Βιολάντα Βεατρίκη της Βαυαρίας
| Βιολάντα Βεατρίκη της Βαυαρίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 23 Ιανουαρίου 1673 Μόναχο |
| Θάνατος | 29 Μαΐου 1731[1] Φλωρεντία |
| Τόπος ταφής | Φλωρεντία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γερμανία |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γερμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός μαικήνας |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φερδινάνδος των Μεδίκων |
| Γονείς | Φερδινάνδος Μαρία της Βαυαρίας και Ερριέττα Αδελαΐδα της Σαβοΐας |
| Αδέλφια | Μαρία Άννα Βικτωρία της Βαυαρίας Ιωσήφ Κλήμης της Βαυαρίας, αρχιεπίσκοπος Μαξιμιλιανός Β' |
| Οικογένεια | Οίκος του Βίττελσμπαχ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Χρυσό Τριαντάφυλλο |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Βιολάντα Βεατρίκη της Βαυαρίας (γερμ. Violante Beatrix von Bayern, ιταλ. Violante Beatrice di Baviera, 23 Ιανουαρίου 1673 - 30 Μαΐου 1731) ήταν Μεγάλη Πριγκίπισσα της Τοσκάνης ως σύζυγος του Φερδινάνδου των Μεδίκων και Διοικήτρια της Σιένα από το 1717 μέχρι το θάνατό της.
Γεννημένη ως Δούκισσα της Βαυαρίας, το μικρότερο παιδί του εκλέκτορα Φερδινάνδου Μαρία, παντρεύτηκε τον κληρονόμο του θρόνου της Τοσκάνης το 1689.[2] Η Βιολάντα Βεατρίκη τον αγάπησε, αλλά ο Φερδινάνδος δεν έκανε το ίδιο, δηλώνοντας ότι ήταν πολύ άσχημη και πολύ βαρετή.[3][4] Ο κουνιάδος της, Τζαν Γκαστόνε των Μεδίκων, έγινε φίλος της, η φιλία τους κράτησε μέχρι τον θάνατο της Βιολάντας Βεατρίκης.[5]
Ο μεγάλος πρίγκιπας Φερδινάνδος απεβίωσε από τη σύφιλη το 1713, αφήνοντας την άτεκνη χήρα του χωρίς δικαιώματα στο πριγκιπάτο της Τοσκάνης.[6] Μετά την επιστροφή της κουνιάδας της, Άννας Μαρίας Λουίζας των Μεδίκων, η Βιολάντα Βεατρίκη σκέφτηκε να αποσυρθεί στο βασίλειο του αδερφού της. Ωστόσο, ο Τζαν Γκαστόνε την έπεισε να παραμείνει και ο Κόζιμο Γ΄ τη διόρισε κυβερνήτη της Σιένα, όπου κατοικούσε έπειτα[7]. Ως κυβερνήτης, ξεκαθάρισε επίσημα τα σύνορα το 1729.[8]
Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του μέγα δούκα Τζαν Γκαστόνε, η κυβερνήτις ήταν υπεύθυνη για τo επίσημο δικαστικό κοινό.[9] Η Βιολάντα Βεατρίκη, σε συνεργασία με τη νύφη της, Άννα Μαρία Λουίζα, προσπάθησε να αποσύρει τον Τζαν Γκαστόνε από τις Ruspanti, τη φιλήδονη συνοδεία του, οργανώνοντας δεξιώσεις και δημόσιες εμφανίσεις. Ο Τζαν Γκαστόνε, ωστόσο, δεν έδωσε σημασία σε αυτές τις προσεγγίσεις και πέρασε τα τελευταία οκτώ χρόνια της βασιλείας του περιορισμένος στο κρεβάτι, διασκεδασμένος από τις πολυάριθμες Ruspanti.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτα χρόνια και γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Βιολάντα Βεατρίκη, το μικρότερο παιδί του Φερδινάνδου Μαρία της Βαυαρίας και της Ερριέττας Αδελαΐδας, κόρης του Βίκτωρα Αμεδαίου Α΄ της Σαβοΐας. Γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1673 στο Μόναχο, πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Τα αδέλφια της ήταν η Μαρία Άννα Βικτωρία, σύζυγος του Μεγάλου Δελφίνου της Γαλλίας, ο Μαξιμιλιανός Β΄ Εμμανουήλ της Βαυαρίας και ο Ιωσήφ Κλήμης, αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας.
