Οίκος των Μεδίκων

Οίκος των Μεδίκων; Casa de' Medici
Χώρα	Δημοκρατία της Φλωρεντίας; Δουκάτο της Φλωρεντίας; Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης; Παπικά Κράτη; Δουκάτο του Ουρμπίνο
Τίτλοι	Πάπας; Μεγάλος Δούκας της Τοσκάνης; Δούκας της Φλωρεντίας; Λόρδος της Φλωρεντίας; Δούκας του Ουρμπίνο; Δούκας του Νεμούρ; Πρίγκιπας των Οκταβιανών; Βασίλισσα της Γαλλίας;
Ιδρυτής	Τζαμπουόνο των Μεδίκων
Τελευταίος ηγεμόνας	Ιωάννης Γάστων των Μεδίκων
Ίδρυση	1230
Διάλυση	1743

Οι Μέδικοι (ιταλ.: Medici) ήταν μια πολύ πλούσια οικογένεια της Φλωρεντίας, που από το 15ο ως τον 18ο αιώνα κυριάρχησε στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, παίζοντας έτσι ένα καθοριστικό ρόλο στην ιταλική και ευρωπαϊκή ιστορία.

Η επικράτησή τους ξεκίνησε με τον Κόζιμο τον Πρεσβύτερο (1389-1464), τον πλουσιότερο άνθρωπο της πόλης, που πέτυχε να εξορίσει τους αντιπάλους του.

Από το 1469 ως το 1492, κεφαλή της οικογένειας ήταν ο Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449-1492), τραπεζίτης, πολιτικός, ποιητής και μαικήνας πολλών καλλιτεχνών (όπως ο Μιχαήλ Άγγελος) και επιστημόνων. Το 1494, οι Μέδικοι διώχθηκαν από την Φλωρεντία ύστερα από εξέγερση που προκλήθηκε από τη διαφθορά τους και τα φλογερά κηρύγματα του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Το 1512 ωστόσο επέστρεψαν στην πόλη, ενώ ο Τζοβάνι ντι Λορέντσο ντε'Μέντιτσι έγινε πάπας με το όνομα Λέων Ι΄ το 1513. Τα μέλη της οικογένειας κυβέρνησαν τελικά τη χώρα ως μεγάλοι δούκες της Τοσκάνης. Αξιοσημείωτο μέλος της οικογένειας ήταν και η Αικατερίνη των Μεδίκων (1519-1589), η οποία στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας (1547 - 1559) μετά τον γάμο της με τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Β΄. Επίσης η Μαρία των Μεδίκων σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας.

Ιστορία

Η οικογένεια των Μεδίκων έχει τις ρίζες της στην περιοχή Μουτζέλο, βόρεια της Φλωρεντίας, και αναφέρονται για πρώτη φορές σε ένα έγγραφο του 1230.^[1]^[2] Η προέλευση του ονόματος είναι αβέβαιη, αν και η λέξη «medici» είναι ο πληθυντικός του «medico», που στα ιταλικά σημαίνει «γιατρός».^[3] Η έναρξη της δυναστείας χρονολογείται στο 1397, όταν ιδρύθηκε στη Φλωρεντία η Τράπεζα των Μεδίκων.

Άνοδος στην εξουσία

Για το μεγαλύτερο μέρος του 13ου αιώνα, το κορυφαίο τραπεζικό κέντρο στην Ιταλία ήταν η Σιένα. Όμως το 1298, μία από τις κορυφαίες τραπεζικές οικογένειες της Ευρώπης, οι Μπονσινιόροι, χρεοκόπησε και η πόλη της Σιένας έδωσε τη θέση της ως μεγαλύτερου τραπεζικού κέντρου της Ιταλίας στη Φλωρεντία.^[4] Μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα, ο Οίκος των Αλμπίτσι είχε αναδειχθεί ως ηγετική οικογένεια της Φλωρεντίας. Το 1293 θεσπίστηκαν τα Διατάγματα της Δικαιοσύνης, που ουσιαστικά εξελίχθηκαν σε ένα είδος Συντάγματος της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας για όλη την περίοδο της Ιταλικής Αναγέννησης.^[5] Πολυάριθμα πολυτελή παλάτια της πόλης περιστοιχίστηκαν από αρχοντικές κατοικίες, που χτίστηκαν από την ευημερούσα εμπορική τάξη της.^[6]

Οι κύριοι ανταγωνιστές της οικογένειας Αλμπίτσι ήταν οι Μεδίκοι, πρώτα υπό τον Τζοβάνι ντι Μπίτσι, αργότερα υπό τον γιο του Κοσμά και τον δισέγγονό του Λαυρέντιο. Οι Μεδίκοι κατάφεραν να καταστήσουν την τράπεζά τους ως τον μεγαλύτερο τραπεζικό οίκο της Ευρώπης, ενώ ανέπτυξαν μια σειρά άλλες επιχειρήσεις στη Φλωρεντία και αλλού. Το 1433, οι Αλμπίτσι κατάφεραν να εξορίσουν τον Κοσμά.^[7] Το επόμενο έτος, εντούτοις, εκλέχτηκε μια φιλικά προσκείμενη στους Μεδίκους Σινιορία (αστική κυβέρνηση), υπό την ηγεσία του Πιέρο Σοντερίνι, του Όντο Αλτοβίτι και του Λούκα Πίτι, και ο Κοσμάς επέστρεψε στην πόλη. Οι Μεδίκοι έπειτα έγιναν η κύρια οικογένεια της πόλης, μια θέση που θα κρατούσαν για τους επόμενους τρεις αιώνες. Η Φλωρεντία διατήρησε το δημοκρατικό της πολίτευμα μέχρι το 1537, έτος που σηματοδοτεί το παραδοσιακό τέλος της Υψηλής Αναγέννησης στη Φλωρεντία, αλλά τα όργανα της δημοκρατικής κυβέρνησης παρέμειναν σταθερά υπό τον έλεγχο των Μεδίκων και των συμμάχων τους, με μόνη εξαίρεση το χρονικό διάστημα 1494 - 1512. Ο Κοσμάς και ο Λαυρέντιος σπάνια κατείχαν επίσημες θέσεις, αλλά ήταν οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες της πόλης.

