Κατάλογος μοναρχών του Μιλάνου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δουκάτο του Μιλάνου
Δημιουργία5 Σεπτεμβρίου 1395
ΜονάρχηςΒεντσεσλάβος Δ΄ της Βοημίας
Πρώτος κάτοχοςΙωάννης Γαλεάτιος Βισκόντι
Τελευταίος κάτοχοςΦραγκίσκος Β´ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Ημερομηνία εξάλειψης9 Ιουνίου 1815
ΈδρεςΚάστρο των Σφόρτσα

Ο ακόλουθος κατάλογος περιλαμβάνει τους ηγεμόνες του Μιλάνου από το 13ο αιώνα μέχρι το 1814, όταν η περιοχή ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Λομβαρδίας-Βενετίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Βιέννης.

Πριν τη δημιουργία του Δουκάτου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέχρι το 1259, το Μιλάνο ήταν μια ελεύθερη κοινότητα που εξέλεγε τον δικό της ποδεστά. Η οικογένεια των Τοριάνι απέκτησε την εξουσία το 1240, όταν ο Παγάνος ντέλα Τόρε εξελέγη ποδεστά.[1] Μετά το θάνατο του Παγάνου, στο αξίωμα εξελέγη ο Βάλδος Γκιρινγκέλι το 1259, όμως στο τέλος της θητείας του ο Μαρτίνος ντέλα Τόρε, ανιψιός του Παγάνου, ενορχήστρωσε ένα πραξικόπημα καταλαμβάνοντας η οικογένειά του την εξουσία της κοινότητας, εγκαθιδρύοντας την πρώτη Σινιορία («Ηγεμονία») του Μιλάνου.[2]

Άρχοντας Περίοδος Παράταξη Ποδεστά
Μαρτίνος ντέλα Τόρε 8 Σεπτεμβρίου 1259 20 Νοεμβρίου 1263 Γουέλφοι Καπετάνιος του λαού:

Φίλιππος ντέλα Τόρε 20 Νοεμβρίου 1263 24 Δεκεμβρίου 1265 Γουέλφοι
Ναπολέων ντέλα Τόρε 24 Δεκεμβρίου 1265 21 Ιανουαρίου 1277 Γουέλφοι

Κατά τη διάρκεια της θητείας τους, η οικογένεια των Τοριάνι ευθυγραμμίστηκε με το Γάλλο Βασιλιά Κάρολο του Ανζού, ξεκινώντας μια έντονη αντιπαλότητα με την οικογένεια των Βισκόντι, πιστή στους Γερμανούς Χοενστάουφεν.[3] Το 1262, ο Πάπας Ουρβανός Δ΄ διόρισε τον Όθων Βισκόντι ως Αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου, προς απογοήτευση του Μαρτίνου ντέλα Τόρε.[4] Το 1273, ένας εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε μεταξύ των δύο οικογενειών, που τελείωσε με την ήττα των Τοριάνι στη Μάχη του Δεσίου το 1277.[5]

Άρχοντας Περίοδος Παράταξη Ποδεστά
Όθων Βισκόντι 21 Ιανουαρίου 1277 8 Αυγούστου 1295 Γιβελλίνοι Καπετάνιος του λαού:

