Ιταλικοί Πόλεμοι (1499–1504)
| Ιταλικοί Πόλεμοι (1499–1504) | |
|---|---|
| Ιταλικοί Πόλεμοι | |
 | |
| Χρονολογία | 1499 - 1504 |
| Τόπος | Ιταλική Χερσόνησος |
| Έκβαση | Γαλλική νίκη επί του Μιλάνου, Αραγωνική νίκη επί της Νάπολης και της Γαλλίας |
Ως Ιταλικοί Πόλεμοι του 1499–1504 αναφέρονται ο Δεύτερος Ιταλικός πόλεμος (1499-1501) ή Ιταλικός πόλεμος του Λουδοβίκου ΙΒ΄, και ο Τρίτος Ιταλικός πόλεμος (1502-1504) ή Πόλεμος κατά της Νάπολης και αποτελούν τμήμα των Ιταλικών πολέμων.[1]
Διεξήχθησαν από τον Λουδοβίκο ΙΒ΄ της Γαλλίας και τον Φερδινάνδο Β΄ της Αραγωνίας, με τη συμμετοχή αρκετών ιταλικών δυνάμεων. Μετά τον Πρώτο Ιταλικό πόλεμο, ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ ήταν αποφασισμένος να ασκήσει την αξίωσή του στους θρόνους του δουκάτου του Μιλάνου και του βασιλείου της Νάπολης λόγω κληρονομικών δικαιωμάτων.[2]
Στο τέλος των πολέμων, η Γαλλία ήταν κυρίαρχη του δουκάτου του Μιλάνου και η Αραγωνία κυρίαρχη του βασιλείου της Νάπολης.
Προετοιμασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λουδοβίκος ΙΒ' διαδέχθηκε τον Κάρολο Η' μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1498. Κληρονόμησε έτσι τα δικαιώματα των Βαλουά επί του βασιλείου της Νάπολης, και επί πλέον θεωρούσε ότι έχει επίσης δικαιώματα επί του Δουκάτου του Μιλάνου, μέσω της γιαγιάς του Βαλεντίνας Βισκόντι που είχε παντρευτεί τον Λουδοβίκο Α΄ δούκα της Ορλεάνης.
Στο Μιλάνο τον δούκα Φιλίππο Μαρία Βισκόντι είχε διαδεχθεί, όχι η αδελφή του Βαλεντίνα, αλλά η νόθη κόρη του Μπιάνκα Μαρία Βισκόντι και ο γιος της Λουδοβίκος Σφόρτσα.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ προετοίμασε προσεκτικά την εκστρατεία του στην Ιταλία. Αρχικά μέσω του κοντοτιέρο του Καίσαρα Βοργία, γιου του πάπα, εξασφάλισε την υποστήριξη του πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄ για την ακύρωση τού γάμου του με τη Ιωάννα της Γαλλίας και τον νέο γάμο του με τη χήρα του Καρόλου Η΄, την Άννα της Βρετάνης, προκειμένου να διατηρήσει το Δουκάτο της Βρετάνης. Ως ανταμοιβή, ο βασιλιάς της Γαλλίας παραχώρησε στον Καίσαρα Βοργία το δουκάτο του Βαλαντινουά και τον πάντρεψε με την Καρλόττα του Αλμπρέ, αδελφή του βασιλιά Ιωάννη Γ΄ της Ναβάρας, προς ικανοποίηση του πάπα που επιθυμούσε να τοποθετήσει όλα τα μέλη της οικογένειάς του σε ευρωπαϊκή κλίμακα και να ισχυροποιήσει τη συμμαχία τους.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ' συμμάχησε επίσης με τη Δημοκρατία της Βενετίας και την Ελβετία. Τέλος, συνήψε συμφωνίες με τον βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο Ζ' και τον Φίλιππο Α΄ της Καστίλης, γιο του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α΄ της Γερμανίας. Έτσι, ο δούκας του Μιλάνου Λουδοβίκος Σφόρτσα ο επιλεγόμενος Μαυριτανός βρέθηκε εντελώς απομονωμένος.[3]
