Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (πετοσφαίριση ανδρών)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για τα υπόλοιπα αθλητικά τμήματα του συλλόγου, δείτε: Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Ολυμπιακός.
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Πλήρες όνομαΤΑΑ Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
ΠροσωνύμιοΘρύλος
Ερυθρόλευκοι
Ίδρυση1926
ΣτάδιοΚλειστό Γυμναστήριο Ρέντη «Μελίνα Μερκούρη», Πειραιάς, Άγιος Ιωάννης Ρέντη και Περιφέρεια Αττικής
Πρόεδρος Μιχάλης Κουντούρης
Προπονητής Αντρέα Γκαρντίνι
ΠρωτάθλημαΒόλεϊ Λιγκ
Ιστότοποςwww.olympiacossfp.gr
Εμφανίσεις
Πρώτη εμφάνιση
Δεύτ. εμφάνιση
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )
Ενεργά τμήματα του Ολυμπιακού
Ποδόσφαιρο Μπάσκετ (Ανδρών) Μπάσκετ (Γυναικών)
Βόλεϊ (Ανδρών) Βόλεϊ (Γυναικών) Πόλο (Ανδρών)
Πόλο (Γυναικών) Χάντμπολ Κολύμβηση
Στίβος Πινγκ πονγκ Ιστιοπλοΐα
Κανόε καγιάκ Κωπηλασία Πυγμαχία
Κικ μπόξινγκ Ταεκβοντό Ξιφασκία
Μπιτς βόλεϊ

Το τμήμα βόλεϊ ανδρών του Ολυμπιακού είναι ελληνική ομάδα πετοσφαίρισης και αποτελεί μέρος του Ολυμπιακού Σ.Φ. Πειραιώς. Επίσημο έτος ίδρυσης του τμήματος είναι το 1926 και αγωνίζεται με χρώματα το κόκκινο και το λευκό. Είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της ελληνικής πετοσφαίρισης, καθώς έχει κατακτήσει 32 Πρωταθλήματα [1] (εκ των οποίων τα 7 αήττητος), 17 Κύπελλα, 6 Λιγκ Καπ και 13 Νταμπλ. Κατέχει επίσης το μοναδικό ρεκόρ της κατάκτησης 8 συνεχόμενων Πρωταθλημάτων (1987–1994).

Ο Ολυμπιακός είναι ταυτόχρονα η πιο επιτυχημένη ομάδα στις ευρωπαϊκές [2] και στις διεθνείς διοργανώσεις,[3] καθώς είναι η μοναδική ομάδα της Ελλάδας που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκούς τίτλους· τα Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης του 1996 και του 2005 καθώς και το Τσάλεντζ Καπ του 2023.[4] Επίσης, το 1992 κατέκτησε την τρίτη θέση στον κόσμο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων που διεξήχθη στο Τρεβίζο, μετά από νίκη με 3–0 επί της Μεσατζέρο Ραβένα. Κατατάσσεται ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες των ευρωπαϊκών κυπέλλων καθώς έχει συμμετάσχει σε 12 Φάιναλ Φορ ευρωπαϊκών διοργανώσεων, 7 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, 4 στο Κύπελλο Κυπελλούχων και 1 στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, μετρώντας 8 ευρωπαϊκούς τελικούς (2 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1992 και το 2002, 4 στο Κύπελλο Κυπελλούχων το 1996, το 1997, το 1998 και το 2005 και 2 στο Τσάλεντζ Καπ το 2018 και το 2023) [5] με 3 κατακτήσεις (1996, 2005, 2023).[6] Ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα είναι οι 7 συνεχόμενες συμμετοχές σε Φάιναλ Φορ Κυπέλλων Ευρώπης, 4 στο Πρωταθλητριών (1992, 1993, 1994, 1995) και 3 στο Κυπελλούχων (1996, 1997, 1998). Το σχετικό ρεκόρ κατέχει η ιταλική Μόντενα με 11 συνεχείς παρουσίες σε Φάιναλ Φορ.

Ιστορία

Ίδρυση και πρώτες δεκαετίες (1926–1960)

Η πρώτη ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού το 1926

Ο Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. ίδρυσε τμήμα βόλεϊ ανδρών το 1926. Πρώτοι αθλητές των ερυθρολεύκων ήταν οι Γιώργος Ανδριανόπουλος, Βασίλης Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Λάλης Λεκκός, Λεωνίδας Καλογερόπουλος, Νίκος Καλούδης και Ηλίας Μπουρτεζίδης. Έφορος της ομάδας ήταν ο Σεβαστιανός Κασιμάτης.

Στη συνέχεια στον Ολυμπιακό αγωνίστηκαν οι Ε. Παπαδάκης, Μ. Κρικίδης, Ι. Βουλγαρίδης, Φ. Μπισέλας, Τ. Αθανασιάδης, Θ. Σινόπουλος και Α. Μπέρκος. Οι ίδιοι αυτοί αθλητές, οι οποίοι ήταν μαθητές της Γαλλικής Σχολής «Άγιος Παύλος», ξεκίνησαν το 1931 να δημιουργήσουν και το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου.

Στην αρχή η συμμετοχή του τμήματος περιορίστηκε σε τοπικές διοργανώσεις, στις οποίες κατέκτησε τα Πρωτάθληματα Πειραιά το 1931 και 1932. Το 1936 το τμήμα σταματάει τη λειτουργία του, άλλα το 1939 παίρνει μέρος στο Πρωτάθλημα Αθηνών-Πειραιώς.

Την περίοδο 1947–48 η ομάδα επανεμφανίζεται, με αθλητές πλέον τους Γιάννη Σπανουδάκη, Μπάμπη Γερακαράκη, Α. Αργουδέλη, Χαλκούση και Μάντζο. Αργότερα, οικονομικά κυρίως προβλήματα θα αναστείλουν ξανά τη λειτουργία του τμήματος.

