Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κομπιένη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 49°24′51″N 2°49′20″E / 49.41417°N 2.82222°E / 49.41417; 2.82222

Κομπιέν

Έμβλημα
Διοίκηση
ΧώραΓαλλία
Διοικητική υπαγωγήcanton of Compiègne-Nord, canton of Compiègne-Sud-Est, canton of Compiègne-Sud-Ouest, Ουάζ και arrondissement of Compiègne
 • Mayor of CompiègnePhilippe Marini
Ταχυδρομικός κώδικας60200[1]
Κωδικός Κοινότητας60159[2]
Πληθυσμός40.394 (1  Ιανουαρίου 2021)[3]
Έκταση53,1 km²[4]
Υψόμετρο41 μέτρα, 31 μέτρα[5] και 134 μέτρα[5]
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Κομπιέν
49°24′51″N 2°49′20″E
Ιστότοποςhttps://www.agglo-compiegne.fr[6]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Σελίδα στο Instagram
δεδομένα

Η Κομπιένη (γαλλικά: Compiègne‎‎, προφορά: Κομπιένι) είναι πόλη και έδρα κοινότητας της βόρειας Γαλλίας, στον νομό Ουάζ, στη διοικητική περιοχή Ω-ντε-Φρανς. Η κοινότητα έχει έκταση 53,10 χμ² και πληθυσμό 98.418 κατοίκους (2015) [7], με πυκνότητα 758 κατοίκους ανά χμ².

Τοποθεσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κομπιένη είναι κτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Oυάζ, στη συμβολή του με τον Αιν, στον νομό Ουάζ, στον βορρά της Γαλλίας, στη διοικητική περιοχή Ω-ντε-Φρανς. Αποτελεί την τρίτη αστική περιοχή του νομού, με 98.418 κατοίκους (απογραφή του 2015). Ο πληθυσμός της πόλης το 2016 ήταν 40.258 κάτοικοι. Στα νοτιοανατολικά βρίσκεται το εθνικό δάσος της Κομπιένης. Η πόλη βρίσκεται στα όρια των φυσικών περιοχών Βαλουά και Σουασοναί, φυσική διασταύρωση των τριών γεωγραφικών και πολιτιστικών περιοχών Πικαρδίας, Καμπανίας και Ιλ-ντε-Φρανς. Οι κάτοικοι ονομάζονται Κομπιενιουά.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιότητα

Τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης κατοίκησης στην Κομπιένη χρονολογούνται από την αρχή της πέμπτης χιλιετίας π.Χ. και συνεχίζονται μέχρι τη ρωμαϊκή κατάκτηση.[8] Κατά την εποχή των Γαλατο-Ρωμαίων, η πόλη ήταν σημείο διέλευσης του ποταμού Ουάζ (που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Isara) και συνέδεε το οδικό δίκτυο που οδηγούσε στα σύνορα των εδαφών των Μπελοβάκων (Μπωβαί) και Σουασόνων (Σουασόν).

Πρώιμος Μεσαίωνας

Το προάστιο Σαιν-Ζερμαίν φαίνεται να είναι η πρώτη οικιστική εγκατάσταση της Κομπιένης. Η πόλη, με τη σημερινή της θέση, αναπτύχθηκε γύρω από το κάστρο των βασιλιάδων της Γαλλίας. Η Κομπιένη υπήρξε τόπος βασιλικής διαμονής ήδη από την εποχή των Μεροβιγγείων. Η παλαιότερη πράξη που την αναφέρει είναι ένα έγγραφο του Χιλδεβέρτου Α΄ το 547. Ο Χλωτάριος Α΄ πέθανε εκεί το 561 [9] και τόσο οι Μεροβίγγειοι όσο και οι Καρολίδες βασιλιάδες έμεναν συχνά εκεί, έτσι η πόλη έγινε έδρα πολλών συνελεύσεων και θρησκευτικών συνόδων.

