Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Δίκη ήταν μία από τις Ώρες. Κατά τον Ησίοδο στη Θεογονία του ήταν κόρη του πατέρα των θεών και των ανθρώπων Δία και της ΤιτανίδαςΘέμιδας και αδερφή της Ειρήνης και της Ευνομίας.[3]και η σύντροφος της ήταν η Αιδώς. Αποτελούσε την προσωποποίηση της έννοιας της δικαιοσύνης, όπως και η μητέρα της, καθώς και της ηθικής τάξης. Η Δίκη με την βοήθεια των Ερινύων επιτηρούσε τη διαφύλαξη της ηθικής τάξης και επέβαλλε τιμωρίες σε όσους προσπαθούσαν να την διασαλεύσουν. Στον μύθο του Πρωταγόρα δεν αναφέρεται ως θεότητα αλλά ως ηθική αρετή που κατανέμεται στους ανθρώπους. Απεικονιζόταν ως νεαρή, αδύνατη γυναίκα που κουβαλούσε μια ζυγαριά και φορούσε ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι. Συχνά ταυτιζόταν με την Αστραία, θεότητα της δικαιοσύνης και της αγνότητας, που συνδεόταν με τον αστερισμό της Παρθένου. Στον προς τιμήν της ορφικό ύμνο αναφέρεται ότι η Δίκη στέκεται δίπλα στον ιερό θρόνο του Δία, παρατηρεί το βίο των ανθρώπων και επεμβαίνει, όποτε χρειαστεί ως "δικαία τιμωρός κατά των αδίκων".[4] Η αντίστοιχη θεά για τους Ρωμαίους ήταν η Γιουστίτια (Iustitia).