Ισχυροποίηση και εδραίωση στην κορυφή (1960–1987)

Το τμήμα επανιδρύθηκε το 1960 με βασικό πρωτεργάτη τον Κώστα Αμπελά. Ο Βασίλης Φρυδάς, μέλος της επιτροπής του βόλεϊ στον ΣΕΓΑΣ, στον οποίο ανήκε τότε το βόλεϊ, παρότρυνε τον ολυμπιακών φρονημάτων προπονητή Κώστα Αμπελά να βοηθήσει στην επανίδρυση του τμήματος. Ο Κώστας Αμπελάς ήταν αρχηγός προσκόπων στη συνοικία που έμενε στον Κολωνό, όπου υπήρχε η ομάδα βόλεϊ Νηρέας, και ξεκίνησε να πείθει αθλητές του Νηρέα να πάνε στον Ολυμπιακό. Αυτό βέβαια του στοίχισε (κατά μαρτυρία του ίδιου)[7] τη δυσφορία των Κολωνιωτών, που μάζεψαν και υπογραφές για να μην ξαναπατήσει στην πλατεία του Κολωνού. Ο Αμπελάς ταυτόχρονα έπεισε και κάποιους αθλητές του μπάσκετ να αλλάξουν άθλημα, και έτσι η εκ νέου δημιουργία του τμήματος πήρε σάρκα και οστά.
Για τις ανάγκες του τμήματος κατασκευάστηκε γήπεδο παραπλεύρως του γηπέδου μπάσκετ έξω από την ιστορική λέσχη του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι. Έφορος ανέλαβε ο Γιάννης Κουτσουλέντης, και με προπονητές τους Κώστα Αμπελά (που παρέμεινε μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1968) και Αρ. Κανελλόπουλο, και παίκτες τους Τσαλαμανιό, Κορομπόκη, Τσέκο, Γατζία, Τσιγκρέλη, Λευτεριώτη, Αθανάσανα και Τσιγκουνάκη προβιβάστηκε στην Α΄ κατηγορία το 1962.

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο του Πρωτάθλημα Ελλάδας πετοσφαίρισης ανδρών το 1968 στη Θεσσαλονίκη με έφορο τον Γ. Χουρδάκη, προπονητή τον Κώστα Αμπελά και παίκτες τους Τάσο Κουμπλή, Κυριάκο Παντελιά, Ανδρέα Λοράνδο, Θεοτόκη Μανουσαρίδη, Νίκο Κριτσοταλάκη, Δημήτρη Κεφάλα, Γιάννη Σταυρόπουλο, Κώστα Καραμήτσο, Σπύρο Λαμπάκη, Κώστα Τραπεζουντίδη, Φλώρο, Ντολγομπόλοφ, Ρέμπελο, Πάσαρη, Κωνσταντάρα, Τσιστράκη, Αγαπητό, Κολοκοτρώνη.[8] Την επόμενη χρονιά (1969) ο Ολυμπιακός κατέκτησε το δεύτερο Πρωτάθλημα της ιστορίας του.[9]

Η πρώτη ισχυρή ομάδα του Ολυμπιακού δημιουργήθηκε το 1973 με έφορο τον Βασίλη Σαραφίδη. Η ομάδα εκείνη κατέκτησε 7 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1974, 1976, 1978, 1979, 1980, 1981, 1983),[10] με παίκτες τους Τάσο Κουμπλή, Κυριάκο Παντελιά, Ανδρέα Λοράνδο, Στέφανο Πολύζο, Γιώργο Δερμάτη, Βασίλη Γαλάκο, Στέλιο Προσαλίκα, Γιάννη Λάιο, Αυγουστίνο Μίχαλο, Δημήτρη Χωριανό, Ηρακλή Δωριάδη και με προπονητές τους Δημήτρη Κεφάλα, Κυριάκο Παντελιά, Ντμίτρι Ζαχάριεφ. Παράλληλα, την περίοδο 1981–82 ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που φτάνει σε Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, κατακτώντας την 4η θέση.

Εποχή Λάιου (1987–1996): Η εγχώρια αυτοκρατορία και η ευρωπαϊκή καταξίωση (φιναλίστ Champions League, Κυπελλούχος Ευρώπης)

Η δεύτερη ισχυρή ομάδα δημιουργήθηκε το 1987 με προπονητή τον Γιάννη Λάιο και βασικό κορμό τους Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, Σάκη Μουστακίδη, Γιάννη Φάκα, Κώστα Γκουντάκο, Ανδρέα Θεοδωρίδη, Γιώργο Ντράγκοβιτς, Σωτήρη Αμαριανάκη, Δημήτρη Καζάζη, Γιώργο Λυκούδη και Βασίλη Ξεροβάσιλα. Δημιούργησε ένα μοναδικό και ακατάρριπτο ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού βόλεϊ, κατακτώντας, από το 1987 μέχρι το 1994, 8 συνεχόμενα Πρωταθλήματα. Συγκεντρωτικά, οι παίκτες οι οποίοι αποτελούσαν τα ρόστερ του Ολυμπιακού και που υπό τις οδηγίες των Λάιου και Βλάντιμιρ Κόντρα οδήγησαν στην κατάκτηση των 8 συνεχόμενων Πρωταθλημάτων Ελλάδας ήταν οι: Τριανταφυλλίδης, Μουστακίδης, Φάκας, Γκουντάκος, Θεοδωρίδης, Ντράγκοβιτς, Αμαριανάκης, Καζάζης, Λυκούδης, Ξεροβάσιλας, Πολύζος, Τερζάκης, Γκούσταφσον, Ουρμπάνοβιτς, Βίλντε, Μπρντζόβιτς, Ρούνοφ, Μανουσαρίδης, Σκορτ, Παντελεάκος, Σταματόπουλος, Μητρόπουλος και Λοράνδος.

Ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του '80 και του '90 να φέρνει στην Ελλάδα μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου βόλεϊ, όπως ήταν ο Σουηδός Μπενγκτ Γκούσταφσον, ο Λετονός Ράιμοντς Βίλντε και ο Πολωνός Λέσεκ Ουρμπάνοβιτς.