Ο Ραινφρουά, μαγιορδόμος την εποχή του Δαγοβέρτου Γ΄, νίκησε εισβολείς από την Aυστρασία το 715 στο δάσος κοντά στην Κομπιένη.[10] Ο Πιπίνος ο Βραχύς το 757, εδώ υποδέχθηκε την πρεσβεία του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ε΄ Κοπρώνυμου, ο οποίος του πρόσφερε δώρο τα πρώτα εκκλησιαστικά όργανα της Γαλλίας.[11] Εδώ επίσης δέχθηκε τον υποτελικό όρκο του δούκα Τασιόν Γ΄ της Βαυαρίας.

Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής εκθρονίστηκε εδώ από τους γιους του το 833. Ο Κάρολος Β' ο Φαλακρός (823-877) έκανε την Κομπιένη τόπο της συνήθους διαμονής του και το 876, παράγγειλε την κατασκευή μιας εκκλησίας που εξελίχθηκε στο αβαείο Σαιν Κορνέιγ. Το σημαντικό αβαείο, πλούσιο σε ιερά λείψανα (Ιερά Σινδόνη, λείψανα του Πάθους, πέπλο της Παναγίας) έγινε ο πυρήνας γύρω από τον οποίο άρχισε να αναπτύσσεται η πόλη και ο βασιλιάς έχτισε ένα νέο παλάτι εκεί.

Ο γιος του Λουδοβίκος ο Τραυλός στέφθηκε στην Κομπιένη το 877, στο αβαείο Σαιν-Κορνέιγ, και πέθανε εκεί το 879. Το 884 εδώ υπογράφηκε μια εκεχειρία με τους Βίκινγκς. Τέλος, ο Λουδοβίκος Ε΄, ο τελευταίος Καρολίδης, στέφθηκε στην Κομπιένη το 979 και μετά τον θάνατό του τάφηκε στο αβαείο Σαιν-Κορνέιγ.

Καπέτοι (987-1328)

Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΣΤ΄ ο Παχύς παρέχει προνόμια στους κατοίκους της Κομπιένης, τον Μάιο 1111. Το βασιλικό έγγραφο είναι στα Λατινικά, χωρίς ημερομηνία και φέρει το βασιλικό μονόγραμμα. Εθνικά Αρχεία

Από το 987, όταν ο Ούγος Καπέτος έγινε βασιλιάς των Φράγκων, η Κομπιένη παρέμεινε μια από τις αγαπημένες κατοικίες της δυναστείας του. Στο αβαείο του Σαιν Κορνέιγ η βασίλισσα Κωνσταντία της Αρλ, σύζυγος του Ροβέρτου Β΄του Ευσεβή, το 1017 έχρισε συμβασιλέα τον μεγαλύτερο γιο της Ούγο Μάγνο [12] ο οποίος θάφτηκε στην ίδια βασιλική το 1025, πριν μπορέσει να βασιλεύσει μόνος του. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄, πριν από το 1125, χορήγησε στην πόλη τον πρώτο κοινοτικό χάρτη. [13] Από το 1150, το αβαείο μετατράτηκε σε μοναστήρι Βενεδικτίνων. Οι πολίτες της Κομπιένης, που βοήθησαν την εγκατάσταση των μοναχών, πέτυχαν από τον βασιλιά Λουδοβίκο Ζ΄ το 1153 η πόλη τους να γίνει κοινότητα και ένας κοινοτικός χάρτης τους παραχωρήθηκε σύντομα από τη βασίλισσα Αδελαΐδα της Σαβοΐας. Ο Φίλιππος Αύγουστος επιβεβαίωσε τα κοινοτικά δικαιώματα της Κομπιένης το 1207 και κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα, η πόλη αύξησε δύναμη και εξουσία με την υποστήριξη του βασιλιά, ο οποίος χρησίμευε ως διαιτητής μεταξύ των μοναχών του αβαείου και των πολιτών της κοινότητας.