Ματθαίος Α΄ Βισκόντι 8 Αυγούστου 1295 Ιούνιος 1302 Γιβελλίνοι

Τον Ιούνιο του 1302, ο Γουίδος ντέλα Τόρε σχημάτισε έναν συνασπισμό με πόλεις κατά του Βισκόντι και εισήλθε στο Μιλάνο, εκθρονόντας τον Βισκόντι.[6] Ωστόσο, το 1308 ο Γουίδος ενεπλάκη σε μια διαμάχη με τον ξάδελφό του, Αρχιεπίσκοπο Κάσων ντέλα Τόρε. Μετά από μια επίθεση κατά του Καθεδρικού Ναού, ο Κάσων κατέφυγε στην Μπολόνια αναζητώντας αυτοκρατορική συνδρομή.[7] Εκμεταλλευόμενος την χαοτική κατάσταση στη Βόρεια Ιταλία, ο Βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ εισέβαλε στην Ιταλία και την άνοιξη του 1310 εισήλθε στο Μιλάνο, όπου αποκατέστησε στην εξουσία τόσο τον Κάσων, όσο και τους Βισκόντι. Μετά την πτώση του Μιλάνου, ο Ερρίκος στέφθηκε ως Βασιλιάς της Ιταλίας στον Καθεδρικό Ναό της πόλης.[8]

Άρχοντας Περίοδος Παράταξη Ποδεστά
Γουίδος ντέλα Τόρε Ιούνιος 1302 6 Ιανουαρίου 1311 Γουέλφοι
Ματθαίος Α΄ Βισκόντι 6 Ιανουαρίου 1311 24 Ιουνίου 1322 Γιβελλίνοι
Γαλεάτιος Α΄ Βισκόντι 24 Ιουνίου 1322 6 Αυγούστου 1328 Γιβελλίνοι
Άκτιος Βισκόντι 6 Αυγούστου 1328 16 Αυγούστου 1339 Γιβελλίνοι
Λουκιανός Βισκόντι 16 Αυγούστου 1339 24 Ιανουαρίου 1349 Γιβελλίνοι
Ιωάννης Βισκόντι 5 Οκτωβρίου 1354
Ματθαίος Β΄ Βισκόντι 5 Οκτωβρίου 1354 29 Σεπτεμβρίου 1355 Γιβελλίνοι
Γαλεάτιος Β΄ Βισκόντι 4 Αυγούστου 1378
Βερνάβος Βισκόντι 6 Μαΐου 1385
Ιωάννης Γαλεάτιος Βισκόντι 6 Μαΐου 1385 5 Σεπτεμβρίου 1395 Γιβελλίνοι

Μετά τη δημιουργία του Δουκάτου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οίκος των Βισκόντι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1395, ο Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι έλαβε τον τίτλο του δούκα του Μιλάνου από τον Βεντσεσλάβο βασιλιά της Γερμανίας, ο οποίος πώλησε τον τίτλο έναντι αμοιβής περίπου 100.000 φιορινιών.[9][10] Από εκείνη τη στιγμή, όλοι οι ακόλουθοι ηγεμόνες του Μιλάνου έφεραν τον τίτλο του Δούκα.

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Τζαν-Γκαλεάτσο Α΄
1347-1402
(50 ετών) 		5 Σεπτεμβρίου 1395
-
3 Σεπτεμβρίου 1402 		(1) Ισαβέλλα της Γαλλίας
(1360-1372)
4 παιδιά
(2 ενηλικιώθηκαν)

(2) Αικατερίνη Βισκόντι
(1380-1402)
2 παιδιά
2 νόθα παιδιά
Τζαν-Μαρία
1388-1412
(23 ετών) 		3 Σεπτεμβρίου 1402
-
16 Μαΐου 1412 		Αντωνία Μαλατέστα της Τσεζένα
(1408-1412)
Χωρίς απογόνους 		1ος γιος του Τζαν-Γκαλεάτσο Βισκόντι
Φιλίππο-Μαρία
1392-1447
(54 ετών) 		16 Μαΐου 1412
-
13 Αυγούστου 1447 		(1) Βεατρίκη του Τέντα
(1412-1418)
Χωρίς απογόνους

(2) Μαρία της Σαβοΐας
(1428-1447)
Χωρίς απογόνους
1 νόθο παιδί 		2ος γιος του Τζαν-Γκαλεάτσο Βισκόντι