Το 1992 ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, που διεξήχθη το διήμερο 28 και 29 Φεβρουαρίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Στον ημιτελικό πέτυχε μια εντυπωσιακή νίκη με 3–0 σετ κατά της πανίσχυρης κατόχου του τροπαίου, 13 φορές Πρωταθλήτριας Ευρώπης και κατόχου 7 τροπαίων εκείνη τη δεκαετία, ΤΣΣΚΑ Μόσχας.[11] Στον τελικό της διοργάνωσης, που διεξήχθη στις 29 Φεβρουαρίου σ' ένα κατάμεστο από φιλάθλους του Ολυμπιακού Σ.Ε.Φ., αντιμετώπισε την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Μεσατζέρο Ραβένα των Ιταλών Φάμπιο Βούλο, Αντρέα Γκαρντίνι και των χρυσών Ολυμπιονικών του Λος Άντζελες και της Σεούλ, Αμερικανών Καρτς Κίραλι και Στιβ Τίμονς. Η ατυχία όμως χτυπά τον Ολυμπιακό, αφού στο ζέσταμα πριν τον αγώνα χάνει από τραυματισμό στη μέση το μεγάλο αστέρι της ομάδας Ράιμοντς Βίλντε. Η Ραβένα μετά από εκπληκτική εμφάνιση κερδίζει τον Ολυμπιακό με 3–0 σετ και κατακτά το Πρωτάθλημα Ευρώπης. Παρά ταύτα, η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό ήταν μια τεράστια επιτυχία και –μέχρι εκείνη τη στιγμή– η μεγαλύτερη διάκριση ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη.[12]

Την ίδια χρονιά κατέκτησε την τρίτη θέση στον κόσμο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Στον προκριματικό όμιλο της Φλωρεντίας, κέρδισε 3–0 την κορεάτικη Σανγκ Μου Σεούλ και την πορτορικάνικη Κοροζάλ Πουέρτο Ρίκο και έχασε με το ίδιο σκορ από τη Σίσλεϊ Τρεβίζο. Στα τελικά του Τρεβίζο έχασε στον ημιτελικό 3–0 (15–13, 15–4, 16–14) από την ιταλική Μισούρα Μιλάνο και κέρδισε στο μικρό τελικό 3–0 (15–6, 17–16, 15–7) τη Μεσατζέρο Ραβένα.

Τις περιόδους 1992–93 και 1993–94 με προπονητή τον σπουδαίο Ρώσο τεχνικό Βλάντιμιρ Κόντρα ο Ολυμπιακός κατακτά δυο σερί Ντάμπλ (το Κύπελλο του 1994 θεωρείται ανεπίσημο) και φτάνει δύο διαδοχικές χρονιές στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, διαθέτοντας ένα πολύ ισχυρό ρόστερ με παίκτες διεθνούς κλάσης, όπως ο Αμερικανός Σκοτ Φόρτσιουν, ο Σέρβος Ντέγιαν Μπρντζόβιτς, και ο Ρώσος Ιγκόρ Ρούνοφ. Λίγα χρόνια αργότερα (την περίοδο 1995–96) αποκτήθηκαν και οι Κουβανοί Ροδόλφο Σάντσες και Οσβάλντο Ερνάντες. Την περίοδο 1994–95 ο Ολυμπιακός αγωνίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και για 5η φορά στην ιστορία του σε Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και καταλαμβάνει την τρίτη θέση.

Στις 10 Μαρτίου 1996 το τμήμα βόλεϊ ανδρών του Ολυμπιακού είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας του, αφού κερδίζοντας με 3–2 σετ τη γερμανική Μπάγερ Βούπερταλ, κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων, και γιόρτασε με τον καλύτερο τρόπο τα 71α γενέθλιά του.[13][14] Η διοργάνωση διεξήχθη όπως και το 1992 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου βρέθηκαν περίπου 18.000 θεατές, ενώ πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν, αφού τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από πολύ νωρίς. Ο Ολυμπιακός κέρδισε μετά από έναν συγκλονιστικό αγώνα 3–2 τη γερμανική ομάδα, κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του συλλόγου (σε όλα τα αθλήματα) και έγινε έτσι η πρώτη και μοναδική ελληνική ομάδα βόλεϊ που έφτασε στην ευρωπαϊκή κορυφή. Στον τελικό ο Γιάννης Λάιος χρησιμοποίησε τους: Μάριο Γκιούρδα (9 πόντοι–13 αλλαγές), Σάκη Μουστακίδη (1 πόντος–1 αλλαγή), Οσβάλντο Ερνάντες (8 πόντοι–25 αλλαγές), Ροδόλφο Σάντσες (23 πόντοι–15 αλλαγές), Αντώνη Τσακιρόπουλο (7 πόντοι–2 αλλαγές), Γιώργο Ντράγκοβιτς (8 πόντοι–11 αλλαγές), Κώστα Χριστοφιδέλη, Σωτήρη Αμαριανάκη. Αναπληρωματικοί: Γιώργος Λυκούδης, Ανδρέας Θεοδωρίδης, Νίκος Δούκας, Θανάσης Μιχαλόπουλος.[15]

Εποχή Μοντάλι (1996–1998): Ανανέωση και Νταμπλ το 1998

Το 1996 η διοίκηση του συλλόγου προσέλαβε έναν από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο, τον Ιταλό Τζαν Πάολο Μοντάλι, προκειμένου να οργανώσει την ομάδα στα ευρωπαϊκά πρότυπα και να προχωρήσει σε ανανέωση. Με Έλληνες παίκτες τους Μάριο Γκιούρδα, Αντώνη Τσακιρόπουλο, Κώστα Χριστοφιδέλη, Βασίλη Κουρνέτα, Γιώργο Ντράγκοβιτς, Ανδρέα Θεοδωρίδη, Μάνο Ξενάκη και με την προσθήκη σπουδαίων και διακεκριμένων ξένων παικτών όπως ο ο Αμερικανός Τζεφ Στοκ, ο Ουκρανός Ιγκόρ Ποπόφ, ο Ολλανδός Χενκ Γιαν Χελντ, ο Βούλγαρος Ιβάιλο Γκαβρίλοφ και ο Ιταλός Πάολο Μέρλο ο Ολυμπιακός θα κατακτήσει δύο Κύπελλα (1997, 1998) και θα στεφτεί Πρωταθλητής Ελλάδος το 1998, με νίκη 3–1 σετ στην Ορεστιάδα επί της τοπικής ομάδας, στον πέμπτο και τελευταίο τελικό των πλέϊ οφ, πανηγυρίζοντας ταυτόχρονα και το Νταμπλ. Ο Ολυμπιακός, με τον Μοντάλι, έφερε τον μοντέρνο τρόπο ανάπτυξης και οργάνωσης σε όλες τις ελληνικές ομάδες.

