Βασιλικό Ανάκτορο των Βρυξελλών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 50°50′30.01″N 4°21′43.99″E / 50.8416694°N 4.3622194°E / 50.8416694; 4.3622194

Βασιλικό Παλάτι των Βρυξελλών
Χάρτης
Είδοςβασιλική κατοικία
Αρχιτεκτονικήνεοκλασική αρχιτεκτονική, baroque revival και Beaux-Arts
ΔιεύθυνσηPaleizenplein και Place des Palais 1
Γεωγραφικές συντεταγμένες50°50′30″N 4°21′44″E
Διοικητική υπαγωγήΒρυξέλλες[1]
ΧώραΒέλγιο[1]
Έναρξη κατασκευής1826
Ολοκλήρωση1934
Χρήσηεπίσημη κατοικία
ΈνοικοιΛεοπόλδος Β΄ του Βελγίου και Βασιλιάς των Βελγών
ΙδιοκτήτηςΓουλιέλμος Α΄ των Κάτω Χωρών
ΔιαχειριστήςΛεοπόλδος Β΄ του Βελγίου και Βασιλιάς των Βελγών
Όροφοι5
ΑρχιτέκτοναςGhislain-Joseph Henry, Charles Vander Straeten, Tilman-François Suys, Alphonse Balat, Henri Maquet και Octave Flanneau
ΧρηματοδότηςΛεοπόλδος Β΄ του Βελγίου
Προστασίαπροστατευομένο ακίνητο της περιοχής των Βρυξελλών[2]
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Βασιλικό Παλάτι των Βρυξελλών (γαλλικά: Palais royal de Bruxelles‎‎, ολλανδικά: Koninklijk Paleis van Brussel‎‎[α], γερμανικά: Königlicher Palast von Brüssel‎‎) είναι το επίσημο παλάτι του βασιλιά και της βασίλισσας των Βέλγων στο κέντρο της πρωτεύουσας του έθνους, τις Βρυξέλλες. Ωστόσο, δεν χρησιμοποιείται ως βασιλική κατοικία, καθώς ο βασιλιάς και η οικογένειά του ζουν στο Βασιλικό Παλάτι του Λάκεν στις βόρειες Βρυξέλλες. Ο ιστότοπος της Βελγικής Μοναρχίας περιγράφει τη λειτουργία του παλατιού ως εξής:

Το Παλάτι είναι εκεί όπου η Αυτού Μεγαλειότητα ο Βασιλιάς ασκεί τα προνόμιά του ως Αρχηγός Κράτους, χορηγεί ακροάσεις και ασχολείται με τις κρατικές υποθέσεις. Εκτός από τα γραφεία του Βασιλιά και της Βασίλισσας, το Βασιλικό Παλάτι στεγάζει τις υπηρεσίες του Μεγάλου Στρατάρχη της Αυλής, του Αρχηγού του Υπουργικού Συμβουλίου του Βασιλιά, του Αρχηγού της Στρατιωτικής Οικογένειας του Βασιλιά και του Υπεύθυνου της Πολιτικής Λίστας του Βασιλιά. Το Παλάτι περιλαμβάνει επίσης τις κρατικές αίθουσες, όπου γίνονται μεγάλες δεξιώσεις, καθώς και τα διαμερίσματα, που παρέχονται στους ξένους αρχηγούς κρατών κατά τις επίσημες επισκέψεις.

Ο πρώτος πυρήνας του σημερινού κτηρίου χρονολογείται στα τέλη του 18ου αι. Ωστόσο οι χώροι στους οποίους στέκεται το παλάτι, ήταν κάποτε μέρος του ανακτόρου Κούτενμπεργκ, ενός πολύ παλαιού ανακτορικού συγκροτήματος που χρονολογείται από τον Μεσαίωνα.[3] Η πρόσοψη που υπάρχει σήμερα κτίστηκε μόλις μετά το 1900 με πρωτοβουλία του Βασιλιά Λεοπόλδου Β'.

Το Βασιλικό Παλάτι βρίσκεται μπροστά από το πάρκο των Βρυξελλών, από το οποίο χωρίζεται από μια μεγάλη πλατεία που ονομάζεται Πλατεία του Παλατιού (Place des Palais / Paleizenplein). Ο μεσαίος άξονας του πάρκου περνά τόσο από το μεσαίο περιστύλιο του Βασιλικού Παλατιού, όσο και από το κτίριο του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου του Βελγίου (Παλάτι του Έθνους) στην άλλη πλευρά του πάρκου. Τα δύο αντικριστά κτίρια λέγεται ότι συμβολίζουν το σύστημα διακυβέρνησης του Βελγίου: μια συνταγματική μοναρχία. Αυτή η περιοχή εξυπηρετείται από τον κεντρικό σταθμό των Βρυξελλών, καθώς και από τους σταθμούς του μετρό Πάρκο (Parc/Park) με τις γραμμές 1 και 5 και Θρόνος (Trône/Troon) (στις γραμμές 2 και 6).