Οίκος των Σφόρτσα (1η περίοδος)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το θάνατο του Φιλίππου Μαρία το 1447, η κύρια γραμμή διαδοχής των Βισκόντι εξέλειψε. Επωφελημένοι από το πολιτικό χάος, μια ομάδα πλούσιων πολιτών, ακαδημαϊκών και κληρικών διακήρυξε την κατάργηση του Δουκάτου και ίδρυση της ολιγαρχικής Χρυσής Αμβροσιανής Δημοκρατίας.[11] Η Δημοκρατία απέτυχε να αναγνωριστεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα, τα γειτονικά κράτη της Βενετίας, της Σαβοΐας και της Γαλλίας προσπάθησαν να επεκτείνουν τα φέουδά τους στη Λομβαρδία. Εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του κράτους και τη σύγκρουση ανάμεσα σε Γουέλφους και Γιβελλίνους, ο αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων του Μιλάνου, Φραγκίσκος Α΄ Σφόρτσα, μετέβη στη Βενετία το 1448 και δύο χρόνια αργότερα εισέβαλλε στο Μιλάνο, κατά τη διάρκεια του Ευαγγελισμού.[12] Στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκε Δούκας του Μιλάνου, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τον γάμο του με την Μπιάνκα Μαρία Βισκόντι, νόθα κόρη του Φίλιππου Μαρία.[13]

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Φραγκίσκος Α΄
1401-1466
(64 ετών) 		25 Μαρτίου 1450
-
8 Μαρτίου 1466 		(1) Πολισένα Ρούφο
(1418-1420)
Χωρίς απογόνους

(2) Κόρη του Ιακώβου Καλντόρα
(1424-142?)
Χωρίς απογόνους

(3) Μπιάνκα Μαρία Βισκόντι
(1441-1466)
8 παιδιά
Ιωάννα του Ακουαπεντέντε
7 νόθα παιδιά
(5 ενηλικιώθηκαν)
Γκαλεάτσο-Μαρία
1444-1476
(32 ετών) 		8 Μαρτίου 1466
-
26 Δεκεμβρίου 1476 		Μπόνα της Σαβοΐας
(1468-1503)
4 παιδιά
Λουκρητία Λαντριάνι
4 νόθα παιδιά

Λουκία Μαρλιάνι
2 νόθα παιδιά 		Γιος του Φραγκίσκου Α΄ Σφόρτσα
Τζαν-Γκαλεάτσο Β΄
1469-1494
(25 ετών) 		26 Δεκεμβρίου 1476
-
21 Οκτωβρίου 1494 		Ισαβέλλα της Αραγωνίας
(1489-1494)
3 παιδιά 		Γιος του Γκαλεάτσο-Μαρία
Λουδοβίκος
1452-1508
(55 ετών) 		21 Οκτωβρίου 1494
-
17 Σεπτεμβρίου 1499 		Βεατρίκη των Έστε
(1491-1499)
2 παιδιά
Μπερναρντίνα ντα Κοράντις
2 νόμιμα παιδιά

