Βασίλειο της Κύπρου
| Βασίλειο της Κύπρου Royaume de Chypre (γαλλικά) Regnum Cypri (λατινικά) | ||||||
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
| Σύνθημα Pour Loyauté Maintenir (Για τη διατήρηση της πίστης) | ||||||
 Πόλεις της μεσαιωνικής Κύπρου (1192–1489)
| ||||||
| Πρωτεύουσα | Λευκωσία | |||||
| Γλώσσες | Λατινικά (επίσημη) Παλαιά Γαλλικά (αριστοκρατική) Ελληνικά (λαϊκή) | |||||
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολικό δόγμα (επίσημα) Ορθόδοξο δόγμα (πλειοψηφικά) | |||||
| Πολίτευμα | Φεουδαρχική Μοναρχία | |||||
| Βασιλιάς/Βασίλισσα | ||||||
| - | 1192 - 1194 | Γκυ των Λουζινιάν (πρώτος) | ||||
| - | 1474 - 1489 | Αικατερίνη Κορνάρο (τελευταία) | ||||
| Νομοθετικό Σώμα | Haute Cour (Ανώτατο Δικαστήριο) | |||||
| Ιστορία | ||||||
| - | Ίδρυση | 1192 | ||||
| - | Κατάλυση | 1489 | ||||
| Νόμισμα | Δηνάριο Γαλλίας Γκρόσεν (gros) | |||||
| Σήμερα |  Κύπρος
| |||||
| Ιστορία της Κύπρου |
| Προϊστορική περίοδος |
| Νεολιθική Εποχή (7000 - 3900 π.Χ.) |
| Χαλκολιθική Εποχή (3900 - 2500 π.Χ.) |
| Πρώιμη εποχή του χαλκού (2500 - 1900 π.Χ.) |
| Μέση εποχή του χαλκού (1900 - 1650 π.Χ.) |
| Ύστερη εποχή του χαλκού (1650 - 1050 π.Χ.) |
| Αρχαία ιστορία της Κύπρου |
| Ασσυριακή Περίοδος (709 π.Χ. - 669 π.Χ.) |
| Περσική Περίοδος (525 π.Χ. - 333 π.Χ.) |
| Ελληνιστική Περίοδος (333 π.Χ. - 58 π.Χ.) |
| Ρωμαϊκή Περίοδος (58 π.Χ. - 330) |
| Η Κύπρος τον Μεσαίωνα |
| Βυζαντινή Κύπρος (330 - 1191) |
| Βασίλειο της Κύπρου (1192 - 1489) |
| Βενετική Περίοδος (1489 - 1571) |
| Οθωμανική Κύπρος (1571 - 1878) |
| Αγγλική Περίοδος (1878 - 1960) |
| Ανεξάρτητη Κύπρος |
| Νεότερη ιστορία της Κύπρου (1960 - Σήμερα) |
Το Βασίλειο της Κύπρου ήταν ένα Σταυροφορικό Βασίλειο κατά την περίοδο του Μεσαίωνα (1192 - 1489) που κυβερνήθηκε από τους Γαλλικούς Οίκους των Λουζινιάν και των Πουατιέ-Λουζινιάν. Το βασίλειο δεν περιείχε μονάχα το νησί της Κύπρου αλλά και πόλεις της ανατολής όπως η Αττάλεια (1361 - 1373) και η Κώρυκος (1361 - 1448). Ιδρύθηκε το 1197 έξι χρόνια μετά από την κατάληψη της Κύπρου από τον Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο κατά την Γ' Σταυροφορία (1191) από τον Ισαάκιο Κομνηνό της Κύπρου τον άνθρωπο που απόσχισε την Κύπρο από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Άφιξη των Σταυροφόρων ύστερα από ναυάγιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Άγγλος βασιλιάς δεν είχε στόχο να κατακτήσει το νησί αλλά στον δρόμο για την πολιορκία της Άκρας ο στόλος του δέχτηκε μεγάλο πλήγμα από καταιγίδα, τρία από τα πλοία του προσάραξαν στις ακτές της Κύπρου όταν οι ναύτες είδαν το λιμάνι της Λεμεσού.