Ελισάβετ Φαρνέζε
Η Ελισάβετ Φαρνέζε (ιταλικά: Elisabetta Farnese, ισπανικά: Isabel de Farnesio (25 Οκτωβρίου 1692-10 Ιουλίου 1766) ή Ελισάβετ της Πάρμα, ήταν σύζυγος του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας και βασίλισσα της Ισπανίας . Ήταν κόρη του Οδοάρδου Β΄ Φαρνέζε, γιου του Δούκα της Πάρμας και της Δωροθέας-Σοφίας του Νόιμπουργκ, κόρης του εκλέκτορα του Παλατινάτου του Ρήνου.
Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έλαβε από τη μητέρα της αυστηρή παιδεία, η οποία όμως δεν μπόρεσε να ελέγξει τον εκρηκτικό της χαρακτήρα. Σε ηλικία 21 ετών προσκλήθηκε να παντρευτεί τον βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο Ε΄. Ο αδύναμου χαρακτήρα βασιλιάς, μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου, είχε γίνει έρμαιο στα χέρια της κακόβουλης Μαρίας Άννας του Τρεμούιγ (1642-1722), που ήταν η πρώτη κυρία της βασιλικής αυλής. Ο καρδινάλιος Αλμπερόνι (1664-1752), ουσιαστικός κυβερνήτης της Ισπανίας εκείνη τη περίοδο, αναζητούσε μια νέα δυναμική σύζυγο για τον βασιλιά Φίλιππο, ώστε να μπορέσει να εκδιώξει την Μαρία Άννα από τη βασιλική αυλή: η δυναμική Ελισάβετ ήταν η πιο κατάλληλη.
Το 1714 παντρεύτηκε στην Πάρμα δι' αντιπροσώπου τον Φίλιππο Ε΄ της Ισπανίας. Μετά την άφιξή της στην Ισπανία έδειξε το δυναμικό της χαρακτήρα επιβαλλόμενη στην βασιλική αυλή και ξεκινώντας, σε συνεργασία με τον Αλμπερόνι, την προσπάθεια για ανόρθωση του Ισπανικού μεγαλείου, βοηθούμενη σε αυτό από τον αδύναμο χαρακτήρα του ανδρός της. Κύριος στόχος της ήταν η ανάκτηση των ισπανικών κτήσεων στην Ιταλία. Με τέτοιο πάθος ασχολήθηκε με την πολιτική που όταν κάποτε γαλλικά στρατεύματα εισέβαλλαν στα Πυρηναία ανέλαβε η ίδια την ηγεσία των ισπανικών στρατευμάτων. Αρχικά κατάφερε να ανακτήσει τη Σαρδηνία και τη Σικελία, όμως το 1720 οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις την ανάγκασαν να εγκαταλείψει αυτά τα εδάφη.
Το 1724 ο Φίλιππος αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπέρ του γιου του Λουδοβίκου. Μετά το θάνατο του διαδόχου του όμως, λίγους μήνες αργότερα ο Φίλιππος επανήλθε στο θρόνο, οπότε η Ελισάβετ ανέλαβε τον απόλυτο έλεγχο της ισπανικής κυβέρνησης. Αυτήν την περίοδο επικεντρώθηκε στην εξασφάλιση θρόνων για όλους τους γιους της (το θρόνο της Ισπανίας τον κληρονομούσαν οι γιοι του Φιλίππου από τον προηγούμενο γάμο του) και να ανακτήσει όλες τις παλιές Ισπανικές κατοχές στην Ιταλική χερσόνησο για λογαριασμό των παιδιών της. Μέχρι το 1736 είχε κατορθώσει να εξασφαλίσει για τον πρώτο γιο της Κάρολο (το μετέπειτα Κάρολο Γ΄ της Ισπανίας) τον θρόνο των Δυο Σικελιών και για τον τρίτο το δουκάτο της Πάρμας.
Απόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συνολικά απέκτησε 7 παιδιά. Είχε 4 γιούς, τον Κάρολο (μετέπειτα βασιλιά των Δυο Σικελιών και της Ισπανίας, τον Φραγκίσκο (πέθανε σε βρεφική ηλικία, τον Φίλιππο (μετέπειτα Δούκα της Πάρμα) και τον Λουδοβίκο Αντώνιο (ακολούθησε εκκλησιαστική καριέρα, φτάνοντας στο αξίωμα του Καρδιναλίου). Επίσης είχε 3 κόρες που όλες τους έφτασαν στην κατάλληλη ηλικία ώστε να παντρευτούν με ξένους ηγεμόνες.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Petrie, Charles: King Charles III of Spain New York, John Day Company, 1971
- Harcourt-Smith, Simon: Cardinal of Spain: the Life and Strange Career of Giulio Alberoni New York, Knopf, 1955
- Mémoires pour servir à l'histoire d'Espagne sous le régne de Philippe V by the Marquis de St Philippe, translated by Maudave (Paris, 1756)
- Memoirs of Elizabeth Farnese (London, 1746)
- Armstrong, E: Elizabeth Farnese, the Termagant of Spain, 1892
- The Spanish original of the Comentarios del marqués de San Felipe was published in the Biblioteca de Autores Españoles.