Καικιλία Γκαλεράνι
1 νόμιμο παιδί

Λουκρέτσια Κριβέλλι
2 νόμιμα παιδιά 		Γιος του Φραγκίσκου Α΄ Σφόρτσα

Οίκος των Βαλουά (1η περίοδος)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1494, ο Λουδοβίκος Σφόρτσα σφετερίστηκε τον θρόνο του Μιλάνου, αφού πιθανότατα δηλητηρίασε τον ανιψιό του Τζαν-Γκαλεάτσο. Μετά τις απειλές των Βενετών εναντίον του, ο Λουδοβίκος ζήτησε συνδρομή από τον Γάλλο Βασιλιά Κάρολο Η΄, κάτι που κατέληξε στον Πρώτο Ιταλικό Πόλεμο.[14] Μετά την αλλαγή συμμαχίας του Λουδοβίκου προς την πλευρά του Συνδέσμου της Βενετίας, το 1495, οι Γάλλοι ηττήθηκαν στο Μάχη του Φορνόβο και δεν κατάφεραν να επεκταθούν στην ιταλική χερσόνησο. Ο στρατηγός και εξάδελφος του Καρόλου Η΄, Λουδοβίκος Β΄ δούκας της Ορλεάνης (μελλοντικός Λουδοβίκος ΙΒ΄), διεκδίκησε το δουκάτο του Μιλάνου για τον εαυτό του, ως εγγονός της Βαλεντίνα Βισκόντι και την τελευταία διαθήκη του πατέρα της Τζαν-Γκαλεάτσο.[15] Μετά την άνοδο του Λουδοβίκου ΙΒ΄ στον γαλλικό θρόνο, το 1499, ξεκίνησε ο Δεύτερος Ιταλικός Πόλεμος, που οδήγησε στη γαλλική κατάκτηση του Μιλάνου και της Νάπολης. Με τον γαλλικό στρατό κοντά στην Παβία, ο Λουδοβίκος και οι υποστηρικτές του αποχώρησαν από το Μιλάνο στις 17 Σεπτεμβρίου 1499 και αυτοεξορίστηκαν στη Γερμανία.[16] Έπειτα ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ κατέστη ο μόνο κυρίαρχος του δουκάτου του Μιλάνου, στο οποίο εισήλθε θριαμβευτικά στις 6 Οκτωβρίου 1499.[17]

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Λουδοβίκος της Γαλλίας
(Luigi I)
1462-1515
(52 ετών) 		6 Οκτωβρίου 1499
-
20 Ιουνίου 1512 		(1) Ιωάννα της Γαλλίας
(1476-1498)
Χωρίς απογόνους

(2) Άννα της Βρετάνης
(1499-1514)
2 κόρες

(3) Μαίρη της Αγγλίας
(1514-1515)
Χωρίς απογόνους

Οίκος των Σφόρτσα (2η περίοδος)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουδοβίκος Σφόρτσα φυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1500,[18] πεθαίνοντας στη φυλακή το 1508. Ο γιος του Μαξιμιλιανός διάδοχος του μιλανέζικου θρόνου από την πλευρά των Σφόρτσα κατάφερε να αποκτήσει την εξουσία τον Ιανουάριο του 1513, έξι μήνες μετά την είσοδο των ελβετικών στρατευμάτων στο Μιλάνο.

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Μαξιμιλιανός
1493-1530
(37 ετών) 		9 Ιανουαρίου 1513
-
5 Οκτωβρίου 1515 		Άγαμος Γιος του Λουδοβίκου Σφόρτσα

Οίκος των Βαλουά (2η περίοδος)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την ήττα τους στη Μάχη του Μαρινιάνο το 1515, οι Ελβετοί αποσύρθηκαν από το Μιλάνο, ενώ ο Μαξιμιλιανός, με την επιστροφή των γαλλικών στρατευμάτων, φυλακίστηκε. Έπειτα παραιτήθηκε από τα δικαιώματά του έναντι του θρόνου του Μιλάνου, λαμβάνοντας ως αποζημίωση το ποσό των 30.000 δουκάτων. Πέρασε το υπόλοιπο μέρος της ζωής του στη Γαλλία.[19]

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Φραγκίσκος της Γαλλίας
(Francesco)
1494-1547
(52 ετών) 		11 Οκτωβρίου 1515
-
20 Νοεμβρίου 1521 		(1) Κλαυδία της Γαλλίας
(1514-1524)
7 παιδιά

(2) Ελεονώρα της Αυστρίας
(1530-1547)
Χωρίς απογόνους

Οίκος των Σφόρτσα (3η περίοδος)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέχρι τον Νοέμβριο του 1521, η κατάσταση της Γαλλίας είχε επιδεινωθεί σημαντικά. Ο Αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄, ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας και ο Πάπας Λέων Ι΄ συνήψαν συμμαχία εναντίον του Φραγκίσκου στις 28 Νοεμβρίου.[20] Ο Οντέ του Φουά, Υποκόμης του Λοτρέκ και Γάλλος κυβερνήτης του Μιλάνου, ανέλαβε την υπεράσπιση του Δουκάτου απέναντι στις συνασπισμένες αυτοκρατορικές και παπικές δυνάμεις. Ωστόσο απομακρύνθηκε από την εξουσία από τον Προσπέρο Κολόνα και, μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, είχε αναγκαστεί να αποχωρήσει από το Μιλάνο και να βρει καταφύγιο σε μια σειρά από κωμοπόλεις γύρω από τον Ποταμό Άντα.[21] Για τρίτη και τελευταία φορά οι Σφόρτσα ανακατέλαβαν την εξουσία.