Τον Οκτώβριο του 1996 ο Ολυμπιακός του Μοντάλι συμμετείχε ως Κυπελλούχος Ευρώπης στο Φάιναλ Φορ του Ευρωπαϊκoύ Σούπερ Καπ στο Μόναχο, μαζί με τις ιταλικές Νταϊτόνα Μόντενα (Πρωταθλήτρια Ευρώπης), Άλπιτουρ Τράκο Κούνεο (Κάτοχο Κυπέλλου CEV) και τη γερμανική ASV Ντάχαου (Φιναλίστ Κυπέλλου Πρωταθλητριών), όπου και κατέλαβε την τέταρτη θέση.[16] Ήταν η πρώτη και μοναδική συμμετοχή ελληνικής ομάδας στον θεσμό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ.

Κυριαρχία στην Ελλάδα και δεύτερος τελικός Τσάμπιονς Λιγκ (1998–2004)

Ο Γιάνε Χάκινεν
Ο Λιούμπομιρ Τράβιτσα

Μετά τον Μοντάλι, πέρασαν από τον πάγκο του Ολυμπιακού, μεγάλες μορφές του παγκοσμίου βόλεϊ, όπως ο Σέρβος προπονητής Ζόραν Γκάετς, ο Ιταλός πολυνίκης στα Ευρωπαϊκά κύπελλα Ντανιέλε Ρίτσι και ο Σέρβος Λιούμπομιρ Τράβιτσα. Επίσης, την ίδια περίοδο αποκτήθηκαν μεγάλοι ξένοι παίχτες όπως οi Σέρβοι Γκόραν Βούγιεβιτς και Βάσα Μίγιτς, ο Φινλανδός Γιάνε Χάκινεν, ο Βενεζουελάνος Ερνάντο Γκόμεζ και οι Βούλγαροι Πλάμεν Κονσταντίνοφ και Νικολάι Ζελιάσκοφ. Έτσι θα έρθουν οι κατακτήσεις τεσσάρων Πρωταθλημάτων (1999, 2000, 2001, 2003) και δύο Κυπέλλων (1999, 2001) για τον σύλλογο. Το Νταμπλ του 1999 κατακτήθηκε με προπονητή τον Γκάετς και εκείνο του 2001 με τον Ρίτσι. Επίσης, η ομάδα πήρε και το Σούπερ καπ το 2000, νικώντας με 3–1 σετ τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη. Οι παίκτες που αποτελούσαν τα ρόστερ του Ολυμπιακού και έφτασαν στην κατάκτηση των τριών συνεχόμενων πρωταθλημάτων Ελλάδος (1999-2001) ήταν οι: Χριστοφιδέλης, Γκιούρδας, Μηνούδης, Ουτζής, Κουρνέτας, Ζελιάσκοφ, Τσακιρόπουλος, Ντράγκοβιτς, Ξενάκης, Θεοδωρίδης, Βούγιεβιτς, Μπόσκαν, Καλαϊτζίδης, Ψάρρας Αθ., Ρόχας, Κυριαζής, Γκόμεζ, Τερζής, Δεληκώστας, Χάκινεν, Μπατιστάτος και Μίγιτς.

Την περίοδο 2001–02 ο Ολυμπιακός του Ντανιέλε Ρίτσι θα πραγματοποιήσει μια εκπληκτική πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, φτάνοντας στο Φάιναλ Φορ του Οπόλε της Πολωνίας. Εκεί αντιμετώπισε στον ημιτελικό την πολωνική Μόστοσταλ την οποία κέρδισε με 3–1 σετ και προκρίθηκε στον τελικό της διοργάνωσης. Η νίκη όμως αποδείχτηκε πύρρειος λόγω του τραυματισμού του Μάριου Γκιούρδα (διάστρεμμα) που του στέρησε τη συμμετοχή στον τελικό απέναντι στην ιταλική Λούμπε Μπάνκα Ματσεράτα, η οποία είχε αποκλείσει στον άλλο ημιτελικό τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Τελικά μετά από σκληρό ματς το οποίο κρίθηκε στις λεπτομέρειες (με το σκορ στο 1–1, το τρίτο κρισιμο σετ πήγε στη Ματσεράτα με 29–27) η Ματσεράτα, εκμεταλλευόμενη και την απουσία του Γκιούρδα, θα νικήσει με 3–1 σετ και θα στεφθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης.[17] Ήταν η δεύτερη συμμετοχή του Ολυμπιακού στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Το 2003, ο Ολυμπιακός επανήλθε στην κορυφή της Ελλάδας κατακτώντας το εγχώριο πρωτάθλημα μετά από διάστημα ενός χρόνου. Οι παίκτες που αποτελούσαν το ρόστερ της πρωταθλήτριας ομάδας του 2003 ήταν οι: Χριστοφιδέλης, Γκιούρδας, Κυριαζής, Μηνούδης, Κουρνέτας, Χαλντέιν, Δεληκώστας, Τσακιρόπουλος, Γκόμεζ, Ξενάκης και Κονσταντίνοφ.

Το δεύτερο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και μια 15ετία γεμάτη τίτλους (2005–2020)

Ο Ιβάν Μίλκοβιτς
Ο Λορέντζο Μπερνάρντι
Ο Μπόγιαν Γιορντάνοφ

Την περίοδο 2004–05 προσελήφθη ο Αργεντίνος προπονητής Κλαούντιο Κουέγιο και η ομάδα αποκτά τον παγκόσμιας κλάσης διαγώνιο και αρχηγό της Εθνικής Αργεντινής Μάρκος Μιλίνκοβιτς. Ο Ολυμπιακός με ηγέτη τον Μιλίνκοβιτς (ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης), επικράτησε στο κατάμεστο ΣΕΦ της ολλανδικής Όρτεκ Νεσελάντε με 3–0 σετ (25–23, 25–18, 25–23) στον τελικό του Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων (Τοπ Τιμς Καπ)[18] και κατέκτησε τον δεύτερο ευρωπαϊκό του τίτλο μέσα σε αποθέωση.[19][20]

Τις επόμενες χρονιές αποκτήθηκαν σημαντικοί ξένοι παίκτες, μεταξύ των οποίων ο καλύτερος αθλητής βόλεϊ του 20ού αιώνα, ο Ιταλός Λορέντζο Μπερνάρντι. Άλλοι διακεκριμένοι πετοσφαιριστές που αποκτήθηκαν από την ομάδα του Πειραιά την τετραετία 2005-08 ήταν ο Γερμανός Κρίστιαν Πάμπελ, οι Αμερικανοί Ντόναλντ Σούτζο και Ριντ Πρίντι, ο Κροάτης Τόμισλαβ Σόσκοβιτς, οι Βούλγαροι Χρίστο Τσβετάνοφ και Μπόμπαν Γιορντάνοφ, ο Αργεντίνος Πάμπλο Μεάνα, ο Σέρβος Βέλικο Πέτκοβιτς καθώς επίσης και ο Ιβάν Μάρκεζ από τη Βενεζουέλα.

