Λουδοβίκος Α΄ της Νάπολης
| Λουδοβίκος Α΄ της Νάπολης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1320[1][2][3] Βασίλειο της Νεαπόλεως |
| Θάνατος | 1362[4][2][3] Νάπολη |
| Αιτία θανάτου | πανώλη |
| Τόπος ταφής | Territorial Abbey of Montevergine |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ιωάννα Α΄ της Νάπολης (από 1346)[5] |
| Τέκνα | Catherine of Naples Frances of Naples Esclarmonde of Taranto Clementia of Taranto |
| Γονείς | Φίλιππος Α΄ του Τάραντα και Αικατερίνη του Βαλουά-Κουρτεναί |
| Αδέλφια | Ιωάννα του Τάραντα, βασίλισσα της Αρμενίας Μαργαρίτα του Τάραντα Ροβέρτος του Τάραντα Φίλιππος Β', πρίγκηπας του Τάραντα Φίλιππος των Ανζού |
| Οικογένεια | House of Anjou-Taranto |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Χρυσό Τριαντάφυλλο |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Λουδοβίκος Α΄ της Νάπολης (Luigi, 1320 - 26 Μαΐου 1362) από τον Οίκο των Καπετιδών-Ανζού-Τάραντα ήταν πρίγκιπας του Τάραντα (1346 - 1362) και Βασιλιάς της Νεαπόλεως (1352 - 1362). Ήταν ο τέταρτος γιος του Φιλίππου Α΄ πρίγκιπα του Τάραντα και της Αικατερίνης Β΄ των Βαλουά, κόρης τού Καρόλου κόμη τού Βαλουά. Ο πατέρας του ήταν ο μικρότερος γιος του βασιλιά της Νάπολης Καρόλου Β΄ και της Μαρίας της Ουγγαρίας. Η μητέρα του ήταν κόρη του Καρόλου του Βαλουά από τη δεύτερη σύζυγό του Αικατερίνη Α΄ του Κουρτεναί, μικρότερης, ετεροθαλούς αδελφής του Φιλίππου ΣΤ΄ της Γαλλίας.
Ο Λουδοβίκος Α΄ έγινε βασιλιάς της Νάπολης χάρη στον γάμο του με την πρώτη του εξαδέλφη Ιωάννα Α΄ της Νάπολης, από τον Οίκο των Καπετιδών-Ανζού-Νάπολης. Ήταν ο δεύτερος σύζυγός της· ο πρώτος της σύζυγος Ανδρέας της Καλαβρίας -που ήταν επίσης πρώτος τους εξάδελφος- δολοφονήθηκε από συνωμοσία, στην οποία κατηγορήθηκαν για εμπλοκή και οι δύο. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Λουδοβίκος,προσπάθησε με βία και αυταρχισμό να πάρει όλη την εξουσία στα χέρια του, μετατρέποντας την Ιωάννα σε διακοσμητική βασίλισσα. Με τον γάμο τους, που δεν ήταν ευτυχισμένος, ο Λουδοβίκος και η Ιωάννα απέκτησαν δυο κόρες: την Αικατερίνη και τη Φραγκίσκη, που πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Η βασιλεία τού Λουδοβίκου και της Ιωάννας ήταν γεμάτη από συγκρούσεις, πολέμους και εξεγέρσεις, αλλά ο Λουδοβίκος -πέρα από αυταρχικός- αποδείχτηκε ικανός και αποτελεσματικός μονάρχης στον στρατιωτικό τομέα. Η Ιωάννα, μετά τον θάνατό του, παντρεύτηκε άλλες δύο φορές: με τον Ιάκωβο Δ΄ της Μαγιόρκας και τον Όθωνα Δ΄ κόμη τού Γκρούμπενχαγκεν, αλλά χάρη στις περιπέτειες που είχε με τον Λουδοβίκο, τους απαγόρευσε από την αρχή να έχουν εξουσίες.
