Βασίλης Ανδριανόπουλος
 | |||
| Προσωπικές πληροφορίες | |||
|---|---|---|---|
| Ημερ. γέννησης | 1 Ιανουαρίου 1908 | ||
| Τόπος γέννησης | Πειραιάς, Ελλάδα | ||
| Ημερ. θανάτου | 26 Σεπτεμβρίου 1989 | ||
| Τόπος θανάτου | Πειραιάς, Ελλάδα | ||
| Θέση | Επιθετικός | ||
| Επαγγελματική καριέρα* | |||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
| -1923 | Πειραϊκός Σύνδεσμος | ||
| 1923-1924 | Α.Π.Σ. Πειραιώς | ||
| 1925-1933 | Ολυμπιακός Πειραιώς | ||
| Εθνική ομάδα | |||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
| 1929-1931 | Ελλάδα | 7 | (4) |
| * Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). | |||
Ο Βασίλης Ανδριανόπουλος (Πειραιάς, 1 Ιανουαρίου 1908[1] – Πειραιάς, 26 Σεπτεμβρίου 1989) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής και αθλητής στίβου.
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν αδελφός των Γιάννη, Γιώργου, Ντίνου και Λεωνίδα της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανόπουλων του πειραϊκού ποδοσφαίρου, του Ολυμπιακού και εθνικής Ελλάδας. Με τον αθλητισμό ασχολήθηκαν όλα τα αγόρια της οικογένειας (ακόμη και η μοναδική αδελφή τους), όντας μεταξύ άλλων και ποδοσφαιριστές -με μικρότερη όμως επιτυχία- στον Ολυμπιακό ο μικρότερος Στέλιος και στον Πειραϊκό Σύνδεσμο ο τρίτος στη σειρά Αριστείδης (απεβίωσε νεότατος σε επιδημία τύφου το Σεπτέμβριο του 1922, συμπτωματικά μερικές ημέρες έπειτα της Μικρασιατικής καταστροφής).
Στον στίβο αναφέρεται η συμμετοχή του στα Α΄ Αβερώφεια το 1925[2].
Διετέλεσε διευθυντής του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς.[3]
Αθλητική καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σε συλλογικό επίπεδο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πραγματοποίησε σπουδαία καριέρα στον Ολυμπιακό, οι οπαδοί του οποίου τον αποκαλούσαν με το προσωνύμιο "Κελεμέ". Αγωνιζόταν στην αριστερή πλευρά της επίθεσης ως ακραίος ή συχνότερα μεσαίος (ντεμί) κυνηγός (αλλιώς μέσα αριστερά).
Εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1933.
Στην εθνική ομάδα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις συνολικά 7 διεθνείς συμμετοχές του, χρίστηκε 2 φορές αρχηγός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος (ο 4ος χρονικά που έλαβε τη συγκεκριμένη τιμή)[4] και σημείωσε 2 τέρματα.
Αθλητικός παράγοντας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διετέλεσε μέλος των συμβουλίων της ΕΠΟ και της ΕΠΣ Πειραιώς.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ανδρέας Μπόμης, Αυτή είναι η ιστορία της Εθνικής Ελλάδας (και πώς φτάσαμε στην Αφρική), Εκδόσεις Ερεχθηίδας, Αθήνα 2009, ISBN 960-9912-50-8, σελ. 120
- ↑ Πέτρου Λινάρδου, Φάνη Σκύφτρα, 100 χρυσά χρόνια προσφοράς στον αθλητισμό, Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος, Έκδοση Γ. Δετοράκης Α.Ε.Β.Ε., Αθήνα 1995, σελ. 131
- ↑ Καπράνος, Δημήτρης. Ο τελευταίος των πέντε, ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος αφηγείται. Καστανιώτης. σελ. 26.
- ↑ κατόπιν του Απόστολου Νικολαΐδη, του αδελφού του Γιώργου Ανδριανόπουλου και του Γιώργου Γιάμαλη
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- "Η ιστορία του Ολυμπιακού", Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, Εκδόσεις Γ.Χ Αλεξανδρή, Αθήνα 1996
- "Θρύλος, πορεία μέσα στο χρόνο", συλλογικό έργο, Εκδόσεις Ηλιοτρόπιο, Αθήνα 1997, ISBN 960-3420-49-2
- "Χρυσός θρύλος, η ένδοξη ιστορία του Ολυμπιακού • 1925-1997, 72 χρόνια δόξας", Ηλίας Λέκκας, Εκδόσεις Art Press, Αθήνα 1997
- "Εθνική Ελλάδος • Πορεία μέσα στο χρόνο", Βαγγέλης Μελέκογλου-Άγγελος Μενδρινός-Θοδωρής Νταβέλος, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1995, ISBN 960-0210-82-9
- "Ολυμπιακός • Ένα αρχείο, μία ιστορία", Βασίλης Α. Καρδάσης, Εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 1998, ISBN 960-8460-09-3
- "Ο τελευταίος των πέντε • Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος αφηγείται", Δημήτρης Α. Καπράνος, Εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα 2004, ISBN 960-0338-51-5
- "80 χρόνια, 80 μορφές", Βασίλης Α. Καρδάσης, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2005, ISBN 960-4420-21-6.