Το 2009 η ομάδα επέστρεψε στην κορυφή, κατακτώντας το Νταμπλ με προπονητή τον Σουηδό Άντερς Κρίστιανσον και αιχμή του δόρατος έναν από τους καλύτερους διαγώνιους στον κόσμο, τον Σέρβο Ιβάν Μίλκοβιτς. Στο Πρωτάθλημα, με μειονέκτημα έδρας παίρνει τον τίτλο επί του Παναθηναϊκού με 3–1 νίκες,[21] ενώ και στο Κύπελλο επικρατεί των πρασίνων στον τελικό με 3–2 σετ.[22] Η ομάδα που οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ελλάδος το 2009 μετά από πέντε χρόνια αποτελείτο από τους: Χριστοφιδέλη, Ριβέρα, Σουλτανόπουλο, Ρεζκ, Τσέργα, Κουρνέτα, Κουζούνη, Καραγιάννη, Χοφ, Καρυπίδη, Ρουμελιώτη, Τζούριτς, Μάρκεζ, Μίλκοβιτς, Ούρναουτ και Παπαδημητρίου.

Το 2010 ένα ακόμη Πρωτάθλημα, το 24ο, ήρθε στο Πειραιά, αφού ο Ολυμπιακός με προπονητή τον Γιάννη Καλμαζίδη επικράτησε με 3–1 νίκες του Παναθηναϊκού, ο οποίος είχε το πλεονέκτημα έδρας.[23] Οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν και το Σούπερ καπ απέναντι στον Παναθηναϊκό με 3–1 σετ στη Σαντορίνη.[24] Στο Τσάμπιονς Λιγκ εκείνης της χρονιάς ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μια εξαιρετική παρουσία, φτάνοντας μέχρι την τελική 6άδα. Οι Πειραιώτες αντιμετώπισαν τις Τρεντίνο, Ντιναμό Μόσχας και Τσέσκε Μπουντεγιόβιτσε στη φάση των ομίλων και προκρίθηκαν στην 12άδα, ισοβαθμώντας με τους Ιταλούς και τους Ρώσους. Εντυπωσιακό αποτέλεσμα ήταν η νίκη με 3–2 σετ μέσα στο Τρέντο επί της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης και ήδη κατόχου του τίτλου Τρεντίνο.[25] Εν συνεχεία, οι Πειραιώτες ξεπέρασαν το εμπόδιο της Ζενίτ Καζάν των Μπολ και Στάνλει, αλλά δεν κατάφεραν να αποκλείσουν και την Ντιναμό, η οποία βρέθηκε εκ νέου στο δρόμο τους.

Το 2011 οι ερυθρόλευκοι θα κατακτήσουν ένα ακόμη Νταμπλ με προπονητή και πάλι τον Γιάννη Καλμαζίδη. Κέρδισαν το Πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας και 3–0 νίκες κόντρα στον Ηρακλή,[26] ενώ και στο Κύπελλο οι 2 ομάδες βρέθηκαν αντίπαλες στον τελικό της Ορεστιάδας, με τον Ολυμπιακό να επικρατεί κι εκεί με 3–1 σετ.[27]

Το 2013 ο Ολυμπιακός με προπονητή τον Δημήτρη Καζάζη (ο οποίος έχει κατακτήσει 8 Πρωταθλήματα Ελλάδος και 4 Νταμπλ ως παίκτης του Ολυμπιακού), κατέκτησε το 12ο Ντάμπλ της ιστορίας του, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα (το 26ο) με 3–1 νίκες επί του Παμβοχαϊκού και το Κύπελλο Ελλάδος (το 13ο) νικώντας 3–0 σετ στον τελικό τον Φοίνικα Σύρου στο Ρέθυμνο.[28][29] Παράλληλα κατέκτησε και το Λιγκ Καπ με νίκη 3–0 σετ επί του Α.Ο. Κηφισιάς στο Βραχάτι, ολοκληρώνοντας έτσι μια εκπληκτική χρονιά με την κατάκτηση όλων των εγχώριων τίτλων που διεκδίκησε.[30]

Το 2014 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το 13ο Νταμπλ της ιστορίας του, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα (το 27ο) με 3–0 νίκες επί του Εθνικού Αλεξανδρούπολης και το Κύπελλο Ελλάδος (το 14ο) νικώντας 3–1 σετ στον τελικό τον Α.Ο. Κηφισιάς στην Καλαμάτα.[31]

Την επόμενη τριετία ο Ολυμπιακός μένει μακριά απ' το πρωτάθλημα Ελλάδος, αλλά κατακτά άλλους 5 τίτλους. 3 φορές το Λιγκ Καπ, το 2015, το 2016 και το 2017 καθώς και το Κύπελλο το 2016 και το 2017.

Την περίοδο 2017-18 επιστρέφει μετά από 4 χρόνια στην κορυφή της Ελλάδας κατακτώντας τον 28ο τίτλο του και τον συνδυάζει με την κατάκτηση ενός ακόμη Λιγκ Καπ καθώς και με την επιστροφή του σε ευρωπαϊκούς τελικούς, όπου χάνει το τρόπαιο σε διπλούς αγώνες από την Πόρτο Ρόμπουρ Κόστα Ραβένας, που ήταν η συνέχεια της ιστορικής Μεσαντζέρο.

Η περίοδος 2018-2019 ξεκινάει με την κατάκτηση του 5ου συνεχόμενου και 6ου συνολικά Λιγκ Καπ «Νίκος Σαμαράς» στην ιστορία του συλλόγου. Ο πολυνίκης του θεσμού Ολυμπιακός, νίκησε σε διπλό τελικό τον Φοίνικα Σύρου με σκορ 3-1 στην Ερμούπολη και επίσης με 3-1 στο κλειστό «Μελίνα Μερκούρη».

