Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απρίλιος 1946

Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απρίλιος 1946
	Βασιλευομένη Δημοκρατία
Ημερομηνία σχηματισμού	18 Απριλίου 1946
Ημερομηνία διάλυσης	2 Οκτωβρίου 1946
Πρόσωπα και δομές
Αρχηγός Κράτους	Αντιβασιλέας, Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός; Βασιλιάς, Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας
Πρόεδρος Κυβέρνησης	Κωνσταντίνος Τσαλδάρης
Συνολικός αριθμός Μελών	35
Συμμετέχοντα κόμματα	Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμα	Κυβέρνηση πλειοψηφίας 206 / 354 (58%)
Αξιωματική Αντιπολίτευση	Εθνική Πολιτική Ένωσις
Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης	Σοφοκλής Βενιζέλος
Ιστορία
Εκλογές	Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1946
Θητεία νομοθετικού σώματος	13 Μαΐου 1946 - 8 Ιανουαρίου 1950 Δ' Αναθεωρητική Βουλή
Προηγούμενη	Κυβέρνηση Παναγιώτη Πουλίτσα 1946
Διάδοχη	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτώβριος 1946

Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1946 (Απρίλιος - Οκτώβριος 1946) διαδέχθηκε την κυβέρνηση Παναγιώτη Πουλίτσα την ημέρα που ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, ανακηρύχτηκε αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια κυβέρνησης συνεργασίας των κεντρο-δεξιών εκλογικών συνασπισμών που έγινε με την κυβέρνηση Πουλίτσα, και αφού ο Αγγλο-αμερικανικός παράγοντας συναίνεσε στην επίσπευση του δημοψηφίσματος για την επάνοδο του βασιλέα Γεωργίου, ο συνασπισμός της Ηνωμένης Παράταξις Εθνικοφρόνων, υπό την ηγεσία του Λαϊκού κόμματος, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το πρώτο και κύριο μέλημα της κυβέρνησης - αλλά και όλων των κυβερνήσεων που θα ακολουθήσουν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου -ήταν η πάταξη όλων των αριστερών οργανώσεων, κομμάτων και προσώπων. Με μια σειρά νόμων, όπως ο Α.Ν. 453/1945 «Περί λήψεως μέτρων προς εμπέδωσιν της τάξεως και της δημόσιας ασφαλείας», τον οποίο επανέφερε και πάλι σε ισχύ την 4η Μαΐου 1946, θεσμοθετούνται οι διώξεις, οι συλλήψεις και οι εκτοπίσεις όσων ήταν κομμουνιστές.
Με το περιβόητο «Γ' Ψήφισμα»^[2] της 18ης Ιουνίου 1946 «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν» ^[3]τιμωρούνταν με μακροχρόνιες ποινές ή και με θάνατο, όχι μόνο οι πράξεις ένοπλης βίας έναντι του κράτους, αλλά γενικότερα η διάδοσιν ιδεών ανατρεπτικών του κοινωνικού καθεστώτος. ^[4] Ήδη τον Ιούλιο του 1946 είχαν εξοριστεί παραπάνω από 1000 άτομα, ενώ στις 26 του ίδιου μήνα, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε (η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στην νεώτερη ελληνική ιστορία) η σλαβομακεδόνισσα κομμουνίστρια Μίρκα Γκίνοβα.

Οι πολίτες χωρίστηκαν σε δύο μέρη, στους νομιμόφρονες και στους αντι-φρονούντες. Οι τελευταίοι εξορίστηκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά από την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, απομονώθηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας κυνηγημένοι από το παρακράτος που δημιουργήθηκε τότε, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Όπως το περιγράφει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης οι πρακτικές της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας έγιναν νόμοι του Κράτους, οι μέθοδοι των συμμοριών απέκτησαν μανδύα νομιμότητας και η πόρτα για τον Εμφύλιο άνοιξε διάπλατα. ^[5]

Την 1η Σεπτεμβρίου 1946 διενεργήθηκε το δημοψήφισμα για την επάνοδο του βασιλιά. Με 68.41% υπέρ έναντι 34.59% κατά, ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄ επέστρεψε στην Ελλάδα στις 26 Σεπτεμβρίου.

Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου

^[6]

«Πρωθυπουργός» - («Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»): Κωνσταντίνος Τσαλδάρης

«Επί του Συντονισμού υπουργός» : Στέφανος Στεφανόπουλος
«Επί του Συντονισμού υφυπουργός» : Μιχαήλ Αιλιανός
«Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ»: Γεώργιος Παραβάντης

«Επί των Εξωτερικών υπουργός»: Κωνσταντίνος Τσαλδάρης
«Επί των Εξωτερικών υφυπουργός»: Φίλιππος Δραγούμης
«Επί των Εξωτερικών υφυπουργός - Τύπου και Πληροφοριών» : Νικόλαος Μπαλτατζής - Μαυροκορδάτος
«Επί των Εσωτερικών υπουργός» : Ιωάννης Θεοτόκης

- παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε στις 14 Μαΐου από τον Κωνσταντίνο Καλκάνη

«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός» : Πάνος Χατζηπάνος
«Επί της Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων υπουργός»: Αντώνιος Παπαδήμος
«Επί της Εθνικής Οικονομίας υπουργός» : Απόστολος Αλεξανδρής
«Επί των Οικονομικών υπουργός» : Δημήτριος Χέλμης
«Επί των Οικονομικών υφυπουργός» : Αθανάσιος Αντωνόπουλος
«Επί των Δημοσίων έργων υπουργός»: Στυλιανός Γονατάς
«Επί της Ανοικοδομήσεως υπουργός» : προσωρινά, Στυλιανός Γονατάς
«Επί των Μεταφορών υπουργός»: Δημήτρης Παπαδημητρίου
«Επί της Γεωργίας υπουργός»: Αθανάσιος Παπαθανάσης
«Επί της Γεωργίας υφυπουργός» : Λάμπρος Ευταξίας
«Επί των Ταχυδρομείων, Τηλεγράφων και Τηλεφώνων υπουργός»: Αθανάσιος Περρωτής
«Επί της Υγιεινής υπουργός» : Αλέξανδρος Καλαντζάκος
«Επί της Κοινωνικής Προνοίας υπουργός» : Γεώργιος Λαζανάς
«Επί της Δημοσίας Τάξεως υπουργός» : Σπυρίδων Θεοτόκης
«Επί του Εφοδιασμού υπουργός»: Δημήτριος Στεφανόπουλος
«Επί της Εργασίας υπουργός» : Ανδρέας Στράτος
«Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: Πέτρος Μαυρομιχάλης
«Επί των Ναυτικών υπουργός» : προσωρινά, Πέτρος Μαυρομιχάλης
«Επί της Εμπορικής Ναυτιλίας υπουργός: Νικόλαος Αβραάμ
«Επί της Αεροπορίας υπουργός»: προσωρινά, Πέτρος Μαυρομιχάλης

«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Κρήτης» : Διονύσιος Βούλτσος
«Υπουργός - Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος»: Νικόλαος Κώττας
«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Ηπείρου» : Εμμανουήλ Παπαδογιάννης
«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Δυτικής Μακεδονίας» : Αναστάσιος Νταλίπης
«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας» : Βασίλειος Βασιλικός
«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Κεντρικής Μακεδονίας» : Γεώργιος Τζηρίδης
«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Θράκης» : Μιχαήλ Μαυρογορδάτος

- αντικαταστάθηκε στις 25 Απριλίου 1946 από τον Χρήστο Γουλόπουλο

«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου Πελάγους» : Νικόλαος Μπούμπουλης
«Υφυπουργός - Γενικός Διοικητής Νήσων Ιονίου Πελάγους» : Ιωάννης Γεωργάκης

Αναφορές

↑ http://www.ipet.gr/vouli/periodoi.html#6
↑ http://www.greekhistoryrepository.gr/archive/item/6253?lang=el
↑ Το ψήφισμα κατατέθηκε προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Σπυρίδων Θεοτόκη, στις 6 Ιουνίου, και τελικά έγινε νόμος του κράτους στις 18 Ιουνίου, με 138 ναι, 24 όχι και 180 αποχές https://www.prologos.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%84-%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-18-6-1946-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5/^{[νεκρός σύνδεσμος]}
↑ Νένη Πανουργιά:«Επικίνδυνοι πολίτες: Ελληνική Αριστερά και η κρατική τρομοκρατία», εκδ. Καστανιώτης
↑ Γιώργος Μαργαρίτης «Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, 1946 - 1949» σελ. 150, εκδ. Βιβλιόραμα, 2001
↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης» http://www.ggk.gov.gr/?p=1070

[1] ttp://www.ipet.gr/vouli/periodoi.html#6

[2] ttp://www.greekhistoryrepository.gr/archive/item/6253?lang=el

[3] Το ψήφισμα κατατέθηκε προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή, από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Σπυρίδων Θεοτόκη, στις 6 Ιουνίου, και τελικά έγινε νόμος του κράτους στις 18 Ιουνίου, με 138 ναι, 24 όχι και 180 αποχές https://www.prologos.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8C%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%84-%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-18-6-1946-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5/^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[4] Νένη Πανουργιά:«Επικίνδυνοι πολίτες: Ελληνική Αριστερά και η κρατική τρομοκρατία», εκδ. Καστανιώτης

[5] Γιώργος Μαργαρίτης «Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, 1946 - 1949» σελ. 150, εκδ. Βιβλιόραμα, 2001

[6] «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης» http://www.ggk.gov.gr/?p=1070

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]