Ιωάννα του Τάραντα, βασίλισσα της Αρμενίας
Ιωάννα του Τάραντα, βασίλισσα της Αρμενίας | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1297 |
Θάνατος | Μάρτιος 1323 |
Αιτία θανάτου | τοκετός |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Οσίν της Αρμενίας Οσίν του Κόρυκος |
Τέκνα | Μαρία του Κόρυκος |
Γονείς | Φίλιππος Α΄ του Τάραντα και Θαμάρ της Ηπείρου |
Αδέλφια | Μαργαρίτα του Τάραντα Φίλιππος των Ανζού Φίλιππος Β', πρίγκηπας του Τάραντα Λουδοβίκος Α΄ της Νάπολης Ροβέρτος του Τάραντα Κάρολος του Τάραντα |
Οικογένεια | House of Anjou-Taranto |
Η Ιωάννα του Τάραντα, ιταλ.: Giovanna di Taranto, γαλλ.: Jeanne de Tarente (απεβ. Μάρτιος 1323) από τον Οίκο των Καπετιδών-Ανζού ήταν βασίλισσα της Αρμενίας από γάμο με τον Οσίν, βασιλιά της Αρμενίας. Ως κόρη του Φιλίππου Α' πρίγκιπα του Τάραντα, ήταν μέλος του βασιλικού οίκοι της Νάπολης.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν κόρη του Φίλιππου Α' πρίγκιπα του Τάραντα, και της πρώτης του συζύγου Θαμάρ Αγγελίνας (κόρης του Νικηφόρου Α΄ δεσπότη της Ηπείρου και της Άννας Καντακουζηνής). [1]
Οι γονείς της Ιωάννας δεν είχαν καλές σχέσεις: ο Φίλιππος Α΄ υποπτευόταν ότι η Θάμαρ ενήργησε προς τα συμφέροντα της οικογένειάς της, ενάντια της δικής του, κατά τη διάρκεια της διετούς σύγκρουσης που μαίνονταν μεταξύ των Καπετιδών-Ανζού και της Ηπείρου, παρά το γεγονός ότι αυτή ενεχειρίασε τα υπόλοιπα κοσμήματά της για να τον βοηθήσει να πληρώσει την εκστρατεία του. Έχοντας δυσπιστία για την Θάμαρ, ο Φίλιππος Α΄ αποφάσισε να τη χωρίσει, και το 1309 την κατηγόρησε ότι διέπραξε μοιχεία. Αυτή πιέστηκε να ομολογήσει ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τουλάχιστον σαράντα από τους άρχοντες της Αυλής του και ότι είχε δημιουργήσει μία ιδιαίτερη σχέση με τον Μπαρτολομέο Σιγκινούλφο, τον Μεγάλο Επιμελητή του Τάραντα. Η Θάμαρ έγινε απόκληρη, μάλλον δεν ξαναείδε τα παιδιά της: έγινε μοναχή ή φυλακίστηκε από τον Φίλιππο. Και στις δύο περιπτώσεις απεβίωσε λίγο αργότερα το 1311.
Λίγο μετά το τέλος τής μητέρας της, η Ιωάννα απέκτησε θετή μητέρα στην Αικατερίνη του Βαλουά-Κουρτεναί, την οποία ο Φίλιππος Α΄ νυμφεύτηκε τον Ιούλιο του 1313. Από αυτόν τον γάμο η Ιωάννα απέκτησε πέντε ετεροθαλή αδέλφια, συμπεριλαμβανομένου του Φίλιππου Β' πρίγκιπα του Τάραντα.
Βασίλισσα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Φεβρουάριο του 1316, η Ιωάννα παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο, Oσίν βασιλιά της Αρμενίας. [1] Η Ιωάννα ήταν η τρίτη σύζυγος του Oσίν, από τον πρώτο του γάμο είχε γιο τον Λέοντα Ε΄. Από αυτόν τον γάμο υιοθέτησε το όνομα Eιρήνη. Το ζευγάρι ήταν παντρεμένο μόλις τέσσερα χρόνια.
Μετά το τέλος του, στις 20 Ιουλίου 1320, τον Όσιν διαδέχθηκε ο ανήλικος γιος του Λέων Ε΄. Πιστεύεται ότι ο Oσίν δηλητηριάστηκε.
Λίγο μετά το τέλος του Oσίν, ο εξάδελφός του Oσίν του Κορύκου έγινε αντιβασιλιάς. Ήθελε να κάνει τον εαυτό του και την οικογένειά του πιο ασφαλή στην Αρμενία. Έγιναν μέτρα για να συμβεί αυτό. Ο Oσίν του Κορύκου νυμφεύτηκε την Ιωάννα, η οποία αναγκάστηκε να παντρευτεί. Ο Oσίν πάντρεψε την κόρη του Aλίκη του Κορύκου με τον θετό γιο της Ιωάννας, Λέοντα Ε΄. Ο Oσίν του Κορύκου ήταν επίσης πιθανός υπεύθυνος για το τέλος της αδελφής του βασιλιά Oσίν, της Ισαβέλλας της Αρμενίας και δύο από τους γιους της, προκειμένου να εξαλειφθούν οι αντίπαλοι διεκδικητές.
Η Ιωάννα απεβίωσε τον Μάρτιο του 1323: έζησε περισσότερο από τον άτυχο δεύτερο σύζυγό της.
Έξι χρόνια μετά το τέλος της Ιωάννας, ο Λέων Ε΄ ενηλικιώθηκε, και εκδικήθηκε την αντιβασίλισσα. Ο σύζυγος και κουνιάδος της Ιωάννας, Κωνσταντίνος κοντόσταυλος της Αρμενίας και κύριος του Λαμπρόν, και η σύζυγος του Λέοντα Ε΄, Αλίκη, δολοφονήθηκαν με εντολή του βασιλιά: το κεφάλι του Οσίν του Κορύκου στάλθηκε στον Ιλχάν και του Κωνσταντίνου στον Αλ-Νασρ Μουχάμαντ.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στον πρώτο της γάμο απέκτησε ένα παιδί:
- Γεώργιος (1317 – μετά το 1323), απεβ. νέος
Ο Oσίν και η Ιωάννα είχαν μία κόρη:
- Μαρία, παντρεύτηκε διαδοχικά δύο Αρμένιους βασιλείς της Κιλικίας, τον Κωνσταντίνο Ε' και τον Κωνσταντίνο ΣΤ'. Είχε απογόνους.
Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Nicol 1984, σελ. 257.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Nicol, Donald M. (1984). The Despotate of Epiros 1267-1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages. Cambridge University Press. ISBN 9780521261906.