Η οικογένεια των Μεδίκων συνδέθηκε με πολλές άλλες ηγετικές οικογένειες της εποχής, μέσω επιγαμιών, συνεργασιών ή συμβολαίων, και απέκτησε κεντρική θέση στο κοινωνικό δίκτυο. Μερικά παραδείγματα αυτών των οικογενειών περιλαμβάνουν τους Μπάρντι, Αλτοβίτι, Ριντόλφι και Τορναμπουόνι. Πολλοί μάλιστα έχουν προτείνει ως αιτία για την άνοδο της οικογένειας των Μεδίκων, τις σχέσεις που ανέπτυξαν αυτοί με τις άλλες ηγετικές οικογένειες.^[8]

Μέλη της οικογένειας ασχολήθηκαν επιτυχώς στις αρχές του 14ου αιώνα με το εμπόριο μαλλιού, ειδικά με τη Γαλλία και την Ισπανία. Παρά την παρουσία ορισμένων Μεδίκων στις κυβερνητικές αρχές της πόλης, αυτοί εξακολουθούσαν να είναι πολύ λιγότεροι σε σχέση με μέλη άλλων ηγετικών οικογενειών, όπως οι Αλμπίτσι και οι Στρότσι. Ο Σαλβέστρος των Μεδίκων, εκπρόσωπος της συντεχνίας των κατασκευαστών μαλλιού κατά τη διάρκεια της Στάσης των Τσόμπι του 1378-82, και ο Αντώνιος των Μεδίκων εξορίστηκαν από τη Φλωρεντία αμφότεροι.^[9] Η συμμετοχή μελών της οικογένειας σε μια συνωμοσία το 1400, προκάλεσε τον αποκλεισμό όλων των κλάδων της, με εξαίρεση δύο, από τη φλωρεντίνη πολιτική για είκοσι έτη.

15ος-16ος αιώνας

Ο Ιωάννης ντι Μπίτσι των Μεδίκων (1360-1429), γιος του Αβεράρδου των Μεδίκων (1320-1363), αύξησε τον πλούτο της οικογένειας με τη δημιουργία της Τράπεζας των Μεδίκων, ενώ ο ίδιος έγινε ένας από τους πλουσιότερους άνδρες στην πόλη της Φλωρεντίας. Αν και δεν κατέλαβε ποτέ κάποιο πολιτικό αξίωμα, η οικογένειά του κέρδισε ισχυρή λαϊκή στήριξη, λόγω της υποστήριξης που παρείχε ο Ιωάννης στην εισαγωγή ενός αναλογικού συστήματος φορολογίας. Ο γιος του Ιωάννη, ο Κόζιμο ο Πρεσβύτερος, που έλαβε το προσωνύμιο «Pater Patriae» (Πατέρας της Πατρίδας), ανέλαβε το 1434 ως «Μεγάλος Άρχοντας» την ηγεσία της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας.^[10]

Τρεις διαδοχικές γενιές των Μεδίκων - Κοσμά, Πέτρου και Λαυρεντίου - κυβέρνησε τη Φλωρεντία κατά το μεγαλύτερο μέρος του 15ου αιώνα. Κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην αντιπροσωπευτική κυβέρνηση της Φλωρεντίας χωρίς να φτάσουν στο σημείο να την καταργήσουν.^[11] Αυτά τα τρία μέλη της οικογένειας των Μεδίκων είχαν μεγάλες δεξιότητες ως προς τη διαχείριση της «ανήσυχης και ανεξάρτητης πόλης», όπως ήταν η Φλωρεντία. Όταν ο Λαυρέντιος πέθανε το 1492, ο γιος του Πέτρος αποδείχθηκε ανίκανος να ανταποκριθεί με επιτυχία στις συνέπειες που προκλήθηκαν από τη γαλλική εισβολή στην Ιταλία το 1494 και, μέσα σε δύο χρόνια, τόσο ο ίδιος όσο και οι υποστηρικτές του εξαναγκάστηκαν σε εξορία και αντικαταστάθηκαν από μια δημοκρατική κυβέρνηση.^[11]

Ο Πέτρος των Μεδίκων (1416-1469), γιος του Κοσμά, έμεινε στην εξουσία μόνο για πέντε χρόνια (1464-1469). Πήρε το προσωνύμιο «Ποδάγρας», λόγω της ουρικής αρθρίτιδας που τον ταλαιπωρούσε. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Πέτρος έδειξε μικρό ενδιαφέρον για τις τέχνες. Λόγω της ασθένειάς του, έμεινε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ηγεμονίας του κλινήρης και, ως εκ τούτου, έκανε λίγα για την ανάπτυξη της εξουσίας των Μεδίκων στη Φλωρεντία. Για το λόγο αυτό, η κυριαρχία των Μεδίκων παρέμεινε στάσιμη μέχρι την επόμενη γενιά, όταν ανέλαβε ο γιος του Πέτρου, ο Λαυρέντιος.^[12]

