Στυλιανός Μανιδάκης
| Στυλιανός Μανιδάκης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Στυλιανός Μανιδάκης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1896 Πλάτανος Ηρακλείου |
| Θάνατος | 1975 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Έλληνας υφυπουργός Δημοσίας Τάξης Έλληνας υφυπουργός Εσωτερικών πολιτικός στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | αντιστράτηγος |
| Πόλεμοι/μάχες | Μικρασιατική εκστρατεία, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Έλληνας υφυπουργός Δημοσίας Τάξης Έλληνας υφυπουργός Εσωτερικών |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Γεωργίου του Α΄ Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Στυλιανός Μανιδάκης (1896-1975) ήταν Έλληνας Αντιστράτηγος.
Γεννήθηκε στο χωριό Πλάτανος του νομού Ηρακλείου της Κρήτης το 1896 και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Αντωνίου και της Μαρίας Μανιδάκη. Ο πατέρας του Αντώνιος ήταν κτηματίας και ο δάσκαλος του χωριού.
Εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τις Γυμνασιακές του σπουδές τις πραγματοποίησε στο γυμνάσιο της Μπόμπιας, απ’ όπου πήρε απολυτήριο το 1913. Στη συνέχεια φοίτησε στη σχολή Ευελπίδων από το έτος 1913 έως το έτος 1917 οπότε και αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού. Προήχθη σε ταγματάρχη τον Αύγουστο του 1930.
Φοίτησε στην ελληνική Σχολή Εφαρμογής Πυροβολικού και με διετή υποτροφία (1930 – 1932) στη Γαλλική Σχολή Πολέμου στο Παρίσι. Μιλούσε άπταιστα γαλλικά, πολύ καλά αγγλικά καθώς και Ιταλικά. Ήταν λάτρης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, την οποία διάβαζε από το πρωτότυπο.
Στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά τις οποίες έλαβε μέρος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία κατά τα έτη 1919/22 ως Λοχαγός, από την ημέρα της θριαμβευτικής αποβίβασης των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, μέχρι το τέλος.
Κατά τη γερμανική εισβολή του Απριλίου 1941 ήταν επιτελάρχης της 7ης Μεραρχίας, η οποία συγκράτησε στην Ανατολική Μακεδονία επιτυχώς όλες τις γερμανικές επιθέσεις από οχυρωμένη θέση μέχρι την υπογραφή της ανακωχής.
Τον Ιανουάριο του 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου σχημάτισε σύνταγμα πεδινού πυροβολικού. Το σύνταγμα αυτό υπήρξε η μοναδική μονάδα του ελληνικού στρατού στη Μέση Ανατολή, η οποία δεν στασίασε κατά την ελληνικής κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής[1].
Το Σύνταγμα αυτό πολέμησε στη συνέχεια στην Ιταλία, στις μάχες του Ρίμινι – Ρουβίκωνος, ως πυροβολικό της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, καθιστάμενο ονομαστό μεταξύ των μονάδων του συμμαχικού στρατού για την ταχύτητα και την ακρίβεια των ενεργειών και των βολών του.[2][1]
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας χρησιμοποιήθηκε για την αναδημιουργία του πυροβολικού.
Κατά τον εμφύλιο πόλεμο, διετέλεσε διαδοχικώς διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού, διοικητής της 41ης ταξιαρχίας και της 9ης Μεραρχίας, η οποία το 1947 κατέλαβε τον Γράμμο μετά την πρώτη μάχη του Γράμμου. Το καλοκαίρι του έτους 1949, αν και ήταν μόνον υποστράτηγος αντί του προβλεπόμενου βαθμού αντιστρατήγου, ανέλαβε διοικητής του Β’ σώματος στρατού[3], το οποίο με αιφνιδιαστική ενέργεια τον Αύγουστο του έτους 1949 κέρδισε εντός 4 ημερών την καθοριστική για την εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου μάχη του Βίτσι[3].
Μετά το τέλος του πολέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το έτος 1950 έως το έτος 1951 υπηρέτησε ως διοικητής πυροβολικού του Γ’ σώματος στρατού και διοικητής της Σχολής Ευελπίδων[4], όπου εισήγαγε επαναστατικές καινοτομίες διοίκησης και εκπαίδευσης.
