Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γαληνός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Κλαύδιος Γαληνός)
Γαληνός
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Claudius Galenus (Λατινικά)
Γέννηση2ος αιώνας[1][2]
Πέργαμος[2]
Θάνατος3ος αιώνας[3]
Ρώμη
ΚατοικίαΠέργαμος
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςαρχαία ελληνικά[4][5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιατρός συγγραφέας
χειρουργός
βιολόγος[6]
νευροεπιστήμονας[7]
ιατρός
φιλόσοφος[8]
Οικογένεια
ΓονείςΑίλιος Νίκων[2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κλαύδιος Γαληνός (Πέργαμος, 129 – Ρώμη, 199) ήταν ο δεύτερος σπουδαιότερος Έλληνας ιατρός της αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη και ο τελευταίος χρονικά από όλους τους σημαντικούς ιατρούς του ελληνορωμαϊκού κόσμου, και θεωρείται παράλληλα, ο πρώτος φαρμακολόγος της αρχαιότητας, για αυτό και θεωρείται "πατέρας της φαρμακευτικής".[9] Δε μαρτυρείται το ρωμαϊκό του όνομα, αλλά τα δύο αρχικά του Cl. που παραδίδονται, πιθανότατα προέρχονται από το λατινικό clarissimus = ενδοξότατος και όχι από το Claudius[10]. Δεν υπάρχει σχεδόν ιατρικός κλάδος που να μην απασχόλησε τον Γαληνό. Οι εμπεριστατωμένες μελέτες του αναφέρονται στην ανατομική, τη φυσιολογία, τη χειρουργική, τη φαρμακευτική, την οφθαλμολογία, τη μαιευτική, την παθολογία, τη θεραπευτική, την υγιεινή, την οδοντιατρική και τη φαρμακολογία. Τα πολυσύνθετα φαρμακευτικά σκευάσματα που ο ίδιος παρασκεύαζε είναι γνωστά στη βιβλιογραφία ως «γαληνικά» και η αντίστοιχη φαρμακοτεχνία ονομάζεται «γαληνική φαρμακευτική». Σώζονται περί τις εκατό μελέτες του, που προώθησαν σημαντικά την ιατρική επιστήμη. Το βιολογικό του δόγμα, ο «γαληνισμός», επεκράτησε στην ευρωπαϊκή ιατρική επί δεκατέσσερις αιώνες (κατά τον Μεσαίωνα και στον αραβικό κόσμο). Οποιαδήποτε παρατήρηση ερχόταν σε αντίθεση με τη διδασκαλία του Γαληνού απορριπτόταν. Μόνο μετά το 1540, ιδίως με τις ανατομικές έρευνες του Βεζάλιου, άρχισε να αντικαθίσταται ο γαληνισμός, ενώ η βαθμονόμηση της δραστικότητας των φαρμάκων απολάμβανε καθολική αποδοχή για περισσότερο από 1.600 χρόνια και μόλις στα μέσα του 19ου η φαρμακολογία εγκατέλειψε το σύστημα των ποιοτήτων και των βαθμών έντασης των φαρμάκων που εισήγαγε[11].

Βίος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γαληνός και Ιπποκράτης, ιταλική τοιχογραφία.
Χειρόγραφο του Γαληνού
Χειρόγραφο του Γαληνού

Ο Γαληνός ήταν ιατρός από την Πέργαμο με εκτενείς ανατομικές και χειρουργικές γνώσεις. Σύμφωνα με διάφορες μεσαιωνικές αραβικές πηγές μία από τους δασκάλους του ήταν η διάσημη κατά την ελληνιστική εποχή Κλεοπάτρα η Ιατρός που τον δίδαξε ιατρική και γυναικολογία[12]. Ο Γαληνός ταξίδεψε και δίδαξε σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ώσπου εγκαταστάθηκε στη Ρώμη κι έγινε ο ιδιωτικός ιατρός του Μάρκου Αυρηλίου. Ο Γαληνός συστηματοποίησε μία εκλογικευμένη ιατρική πρακτική που πατούσε στην κληρονομιά του Ιπποκράτη, έδινε έμφαση στη φλεβοτομή ως καθολική θεραπευτική μέθοδο και εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη τη Μεσόγειο, υποσκελίζοντας κάθε άλλο ιατρικό σύστημα. Με τις νεκροψίες του σε ζώα βρήκε ότι οι φλέβες και οι αρτηρίες μεταφέρουν αίμα και όχι αέρα όπως πιστευόταν (Ερασίστρατος, Ηρόφιλος) ως τότε, με αποτέλεσμα το σύστημά του να δίνει στο αίμα σπουδαιότερο ρόλο σε σχέση με τους άλλους σωματικούς χυμούς. Ίσως η σπουδαιότερη συμβολή του όμως είναι ότι, από κοινού με τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο και τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, συγκέντρωσαν, συστηματοποίησαν και κωδικοποίησαν σε κοινή γλώσσα, και βεβαίως ο καθένας τους στους τομείς της ειδίκευσης του, τη συσσωρευμένη φιλοσοφική γνώση του μεσογειακού κόσμου των προηγούμενων επτά αιώνων.