Ο Λαυρέντιος Α΄ των Μεδίκων (1449-1492), ο επονομαζόμενος «Μεγαλοπρεπής», ήταν ικανός στην ηγεσία και διακυβέρνηση της πόλης, όμως παραμέλησε την οικογενειακή τραπεζική επιχείρηση, κάτι που οδήγησε στην τελική καταστροφή της. Για να εξασφαλίσει τη συνέχιση της επιτυχίας της οικογένειάς του, ο Λαυρέντιος σχεδίασε τις μελλοντικές καριέρες που θα ακολουθούσαν τα παιδιά του. Έχρισε ως διάδοχό του στην πολιτική ηγεσία τον ισχυρογνώμων Πέτρο Β΄. Ο γιος του Ιωάννης (μελλοντικός Πάπας Λέων Ι΄) τοποθετήθηκε στους κόλπους της Εκκλησίας από νεαρή ηλικία.^[13] Τέλος, η κόρη του Μαγδαληνή παντρεύτηκε έναν γιο του Πάπα Ιννοκέντιου Η΄, τον Φραγκίσκο Τσύμπο, εδραιώνοντας έτσι μια συμμαχία μεταξύ των Μεδίκων και των ρωμαϊκών κλάδων των οικογενειών Τσύμπο και Αλτοβίτι.^[14]

Η συνωμοσία των Πάτσι, το 1478, ήταν μια προσπάθεια να καθαιρεθεί η οικογένεια των Μεδίκων, μέσω της δολοφονίας του Λαυρεντίου και του μικρότερου αδελφού του Ιουλιανού, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας της Ανάστασης. Η απόπειρα δολοφονίας είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του Ιουλιανού και τον τραυματισμό του Λαυρεντίου. Η συνωμοσία περιελάμβανε τις οικογένειες των Πάτσι και των Σαλβιάτι, δύο αντίπαλες τραπεζικές οικογένειες που επεδίωκαν να τερματίσουν την επιρροή των Μεδίκων, καθώς και τον Αρχιεπίσκοπο της Πίζας, αλλά ακόμη και τον Πάπα Σίξτο Δ΄. Οι συνωμότες προσέγγισαν τον Σίξτο Δ΄ με την ελπίδα να αποκτήσουν την έγκρισή του, καθώς εκείνος και οι Μεδίκοι είχαν μια μακρά αντιπαλότητα, όμως ο Πάπας δεν έδωσε καμία επίσημη κύρωση στο σχέδιό τους. Παρά την άρνηση της επίσημης έγκρισής του, ο Πάπας επέτρεψε εντούτοις τη διεξαγωγή της συνωμοσίας χωρίς να παρέμβει, ενώ μετά τη αποτυχία της δολοφονίας του Λαυρεντίου έδωσε άφεση αμαρτιών στους εγκληματίες. Μετά από αυτό, ο Λαυρέντιος υιοθέτησε τον νόθο γιο του αδελφού του Ιουλίου (1478-1535), τον μελλοντικό Πάπα Κλήμη Ζ΄. Ο γιος του Λαυρεντίου, Πέτρος Β΄ ανέλαβε την πολιτική ηγεσία της Φλωρεντίας μετά το θάνατο του πατέρα του. Ο Πέτρος αργότερα θεωρήθηκε υπεύθυνος για την απέλαση των Μεδίκων από τη Φλωρεντία το διάστημα 1494 - 1512.^[15]

Οι Μέδικοι επωφελήθηκαν επιπλέον από την ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων στυπτηρίας στην Τόλφα το 1461. Η στυπτηρία ήταν απαραίτητη για τη βαφή ορισμένων υφασμάτων και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στη Φλωρεντία, όπου η κλωστοϋφαντουργία ήταν η κύρια βιομηχανία της. Πριν από τους Μεδίκους, οι Οθωμανοί ήταν οι μόνοι εξαγωγείς στυπτηρίας, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να αγοράζει από αυτούς τεράστιες ποσότητες, μέχρι την ανακάλυψη στην Τόλφα. Ο Πάπας Πίος Β΄ χορήγησε στην οικογένεια των Μεδίκων το μονοπώλιο της εξόρυξης εκεί, καθιστώντας τους ως τους κύριους πρωτογενείς παραγωγούς στυπτηρίας στην Ευρώπη.^[16]

Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, οι Μέδικοι ανέπτυξαν ένα μεγάλο θηριοτροφείο στο Βατικανό που περιελάμβανε ανθρώπινο ζωολογικό κήπο. Τον 16ο αιώνα, ο καρδινάλιος Ιππόλυτος των Μεδίκων είχε μια συλλογή ανθρώπων διαφορετικών φυλών καθώς και εξωτικών ζώων. Αναφέρεται ότι είχε έναν θίασο των λεγόμενων Savages, που μιλούσαν πάνω από είκοσι γλώσσες που περιελάμβανε Μαυριτανούς, Τάταρους, Ινδούς, Τούρκους και Αφρικανούς.^[17]^[18]

Γενεαλογία Μεδίκων

Τζιαμπουόνο
ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΜΕΔΙΚΩΝ

Κιαρίσιμο ντε' Μέντιτσι

Φιλίππο ντε' Μέντιτσι

Αβεράρντο ντε' Μέντιτσι

Κιαρίσιμο
ΚΛΑΔΟΣ

Αβεράρντο γκονφαλονιέρε
∞ Μαντίνα Αριγκούτσι

Φιλίππο

Σαλβέστρο κιαρίσιμο
∞ Λίζα Ντονάτι

Τζοβένκο
ΚΛΑΔΟΣ ΟΤΤΑΪΑΝΟ (ΝΑΠΟΛΗΣ)