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παλάτι του Kούτενμπεργκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώτο κτίριο στον λόφο Κούντενμπεργκ κατασκευάστηκε μεταξύ του β΄ μισού του 11ου και του α΄ μισού του 12ου αι.[4] Εκείνη την εποχή, πιθανότατα έμοιαζε με οχυρωμένο κάστρο, που αποτελούσε μέρος των οχυρώσεων της πόλης. Ήταν το σπίτι των δουκών της Βραβάνδης, οι οποίοι επίσης διέμεναν στην κοντινή πόλη Λουβέν και στο κάστρο Tερβούρεν.[5] Στους επόμενους αιώνες ξαναkτίστηκε, επεκτάθηκε και βελτιώθηκε, σύμφωνα με το αυξανόμενο κύρος των δουκών της Βραβάνδης και των διαδόχων τους: οι δούκες της Βουργουνδίας, ο Κάρολος Ε΄ της Γερμανίας, ο αρχιδούκας Αλβέρτος της Αυστρίας και η ινφάντα Ισαβέλλα-Κλάρα της Ισπανίας, και οι διαδοχικοί κυβερνήτες των Αψβουργικών Κάτω Χωρών.

Το Βασιλικό Παλάτι στις Βρυξέλλες, των Πίτερ Μπρύγκελ του Νεότερου και Σεμπάστιαν Βρανξ, π. 1627.

Η Μεγάλη Αυλή (Aula Magna), μια γιγαντιαία αίθουσα για βασιλικές δεξιώσεις και άλλες παραστάσεις, κτίστηκε για τον Φίλιππο Γ΄ τον Καλό δούκα της Βουργουνδίας, τον 15ο αι.[6][7] Οι πρώτες τακτικές συνεδριάσεις των Γενικών Τάξεων, που αποτελούνταν από αντιπροσώπους της μεσαίας τάξης, του κλήρου και των ευγενών των Βουργουνδικών Κάτω Χωρών, πραγματοποιήθηκαν εκεί το 1465. Ήταν σε αυτό το δωμάτιο, που το 1515 η Μαργαρίτα της Αυστρίας παραχώρησε επισήμως την αντιβασιλεία της στις Κάτω Χώρες στον Κάρολο (Ε΄) των Αψβούργων και ο μελλοντικός αυτοκράτορας Κάρολος Ε' έγινε δούκας της Βουργουνδίας. Ήταν επίσης σε αυτό το ίδιο δωμάτιο, που 40 χρόνια αργότερα ο Κάρολος Ε' (Α΄ της Ισπανίας)παραιτήθηκε υπέρ του γιου του, Φίλιππου Β' της Ισπανίας.[7]

Αυτό το εντυπωσιακό συγκρότημα υπέστη αρκετές πυρκαγιές κατά τη διάρκεια των αιώνων. Το 1679 μια πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος της στέγης. Μια μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στις 3 Φεβρουαρίου 1731, κατέστρεψε σχεδόν ολοσχερώς το κτίριο. Μόνο το παρεκκλήσιο της Αυλής και τα τείχη της Μεγάλης Αυλής γλίτωσαν κάπως.[8][9] Τα ερείπια εξαφανίστηκαν, μόνο όταν η περιοχή ανακατασκευάστηκε μετά το 1775. Την εποχή εκείνη χαράχτηκαν οι αστικοί άξονες του σημερινού πάρκου των Βρυξελλών. Η Βασιλική Πλατεία (Place Royale/Kongsplein) κτίστηκε στην κορυφή του ερειπωμένου παλατιού. Οι ανασκαφές του χώρου από διάφορους αρχαιολογικούς οργανισμούς, έχουν αποκαλύψει διάφορα ερείπια διαφορετικών τμημάτων του παλατιού, καθώς και της γύρω πόλης. Επισκέψιμοι είναι οι μνημειακοί θόλοι, κάτω από την πλατεία και τα γύρω κτίρια.

Το νέο Βασιλικό Παλάτι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βασιλικό Παλάτι και η Πλατεία Παλατιού (Place des Palais / Paleizenplein), ακουαρέλα του William Wyld, π. 1843.

Ο Κάρολος-Αλέξανδρος της Λωρραίνης, εκείνη την εποχή κυβερνήτης των Αψβουργικών Κάτω Χωρών, είχε ένα νέο παλάτι, το παλάτι του Καρόλου της Λωρραίνης, κτισμένο στην κοντινή τοποθεσία του πρώην Παλατιού της Oράγγης-Νάσσαου.[10] Το παλάτι του Καρόλου της Λωρραίνης είναι τώρα μέρος της Βασιλικής Βιβλιοθήκης του Βελγίου (KBR)[10] και ο κήπος του παλιού παλατιού επανασχεδιάστηκε ως δημόσιο πάρκο. Στη βόρεια πλευρά, ένα νέο κτίριο για το Συμβούλιο της Βραβάνδης κτίστηκε από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ζιλ-Μπαρναμπέ Γκυμάρ, το οποίο σήμερα στεγάζει το Βελγικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και είναι γνωστό ως το Παλάτι του Έθνους. Στην άλλη πλευρά του πάρκου (του οικοδομικού τετραγώνου του σημερινού ανακτόρου), ο μεσαίος άξονας του πάρκου συνεχιζόταν ως δρόμος ανάμεσα σε δύο νεόδμητα μέγαρα. Το ένα χρησίμευε ως κατοικία του ηγουμένου του κοντινού αβαείου Κούτενμπεργκ, ενώ το άλλο κατοικούνταν από σημαντικά κυβερνητικά μέλη.

Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1814, οι Βρυξέλλες έγιναν (μαζί με τη Χάγη) η κοινή πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Υπό την κυριαρχία του βασιλιά Γουλιέλμου Α' των Κάτω Χωρών, ο δρόμος καλύφθηκε και τα δύο μέγαρα ενώθηκαν με μια στοά. Το νεοδημιουργημένο «παλάτι» έλαβε μια νέα νεοκλασική πρόσοψη, σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Tιλμάν-Φρανσουά Συί με περιστύλιο στη μέση και μπαλκόνι με στηθαίο από σφυρήλατο σίδερο, που περιβάλλει ολόκληρο τον πρώτο όροφο.

Ο δρόμος δίπλα στο νέο παλάτι διευρύνθηκε και έτσι η Πλατεία των Ανακτόρων (Place des Palais / Paleizenplein) δημιουργήθηκε. Το όνομα της νέας πλατείας χρησιμοποιεί τον πληθυντικό αριθμό, επειδή ένα άλλο παλάτι κτίστηκε στην αριστερή πλευρά του Βασιλικού Παλατιού. Αυτό το νέο κτίριο (1823) σχεδιάστηκε ως η κατοικία του διαδόχου, που ονομάζεται πρίγκιπας της Οράγγης (ο μελλοντικός βασιλιάς Γουλιέλμος Β' των Κάτω Χωρών). Σήμερα, στεγάζει τις Βασιλικές Ακαδημίες Επιστήμης και Τεχνών του Βελγίου (RASAB) και, κατά συνέπεια, ονομάζεται το παλάτι της Ακαδημίας. Τα δωμάτια και τα σαλόνια των παλαιών μεγάρων ενσωματώθηκαν στο νέο Βασιλικό Παλάτι και ανακαινίστηκαν μόνο εν μέρει. Μερικά από αυτά επέζησαν από όλες τις ανακαινίσεις του 19ου και 20ου αι. και παραμένουν εν μέρει άθικτα σήμερα. Μια σημαντική προσθήκη στην εσωτερική διακόσμηση από την εποχή του Γουλιέλμου Α' είναι το λεγόμενο "αυτοκρατορικό δωμάτιο", το οποίο σχεδιάστηκε ως αίθουσα χορού. Έχει μια πολύ εκλεπτυσμένη κρεμ και χρυσή διακόσμηση, που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τον διάσημο Γάλλο γλύπτη Φρανσουά Ρυντ.

Επεκτάσεις του Λεοπόλδου Β΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βασιλικό Παλάτι, π. 1919.

Μετά τη Βελγική Επανάσταση, το παλάτι προσφέρθηκε στον πρίγκιπα Λεοπόλδο της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, όταν ανέβηκε στο θρόνο ως ΑM Λεοπόλδος Α΄, ο πρώτος βασιλιάς των Βέλγων. Ακριβώς όπως ο προκάτοχός του, Γουλιέλμος Β', χρησιμοποίησε το παλάτι κυρίως για επίσημες δεξιώσεις και άλλους αντιπροσωπευτικούς σκοπούς, ενώ ζούσε στο Βασιλικό Παλάτι του Λάκεν. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του (μέχρι το 1865), λίγα άλλαξαν στο παλάτι. Ήταν ο γιος και διάδοχός του, ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β', που έκρινε ότι το κτίριο ήταν πολύ μέτριο για έναν βασιλιά του αναστήματος του, έτσι συνέχισε να διευρύνει και να διακοσμεί το παλάτι μέχρι το τέλος του το 1909.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λεοπόλδου Β', το παλάτι σχεδόν διπλασιάστηκε σε επιφάνεια. Τα σπίτια που βρίσκονταν ανάμεσα στα διάφορα κτίρια καταστράφηκαν[11] και έδωσαν τη θέση τους σε δύο συμμετρικές, καμπύλες στοές, που διεύρυναν σημαντικά το μήκος του κτιρίου. Μεγάλο μέρος των ρηχών εκτάσεων που βρίσκονται μπροστά από το παλάτι γεμίστηκαν επίσης, προκειμένου να αυξηθεί ο χώρος μπροστά από την πρόσοψή του. Μετά τα σχέδια του αρχιτέκτονα του βασιλιά Aλφόνς Μπαλά, προστέθηκαν επιβλητικά δωμάτια, όπως η Μεγάλη Σκάλα, η ίθουσα του Θρόνου και η Μεγάλη Πινακοθήκη. Ο Μπαλάτ σχεδίασε επίσης μια νέα πρόσοψη, αλλά απεβίωσε πριν εκτελεστούν τα σχέδια.

Μόνο μετά το 1904 εκτελέστηκε η σημερινή πρόσοψη του παλατιού, μετά από νέα σχέδια του αρχιτέκτονα Ανρί Μακέ, τα οποία ολοκληρώθηκαν μετά το τέλος του από τον μαθητή του Οκτάβ Φρανώ.[12] Το γλυπτό του αετώματος δείχνει μια αλληγορική φιγούρα του Βελγίου, που πλαισιώνεται από ομάδες, που εκπροσωπούν τη βιομηχανία και τη γεωργία, του γλύπτη Tομά Βενσότ. Το νέο σχέδιο περιλαμβάνει έναν επίσημο μπροστινό κήπο με επιχρυσωμένα κιγκλιδώματα, πύλες και μπαλούστρα, που χωρίζουν το κτίριο από την Πλας ντε Παλαί. Έκτοτε, εκτός από εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης, δεν έχουν γίνει άλλες σημαντικές μετατροπές. Τα βασιλικά διαμερίσματα ήταν ακόμη κατειλημμένα μέχρι το 1935, αλλά μετά το τέλος της βασίλισσας Άστριντ, ο βασιλιάς Λεοπόλδος Γ' επέλεξε να ζήσει στο Παλάτι του Λάκεν, όπως όλοι οι βασιλείς που τον διαδέχτηκαν.[12]

Εσωτερικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μεγάλη Σκάλα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μεγάλη Σκάλα.