Συνέβαλλε σημαντικά στην ανάπτυξη της οδοντιατρικής επιστήμης. Είναι ο πρώτος ο οποίος αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος διαθέτει 32 δόντια. Διέκρινε τα δόντια σε τομείς, κυνόδοντες και γομφίους. Ανακάλυψε τη νεύρωση των δοντιών, αλλά και μιας μεθόδου εισαγωγής φαρμάκων στον πολφό του δοντιού που άλγει με τη βοήθεια «τρυπάνου». Στα φαρμακολογικά έργα Περὶ κράσεως καὶ δυνάμεως τῶν ἁπλῶν φαρμάκων και Περὶ συνθέσεως φαρμάκων τῶν κατὰ τόπους καταγράφονται οι φαρμακευτικές θεραπείες για την αντιμετώπιση των οδοντικών και στοματικών παθήσεων. Επίσης, χάρη στον Γαληνό είμαστε σε θέση να σκιαγραφήσουμε τις φαρμακευτικές αγωγές αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης των στοματικών και οδοντικών νόσων από την εποχή του Ιπποκράτη μέχρι και τα τέλη του 2ου αι. μ.Χ. αφού διασώζει αποσπάσματα 22 ιατρών οι οποίοι ασχολήθηκαν με οδοντιατρικά ζητήματα[13].

Ιδιαίτερες αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επεκτείνοντας το έργο του Ιπποκράτη ακολούθησε την αρχή, ότι ένα πείραμα δεν αξίζει τίποτα, εφόσον η εκτέλεσή του δε στηρίζεται σε κάποια θεμελιωμένη συλλογιστική. Οι τέσσερις χυμοί του Ιπποκράτη αντιστοιχούν, όπως υποστήριζε, σε 4 χαρακτηριστικούς ανθρώπινους τύπους: στον αιματώδη τύπο (το αίμα), στον φλεγματικό τύπο (το φλέγμα), στον χολερικό τύπο (η κίτρινη χολή) και στον μελαγχολικό τύπο (η μαύρη χολή) που, κατά την άποψή του, προδιαθέτει στην ανάπτυξη καρκίνου «και μάλισθ΄ο καρκίνος υπό μελαγχολικού γίνεται χυμού» ή «όσα μέν γάρ υπό μελαγχολικού σκιρρούται (σκληραίνει, στοκάρει) χυλού καρκινώδη τε πάντα έστιν».[14]

«Ειδικότερα ισχυρίστηκε ότι το πνεύμα διακρίνεται σε «ψυχικό» με έδρα τον εγκέφαλο, σε «ζωτικό» με έδρα την καρδιά και σε «φυσικό» με έδρα το ήπαρ. Γνώριζε την άδηλη αναπνοή όπου οι αναπνευστικές κινήσεις γίνονται με τη βοήθεια των θωρακικών και μεσοπλεύριων μυών και του διαφράγματος και μεταξύ πολλών άλλων (άσθμα, αφωνία, πνευμονία, πλευρίτιδα) χαρακτήρισε την πνευμονική φυματίωση σαν μια νόσο μεταδοτική για τη θεραπεία της οποίας συνιστούσε διαιτητική αγωγή και αλλαγή κλίματος.[15]».

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
"Τῆς ἰατρικῆς ἐστιν εἴδη πέντε· ἡ μὲν φαρμακευτική͵ ἡ δὲ χειρουργική͵ ἡ δέδιαιτητική͵ ἡ δέ νοσογνωμονική͵ ἡ δὲ βοηθητική· ἡ μἐν φαρμακευτική διά φαρμάκων ἰᾶται τὰς ἀρρωστίας, ἡ δὲ χειρουργικὴ διά τοῦ τέμνειν καὶ καίειν ὑγιάζει͵ ἡ δὲ διαιτητικὴ διά τοῦ διαιτᾶν ἀπαλλάττει τῆς ἀρρωστίας͵ ἡ δὲ νοσογνωμονική διὰ τοῦ γνῶναι τὸ ἀρρώστημα͵ ἡ δὲ βοηθητική διά τοῦ βοηθῆσαι εἰς τὸ παραχρῆμα ἀπαλλάττει τῆς ἀλγηδόνος."