[1] Οι ναύτες του πλοίου αιχμαλωτίστηκαν από τον Ισαάκιο Κομνηνό, την επόμενη μέρα έφτασε ένα πλοίο με την αρραβωνιαστικιά του Ριχάρδου Βερεγγαρία της Ναβάρρας και την αδελφή του Ιωάννα της Αγγλίας αλλά ο Ισαάκιος Κομνηνός τους απαγόρευσε την επιβίβαση.[2] Όταν έμαθε ο Ριχάρδος για την αιχμαλωσία του πληρώματος του και την προσβολή στη μνηστή και την αδελφή του αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον Ισαάκιο Κομνηνό σε μάχη. Η απόφαση του ισχυροποιήθηκε χάρη σε φήμες που κυκλοφόρησαν ότι ο Ισαάκιος Κομνηνός είχε συμμαχήσει με τον Σαλαντίν για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του στην Κωνσταντινούπολη από τον Οίκο των Αγγέλων.[1] Η Κύπρος αποτελούσε επιπλέον σημείο στρατηγικής σημασίας για τις επιχειρήσεις των Σταυροφόρων, ο στρατός του Ριχάρδου ενισχύθηκε με πολλούς Κύπριους. Ο Κομνηνός δραπέτευσε τη νύχτα στους γύρω λόφους αλλά ο Ριχάρδος συγκρότησε τον στρατό του πριν ξημερώσει, ο Κομνηνός δραπέτευσε με λίγους άνδρες και οι υπόλοιποι Κύπριοι ευγενείς ορκίστηκαν πίστη στον Ριχάρδο.[1]
Κατάκτηση του Ριχάρδου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τις επόμενες μέρες ο Ισαάκιος Κομνηνός αναγνωρισε την ήττα του, έκανε προσφορά 20.000 κομμάτια χρυσού στον Ριχάρδο και 500 ιππότες, του υποσχέθηκε επιπλέον να του παραδώσει την κόρη του και κάστρα σαν ένδειξη καλής θέλησης.[1] Ο Ισαάκιος Κομνηνός δεν αισθανόταν ασφαλής στα χέρια των Φράγκων κατακτητών και αποφάσισε να δραπετεύσει σε οχυρό στην Καντάρα. Μερικές βδομάδες μετά τον γάμο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου με τη Βερεγγαρία της Ναβάρρας (12 Μαΐου 1191) ο Κομνηνός σχεδίαζε να δραπετεύσει με πλοίο στην απέναντι ακτή αλλά συνελήφθη στο Ακρωτήριο Αποστόλου Ανδρέα στο ανατολικό άκρο του νησιού και πέθανε φυλακισμένος στη Συρία.[1] Ο Ριχάρδος ήθελε να συνεχίσει το ταξίδι του στην Άκρα αλλά χρειαζόταν περισσότερες ενισχύσεις και στρατό, έφτασε στους Αγίους Τόπους υπό τη συνοδεία του Βασιλέως της Ιερουσαλήμ Γκυ των Λουζινιάν και πολλών άλλων Φράγκων Σταυροφόρων. Ο Άγγλος βασιλιάς άφησε φρουρές σε όλα τα κάστρα και τις πόλεις της Κύπρου.[3] Μια επανάσταση του τοπικού πληθυσμού που ακολούθησε μετά την αναχώρηση του έπεισε τον Ριχάρδο ότι δεν μπορούσε να κρατήσει το νησί με ασφάλεια και το πούλησε στους Ναΐτες Ιππότες. Η Φραγκική κυριαρχία στη Κύπρο διατηρήθηκε 400 χρόνια, το νησί κυβερνήθηκε με το φεουδαρχικό σύστημα των Νορμανδών και η εκκλησία μετατράπηκε από Ορθόδοξη σε Καθολική.