Το 1951 ανέλαβε τη διοίκηση του Γ’ σώματος στρατού. Τέλος, διετέλεσε Γενικός Επιθεωρητής Στρατού από 19-06-1954 έως 24-11-1954, οπότε και αποστρατεύθηκε.
Του απενεμήθη το ανώτατο παράσημο της χώρας Ταξιάρχης του Φοίνικα και Μεγαλόσταυρος του Γεωργίου Α'. Επίσης, του απονεμήθηκε το ανώτατο Γαλλικό Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Κυβερνητικές θέσεις που ανέλαβε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 9 Ιανουαρίου 1950 - 23 Μαρτίου 1950: Υφυπουργός Δημοσίας Τάξεως (Εκλογική Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Θεοτόκη).
- 11 Ιανουαρίου 1956 - 29 Φεβρουαρίου 1956: Υφυπουργός Εσωτερικών/Δημόσιας Τάξεως (Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή).
- 5 Μαρτίου 1958 – 17 Μαϊου 1958: Υφυπουργός Εσωτερικών/Δημόσιας Τάξεως (Υπηρεσιακή κυβέρνηση Κων/νου Γεωργακόπουλου).
Σε όλες αυτές τις κυβερνήσεις είχε την ευθύνη για την άψογη και χωρίς βία διεξαγωγή των εκλογών, καθήκον το οποίο εξετέλεσε με επιτυχία, όπως μαρτυρεί το γεγονός ότι στις εκλογές του Μαϊου 1958, η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) έλαβε ποσοστό 25%.
Στις εκλογές του 1961, γνωστές ως «βία και νοθεία», αρνήθηκε να αναλάβει την ίδια θέση στην κυβέρνηση Δόβα, καθώς είχε προβλέψει ότι δεν θα του επέτρεπαν να εκτελέσει το καθήκον του για διεξαγωγή έντιμων και ελεύθερων εκλογών.
Ήταν παντρεμένος με τη Χρύσα Μανιδάκη, το γένος Σιμιτόπουλου και απέκτησε δυο παιδιά, τη Ναυσικά και τον Αντώνιο.
Απεβίωσε την 31η Δεκεμβρίου 1975, ύστερα από νοσηλεία ενός μηνός στο ΝΙΜΤΣ.
Επικήδειο σημείωμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 4.1.1976 δημοσιεύτηκε στο Κυριακάτικο Βήμα επικήδειο σημείωμα του διωχθέντος κατά τη διάρκεια της χούντας ως αντιστασιακού στρατηγού Γ.Ι. Ιορδανίδη[5], στη δίκη του οποίου ο Στυλιανός Μανιδάκης είχε προσέλθει ως αυτόκλητος μάρτυρας για την υπεράσπισή του. Το περιεχόμενο είχε ως εξής:
| « | «ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΜΑΝΙΔΑΚΗΣ
Τίτλους δράσεως και τιμής, πράξεις σοφίας και ηρωισμού, αριστεία και παράσημα δόξας και ανδρείας είχαν και έχουν να επιδείξουν πολλοί συνάδελφοι. Αλλά ο στρατηγός Στυλιανός Μανιδάκης ήταν ο Ένας. Ο κορυφαίος στα προσόντα του αρχηγού, στον πόλεμο και στην ειρήνη. Ο ηγέτης με την πίστη και την ανθρωπιά, με την τόλμη και την ορθοφροσύνη. Ο έντιμος, ο δίκαιος, ο σεβαστός. Ο γενναίος αυθόρμητος μάρτυρας υπερασπιστής στη δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας, τον Απρίλιο του 1970. Η μνήμη του στρατηγού Μανιδάκη ας φωτίζει τους νεωτέρους στη σταδιοδρομία τους. 2.1.1976 Γ.Ι. ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ» |
» |
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Σήμερα .gr, Σαν. «Η Μάχη του Ρίμινι». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ geetha (12 Νοεμβρίου 2019). «Ιστορικό Αφιέρωμα στη Μάχη του Ρίμινι και στη Δράση της 3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας». Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας - Επίσημη Ιστοσελίδα. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 «30 Αυγούστου 1949: Η τελευταία πράξη του Εμφυλίου στον Γράμμο και το Βίτσι». ProtoThema. 30 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ «07. Υποστράτηγός ΜΑΝΙΔΑΚΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων». sse.army.gr. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «ΑΦΙΕΡΩΜΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ 1969». ΤΑ ΝΕΑ. 3 Ιανουαρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020.