Ουίτιγις: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ουίτιγις
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	Δεκαετία του 470; Κωνσταντινούπολη
Θάνατος	542 ή 541; Κωνσταντινούπολη
Χώρα πολιτογράφησης	Οστρογοτθικό Βασίλειο
Θρησκεία	Αρειανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μονάρχης
Οικογένεια
Σύζυγος	Ματασούνθα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Βασιλιάς της Ιταλίας (536–540); Βασιλιάς των Οστρογότθων (536–540)
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 04:11, 14 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Ουίτιγις (Witigis, πέθανε το 542) ήταν βασιλιάς των Οστρογότθων της Ιταλίας (536 - 540).^[2] Ανέβηκε στο θρόνο στην Ιταλία στις αρχές των Γοτθικών πολέμων την εποχή που ο Βελισάριος είχε καταλάβει τη Σικελία και μετέβαινε ταχύτατα προς τη Νότια Ιταλία ως επικεφαλής των δυνάμεων του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Ο Ουίτιγις ήταν σύζυγος του μοναδικού εν ζωή παιδιού της Αμαλασούνθας Ματασούνθας, ο γάμος τους είχε στόχο τη στήριξή του στην κούρσα της διαδοχής.^[3] Ο πανηγυρικός την ημέρα της ενθρόνισής του απαγγέλθηκε από τον Κασσιόδωρο (536), διασώζεται μέχρι σήμερα ως δείγμα της κολακείας των Γότθων στους Βυζαντινούς σαν συνεχιστές της αρχαίας Ρώμης. Ο Ουίτιγις εκτέλεσε αμέσως μετά τον προκάτοχό του Θεόδατο καθώς είχε προκαλέσει την οργή των Γότθων μετά την αποτυχία του να στείλει βοήθεια στη Νάπολη όταν την πολιορκούσε ο Βελισάριος. ^[4] Ο διάσημος στρατηγός του Ιουστινιανού συνέλαβε τόσο τον Ουίτιγις όσο και τη γυναίκα του και τους μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη όπου ο Ουίτιγις πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους.^[5] Η Ματασούνθα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο της τον πατρίκιο Γερμανό ανιψιό του Ιουστινιανού και γιο της αδελφής του Βιγιλαντίας.^[6]

Παραπομπές

↑ «Витигис» (Ρωσικά)
↑ Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Harper & brothers. p. 271.
↑ Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.
↑ John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.
↑ John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.
↑ Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.

Πηγές

Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire
Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.
John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.
John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.
Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.

Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος Θεόδατος	Βασιλιάς των Οστρογότθων 536 - 540	Διάδοχος Ιλδίβαδος

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Vitiges της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Witichis της Γερμανικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

[d7c3fdf284db9e697512e3f2d6e66f36a9c0e706-1] «Витигис» (Ρωσικά)

[2] Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Harper & brothers. p. 271.

[3] Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.

[4] John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.

[5] John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.