Ναΐτες Ιππότες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος πούλησε το νησί στους Ναΐτες με 100.000 μπεζάντια από τα οποία θα έπαιρνε τα 40.000 αμέσως και τα υπόλοιπα σε δόσεις.[1] Οι Ναΐτες ήταν ένα από τα μεγαλύτερα τάγματα στην Ευρώπη με τεράστιες εκτάσεις και περιουσία, αυτό έφερε γρήγορα τον φθόνο του τοπικού πληθυσμού. Το Πάσχα του 1192 οι Κύπριοι αποπειράθηκαν να σφάξουν τους κυβερνήτες στα κάστρα των Ναιτών, οι Ιππότες οπισθοχώρησαν στο οχυρό τους στη Λευκωσία. Οι Ναΐτες προσπάθησαν να διαπραγματευτούν με τους επαναστάτες, όταν είδαν ότι ήταν ανένδοτοι αποφάσισαν να τους υποτάξουν με τη βία και έσκαψαν τα χαράματα τους δρόμους για να αιφνιδιάσουν τους Κύπριους. Η σφαγή των Κυπρίων που ακολούθησε από τους Ναΐτες ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του νησιού, οι Ιππότες ωστόσο γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κρατήσουν την Κύπρο επειδή ήταν ανεπιθύμητοι από ολόκληρο τον πληθυσμό και αποφάσισαν να την επιστρέψουν στον Ριχάρδο. Ο Ριχάρδος δέχτηκε την προσφορά ταξίδευσε στο νησί άφησε νέες φρουρές και επέστρεψε στους Αγίους Τόπους.[4] Ο Φραγκικός πληθυσμός του νησιού ζούσε σε παραλιακές μεγάλες πόλεις όπως η Αμμόχωστος και η πρωτεύουσα Λευκωσία, οι Έλληνες Ορθόδοξοι ζούσαν κυρίως στην ύπαιθρο. Οι Λατίνοι επέτρεψαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία να υπάρχει στην Κύπρο με τον δικό της αρχιεπίσκοπο αλλά την εκκλησιαστική εξουσία όσο κυβερνούσαν αυτοί είχε η Καθολική Εκκλησία.
Δημιουργία του βασιλείου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ πέθανε (1190) και ο σύζυγος της Γκυ των Λουζινιάν που ήταν αντιπαθής στους Σταυροφόρους αλλά σύμμαχος του Ριχάρδου έχασε τα δικαιώματα του στον θρόνο και εκδιώχθηκε.[1] Ο Άγγλος βασιλιάς για να τον ανταμείψει για την υποστήριξη του επέτρεψε στον Γκυ να πάρει το βασίλειο της Κύπρου, είναι ασαφές αν την πούλησε ή τη δώρισε στον Γκυ αλλά ακόμα και στην περίπτωση που την πούλησε δεν πήρε τα χρήματα ποτέ.[1] Ο Γκυ πέθανε χωρίς απογόνους (1194) και το νησί κληροδοτήθηκε στον μεγαλύτερο αδελφό του Αμωρί Β΄ της Ιερουσαλήμ, ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αναγνώρισε τον Αμωρί πρώτο βασιλιά της Κύπρου.[1] Ο Αμωρί Β΄ δίκαιος και σοφός κυβερνήτης ξεκίνησε από την αναδιανομή των φέουδων ώστε να διατηρήσει στην κατοχή του επαρκείς σε έκταση γαίες. Αρχικά, χώρισε την Κύπρο σε 12 Κομητείες, οπού η κάθε μια χωριζόταν σε φέουδα. [5]Στη συνέχεια ανέλαβε τη διαμόρφωση της εκκλησιαστικής διοίκησης, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αγία Έδρα για τη δημιουργία Λατινικής αρχιεπισκοπής στη Λευκωσία και τρεις επισκοπές στην Πάφο, τη Λεμεσό και την Αμμόχωστο. Ο Αμωρί Β΄ παντρεύτηκε την Ισαβέλλα Α' της Ιερουσαλήμ στον τέταρτο γάμο της και έγινε επιπλέον βασιλιάς της Ιερουσαλήμ (1197 - 1205).
