Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1955

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή
Βασιλευομένη Δημοκρατία
Ημερομηνία σχηματισμού6 Οκτωβρίου 1955
Ημερομηνία διάλυσης29 Φεβρουαρίου 1956
Πρόσωπα και δομές
Αρχηγός ΚράτουςΠαύλος Α΄ της Ελλάδας
Πρόεδρος ΚυβέρνησηςΚωνσταντίνος Καραμανλής
Συνολικός αριθμός Μελών29
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμαΚυβέρνηση πλειοψηφίας
200 / 300 (67%)
Αξιωματική ΑντιπολίτευσηΈνωσις Κομμάτων Ε.Π.Ε.Κ.-Φιλελευθέρων
Αρχηγός Αξιωματικής ΑντιπολίτευσηςΝικόλαος Πλαστήρας - Σοφοκλής Βενιζέλος
Ιστορία
Εκλογέςδιορισμένη από τον Βασιλιά
Θητεία νομοθετικού σώματος12 Δεκεμβρίου 1952 - 11 Ιανουαρίου 1956 (Γ κοινοβουλευτική περίοδος)[1]
ΠροηγούμενηΚυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου 1952
ΔιάδοχηΚυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1956

Η (1η) Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1955 (Οκτώβριος 1955 - Φεβρουάριος 1956) - σχηματίστηκε αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου και την επακόλουθη διάλυση της κυβέρνησής του, με πρωτοβουλία του βασιλιά Παύλου, ο οποίος ανάθεσε την ευθύνη σχηματισμού κυβέρνησης στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Αν και ο Αλέξανδρος Παπάγος το πρωί της ημέρας του θανάτου του, είχε ορίσει ως αναπληρωτή Πρωθυπουργό, τον Στέφανο Στεφανόπουλο, ο βασιλιάς Παύλος αποφάσισε - για πολλούς λόγους, ο σημαντικότερος των οποίων ίσως, ήταν οι καλές σχέσεις του Καραμανλή με το Παλάτι, και ιδιαίτερα με την βασίλισσα Φρειδερίκη [2]- να διορίσει ως Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Εκτός όμως από αυτό, ο Κ. Καραμανλής ήταν ο πιο επιτυχημένος υπουργός της κυβέρνησης, (πραγματοποιώντας μεγάλα και αναγκαία δημόσια έργα), και δεν είχε αναμιχθεί στις δημιουργημένες εντός του κόμματος του Ελληνικού Συναγερμού, "φατρίες", που προσπαθούσαν να προετοιμάσουν την διαδοχή του Παπάγου.[3]
Η επιλογή του Καραμανλή ξεσήκωσε φυσικά θύελλα διαμαρτυριών και από τους βουλευτές κυρίως του Ελληνικού Συναγερμού αλλά και από τον Τύπο της εποχής. Ωστόσο, μετά την Πρωθυπουργοποίηση και πολύ περισσότερο μετά την ψήφο εμπιστοσύνης (200 υπέρ - 77 κατά - 19 αποχές) που έλαβε η νέα κυβέρνηση από την Βουλή, στις 12 Οκτωβρίου 1955, τα πνεύματα άρχισαν να ηρεμούν.
Ο Κ. Καραμανλής έκανε σαφές ότι η κυβέρνησή του θα ήταν ολιγόμηνης διάρκειας, και πράγματι στις 19 Φεβρουαρίου 1956 και μετά την αλλαγή του εκλογικού νόμου έτσι ώστε να πριμοδοτεί το νέο του κόμμα, [4], την ΕΡΕ, η οποία δημιουργήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1956, διενεργήθηκαν οι εκλογές που στερέωσαν τον Καραμανλή στην εξουσία της χώρας.

Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

[5]

  • «Υπουργός Προεδρείας της Κυβερνήσεως» : Γεώργιος Ράλλης
  • «Υπουργός Συντονισμού» : προσωρινά, Ανδρέας Αποστολίδης
  • «Υπουργός Εθνικής Αμύνης» : Κωνσταντίνος Καραμανλής
- αντικαταστάθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1956 από τον Σωτήριο Στεργιόπουλο
παραιτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου και η θέση έμεινε κενή
- αντικαταστάθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1956 από τον Άγγελο Μπουρόπουλο
- αντικαταστάθηκε στις 11 Ιανουαρίου από τον Νικόλαο Λιανόπουλο
- αντικαταστάθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1956 από τον Στυλιανό Μανιδάκη
- αντικαταστάθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1956 από τον Χαράλαμπο Φραγκίστα


Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ http://www.ipet.gr/vouli/periodoi.html#6
  2. ↑ ...«Επίσης ο Καραμανλής είχε αναπτύξει σχέσεις με τα Ανάκτορα και κατά την περίοδο που δεν βρισκόταν σε υπουργική θέση και γίνονταν οι ζυμώσεις για την δημιουργία ενός καινούριου πόλου στον χώρο της Δεξιάς γύρω από τον στρατάρχη Παπάγο. Ήταν ένας από εκείνους που προσπαθούσε να αμβλύνει τις διαφορές που είχαν δημιουργηθεί μεταξύ του Θρόνου και του Παπάγου, διχάζοντας έτσι τον συντηρητικό χώρο.Έτσι όταν ξέσπασε σταδιακά η πολιτική κρίση κατά την διάρκεια του 1955, το Παλάτι και πιο συγκεκριμένα η Φρειδερίκη είχαν ήδη θετική γνώμη για τον Καραμανλή, τον οποίο τελικά αποφάσισαν να ορίσουν και ως νέο πρωθυπουργό...» Κωνσταντίνος Σκουμπόπουλος : «Θεσμικοί και μη θεσμικοί παράγοντες. Η περίπτωση της βασίλισσας Φρειδερίκης». Μεταπτυχιακή διατριβή, Α.Π.Θ., τμήμα «Πολιτικών Επιστημών», Θεσσαλονίκη, 2018 σελ. 24 http://ikee.lib.auth.gr/record/299249/?ln=el
  3. ↑ ...«Ο Καραμανλής, υπουργός Δημοσίων Εργων και κατά κοινή ομολογία ο πλέον επιτυχημένος υπουργός της κυβέρνησης του στρατάρχη Παπάγου, έδειχνε να αποτελεί την ιδανική λύση προκειμένου να ξεπεραστούν τα ισχυρά εμπόδια που θα είχε να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση. Αφενός, η αποστασιοποίησή του από τις εσωκομματικές διαμάχες του Συναγερμού κατά τη διάρκεια της μακράς ασθένειας του Παπάγου και αφετέρου η απήχηση που είχε στην κοινή γνώμη, ως νέος πολιτικός που στόχευε στην ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας και του λαού, συντελούσαν στην ενίσχυση του προφίλ του έναντι όλων των άλλων επιλογών».https://www.kathimerini.gr/758369/article/epikairothta/ellada/h-anodos-toy-k-karamanlh-sthn-e3oysia
  4. ↑ ...«Η πιο γνώριμη διάσταση των εκλογών του 1956 είναι το περίπλοκο και αμφισβητούμενο εκλογικό σύστημα διεξαγωγής τους. Στιγματίστηκε ως «τριφασικό» από τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, η οποία, παρότι πλειοψήφησε στην κάλπη με 1.620.007 ψήφους και ποσοστό 48,15%, συγκέντρωσε πολύ λιγότερες έδρες (132) από την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος σχημάτισε τελικά κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 165 εδρών – διαθέτοντας 1.594.112 ψήφους και ποσοστό 47,38%.», ό.π.
  5. ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνσης», http://www.ggk.gov.gr/?p=1206 Αρχειοθετήθηκε 2014-03-24 στο Wayback Machine.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κυβέρνηση_Κωνσταντίνου_Γ._Καραμανλή_1955&oldid=10074558"