Chevrolet Camaro 3ης γενιάς
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Chevrolet Camaro τρίτης γενιάς | |
---|---|
Chevrolet Camaro RS του 1990 | |
Σύνοψη | |
Κατασκευαστής | Chevrolet |
Μητρική εταιρεία | General Motors |
Παραγωγή | Οκτώβριος 1981 — Αύγουστος 1992 |
Σεζόν | 1982 — 1992 |
Συναρμολόγηση | Van Nuys, Καλιφόρνια Norwood, Οχάιο (1982 — 1987) |
Σχεδιαστής | Jerry Palmer (1975) |
Αμάξωμα και σασί | |
Κατηγορία | Pony car, Muscle car |
Αμάξωμα | 3-πορτο coupé 2-πορτο convertible |
Διαμόρφωση | Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση |
Πλατφόρμα | F-body |
Σχετική εξέλιξη | Pontiac Firebird τρίτης γενιάς |
Σύστημα κίνησης | |
Κινητήρας | 2.5 λίτρα I4 2.8 λίτρα V6 3.1 λίτρα V6 5.0 λίτρα V8 5.7 λίτρα V8 Όλοι βενζίνης |
Μετάδοση | 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο |
Διαστάσεις | |
Μεταξόνιο | 2.565 χιλιοστά |
Μήκος | 4.877 χιλιοστά (1991–1992: 4.892 χιλιοστά) |
Πλάτος | 1.849 χιλιοστά (1991–1992: 1.839 χιλιοστά) |
Ύψος | 1.278 χιλιοστά (1991–1992 Coupe: 1.280 χιλιοστά 1991–1992 Convertible: 1.308 χιλιοστά) |
Κενό Βάρος | 1.400 - 1.525 κιλά |
Χρονολόγιο | |
Προηγούμενο μοντέλο | Chevrolet Camaro 2ης γενιάς |
Επόμενο μοντέλο | Chevrolet Camaro 4ης γενιάς |
Η τρίτη γενιά της Chevrolet Camaro μπήκε στη μαζική παραγωγή στις 12 Οκτωβρίου 1981 και κυκλοφόρησε στην αγορά των ΗΠΑ τον Δεκέμβριο του 1981, ενώ συνέχισε να βασίζεται στην πλατφόρμα F-body του ομίλου της General Motors. Διατηρήθηκε στην παραγωγή έως τις 27 Αυγούστου 1992 και αντικαταστάθηκε τον Νοέμβριο του 1992 από την Chevrolet Camaro τέταρτης γενιάς, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1993.
Εξέλιξη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η εξέλιξη της τρίτης γενιάς ξεκίνησε το 1975, με την τελική παρουσίαση να έχει αρχικά προγραμματιστεί για το 1980. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης, οι μηχανικοί της Chevrolet άρχισαν να εξετάζουν στα σοβαρά την πιθανότητα της μεταφοράς της κίνησης της πλατφόρμας F-Body στους μπροστινούς τροχούς, αντί για τους πίσω. Το ζήτημα της ενδεχόμενης κίνησης στους μπροστινούς τροχούς για την Camaro συζητήθηκε επί μακρόν και είχε ως αποτέλεσμα να καθυστερήσει η παρουσίαση, με την παραγωγή να αναβάλλεται για τη σεζόν του 1982.
Βασικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά από αρκετές καθυστερήσεις, η τρίτη γενιά της Camaro, όπως και της δίδυμης Pontiac Firebird, κυκλοφόρησε στην αγορά τον Δεκέμβριο του 1981, για τη σεζόν (model year) του 1982. Αν και η κίνηση στους πίσω τροχούς τελικώς διατηρήθηκε, ήταν η πρώτη στην ιστορία Camaro με ηλεκτρονικό ψεκασμό καυσίμου (fuel injection), 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο (το Turbo-Hydramatic 700R4), 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, ζάντες 16 ιντσών, αμάξωμα hatchback, καθώς και δυνατότητα επιλογής 4-κύλινδρου κινητήρα, λόγω της τότε τάσης των υποψήφιων αγοραστών για αναζήτηση οικονομικότερων κινητήρων, ως αποτέλεσμα της δεύτερης συνεχόμενης πετρελαϊκής κρίσης, που είχε ξεσπάσει από το 1979. Επιπρόσθετα, η τρίτη γενιά υιοθέτησε πλέον το μετρικό σύστημα για τα κυβικά εκατοστά του κινητήρα, καθώς από την εισαγωγή του τον Δεκέμβριο του 1981 αναφέρονταν σε λίτρα, αντί σε κυβικές ίντσες.
Αρχικά προσφερόταν σε τρεις εκδόσεις: Sport Coupe (βασική), Berlinetta και την κορυφαία Z28.