Τρέχουσα δεκαετία (2020–) Το 3ο Ευρωπαϊκό Κύπελλο

Την περίοδο 2020-21 ο Ολυμπιακός επέστρεψε στον θρόνο του πρωταθλητή μετά από διάλειμμα ενός έτους, κατακτώντας το πρωτάθλημα με 50 βαθμούς και προσθέτοντας το τρίτο αστέρι στη φανέλα του.[32] Στο Λιγκ Καπ αποκλείστηκε στα ημιτελικά, ενώ το κύπελλο δεν διεξήχθη για 2η στη σειρά χρονιά.

Στις 15 Μαρτίου του 2023 ο Ολυμπιακός επανήλθε στους ευρωπαϊκούς τίλους με την κατάκτηση του CEV Τσάλεντζ Καπ, που αποτέλεσε το 3ο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία του ανδρικού τμήματος. Στον διπλό ημιτελικό η ομάδα του Πειραιά συναντήθηκε με τον αιώνιο αντίπαλό της από την Αθήνα. Στον πρώτο ημιτελικό στο «Μελίνα Μερκούρη» ο Παναθηναϊκός πήρε μια καθαρή νίκη με 3–1,[33] και στη ρεβάνς στο Γυμναστήριο Αγίου Θωμά προηγήθηκε με 1–0 σετ. Ακολούθησε μια από τις πιο απίστευτες ανατροπές στην ιστορία του βόλεϊ. Οι ερυθρόλευκοι με μια επική αντεπίθεση πήραν τέσσερα σετ, νίκησαν με 4–1 (συμπεριλαμβανομένου του χρυσού σετ) και εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στον 8ο ευρωπαϊκό τελικό στην ιστορία τους.[34]
Στον διπλό τελικό αντίπαλος ήταν η ισραηλινή Μακάμπι Τελ Αβίβ. Στο Ισραήλ ο Ολυμπιακός νίκησε με 3–0 [35] και στη ρεβάνς του Πειραιά σε ένα κατάμεστο από περίπου 15.000 φιλάθλους Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας επιβλήθηκε επίσης με 3–0 κατακτώντας το CEV Τσάλεντζ Καπ περιόδου 2022-23.[36][37]
Ένα μήνα περίπου αργότερα οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν και το 31ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους απέναντι στον Π.Α.Ο.Κ. με 3–1 νίκες.[38]

Τίτλοι

Διεθνείς τίτλοι

Πανελλήνιοι

Τοπικοί

  • 2 Πρωταθλήματα Κέντρου (Πειραιώς)
    • 1967, 1968
  • 3 Πρωταθλήματα Πειραιά
    • 1930, 1931, 1932[39]

Άλλες διεθνείς διακρίσεις

Μικρές ηλικίες

Πανελλήνιοι

Τοπικοί

Οι Ευρωπαϊκές και Παγκόσμιες διακρίσεις

Περίοδος Διάκριση Σημειώσεις
Κύπελλο Πρωταθλητριών / Champions League
1981–82 Φάιναλ Φορ 4η θέση σε όμιλο με τις Τορίνο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Ντιναμό Βουκουρεστίου
1991–92 Τελικός Νίκη 3–0 επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον ημιτελικό, ήττα 0–3 από τη Μεσατζέρο Ραβένα στον τελικό
1992–93 Φάιναλ Φορ 3η θέση. Ήττα 1–3 από την Μαξικόνο Πάρμα στον ημιτελικό, νίκη 3–0 επί της Μάες Πιλς Ζέλικ στον μικρό τελικό
1993–94 Φάιναλ Φορ 4η θέση. Ήττα 0–3 από την Μαξικόνο Πάρμα στον ημιτελικό, ήττα 0–3 από τη Μάες Πιλς Ζέλικ στον μικρό τελικό
1994–95 Φάιναλ Φορ 3η θέση. Ήττα 1–3 από τη Εντιλκουόγκι Ραβένα στον ημιτελικό, νίκη 3–2 επί της Μάες Πιλς Ζέλικ στον μικρό τελικό
2000–01 Φάιναλ Φορ 4η θέση. Ήττα 0–3 από τη Σίσλεϊ Τρεβίζο στον ημιτελικό, ήττα 2–3 από τη Φόρντ Γκέσου Ρόμα στον μικρό τελικό
2001–02 Τελικός Νίκη 3–1 επί της Μόστοσταλ στον ημιτελικό, ήττα 1–3 από τη Λούμπε Μπάνκα Ματσεράτα στον τελικό
Κύπελλο Κυπελλούχων / CEV Top Teams Cup
1995–96 Κυπελλούχος
Ευρώπης 		Νίκη 3–1 επί της Άλκομ Καπέλε στον ημιτελικό, νίκη 3–2 επί της Μπάγερ Βούπερταλ στον τελικό
1996–97 Τελικός Νίκη 3–1 επί της Μπερλίν στον ημιτελικό, ήττα 0–3 από την Άλπιτουρ Τράκο Κούνεο στον τελικό
1997–98 Τελικός Νίκη 3–0 επί της Καστέλο ντε Μάια στον ημιτελικό, ήττα 0–3 από την Άλπιτουρ Τράκο Κούνεο στον τελικό
2004–05 Κυπελλούχος
Ευρώπης 		Νίκη 3–0 επι της Ντούκλα Λίμπερετς στον ημιτελικό, νίκη 3–0 επί της Όρτεκ Νεσελάντε στον τελικό
CEV Τσάλεντζ Καπ
2017–18 Τελικός 2 ήττες 1–3 στον διπλό τελικό από την Πόρτο Ρόμπουρ Κόστα Ραβέννας
2022–23 Κυπελλούχος Νίκες με 3-0 εκτός και 3-0 εντός επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ στον διπλό τελικό.
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων
1992 Τελική φάση 3ος στον κόσμο. Ήττα 0–3 από τη Μισούρα Μιλάνο στον ημιτελικό, νίκη 3–0 επί της Μεσατζέρο Ραβένα στον μικρό τελικό
Σούπερ Καπ Ευρώπης
1996 Φάιναλ Φορ 4η θέση. Ήττα 1–3 από την ASV Ντάχαου στον ημιτελικό, ήττα 0–3 από την Νταϊτόνα Μόντενα στον μικρό τελικό

