Γιάννης Φέρτης
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Γιάννης Φέρτης | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση |
21 Απριλίου 1938 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Ιδιότητα | ηθοποιός |
| Σύζυγος | Μιμή Ντενίση (από 1981) και Ξένια Καλογεροπούλου (από 1963) |
 Πολυμέσα σχετικά με τον καλλιτέχνη | |
Ο Γιάννης Φέρτης (Αθήνα, 21 Απριλίου 1938) είναι Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Συνήθως υποδύεται πρωταγωνιστούς ρόλους από τη δεκαετία του 1960 έως και σήμερα, σε κλασικά και σύγχρονα θεατρικά έργα, στην πρόζα και το αρχαίο δράμα.
Πίνακας περιεχομένων
Πρώιμα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατάγεται από το ορεινό χωριό Δάφνη του Νομού Φθιώτιδας. Αποφοίτησε από τη σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν το 1958.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1959 στο έργο Η Ηλικία της Νύχτας του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν έργα όπως Όρνιθες του Αριστοφάνη, Ευρυδίκη του Ζαν Ανούιγ, Γλυκό Πουλί της Νιότης του Τενεσί Ουίλιαμς, Επικίνδυνη Στροφή του Τζον Πρίσλεϊ, Άσκηση Πέντε Δακτύλων του Πίτερ Σάφερ, Το Θαύμα της Άννι Σάλιβαν του Γουίλιαμ Γκίμπσον, Η Μικρή μας Πόλη του Θόρντον Ουάιλντερ (σε σκηνοθεσία Μάριου Πλωρίτη), Πεγκ, Καρδούλα Μου του Τζον Μάνερς, Μια Ιστορία του Ιρκούτσκ του Αλεξέι Αρμπούζοφ, Ένας Μήνας στην Εξοχή του Ιβάν Τουργκένιεφ, Ο Δικέφαλος Αετός του Ζαν Κοκτώ. Έγινε συνιδρυτής του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου και εμφανίστηκε στα έργα Καπιταίν Σελ Καπιταίν Εσό του Σερζ Ρεζβάνι και Η Μάνα του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
1960-1990[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στον κινηματογράφο, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία Ποια Είναι η Μαργαρίτα με τη Τζένη Καρέζη. Την επόμενη χρονιά ερμήνευσε τον Ορέστη στην Ηλέκτρα σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, ταινία που απέσπασε 25 διεθνείς διακρίσεις (μεταξύ των οποίων και υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας).
Από το 1967 και για μια δεκαετία, ως θιασάρχης μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου ανέβασε σημαντικά θετρικά έργα όπως: Ο Γλάρος του Αντόν Τσέχωφ, Αφροδίτη και Ντέτεκτιβ του Πίτερ Σάφερ, Καημένε μου Μάρικ του Αλεξέι Αρμπούζοφ, Ο Σοβαρός Κύριος Ερνέστος του Όσκαρ Ουάιλντ, Η Ηδονή της Τιμιότητας του Λουίτζι Πιραντέλλο, Οι Πεταλούδες είναι Ελεύθερες του Λέοναρντ Γκερς, Ο Επιθεωρητής του Νικολάι Γκόγκολ, Το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι του Τζον Πάτρικ, Λουβ του Μάρεϊ Σίσγκαλ, Φτωχέ Φονιά του Πάβελ Κόχουτ, Ο Άνθρωπος, Το κτήνος και Η Αρετή του Λουίτζι Πιραντέλλο, Ο Δάσκαλος του Μπέρτολτ Μπρεχτ και Βρικόλακες του Ερρίκος Ίψεν.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο Νυφικό Κρεβάτι του Γιαν ντε Χάρντογκ, με το θίασο Καρέζη-Καζάκου στην Παναγία των Δολαρίων του Γκ. Κάνιν και με τους Μάνο Κατράκη και Μελίνα Μερκούρη στο έργο Συντροφιά με τον Μπρεχτ του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Το 1971 μαζί με την Αφροδίτη Μάνου κυκλοφόρησαν το ντουέτο Σαν με κοιτάς. Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ως ηχητική επένδυση για την ταινία Εκείνο το Καλοκαίρι και συμπεριλήφθηκε σε αρκετά άλμπουμ.