Αισθητική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο σχεδιασμός της Camaro τρίτης γενιάς δεν θύμιζε πουθενά τις παλαιότερες γενιές του μοντέλου. Μάλιστα σε αντίθεση με τη Chevrolet Camaro 2ης γενιάς, όπου είχαν αφαιρεθεί τα πίσω πλαϊνά παράθυρα, η τρίτη γενιά έφερε μεγάλα και σύνθετα πίσω πλαϊνά παράθυρα, που αντιπροσώπευαν πρόσφατες προόδους στο ντιζάιν του γυαλιού των παραθύρων των αυτοκινήτων. Το μπροστινό παρμπρίζ είχε γωνία 62 μοιρών, σπάζοντας έτσι έναν εσωτερικό κανονισμό του ομίλου της General Motors που μέχρι τότε περιόριζε τις γωνίες αυτές στις 60 μοίρες.[1] Τα πίσω καθίσματα μπορούσαν να αναδιπλωθούν, προσφέροντας έτσι σημαντική αύξηση του χώρου αποσκευών, ο οποίος ήταν προσβάσιμος μέσω μιας μεγάλης τρίτης πίσω πόρτας.
Διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η τρίτη γενιά της Camaro απέσπασε πλήθος διακρίσεων από όλα τα μεγάλα αμερικανικά περιοδικά. Η έκδοση Camaro Z28 κέρδισε τον τίτλο του Αυτοκινήτου της Χρονιάς (Car of the Year) του Motor Trend, για το 1982. Το Road & Track ανέδειξε τις Chevrolet Camaro και Pontiac Firebird του 1984 μεταξύ των 12 καλύτερων αυτοκινήτων του κόσμου, καθώς και τα Καλύτερα Σπορ GT (Best Sports GT) εμπορικής τιμής μεταξύ 11.000 και 14.000 δολαρίων, με την τότε ισοτιμία. Το Car and Driver ανακήρυξε την Camaro Z28 του 1984 ως το μοντέλο με την καλύτερη οδική συμπεριφορά, μεταξύ όλων των αυτοκινήτων που κατασκευάζονταν στις ΗΠΑ.[2] Επίσης, η έκδοση υψηλών επιδόσεων Camaro IROC-Z ήταν στον κατάλογο των 10 καλύτερων μοντέλων (Ten Best) του Car and Driver για το 1985.
Βελτιώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Tο 1985, το μπροστινό ρύγχος ανανεώθηκε ελαφρά και προστέθηκε η έκδοση υψηλών επιδόσεων IROC-Z, που έλαβε το όνομά της από τον δημοφιλή αγώνα International Race of Champions. Από τη σεζόν του 1986, τοποθετήθηκε στάνταρ τρίτο πίσω φως φρένων, σύμφωνα με τον κανονισμό που καθιέρωσε από τότε η National Highway Traffic Safety Administration / NHTSA στα μοντέλα για πώληση στις ΗΠΑ. Η ίδια σεζόν ήταν και η τελευταία για τον 4-κύλινδρο κινητήρα. Μάλιστα αναμενόταν και ένας προαιρετικός 5.7 λίτρων (350 κυβικών ιντσών) V8 κινητήρας, αλλά κάποια προβλήματα στην ανάπτυξή του, καθυστερήσαν αυτή την επιλογή.
Τελικώς, τη σεζόν του 1987 εισήχθη ο νέος κινητήρας L98 5.7 λίτρων V8, ως προαιρετική επιλογή στην έκδοση IROC-Z, αποκλειστικά με 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο. Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά από το 1969, η ανοικτή εκδοχή convertible επανήλθε, αν και σε σχετικά λίγα αντίτυπα, αυτή τη φορά από την εταιρεία ASC (American Sunroof Company), που έλαβε την επίσημη άδεια από την Chevrolet να μετατρέπει τα T-Top των εκδόσεων Sport Coupe και IROC-Z σε πλήρως ανοικτά καμπριολέ. Επίσης, οι εκδόσεις IROC-Z και Z28 έλαβαν ταχύμετρα με μέγιστη ένδειξη τα 145 mph (233 km/h) και οι άλλες με μέγιστη ένδειξη τα 110 mph (177 km/h), καταργώντας οριστικά τα προηγούμενα με μέγιστη ένδειξη τα 85 mph (137 km/h) που είχαν καθιερωθεί το καλοκαίρι του 1979 σε όλα τα μοντέλα όλων των εταιρειών για πώληση στις ΗΠΑ, λόγω ενός νόμου που είχε θεσπιστεί τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες (αντιθέτως, δεν ίσχυσε ποτέ στα μοντέλα που διατέθηκαν στον Καναδά, όπου μάλιστα ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 είχε καθιερωθεί το μετρικό σύστημα).
Το 1988, η έκδοση Z28 διακόπηκε, προς όφελος της IROC-Z, αλλά επανήλθε το 1990, όταν η Camaro IROC-Z καταργήθηκε οριστικά, λόγω του ότι η σειρά IROC συνδέθηκε με την Dodge. Επίσης, το καλοκαίρι του 1989, για τη σεζόν του 1990, προστέθηκε στάνταρ αερόσακος οδηγού σε όλες τις εκδόσεις της Camaro, αν και ακόμα δεν προσφερόταν Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS), ούτε καν ως έξτρα (το ABS τελικώς εισήχθη τον Ιανουάριο του 1993, με την εισαγωγή της τέταρτης γενιάς, ως στάνταρ σε όλα).
