Δουκάτο της Φλωρεντίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δουκάτο της Φλωρεντίας
Ducato di Firenze
←
1532 – 1569 →
Σημαία Έμβλημα
Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}}
Το Δουκάτο της Φλωρεντίας το 1557 (πράσινο)
Πρωτεύουσα Φλωρεντία
43°47′N 11°15′E / 43.783°N 11.250°E / 43.783; 11.250Συντεταγμένες: 43°47′N 11°15′E / 43.783°N 11.250°E / 43.783; 11.250
Γλώσσες Ιταλικά
Θρησκεία Ρωμαιοκαθολικισμός
Πολίτευμα Μοναρχία
Δούκας
 -  1533–1537 Αλέξανδρος των Μεδίκων
 -  1537–1569 Κόζιμο Α' των Μεδίκων
Ιστορία
 -  Ίδρυση 1532
 -  Μάχη του Σκαναγκάλο 1554
 -  Εγκαθίδρυση του μεγάλου δουκάτου της Τοσκάνης 1569
Νόμισμα Φιορίνι
Σήμερα Ιταλία

Το Δουκάτο της Φλωρεντίας (Ιταλικά: Ducato di Firenze) ήταν μια ιταλική μοναρχία που είχε κέντρο την πόλη της Φλωρεντίας, στη μοντέρνα Τοσκάνη. Το Δουκάτο ιδρύθηκε το 1532 όταν ο Κλήμης Ζ΄ (ηγέτης των Παπικών Κρατών, της Φλωρεντίας και της καθολικής εκκλησιάς) διόρισε τον νόθο γιο του (κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν γιος του Λορέντζο Β΄, Δούκα του Ουρμπίνο) Αλέξανδρο των Μεδίκων, Δούκα της Φλωρεντίνικης Δημοκρατίας, καθιστώντας έτσι τη Δημοκρατία σε Κληρονομική Μοναρχία.

Ο δεύτερος Δούκας, Κόζιμο Α΄, δημιούργησε ισχυρό φλωρεντινό ναυτιλιακό στόλο και επέκτεινε τις εδαφικές τους εκτάσεις, αγοράζοντας τη νήσο Έλβα και καταλαμβάνοντας τη Σιένα. Το 1569, ο Πάπας έχρισε τον Κόζιμο Μέγα Δούκα της Τοσκάνης. Οι Μέδικοι κυβέρνησαν το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης ως το 1737.[1]

Καταβολές και δημιουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Φλωρεντία βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Οικογένειας των Μεδίκων από το 1434. Στη διάρκεια του Πολέμου της Ένωσης του Κονιάκ, οι Φλωρεντίνοι εξεγέρθηκαν ενάντια στους Μεδίκους, που τότε εκπροσωπούνταν από τον Ιππόλυτο των Μεδίκων, και επανέφεραν την ελευθερία της δημοκρατίας τους.[2][3] Μετά την παράδοση της Δημοκρατίας έπειτα από την Πολιορκία της Φλωρεντίας, ο Κάρολος Ε' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξέδωσε διάταγμα το οποίο ανέφερε ότι μόνο και μονάχα αυτός θα αποφάσιζε για το πολίτευμα της Φλωρεντίας.[4] Στις 12 Αυγούστου 1530, ο Αυτοκράτορας όρισε τους Μέδικους κληρονομικούς άρχοντες (capo) της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας.[2][5]

Ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ προόριζε τον συγγενή του[6] Αλέξανδρο των Μεδίκων για άρχοντα της Φλωρεντίας, ενώ επιθυμούσε, επίσης, να δώσει την εντύπωση ότι οι Φλωρεντίνοι είχαν επιλέξει δημοκρατικά τον Αλέξανδρο ως άρχοντά τους.[5] Ο τίτλος "Δούκας της Φλωρεντίας" επελέγη καθώς θα ενίσχυε την εξουσία και τη δύναμη των Μεδίκων στη περιοχή.[7] Τον Απρίλιο του 1532, ο Πάπας κατόρθωσε να πείσει την Balía, τη διοικούσα επιτροπή της Φλωρεντίας, να συντάξει νέο σύνταγμα, το οποίο μετέβαλε το πολίτευμα σε κληρονομική μοναρχία. Κατήργησε την απαρχαιωμένη signoria (εκλεγόμενη κυβέρνηση) και την έδρα του gonfaloniere (ανώτερος κρατικός άρχοντας ο οποίος εκλεγόταν για δίμηνη θητεία) και την αντικατέστησε με τρία όργανα:

  • το consigliere, ένα τετραμελές συμβούλιο το οποίο εκλεγόταν για τρίμηνη θητεία, του οποίου ηγούνταν ο "Δούκας της Φλωρεντινής Δημοκρατίας".
  • τη Γερουσία, η οποία αποτελείτο από 48 μέλη, τα οποία επιλέγονταν από την Balía, ενώ είχε ως αρμοδιότητα τον ορισμό της πολιτικής της Φλωρεντίας αναφορικά με την οικονομία, την ασφάλεια, και τις εξωτερικές υποθέσεις. Επιπροσθέτως, η γερουσία ήταν που διόριζε τις επιτροπές πολέμου και δημοσίας ασφάλειας, καθώς και τους κυβερνήτες των Πίζα, Αρέτζο, Πράτο, Βολτέρα και Κορτόνα καθώς και τους Πρέσβεις της Φλωρεντίας.[8]
  • το Συμβούλιο των Διακοσίων που ήταν συνταγματικό δικαστήριο, του οποίου τα μέλη είχαν ισόβια θητεία.