Το 1972 συμμετείχε ως αφηγητής στο τραγούδι Τι να Θυμηθώ τι να Ξεχάσω του Γιώργου Νταλάρα. Ένα χρόνο αργότερα, πρωταγωνίστησε στις Βάκχαι του Ευριπίδη στο ΚΘΒΕ.
Το 1979 πρωταγωνίστησε στις τηλεοπτικές σειρές της ΕΡΤ Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια και Ο Συμβολαιογράφος.
Τη δεκαετία του 1980 ανέβασε με το δικό του θίασο στο θέατρο Αθηνά το Γλυκό Πουλί της Νιότης του Τενεσί Ουίλιαμς, με συμπρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, τον Μπεντ του Μάρτιν Σέρμαν,[1] Το Τέλος της Κυρίας Τσέινι του Φ. Λόνσντεϊ, Το Παιχνίδι του Έρωτα του Πιέρ ντε Μαριβώ, τα Οργισμένα Νιάτα του Τζων Όσμπορν, Το Πιο Αληθινό του Τομ Στόπαρντ, Αμαντέους και Μαύρη Κωμωδία του Πίτερ Σάφερ, Επικίνδυνες Σχέσεις του Κρίστοφερ Χάμπτον.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις Ξενοδοχείο ο Παράδεισος του Ζορζ Φεϊντώ, Λοκαντιέρα του Κάρλο Γκολντόνι, Καινούρια Σελίδα του Νιλ Σάιμον, ενώ συμμετείχε επίσης στις επιθεωρήσεις Γελάς Ελλάς Αγελάς και Χορός του Οζαλόγγου.
1990-2001[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1990 συνεργάστηκε με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και ερμήνευσε τον Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ. Το 1991 έπαιξε τον Ορέστη στην Ορέστεια του Αισχύλου και στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, την περίοδο 1991-1992 τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και το 1993 τον Διόνυσο στις Βάκχες του Ευριπίδη.
Την περίοδο 1993-1994 ακολούθησε η συνεργασία του με τον Ρώσο σκηνοθέτη Γιούρι Λιουμπίμοφ και την Κάτια Δανδουλάκη στον Γλάρο,του Αντόν Τσέχωφ, το 1994 στους Δανειστές του Όγκουστ Στρίντμπεργκ και το 1995 στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ.
Το 1997 υποδύθηκε τον Αγγελιοφόρο στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή σε παραγωγή του Θεάτρου Τέχνης και τον Δον Ζουάν του Μολιέρου σε παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις Ούτε Κρύο ούτε Ζέστη του Φραντς Ξάβερ Κρόετς, ενώ συμμετείχε και στην παράσταση - αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργου Σεφέρη με τίτλο Όπου και να ταξιδέψω....[2]
Το 2000 συνεργάστηκε ξανά με το Αμφι-Θέατρο ερμηνεύοντας με επιτυχία τον Φάουστ του Γιόχαν Γκαίτε.
Την περίοδο 2000-2001 πρωταγωνίστησε στο έργο Ο Θαυματοποιός του Μπράιαν Φρίελ στο Απλό Θέατρο,[3] για το οποίο απέσπασε το Βραβείο Ερμηνείας Αιμίλιος Βεάκης. Το 2001, συμμετείχε ως αφηγητής με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης στην παρουσίαση του Άξιον Εστί - Πνευματικό Εμβατήριο στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού[4] και σε λοιπές συναυλίες ανά την Ελλάδα καθώς και στο αφιέρωμα στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο που παρουσιάστηκε στη Μακρόνησο.
2003-παρόν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 2003 πρωταγωνίστησε στην παράσταση Προσωπική Συμφωνία του Ρόναλντ Χάργουντ, η οποία γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία για δύο σεζόν, ενώ συμμετείχε και στη μουσική παράσταση - αφιέρωμα των μαθητών της σχολής του Θεάτρου Τέχνης στους Κάρολο Κουν και Μάνο Χατζηδάκη Ο Ύμνος στους Θεούς ας Πάει σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.[5][6] Το 2004 ερμήνευσε το μονόλογο του Μ. Μακλιαμόρ Το Πορτραίτο του Όσκαρ Ουάιλντ και πρωταγωνίστησε στις Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς.