Αλαμάνο

Αβεράρντο
∞ Τζακόπα Σπίνι

Τζουλιάνο

Σαλβέστρο
Γκονφαλονέρε

Τζοβάνι ντι Μπίτσι
τραπεζίτης
∞ Πικάρντα Μπουέρι

Αντόνιο

Κόζιμο
κυβερνήτης της Φλωρεντίας
∞ Κοντεσίνα ντε' Μπάρντι

Λαυρέντιος ο Πρεσβύτερος
τραπεζίτης
ΚΛΑΔΟΣ ΤΟΣΚΑΝΗΣ (ΠΟΠΟΛΑΝΙ)
∞ Τζινέβρα Καβαλκάντι

Μπερναντέτο

Πέτρος Α΄ ο Ποδάγρας
κυβερνήτης της Φλωρεντίας
∞ Λουκρητία Τορναμπουόνι

Τζοβάνι
τραπεζίτης
∞ Τζινέβρα Αλεσάντρι

(νόθος)
Κάρλο
ιερέας

Πιερφραντσέσκο ο Πρεσβύτερος
τραπεζίτης
σύζ. Λαουντόμια
Ατσαγιόλι

Λαυρέντιος

Λαυρέντιος Α΄ ο Μεγαλοπρεπής
κυβερνήτης της Φλωρεντίας
∞ Κλαρίσα Ορσίνι

Τζουλιάνο Α΄
συγκυβερνήτης της Φλωρεντίας
∞ Φιορέτα Γκορίνι

Λαυρέντιος ο Νεότερος
ιλ Ποπολάνο, τραπεζίτης
∞ Σεμίραμις Αππιάνο

Τζοβάνι ιλ Ποπολάνο
∞ Αικατερίνη Σφόρτσα

Οτταβιάνο
σύζ. Φραντσέσκα Σαλβιάτι

Πέτρος Β΄ ο Άτυχος
κυβερνήτης της Φλωρεντίας
∞ Αλφονσίνα Ορσίνι

Τζοβάνι
πάπας Λέων Ι΄

Τζουλιάνο Β΄
κυβερνήτης της Φλωρεντίας,
δούκας του Νεμούρ
∞ Φιλιμπέρτα της Σαβοΐας

Λουκρητία
σύζ. Τζάκοπο Σαλβιάτι

(νόθος)
Τζούλιο
πάπας Κλήμης Ζ΄

Πιερφραντσέσκο ο Νεότερος
τραπεζίτης
∞ Μαρία Σοντερίνι

Τζοβάνι νταλε Μπάντε Νέρε
σύζ. Μαρία Σαλβιάτι

Αλέξανδρος
πάπας Λέων ΙΑ΄

Μπερναντέτο
κύριος του Οτταβιάνο
σύζ. Ιουλία των Μεδίκων

Λαυρέντιος Β΄
κυβερνήτης της Φλωρεντίας,
δούκας του Ουρμπίνο
∞ Μαγδαληνή ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν

(νόθος)
Ιππόλυτος
κυβερνήτης της Φλωρεντίας
∞ Ιουλία Γκοντζάγκα

Φραντσέσκα Σαλβιάτι
σύζ.Οτταβιάνο των Μεδίκων

Μαρία Σαλβιάτι
σύζ. Τζοβάνι νταλε Μπάντε Νέρε
των Μεδίκων

Λορεντσίνο

Κόζιμο Α΄
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Ελεονώρα του Τολέδο

Αλέξανδρος
κύριος του Οτταϊάνο

Αλέξανδρος
δούκας της Φλωρεντίας
∞ Μαργαρίτα της Πάρμας

Αικατερίνη
σύζ.Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας

Φραγκίσκος Α΄
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Ιωάννα της Αυστρίας

Τζοβάνι
καρδινάλιος

Γκαρτσία

Φερδινάνδος Α΄
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Χριστίνα της Λωρραίνης

δον Τζοβάνι
στρατιωτικός
∞ Λιβία Βερνάτσα

Πέτρος
∞ Ελεονώρα ντι Γκαρθία του Τολέδου

Οτταβιάνο
πρίγκιπας του Οτταϊάνο

(νόθος)
Ιούλιος

Μαργαρίτα των Βαλουά

Ερρίκος Δ΄ των Βουρβόνων
βασ. της Γαλλίας

Μαρία των Μεδίκων

Κόζιμο Β΄
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Μαρία Μαγδαληνή της Αυστρίας

Κάρλο
καρδινάλιος

Τζιουζέπε
πρίγκιπας του Οτταϊάνο

Κόζιμο
ιππότης

Λουδοβίκος ΙΓ΄ των Βουρβόνων
βασ. της Γαλλίας

Φερδινάνδος Β΄
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Βικτώρια ντελλα Ρόβερε

Τζανκάρλο
καρδινάλιος

Ματτίας
κυβερνήτης της Σιένα

Φραγκίσκος
στρατιωτικός

Λεοπόλδος
καρδινάλιος

Οτταβιάνο
πρίγκιπας του Οτταϊάνο

Φίλιππος Α΄ των Βουρβόνων
δούκας της Ορλεάνης

Κόζιμο Γ΄
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Μαργαρίτα Λουίζα της Ορλεάνης

Φραγκίσκος-Μαρία
δούκας του Ρόβερε & Μοντεφέλτρο
∞ Ελεονόρα-Λουίζα Γκοντζάγκα

Τζουτζέπε
πρίγκιπας του Οτταϊάνο

Ελισάβετ-Καρλότα των Βουρβόνων
∞ Λεοπόλδος
δούκας της Λωρραίνης

Φερδινάνδος
διάδοχος
∞ Βιολάντα Βεατρίκη της Βαυαρίας

Τζαν-Γκαστόνε
μέγας δούκας της Τοσκάνης
∞ Άννα Μαρία Φραγκίσκη της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ

Μικέλε
πρίγκιπας του Οτταϊάνο

Φραγκίσκος Γ΄
δούκας της Λωρραίνης,
Β΄ μεγάλος δούκας της Τοσκάνης

Γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας των Μεδίκων από το 1360 ως το 1743

Περιλαμβάνει του κυριότερους εκπροσώπους της οικογένειας. Έχουν αφαιρεθεί από τη λίστα παιδιά που πέθαναν ενώ ήταν ακόμη βρέφη, κάποια από τα νόθα παιδιά, και οι απόγονοι των παντρεμένων γυναικών, εκτός μικρών εξαιρέσεων.

