Ανδρέας Ζαΐμης
| Ανδρέας Ζαΐμης | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος του Εκτελεστικού | |
| Περίοδος 12 Απριλίου 1826 – 2 Απριλίου 1827 | |
| Προκάτοχος | Γεώργιος Κουντουριώτης |
| Διάδοχος | Ιωάννης Καποδίστριας (Αντικυβερνητική Επιτροπή) |
| Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης | |
| Περίοδος 8 Δεκεμβρίου 1837 – 4 Μαΐου 1840 | |
| Μαζί με | Γεώργιος Κουντουριώτης |
| Πρωθυπουργός | Όθων |
| Προκάτοχος | θέση εγκαθιδρύθηκε |
| Διάδοχος | Αντώνιος Κριεζής |
| Μέλος του Πανελληνίου Σώματος | |
| Περίοδος 23 Απριλίου 1828 – 6 Αυγούστου 1829 | |
| Κυβερνήτης | Ιωάννης Καποδίστριας |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1791, Κερπινή Καλαβρύτων |
| Θάνατος | 4 Μαΐου 1840 (49 ετών) Αθήνα |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Σύζυγος | Ελένη Δεληγιάννη |
| Παιδιά | Θρασύβουλος |
| Υπογραφή |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ανδρέας Ζαΐμης (1791 - 4 Μαΐου 1840)[1] ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821, γόνος της ιστορικής οικογένειας των Ζαΐμηδων, διετέλεσε αργότερα πρωθυπουργός της νεοσύστατης Ελλάδας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Κερπινή Καλαβρύτων το 1791, γιος του προεστού των Καλαβρύτων Ασημάκη Ζαΐμη που πρώτος σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου 1821. Νέος μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, εγκατέλειψε τις σπουδές του στην Ιταλία και πήρε μέρος στην Επανάσταση, μαχόμενος στην πολιορκία της Πάτρας και στο Μεσολόγγι. Χρημάτισε πληρεξούσιος στη συνέλευση της Επιδαύρου το 1822. Το 1826, μετά τα δραματικά γεγονότα του Μεσολογγίου, ανέλαβε με απόφαση της Τρίτης Εθνοσυνέλευσης (που διέκοψε τις εργασίες της) πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος», αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης και της συνέχισης του Αγώνα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου» και το 1837 σύμβουλος επικρατείας μέχρι το θάνατό του το 1840 στην Αθήνα.
Παντρεύτηκε την Ελένη Δεληγιάννη, κόρη του προεστού των Λαγκαδίων, Ιωάννη Δεληγιάννη. Ο γιος του Θρασύβουλος και ο εγγονός του Αλέξανδρος διετέλεσαν επίσης πρωθυπουργοί. Ο ιστορικός Αμβρόσιος Φραντζής τον καταγράφει ως έναν από τους προύχοντες που συμμετείχαν στη σύσκεψη της Βοστίτσας ο οποίος ήρθε σε έντονη λεκτική αντιπαράθεση με τον Παπαφλέσσα, αρνούμενος να πιστέψει τους αναληθείς (όπως αποδείχτηκε) ισχυρισμούς του για δήθεν εξασφαλισμένη Ρωσική βοήθεια στον επικείμενο Αγώνα.[2]. Τρικούπης, Βλαχογιάννης (όπως αναφέρεται αμέσως πιο κάτω) και πλείστοι άλλοι εξήραν τον πατριωτισμό και την προσφορά του. Για το κύρος και τις αρετές του Ζαΐμη υπήρχε το ρητό "Τι Ζαΐμης, τι Μπραΐμης". [3]
Παραπομπές-σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ιστορικά, τ. 12, 2001, Ελευθεροτυπία.
- ↑ Όλα τα παρά του Δικαίου λεχθέντα είναι άστατα…στασιαστικά, ιδιοτελή, και σχεδόν μπιρμπάντικα, Αμβροσίου Φραντζή, Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος.
- ↑ Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, εκδ.Χρ.Γιοβάνης, τ.Δ΄, σελ. 7-8. Αναφορά στο παραπάνω από τον Γιάννη Βλαχογιάννη, Ιστορική Ανθολογία, εκδ. ΕΣΤΙΑ, σελ. 186
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τερτσέτης, Γεώργιος (1996). Θεοδώρου Κολοκοτρώνη απομνημονεύματα. Αθήνα: Εκδόσεις Βεργίνα.
- Τρικούπης, Σπυρίδων (1993). Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. Τόμοι 4. Μτφρ. Κουσουνέλος, Γιώργος. Αθήνα: Εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνη. ISBN 960-236-370-3.
- Χρυσανθόπουλος, Φώτιος ή Φωτάκος (1996). Πελοποννήσιοι αγωνιστές του 1821, Νικηταρά απομνημονεύματα. Αθήνα: Εκδόσεις Βεργίνα.
- Χρυσανθόπουλος, Φώτιος ή Φωτάκος (1996). Φωτάκου απομνημονεύματα. Αθήνα: Εκδόσεις Βεργίνα.