Ιταλικοί Πόλεμοι (1499–1504)
| Ιταλικοί Πόλεμοι (1499–1504) | |
|---|---|
| Ιταλικοί Πόλεμοι | |
 | |
| Χρονολογία | 1499 - 1504 |
| Τόπος | Ιταλική Χερσόνησος |
| Έκβαση | Γαλλική νίκη επί του Μιλάνου, Ισπανική νίκη επί της Νάπολης και της Γαλλίας |
Ως Ιταλικοί Πόλεμοι του 1499–1504 αναφέρονται ο Δεύτερος ιταλικός πόλεμος (1499-1501) ή Ιταλικός πόλεμος του Λουδοβίκου ΙΒ' και ο Τρίτος ιταλικός πόλεμος (1502-1504) ή Πόλεμος κατά της Νάπολης και αποτελούν τμήμα των Ιταλικών πολέμων.[1]
Διεξήχθησαν από τον Λουδοβίκο ΙΒ' της Γαλλίας και τον Φερδινάνδο Β΄ της Ισπανίας, με τη συμμετοχή αρκετών ιταλικών δυνάμεων. Μετά τον Πρώτο ιταλικό πόλεμο, ο Λουδοβίκος ήταν αποφασισμένος να ασκήσει την αξίωσή του στους θρόνους του δουκάτου του Μιλάνου και του βασιλείου της Νάποληςλόγω κληρονομικών δικαιωμάτων. [2]
Στο τέλος των πολέμων, η Γαλλία ήταν κυρίαρχη του δουκάτου του Μιλάνου και η Ισπανία κυρίαρχη του βασιλείου της Νάπολης.
Προετοιμασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος ΙΒ' διαδέχθηκε τον Κάρολο Η' μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1498. Κληρονόμησε έτσι τα δικαιώματα των Βαλουά επί του βασιλείου της Νάπολης και επί πλέον θεωρούσε ότι έχει επίσης δικαιώματα επί του Δουκάτου του Μιλάνου, μέσω της γιαγιάς του Βαλεντίνας Βισκόντι που είχε παντρευτεί τον Λουδοβίκο δούκα της Ορλεάνης.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ' προετοίμασε προσεκτικά την εκστρατεία του στην Ιταλία. Αρχικά μέσω του Καίσαρα Βοργία, γιου του πάπα και κοντοτιέρο του Γάλλου βασιλιά, εξασφάλισε την υποστήριξη του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ' για την ακύρωση του γάμου του με τη Ιωάννα της Γαλλίας και τον νέο γάμο του με τη χήρα του Καρόλου Η', την Άννα της Βρετάνης, προκειμένου να διατηρήσει το Δουκάτο της Βρετάνης. Ως ανταμοιβή, ο βασιλιάς της Γαλλίας παραχώρησε στον Καίσαρα Βοργία το δουκάτο του Βαλαντινουά και τον πάντρεψε με την Καρλότα ντ'Αλμπρέ, αδελφή του βασιλιά της Ναβάρας, προς ικανοποίηση του Πάπα που επιθυμούσε να τοποθετήσει όλα τα μέλη της οικογένειάς του σε ευρωπαϊκή κλίμακα και ισχυροποίηση της συμμαχίας τους.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ' συμμάχησε επίσης με τη Δημοκρατία της Βενετίας και την Ελβετία. Τέλος, συνήψε συμφωνίες με τον βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο Ζ' και τον Φίλιππο Α΄ της Καστίλης, γιο του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Έτσι, ο δούκας του Μιλάνου Λουδοβίκο Σφόρτσα ο επιλεγόμενος Μαυριτανός βρέθηκε εντελώς απομονωμένος.[3]
Δεύτερος Ιταλικός πόλεμος (1499-1500)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1499, ο Λουδοβίκος ΙΒ' της Γαλλίας ξεκίνησε τη δεύτερη γαλλική εκστρατεία εναντίον της Νάπολης, καταλαμβάνοντας αρχικά το 1500 τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου με τη βοήθεια του Καίσαρα Βοργία, γιο του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ' και κοντοτιέρο του Γάλλου βασιλιά. Ο Βοργίας επεδίωκε να συγκροτήσει κράτος στην κεντρική Ιταλία με τη βοήθεια του πατέρα του, δημιουργήθηκε έτσι μια ανοιχτή συμμαχία μεταξύ του Πάπα και της Γαλλίας.
