Ο Αρχοντοχωριάτης

Ο Αρχοντοχωριάτης
	Ο κ. Ζουρντέν
Συγγραφέας	Μολιέρος
Τίτλος	Le Bourgeois gentilhomme
Γλώσσα	Γαλλικά
Ημερομηνία δημιουργίας	1670
Ημερομηνία δημοσίευσης	1671
Πολιτιστικό κίνημα	μπαρόκ μουσική
Χαρακτήρες	Μουσικοδιδάσκαλος, Χοροδιδάσκαλος, Κύριος Γιορδάνης, Δάσκαλος Φιλοσοφίας, Ράφτης, Κάλφας, Νικολέτα, Κυρία Γιορδάνη, Δοράντης, Κλεόντης, Κοβιέλος, Λουκίλη, Δοριμάνη και Δάσκαλος ξιφασκίας
Τόπος	Παρίσι
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αρχοντοχωριάτης (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά: Le Bourgeois gentilhomme‎), είναι πεντάπρακτη κωμωδία-μπαλέτο σε πρόζα του Μολιέρου, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο 1670 στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ στο κάστρο του Σαμπόρ από τον θίασο του Μολιέρου. Οι επόμενες δημόσιες παραστάσεις δόθηκαν στο θέατρο του Παλαί Ρουαγιάλ από τον Νοέμβριο 1670. Τη μουσική συνέθεσε ο Ζαν-Μπατίστ Λυλί.^[1]

Το έργο σατιρίζει τις απόπειρες κοινωνικής αναρρίχησης, διακωμωδώντας τόσο την επιτηδευμένη αστική τάξη που θέλει να μιμηθεί τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής των ευγενών όσο και τη ματαιόδοξη και υπεροπτική αριστοκρατία. ^[2]

Ο τίτλος - κυριολεκτικά: Ο αστός ευγενής- εννοείται ως οξύμωρο σχήμα: στη Γαλλία του Μολιέρου, ένας «ευγενής» ήταν εξ ορισμού γεννημένος αριστοκράτης και έτσι δεν θα μπορούσε να υπάρχει «αστός (μπουρζουά) ευγενής».

Χαρακτήρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μουσικοδιδάσκαλος
Χοροδιδάσκαλος
Κύριος Γιορδάνης
Ξιφομάχος
Φιλόσοφος
Ράφτης
Κάλβας
Νικολέτα
Κυρία Γιορδάνη
Δοράντης
Κλεόντης
Κοβιέλος
Λουκίλη
Δοριμάνη
Τραγουδιστής-τραγουδίστρια
Χορευτές

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σκηνή από το έργο, William Powell Frith

Η παράσταση διαδραματίζεται στο Παρίσι, στο σπίτι του κυρίου Ζουρντέν, πλούσιου μεσήλικα αστού, του οποίου ο πατέρας πλούτισε ως έμπορος υφασμάτων. Ο μεγαλομανής Ζουρντέν έχει βάλει έναν στόχο στη ζωή του: να υψωθεί πάνω από το επίπεδο της αστικής τάξης και να γίνει αποδεκτός ως αριστοκράτης. Για το σκοπό αυτό, παραγγέλνει υπέροχα καινούργια ρούχα και χαίρεται πολύ όταν ο βοηθός του ράφτη τον αποκαλεί κοροϊδευτικά «άρχοντα». Ασχολείται με την εκμάθηση της ξιφασκίας, του χορού, της μουσικής και της φιλοσοφίας, παρά την ηλικία του. Μ' αυτό τον τρόπο καταφέρνει συνεχώς να γελοιοποιείται, ακόμη και στους δασκάλους του. Στο μάθημα για τη βελτίωση της έκφρασής του εκπλήσσεται ευχάριστα όταν διαπιστώνει ότι μιλούσε πεζογραφία όλη του τη ζωή χωρίς να το ξέρει:

«Μα την πίστη μου! Για περισσότερα από σαράντα χρόνια μιλώ πεζογραφία χωρίς να γνωρίζω τίποτα γι' αυτό, και είμαι ο πιο υπόχρεος άνθρωπος στον κόσμο απέναντί σου που μου το είπες.»

Η λογική και έξυπνη σύζυγός του, βλέπει ότι γελοιοποιείται και τον προτρέπει να επιστρέψει στην προηγούμενη μεσοαστική ζωή του και να ξεχάσει όλα όσα έμαθε. Ο Ντοράντ, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης έχει προσκολληθεί στον κ. Ζουρνταίν, τον περιφρονεί κρυφά αλλά κολακεύει τις αριστοκρατικές του βλέψεις. Για παράδειγμα, λέγοντας στον αφελή Ζουρντέν ότι ανέφερε το όνομά του στον βασιλιά στις Βερσαλλίες, τον πείθει να πληρώσει τα χρέη του. Τα όνειρα του Ζουρνταίν για κοινωνική άνοδο γίνονται όλο και πιο ψηλά. Ονειρεύεται να παντρευτεί μια μαρκησία και να παντρέψει την κόρη του Λουσίλ με έναν ευγενή. Όμως η Λουσίλ είναι ερωτευμένη με τον Κλεόντ, νεαρό άνδρα της μεσαίας τάξης. Φυσικά, ο κ. Ζουρντέν δεν συμφωνεί μ' αυτόν τον γάμο.^[3]

Παρά τις προσπάθειες όλης της οικογένειας να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα, ο Ζουρντέν συνεχίζει να ονειροβατεί στα μεγαλεία. Έτσι, ο Κλεόντ, με τη βοήθεια του υπηρέτη του και της κυρίας Ζουρντέν, μεταμφιέζεται και παρουσιάζεται στον κ. Ζουρντέν ως γιος του σουλτάνου της Τουρκίας. Ο Ζουρντέν τον καλοϋποδέχεται και είναι πανευτυχής που η κόρη του θα παντρευτεί μέλος βασιλικής οικογένειας. Χαίρεται ακόμη περισσότερο όταν ο «Τούρκος πρίγκιπας» του ανακοινώνει ότι, ως πατέρας της νύφης, θα λάβει τίτλο ευγενείας και επίσημα σε ειδική τελετή, μια ιδιαίτερα κωμική σκηνή. Οι νέοι παντρεύονται και όταν ο γάμος ολοκληρώνεται, ο Ζουρντέν συνειδητοποιεί ότι τιμωρείται, αλλά πολύ αργά, για τη μεγαλομανία του.^[4]