Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Gian Galeazzo Visconti (Ιταλικά)
Γέννηση16  Οκτωβρίου 1351[1][2]
Παβία
Θάνατος3  Σεπτεμβρίου 1402[1][2][3]
Μελενιάνο
Αιτία θανάτουπανώλη
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςCertosa di Pavia[4][5]
Χώρα πολιτογράφησηςΔουκάτο του Μιλάνου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΙσαβέλλα της Γαλλίας (1360–1372)[6]
Κατερίνα Βισκόντι (από 1380)[6]
ΤέκναΒαλεντίνα Βισκόντι, δούκισσα της Ορλεάνης
Τζαν Μαρία Βισκόντι[7]
Φιλίππο Μαρία Βισκόντι
Γκαμπριέλε Μαρία Βισκόντι
Αντόνιο Βισκόντι
ΓονείςΓκαλεάτζο Β΄ Βισκόντι και Λευκή της Σαβοΐας
ΑδέλφιαΒιολάντε Βισκόντι
ΣυγγενείςΜπερναμπό Βισκόντι (θείος) και Κατερίνα Βισκόντι (πρώτη ξαδέλφη)
ΟικογένειαΟίκος των Βισκόντι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΔούκας του Μιλάνου (1395–1402)[8]
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Τζαν-Γκαλεάτσο (ιταλ.: Gian Galeazzo Visconti, 16 Οκτωβρίου 1351 - 3 Σεπτεμβρίου 1402) από τον Οίκο των Βισκόντι ήταν πρώτα κυβερνήτης (1378-1395) και μετά δούκας (1395-1402) του Μιλάνου.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν γιος του Γκαλεάτσο Β΄ συγκυβερνήτη (με τους αδελφούς του) του Μιλάνου και της Μπιάνκας, κόρης του Αιμόνε κόμη της Σαβοΐας. Ο πατέρας του ήταν κυβερνήτης (signore) της Παβίας. Ο θείος του Ματτέο Β΄ Βισκόντι απεβίωσε το 1355 και ο πατέρας του το 1378. Ο Τζαν-Γκαλεάτσο το 1385 με ύπουλα μέσα εκτόπισε τον θείο του Μπερναμπό Βισκόντι, που φυλακισμένος απεβίωσε το ίδιο έτος και τον διαδέχθηκε. Φήμες υπέθεσαν ότι τον δηλητηρίασε[9].

Νυμφεύτηκε πρώτα την Ισαβέλλα των Βαλουά, θεία των αδελφών Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας και Λουδοβίκου Α΄ δούκα της Ορλεάνης. Η Ισαβέλλα ήταν κόμισσα του Βερτύ (ιταλ. Βιρτού)[10]. Η κόρη τους Βαλεντίνα παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Α΄, αλλά η εγγονή του Μπερναμπό, η Ιζαμπώ είχε παντρευτεί τον Κάρολο ΣΤ΄ και ήταν μία σκληρή αντίπαλος της Βαλεντίνας στη Γαλλική Αυλή. Όταν αρνητικές φήμες διαδόθηκαν στην εκεί Αυλή για τη Βαλεντίνα, ο αφοσιωμένος πατέρας της απείλησε τη Γαλλία με πόλεμο. Όταν η Ισαβέλλα απεβίωσε, νυμφεύτηκε την εξαδέλφη του Αικατερίνη Βισκόντι, κόρη του Μπερναμπό και απέκτησε τους δύο γιους του.

Δαπάνησε 300.000 χρυσά φλωρίνια για την εξαγορά των Μίντσιο της Μάντουας και των Μπρέντα της Πάδουας, έτσι οι πόλεις αβοήθητες παραδόθηκαν στο στρατό του.

Κατέλαβε τη Βερόνα, τη Βιτσέντσα και την Πάδουα και έγινε κυβερνήτης (signore) των πόλεων αυτών. Το 1393 έδωσε την Πλακεντία (Piacenza) ως φέουδο στον Οίκο των Γκονφαλονιέρι, που κατείχαν γαίες γύρω από αυτήν· έτσι έλεγχε όλη σχεδόν της κοιλάδα του ποταμού Πάδου (Po). Οι πόλεις που τον είχαν κυβερνήτη ήταν οι: Βερόνα, Κρεμόνα, Μπέργκαμο, Μπρέσια, Μπελούνα, Πιένε ντι Καντόρε, Φέλτρε, Παβία, Νοβάρα, Κόμο, Λόντι, Βερτσέλι, Άλμπα, Άστι, Ποντρεμόλι, Τορτόνα, Αλεσσάντρια, Βαλέντσα, Πιατσέντσα, Πάρμα, Ρέτζο Εμίλια, Βιτσέντσα, Βιτζέβανο, Μπόργκο Ντονίνο και κοιλάλα ντελ Μποΐτε. Ωστόσο το 1390 απώλεσε την Πάδοβα, που επεστράφη στον Οίκο ντα Καρράρα. Το 1395 αγόρασε τον τίτλο του δούκα του Μιλάνου από τον Βεντσεσλάβο Δ΄ της Γερμανίας αντί 100.000 φλωρινίων και πρόσθεσε ένα στέμμα στο θυρεό του.