Τζοβάνι ντι Μπίτσι (1360-1429) γιος του Αβεράρντο (ο επονομαζόμενος Μπίτσι), νυμφεύτηκε την Πικάρντα Μπουέρι
│
├─Κόζιμο ο Πρεσβύτερος (1389-1464), Άρχοντας της Φλωρεντίας, νυμφεύτηκε την Κοντεσίνα ντε' Μπάρντι
│ │Κλάδος της οικογένειας από το Καφατζόλο
│ │
│ ├─Πέτρος των Μεδίκων, ο Ποδάγρας (1416-1469), Άρχοντας της Φλωρεντίας, νυμφεύτηκε τη Λουκρητία Τορναμπουόνι
│ │ │
│ │ ├─Μαρία των Μεδίκων(1445 περ.-1472) παντρεύτηκε τον Λεονέτο των Ρόσι
│ │ │ │         
│ │ │ └─Λουίτζι ντε Ρόσι (πεθ.1519), Καρδινάλιος
│ │ │
│ │ ├─Μπιάνκα των Μεδίκων (1445-1488), παντρεύτηκε τον Γκουλιέλμο Πάτσι
│ │ │
│ │ ├─Νανίνα των Μεδίκων (1448-1493), παντρεύτηκε τον Μπερνάρντο Ρουτσελάι
│ │ │
│ │ ├─Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449-1492), Άρχοντας της Φλωρεντίας, νυμφεύτηκε την Κλαρίσα Ορσίνι
│ │ │ │
│ │ │ ├─Λουκρητία των Μεδίκων (1470-1553) (1470-1550), παντρεύτηκε τον Τζάκοπο Σαλβιάτι
│ │ │ │ │
│ │ │ │ ├─Μαρία Σαλβιάτι (1499-1543), παντρεύτηκε τον Τζοβάνι των Μεδίκων νταλε Μπάντε Νέρε (--> δες παρακάτω) 
│ │ │ │ │
│ │ │ │ └─Φραντσέσκα Σαλβιάτι, παντρεύτηκε τον Οτταβιάνο των Μεδίκων (κλάδος της οικογένειας από το Οτταβιάνο της Νάπολης)
│ │ │ │    │
│ │ │ │    └─Πάπας Λέων ΙΑ΄ (Αλεσσάντρο ντι Οτταβιάνο ντε’ Μέντιτσι) (1535-1605)
│ │ │ │
│ │ │ ├─Πέτρος των Μεδίκων, ο Άτυχος (1472-1503), Άρχοντας της Φλωρεντίας, νυμφεύτηκε την Αλφονσίνα Ορσίνι
│ │ │ │ │
│ │ │ │ ├─Λαυρέντιος των Μεδίκων, δούκας του Ουρμπίνο (1492-1519) νυμφεύτηκε τη Μαγδαληνή ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
│ │ │ │ │ │
│ │ │ │ │ ├;─Αλέξανδρος των Μεδίκων, Δούκας της Φλωρεντίας, νόθο παιδί, αμφίβολη γενεαλογία (-->δες παρακάτω)
│ │ │ │ │ │
│ │ │ │ │ └─Αικατερίνη των Μεδίκων (1519-1589), Βασίλισσα της Γαλλίας, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β΄ της Γαλλίας
│ │ │ │ │
│ │ │ │ └─Κλαρίσα των Μεδίκων (1493-1528), παντρεύτηκε τον Φιλίππο Στρότσι
│ │ │ │
│ │ │ ├─Μαγδαληνή των Μεδίκων (1473-1528) παντρεύτηκε τον Φραντσεσκέτο Τσύμπο
│ │ │ │
│ │ │ ├─Πάπας Λέων Ι΄ (Τζοβάννι ντι Λορέντσο ντε’ Μέντιτσι, 1475-1521)
│ │ │ │
│ │ │ ├─Λουίζα των Μεδίκων (1477-1488)
│ │ │ │
│ │ │ ├─Κοντεσίνα των Μεδίκων (1478-1515), παντρεύτηκε τον Πιέτρο Ριντόλφι
│ │ │ │
│ │ │ └─Τζουλιάνο δούκας του Νεμούρ (1479-1516) νυμφεύτηκε την Φιλιμπέρτα της Σαβοΐας
│ │ │     │
│ │ │     └─Ιππόλυτος των Μεδίκων (1511-1535), νόθο παιδί, καρδινάλιος
│ │ │       │
│ │ │       └─Ασντρουμπάλε των Μεδίκων (πεθ. 1565), νόθο παιδί, με την Τζούλια Γκονζάγκα
│ │ │
│ │ ├─Τζουλιάνο των Μεδίκων (1453-1478) εραστής της Σιμονέτα Βεσπούτσι
│ │ │ │
│ │ │ └─Πάπας Κλήμης Ζ΄ (Τζoύλιο ντι Τζουλιάνο ντε’ Μέντιτσι) (1478-1534)
│ │ │   │
│ │ │   └;─Αλέξανδρος των Μεδίκων, Δούκας της Φλωρεντίας, γνωστός και ως ο Μελαχρινός, (1511-1537)
│ │ │     │ νόθος γιος της Σιμονέτα απ'το Κολεβέκιο αμφίβολης γενεαλογίας, πρώτος Δούκας της Φλωρεντίας, σύζυγος της 
│ │ │     │ Μαργαρίτας των Αψβούργων της Αυστρίας
│ │ │     │
│ │ │     ├─Ιούλιος των Μεδίκων (περ. 1533-1600), νυμφεύτηκε την Αντζέλικα Μαλασπίνα
│ │ │     │ │
│ │ │     │ ├─Αικατερίνη του Ιούλιου των Μεδίκων (απεβ. 1634), βενεδικτίνη μοναχή
│ │ │     │ │
│ │ │     │ ├─Κόζιμο του Ιουλίου των Μεδίκων, νυμφεύτηκε τη Λουκρητία Γκαετάνι
│ │ │     │ │ │
│ │ │     │ │ └─Αντζέλικα των Μεδίκων (1608-1636) παντρεύτηκε τον Δον Πιέτρο Άλτεμπς
│ │ │     │ │
│ │ │     │ └─Τζουλιάνο των Μεδίκων (πεθ. 1568), νυμφεύτηκε Λίβια Σπινόλα
│ │ │     │