Πορεία στην Α' Εθνική κατηγορία–Volleyleague

Περίοδος Θέση Ν–Η Σετ
1967–68 1η 6–0 18–0
1968–69 1η 13–1 40–12
1969–70 2η 20-2
1970–71 4η 16–6
1971–72 2η 22–2
1972–73 2η
1973–74 1η 24–0 72–8
1974–75 3η 16–6
1975–76 1η 14–1
1976–77 2η 13–2
1977–78 1η 21–1
1978–79 1η 22–0 66–14
1979–80 1η 17–1 52–13
1980–81 1η 22–0 66–13
1981–82 2η 20–2 63–11
1982–83 1η 21–1 65–16
Περίοδος Θέση Ν–Η Σετ
1983–84 2η 26–2 79–18
1984–85 2η 25–3 80–14
1985–86 2η 20–2 63–14
1986–87 1η 21–1 64–11
1987–88 1η 22–0 66–9
1988–89 1η 19–1 59–6
1989–90 1η 21–1 63–6
1990–91 1η 20–0 60–9
1991–92 1η 21–1
1992–93 1η 20–1 62–12
1993–94 1η 21–1 65–11
1994–95 2η 22–7 72–32
1995–96 4η 18–8 61–36
1996–97 3η 19–6 65–27
1997–98 1η 26–5 84–25
1998–99 1η 27–3 82–19
Περίοδος Θέση Ν–Η Σετ
1999–00 1η 27–3 82–21
2000–01 1η 27–2 84–14
2001–02 2η 25–6 83–30
2002–03 1η 25–2 78–24
2003–04 2η 23–5 76–27
2004–05 2η 20–11 72–37
2005–06 3η 20–9 64–37
2006–07 3η 22–6 72–31
2007–08 3η 22–9 72–39
2008–09 1η 26–5 82–28
2009–10 1η 25–6 82–34
2010–11 1η 21–6 71–33
2011–12 5η 14–11 56–38
2012–13 1η 26–3 78–23
2013–14 1η 23–7 80–38
2014–15 2η 22–7 75–40
Περίοδος Θέση Ν–Η Σετ
2015–16 3η 21–5 70–24
2016–17 2η 28–4 89–24
2017–18 1η 30–0 90–12
2018–19 1η 24–3 75–25
2019–20 2η 16–5 54–21
2020–21 1η 16–4 54–19
2021–22 2η 18–6 60–26
2022–23 1η 22–3 68–23
2023–24 1η 20–5 63–28

Θέσεις

Θέση 1η 2η 3η 4η 5η
Φορές 32 15 6 2 1

Διακεκριμένοι πετοσφαιριστές

Διακεκριμένοι προπονητές

Ο Ζόραν Γκάετς, προπονητής του Ολυμπιακού από το 1998 έως το 2000
  • Ντανιέλ Καστελάνι
  • Αντρέα Γκαρντίνι

Τρέχουσα σύνθεση

Η ομάδα όπως ήταν στις 20 Δεκέμβριος 2024 [44]

Αριθμός Υπηκοότητα Παίκτης Ύψος Ημ. Γέννησης
Κεντρικοί
1 Μαχντί Τζέλβε Γκαζιάνι 2.08 21/05/2001
2 Άλεν Παγένκ 2.03 23/04/1986
3 Δημήτρης Μανίκας 1.99 27/10/2007
9 Νικόλας Παπαγγελόπουλος 2.04 17/11/1988
20 Νεμάνια Μασούλοβιτς 2.05 05/10/1995
21 Δημήτρης Τζούριτς 2.11 25/04/1989
Ακραίοι
4 Βασίλης Κωστόπουλος 1.97 16/02/1995
8 Τζον Γκόρντον Πέριν 2.01 17/08/1989
10 Ραφαήλ Κουμεντάκης 2.03 05/05/1993
17 Ανέστης Δαλακούρας 2.01 18/06/1993
Διαγώνιοι
12 Νίκος Ζουπάνης 2.02 18/03/1989
16 Αλεξάνταρ Ατανασίεβιτς 2.02 04/09/1991
Πασαδόροι
6 Ματέο Χασμπάλα 1.92 22/05/2004
14 Ντράγκαν Τράβιτσα 2.00 28/08/1986
Λίμπερο
15 Δημήτρης Τζιάβρας 1.77 16/02/1999
18 Δημήτρης Κωνσταντινίδης 1.88 05/08/1993
Προπονητής
Αντρέα Γκαρντίνι

Τεχνικό επιτελείο

Τεχνικό επιτελείο
Προπονητής Αντρέα Γκαρντίνι
Βοηθός Προπονητή Αντώνης Βουρδέρης
Τιμ Μάνατζερ Νίκος Μαντούβαλος
Στατιστικολόγος Γιάννης Γεωργιάδης
Φροντιστής Σπύρος Μπλέτσας
Γυμναστής Κυριάκος Μουτεσίδης
Φυσιοθεραπευτής Γιώργος Παπαγεωργίου
Φυσιοθεραπεύτρια Τζούλια Βέρτα
Ιατρός Γιώργος Τσικούρης

Ακαδημία

Ακαδημία
Τεχνικός Σύμβουλος Σπύρος Σαραντίτης
Έφορος Ακαδημίας Μανώλης Τσιρογιάννης
Προπονητής Αντώνης Τσακιρόπουλος
Προπονητής Κυριάκος Καμπερίδης
Προπονητής Μανώλης Ζωγραφάκης
Προπονητής Σπύρος Κυριακάκης
Προπονητής Ιωάννα Τσαγκαλίδου