Στα μέσα του 13ου αιώνα, ο Άγιος Λουδοβίκος κατασκεύασε τη Μεγάλη Γέφυρα, η οποία ήταν εν χρήσει μέχρι το 1735. Επίσης, αφαίρεσε από τους μοναχούς την αρμοδιότητα του αβαείου Σαιν-Νικολά-ο-Πόν και το μετέτρψε σε πτωχοκομείο-νοσοκομείο. Ο βασιλιάς, βοηθούμενος από τον γαμπρό του, βασιλιά της Ναβάρας, μετέφερε τον πρώτο ασθενή σε ένα μεταξωτό σεντόνι το 1259.

Κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, η πόλη υπέφερε από ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το δημοτικό καταστατικό της. Ο βασιλιάς διόρισε έναν επόπτη για τη διαχείριση της πόλης και την απονομή της δικαιοσύνης, με τη βοήθεια ενός δημάρχου, επίσης διορισμένου από τον βασιλιά, και εκπρόσωπων των αστών, τους οποίους η κοινότητα εξέλεγε κάθε τέσσερα χρόνια. Σε περίπτωση πολέμου, ο βασιλιάς όριζε έναν κυβερνήτη που προτείνονταν από την κοινότητα και ο οποίος αναλάμβανε την υπεράσπιση της πόλης.

Βαλουά (1328-1589)

Μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα, οι βασιλείς συγκαλούσαν συχνά τις Γενικές Τάξεις στην Κομπιένη. Το 1358, ο αντιβασιλέας Κάρολος Ε΄, δελφίνος ακόμη, δραπετεύοντας από το Παρίσι που είχε είχε εξεγείρει ο Ετιέν Μαρσέλ, συγκάλεσε στην Κομπιένη τη Συνέλευση των Τριών Τάξεων για να αποκαταστήσει τη βασιλική εξουσία. Το 1374 άρχισε η κατασκευή του νέου κάστρου της Κομπιένης στη σημερινή θέση του παλατιού. Η Κομπιένη έγινε από τότε βασιλική κατοικία και δέχθηκε την επίσκεψη πολλών υψηλών προσώπων.

Οι Βουργουνδοί συλλαμβάνουν την Ιωάννα της Λωρραίνης κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Κομπιένης, το 1430. Μινιατούρα, τέλη του 15ου αιώνα.

Κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, η πόλη πολιορκήθηκε και κατακτήθηκε πολλές φορές από τους Βουργουνδούς. Για κάποιο διάστημα τάχθηκε στο πλευρό του βασιλιά της Αγγλίας, αλλά μετά τη στέψη του Καρόλου Ζ΄, συντάχθηκε πάλι με τον Γάλλο βασιλιά. Η πιο αξιοσημείωτη από τις πολιορκίες που υπέστη είναι αυτή του 1430, όπου η Ιωάννα της Λωρραίνης, σπεύδοντας στην πόλη για να την υπερασπιστεί, έπεσε στις 23 Μαΐου στα χέρια των Βουργουνδών κατά τη διάρκεια εφόδου στη δεξιά όχθη του Ουάζ και πωλήθηκε στους Άγγλους. Αυτή η πολιορκία οδήγησε σε σημαντικές καταστροφές λόγω των βομβαρδισμών, στη μείωση του πληθυσμού και στη φτώχεια των κατοίκων. Από εκείνη την εποχή, οι βασιλιάδες της Γαλλίας συνήθιζαν να διαμένουν στην Κομπιένη επιστρέφοντας από τη στέψη τους στη Ρενς, όπως έκανε ο Κάρολος Ζ΄, συνοδευόμενος από την Ιωάννα της Λωρραίνης το 1429.