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Φραγκίσκος Β΄
1495-1535
(40 ετών) 		4 Απριλίου 1522
-
24 Οκτωβρίου 1535 		Χριστίνα της Δανίας
(1534-1535)
Χωρίς απογόνους 		Γιος του Λουδοβίκου Σφόρτσα

Οίκος των Αψβούργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1535, μετά το θάνατο του Φραγκίσκου Β΄ Σφόρτσα, που πέθανε άτεκνος, ο Αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ προσάρτησε το Δουκάτο ως ακέφαλο αυτοκρατορικό κρατίδιο προκειμένου να αποφύγει άλλες διεκδικήσεις από τους Γάλλους ή από κλάδους της οικογένειας των Σφόρτσα.

Οίκος των Αψβούργων (Ισπανίας)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1540, το Δουκάτο δόθηκε μυστικά ως δώρο στο γιο του Καρόλου Ε΄, Φίλιππο, Πρίγκιπα των Αστουριών. Αυτό επισημοποιήθηκε με την παραίτηση του Καρόλου Ε΄ το 1555. Το 1556, ο Φίλιππος ανέβηκε στον ισπανικό θρόνο και έτσι το Μιλάνο βρέθηκε σε προσωπική ένωση με το Ισπανικό Στέμμα.

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Φίλιππος Α΄
(Filippo I)
1527-1598
(71 ετών) 		11 Οκτωβρίου 1540
-
13 Σεπτεμβρίου 1598 		(1) Μαρία Εμμανουέλα της Πορτογαλίας
(1543-1545)
1 παιδί

(2) Βασίλισσα Μαίρη Α΄ της Αγγλίας
(1554-1558)
Χωρίς απογόνους

(3) Ελισάβετ των Βαλουά
(1559-1568)
2 παιδιά

(4) Άννα της Αυστρίας
1570-1580)
5 παιδιά
(1 ενηλικιώθηκε) 		Ο τίτλος παραχωρήθηκε από τον Αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄
Φίλιππος Β΄
(Filippo II)
1578-1621
(42 ετών) 		13 Σεπτεμβρίου 1598
-
31 Μαρτίου 1621 		Μαργαρίτα της Αυστρίας
(1599-1611)
8 παιδιά
(5 ενηλικιώθηκαν) 		Γιος του Φιλίππου Α΄
Φίλιππος Γ΄
(Filippo III)
1605-1665
(60 ετών) 		31 Μαρτίου 1621
-
17 Σεπτεμβρίου 1665 		(1) Ελισάβετ της Γαλλίας
(1615-1644)
8 παιδιά
(2 ενηλικιώθηκαν)

(2) Μαριάννα της Αυστρίας
1649-1665)
5 παιδιά
(2 ενηλικιώθηκαν)
Μαρία Καλντερόν
1 νόμιμο παιδί 		Γιος του Φιλίππου Β΄
Κάρολος Α΄
(Carlo I)
1661-1700
(38 ετών) 		17 Σεπτεμβρίου 1665
-
1 Νοεμβρίου 1700 		(1) Μαρία Λουίζα της Ορλεάνης
(1679-1689)
Χωρίς απογόνους