Παραπομπές

  1. ↑ Volley League ανδρών, η Χρυσή Βίβλος: Έφτασε τους 32 τίτλους ο Ολυμπιακός www.sport24.gr Αρχειοθετήθηκε 2024-04-22 στο Wayback Machine.
  2. ↑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Οι παρουσίες του Ολυμπιακού σε τελικές φάσεις Ευρωπαϊκών Κυπέλλων βόλεϊ ανδρών www.fosonline.gr Αρχειοθετήθηκε 2022-12-11 στο Wayback Machine.
  3. ↑ Ελλάς - Ευρώπη - Ολυμπιακός: 2 κύπελλα, 11 φάιναλ φορ fosonline.gr Αρχειοθετήθηκε 2022-12-11 στο Wayback Machine.
  4. ↑ Olympiacos Pireus are the CEV Challenge Cup champions Αρχειοθετήθηκε 2023-03-15 στο Wayback Machine. www.cev.eu (Αγγλικά)
  5. ↑ Οι επτά Ευρωπαϊκοί τελικοί του Θρύλου στο βόλεϊ ανδρών έως το 2018 (vids) www.fosonline.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-03-14 στο Wayback Machine.
  6. ↑ «Ο βασιλιάς του ελληνικού βόλεϊ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ». 1925.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2013. 
  7. ↑ Κώστας Αμπελάς: Ετσι ίδρυσα το βόλεϊ του Ολυμπιακού (vid) www.volleynews.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-09-30 στο Wayback Machine.
  8. ↑ «Η αρχή της αυτοκρατορίας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Δεκεμβρίου 2022.  www.olympiacossfp.gr
  9. ↑ Ο πρωταθλητής Ελλάδος στο βόλλεϋ Ολυμπιακός επήρε και τυπικά τον τίτλο κερδίζοντας χτες στην Πάτρα την Ολυμπιάδα 3-0 εφ. «ΕΘΝΟΣ» 02.06.1969, σελ. 11, (μικρά νέα) http://efimeris.nlg.gr
  10. ↑ Τα 75 χρόνια της "ερυθρόλευκης" ιστορίας greekvolley.eu Αρχειοθετήθηκε 2022-12-11 στο Wayback Machine.
  11. ↑ «Ο Ολυμπιακός στον τελικό του Πρωταθλητριών!». Sportdog.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  12. ↑ «Σαν Σήμερα 29/2 το 1992 ο ΘΡΥΛΟΣ στον πρώτο του ευρωπαϊκό τελικό στο βόλεϊ». 1925.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2013. 
  13. ↑ «Σαν Σήμερα, ο Ολυμπιακός Κυπελλούχος Ευρώπης». 1925.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2013. 
  14. ↑ Master στο ΣΕΦ (Στέλιος Χαρτζουλάκης) www.sport24.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-04-12 στο Wayback Machine.
  15. ↑ Σαν σήμερα το 1996 γιόρτασε τα γενέθλιά του με το Κύπελλο Κυπελλούχων www.olympiacos.org Αρχειοθετήθηκε 2023-07-16 στο Wayback Machine.
  16. ↑ Για τελικό ο Ολυμπιακός - Αγωνίζεται σήμερα στον ημιτελικό του Σούπερ Καπ Ευρώπης με τη γερμανική Νταχάου. www.rizospastis.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-11-14 στο Wayback Machine.
  17. ↑ Φιναλίστ στο Πρωταθλητριών 2002-03 www.tanea.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-07-16 στο Wayback Machine.
  18. ↑ «Κοκκίνισε» η Ευρώπη». sport-fm.gr. 12 Μαρτίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  19. ↑ «Όταν ο Ολυμπιακός πήρε το δεύτερο! (ΒΙΝΤΕΟ)». www.sportdog.gr. 15 Μαρτίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  20. ↑ Όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το δεύτερο ευρωπαϊκό www.sport24.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-10-02 στο Wayback Machine.
  21. ↑ Α1 Aνδρών 2008-09, Πρόγραμμα-Αποτελέσματα Αρχειοθετήθηκε 2023-03-21 στο Wayback Machine. www.volleynews.gr
  22. ↑ Κύπελλο Ανδρών 2008-09 greekvolley.eu Αρχειοθετήθηκε 2023-03-21 στο Wayback Machine.
  23. ↑ Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, 3-1 τον ΠΑΟ www.newsit.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-10-02 στο Wayback Machine.
  24. ↑ «Κόκκινο το Σούπερ Καπ στη Σαντορίνη». volleynews1.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2011. 
  25. ↑ Τρεντίνο-Ολυμπιακός 2-3 www.sport24.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-03-21 στο Wayback Machine.
  26. ↑ Α1 Ανδρών 2010-11: Το πανόραμα www.volleynews.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-03-21 στο Wayback Machine.
  27. ↑ «Ηρακλής-Ολυμπιακός 1-3». Contra.gr. 19 Μαρτίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  28. ↑ «Τα πήρε όλα!». sport-fm.gr. 20 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  29. ↑ «Το απόλυτο αφεντικό! (vid)». gazzetta.gr. 24 Μαρτίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2013. 
  30. ↑ «Το σήκωσε ο Ολυμπιακός!». sport-fm.gr. 2 Μαρτίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  31. ↑ «Εθνικός - Ολυμπιακός 0-3». SPORT 24. 3 Μαΐου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  32. ↑ «Πανάξιος πρωταθλητής με το 30ο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2023.  www.olympiacossfp.gr
  33. ↑ Ήττα στον πρώτο ημιτελικό... www.olympiacossfp.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-03-27 στο Wayback Machine.
  34. ↑ Θρυλική ανατροπή και πρόκριση στον ευρωπαϊκό τελικό www.olympiacossfp.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-03-29 στο Wayback Machine.
  35. ↑ Σπουδαίος Θρύλος, 3-0 τη Μακάμπι και ένα βήμα πριν το ευρωπαϊκό www.olympiacossfp.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-03-05 στο Wayback Machine.
  36. ↑ Βασιλιάς της Ευρώπης ο Ολυμπιακός www.olympiacossfp.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-07-10 στο Wayback Machine.
  37. ↑ Από το Κομάρνο στην τεράστια ανατροπή του Αμαρουσίου: Η πορεία του Ολυμπιακού μέχρι την κατάκτηση του Challenge Cup (vids) www.sportal.gr
  38. ↑ Θρύλος «Αυτοκράτορας», σήκωσε το 31ο πρωτάθλημα στην Πυλαία www.olympiacossfp.gr Αρχειοθετήθηκε 2023-04-30 στο Wayback Machine.
  39. ↑ Βιβλίο "Ο Χρυσός Θρύλος του Βόλεϊ", Εκδόσεις: DGpress, Σελίδα: 18
  40. ↑ «Πανελλήνιο εφήβων: Ο κάτοχος του τίτλου Ηρακλής και οι διεκδικητές Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και Πήγασος Πολίχνης». Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης. 22 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. 
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 41,3 Βιβλίο: "Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια Αθλητισμού Και Ποδοσφαίρου", Εκδόσεις: Alvin Redman Hellas, σελ. 1518
  42. ↑ Εφημ. Α.Ηχώ 16/3/1972 Σελ.4
  43. ↑ Εφημ. Sportime 12/7/2005 Σελ. 54
  44. ↑ Δηλωθέντες αθλητές στη CEV 2023-24 www-old.cev.eu

Εξωτερικοί σύνδεσμοι - Πηγές

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ολυμπιακός_Σ.Φ.Π._(πετοσφαίριση_ανδρών)&oldid=10875493"