Οι πόλεμοι του Λουδοβίκου ΙΑ΄ είχαν σαν συνέπεια επιπλέον έξοδα (οχυρώσεις, καταλύματα των στρατευμάτων), αύξηση των φόρων και αναγκαστικά δάνεια, και μόνο κατά την εποχή του Καρόλου Η΄ (1483-1498), επετεύχθη η ανασυγκρότηση, η αναζωογόνηση της δραστηριότητας και η αύξηση του πληθυσμού στα επίπεδα πριν από τον πόλεμο.

Η αποκατάσταση της Κομπιένης χαρακτηρίστηκε από την ανακατασκευή του δημαρχείου, σύμβολο της πόλης, κατά το πρώτο τρίτο του 16ου αιώνα. Το καμπαναριό είναι διακοσμημένο με τρία μηχανικά αγαλματίδια που εκπροσωπούν Άγγλους, Φλαμανδούς και Βουργουνδούς κρατούμενους που χτυπάνε τις ώρες στις καμπάνες.

Οι βασιλείς συνέχιζαν να κάνουν σύντομες παραμονές από τον Φραγκίσκο Α΄ έως τον Ερρίκο Δ΄. Η Κομπιένη ήταν βασιλική πόλη, οι κυβερνήτες διορίζονταν από τον βασιλιά, οι εισφορές, οι φόροι και τα δάνεια οφείλονταν στον βασιλιά. Κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών πολέμων, η πόλη παρέμεινε καθολική, πιστή στη βασιλεία, και σε αντάλλαγμα επωφελήθηκε από κάποιες παραχωρήσεις. Το διάταγμα της Κομπιένης του 1547, με το οποίο αποφασίστηκε ότι για τους αιρετικούς θα ίσχυε πλέον μόνο μία τιμωρία:ο θάνατος, ήταν ένα από τα πρώτα στάδια καταστολής κατά των Ουγενότων.

Βουρβώνοι (1589-1848)

Το 1630, ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ εξόρισε τη μητέρα του Mαρία των Μεδίκων στο κάστρο της Κομπιένης.

Το 1764 συνομολογήθηκε στην Κομπιένη η συμφωνία με τη Γένοβα, που προετοίμασε την ένωση της Κορσικής με τη Γαλλία.

Το 1770 ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ και ο δελφίνος υποδέχθηκαν εδώ στο κάστρο τη Μαρία Αντουανέτα κατά την άφιξή της στη Γαλλία για τον γάμο της με τον δελφίνο, μελλοντικό Λουδοβίκο ΙΣΤ΄.

Επανάσταση και αυτοκρατορία

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, το 1790, δημιουργήθηκαν οι αρχικοί 83 γαλλικοί νομοί. Έτσι, δημιουργήθηκε ο νομός Ουάζ από τμήμα της παλαιάς επαρχίας Ιλ-ντε-Φρανς. Το 1794, οι δεκαέξι αδελφές Καρμελίτισσες της Κομπιένης δικάστηκαν και οδηγήθηκαν στη λαιμητόμο. Ο Ζωρζ Μπερνανός εμπνεύστηκε από την ιστορία τους για να γράψει το έργο του Διάλογοι των Καρμιλιτισσών.

Από το 1804, το κάστρο της Κομπιένης φιλοξενούσε τον αυτοκράτορα. Ο βασιλιάς Κάρολος Δ 'της Ισπανίας, μόλις παραιτήθηκε, φιλοξενήθηκε από τον Ναπολέοντα το καλοκαίρι του 1808. Τον Μάρτιο του 1810 ο αυτοκράτορας εδώ συνάντησε για πρώτη φορά τη μελλοντική σύζυγό του, τη Μαρία Λουίζα της Αυστρίας. Το 1814, οι Πρώσοι επιτέθηκαν στην πόλη.

Παλινόρθωση, Δεύτερη Αυτοκρατορία και Τρίτη Δημοκρατία

Τον Αύγουστο 1832, γιορτάστηκε στο κάστρο ο γάμος της Λουίζας της Ορλεάνης, κόρης του Λουδοβίκου-Φίλιππου της Γαλλίας με τον Λεοπόλδο Α΄ του Βελγίου.