Καθώς βρίσκεται στην τοποθεσία της πρώην Οδού των Οικοσήμων, η Μεγάλη Σκάλα σχεδιάστηκε από τον Aλφόνς Μπαλά το 1868 και το 1872. Μπροστά από την κεντρική κλίμακα, σε μία ψεύτικη στοά (lodgia), δεσπόζει ένα άγαλμα της Ειρήνης με τη μορφή της Μινέρβας, που έφτιαξε ο γλύπτης Σαρλ-Ωγκύστ Φραικέν το 1877. Τα σκαλιά είναι από λευκό μάρμαρο και το κιγκλίδωμα από πράσινο μάρμαρο, ενισχυμένα με μπρούτζινο διάκοσμο.

Η πρόσβαση σε αυτή τη σκάλα γίνεται μέσω ενός προθάλαμου (vestibule), που φιλοξενεί τις προτομές ορισμένων βασιλέων και βασιλισσών των Βέλγων. Δύο ολόσωμα πορτρέτα των σημερινών ηγεμόνων πλαισιώνουν την πόρτα. Βρίσκει κανείς επίσης σε αυτούς τους χώρους δύο μπρούτζινα μανουάλια, που έχουν τη μορφή του Εξεγερμένου Σκλάβου και του Θνήσκοντος Σκλάβου από τον Mιχαήλ-Άγγελο,[13] καθώς και δύο αιγυπτιακά αγάλματα της θεάς Σεκχμέτ, που πιθανότατα έφερε ο νεαρός δούκας της Bραβάνδης κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στο την Ανατολή.

Ο Μεγάλος Προθάλαμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μεγάλος Προθάλαμος.

Αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε aπό τον Γουλιέλμο Α' ως Αίθουσα του Θρόνου. Η διακόσμησή του είναι επομένως φορτωμένη με πολλά πολιτικά σύμβολα, που σχετίζονται με το Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών. Καμωμένη από τους γλύπτες Φρανσουά Ρυντ και Ζαν-Λουί φαν Χέελ γύρω στο 1826, η ζωφόρος που περιτρέχει την αίθουσα αντιπροσωπεύει έτσι τις τέσσερις κύριες οικονομικές δραστηριότητες της χώρας (Εμπόριο, Ναυτιλία, Βιομηχανία και Γεωργία) και τις τέσσερις αρετές της καλής διακυβέρνησης (Αφθονία, Σύνεση, Ένοπλη Δύναμη και Ειρήνη).[14] Η ζωφόρος επεξεργάστηκε εκ νέου υπό τον Λεοπόλδο Β' για να συμπεριλάβει το μονόγραμμά του και τον θυρεό του Βελγίου.

Επάνω από την πόρτα που οδηγεί στη Μεγάλη Σκάλα, ένα ανάγλυφο απεικονίζει δύο γυναικείες μορφές να κρατούν τα χέρια επάνω από ένα εστεμμένο λιοντάρι και να κρατούν ένα σπαθί και μια δέσμη από βέλη. Είναι μια αντιπροσώπευση της ένωσης των Βόρειων Επαρχιών (η μορφή που κρατά ένα πηδάλιο) και των Νοτίων Επαρχιών (η μορφή που κρατά ένα κέρας αφθονίας) υπό την αιγίδα του Οίκου της Oράγγης-Νάσσαου (που εκπροσωπείται από το λιοντάρι). Είναι επομένως το τελευταίο αληθινό ολλανδικό σύμβολο, που υπάρχει στο παλάτι, καθώς το λιοντάρι εξακολουθεί να είναι αυτό που απεικονίζεται στο οικόσημο της Ολλανδίας.

Υπάρχουν επίσης σε αυτό το δωμάτιο δύο πίνακες του Άγγλου προσωπογράφου Τζορτζ Ντάου, που αντιπροσωπεύουν τον νεαρό Λεοπόλδο πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα και την Καρλόττα πριγκίπισσα της Ουαλίας την εποχή του γάμου τους.[14]

Αίθουσα των Κατόπτρων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Heaven of Delight ( Fabre, 2004) στο Hall of Mirrors

Καθώς ζητήθηκε από τον Λεοπόλδο Β' από τον Ανρί Μακέ ως φόρο τιμής στην αποικία του στο Κονγκό, η αίθουσα των Κατόπρτρων περιέχει πολλά στοιχεία, που θυμίζουν την πρωταρχική της αποστολή: εξωτικά φυτικά διακοσμητικά, φιγούρες λιονταριών, χάλκινες απλίκες (και όχι επιχρυσωμένες, το Κονγκό είναι πολύ πλούσιο σε ορυχεία χαλκού) και ιδιαίτερα υδρόγειος σφαίρες, που απεικονίζουν την Αφρική στα αετώματα επάνω από τις καμινάδες. Επειδή ο αρχιτέκτονας και ο βασιλιάς, απεβίωσαν με διαφορά μερικών μηνών, ο βασιλιάς Αλβέρτος Α' αποφάσισε να μην ακολουθήσει τα σχέδια του θείου του, και να τοποθετήσει κάτοπτρα ανάμεσα στις στήλες, αντί για τους αλληγορικούς πίνακες που είχαν σχεδιαστεί αρχικά.[15]