Ο Κόζιμο Γ΄ των Μεδίκων, Μέγας Δούκας της Τοσκάνης, το 1688 ζήτησε τη Βιολάντα Βεατρίκη ως νύφη για τον μεγαλύτερο γιο του και κληρονόμο Φερδινάνδο, Μέγα Πρίγκιπα της Τοσκάνης.[10]
Για να αποκτήσει το χέρι της Βιολάντας Βεατρίκης για τον Μεγάλο Πρίγκιπα, ο Κόζιμο υποχρεώθηκε να αποζημιώσει τον γιο του Φερδινάνδου Μαρία και αδερφό της Βιολάντας Βεατρίκης, Μαξιμιλιανό Β΄.[11] Η σύμβαση γάμου υπογράφηκε στις 24 Μαΐου 1688, παρέχοντας στη νύφη μια προίκα 400.000 νομισμάτων και το ίδιο ποσό σε κοσμήματα.[12]
Παντρεύτηκε τον Μεγάλο Πρίγκιπα δι' αντιπροσώπου στο Μόναχο στις 21 Νοεμβρίου 1688 και παντρεύτηκαν κανονικά στις 9 Ιανουαρίου 1689.[13] Η δεξίωση γάμου πραγματοποιήθηκε στο Παλάτσο Μέντιτσι Ρικκάρντι στη Φλωρεντία. Η νέα Μεγάλη Πριγκίπισσα ερωτεύτηκε αμέσως τον γαμπρό, παρά το γεγονός ότι εκείνος την απεχθανόταν.[14] Ο Κόζιμο Γ΄, ωστόσο, δεν μπορούσε να βρει κάτι λάθος στη νύφη του, λέγοντας: «Ποτέ δεν ήξερα, ούτε νομίζω ότι ο κόσμος μπορεί να βρει, μια τέτοια τέλεια λύση».[15]
Μεγάλη πριγκίπισσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.jpg)
Η έλλειψη απογόνων του ζευγαριού μετά από έξι χρόνια γάμου συγκλόνισε τον Μεγάλο Δούκα. Ως εκ τούτου, προς ταπείνωση της Μεγάλης Πριγκίπισσας, ανέθεσε τρεις ημέρες θρησκευτικής τήρησης για να θεραπεύσει την έλλειψη απογόνων τους τον Απρίλιο του 1694.[16] Οποιεσδήποτε ελπίδες κληρονόμου διακόπηκαν όταν ο Φερδινάνδος ασθένησε, το 1696, από σύφιλη κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού της Βενετίας, μια ασθένεια στην οποία υπέκυψε δεκαεπτά χρόνια αργότερα.[17] Η Μεγάλη Πριγκίπισσα, εν τω μεταξύ, έπεσε σε μια κατάσταση μελαγχολίας, η οποία δεν ξέφυγε από την προσοχή του γαμπρού της, του Τζαν Γκαστόνε, που έπιασε φιλία μαζί της σαν αποτέλεσμα.[18] Η Βιολάντα Βεατρίκη μιλούσε σπάνια για τον συναισθηματικά της προβλήματα, αλλά σε μια τεκμηριωμένη περίσταση, παρουσία της συνοδείας της, κατηγόρησε τον εραστή του Φερδινάνδου, Τσεκκίνο ντε Κάστρις, για τα προβλήματά της. Το γεγονός ότι ο Φερδινάνδος συχνά δήλωνε ανοιχτά ότι η σύζυγός του ήταν «πολύ βαρετή και πολύ άσχημη» χειροτέρεψε τα πράγματα.[19]
Ο Φίλιππος Ε΄ της Ισπανίας και ο Φρειδερίκος Δ΄ της Δανίας επισκέπτονταν συχνά τη Βιολάντα Βεατρίκη το 1703 και το 1709, αντίστοιχα. Ο πρώτος επέλεξε να αγνοήσει τα υπόλοιπα μέλη της βασιλικής οικογένειας της Τοσκάνης και απρόθυμα καταδέχθηκε να μιλήσει μόνο μαζί της. Ο τελευταίος, από την άλλη πλευρά, παθιάστηκε με τη Βιολάντα, σε σημείο που αρνήθηκε να φύγει από το δωμάτιο όταν εκείνη άλλαζε ρούχα.[20]