Το 2007 πρωταγωνίστησε στην Επιστροφή του Τζόζεφ Κόνραντ, όπου τιμήθηκε για την ερμηνεία του με το Θεατρικό Βραβείο Κοινού, ενώ στην αρχαία τραγωδία ερμήνευσε τον Παιδαγωγό στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Πίτερ Σταϊν και παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. Το 2008 πρωταγωνίστησε στην Επιστροφή της Γηραιάς Κυρίας του Φρίντριχ Ντίρενματ και το 2009 στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Το 2008 κέρδισε το Βραβείο Α΄Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία Σκλάβοι στα Δεσμά Τους σε σκηνοθεσία Τώνη Λυκουρέση. Την ίδια χρονιά, συμμετείχε ως αφηγητής στα κομμάτια Τραγούδι του Παλιού Καιρού και Ελένη του Μανώλη Μητσιά από το δίσκο Αργοναύτες.[7]
Το 2010 έπαιξε στο βραβευμένο έργο Ο Θεός της Σφαγής της Γιασμίνα Ρεζά, την περίοδο 2011-2013 στην παράσταση Ο Δρόμος Περνάει από Μέσα του Ιάκωβου Καμπανέλλη και το 2012 ερμήνευσε τον Πατέρα του Όγκουστ Στρίντμπεργκ.
Το 2014 υποδύθηκε τον Βασιλιά Δαρείο στους Πέρσες του Αισχύλου, ενώ συμμετείχε ως αφηγητής στο μεγάλο ορχηστρικό έργο με θεματικό χαρακτήρα, για αφηγητή, σολίστες, χορωδία και ορχήστρα Μέρες Επιταφίου, που βασίστηκε στο πρωτότυπο κείμενο του Νίκου Γκάτσου και μελοποίηση του Δ. Παπαδημητρίου. Την περίοδο 2014-2015 ερμήνευσε τον Θείο Βάνια του Αντόν Τσέχωφ. Το 2016 πρωταγωνίστησε στην παράσταση Από τη Σιωπή έως την Άνοιξη του Λ. Προυσαλίδη.
Το 2017 υποδύθηκε τον Φέρη στην Άλκηστις του Ευριπίδη σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Τη διετία 2017-2018 πρωταγωνίστησε στους Ήρωες του Ζεράρ Σιμπλερά σε σκηνοθεσία Ν. Μιλιβόγεβιτς στο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου,[8] όπου και τιμήθηκε για την ερμηνεία του με το Θεατρικό Βραβείο Κοινού 2018.
Με την ιδιαίτερα εκφραστική φωνή του έχει ντύσει πληθώρα διαφημίσεων στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.[2]
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κινηματογραφικές ταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Τίτλος | Ρόλος |
|---|---|---|
| 1961 | Ποια είναι η Μαργαρίτα | Πέτρος Μπεζαντρής |
| 1961 | Αγάπη και θύελλα | Δημήτρης |
| 1962 | Ηλέκτρα | Ορέστης |
| 1964 | Η Πρώτη Αγάπη | |
| 1964 | Ο Ανήφορος | Αλέξης Γεράνης |
| 1964 | Στη Σκιά μιας Άλλης | Στέφανος |
| 1965 | Το μπλόκο | Άρης |
| 1965 | Εγκατάλειψη | Αλέξης |
| 1966 | Με τη λάμψη στα μάτια | Νικολός Ντάκας |
| 1966 | Ο ζεστός μήνας Αύγουστος | Ιάσων Φιλίππου |
| 1967 | Η ώρα της δικαιοσύνης | Αλέξης |
| 1967 | Κατάρα είναι ο χωρισμός | |
| 1967 | Από τα Ιεροσόλυμα με αγάπη | Γιάννης Γιαρούκος |
| 1968 | Ο μεγάλος διχασμός | Γιώργος Ρουβής |
| 1968 | Καρδιά που λύγισε από τον πόνο | Κώστας Βρανάς |
| 1968 | Ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα | Ζήσης |
| 1969 | Αδυναμίες | Στέφανος |
| 1969 | Νυφοπάζαρο | |
| 1970 | Αγάπη για πάντα | Δημήτρης |
| 1970 | Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο | Κώστας Βενέτης |
| 1971 | Οι εγωιστές | Αδερφός του Βασίλη |
| 1971 | Υποβρύχιο Παπανικολής | Βασίλης Ασλάνογλου, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού |
| 1972 | Αντάρτες των πόλεων | Φώτης Καλαντζής / Κώστας Αλεξάνδρου |
| 1982 | Το ευτυχισμένο πρόσωπο της Λεωνόρας | |
| 1983 | Ερμούπολη η πρώτη πόλη του Αιγαίου | Αφηγητής |