(2) Μαρία Άννα του Νόιμπουργκ
(1690-1700)
Χωρίς απογόνους 		Γιος του Φιλίππου Γ΄

Οίκος των Βουρβόνων-Ανζού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Σεπτέμβριο του 1700, ο Κάρολος αρρώστησε. Ο Αρχιεπίσκοπος Λουδοβίκος Εμμανουήλ Φερνάντος ντε Πορτοκαρέρο τον έπεισε να αλλάξει τη διαθήκη του και να ορίσει ως διάδοχό του τον εγγονό του Λουδοβίκου ΙΔ΄, Φίλιππο του Ανζού.[22] Όταν ο Κάρολος πέθανε στις 1 Νοεμβρίου του 1700, ο θρόνος προσφέρθηκε στον Φίλιππο, ο οποίος ονομάστηκε Βασιλιάς της Ισπανίας στις 16 Νοεμβρίου 1700. Παρότι ο ίδιος έγινε αποδεκτός από τη Βρετανία και την Ολλανδική Δημοκρατία, μεταξύ άλλων δυνάμεων, η θέση του αμφισβητήθηκε από μια σειρά από κράτη και ηγεμονίες, κάτι που οδήγησε στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1701).[23]

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Φίλιππος Δ΄
(Filippo IV)
1683-1746
(62 ετών) 		1 Νοεμβρίου 1700
-
7 Μαρτίου 1714 		(1) Μαρία Λουίζα της Σαβοΐας
(1701-1714)
4 παιδιά
(2 ενηλικιώθηκαν)

(2) Ελισάβετ Φαρνέζε
(1714-1746)
6 παιδιά

Οίκος των Αψβούργων (Αυστρίας) (μετέπειτα Αψβούργων-Λωρραίνης)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη Συνθήκη του Ράστατ (1714), ο Αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄ κέρδισε επίσημα το Δουκάτο του Μιλάνου, μια κτήση που θεωρήθηκε ζωτική για την ασφάλεια των νότιων συνόρων της Αυστρίας.[24] Από εκείνη την περίοδο, το Μιλάνο έγινε μια μόνιμη κτήση του αυστριακού κλάδου της Αψβουργικής Μοναρχίας.

Δούκας Θυρεός Περίοδος Σύζυγος
Απόγονοι 		Διάδοχος
Κάρολος Β΄
(Carlo II)
1685-1740
(55 ετών) 		7 Μαρτίου 1714
-
20 Οκτωβρίου 1740 		Ελισάβετ Χριστίνα του Μπράουνσβαϊγκ
(1708-1740)
4 παιδιά
(3 ενηλικιώθηκαν)
Μαρία Θηρεσία
(Maria Teresa)
1717-1780
(63 ετών) 		20 Οκτωβρίου 1740
-
29 Νοεμβρίου 1780 		Φραγκίσκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
(1736-1765)
15 παιδιά
(10 ενηλικιώθηκαν)
Ιωσήφ Α΄
(Giuseppe I)
1741-1790
(48 ετών) 		29 Νοεμβρίου 1780
-
20 Φεβρουαρίου 1790 		(1) Ισαβέλλα της Πάρμας
(1760-1763)
2 παιδιά
(Δεν ενηλικιώθηκαν)

(2) Μαρία Ιωσηφίνα της Βαυαρίας
(1765-1767)
Χωρίς απογόνους
Λεοπόλδος Α΄
(Leopoldo I)
1747-1792
(44 ετών) 		20 Φεβρουαρίου 1790
-
1 Μαρτίου 1792 		Μαρία Λουίζα της Ισπανίας
(1765-1792)
16 παιδιά
(14 ενηλικιώθηκαν)
Φραγκίσκος Γ΄
(Francesco III)
1768-1835
(67 ετών) 		1 Μαρτίου 1792
-
15 Μαΐου 1796 		(1) Ελισάβετ της Βυρτεμβέργης
(1788-1790)
1 παιδί
(Δεν ενηλικιώθηκε)

(2) Μαρία Θηρεσία της Νεαπόλεως και της Σικελίας
(1790-1807)
11 παιδιά
(7 ενηλικιώθηκαν)