Η βασιλεία των Λουζινιάν
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα δυο βασίλεια χωρίστηκαν μετά τον θάνατο του Αμωρί Β΄ (1205). Το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ κληροδοτήθηκε στη Μαρία του Μομφερράτου κόρη της Ισαβέλλας Α΄ και του δευτέρου συζύγου της Κορράδου του Μομφερράτου, συμβασιλέας ήταν ο σύζυγος της Ιωάννης του Μπριέν. Ο ανήλικος γιος του Αμωρί Β΄ Ούγος Α΄ της Κύπρου διαδέχθηκε τον πατέρα του στην Κύπρο αλλά πέθανε μόλις 23 ετών (1218) αφήνοντας πίσω του έναν γιο ηλικίας εννέα μηνών τον Ερρίκο Α΄ της Κύπρου. Η αντιβασιλεία της Κύπρου ανατέθηκε στον Οίκο του Ιμπελέν, η βασιλομήτωρ Αλίκη της Καμπανίας ανέθεσε την κηδεμονία στον Φίλιππο του Ιμπελέν τον οποίον διαδέχτηκε μετά τον θάνατο του (1227) ο Ιωάννης Α΄ της Βηρυτού. Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν έδιωξε τους Ιμπελέν και ανέλαβε ο ίδιος την αντιβασιλεία του μικρού Ερρίκου (1229) μεταφέροντας στην Κύπρο τη σύγκρουση ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελλίνους. Οι οπαδοί του αυτοκράτορα ηττήθηκαν και ο Ερρίκος Α΄ ανέλαβε προσωπικά την εξουσία στην Κύπρο (1233), ο Φρειδερίκος Β΄ διατήρησε την εξουσία στο βασίλειο της Ιερουσαλήμ και στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για τον εαυτό του και τους απογόνους του μέχρι το 1268 που ο εγγονός του Κορραδίνος αποκεφαλίστηκε με εντολή του Καρόλου του Ανδεγαυού σε ηλικία 16 ετών (1268). Ο Ούγος Γ΄ της Κύπρου γιος της αδελφής του Ερρίκου Α΄ Ισαβέλλας της Κύπρου και ιδρυτής του κλάδου των Πουατιέ - Λουζινιάν έγινε βασιλιάς της Κύπρου και της Ιερουσαλήμ ενώνοντας ξανά τα δυο στέμματα.
Η βασιλεία των Πουατιέ - Λουζινιάν
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Ούγο Γ΄ διαδέχθηκαν οι γιοι του : Ιωάννης Α΄ της Κύπρου και Ερρίκος Β΄ της Κύπρου. Την εποχή του Ερρίκου Β΄ χάθηκε η Άκρα και οι υπόλοιπες πόλεις του βασιλείου της Ιερουσαλήμ από τους Μαμελούκους (1291), οι απόγονοι του συνέχισαν να είναι βασιλείς αλλά μόνο σαν τιτλούχοι. Η Κύπρος είχε Υψηλή Βασιλική Αυλή όπως το βασίλειο της Ιερουσαλήμ αν και ήταν ήταν λιγότερο ισχυρή, ο τεράστιος πλούτος που είχε το νησί επέτρεψε στους βασιλείς να αγνοήσουν την Ιερουσαλήμ. Οι Κύπριοι βασιλείς όμως είχαν προβλήματα με τη σύγκρουση τους με τους Ιταλούς εμπόρους αφού μετά την πτώση της Άκρας το νησί έγινε το μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό εμπορικό κέντρο με την Αφρική και την Ασία. Τον 14ο αιώνα οι βασιλείς έχασαν την εξουσία τους από τους Γενουάτες εμπόρους, την εποχή του Μεγάλου Σχίσματος της Καθολικής Εκκλησίας οι βασιλείς υποστήριξαν τους Πάπες στην Αβινιόν με την ελπίδα να διώξουν τους Ιταλούς. Οι Μαμελούκοι έκαναν το βασίλειο της Κύπρου υποτελές και οι βασιλείς έχασαν την ανεξαρτησία τους (1426), η τελευταία βασίλισσα Αικατερίνη Κορνάρο πούλησε το νησί στη Βενετική Δημοκρατία.[4]
Η πτώση του βασιλείου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη διάρκεια της Φράγκικης και της Βενετικής κατοχής ο τοπικός Ελληνορθόδοξος πληθυσμός υποβαθμίστηκε στο καθεστώς της σκλαβιάς και επαναστάτησε ανεπιτυχώς πολλές φορές σε τέτοιο βαθμό που κατέληξε να υποδεχτεί ως ελευθερωτές τις δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1571). Ωστόσο η μεταχείρισή τους από τους Τούρκους δεν ήταν καλύτερη αυτής των Λατίνων με τους Τούρκους να εγκαθιδρύουν ένα νέο σύστημα εκμετάλλευσης : των Τιμαρίων. Η Κύπρος παρέμεινε στα χέρια των Τούρκων περίπου τρεις αιώνες, κατόπιν κατακτήθηκε από τη Βρετανική Αποικιακή Αυτοκρατορία (1878). Το 1960 η μεγαλόνησος έγινε για δεύτερη φορά στην ιστορία της ανεξάρτητο κράτος.