Εκείνη την εποχή, η θολωτή οροφή παρέμενε ημιτελής και καλυμμένη μόνο με ένα στρώμα γύψου. Μόλις το 2004, κατόπιν αιτήματος της βασίλισσας Πάολας[16] ο καλλιτέχνης Ζαν Φαμπρ εγκατέστησε εκεί ένα έργο, που ονομάζεται Παράδεισος της T;erchw, που αποτελείται από περισσότερα από ένα εκατομμύριο έλυτρα σκαθαριού, για να αντανακλάται το φως με μια μεταλλική πράσινη απόχρωση.[17] Παρά την καταδίκη του καλλιτέχνη για ερωτικά αδικήματα, το παλάτι αποφάσισε να διατηρήσει τη δημιουργία του.[18]

Η αίθουσα χρησιμοποιείται κυρίως σήμερα για τη λήψη διαπιστευτικών επιστολών από πρέσβεις, που έχουν τοποθετηθεί στις Βρυξέλλες.

Η Μεγάλη Πινακοθήκη (Gallery)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μεγάλη Στοά.

Η Μεγάλη Πινακοθήκη, 41 μ. μακριά, συνδέει το τετράγωνο δωμάτιο με το δωμάτιο του θρόνου, ενώ περιβάλλει την Αυλή της Βραβάντης. Αρχικά προοριζόταν να συμπεριλάβει μια πινακοθήκη (gallery) με πορτρέτα των ιστορικών ηγεμόνων του Βελγίου, αλλά αυτή η ιδέα δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η σημερινή διακόσμησή του, σε αρκετά νηφάλιο στυλ νεο-κλασικισμού (Λουδοβίκου ΙΣΤ΄) με λευκό γύψο και κορινθιακές παραστάδες με χρυσό, διακοσμείται με αλληγορικούς πίνακες του Σαρλ-Λεόν Καρντόν, που αναπαράγουν ή ακόμη και αντιγράφουν -κατόπιν αιτήματος του Λεοπόλδου Β΄- έργα των Γάλλων ζωγράφων Σαρλ Λε Μπρυν και Λουί-Ζακ Ντυραμώ: Λυκόφως, Ημέρα και Λυκαυγές συμπληρώνονται από την Αυγή (Aurora), που βρίσκεται σε έναν από τους κεντρικούς τοίχους.

Αυτή η πινακοθήκη, ιδανική ένεκα του μήκους της και τη δυνατότητα στέγασης ορχήστρας σε υπερυψωμένο μπαλκόνι, φιλοξενεί συχνά δεξιώσεις: για παράδειγμα το δείπνο που δόθηκε προς τιμήν του δούκα του Εδιμβούργου το 1958, τη χοροεσπερίδα που δόθηκε την ημέρα πριν από τον γάμο του βασιλιά Μπωντουέν με τη Φαμπιόλα ντε Μόρα υ Αραγόν το 1960, ή τη δεξίωση που ακολούθησε τον γάμο του πρίγκιπα Φιλίππου με τη Mατίλντε ντ'Ουντεκέμ ντ'Ακόζ το 1999.[19]

Το μαρμάρινο δωμάτιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κτισμένο από τον Μπαλά στη δυτική πτέρυγα του παλατιού, το δωμάτιο οφείλει το όνομά του στην επένδυση και στα πράσινα, ροζ και μαύρα μαρμάρινα τζάκια του. Στους τοίχους, δύο πορτρέτα του Λουί Γκαλαί αναπαριστούν τον Γοδεφρείδο του Μπουγιόν και τον Κάρολο Ε΄. Ο χώρος χρησίμευε κυρίως ως τραπεζαρία, όπως την εποχή του γάμου της πριγκίπισσας Λουίζας με τον Φίλιππο της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα, και είχε για το σκοπό αυτό ένα ερμάριο και έναν ανελκυστήρα εμπορευμάτων ενσωματωμένα πίσω από τις πόρτες.

Η αίθουσα του θρόνου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αίθουσα του θρόνου

Παρά το όνομά του, αυτό το δωμάτιο δεν στεγάζει κάποιο θρόνο, διότι ο βασιλιάς των Βελγών απλά δεν έχει (ακριβώς όπως και στέμμα).

Η Αίθουσα του Θρόνου χωρίζεται σε τρεις χώρους, που χωρίζονται με τοξωτές στοές, που στηρίζονται σε κορινθιακούς πεσσούς. Η διακόσμηση σε στυλ νεο-κλασικισμού (Λουδοβίκου ΙΣΤ΄) αντιστοιχεί στη θέληση του Λεοπόλδου Β΄, του οποίου το μονόγραμμα είναι σχεδιασμένο στο παρκέ δάπεδο με δρυ, σφένδαμο, μαόνι και έβενο. Ήταν η βασίλισσα Ελισάβετ, που τοποθέτησε τις κρεμάστρες από κόκκινο βελούδο και μετάξι.