Δεύτερος Ιταλικός πόλεμος (1499-1500)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1499 ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας ξεκίνησε τη δεύτερη γαλλική εκστρατεία εναντίον της Νάπολης, καταλαμβάνοντας αρχικά το 1500 τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου με τη βοήθεια του κοντοτιέρο του Καίσαρα Βοργία, γιου τού πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄. Ο Βοργίας επεδίωκε να συγκροτήσει κράτος στην κεντρική Ιταλία με τη βοήθεια τού πατέρα του· δημιουργήθηκε έτσι μια ανοιχτή συμμαχία μεταξύ του Πάπα και της Γαλλίας.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ', με τη βοήθεια των Βενετών, κατέλαβε με ευκολία τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου. Οι μισθοφόροι τού Λουδοβίκου Σφόρτσα, καθώς ήταν απλήρωτοι, αρνήθηκαν να πολεμήσουν τους Γάλλους· παρέδωσαν τον αρχηγό τους, ο οποίος εστάλη αιχμάλωτος στη Γαλλία, όπου και πέθανε το 1518. [4]
Τρίτος Ιταλικός πόλεμος (1501-1504)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την κατάληψη του Μιλάνου, ο Λουδοβίκος ΙΒ΄' ήρθε σε διαπραγματεύσεις με τον βασιλιά Φερδινάνδο Β' της Αραγωνίας για να μοιραστούν το βασίλειο της Νάπολης, αφού διώξουν τον Φρειδερίκο της Νάπολης. [5]
Μέχρι το 1500, μια συνδυασμένη γαλλική και αραγωνική δύναμη είχε καταλάβει τον έλεγχο του βασιλείου της Νάπολης. Αλλά οι γαλλο-αραγωνικές σχέσεις επιδεινώθηκαν λόγω διαφωνιών σχετικά με τους όρους της κατάτμησης, κάτι που οδήγησε σε πόλεμο μεταξύ τους. Το 1503 οι Γάλλοι ηττήθηκαν στις μάχες της Τσερινιόλα και του Γκαριλιάνο και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Νάπολη, η οποία ετέθη υπό τον έλεγχο Αραγωνέζου αντιβασιλιά, του στρατηγού Γκονθάλο Φερνάνδεθ δε Κόρδοβα που είχε συμβάλλει στη νίκη των Αραγωνέζων.
Με τις συνθήκες της Λυών και του Μπλουά το 1504, η Γαλλία διατήρησε το δουκάτο του Μιλάνου και η Αραγωνία (που κατείχε και τη Σικελία και τη Σαρδηνία) έγινε κυρίαρχη στο βασίλειο της Νάπολης. Το ιταλικό κράτος που επωφελήθηκε από αυτόν τον πόλεμο ήταν η Βενετία, η οποία -μετά την πτώση του Μιλάνου- έλαβε σημαντικές περιοχές της Λομβαρδίας, της Νάπολης και ορισμένων λιμανιών της Απουλίας.
Το 1503 ο νέος πάπας Ιούλιος Β' (1503-1513) κατέλαβε τα εδάφη της ηγεμονίας, που είχε παραχωρήσει ο προκάτοχός του στον γιο του Καίσαρα Βοργία, τον οποίο εξόρισε στην Αραγωνία, όπου το 1507 πέθανε. Κατόπιν στράφηκε κατά της Βενετίας, η οποία φιλοδοξούσε να επεκταθεί ανατολικά προς το Μιλάνο και νότια προς τα Παπικά Κράτη, συγκροτώντας συμμαχία και αρχίζοντας το 1508 τον Πόλεμο της Συμμαχίας του Καμπραί.[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ . «artsandculture.google.com/entity/italian-warsof1499-1504». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2021.
- ↑ . «historica.fandom.com/wiki/Italian_War_of_1499-1504».
- ↑ . «military.wikia.org/wiki/Italian_War_(1499-1504)».
- ↑ . «about-history.com/second-italian-war-italian-war-of-1499-1504/».
- ↑ . «histoirefr.com/valois_louis12_deuxieme_guerre_italie».
- ↑ . «cairn.info/les-relations-internationales-dans-leurope-moderne/Les premières guerres d'Italie».