Βασιλεία του Αλεξάνδρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αλέξανδρος των Μεδίκων

Ακόμα και μετά την άνοδο του Αλέξανδρου στην εξουσία, Αυτοκρατορικές δυνάμεις παρέμεναν στρατοπεδευμένες στη Φλωρεντία.[9] Το 1535, αρκετές επιφανείς οικογένειες της Φλωρεντίας, συμπεριλαμβανομένων των Πάτσι (οι οποίοι επεχείρησαν να δολοφονήσουν τον Λορέντζο των Μεδίκων στη Συνωμοσία των Πάτσι) απέστειλαν πρεσβεία ηγουμένου του Ιππολύτου των Μεδίκων, ζητώντας από τον Κάρολο Ε΄ να απαλλάξει τον Αλέξανδρο των καθηκόντων του. Προς απογοήτευσή τους, ο Αυτοκράτορας απέρριψε το αίτημά τους. Ο Κάρολος δεν είχε καμία διάθεση να απαλλάξει τον Αλέξανδρο των καθηκόντων του, με τον τελευταίο, επιπροσθέτως, να έχει νυμφευθεί την κόρη του Καρόλου, Μαργαρίτα της Πάρμα.[10]

Ο Αλέξανδρος εξακολούθησε να διοικεί τη Φλωρεντία για άλλα δύο χρόνια, μέχρις ότου δολοφονηθεί κατά την 1η Ιανουαρίου 1537 από τον μακρινό του συγγενή, Λορεντζίνο των Μεδίκων.[11]

Άνοδος και διακυβέρνηση του Κόζιμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων

Καθώς ο Αλέξανδρος δεν είχε κάποιο νόμιμο διάδοχο[3], τέθηκε το ζήτημα της διαδοχής του. Οι Φλωρεντίνικες Αρχές επέλεξαν τον Κόζιμο Α΄[12] Στο άκουσμα της είδησης αυτής, η εξόριστη οικογένεια των Στρότσι εισέβαλε στα εδάφη και επεχείρησε να απομακρύνει τον Κόζιμο από την εξουσία, όμως απέτυχε.[13] Ο Κόζιμο πραγματοποίησε μια πλήρη μεταρρύθμιση στη γραφειοκρατία και διοίκηση της Φλωρεντίας.[14] Το 1542, τα Αυτοκρατορικά στρατεύματα που είχαν στρατοπεδεύσει στη Φλωρεντία υπό τον Κάρολο Ε΄ απομακρύνθηκαν.[15]

Το 1548, ο Κόζιμο αγόρασε την Έλβα από τη Δημοκρατία της Γένοβα, και εγκατέστησε εκεί τη βάση του αναπτυσσόμενου ναυτικού του. Ο Κόζιμο ίδρυσε το λιμάνι του Λιβόρνο και επέτρεψε την ανεξιθρησκεία στους κατοίκους της πόλης.[16] Συμμαχώντας με την Ισπανία και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Κόζιμο νίκησε τη Δημοκρατία της Σιένα, η οποία είχε συμμαχήσει με τη Γαλλία, στη Μάχη του Μαρτσιάνο στις 2 Αυγούστου 1554. Στις 17 Απριλίου 1555, η Φλωρεντία και η Ισπανία κατέλαβαν τα εδάφη της Σιένα, τα οποία, τον Ιούλιο του 1557, ο Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας παραχώρησε στον Κόζιμο ως κληρονομικό φέουδο. Η δουκική οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στο Παλάτσο Πίτι το 1560.[17] Ο Κόζιμο ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Βασάρι την κατασκευή του Ουφίτσι, ως γραφεία για την τράπεζα των Μεδίκων, δίνοντας συνέχεια στην παράδοση των Μεδίκων ως προστατών των τεχνών. Το 1569, ο Κόζιμο έλαβε τον τίτλο του Μέγα Δούκα της Τοσκάνης το 1569 από τον Πάπα Πίο Ε΄.[18] Η διακυβέρνηση των Μεδίκων συνεχίστηκε στο Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης ως τον αφανισμό της οικογένειας, το 1737.[3]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Strathern, Paul : Medici: Godfathers of the Renaissance (Vintage Publishers), London, ISBN 978-0-099-52297-3
  2. ↑ 2,0 2,1 Frieda, Leonie, p. 29
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 http://www.historyworld.net/wrldhis/PlainTextHistories.asp?historyid=aa24
  4. ↑ Hale, J.R.: Florence and the Medici, Orion books, London, ISBN 1-84212-456-0, p. 118.
  5. ↑ 5,0 5,1 Hale, 119
  6. ↑ Ο Αλέξανδρος συχνά θεωρείται ως νόθος γιος του Λορέντζο Β΄, Δούκα του Ουρμπίνο, αν και ορισμένοι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο πατέρας του μπορεί να ήταν κι ίδιος ο Κλήμης.
  7. ↑ Frieda, Leonie, Catherine de Medici (Phoenix) ISBN 0-7538-2039-0
  8. ↑ Hale, p 121
  9. ↑ Strathern, Paul, p. 334
  10. ↑ Strathern, Paul p. 322–325
  11. ↑ Strathern, Paul, p. 327
  12. ↑ Strathern, Paul, p. 329
  13. ↑ Strathern, Paul, p. 329-330.
  14. ↑ Strathern, Paul p. 332
  15. ↑ Strathern, Paul, p. 334.
  16. ↑ Strathern, Paul, p. 335
  17. ↑ Strathern, Paul, p. 337
  18. ↑ Strathern, Paul, pp. 339–342

Εξωτερικός σύνδεσμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δουκάτο_της_Φλωρεντίας&oldid=10506361"