Ο γάμος του με την Ιωάννα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκου, ο Ροβέρτος πρίγκιπας του Τάραντα, είχε μία ανοιχτή υπόθεση με την Ιωάννα την εποχή που δολοφονήθηκε ο πρώτος της σύζυγος, ο 17χρονος Ανδρέας (18 Σεπτεμβρίου 1345), γι' αυτό θεωρήθηκαν ύποπτοι και οι δύο.[6] Όταν δολοφονήθηκε ο Ανδρέας, η Ιωάννα βρισκόταν υπό την έντονη επίδραση του Ροβέρτου και τον Οκτώβριο του 1346 απέκτησε στενές σχέσεις με τον μικρότερο αδελφό του Λουδοβίκο.[7] Η μητέρα τους πέθανε τον ίδιο μήνα· ο Ροβέρτος κληρονόμησε τα δικαιώματά της στη Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης και παραχώρησε το πριγκιπάτο του Τάραντα στον Λουδοβίκο.[8] Ο Λουδοβίκος και η Ιωάννα παντρεύτηκαν στη Νάπολη (22 Αυγούστου 1347) χωρίς απαλλαγή (ειδική άδεια) από τον πάπα Κλήμη ΣΤ΄, που ήταν απαραίτητη, επειδή ήταν πρώτα εξαδέλφια.[7][8] Ο στόχος του γάμου ήταν βασικά να αναλάβει την εξουσία ο Λουδοβίκος και όχι να συμφιλιωθούν οι δύο κλάδοι της δυναστείας των Καπετιδών-Ανζού.[9] Το ζεύγος δραπέτευσε για την Προβηγκία, στην οποία η σύζυγος του Ιωάννα ήταν κόμισσα, ενώ ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας επιτέθηκε στη Νάπολη για να εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού του Ανδρέα.[7] Η Ιωάννα συνάντησε στην Αβινιόν τον πάπα Κλήμη ΣΤ΄ (που ήταν επικυρίαρχος της Νάπολης) για τρεις λόγους: να τη συγχωρέσει για τον δεύτερο γάμο της χωρίς την άδειά του, να την απαλλάξει από τις κατηγορίες για τη δολοφονία του Ανδρέα και να τη βοηθήσει να ανακτήσει το βασίλειό της. Η Ιωάννα πώλησε την πόλη στον πάπα για να εξασφαλίσει την υποστήριξη του.[8]
Επιστροφή στη Νάπολη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Μαύρη Πανώλη ανάγκασε τους Ούγγρους τον Αύγουστο του 1348 να εγκαταλείψουν τη Νάπολη· ο Λουδοβίκος, η Ιωάννα και η νεογέννητη κόρη τους Αικατερίνη επέστρεψαν αμέσως στο βασίλειο.[8] Όλα τα έγγραφα του βασιλείου εκδιδόταν από το 1349 στο όνομα της Ιωάννας και του συζύγου της· ο Λουδοβίκος είχε τον έλεγχο των στρατιωτικών φρουρίων.[7] Στα νομίσματα που εκδόθηκαν το όνομα του Λουδοβίκου προηγήθηκε από αυτό της Ιωάννας.[9] Οι Ναπολιτάνοι τον θεωρούσαν από την αρχή κανονικά σαν μονάρχη, παρά το ότι ο πάπας Κλήμης τον αναγνώρισε το 1352.[7]
Ο Λουδοβίκος εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα από τις στρατιωτικές επιθέσεις των Ούγγρων για να αποκτήσει πλήρη ανεξαρτησία από τη σύζυγό του.[9] Καταδίωξε τους οπαδούς της και την Αυλή της, συνέλαβε τον υποστηρικτή της Ερρίκο Καρατσιόλο, τον κατηγόρησε για μοιχεία και τον εκτέλεσε.[7] Ο βασιλιάς της Ουγγαρίας έκανε νέα επίθεση στη Νάπολη, αναγκάζοντας τον Λουδοβίκο και την Ιωάννα να δραπετεύσουν στην Γκαέτα, όμως ο Λουδοβίκος κατάφερε να νικήσει τους Ούγγρους με τη βοήθεια του πάπα. Ο Κλήμης ΣΤ΄ έκανε έντονες συστάσεις στον Λουδοβίκο, επειδή συμπεριφερόταν στη σύζυγό του ως "υπηρέτρια και φυλακισμένη", ενώ εκείνη ήταν στην πραγματικότητα η νόμιμη βασίλισσα· του τόνισε ότι θα τον αναγνωρίσει βασιλιά, μόνο χάρη στα δικαιώματα της Ιωάννας.[10] Η δεύτερη κόρη τους Φραγκίσκη γεννήθηκε αμέσως μετά.