Ο Ναπολέοντας Γ΄ διέμενε εκεί συχνά από το 1856 έως το 1869 για να απολαμβάνει το δάσος.

Στην Κομπιένη διοργανώθηκαν οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες γκολφ του 1900.

11 Νοεμβρίου 1918, περίπου στις 5.30 π.μ., αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης

Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ο στρατηγός Πεταίν εγκατέστησε το γενικό επιτελείο του στο κάστρο της Κομπιένης από την άνοιξη του 1917 έως την άνοιξη του 1918, όπου πραγματοποιήθηκαν αρκετές διασκέψεις των Συμμάχων. Τον Μάρτιο 1918, κατά τη διάρκεια της επίθεσης της άνοιξης, συναντήθηκαν εκεί οι Ζωρζ Κλεμανσώ, Ρεϊμόν Πουανκαρέ, Λουί Λουσέρ, Φερντινάν Φος και Πεταίν, για να οργανώσουν την άμυνα της πρώτης γραμμής με τους συμμάχους Βρετανούς.

Στις 11 Νοεμβρίου 1918, στο δάσος της Κομπιένης, σε ένα βαγόνι στη μέση ενός δάσους, κοντά στον σταθμό της Ρετόντ, υπογράφηκε η Ανακωχή του 1918 μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας παρουσία του στρατάρχη Φερντινάν Φος και του στρατηγού Μαξίμ Βεϋγκάν.[14]

Β΄ παγκόσμιος πόλεμος

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στον ίδιο χώρο και στο ίδιο βαγόνι του 1918, μετά την κατάληψη της πόλης από τους Γερμανούς, υπεγράφη στις 22 Ιουνίου 1940 η ανακωχή μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ο Χίτλερ επέλεξε συγκεκριμένα τον τόπο και μετέφερε το σημείο υπογραφής από το Παρίσι στην Κομπιένη, ως ειρωνεία για τους ηττημένους Γάλλους.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι Ναζί δημιούργησαν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης από τον Ιούνιο του 1941 έως τον Αύγουστο του 1944 στο Ρουαγιαλιέ, από όπου αναχώρησαν πολλές αποστολές Γάλλων που εκτοπίζονταν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα οποία οι περισσότεροι δεν επέστρεψαν ποτέ. Το πρώτο κύμα των πολιτικών εξόριστων έφυγε από το στρατόπεδο Ρουαγιαλιέ για το Άουσβιτς, στις 6 Ιουλίου 1942. Σ' αυτόν τον τόπο, το 2008, ανεγέρθηκε μνημείο στη μνήμη των θυμάτων.[15]

Τον Φεβρουάριο του 1941 δημιουργήθηκε στην περιοχή μία από τις μεγαλύτερες ένοπλες ομάδες της Γαλλικής Αντίστασης, η «ομάδα της Κομπιένης», της οποίας οι περισσότεροι αγωνιστές συνελήφθησαν στις 3 Μαρτίου 1942 και μεταφέρθηκαν στη Γερμανία, από όπου ελάχιστοι επέστρεψαν.

Το δάσος της Κομπιένης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο δάσος της Κομπιένης υπογράφηκαν δύο στρατιωτικές ανακωχές. Με την πρώτη, στις 11 Νοεμβρίου 1918, επικυρώνονταν η νίκη της Γαλλίας και τελείωνε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Με τη δεύτερη, στις 22 Ιουνίου 1940, η Γαλλία παραδόθηκε στη Γερμανία και άρχισε η περίοδος της Κατοχής.