Οι εξωτερικοί χώροι είναι ο καθένας διακοσμημένος με ένα μεγάλο αλληγορικό ανάγλυφο των ποταμών Mεύση και Σκάλδη, έργα του γλύπτη Τομά Βενσότ. Η περίμετρος του κεντρικού χώρου κοσμείται με γυναικείες μορφές, που αποδίδονται στον Ωγκύστ Ροντέν, που αντιπροσωπεύουν τις βελγικές επαρχίες και τις κύριες δραστηριότητές τους. Μόνο η επαρχία της Βραβάνδης (ενιαία την εποχή που δημιουργήθηκε η ζωφόρος) δεν εκπροσωπείται, επειδή το παλάτι ήταν ήδη κτισμένο στην επικράτεια της Βραβάνδης.[20]

Αυτό το δωμάτιο έχει δει πολλά ιστορικά γεγονότα να λαμβάνουν χώρα, όπως η παραίτηση του βασιλιά Λεοπόλδου Γ' το 1951, αυτή του Αλβέρτου Β' το 2013 ή ο πολιτικός γάμος του βασιλιά Μπωντουέν και της βασίλισσας Φαμπιόλας το 1960. Εκεί γίνεται επίσης η υποδοχή των συνταγματικών σωμάτων κατά τη διάρκεια των εορτασμών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, η απονομή του "Διεθνούς Βραβείου Ανάπτυξης βασιλιάς Μπωντουέν" και αυτό του τριετούς βραβείου για τη φλαμανδική λογοτεχνία.[20]

Το Δωμάτιο με τους κίονες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To δωμάτιο με τους κίονες.

Αρχικά ένας προθάλαμος, αυτό το δωμάτιο στη συνέχεια έγινε χώρος υποδοχής για τις μεγάλες οικογένειες ευγενών του βασιλείου. Γνωστό ως Γαλάζιο Δωμάτιο (το χρώμα που αναφέρεται στην έκφραση γαλάζιο αίμα), το δωμάτιο ήταν τότε γεμάτο με πίνακες και περιλάμβανε ένα τραπέζι με τα περίφημα πουλιά του Μπυφόν, που είχε παραγγελθεί στον ζωγράφο Φρεντερίκ-Τεοντόρ Φαμπέρ. Ακόμη και αν αυτό το ευγενές προνόμιο εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μπωντουέν, η έκφραση Πρίγκιπες και Δούκες του Γαλάζιου Δωματίου επιβίωσε στα έγγραφα, που ρυθμίζουν τη σειρά προτεραιότητας.

Με την ευκαιρία της Συνάντησης Ασίας-Ευρώπης (AS.E.M.) το 2010, η βασίλισσα Πάολα ζήτησε από τον διακοσμητή Άξελ Φέρφοορντ να ανακαινίσει το δωμάτιο.[21] Τροποποιήθηκε πλήρως, φτάνοντας στο σημείο να ξαναβάψει τους τοίχους στο χρώμα της ώχρας, που είχαν στην ολλανδική εποχή (εξ ου και η αλλαγή του ονόματος αυτού του δωματίου). Τώρα φιλοξενεί ένα πορτρέτο του Λεοπόλδου Α', που ζωγράφισε το 1846 ο Φραντς-Ξάφιερ Βίντερχαλτερ, πολυθρόνες που ανήκαν στον Ναπολέοντα Α΄ στο Παλάτι του Λάκεν, καθώς και μια άρπα και μία μουσική εξέδρα, που ανήκε στη βασίλισσα Λουίζα.[21]

Το Αυτοκρατορικό δωμάτιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Αυτοκρατορικό Δωμάτιο.

Απομεινάρια του πρώην Οτέλ Μπελτζιογιόζο που ανακαινίστηκε από τον Γουλιέλμο Α΄ για να γίνει αίθουσα χορού, η διακόσμηση εξακολουθεί να φέρει ίχνη της αυστριακής εποχής, όπως τον χορευτικό ερωτιδέα (putti) επάνω από τις πόρτες. Ήταν σε αυτό το δωμάτιο που ο Ναπολέων Α΄ με τη σύζυγό του Ιωσηφίνα δέχθηκε τις αρχές της πόλης των Βρυξελλών το 1803.

Στο δάπεδο, το δωμάτιο φιλοξενεί ένα τεράστιο χαλί Κερμάν που πρόσφερε ο σάχης Μοζαφάρ αντ-Ντιν Σαχ Κατζάρ της Περσίας στον Λεοπόλδο Β' το 1900, και το οποίο θυμίζει αυτό το δώρο σε μια περσική επιγραφή. Στα δύο κεντρικά τζάκια, μπορεί κανείς να θαυμάσει επίσης προτομές του Λεοπόλδου Α' και του γιου του, Φιλίππου κόμη της Φλάνδρας.[22]

Το Αυτοκρατορικό Δωμάτια στέγασε, μεταξύ άλλων, τον γάμο του Αλβέρτου πρίγκιπα της Λιέγης με την Πάολα Ρούφο ντι Καλάμπρια το 1959 και την υπογραφή της έκτης κρατικής μεταρρύθμισης το 2014. Περιέχει επίσης ένα έργο του Πατρίκ Κοριγιόν με τίτλο Άνθη του Βασιλικού Παλατιού.

Το Δωμάτιο Κόμπουργκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Δωμάτιο Κόμπουργκ.