│ │ │     ├─Ιουλία των Μεδίκων (1535-1588 περ.), νόθο παιδί αργότερα νομιμοποιημένο, 
│ │ │     │ παντρεύτηκε τον Δον Φραντσέσκο Καντέλμο και αργότερα τον Μπερναντέτο των Μεδίκων (Παρακλάδι των Μεδίκων από το Οτταϊάνο)
│ │ │     │
│ │ │     └─Πόρτσια των Μεδίκων (1538-1565), νόθο παιδί αργότερα νομιμοποιημένο, μοναχή κι αργότερα ηγουμένη
│ │ │ 
│ │ └─Τζοβάνι του Πιέρο των Μεδίκων (νόθο παιδί) 
│ │
│ ├─Τζοβάνι του Κόζιμο των Μεδίκων (1421-1463), νυμφεύτηκε τη Τζινέβρα των Αλεσάντρι
│ │
│ └─Κάρλο του Κόζιμο των Μεδίκων (1428/30-1492)
│
└─Λαυρέντιος των Μεδίκων ο Πρεσβύτερος (1395-1464), νυμφεύτηκε την Τζινέβρα Καβαλκάντι 
  │Κλάδος των Ποπολάρων
  │
  ├─Φρεντσέσκο του Λαυρέντιου των Μεδίκων (πεθ. 1440 περίπου), νυμφεύτηκε τη Μαρία Γκουαλτιερότι, χωρίς απογόνους
  │
  └─Πιερφραντσέσκο των Μεδίκων ο Νεότερος (1430-1476), νυμφεύτηκε την Λαουντόμια Ατσαγιόλι
    │
    ├─Λαυρέντιος των Μεδίκων ο Νεότερος ο Ποπολάρος (1463-1503) νυμφεύτηκε τη Σεμιραμίδα Αππιάνο
    │ │
    │ ├─Πιερφραντσέσκο των Μεδίκων ο Νεότερος (1487-1525) νυμφεύτηκε τη Μαρία Σοντερίνι
    │ │ │
    │ │ ├─Λαουντόμια των Μεδίκων (απεβ. 1559), παντρεύτηκε τον Αλαμάνο Σαλβιάτι και αργότερα τον Πιέρο Στρότσι
    │ │ │
    │ │ ├─Λορεντσίνο των Μεδίκων (1514-1548)
    │ │ │ │
    │ │ │ └─Λορεντσίνα των Μεδίκων, παντρεύτηκε τον Τζούλιο Κολόνα]]
    │ │ │
    │ │ ├─Τζουλιάνο των Μεδίκων (περ. 1520-1588)
    │ │ │
    │ │ └─Μανταλένα των Μεδίκων (;-1583) παντρεύτηκε τον Ρομπέρτο Στρότσι
    │ │
    │ ├─Αβεράρντο των Μεδίκων (1488-1495)
    │ │
    │ ├─Λαουντόμια των Μεδίκων, παντρεύτηκε τον Φραντσέσκο Σαλβιάτι
    │ │
    │ ├─Τζινέβρα των Μεδίκων, παντρεύτηκε τον Τζοβάνι Αλμπίτσι
    │ │
    │ └─Βινσέντσο των Μεδίκων
    │
    └─Τζοβάνι των Μεδίκων ο Ποπολάρος (1467-1498) νυμφεύτηκε την Αικατερίνη Σφόρτσα
       │
       └─Τζοβάνι των Μεδίκων νταλε Μπάντε Νέρε (1498-1526), νυμφεύτηκε την Μαρία Σαλβιάτι
          │Όντας η Μαρία Σαλβιάτι κόρη της Λουκρητίας των Μεδίκων, με το γιο τους Κόζιμο ενώθηκαν τα 
          │ δύο παρακλάδια της οικογένειας
          │
          └─Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων (1519-1574), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε την Ελεονώρα του Τολέδο
             │
             ├─Μπία των Μεδίκων (1537–1542)
             │
             ├─Μαρία των Μεδίκων (1540-1557)
             │
             ├─Φραγκίσκος Α΄ των Μεδίκων (1541-1587), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε την Ιωάννα των Αωβούργων της Αυστρίας
             │ │ και μετά τη Μπιάνκα Καπέλο
             │ │
             │ ├─Ελεονώρα των Μεδίκων (1567-1611), παντρεύτηκε τον Βιντσέντσο Α΄ Γκοντζάγκα
             │ │
             │ ├─Άννα των Μεδίκων (1569-1584)
             │ │
             │ ├─Λουκρητία των Μεδίκων (1572-1574) 
             │ │
             │ ├─Μαρία των Μεδίκων (1573-1642), Βασίλισσα της Γαλλίας, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας
             │ │
             │ ├─Φίλιππος των Μεδίκων (1577-1582)
             │ │
             │ └─Δον Αντόνιο των Μεδίκων (1576-1621), νυμφεύτηκε την Αρτεμισία Τότσι 
             │
             ├─Ισαβέλλα των Μεδίκων (1542-1576)
             │
             ├─Τζοβάνι των Μεδίκων (1543-1562), Καρδινάλιος
             │
             ├─Λουκρητία των Μεδίκων (1545-1562), σύζυγος του Αλφόνσο Β΄ των Έστε δούκα της Φερράρα
             │
             ├─Πιέτρο (Πιεντρίκο) των Μεδίκων (1546–1547)
             │
