stoughton, ISBN 0-340-55825-3
- Lee, Sidney (1927), King Edward VII: A Biography, London: Macmillan
- Magnus, Philip (1964), King Edward The Seventh, London: John Murray
- Matthew, H. C. G. (September 2004; online edition May 2006) "Edward VII (1841–1910)", Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, , retrieved 24 June 2009 (subscription or UK public library membership required)
- Middlemas, Keith (1972), Antonia Fraser, επιμ., The Life and Times of Edward VII, London: Weidenfeld and Nicolson, ISBN 0-297-83189-5
- Priestley, J. B. (1970), The Edwardians, London: Heinemann, ISBN 0-434-60332-5
- Ridley, Jane (2012), Bertie: A Life of Edward VII, London: Chatto & Windus, ISBN 978-0-7011-7614-3
- Roberts, Andrew (2006), Salisbury: Victorian Titan, London: Sterling Publishing Co.
- Tuchman, Barbara (1964), The Guns of August, New York: Macmillan
- Windsor, HRH The Duke of (1951), A King's Story, London: Cassell and Co
- Andrews, Allen (1975), The Follies of King Edward VII, Lexington, ISBN 978-0-904312-15-7
- Aubyn, Giles St (1979), Edward VII, Prince and King, Atheneum, ISBN 978-0-689-10937-9, https://archive.org/details/edwardviiprincek00stau
- Butler, David (1975), Edward VII, Prince of Hearts, Littlehampton Book Services Ltd, ISBN 978-0-297-76897-5
- Cornwallis, Kinahan (2009), Royalty in the New World: Or, the Prince of Wales in America, Cambridge University Press, ISBN 978-1-108-00298-1
- Cowles, Virginia (1956), Edward VII and his Circle, H. Hamilton
- Hibbert, Christopher (2007), Edward VII: The Last Victorian King, Palgrave Macmillan, ISBN 978-1-4039-8377-0
- Plumptre, George (1997), Edward VII, Trafalgar Square Publishing, ISBN 978-1-85793-846-3
- Ponsonby, Frederick (1951), Recollections of Three Reigns, London: Eyre & Spottiswoode
- Roby, Kinley E. (1975), The King, the Press and the People: A Study of Edward VII, Barrie and Jenkins, ISBN 978-0-214-20098-4
- Walker, Richard (1988), The Savile Row Story: An Illustrated History, London: Prion, ISBN 1-85375-000-X
- Weintraub, Stanley (2001), Edward the Caresser: The Playboy Prince Who Became Edward VII, Free Press, ISBN 978-0-684-85318-5, https://archive.org/details/edwardcaresserpl00wein
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Έργα του/της Edward VII στο Project Gutenberg
- Έργα της/του ή για την/τον Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου στο Internet Archive
- Macaulay, James (editor) (1889). Speeches and addresses of H. R. H. the Prince of Wales: 1863–1888 London: Murray.
Δούκες της Κορνουάλης | ||
|---|---|---|
Κάρολος (1952–σήμερα)
|  | |