Αυτό το δωμάτιο πήρε το όνομά του από το σύνολο των πορτρέτων, που αντιπροσωπεύουν μεγάλο αριθμό συγγενών του Λεοπόλδου Α' από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Μπορεί κανείς να βρει εκεί επίσης: τον ίδιο τον βασιλιά, όταν ήταν ακόμη μόνο πρίγκιπας της Σαξονίας-Κόμπουργκ Ζάαλφελντ (το όνομα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα προέκυψε μόνο μετά την απόκτηση του ομώνυμου δουκάτου από τον αδελφό του Ερνέστου Α' δούκα της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα), ο πατέρας του Φραγκίσκος δούκας της Σαξονίας-Κόμπουργκ-Ζάαλφελντ. η μητέρα του κόμισσα Aυγούστα Ρόις του Έμπερσντορφ, η αδελφή του Βικτώρια πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κόμπουργκ-Ζάλφελντ και ο κουνιάδος του Εδουάρδος δούκας του Κεντ (γονείς της Βικτώριας βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου). ο μεγάλος του θείος Ιωσίας πρίγκιπας του Σαξονίας-Κόμπουργκ-Ζάαλφελντ (στρατηγός του αυστριακού στρατού), η σύζυγός του βασίλισσα Λουίζα, καθώς και μια προτομή του μελλοντικού Λεοπόλδου Β' από τον γλύπτη Γκιγιόμ Χέεφς.[23]

Το Δωμάτιο Γκόγια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά μια αίθουσα μπιλιάρδου, η αίθουσα φιλοξενούσε από το 1905 τρεις ταπισερί υφασμένες στο Βασιλικό Εργοστάσιο Ταπισερί της Σάντα Μπάρμπαρα από σχέδια του Φρανθίσκο ντε Γκόγια: Ο χορός, Ο μικρός τυφλός άνδρας και Ο νεροκουβαλητής. Αυτές οι ταπετσαρί προσφέρθηκαν από τη βασίλισσα Ισαβέλλα Β' της Ισπανίας στον Λεοπόλδο Α'.

Η Σκάλα της Βενετίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κτισμένη από τον Μπαλά μεταξύ 1868 και 1872, η σκάλα οφείλει το όνομά της στους μεγάλους πίνακες σε καμβά, που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές απόψεις της Βενετίας. Ζωγραφίστηκαν από τον Ζαν-Μπατίστ φαν Μόερ το 1867 (ενώ ο ζωγράφος χρησιμοποιούσε το Βραβείο της Ρώμης για να επισκεφτεί την Ιταλία),[24] αναπαριστούν την πλατεία του Αγίου Μάρκου, το Μεγάλο Κανάλι και την εσωτερική αυλή του Παλατιού των Δόγηδων. Άλλοι πίνακες που αντιπροσωπεύουν την Πιατσέτα ντι Λεοντσίνι και την Πόρτα ντελα Κάρτα παραγγέλθηκαν αργότερα από τον Λεοπόλδο Β΄ στον καλλιτέχνη και τοποθετήθηκαν σε ένα μικρό διάδρομο παραρτήματος.

Χρήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το παλάτι χρησιμοποιείται για κρατικές περιστάσεις της Αυλής.

Σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές βασιλικές κατοικίες, το Παλάτι των Βρυξελλών δεν είναι πλέον η πραγματική κατοικία των βασιλέων των Βέλγων, οι οποίοι προτιμούν να ζουν στο Παλάτι του Λάκεν. Υπό τον Λεοπόλδο Γ' το παλάτι έγινε πραγματικά χώρος εργασίας, στεγάζοντας το γραφείο του βασιλιά, καθώς και τις υπηρεσίες του Οίκου του. Στο παλάτι γίνονταν επίσης τα Συμβούλια των Υπουργών, στα οποία τότε συχνά προήδρευε ο βασιλιάς. Ο Λεοπόλδος Γ' απρόθυμος να παίξει το παιχνίδι του κοινοβουλευτικού καθεστώτος της εποχής, σπάνια συγκαλούσε αυτές τις συνεδριάσεις, που στη συνέχεια γίνονταν αλλού.

Παρόλο που δεν είναι πλέον η ιδιωτική κατοικία των ηγεμόνων, το παλάτι συνέχισε να φιλοξενεί μέλη της βασιλικής οικογένειας και να βλέπει σημαντικά γεγονότα να λαμβάνουν χώρα για αυτό. Μόνο ένας βασιλιάς γεννήθηκε εκεί (ο Λεοπόλδος Β', στις 9 Απριλίου 1835), κανένας δεν απεβίωσε σε αυτό, αλλά πολλοί γάμοι έγιναν εκεί: σημειώνουμε, μεταξύ πολλών άλλων, αυτόν του μελλοντικού Λεοπόλδου Β' με τη Μαρία-Ερριέττα των Αψβούργων-Λωρραίνης, αυτόν της πριγκίπισσας Καρλόττας με τον αρχιδούκα Μαξιμιλιανό, του Αλβέρτου (Β΄) πρίγκιπα της Λιέγης με την Πάολα Ρούφο ντι Καλάμπρια, του βασιλιά Μπωντουέν με τη Φαμπιόλα ντε Μόρα ι Αραγκόν ή ακόμη και του πρίγκιπα Φιλίππου με τη Ματθίλδη ντ' Ουντέμ ντ' Ακόζ.

Το παλάτι παίζει μεγάλο ρόλο στις δεξιώσεις διεθνών προσωπικοτήτων. Επί του παρόντος, οι πάρα πολλοί πρεσβευτές που είναι διαπιστευμένοι στο Βέλγιο γίνονται δεκτοί από τον βασιλιά στην Αίθουσα των Κατόπτρων. Το παλάτι μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει πιο συγκεκριμένες λειτουργίες: για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και με πρωτοβουλία της βασίλισσας Ελισάβετ, έγινε στρατιωτικό νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού.