Η περιοχή φιλοξενεί αρκετά μνημεία της Ανακωχής του 1918, συμπεριλαμβανομένου ενός αντιγράφου του αρχικού σιδηροδρομικού βαγονιού. Το πρωτότυπο, το βαγόνι του στρατάρχη Φος, μεταφέρθηκε στη Γερμανία ως τρόπαιο νίκης μετά τη δεύτερη ανακωχή. Υπάρχουν διάφορες φήμες για το τι συνέβη μετά από αυτή τη μεταφορά. Ορισμένοι πιστεύουν ότι καταστράφηκε από τα Ες Ες στη Θουριγγία τον Απρίλιο του 1945. Άλλοι ισχυρίζονται ότι αυτό συνέβη στο Βερολίνο, αλλά κατά πάσα πιθανότητα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια μιας συμμαχικής αεροπορικής επιδρομής στο Βερολίνο. Η τελευταία εκδοχή φαίνεται πιο πιθανή, δεδομένου ότι το βαγόνι του Φερντινάν Φος είχε εκτεθεί σε ένα μουσείο του Βερολίνου. [16][17]

Προσκύνημα της Κομποστέλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κομπιένη αποτελούσε σταθμό της Via Gallia Belgica, από όπου διέρχονταν οι προσκυνητές από τον βορρά καθ'οδόν προς το προσκύνημα στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Ο προηγούμενος αξιοσημείωτος σταθμός ήταν το Σαιν-Κεντέν.[18] Μετά την Κομπιένη, οι προσκυνητές ακολουθούσαν μία από τις τρεις κύριες διαδρομές προς το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα: τη Via Turonensis, πιο άμεση, περνούσε από το Παρίσι, τη Via Lemovicensis μέσω Βεζελαί και Λιμόζ και τη Via Podiensis μέσω Λε Πουί-αν-Βελαί και Mουασάκ.

