Βήλος
| Βήλος | |
|---|---|
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ἀγχινόη Αερία |
| Τέκνα | Δαναός[1] Αίγυπτος Κηφέας Babylon Φινέας Θρωνία Δαμνώ |
| Γονείς | Ποσειδώνας[1] και Λιβύη[1] |
| Αδέλφια | Αγήνορας του Ποσειδώνα[2] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μυθικός βασιλιάς της Αιγύπτου |
Στην ελληνική μυθολογία ο Βήλος ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου, πατέρας των διδύμων Αιγύπτου και Δαναού.[3] Σύζυγος του Βήλου ήταν η Αγχινόη του Νείλου ή η Σίδη από την οποία επονομάστηκε η φοινικική πόλη Σιδών.[4] Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι ο Βήλος ίδρυσε αποικία στον ποταμό Ευφράτη όπου τοποθέτησε ιερείς που ασχολήθηκαν με την αστρολογία και έμειναν γνωστοί στους Βαβυλωνίους με το όνομα Χαλδαίοι.[5] Οι Χαλδαίοι ιερείς όπως οι ιερείς της Αιγύπτου πήραν απαλλαγή από τη φορολογία και τις υπηρεσίες στο κράτος. Ο Βήλος ήταν γιος του θεού Ποσειδώνος και της Λιβύης, κόρης του Επάφου. Πιθανότατα να ήταν ο Βούσιρις, βασιλιάς της Αιγύπτου και γιος της Λιβύης που θανάτωσε ο Ηρακλής, η εκδοχή φαίνεται αδύνατη αφού ο Ηρακλής γεννήθηκε πολλές γενιές πριν από αυτόν σαν εγγονός του Περσέα, σύμφωνα με την αργείτικη μυθολογία. Ο Παυσανίας αναφέρεται στον ναό του Ηρακλέους που ίδρυσε ο Βήλος στη Βαβυλώνα.[6] Στη Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου ο Αγήνωρ ο Φοίνιξ καταγράφεται σαν δίδυμος αδελφός του Βήλου, ο Βήλος βασίλευσε στην Αίγυπτο και ο Αγήνωρ στη Φοινίκη με πρωτεύουσες τη Σιδώνα και την Τύρο.
Η σύζυγος του Αγχινόη ήταν κόρη του ποτάμιου θεού Νείλου.[3] Από τους δίδυμους γιους του ο Αίγυπτος κληρονόμησε την Αίγυπτο και την Αραβία και ο Δαναός τη Λιβύη. Η Βιβλιοθήκη καταγράφει δύο επιπλέον γιους του Βήλου τον Κηφέα και τον Φινέα. Ο Ησίοδος στο έργο του Κατάλογος Γυναικών καταγράφει άλλη μία κόρη του τη Θρονία η οποία με τον θεό Ερμή απέκτησε τον Άραβο, τον επώνυμο της Αραβίας.[7] Ο Φερεκύδης ο Αθηναίος καταγράφει άλλη μια κόρη του Βήλου τη Δαμνό, παντρεύτηκε τον θείο της Αγήνωρα, γέννησε τον Φοίνικα και δύο κόρες την Ησαία και Μελία, έγιναν σύζυγοι στα ξαδέλφια τους Αίγυπτο και Δαναό, σύμφωνα με άλλη πηγή είχε το όνομα Αντιόπη.[8][9] Μερικές πηγές τέλος τον αναφέρουν σαν πατέρα της Λάμιας, ο Αντωνίνος Λιβεράλις τον καταγράφει σαν πατέρα του Θεία που με τη νύμφη Ωρείθυια απέκτησε τη Σμύρνη.[10][11][12] Ο Νόννος ο Πανοπολίτης παρουσιάζει τον Βήλο σαν πατέρα πέντε γιων, του Φινέα, τον Φοίνικα, τον Αγήνορα (που αναγνωρίζει σαν πατέρα του Κάδμου), τον Αίγυπτο και τον Δαναό, σε άλλο σημείο εμφανίζει τον Φινέα σαν αδελφό του Κάδμου.[13] Σύμφωνα με τον Νόννο ο Κάδμος αναγνώρισε τον Βήλο σαν τον "Λιβυκό Δία" προσδιορίζοντας το Μαντείο του Αμμωνίτη Δία στην Άσβυστο. Από τον Βήλο κατάγονται οι μεγάλοι ήρωες της αρχαίας Ελλάδας, Περσέας και Ηρακλής, ενώ από τον Αγήνορα ο Μίνωας και ο θεός Διόνυσος.
Γενεαλογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Danaus» (Ρωσικά)
- ↑ «Agenor» (Ρωσικά)
- ↑ 3,0 3,1 Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, 2.1.4
- ↑ Ιωάννης Μαλάλας, Chronographia 2.30
- ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, 1.27.28
- ↑ Παυσανίας, 4.23.10
- ↑ Ησίοδος, Κατάλογος Γυναικών, fr. 137
- ↑ Gantz, σ. 208; Pherecydes fr. 21 Fowler 2001, σ. 289
- ↑ Ευριπίδης, Φοίνισσαι, 5
- ↑ Scholium from the Byzantine-Hellenistic period to Aristophanes, Peace 758, quoted by Ogden (2013b), σ. 98
- ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, 20.41.3-6
- ↑ Αντωνίνος Λιβεράλις, 34
- ↑ Νόννος ο Πανοπολίτης, Διονυσιακά, 2.686
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Pierre Grimal, Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1991
- Antoninus Liberalis, The Metamorphoses of Antoninus Liberalis translated by Francis Celoria (Routledge 1992). Online version at the Topos Text Project.
- Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
- Diodorus Siculus, The Library of History translated by Charles Henry Oldfather. Twelve volumes. Loeb Classical Library. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1989. Vol. 3. Books 4.59–8.
- Diodorus Siculus, Bibliotheca Historica. Vol 1-2. Immanel Bekker. Ludwig Dindorf. Friedrich Vogel. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig. 1888-1890.
- Hesiod, Catalogue of Women from Homeric Hymns, Epic Cycle, Homerica translated by Evelyn-White, H G. Loeb Classical Library Volume 57. London: William Heinemann, 1914.
- Nonnus of Panopolis, Dionysiaca translated by William Henry Denham Rouse (1863-1950), from the Loeb Classical Library, Cambridge, MA, Harvard University Press, 1940.
- Nonnus of Panopolis, Dionysiaca. 3 Vols. W.H.D. Rouse. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1940-1942.
- Ogden, Daniel (2013-05-30). "10 Lamia, Slain by Eurybatus and Others". Dragons, Serpents, and Slayers in the Classical and Early Christian Worlds: A Sourcebook. Oxford University Press.
- Pausanias, Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918.
- Pausanias, Graeciae Descriptio. 3 vols. Leipzig, Teubner. 1903.
- Redfield, B.G. (1989) The Concise Dictionary of Mythology, Peerage Books, London, pp. 28 & 30–31.
- Strabo, The Geography of Strabo. Edition by H.L. Jones. Cambridge, Mass.: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1924.
- Strabo, Geographica edited by A. Meineke. Leipzig: Teubner. 1877.
- Tzetzes, John, Book of Histories, Book VII-VIII translated by Vasiliki Dogani from the original Greek of T. Kiessling's edition of 1826.