             ├─Γκαρτσία των Μεδίκων (1547–1562)
             │ 
             ├─Πέτρος των Μεδίκων (1554-1604) νυμφεύτηκε την Ελεονώρα ντι Γκαρθία του Τολέδου και τη Βεατρίκη ντε Μενέθες
             │ │
             │ └─Κόζιμο των Μεδίκων (1573-1576)
             │
             ├─Δον Τζοβάνι των Μεδίκων (1567-1621), νυμφεύτηκε τη Λίβια Βερνάτσα
             │ │
             │ ├─Τζανφραντσέσκο Μαρία των Μεδίκων (1619-1689)
             │ │
             │ └─Τζοβάνα Μαρία Μανταλένα των Μεδίκων (1621), απεβ. νήπιο
             │
             ├─Βιργινία των Μεδίκων (1568-1615), σύζυγος του Τσέζαρε ντ'Έστε δούκα της Μόντενα
             │
             └─Φερδινάνδος Α΄ των Μεδίκων (1549-1609), Καρδινάλιος, Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε την Χριστίνα της Λωρραίνης
                │
                ├─Ελεονόρα των Μεδίκων (1591-1617)
                │
                ├─Αικατερίνη των Μεδίκων (1593-1629), παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Γκοντζάγκα δούκα της Μάντουα
                │
                ├─Φραντσέσκο του Φερδινάνδου των Μεδίκων (1594-1614)
                │
                ├─Κάρλο των Μεδίκων (1596-1666), Καρδινάλιος
                │
                ├─Φιλιππίνο των Μεδίκων (1598-1602)
                │
                ├─Λορέντσο των Μεδίκων (1599-1648)
                │
                ├─Μαρία Μαγδαληνή των Μεδίκων (1600-1633)
                │
                ├─Κλαυδία των Μεδίκων (1604-1648), σύζυγος του Φεντερίκο Ουμπάλντο ντελλα Ρόβερε και 
                │ αργότερα του Λεοπόλδο Ε΄ των Αψβούργων αρχιδούκα της (Πέραν) Αυστρίας
                │
                └─Κόζιμο Β΄ των Μεδίκων (1590-1621), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε τη Μαρία Μαγδαληνή της Αυστρίας
                   │
                   ├─Μαρία Χριστίνα των Μεδίκων (1609-1632) 
                   │
                   ├─Τζανκάρλο των Μεδίκων (1611-1663), Καρδινάλιος
                   │
                   ├─Μαργαρίτα των Μεδίκων (1612-1679), παντρεύτηκε τον Οντοάρντο Α΄ Φαρνέζε
                   │
                   ├─Ματτίας των Μεδίκων (1613-1667)
                   │
                   ├─Φραγκίσκος των Μεδίκων των Μεδίκων (1614-1634) 
                   │
                   ├─Άννα των Μεδίκων (1616-1676), σύζυγος του Φερδινάνδου Καρόλου των Αψβούργων αρχιδούκα της Πέραν Αυστρίας
                   │
                   ├─Λεοπόλδος των Μεδίκων (1617-1675), Καρδινάλιος
                   │
                   └─Φερδινάνδος Β΄ των Μεδίκων (1610-1670), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε την Βιττόρια ντέλλα Ρόβερε
                      │
                      ├─Φραντσέσκο Μαρία των Μεδίκων (1660-1711)
                      │
                      └─Κόζιμο Γ΄ των Μεδίκων (1642-1723), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα Λουίζα της Ορλεάνης
                         │
                         ├─Φερδινάνδος των Μεδίκων (1663-1713), πνυμφεύτηκε τη Βιολάντα Βεατρίκη της Βαυαρίας
                         │
                         ├─Τζαν Γκαστόνε των Μεδίκων (1671-1737), Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, νυμφεύτηκε την  
                         │ Άννα Μαρία Φραγκίσκη της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ
                         │
                         └─Άννα Μαρία Λουίζα των Μεδίκων (1667-1743), Πριγκίπισσα στο Παλατινάτο και τελευταία του οίκου των Μεδίκων