Το 1992, σηματοδότησε και τη λήξη της τρίτης γενιάς. Λόγω της ταυτόχρονης συμπλήρωσης 25 ετών από την πρώτη σεζόν της Camaro πρώτης γενιάς, του 1967, αρχικά σχεδιαζόταν μια ειδική επετειακή έκδοση, με τις σπορ εξατμίσεις, τις αλουμινένιες κυλινδροκεφαλές και το 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο της Chevrolet Corvette C4, αλλά τελικώς η ιδέα αυτή ματαιώθηκε. Από την άλλη, ωστόσο, όλα τα μοντέλα της σεζόν του 1992 έλαβαν το έμβλημα «25th Anniversary» στο ταμπλό και οι αγοραστές μπορούσαν να επιλέξουν ένα «Heritage Pack» («Πακέτο Κληρονομιάς»).
Ως αποτέλεσμα των προβλημάτων ποιότητας που σημειώθηκαν στα πρώτα και στα τελευταία χρόνια της παραγωγής της τρίτης γενιάς, καθώς και μιας απεργίας των εργαζομένων του εργοστασίου στο Van Nuys, Καλιφόρνια, ο μητρικός όμιλος της General Motors αποφάσισε να μεταφέρει την παραγωγή της τέταρτης γενιάς στο Κεμπέκ του Καναδά, όπως και έγινε. Η τελευταία Camaro τρίτης γενιάς, μια κόκκινη Z28 coupé, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 27 Αυγούστου 1992.[3]
Κινητήρες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 1982–1986: 2.5 λίτρα (151 cu.in.) Iron Duke 4-κύλινδρος σε σειρά (Ι4)
- 1982–1984: 2.8 λίτρα (173 cu.in.) LC1 V6
- 1985–1989: 2.8 λίτρα (173 cu.in.) LB8 V6
- 1990–1992: 3.1 λίτρα (191 cu.in.) 60° Gen II V6
- 1982–1983: 5.0 λίτρα (305 cu.in.) LU5 Small Block V8
- 1982–1987: 5.0 λίτρα (305 cu.in.) LG4 Small Block V8
- 1983–1986: 5.0 λίτρα (305 cu.in.) L69 Small Block V8
- 1988–1992: 5.0 λίτρα (305 cu.in.) LO3 Small Block V8
- 1985–1992: 5.0 λίτρα (305 cu.in.) LB9 Small Block V8
- 1987–1992: 5.7 λίτρα (350 cu.in.) L98 Small Block V8
- 1987 μόνο: 5.7 λίτρα (350 cu.in.) L98 Twin Turbo, Small Block V8 (COPO)
Ειδικότερα ο κορυφαίος L98 Small Block 5.7 V8 είχε προέλθει από την Chevrolet Corvette C4, όπου είχε καθιερωθεί το 1985, ως ο μοναδικός κινητήρας της C4, με διαδοχικές αυξήσεις της ισχύος, στους 230 - 250 hp (172 - 186 kW) και ροπή 447 - 475 N·m (330 - 350 lb·ft), ανάλογα με την χρονολογία. Στις Chevrolet Camaro και Pontiac Firebird εισήχθη το 1987, ως η κορυφαία τους έκδοση, αποδίδοντας ισχύ 225 - 245 hp (168 - 183 kW) και ροπή 447 - 468 N·m (330 - 345 lb·ft).
Αποκλειστικά για την κορυφαία έκδοση, διατέθηκε μόνο τη σεζόν (model year) του 1987 και σε λίγα αντίτυπα, η ακόμα ισχυρότερη εκδοχή των 5.7 λίτρων με Twin Turbo, που είχε βασιστεί σε αυτόν της Buick Grand National GNX. Προσέφερε αύξηση της ισχύος στους 560 hp (418 kW) και της ροπής στα 813 N·m (600 lb·ft). Το περιοδικό Sport Auto τη δοκίμασε με δυναμόμετρο και με απόδοση 390 hp (291 kW) και 705 N·m (520 lb·ft) στους πίσω τροχούς, εκτίμησε μηχανική απώλεια 30% για την ιπποδύναμη και 13% για την ροπή.[4]
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Renaux, Jean-Jacques (1983-11-24). «Gedetailleerde Test: Chevrolet Camaro Z28E» (στα nl). De AutoGids (Brussels, Belgium: Uitgeverij Auto-Magazine) 4 (109): 40.
- ↑ Antonick, Mike (2004). The Camaro White Book. Motorbooks. ISBN 9780760318799.
- ↑ www.last1992camaro.com
- ↑ Sport Auto, Δεκέμβριος 1987. 7GCU149 (Καλιφορνια, ΗΠΑ).
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Standard Catalog of Chevrolet 1912–2003, Krause Publications, 2003, ISBN 0-87349-680-9.