| 1983 | Υπόγεια διαδρομή | Κώστας Καββαδίας |
| 1990 | Αδιόρθωτη Έλσα | Μάνος |
| 2002 | Ὀνειρα γλυκά | Αντώνης |
| 2008 | Σκλάβοι στα δεσμά τους | Κόντες Αλέξανδρος Οφιμάχος |
Τηλεοπτικές σειρές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Τίτλος | Κανάλι |
|---|---|---|
| 1976 | Αθάνατες ιστορίες αγάπης
|
ΥΕΝΕΔ |
| 1977 | Η θεατρίνα | ΕΡΤ |
| 1979 | Ο συμβολαιογράφος | ΕΡΤ |
| 1979 | Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια | ΕΡΤ |
| 1980 | Οι άθλιοι των Αθηνών | ΕΡΤ |
| 1981 | Οι πρωταγωνιστές | ΥΕΝΕΔ |
| 1983 | Χωρίς φλας | ΕΡΤ |
| 1988 | Το τυχερό μου αστέρι | ΕΤ2 |
| 1991 | Ο επισκέπτης της ομίχλης | MEGA |
| 1994 | Κόκκινο φεγγάρι | MEGA |
| 1994 | Σκιές πάνω από την πόλη | MEGA |
| 1996 | Προδοσία | MEGA |
| 1996 | Βαμμένος ήλιος | ΑΝΤ1 |
| 1998 | Βίος ανθόσπαρτος | MEGA |
| 1999 | Βεντέτα | MEGA |
| 2005 | Μωβ-Ροζ | ΑΝΤ1 |
| 2005 | Μου λείπεις | ALPHA |
| 2007 | Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα | ALPHA |
Θεατρικές παραστάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Τίτλος | Ρόλος | Σκηνοθέτης | Θέατρο |
|---|---|---|---|---|
| 1993 | Ο Γλάρος | Τριγκόριν | Γιούρι Λιουμπίμοφ | Θέατρο Διονύσια |
| 1994 | Δανειστές | Άντολφ | Γιούρι Λιουμπίμοφ | Θέατρο Διονύσια |
| 1995 | Ο Βυσσινόκηπος | Λοπάχιν Ερμολάι Αλεξέγεβιτς | Γιούρι Λιουμπίμοφ | Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη |
| 2001 | Ο Θαυματοποιός | Φρανκ | Αντώνης Αντύπας | Απλό Θέατρο |
| 2008 | Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας | Άλφρεντ Ιλ | Στάθης Λιβαθινός | Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας |
| 2009 | Ο Βυσσινόκηπος | Λεονίντ Αντρέγεβιτς Γκάγεφ | Στάθης Λιβαθινός | Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας |
| 2012 | Ο πατέρας | Ίλαρχος Άντολφ | Λίλυ Μελεμέ | Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν |
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Μυρτώ, Λοβέρδου (2017-12-15). «Γιάννης Φέρτης: «Ποτέ δεν ψωνίστηκα με τον εαυτό μου»». Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα Online. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ 2,0 2,1 Λοβερδου, Μυρτω (2008-11-24). «Γιάννης Φέρτης». Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα Online. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ in.gr (2001-01-22). ««Ο Θαυματοποιός» στο Απλό Θέατρο». in.gr. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ in.gr (2001-05-21). «Το Αξιον Εστί και το Πνευματικό Εμβατήριο του Μ.Θεοδωράκη στο Ηρώδειο». in.gr. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ Epochi, rizospastis gr | Synchroni (2004-01-15). «rizospastis.gr - «Υμνος» για Κουν - Χατζιδάκι». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ «Μαρία Κόμη». www.episkinis.gr. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ «Release "Αργοναύτες" by Ηλίας Ανδριόπουλος, Μανώλης Μητσιάς & Νένα Βενετσάνου - MusicBrainz». musicbrainz.org. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
- ↑ «Η παράσταση «Ήρωες» επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Βασιλάκου». ελculture. 2018-09-11. Ανακτήθηκε στις 2019-05-06.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γιάννης Φέρτης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