Αριστοτέλης, Περί διαιρέσεων (De divisiones).

Galenou Apanta, 1538
  1. Τέχνη ιατρική - Ars Medica
  2. Προτρεπτικός επ΄ιατρικήν
  3. Περί της αρίστης διδασκαλίας - De optima doctrina
  4. Ότι άριστος ιατρός και φιλόσοφος
  5. Υγιεινών λόγος - De sanitate tuenda libri IV
  6. Περί κράσεων - De temperamentis libri III
  7. Περί φυσικών δυνάμεων
  8. Περί ευχημίας και κοκακοχυμίας - De rebus boni malique quod
  9. Ότι ταις του σώματος κράσεσιν αι της ψυχής δυνάμεις έπονται
  10. Περί διαφοράς νοσημάτων - De morborum differentis
  11. Περἰ αφροδισίων - De venereis
  12. Περί χρήσεως μορίων - De usu partium
  13. Περί χρείας σφυγμών - De usu pulsum
  14. Περί χρείας αναπνοής - De utilitate respirationis
  15. Περί σπέρματος - De semine libri II
  16. Περί ευεξίας - De bono habitur liber
  17. Περί μυών ανατομής
  18. Περί φλεβοτομίας προς Ερασίστρατον
  19. Περί αρίστης κατασκευής του σώματος - De optima corporis nostri constitutione
  20. Περί φλεβών και αρτηριών ανατομής (διαρθρωτικές διαφορές)
  21. Περί νεύρων ανατομής
  22. Περί μήτρας ανατομής - De uteri dessictione
  23. Περί κυουμένων διαπλάσεως (εμβρύων)- De foetuum formatione libely
  24. Περί ανατομικών εγχειρήσεων
  25. Περί μελαίνης χολής - De atra bile
  26. Περί λεπτενούσης διαίτης - De victu attenuanta
  27. Περί οσφρήσεως οργάνων - De instrumento odoratus
  28. Περί οστών τοις εισαγομένοις - De ossibus ad tirones
  29. Περί πτισάνης (περί συνταγής και δόσεως χυλού εκ κριθής) - De ptisina
  30. Insomnis Dignotione Libelis (το όνειρο ως αντανάκλαση των βασάνων του σώματος) κ.α.

Βλέπε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118537202. Ανακτήθηκε στις 17  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Galenus» (Ρωσικά)
  3. ↑ thesaurus.cerl.org/cgi-bin/record.pl?rid=cnp01235003.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119039184. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ CONOR.SI. 70567779.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  8. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990002533. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  9. ↑ Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τ. 2ος, Εκδοτική Αθηνών 1983
  10. ↑ Λαμέρας, Κωνσταντίνος (1975). Γαληνού Περί Κράσεων. Αθήνα: Πάπυρος. σελ. 3. 
  11. ↑ Κουτρούμπας, Δημήτριος (2010). Η Φαρμακολογία του Γαληνού. Διδακτορική Διατριβή. Αθήνα: Ε.Κ.Π.Α. σελ. 289. 
  12. ↑ El Daly, Okasha (2016). Egyptology: The Missing Millennium: Ancient Egypt in Medieval Arabic Writings. Routledge. ISBN 1315429756. 
  13. ↑ Κουτρούμπας, Δημήτριος (2016). Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο Κόσμο. Αθήνα: Ε.Κ.Π.Α. σελ. 205 - 238. ISBN 978-960-93-8402-5. 
  14. ↑ C. Singer, Galen on Anatomical Prosedures (Λονδίνο 1956)
  15. ↑ W.L.H. Duckworth, Galen on Anatomical Procedures (Καίμπριτζ 1962)

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Μ. ΜακΝτόναλντ, Galenus Medicus,Πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνιας (1998)
  • ΑΘηνά. Σύνγραμμα περιοδικόν της εν Αθήναις Επιστημονικής Εταιρείας. Αθήνα: Εκ του Τυπογραφείου των αδελφών Περρή. 1890. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2010. 
  • Κουτρούμπας Δ. Η Φαρμακολογία του Γαληνού. Διδακτορική Διατριβή. Αθήναː Ε.Κ.Π.Α. 2010.
  • Κουτρούμπας Δ. Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο Κόσμο. Ερευνητική Μονογραφία. Αθήναː Ε.Κ.Π.Α. 2016. ISBN 978-960-93-8402-5
  • Koutroumpas DC, Koletsi-Kounari H. Galen on dental anatomy and physiology. J. Hist. Dent. 2012 Spring;60(1):37-49.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γαληνός&oldid=10619804"