Αξιοθέατα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το κάστρο της Κομπιένης - το ίδιο το κάστρο με τα ιστορικά διαμερίσματα, τα μουσεία της Β΄ Γαλλικής Αυτοκρατορίας και το Εθνικό Μουσείο Αυτοκινήτων και Τουρισμού. Από το παλιό μεσαιωνικό κάστρο, υπάρχει μόνο ένας μισο-κατεστραμμένος πύργος και τα ερείπια των προμαχώνων. Το πάρκο του κάστρου είναι χώρος περιπάτου.
  • Το δημαρχείο της Κομπιένης βρίσκεται στην ίδια θέση από το 1367.
  • Τα τείχη της πόλης, ο κήπος των τειχών: Τα σημερινά τείχη χτίστηκαν τον 12ο αιώνα και αντικατέστησαν τα αρχικά που χτίστηκαν στην εποχή των Καρολιδών. Το τμήμα κατά μήκος του ποταμού πιθανώς ολοκληρώθηκε υπό τη βασιλεία του Φιλίππου Αύγουστου.
  • Ο πύργος της Ιωάννας της Λωρραίνης. Η Ιωάννα της Λωρραίνης πιθανότατα πολέμησε μπροστά από τον πύργο και έτσι δόθηκε το όνομά της στο κτίριο.
  • Εκκλησία Σαιν-Ζακ: Πρόκειται για ένα μεσαίου μεγέθους κτίριο, συνολικού μήκους 51 μέτρων, κατασκευασμένο σε δύο ξεχωριστές περιόδους: το κυρίως τμήμα του ναού με τα κλίτη του χτίστηκε μεταξύ 1235 και 1270. Το καμπαναριό και τα παρεκκλήσια προστέθηκαν μεταξύ 1476 και μέσων του 16ου αιώνα.
  • Εκκλησία Σαιντ-Ανουάν. Άλλη μία εκκλησία στο κέντρο της πόλης, ιδρύθηκε το 1199 και εξαρτιόταν στενά από το αβαείο Σαιν-Κορνέιγ. Η κατασκευή πραγματοποιήθηκε κατά το πρώτο μισό του 13ου αιώνα, αλλά η εκκλησία ανακαινίσθηκε τον 16ο αιώνα, πιθανώς λόγω των ζημιών που υπέστη κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς πολέμου, και έτσι φαίνεται σαν ένα μάλλον ομοιογενές κτίριο γοτθικού ρυθμού.
  • Το παλαιό αβαείο Σαιν-Κορνέιγ (μοναστήρι, τείχη της περίφραξης και ερείπια του καμπαναριού, υπόγειο και τμήμα της τραπεζαρίας ): δύο στοές του μοναστηριού του 13ου αιώνα, καλά διατηρημένες και αναπαλαιωμένες, στεγάζουν ένα μουσείο. Τα υπόλοιπα κτίρια χρησιμοποιούνται από τις δημοτικές βιβλιοθήκες.
  • Το παλιό νοσοκομείο Σαιν-Νικολά-ο-Πον: Η ίδρυση του πρώτου πτωχοκομείου-νοσοκομείου έγινε από τον Σαιντ-Ελουά αλλά αναστηλώθηκε αργότερα από τον Κάρολο Β΄τον Φαλακρό και αναδιοργανώθηκε και επεκτάθηκε από τον Άγιο Λουδοβίκο (1226-1270).
  • Το Μουσείο Τέχνης και Αρχαιολογίας Αντουάν Βιβενέλ έχει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ελληνικής κεραμικής στη Γαλλία μετά το Λούβρο.
  • To Μουσείο ιστορικών ειδωλίων εκθέτει 155.000 ειδώλια κατασκευασμένα από διάφορα υλικά (μέταλλο, πορσελάνη, χαρτί κλ). Το κτίριο βρίσκεται δίπλα στο Δημαρχείο και έχει επιφάνεια 500 μ². Χωρίζεται σε έξι χρονολογικούς χώρους και παρουσιάζει μοντέλα και μακέτες που απεικονίζουν τα μεγάλα επεισόδια της ιστορίας της πόλης και του δάσους της, αλλά και την ιστορία της Γαλλίας, τις ναπολεόντειες κατακτήσεις και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.[19]
  • Το Mνημείο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Ρουαγιαλιέ, στη Λεωφόρο των Μαρτύρων της Απελευθέρωσης: χτίστηκε από την πόλη το 2008 και ανιχνεύει την ιστορία αυτού του στρατοπέδου εξόντωσης, το οποίο λειτούργησε από το 1941 έως το 1944, ενώ 50.000 από τους 54.000 φυλακισμένους πέθαναν κατά τη μεταφορά τους στη Γερμανία. Τέσσερα παλαιά παραπήγματα και το παλιό εκκλησάκι παρέμειναν στη θέση τους. Εκτίθενται επίσης δύο αυθεντικά σιδηροδρομικά βαγόνια της εποχής.[20]

Φωτοθήκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το κάστρο της Κομπιένης
    Το κάστρο της Κομπιένης
  • Το Δημαρχείο
    Το Δημαρχείο
  • Το θέατρο
    Το θέατρο
  • Τμήμα των τειχών της πόλης
    Τμήμα των τειχών της πόλης
  • Μεσαιωνικό σπίτι
    Μεσαιωνικό σπίτι
  • Μεσαιωνικό σπίτι
    Μεσαιωνικό σπίτι
  • Ο πύργος της Ιωάννας της Λωρραίνης
    Ο πύργος της Ιωάννας της Λωρραίνης
  • Το αβαείο Σαιν-Κορνέιγ
    Το αβαείο Σαιν-Κορνέιγ

Το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Κομπιένης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πόλη φιλοξενεί το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Κομπιένης (UTC), ένα από τα κορυφαία μηχανολογικά πανεπιστήμια στη Γαλλία, το οποίο ιδρύθηκε το 1972 ως τεχνολογικό πανεπιστήμιο για να προσφέρει εναλλακτική λύση σε φοιτητές που ενδιαφέρονται για τις τεχνολογίες και την εφαρμοσμένη επιστήμη.[21]