Βασιλείς της Κύπρου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Όνομα | Εικόνα | Γέννηση | Γάμοι | Θάνατος |
|---|---|---|---|---|
| Γκυ των Λουζινιάν (Guy of Lusignan) 1192 - 1194 Ως Κύριος της Κύπρου |
|
1150 γιος του Ούγου Η΄ του Λουζινιάν και της Βουργουνδίας του Ράνσον |
Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ δύο κόρες |
1194 44 ετών |
| Αμωρί Β΄ της Ιερουσαλήμ (Aimericu de Cypre) 1194 - 1205 Ως Κύριος της Κύπρου (1194 - 1196) |
|
1145 πέμπτος γιος του Ούγου Η΄ του Λουζινιάν και της Βουργουνδίας του Ρανκόν |
(1) Εσίβα του Εβελίν δύο κόρες και τρεις γιοι Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ δύο κόρες |
1 Απριλίου 1205 60 ετών |
| Ούγος Α΄ της Κύπρου (Hugues Ier de Lusignan) 1205 - 1218 |
|
1193 τρίτος γιος του Αμωρί Β΄ της Ιερουσαλήμ και της Εσίβας του Ιμπελέν |
Αλίκη της Καμπανίας δύο κόρες και ένας γιος |
10 Ιανουαρίου 1218 24 ετών |
| Ερρίκος Α΄ της Κύπρου (Henri Ier de Chypre) 1218 - 1254 |
|
3 Μαρτίου 1217 γιος του Ούγου Α΄ της Κύπρου και της Αλίκη της Καμπανίας |
(1) Αλίκη του Μομφερράτου (2) Στεφανία του Λαμπρόν (3)Πλακεντία της Αντιόχειας ένας γιος |
18 Ιανουαρίου 1254 37 ετών |
| Ούγος Β΄ της Κύπρου (Hugues II de Chypre) 1254 - 1267 |
1252 γιος του Ερρίκου του Παχύ και της Πλακεντίας της Αντιόχειας |
1267 15 ετών |
| Όνομα | Εικόνα | Γέννηση | Γάμοι | Θάνατος |
|---|---|---|---|---|
| Ούγος Γ΄ της Κύπρου (Hugues de Lusignan) 1267 - 1284 |
|
1235 γιος του Ερρίκου της Αντιόχειας και της Ισαβέλλας της Κύπρου |
Ισαβέλλα του Ιμπελέν, βασίλισσα της Κύπρου και της Ιερουσαλήμ Τέσσερις γιοι και επτά κόρες |
24 Μαρτίου 1284 49 ετών |
| Ιωάννης Α΄ της Κύπρου (John II of Jerusalem) 1284 - 1285 |
1259/1267 πρώτος γιος του Ούγου Γ΄ της Κύπρου και της Ισαβέλλας του Ιμπελέν |
20 Μαΐου 1285 18/26 ετών δηλητηριάστηκε | ||
| Ερρίκος Β΄ της Κύπρου (Henry II of Jerusalem) 1285 - 1324 |
|
1270 δεύτερος γιος του Ούγου Γ΄ της Κύπρου και της Ισαβέλλας του Ιμπελέν |
Κωνσταντία της Σικελίας, βασίλισσα της Κύπρου | 31 Μαρτίου 1324 54 ετών |
| Ούγος Δ΄ της Κύπρου (Hugues IV de Chypre) 1324 - 1359 |
1295 γιος του Γκυ κοντόσταυλου της Κύπρου και της Εσίβας του Ιμπελέν |
(1) Μαρία του Ιμπελέν ένας γιος (2) Αλίκη του Ιμπελέν μία κόρη και τρεις γιοι |
10 Οκτωβρίου 1359 64 ετών | |
| Πέτρος Α΄ της Κύπρου (Pierre Ier de Chypre) 1359 - 1369 |
|
9 Οκτωβρίου 1328 πρώτος γιος του Ούγου Δ΄ της Κύπρου και της Αλίκης του Ιμπελέν |
(1) Εσίβη ντε Μοντφόρτ (2) Ελεονώρα της Αραγωνίας, βασίλισσα της Κύπρου μία κόρη και ένας γιος |
17 Ιανουαρίου 1369 40 ετών δολοφονήθηκε |