Σημαντικά μέλη

Παραπομπές

↑ Malaguzzi, Silvia (24 Φεβρουαρίου 2004). Botticelli. Ediz. Inglese. Giunti Editore. ISBN 9788809036772 – μέσω Google Books.
↑ The Medieval World – Europe 1100–1350 by Friedrich Heer, 1998 Germany
↑ The name in Italian is pronounced with the stress on the first syllable /ˈmɛ .di.tʃi/ and not on the second vowel.How to say: Medici, BBC News Magazine Monitor—MED-uh-chee in American English.
↑ Strathern, p 18
↑ Kenneth Bartlett, The Italian Renaissance, Chapter 7, p.37, Volume II, 2005.
↑ «History of Florence». Aboutflorence.com. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2015.
↑ Crum, Roger J. Severing the Neck of Pride: Donatello's "Judith and Holofernes" and the Recollection of Albizzi Shame in Medicean Florence . Artibus et Historiae, Volume 22, Edit 44, 2001. pp. 23–29.
↑ Padgett, John F.; Ansell, Christopher K. (May 1993). «Robust Action and the Rise of the Medici, 1400–1434». The American Journal of Sociology 98 (6): 1259–1319. doi:10.1086/230190. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-03-03. https://web.archive.org/web/20200303131647/https://pdfs.semanticscholar.org/3d48/8cf5644f42b3c321d4c3c4e02881956c4f57.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-08-04 . This has led to much more analysis.
↑ Machiavelli, Niccolò (1906). The Florentine history written by Niccolò Machiavelli, Volume 1. σελ. 221. .
↑ Bradley, Richard (executive producer) (2003). The Medici: Godfathers of the Renaissance (Part I) (DVD). PBS Home Video.
↑ ^11,0 ^11,1 The Prince Niccolò Machiavelli. A Norton Critical Edition. Translated and edited by Rober M. Adams. New York. W.W. Norton and Company, 1977. p. viii (Historical Introduction).
↑ Ulwencreutz, Lars (30 Νοεμβρίου 2013). Ulwencreutz's The Royal Families in Europe V. ISBN 9781304581358. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2018.
↑ 15th century Italy.
↑ Hibbard, pp. 177, 202, 162.
↑ Halvorson, Michael (29 Αυγούστου 2014). The Renaissance: All That Matters (στα Αγγλικά). Hodder & Stoughton. ISBN 9781444192964.
↑ Hibbert, The House of Medici: Its Rise and Fall, 153.
↑ Mangubat, L. (2017). The True Story of the Mindanaoan Slave Whose Skin Was Displayed at Oxford. Esquire Publications.
↑ Mullan, Bob and Marvin Garry, Zoo culture: The book about watching people watch animals, University of Illinois Press, Urbana, Illinois, Second edition, 1998, p.98. ISBN 0-252-06762-2

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

Colonel G.F. Young, The Medici
Marcello Vannucci, Le grandi famiglie di Firenze, Newton Compton Editori, Roma 2006

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Οίκος των Μεδίκων

The Medici Archive Project Αρχειοθετήθηκε 2009-05-01 στο Wayback Machine. (en)
Ο οίκος των Μεδίκων κατά τον 13ο και 14ο αιώνα (it)
Το Γενεαλογικό δέντρο των Μεδίκων (de)

Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα ιστορικό θέμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Malaguzzi, Silvia (24 Φεβρουαρίου 2004). Botticelli. Ediz. Inglese. Giunti Editore. ISBN 9788809036772 – μέσω Google Books.

[2] The Medieval World – Europe 1100–1350 by Friedrich Heer, 1998 Germany

[3] The name in Italian is pronounced with the stress on the first syllable /ˈmɛ .di.tʃi/ and not on the second vowel.How to say: Medici, BBC News Magazine Monitor—MED-uh-chee in American English.

[Strathern,_p_18-4] Strathern, p 18

[5] Kenneth Bartlett, The Italian Renaissance, Chapter 7, p.37, Volume II, 2005.

[autogenerated4-6] «History of Florence». Aboutflorence.com. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2015.

[7] Crum, Roger J. Severing the Neck of Pride: Donatello's "Judith and Holofernes" and the Recollection of Albizzi Shame in Medicean Florence . Artibus et Historiae, Volume 22, Edit 44, 2001. pp. 23–29.

[8] Padgett, John F.; Ansell, Christopher K. (May 1993). «Robust Action and the Rise of the Medici, 1400–1434». The American Journal of Sociology 98 (6): 1259–1319. doi:10.1086/230190. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-03-03. https://web.archive.org/web/20200303131647/https://pdfs.semanticscholar.org/3d48/8cf5644f42b3c321d4c3c4e02881956c4f57.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-08-04 . This has led to much more analysis.

[9] Machiavelli, Niccolò (1906). The Florentine history written by Niccolò Machiavelli, Volume 1. σελ. 221. .

[godfathers_part_1-10] Bradley, Richard (executive producer) (2003). The Medici: Godfathers of the Renaissance (Part I) (DVD). PBS Home Video.

[Adams1-11] 11,0 ^11,1 The Prince Niccolò Machiavelli. A Norton Critical Edition. Translated and edited by Rober M. Adams. New York. W.W. Norton and Company, 1977. p. viii (Historical Introduction).

[12] Ulwencreutz, Lars (30 Νοεμβρίου 2013). Ulwencreutz's The Royal Families in Europe V. ISBN 9781304581358. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2018.

[13] 15th century Italy.

[14] Hibbard, pp. 177, 202, 162.

[15] Halvorson, Michael (29 Αυγούστου 2014). The Renaissance: All That Matters (στα Αγγλικά). Hodder & Stoughton. ISBN 9781444192964.

[16] Hibbert, The House of Medici: Its Rise and Fall, 153.

[17] Mangubat, L. (2017). The True Story of the Mindanaoan Slave Whose Skin Was Displayed at Oxford. Esquire Publications.

[18] Mullan, Bob and Marvin Garry, Zoo culture: The book about watching people watch animals, University of Illinois Press, Urbana, Illinois, Second edition, 1998, p.98. ISBN 0-252-06762-2

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]