Ποδηλασία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1968 η Κομπιένη είναι το σημείο εκκίνησης του διάσημου αγώνα ποδηλάτων Παρίσι-Ρουμπαί. Ήταν επίσης η πόλη τερματισμού του τρίτου επιπέδου στον Γύρο της Γαλλίας (Tour de France) του 2007.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Base officielle des codes postaux» La Poste. 1  Οκτωβρίου 2018.
  2. ↑ (Γαλλικά) Code INSEE.
  3. ↑ «Populations légales 2021» Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών Μελετών. 28  Δεκεμβρίου 2023.
  4. ↑ 4,0 4,1 répertoire géographique des communes. Institut national de l'information géographique et forestière. Ανακτήθηκε στις 26  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 répertoire géographique des communes. Institut national de l'information géographique et forestière. 2015. wxs-telechargement.ign.fr/83edtfdyqte031y0ra49d2e3/telechargement/inspire/RGC-2015-01$RGC2015/file/RGC2015.7z.
  6. ↑ Annuaire de service-public.fr. Ανακτήθηκε στις 23  Σεπτεμβρίου 2023.
  7. ↑ . «INSEE Commune de Compiègne». 
  8. ↑ J.-Cl. Blanchet, "État des recherches archéologiques dans la région de Compiègne", Bull. de la Soc. Histor. de Compiègne, 1980, t. 27, pp. 3-32.
  9. ↑ Grégoire de Tours, Histoire des Francs, Les Belles Lettres, coll. « Les Classiques de l'histoire de France au Moyen Âge », 27-28, Paris, 1963 (réédition 1995).
  10. ↑ Olivier Devillers et Jean Meyers dans Chronique des temps mérovingiens (Livre IV et Continuations), Brepols, 2001, Turnhout, ISBN 2-503-51151-1<
  11. ↑ Les annales d'Éginhard sur le site Monumenta Germaniae Historica
  12. ↑ Selon le chroniqueur Raoul Glaber (Rodulfi Glabri, Historiarum III.32, p. 151), Il fut sacré roi associé le 9 juin 1017 en l'église abbatiale de Saint-Corneille de Compiègne, quand il fut âgé de dix ans
  13. ↑ André Chédeville, « Le mouvement communal en France aux xie et xiie siècles, ses éléments constitutifs et ses relations avec le pouvoir royal » in Robert Favreau, Régis Rech et Yves-Jean Riou (directeurs), Bonnes villes du Poitou et des pays charentais (xiie – xviiie siècles) : actes du colloque tenu à Saint-Jean-d’Angély les 24-25 septembre 1999, publiés par la Société des antiquaires de l'Ouest in Mémoires de la Société des antiquaires de l'Ouest et des Musées de Poitiers, 5e série, tome VIII (2002), à Poitiers. ISBN 2-9519441-0-1, p
  14. ↑ Jean-Yves Bonnard, Rethondes, le jour où l'Histoire s'est arrêtée (11 novembre 1918 - 21 juin 1940), Éditions du trotteur ailé, 2008.
  15. ↑ . «Un mémorial de l'internement inauguré à Compiègne». 
  16. ↑ Moved to Berlin - Steven Budiansky, "The Complete story of Codebreaking during WW2",ISBN 0-684-85932-7, page 136
  17. ↑ Also William L Shirer in his "The Rise and Fall of the Third Reich" (unknown ISBN) states it was destroyed during a bombing raid on Berlin
  18. ↑ . «Le sentier à Compostelle». 
  19. ↑ Philippe Bonnet-Laborderie et François Callais, Beauvais, G.E.M.O.B.,coll. « Villes d'art de l'Oise et de Picardie », 1994, 132 p.
  20. ↑ . «Memorial». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2019. 
  21. ↑ . «université et école d'ingénieur, UTC». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2019. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Liste des monuments historiques de CompiègneSite de la mairie


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κομπιένη&oldid=10782469"