Όπως αναφέρεται συχνά, έχει μια πρόσοψη 50% μεγαλύτερη από αυτή του Παλατιού του Μπάκιγχαμ στο Λονδίνο, αλλά το εμβαδόν του 33.027 τ.μ. είναι λιγότερο από το ήμισυ της επιφάνειας του δαπέδου του Παλατιού του Μπάκιγχαμ (που έχει εμβαδό 77.000 τ.μ.[25]

Βασιλική Συλλογή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Βασιλικό Παλάτι βρίσκεται σημαντικό τμήμα της Βασιλικής Συλλογής. Αυτή αποτελείται κυρίως από κρατικά πορτρέτα και σημαντικά έπιπλα του Ναπολέοντα Α΄, του Λεοπόλδου Α', του Λουδοβίκου-Φιλίππου Α' και του Λεοπόλδου Β'. Ασημικά, πορσελάνη και εκλεκτά κρύσταλλα φυλάσσονται στον χώρο, που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια των κρατικών συμποσίων και των επίσημων περιστάσεων στην Αυλή. Η βασίλισσα Πάολα πρόσθεσε μοντέρνα τέχνη σε μερικά από τα κρατικά δωμάτια.

Κατά τις κρατικές επισκέψεις, τα βασιλικά διαμερίσματα και οι σουίτες είναι στη διάθεση των επισκεπτών αρχηγών κρατών. Εκεί γίνονται δεκτοί και πρέσβεις με κρατική τελετή. Πραγματοποιούνται πρωτοχρονιάτικες δεξιώσεις για τους πρεσβευτές του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και τους πολιτικούς. Τα βασιλικά γαμήλια συμπόσια γίνονται στο παλάτι και μετά το τέλος τους, το σώμα του νεκρού βασιλιά τοποθετείται εκεί. Εάν ο βασιλιάς βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη χώρα, η σημαία υψώνεται στο κεντρικό κτίριο. Εάν είναι παρών μέσα στο παλάτι, τότε ο τιμητικός φρουρός στέκεται στο μπροστινό μέρος του παλατιού.

Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 15896. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ (Ολλανδικά) monument.heritage.brussels/nl/buildings/30402. Ανακτήθηκε στις 24  Μαρτίου 2022.
  3. ↑ Mardaga 1994, σελ. 57–67.
  4. ↑ Smolar-Meynart, Vanrie & Soenen 1991, σελ. 15.
  5. ↑ Wasseige 1995, σελ. 3.
  6. ↑ Mardaga 1994, σελ. 222.
  7. ↑ 7,0 7,1 Wasseige 1995, σελ. 4.
  8. ↑ Wasseige 1995, σελ. 6–7.
  9. ↑ Rudi Schrever, Paleis op de Coudenberg in: Historiek, 28 September 2014 (in ολλανδική)
  10. ↑ 10,0 10,1 Wasseige 1995, σελ. 26.
  11. ↑ Wasseige 1995, σελ. 49.
  12. ↑ 12,0 12,1 Wasseige 1995, σελ. 50.
  13. ↑ Brochure 2022, σελ. 3.
  14. ↑ 14,0 14,1 Brochure 2022, σελ. 5.
  15. ↑ Brochure 2022, σελ. 9.
  16. ↑ «L'outrance de Jan Fabre fêtée sur tous les fronts dans une Belgique conquise» (στα γαλλικά). Le Monde.fr. 2002-11-25. https://www.lemonde.fr/archives/article/2002/11/25/l-outrance-de-jan-fabre-fetee-sur-tous-les-fronts-dans-une-belgique-conquise_299461_1819218.html. Ανακτήθηκε στις 2023-01-26. 
  17. ↑ Lorent, Claude. «Le Palais royal irradié par l'art». La Libre.be (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2023. 
  18. ↑ Brochure 2022, σελ. 10.
  19. ↑ Brochure 2022, σελ. 11.
  20. ↑ 20,0 20,1 Brochure 2022, σελ. 13.
  21. ↑ 21,0 21,1 Brochure 2022, σελ. 17.
  22. ↑ Brochure 2022, σελ. 22.
  23. ↑ Brochure 2022, σελ. 24.
  24. ↑ Brochure 2022, σελ. 27.
  25. ↑ Buckingham Palace Fact Sheet

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ In isolation, van is pronounced vɑn.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • André Molitor, Το Βασιλικό Παλάτι στις Βρυξέλλες, Musea Nostra. Γάνδη, Crédit Communal & Ludion, 1993
  • Liane Ranieri, Léopold II urbaniste (στα γαλλικά), Βρυξέλλες, Hayez, 1973
  • Irène Smets, The Royal Palace στις Βρυξέλλες, Γάνδη, Ludion, 2000
  • Arlette Smolar et al., Le Palais de Bruxelles. Huit siècles d'art et d'histoire (στα γαλλικά), Βρυξέλλες, Crédit Communal, 1991
  • Τιερί Βαν Οπέμ. Aux origines du Palais royal de Bruxelles, un hôtel ministériel de la fin du XVIIe siècle (στα γαλλικά), Maison d'Hier et d'Aujourd'hui, 1991

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βασιλικό_Ανάκτορο_των_Βρυξελλών&oldid=10462292"