Βασιλεία με αναγνώριση από τον πάπα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Λουδοβίκος δέχτηκε τις συστάσεις του πάπα (23 Μαρτίου 1352) και στέφθηκε μαζί της βασιλιάς της Νεαπόλεως την ημέρα της Πεντηκοστής (27 Μαΐου 1352).[8][11] Η κόρη τους Φραγκίσκη πέθανε την ημέρα της στέψης σε βρεφική ηλικία και η Ιωάννα δεν έκανε συνέλαβε άλλο τέκνο στην υπόλοιπη ζωή της. Ο Λουδοβίκος ίδρυσε την ημέρα της στέψης του το Τάγμα του Κόμπου για να εξευμενίσει τον λαό για την πολύ άσχημη φήμη που είχε αποκτήσει, ιδιαίτερα με τη συμπεριφορά του στην Ιωάννα.[12] Ο Λουδοβίκος και η Ιωάννα στέφτηκαν στη Μεσσήνη ως βασιλείς της "Σικελίας" (1356), αλλά απέτυχαν να ανακτήσουν ολόκληρο το νησί. Η Σικελία είχε καταληφθεί από τον Οίκο της Βαρκελώνης από την εποχή του Σικελικού Εσπερινού (1282), όταν οι Αραγωνέζοι έδιωξαν τους Γάλλους Καπετίδες-Ανζού και ο Οίκος της Βαρκελώνης κυβέρνησε από το 1285 το νησί σαν ξεχωριστό βασίλειο.[9] Ο θάνατος του προστάτη Κλήμη ΣΤ΄ ήταν μεγάλο πλήγμα για το βασιλικό ζεύγος· ο διάδοχός του Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ΄ τους αφόρισε, επειδή δεν πλήρωσαν τις οφειλές τους στην Αγία Έδρα. Το πρόβλημα λύθηκε με επίσκεψη του ζεύγους στην Αβινιόν (1360).[8] Οι προσπάθειες του Λουδοβίκου να εκθρονίσει τον Φρειδερίκο Γ΄ τον Απλό και να ανακτήσει τη Σικελία απέτυχαν για άλλη μια φορά (1360)· το σχέδιό του ήταν να καταλάβει ολόκληρο το νησί με την πρωτεύουσα Παλέρμο, πριν εξεγερθούν οι βαρόνοι. Όμως ο Λουδοβίκος συνάντησε σκληρή αντίσταση στα σχέδιά του από τα εξαδέλφια του, ιδιαίτερα τον κλάδο των Καπετιδών-Ανζού-Δυρραχίου, όταν ο Λουδοβίκος κόμης της Γκραβίνα υποκίνησε εξεγέρσεις στην Απουλία.[8]
Θάνατος και θρύλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος πέθανε στη Νάπολη πιθανότατα από τη Μαύρη πανώλη (26 Μαΐου 1362). Με τον θάνατό του η σύζυγός του απέκτησε τον πλήρη έλεγχο στο βασίλειο.[6] Η Ιωάννα παντρεύτηκε άλλες δύο φορές, αλλά δεν επέτρεψε από τότε στους συζύγους της να συγκυβερνήσουν μαζί της.[9] Ο Τάραντας κληρονομήθηκε από τον μικρότερο αδελφό του Φίλιππο Β΄ πρίγκιπα του Τάραντα. Με τον θάνατό του το Τάγμα του Κόμπου, που είχε ιδρύσει ο ίδιος, διαλύθηκε.[11] Ο Λουδοβίκος τάφηκε στο αβαείο του Μοντεβερτζίν, δίπλα από τη μητέρα του.[13]
Ένας χρονικογράφος της εποχής σημειώνει ότι "ο θάνατός του ήταν μεγάλο πλήγμα για ολόκληρο το βασίλειο", αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των πηγών της εποχής, περιγράφουν τα εντελώς αντίθετα.[10] Ο διάσημος ποιητής Πετράρχης, που ήταν οικογενειακός φίλος της βασιλικής Αυλής, τον περιγράφει ως "σκληρό, βίαιο, αυταρχικό και αιμοβόρο" και ότι "δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη αγάπη και δεν είχε ανάγκη την αγάπη κανενός".[11] Το μόνο μεγάλο του κατόρθωμα ήταν ο διορισμός του Νικολό Ατσαγιόλι στη θέση του Καγκελαρίου της Νεαπόλεως, που αποδείχτηκε ικανότατος διοικητής και μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης.[9]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε το 1346 την Ιωάννα Α΄ της Νάπολης και είχε τέκνα:
- Αικατερίνη 1347-1348, απεβ. 1 έτους.
