Άνταλμπερτ της Ιταλίας
| Αδαλβέρτος Β΄ της Ιβρέας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Aubert Ier d'Italie (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 932[1] ή 936[1] |
| Θάνατος | 30 Απριλίου 972[1] Ωτέν[1] |
| Τόπος ταφής | Ρέγκενσμπουργκ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Ιταλίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Γερβέργη του Σαλόν |
| Τέκνα | Όθων-Γουλιέλμος της Βουργουνδίας |
| Γονείς | Βερεγγάριος Β΄ της Ιταλίας και Βίλλα της Τοσκάνης |
| Αδέλφια | Ροζάλα της Λομβαρδίας Γκυ της Ιβρέας Κορράδος της Ιβρέας Γκεμπέργκα της Ιβρέας |
| Οικογένεια | Οίκος της Ιβρέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλιάς της Ιταλίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Άνταλμπερτ της Ιταλίας (Λατ.: "Adalbertus", 932/936 - 971/975) συμβασιλέας της Ιταλίας μαζί με τον πατέρα του (950 - 961) από τον Οίκο της Ιβρέας ήταν γιος του Βερεγγάριου Β΄ της Ιταλίας και της Γουίλας, κόρης του Μπόζο μαργράβου της Τοσκάνης. [2]
Συμβασιλέας της Ιταλίας με τον πατέρα του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξελέγη μαζί με τον πατέρα του από την Ιταλική αριστοκρατία νέοι βασιλείς της Ιταλίας σαν διάδοχοι του Λοθαρίου Β΄, η στέψη τους έγινε στις 15 Δεκεμβρίου 950 στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Μιχαήλ στην Παβία. [3] Ο Βερεγγάριος πίεσε την Αδελαΐδα χήρα του Λοθάριου Β΄ να παντρευτεί τον γιο του Άνταλμπερτ, η Αδελαΐδα σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις το αρνήθηκε και δραπέτευσε, στη συνέχεια συνελήφθη και φυλακίστηκε τέσσερις μήνες στο Κόμο. [4] Ο Γερμανός αυτοκράτορας Όθων Α΄ ο Μέγας επιτέθηκε στην Ιταλία απαιτώντας την απελευθέρωση της Αδελαΐδας την οποία ήθελε για σύζυγο του. [5] Δεν έκανε καμιά προσπάθεια όμως να ανατρέψει τους βασιλείς Βερεγγάριο και Άνταλμπερτ, τους κάλεσε στη Γερμανία στη Δίαιτα του Άουγκσμπουργκ (Αύγουστος 952) όπου του έστεψε βασιλείς της Ιταλίας σαν υποτελείς της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Την περίοδο (953 - 956) ο Άνταλμπερτ και ο πατέρας του πολιόρκησαν τον κόμη Αδαλβέρτο Άζζο της Κανόστρα στο κάστρο του στο οποίο είχε καταφύγει η Αδελαΐδα. [6] Ο αυτοκράτωρ Όθων σαν απάντηση έστειλε τον γιο του Λιούντολφ της Σουαβίας να επιτεθεί στην Ιταλία (956), ο Άνταλμπερτ συγκέντρωσε στρατό και τον νίκησε, λίγο αργότερα ο Λιούντολφ επιστρέφοντας στη Γερμανία ο Λιούντολφ πέθανε πρόωρα (957). Ο Άνταλμπερτ με τη νίκη του αυτή έγινε Μέγας Δούκας της Τοσκάνης.