[6] Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
 {{πληροφορίες προσώπου}}
-Ο '''Ουίτιγις ''' (''Witigis'', ... - [[542]]) ήταν βασιλιάς των [[Οστρογότθοι|Οστρογότθων]] της [[Ιταλία]]ς μεταξύ 536-540.
+Ο '''Ουίτιγις''' (''Witigis'', πέθανε το [[542]]) ήταν βασιλιάς των Οστρογότθων της Ιταλίας ([[536]] - [[540]]).<ref>Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Harper & brothers. p. 271.</ref>
+Ανέβηκε στο θρόνο στην Ιταλία στις αρχές των Γοτθικών πολέμων την εποχή που ο [[Βελισάριος]] είχε καταλάβει τη [[Σικελία]] και μετέβαινε ταχύτατα προς τη Νότια Ιταλία ως επικεφαλής των δυνάμεων του [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινού]] αυτοκράτορα [[Ιουστινιανός Α΄|Ιουστινιανού]].
+Ο Ουίτιγις ήταν σύζυγος του μοναδικού εν ζωή παιδιού της [[Αμαλασούνθα|Αμαλασούνθας]] Ματασούνθας, ο γάμος τους είχε στόχο τη στήριξή του στην κούρσα της διαδοχής.<ref>Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.</ref> Ο πανηγυρικός την ημέρα της ενθρόνισής του απαγγέλθηκε από τον [[Κασσιόδωρος|Κασσιόδωρο]] (536), διασώζεται μέχρι σήμερα ως δείγμα της κολακείας των Γότθων στους Βυζαντινούς σαν συνεχιστές της [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|αρχαίας Ρώμης]].
+Ο Ουίτιγις εκτέλεσε αμέσως μετά τον προκάτοχό του [[Θεόδατος|Θεόδατο]] καθώς είχε προκαλέσει την οργή των Γότθων μετά την αποτυχία του να στείλει βοήθεια στη [[Νάπολη]] όταν την πολιορκούσε ο Βελισάριος. <ref>John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.</ref> Ο διάσημος στρατηγός του Ιουστινιανού συνέλαβε τόσο τον Ουίτιγις όσο και τη γυναίκα του και τους μετέφερε στην [[Κωνσταντινούπολη]] όπου ο Ουίτιγις πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους.<ref>John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.</ref> Η Ματασούνθα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο της τον [[Πατρίκιος (τίτλος)|πατρίκιο]] [[Γερμανός Ιουστίνος|Γερμανό]] ανιψιό του Ιουστινιανού και γιο της αδελφής του Βιγιλαντίας.<ref>Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.</ref>
+==Παραπομπές==
-Ανέβηκε στο θρόνο στην Ιταλία στις αρχές των [[Γότθοι|Γοτθικών]] πολέμων, καθώς ο [[Βελισάριος]] είχε ήδη καταλάβει τη [[Σικελία]] και μετέβαινε ταχύτατα προς τη Νότια Ιταλία ως επικεφαλής των δυνάμεων του [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινού]] αυτοκράτορα [[Ιουστινιανός Α΄|Ιουστινιανού]].
+<references />
+==Πηγές==
-Ο Βίτιχς ήταν σύζυγος του μοναδικού εν ζωή παιδιού της [[Αμαλασούνθα]]ς, της [[Ματασούνθα]]ς, και ο γάμος τους είχε σκοπό τη στήριξή του στην κούρσα της διαδοχής. Ο πανηγυρικός την ημέρα της ενθρόνισής του, το 536, απαγγέλθηκε από τον [[Κασσιόδωρος|Κασσιόδωρο]] και διασώζεται μέχρι σήμερα ως δείγμα της κολακείας των Γότθων σαν συνεχιστών της [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία |αρχαίας Ρώμης]].
-<br>Ο Βίτιχς δολοφόνησε τον προκάτοχό του [[Θεόδατος|Θεόδατο]] αμέσως μετά, καθώς ο τελευταίος είχε προκαλέσει την οργή των Γότθων μετά την αποτυχία του να στείλει βοήθεια στη [[Νάπολη]] όταν αυτή πολιορκούνταν από το Βελισάριο. Ο διάσημος στρατηγός του Ιουστινιανού συνέλαβε τόσο τον Ούτιγις όσο και τη γυναίκα του και τους μετέφερε στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου ο πρώτος πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους. Η Ματασούνθα παντρεύτηκε ξανά τον [[Πατρίκιος (τίτλος)|πατρίκιο]] [[Γερμανός Ιουστίνος|Γερμανό]] (εξάδελφο του Ιουστινιανού).
+*Edward Gibbon; Henry Hart Milman (1880). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire
-==Βιβλιογραφία==
+*Julius von Pflugk-Harttung; John Henry Wright (1905). The great migrations. Lea brothers & company. p. 374.
+*John H. Rosser (2012). Historical Dictionary of Byzantium. Scarecrow Press. p. 458.
-*Herwig Wolfram: ''Die Goten''. 4. Aufl., München 2001, ISBN 3-406-33733-3. {{de}}
+*John Stevens Cabot Abbott; Wilfred C. Lay (1900). Italy. P. F. Collier. p. 424.
+*Robert Rix (13 November 2014). The Barbarian North in Medieval Imagination: Ethnicity, Legend, and Literature. Taylor & Francis. p. 51.
 {{s-start}}