| Πέτρος Β΄ της Κύπρου (Pierre II de Chypre) 1369 - 1382 |
1354 γιος του Πέτρου Α΄ της Κύπρου και της Ελεονόρας της Αραγωνίας |
Βαλεντίνα Βισκόντι της Κύπρου | 13 Οκτωβρίου 1382 28 ετών | |
| Ιάκωβος Α΄ της Κύπρου (Jacques Ier de Chypre) 1382 - 1398 |
1334 τρίτος γιος του Ούγου Δ΄ της Κύπρου και της Αλίκης του Ιμπελέν |
Ελβίς των Γουέλφων έξι γιοι και πέντε κόρες |
9 Σεπτεμβρίου 1398 64 ετών | |
| Ιανός της Κύπρου (Giano di Lusignano) 1398 - 1432 |
|
1375 πρώτος γιος του Ιακώβου Α΄ της Κύπρου και της Ελβίς των Γουέλφων |
(1) Ανγκλέζια Βισκόντι Καρλόττα των Βουρβόνων δύο γιοι και δύο κόρες |
10 Ιουνίου 1432 57 ετών |
| Ιωάννης Β΄ της Κύπρου (Jean II de Chypre) 1432 - 1458 |
|
16 Μαΐου 1418 πρώτος γιος του Ιανού της Κύπρου και της Καρλόττας των Βουρβόνων |
(1) Αμαδέα Παλαιολογίνα (2) Ελένη Παλαιολογίνα δύο κόρες ένας νόθος γιος |
28 Ιουλίου 1458 40 ετών |
| Καρλόττα της Κύπρου (Charlotte de Lusignan) 1458 - 1464 |
|
28 Ιουνίου 1444 πρώτη κόρη του Ιωάννη Β΄ της Κύπρου και της Ελένης Παλαιολογίνας |
(1) Ιωάννης της Κοΐμπρα (2) Λουδοβίκος της Γενεύης |
16 Ιουλίου 1487 43 ετών |
| Ιάκωβος Β΄ της Κύπρου (Jacques II de Chypre) 1464 - 1473 |
|
1438 νόθος γιος του Ιωάννου Β' της Κύπρου και της Μαριέττας της Πάτρας |
Αικατερίνη Κορνάρο ένας γιος ένας νόθος γιος και τρεις νόθες κόρες |
1473 35 ετών |
| Ιάκωβος Γ΄ της Κύπρου (Jacques III de Chypre) 1473 - 1474 |
|
1473 γιος του Ιακώβου Β΄ της Κύπρου και της Αικατερίνης Κορνάρο |
1474 ενός έτους | |
| Αικατερίνη Κορνάρο (Caterina Cornaro) 1474 - 1489 |
|
25 Νοεμβρίου 1454 κόρη του Mάρκου Κορνάρο και της Φλορέντσα Κρίσπο |
Ιάκωβος Β΄ της Κύπρου ένας γιος |
10 Ιουλίου 1510 56 ετών |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 «Cyprus History: Cyprus under Richard I - cypnet.co.uk». North Cyprus - cypnet.co.uk.
- ↑ Snell, Melissa. «A Biography of Richard the Lionheart». ThoughtCo (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ «A brief history of Cyprus- Byzantine period». Whatson-Northcyprus. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ 4,0 4,1 «Cyprus | History, Flag, Map, & Facts». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ Polignosi. «Βασίλεια Κύπρου- βασιλιάδες». www.polignosi.com. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2024.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- René Grousset, L'Empire du Levant : Histoire de la Question d'Orient, Paris, Payot, coll. « Bibliothèque historique », 1949 (réimpr. 1979), 648 p. (ISBN 2-228-12530-X)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kingdom of Cyprus στο Wikimedia Commons