(3) Μαρία Λουδοβίκη της Αυστρίας-Έστε
(1808-1816)
Χωρίς απογόνους

(4) Καρολίνα Αυγούστα της Βαυαρίας
(1816-1835)
Χωρίς απογόνους
Μεσοβασιλεία (1796-1814):
Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης και Ναπολεόντειοι Πόλεμοι
11 Απριλίου 1814
-
7 Απριλίου 1815

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Motta, Antonio (1931). Treccani, επιμ. Della Torre. Enciclopedia Italiana (στα Italian). CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  2. ↑ Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani, επιμ. Della Torre, Martino. Dizionario Biografico degli Italiani (στα Italian). 37. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  3. ↑ Gallavresi, Giuseppe (1906). La riscossa dei guelfi in Lombardia dopo il 1260 e la politica di Filippo della Torre (στα Italian). 6. Arch. stor. lombardo, 4th section. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  4. ↑ Richard, Charles-Louis· Giraud, Jean-Joseph (1822). Méquignon Fils Ainé, επιμ. Bibliothèque sacrée, ou, Dictionnaire universel [...] des sciences ecclésiastiques (στα French). 13. σελ. 301. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  5. ↑ Pugliese, Michela (2017). Youcanprint, επιμ. All'ombra del castello (στα Italian). σελ. 76. ISBN 9788892664630. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  6. ↑ Treccani (επιμ.). «Della Tórre, Guido» (στα Italian). CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  7. ↑ Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani, επιμ. Della Torre, Cassone. Dizionario Biografico degli Italiani (στα Italian). 37. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  8. ↑ Jones, Michael (2000). Cambridge University Press, επιμ. The New Cambridge Medieval History. 6. σελ. 533. 
  9. ↑ Bartoš, František M. (1937). Treccani, επιμ. Venceslao IV re di Boemia e di Germania. Enciclopedia Italiana (στα Italian). CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  10. ↑ Symonds, John A. (1888). Henry Holt and Co., επιμ. Renaissance in Italy: the Age of the Despots (στα Italian). CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  11. ↑ Lucas, Henry S. (1960). Harper Bros, επιμ. The Renaissance and the ReformationΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. σελ. 268. 
  12. ↑ Ady & Armstrong 1907, σελ. 47
  13. ↑ Ady & Armstrong 1907, σελ. 60
  14. ↑ Baumgartner 1996, σελ. 40
  15. ↑ Baumgartner 1996, σελ. 105
  16. ↑ Baumgartner 1996, σελ. 114
  17. ↑ Baumgartner 1996, σελ. 117
  18. ↑ Durant, Will (1953). Simon and Schuster, επιμ. The Renaissance. The Story of Civilization. 5. σελ. 191. 
  19. ↑ Frieda, Leonie (2012). Weidenfeld & Nicolson, επιμ. The Deadly Sisterhood: A Story of Women, Power and Intrigue in the Italian Renaissance. σελ. 333. 
  20. ↑ Konstam, Angus (1996). Osprey Publishing, επιμ. Pavia 1525: The Climax of the Italian Wars. σελ. 88. 
  21. ↑ Blocksman, Wim (2002). Oxford University Press, επιμ. Emperor Charles V, 1500–1558. σελ. 52. 
  22. ↑ Hargreaves- Mawdsley, HN (1979). Eighteenth-Century Spain 1700-1788: A Political, Diplomatic and Institutional History. Macmillan. σελίδες 15–16. ISBN 0333146123. 
  23. ↑ Falkner, James (2015). The War of the Spanish Succession 1701-1714 (Kindle έκδοση). 96: Pen and Sword. ISBN 9781473872905. 
  24. ↑ Ward, William, Leathes, Stanley (1912). The Cambridge Modern History (2010 έκδοση). Nabu. σελ. 384. ISBN 1174382058. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κατάλογος_μοναρχών_του_Μιλάνου&oldid=10337336"