Ο Μεγάλος Πρίγκιπας, μετά από πολλά δεινά, πέθανε από τη σύφιλη στις 31 Οκτωβρίου 1713, προκαλώντας μια κρίση διαδοχής και αφήνοντας τη σύζυγό του μια άτεκνη και επομένως άχρηστη χήρα.[21] Η Δούκισσα ήταν τόσο απογοητευμένη που έπρεπε να της προκληθεί αιμορραγία για να ηρεμήσει, σύμφωνα με τους γιατρούς της. Ο Κόζιμο Γ΄ της έδωσε ένα σύνολο από μπλε ζαφείρια ως ένδειξη πένθους[22]. Η Βιολάντα Βεατρίκη σκέφτηκε να επιστρέψει στην πατρίδα της όταν άκουσε ότι η Άννα Μαρία Λουίζα των Μεδίκων, γεννημένη πριγκίπισσα της Τοσκάνης, θα επέστρεφε, καθώς οι δυο τους είχαν κακές σχέσεις. Η Βιολάντα Βεατρίκη, επιπλέον, θα έχανε τον τίτλο της πρώτης κυρίας της Τοσκάνης. Για να ματαιώσει οποιεσδήποτε μελλοντικές διαφωνίες σχετικά με την προτεραιότητα, ο Κόζιμο Γ΄ τη διόρισε Διοικήτρια της Σιένα, της οποίας τα καθήκοντα αυτά την κράτησαν μακριά από το βασίλειο της Τοσκάνης και της έδωσαν την κατοχή της Βίλλα ντι Λαπέτζι, η οποία έγινε, σύμφωνα με τον ιστορικό Χάρολντ Άκτον, "ένα είδος λογοτεχνικής ακαδημίας".[23][24] Παρόλο που η Βιολάντα γνώριζε την προτεραιότητά της, η Άννα Μαρία Λουίζα πολλές φορές την αγνόησε. Έτσι, η Βιολάντα αρνήθηκε να εμφανιστεί μαζί της δημόσια.[25]
Διοικήτρια της Σιένα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πιο αξιοσημείωτη πράξη της Βιολάντας Βεατρίκης ως διοικήτρια ήταν η αναδιοργάνωση της Σιένα- όπως και των διοικητικών διαιρέσεων - των οποίων τα ονόματα, ο αριθμός και τα σύνορα που εκείνη όρισε επίσημα, παραμένουν εκεί μέχρι σήμερα[26]. Ο Μεγάλος Δούκας Κόζιμο Γ΄ πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1723. Ο Τζαν Γκαστόνε ανέβηκε στο θρόνο. Η Βιολάντα Βεατρίκη κυριάρχησε στο βασίλειο καθώς ο Τζαν Γκαστόνε παραιτήθηκε από τα δημόσια καθήκοντά του και κυριολεκτικά επέλεξε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο κρεβάτι. Η "θρησκευτική περιπέτεια" του Κόζιμο Γ΄ έδωσε τη θέση της σε μια περίοδο αναζωογόνησης: η Βιολάντα Βεατρίκη καθιέρωσε τη γαλλική μόδα στο δικαστήριο, υποχρέωσε την απόσυρση πολλών εκκλησιαστικών και προσέλαβε τους ποιητές Περφέττι και Μπαλλάτι.[27][28][29] Η Βιολάντα έφερε τον Περφέττι στη Ρώμη το 1725 και έμεινε στο Παλάτσο Μαντάμα. Συναντήθηκε με τον Πάπα Βενέδικτο ΙΓ΄, ο οποίος την βρήκε τόσο ευχάριστη που της έδωσε το χρυσό τριαντάφυλλο, ένα μεγάλο σήμα παπικής εύνοιας.[30]
Μετά την επιστροφή της από τη Ρώμη, η Βιολάντα Βεατρίκη και η Άννα Μαρία Λουίζα αποφάσισαν να κάνουν κάτι για τη δημόσια εικόνα του Τζαν Γκαστόνε και τις Ruspanti, τις συνοδούς του. Προκειμένου να τον απομακρύνει από τη Ruspanti, η Βιολάντα Βεατρίκη διοργάνωσε δεξιώσεις, στις οποίες κάλεσε τα κυριότερα μέλη της κοινωνίας της Τοσκάνης.[31] Η συμπεριφορά του Μεγάλου Δούκα, οι εμετοί και τα πρόστυχα αστεία, σόκαραν κυριολεκτικά τους επισκέπτες που προσπαθούσαν να φύγουν.[32] Η Άννα Μαρία Λουίζα ήταν πιο τυχερή από την πλευρά της. Κατόρθωσε να πείσει τον Τζαν Γκαστόνε να εμφανιστεί στην Ημέρα του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, το 1729. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της τελετής, ο Μέγας Δούκας έγινε τόσο μεθυσμένος που έπρεπε να συρθεί πίσω στο παλάτι του, Παλάτσο Πίττι, μέσω ενός απορριμματοφόρου.[33]
Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Βιολάντα Βεατρίκη, η εστεμμένη πριγκίπισσα της Τοσκάνης και διοικήτρια της Σιένα, πέθανε το 1731 σε ηλικία 58 ετών[34]. Κατά την πορεία της κηδείας, η νεκροφόρα της σταμάτησε για λίγο ενώπιον του Πίττι, μια ενέργεια που εξαγρίωσε τον Μέγα Δούκα, ο οποίος διέταξε την νεκροφόρα να προχωρήσει με λόγια που ένας σύγχρονος αποκάλεσε "ακατάλληλα για τις χειρότερες πόρνες, πόσο μάλλον για μια αρχοντογεννημένη πριγκίπισσα".[35] Ο κύριος όγκος των λειψάνων της Βιολάντας Βεατρίκης συντηρήθηκε στο Μοναστήρι της Αγίας Θηρεσίας, στη Φλωρεντία. Η καρδιά της τοποθετήθηκε στο φέρετρο του συζύγου της στο νεκροταφείο του Αγίου Λαυρεντίου.[36] Όταν το 1857 ανακαλύφθηκε η σαρκοφάγος της, έφερε την αυτοκρατορική σφραγίδα του Ναπολέοντα της Γαλλίας, που την είχε μεταφέρει από το Μοναστήρι στο Αγίου Λαυρεντίου. [37]
Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 16523646z.
- ↑ Strathern, p. 397.
- ↑ Young, p 467.
- ↑ Acton, p. 208.
- ↑ Acton, p 198.
- ↑ Hale, p 188.
- ↑ Acton, pp. 265–267.
- ↑ Parsons, p. 48.
- ↑ Acton, p 280.
- ↑ Acton, p. 163.
- ↑ Acton, p. 170.
- ↑ Acton, p. 170.
- ↑ Acton, p. 171.
- ↑ Young, pp. 466–467.
- ↑ Acton, p. 172.
- ↑ Acton, p. 197.
- ↑ Strathern, p. 396.
- ↑ Acton, p 198.
- ↑ Acton, p. 208.
- ↑ Acton, p. 249.
- ↑ Young, p. 479.
- ↑ Acton, p. 256.
- ↑ Young, p. 480.
- ↑ Acton, p. 264.
- ↑ Acton, p. 266.
- ↑ Parsons, p. 48.
- ↑ Angesi, p. 445.
- ↑ Napier, p. 568.
- ↑ Young, p. 489.
- ↑ Young, p. 488.
- ↑ Acton, pp. 288–289.
- ↑ Acton, pp. 288–289.
- ↑ Strathern, p. 407.
- ↑ Acton, pp. 293–294.
- ↑ Acton, p. 294.
- ↑ Young, p. 479.
- ↑ Young, p. 491.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Acton, Harold (1980). The Last Medici. London: Macmillan. (ISBN 0-333-29315-0).
- Angesi, M.G. (2005).The Contest for Knowledge: Debates Over Women's Learning in Eighteenth-century Italy. Chicago: Chicago University Press. (ISBN 0-226-01055-4).
- Hale, J.R. (1977). Florence and the Medici. London: Orion. (ISBN 1-84212-456-0).
- Napier, Edward Henry (1846). Florentine History: from the Earliest Authentic Records to the Accession of Ferdinand the Third: Volume V. London: Moxon.
- Parsons, Gerald (2004). Siena, Civil Religion and the Sienese. Farnham: Ashgate. (ISBN 0-7546-1516-2).
- Strathern, Paul (2003). The Medici: Godfathers of the Renaissance. London: Vintage. (ISBN 978-0-09-952297-3).
- Young, G.F. (1920). The Medici: Volume II. London: John Murray.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Violante Beatrice of Bavaria στο Wikimedia Commons
|