Ανατροπή από τον αυτοκράτορα Όθωνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πάπας Ιωάννης ΙΒ΄ ένοιωσε να απειλείται και κάλεσε τον Γερμανό αυτοκράτορα για βοήθεια, [7] ο Όθων εισήλθε στην Ιταλία (961) ενώ ο Άνταλμπερτ άρχισε να συγκεντρώνει έναν μεγάλο στρατό στη Βερόνα, κάποιες πληροφορίες που τον ανεβάζουν σε 60.000 θεωρούνται υπερβολικές. Οι βασιλείς της Ιταλίας στη συνέχεια συνάντησαν προβλήματα επειδή για να τους βοηθούσαν ζητούσαν να παραιτηθεί ο Βερεγγάριος οριστικά υπέρ του γιου του Άνταλμπερτ αλλά ο ηλικιωμένος βασιλιάς του αρνήθηκε. Ο αυτοκράτορας Όθων βάδισε για το Μιλάνο όπου στέφθηκε βασιλιάς απο τον αρχιεπίσκοπο Βαλβέρτ, στη συνέχεια βάδισε για τη Ρώμη όπου στέφθηκε από τον πάπα αυτοκράτορας στις 3 Φεβρουαρίου 962. Ο Άνταλμπερτ και ο πατέρας του κρύφτηκαν. Μετά την αυτοκρατορική στέψη του ο αυτοκράτορας Όθων πολιόρκησε κι κατέλαβε όλα τα Ιταλικά φρούρια τα οποία ήταν πιστά στον Άνταλμπερτ και στον Βερεγγάριο, το φθινόπωρο του 962 ο Άνταλμπερτ κατέφυγε στη νότια Βουργουνδία. [8] Στη συνέχεια μετέβη στην Κορσική, εκεί άνοιξε διαπραγματεύσεις με τον πάπα Ιωάννη ΙΒ΄ να συμμαχήσουν προκειμένου να ανατρέψουν τον Όθωνα από την Ιταλία, συναντήθηκε στη συνέχεια στη Ρώμη με τον ίδιο τον πάπα. Ο Όθων όταν το έμαθε βάδισε με στρατό στην Ιταλία, ο Άνταλμπερτ και ο πάπας αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν. [9]
Ο Άνταλμπερτ δραπέτευσε για δεύτερη φορά στην Κορσική, εκεί περίμενε να φύγει ο Όθων από την Ιταλία για να πραγματοποιήσει νέα επίθεση. Όταν ο Όθων βρέθηκε στις Άλπεις προσπάθησε ο Άνταλμπερτ να καταλάβει την Ιταλική πρωτεύουσα Παβία αλλά εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Μπουσάρ Γ΄ της Σουαβίας (965). Στις 25 Ιουνίου 965 ο Άνταλμπερτ ηττήθηκε από τον Μπουσάρ σε μάχη μεταξύ της Πάρμας και της Πιατσέντσας πολεμώντας μαζί με τους αδελφούς του : τον Κορράδο, κόμη του Μιλάνου που είχε κλείσει ειρήνη με τον Όθων και τον Γκυ, μαργράβο της Ιβρέας που σκοτώθηκε στη μάχη. [10]
Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη δεύτερη αποτυχημένη του απόπειρα να ανακαταλάβει το βασίλειο του στην Ιταλία ο Άνταλμπερτ έκανε μια τελευταία προσπάθεια με συμμαχία με τους Βυζαντινούς οι οποίοι εκείνη την περίοδο βρίσκονταν σε πόλεμο με τον Όθων για τις κτήσεις τους στη Νότια Ιταλία. Μετά την τελευταία αποτυχημένη του προσπάθεια αποσύρθηκε στα κτήματα του στη Βουργουνδία όπου πέθανε την περίοδο (971 - 975). [11]
Νυμφεύτηκε τη Ζερμπέργκα, μεγαλύτερη κόρη του κόμη Λάμπερτ του Σαλόν (956). Είχαν τέκνα:
- Όθων-Γουλιέλμος κληρονόμησε την κομητεία του Μακόν μέσω του γάμου του με την Ερμεντρούδη του Ρουσί, χήρα του κόμη του Ρουσύ. Ο Όθων-Γουλιέλμος της Βουργουνδίας κληρονόμησε και την κομητεία της Βουργουνδίας από τον πατέρα του Άνταλμπερτ μετά τον θάνατο εκείνου. Του προσφέρθηκε και το Ιταλικό στέμμα μετά το τέλος του 2ου εξαδέλφου του Αρντουίνο μαργράβου της Ιβρέας (1015), αλλά δεν το δέχτηκε.