Ο Λουδοβίκος ΙΒ', με τη βοήθεια των Βενετών, κατέλαβε με ευκολία τη Γένοβα και το δουκάτο του Μιλάνου. Οι μισθοφόροι του Λουντοβίκο Σφόρτσα, καθώς ήταν απλήρωτοι, αρνήθηκαν να πολεμήσουν τους Γάλλους και παρέδωσαν τον αρχηγό τους, ο οποίος εστάλη αιχμάλωτος στη Γαλλία όπου και πέθανε το 1518. [4]
Τρίτος Ιταλικός πόλεμος (1501-1504)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την κατάληψη του Μιλάνου, ο Λουδοβίκος ΙΒ' ήρθε σε διαπραγματεύσεις με τους Ισπανούς βασιλείς Φερδινάνδο και Ισαβέλλα για να μοιραστούν το βασίλειο της Νάπολης, εκτοπίζοντας τους Αραγωνέζους. [5]
Μέχρι το 1500, μια συνδυασμένη γαλλική και ισπανική δύναμη είχε καταλάβει τον έλεγχο του βασιλείου της Νάπολης. Αλλά οι γαλλο-ισπανικές σχέσεις επιδεινώθηκαν λόγω διαφωνιών σχετικά με τους όρους της κατάτμησης που οδήγησαν σε πόλεμο μεταξύ τους. Το 1503, οι Γάλλοι ηττήθηκαν στις μάχες της Τσερινιόλα και του Γκαριλιάνο και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Νάπολη, η οποία ετέθη υπό τον έλεγχο Ισπανού αντιβασιλέα, του στρατηγού Γκονθάλο Φερνάντεθ δε Κόρντοβα που είχε συμβάλλει στη νίκη των Ισπανών.
Με τις συνθήκες της Λυών και του Μπλουά το 1504, η Γαλλία διατήρησε το δουκάτο του Μιλάνου και η Ισπανία (που κατείχε και τη Σικελία και τη Σαρδηνία) έγινε κυρίαρχη στο βασίλειο της Νάπολης. Επίσης, το ιταλικό κράτος που επωφελήθηκε από αυτόν τον πόλεμο ήταν η Βενετία, η οποία μετά την πτώση του Μιλάνου έλαβε σημαντικές περιοχές της Λομβαρδίας, της Νάπολης και ορισμένων λιμανιών της Απουλίας.
Το 1503, ο νέος πάπας Ιούλιος Β' (1503-1513) κατέλαβε τα εδάφη της ηγεμονίας που είχε παραχωρήσει ο προκάτοχός του στον γιο του Καίσαρα Βοργία, τον οποίο εξόρισε στην Ισπανία, όπου το 1507 πέθανε. Κατόπιν στράφηκε κατά της Βενετίας, η οποία φιλοδοξούσε να επεκταθεί ανατολικά προς το Μιλάνο και νότια προς τα Παπικά Κράτη, συγκροτώντας συμμαχία και αρχίζοντας το 1508 τον Πόλεμο της Συμμαχίας του Καμπραί.[6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «artsandculture.google.com/entity/italian-warsof1499-1504». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2021.
- ↑ . «historica.fandom.com/wiki/Italian_War_of_1499-1504».
- ↑ . «military.wikia.org/wiki/Italian_War_(1499-1504)».
- ↑ . «about-history.com/second-italian-war-italian-war-of-1499-1504/».
- ↑ . «histoirefr.com/valois_louis12_deuxieme_guerre_italie».
- ↑ . «cairn.info/les-relations-internationales-dans-leurope-moderne/Les premières guerres d'Italie».