Από το 1400 διόρισε πλήθος υπαλλήλων και τμήματα για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας. Το νέο σύστημα διοίκησης που δημιούργησε, θεωρείται το πρώτο γραφειοκρατικό σύστημα[11]. Όνειρό του ήταν να ενώσει τη βόρεια Ιταλία σε ένα Λομβαρδικό βασίλειο, εμποδίστηκε όμως από τη Φλωρεντία και τη Μπολόνια. Το 1402 ξεκίνησε επιθέσεις στις δύο πόλεις και ο πόλεμος έγινε εξαιρετικά δαπανηρός και για τις δύο μεριές. Ο Κολούτσιο Σαλουτάτι, καγκελάριος της Φλωρεντίας, συγκέντρωσε το λαό σε άμυνα, αλλά οι υπέρογκοι φόροι, η πείνα και η ασθένειες έκαναν τους Φλωρεντινούς να λυγίσουν. Κέρδισε τη Μπολόνια στη μάχη του Καζαλέκκιο το 1402.

Ήταν ο τελευταίος μεσαιωνικός ηγεμόνας του Μιλάνου πριν την Αναγέννηση. Ίδρυσε τη μονή Τσερτόζα ντι Παβία, προχώρησε τις εργασίες της μητρόπολης (duomo) του Μιλάνου και τελείωσε το κάστρο των Βισκόντι, που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του στην Παβία. Το τελευταίο έγινε η πιο μεγάλη πριγκιπική κατοικία της Ιταλίας. Αύξησε τη συλλογή επιστημονικών έργων και πλούσια διακοσμημένων χειρογράφων της βιβλιοθήκης[12] του κάστρου των Βισκόντι, πολλά από τα οποία τα έλαβε από τις κατακτήσεις του.

Στο κάστρο Μαλενιάνο ασθένησε από πυρετό και υπέκυψε το 1402. Οι γιοί του, γνήσιοι και νόθοι, διαίρεσαν το βασίλειό του και οι μεταξύ τους διαμάχες κατέστρεψαν το Μιλάνο[13].

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε πρώτα την Ισαβέλλα των Βαλουά, κόρη του Ιωάννη Β΄ της Γαλλίας και είχε τέκνα:

Η Ισαβέλλα απεβίωσε στη γέννηση του τελευταίου τέκνου της το 1373 και ο Τζαν-Γκαλεάτσο έκανε δεύτερο γάμο, με την εξαδέλφη του Αικατερίνη Βισκόντι, κόρη του Μπερναμπό κυβερνήτη του Μιλάνου και είχε τέκνα:

Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
8. Ματτέο Α΄ Βισκόντι
 
 
 
 
 
 
 
4. Στέφανο Βισκόντι
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
9. Μπονακόσα Μπόρι
 
 
 
 
 
 
 
2. Γκαλεάτσο Β΄ Βισκόντι
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
10. Μπερναμπό Ντόρια
 
 
 
 
 
 
 
5. Βαλεντίνα Ντόρια
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
11. Ελιένα Φιέσκι
 
 
 
 
 
 
 
1. Τζαν-Γκαλεάτσο
κύριος του Μιλάνου
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
12. Αμεδαίος Ε΄ της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
6. Αίμων της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
13. Σιβύλλα του Μπωζέ
 
 
 
 
 
 
 
3. Λευκή της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
14. Θεόδωρος Α΄ του Μομφερράτου
 
 
 
 
 
 
 
7. Γιολάντα Παλαιολογίνα
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
15. Αρτζεντίνα Σπίνολα
 
 
 
 
 
 

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 «GIAN GALEAZZO Visconti, duca di Milano».
  2. 2,0 2,1 2,2 «Historische Lexikon der Schweiz» (Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά) Βέρνη. 1998. 029261. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00004112.
  4. 4,0 4,1 books.google.com/books/about/The_Tomb_of_Gian_Galeazzo_Visconti_at_th.html?id=PZNengEACAAJ.
  5. 5,0 5,1 www.museo.certosadipavia.beniculturali.it/index.php?it%2F23%2Fcapolavori-della-chiesa-di-santa-maria-delle-grazie%2F38%2F15-monumento-funebre-di-gian-galeazzo-visconti.
  6. 6,0 6,1 p16405.htm#i164044. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  7. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  8. www.britannica.com/biography/Gian-Galeazzo-Visconti.
  9. Barbara Tuchman A Distant Mirror A.A.Knopf, New York (1978) p.418
  10. In Italian, virtù fortuitously connoted lordly charisma and connoisseurship, characteristics that were highly prized.
  11. Symonds, John Addington (1888) [1875]. Renaissance in Italy: The age of despots. 1 (Αμερικανική έκδοση). New York: Henry Holt and Company. σελ. 142. ASIN B003YH9WF0. OCLC 664406875. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2011. It was he who invented bureaucracy by creating a special class of paid clerks and secretaries of departments. Their duty consisted in committing to books and ledgers the minutest items of his private expenditure and the outgoings of his public purse; in noting the details of the several taxes, so as to be able to present a survey of the whole state revenue; and in recording the names and qualities and claims of his generals, captains, and officials. 
  12. Hoeniger, Cathleen. The Illuminated Tacuinum sanitatis Manuscripts from Northern Italy ca. 1380-1400: Sources, Patrons, and the Creation of a new Pictorial Genre. in: Givens, Jean Ann; Reeds, Karen; Touwaide, Alain. (2006) Visualizing medieval medicine and natural history, 1200-1550. Ashgate Publishing Ltd. pp. 51-82. (ISBN 0754652963).
  13. To his son Giovanni Maria he assigned the title of Duke of Milan, which included Como, Lodi, Cremona, Bergamo, Brescia, Reggio Emilia, Piacenza, Parma, and claims to Perugia and Siena. To Filippo Maria, conte di Pavia, he assigned in addition Vercelli, Novara, Alessandria, Tortona, Feltre, Verona, Vicenza, Bassano and the shores of Trento. To his illegitimate son, Gabriele Maria, went Pisa and Crema.

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]