- Γκιζέλα, παντρεύτηκε τον Άνσελμ Α΄ της Σαβόνα.
Η σύζυγός του Ζερμπέργκα παντρεύτηκε, μετά το τέλος τού Άνταλμπερτ, σε δεύτερο γάμο της τον Ερρίκο Α΄ των Καπεττιδών δούκα της Βουργουνδίας.
Από την περίοδο της βασιλείας του διασώθηκαν 19 διατάγματα: τα 16 είχε εκδώσει μαζί με τον πατέρα του και τα υπόλοιπα τρία μόνος του. [12] Ο Άνταλμπερτ είχε κόψει μαζί με τον πατέρα του ασημένια δηνάρια στην Παβία. [13]
Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Πρόγονοι του Άνταλμπερτ της Ιταλίας |
|---|
|
|
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 fmg
.ac /Projects /MedLands /ITALY,%20Kings%20to%20962 .htm # _Toc359998756. - ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, vol. 2 (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), table 59
- ↑ Gina Fasoli, "Adalberto, re d'Italia", Dizionario Biografico degli Italiani, vol. 1 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1960).
- ↑ Eleanor Shipley Duckett, Death and Life in the Tenth Century (Ann Arbor: University of Michigan Press, 1967), pp. 70–71.
- ↑ Roger Collins, Early Medieval Europe, 300–1000, Second Edition (New York: St. Martin's Press, 1999), p. 400
- ↑ Gina Fasoli, "Adalberto, re d'Italia", Dizionario Biografico degli Italiani, vol. 1 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1960).
- ↑ Constance Brittain Bouchard, Sword, Miter, and Cloister; Nobility and the Church in Burgundy, 980–1198 (Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 2009), p. 33
- ↑ Constance Brittain Bouchard, Sword, Miter, and Cloister; Nobility and the Church in Burgundy, 980–1198 (Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 2009), p. 33
- ↑ Gina Fasoli, "Adalberto, re d'Italia", Dizionario Biografico degli Italiani, vol. 1 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1960).
- ↑ Gina Fasoli, "Adalberto, re d'Italia", Dizionario Biografico degli Italiani, vol. 1 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1960).
- ↑ Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, vol. 2 (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), table 59
- ↑ L. Schiaparelli, "I diplomi di Ugo e di Lotario, di Berengario II e di Adalbert", Fonti per la Storia d'Italia, 38 (Rome: 1924), pp. 291–347.
- ↑ J. G. Pfister, "On a Very Rare Silver Coin (denaro d'argento) of Berengarius II., King of Italy, with His Son Albertus (Adalbertus) as Coregent, A.D. 950–962", The Numismatic Chronicle and Journal of the Numismatic Society, vol. 18 (1855–56), pp. 57–75.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Constance Brittain Bouchard, Sword, Miter, and Cloister: Nobility and the Church in Burgundy, 980–1198 (Cornell University Press, 1987)
- Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, vol. 2 (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984)
- Eleanor Shipley Duckett, Death and Life in the Tenth Century (Ann Arbor: University of Michigan Press, 1967)
- Gina Fasoli, "Adalberto, re d'Italia", Dizionario Biografico degli Italiani, vol. 1 (Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1960)
- L. Schiaparelli, "I diplomi di Ugo e di Lotario, di Berengario II e di Adalbert", Fonti per la Storia d'Italia, 38 (Rome: 1924)
- J. G. Pfister, "On a Very Rare Silver Coin (denaro d'argento) of Berengarius II., King of Italy, with His Son Albertus (Adalbertus) as Coregent, A.D. 950–962", The Numismatic Chronicle and Journal of the Numismatic Society, vol. 18 (1855–56)
|