- Φραγκίσκη 1349-1352, απεβ. 3 ετών.
Από μη νόμιμη σχέση είχε τέκνα:
- (νόθη) Εσκλαμπόντε/Εσκλα(ρ)μόντα, παντρεύτηκε τον Λουίτζι Α΄ ντι Κάπουα (απεβ. 1397). Ο γιος της
- Αντρέα Α΄ ντι Κάπουα απεβ. 1425, νυμφεύτηκε την Κωνστάντσα Κιαραμόντε (απεβ. 1423) και είχε τέκνο τον
- Λουίτζι Β΄ ντι Κάπουα 1418-1443, νυμφεύτηκε την Αλτομπέλα Παντόνε και ειχε γιο τον
- Φραντσέσκο ντι Κάπουα απεβ. 1488.
- Λουίτζι Β΄ ντι Κάπουα 1418-1443, νυμφεύτηκε την Αλτομπέλα Παντόνε και ειχε γιο τον
- Αντρέα Α΄ ντι Κάπουα απεβ. 1425, νυμφεύτηκε την Κωνστάντσα Κιαραμόντε (απεβ. 1423) και είχε τέκνο τον
- (νόθη) Κλημεντία, παντρεύτηκε τον Αντώνιο κύριο του Λα Μέντολα. Τάφηκε μαζί με την 2η εξαδέλφη της Αγνή του Δυρραχίου.
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Louis-king-of-Naples. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11452.htm#i114514. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0038242.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 13796465X. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015.
- ↑ p11452.htm#i114514. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Engel, Pál (2005). Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary. I.B.Tauris. pp. 159–160.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Kelly, Samantha (2005). The Cronaca Di Partenope: An Introduction to and Critical Edition of the First Vernacular History of Naples (c. 1350). BRILL. p. 14.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Emmerson, Richard K. (2013). Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia. Routledge. p. 375.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 Grierson, Philip; Travaini, Lucia (1998). Medieval European Coinage: Volume 14, South Italy, Sicily, Sardinia: With a Catalogue of the Coins in the Fitzwilliam Museum, Cambridge, Volume 14, Part 3. Cambridge University Press. pp. 230, 511.
- ↑ 10,0 10,1 Jones, Michael; McKitterick, Rosamond (2000). The New Cambridge Medieval History: Volume 6, C.1300-c.1415. Cambridge University Press. p. 510.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Boulton, D'Arcy Jonathan Dacre (2000). The Knights of the Crown: The Monarchical Orders of Knighthood in Later Medieval Europe, 1325–1520. Boydell Press. p. 214.
- ↑ Newton, Stella Mary (1980). Fashion in the Age of the Black Prince: A Study of the Years 1340–1365. Boydell & Brewer. pp. 50, 219.
- ↑ Gunn, Peter (1969). The companion guide to Southern Italy. Collins. p. 134.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Emmerson, Richard K. (2013). Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia. Routledge
- Engel, Pál (2005). Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary. I.B.Tauris.
- Grierson, Philip; Travaini, Lucia (1998). Medieval European Coinage: Volume 14, South Italy, Sicily, Sardinia: With a Catalogue of the Coins in the Fitzwilliam Museum, Cambridge, Volume 14, Part 3. Cambridge University Press.
- Gunn, Peter (1969). The companion guide to Southern Italy. Collins.
- Jones, Michael; McKitterick, Rosamond (2000). The New Cambridge Medieval History: Volume 6, C.1300-c.1415. Cambridge University Press.
- Kelly, Samantha (2005). The Cronaca Di Partenope: An Introduction to and Critical Edition of the First Vernacular History of Naples (c. 1350)
- Newton, Stella Mary (1980). Fashion in the Age of the Black Prince: A Study of the Years 1340–1365. Boydell & Brewer.
  | Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Louis I of Naples της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |