Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το Θλιμμένο Κυπαρίσσι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Θλιμμένο Κυπαρίσσι
ΣυγγραφέαςΆγκαθα Κρίστι
ΤίτλοςSad Cypress
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημιουργίαςΜάρτιος 1940
Ημερομηνία δημοσίευσηςΜάρτιος 1940
ΜορφήΑστυνομικό
ΧαρακτήρεςΗρακλής Πουαρό
Πρώτη έκδοσηCollins Crime Club
ΠροηγούμενοΔέκα μικροί νέγροι
ΕπόμενοΜια Σφαίρα στο Κρανίο
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Θλιμμένο Κυπαρίσσι (αγγλ. Sad Cypress) είναι ένα έργο αστυνομικής λογοτεχνίας της Βρετανίδας συγγραφέα Άγκαθα Κρίστι, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο από το Collins Crime Club τον Μάρτιο του 1940[1] και στις ΗΠΑ από τους Dodd, Mead and Company αργότερα την ίδια χρονιά.[2][3] Η έκδοση του Ηνωμένου Βασιλείου είχε τιμή οκτώ σελίνια και τρεις πένες (8/3)[1]– η πρώτη άνοδος τιμής για μια έκδοση της Κρίστι στο Ηνωμένο Βασίλειο από το ντεμπούτο της το 1921 – και η αμερικανική έκδοση πωλήθηκε στα 2,00 $.[3]

Το μυθιστόρημα ήταν το πρώτο της σειράς Πουαρό που διαδραματίστηκε τουλάχιστον εν μέρει στην αίθουσα του δικαστηρίου, με δικηγόρους και μάρτυρες να αποκαλύπτουν τα γεγονότα στα οποία βασίζεται η λύση του Πουαρό για τα εγκλήματα. Ο τίτλος προέρχεται από ένα τραγούδι στο έργο του Σαίξπηρ Δωδέκατη Νύχτα.

Το μυθιστόρημα έγινε αποδεκτό κατά τη δημοσίευση.[4][5][6] Ένας κριτικός παρατήρησε «είναι οικονομικά γραμμένο, τα στοιχεία τοποθετούνται μπροστά στον αναγνώστη με άψογη δικαιότητα, οι παραπλανητικές ενδείξεις τοποθετούνται επιδέξια και η λύση θα κάνει πολλούς αναγνώστες να αυτοκλωτσηθούν».[7] Ένας άλλος κριτικός βρήκε ότι η ιστορία ήταν καλά ειπωμένη, αλλά δεν του άρεσε που η πλοκή "γυρίζει σε νομικό σημείο" που είναι παρερμηνεύσιμη.[8] Μια μεταγενέστερη ανασκόπηση το περιέγραψε ως "Ελεγειακό, πιο συναισθηματικά εμπλεκόμενο από ό,τι συνήθως στην Κρίστι, αλλά η ευρηματικότητα και η εξαιρετική ιδέα το έθεσαν ανάμεσα στους καλύτερους από τους κλασικούς τίτλους".[9]

Περίληψη πλοκής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Έλινορ Κάρλαϊλ και ο Ρόντυ Ουέλμαν είναι αρραβωνιασμένοι όταν λαμβάνουν μια ανώνυμη επιστολή που ισχυρίζεται ότι κάποιος «ρουφάει» την πλούσια θεία τους, Λώρα Ουέλμαν, από την οποία η Έλινορ και ο Ρόντυ αναμένουν να κληρονομήσουν μια σημαντική περιουσία. Η Έλινορ είναι ανιψιά της κυρίας Ουέλμαν, ενώ ο Ρόντυ είναι ανιψιός του εκλιπόντος συζύγου της. Η Έλινορ υποπτεύεται τη Μαίρυ Τζέρραρντ ως το υποκείμενο της ανώνυμης επιστολής, την κόρη του οικοδεσπότη, την οποία συμπαθεί και υποστηρίζει η θεία τους. Ούτε η Έλινορ ούτε ο Ρόντυ καταλαβίνουν ποιος έγραψε το γράμμα, οπότε το καίνε. Επισκέπτονται τη θεία τους στο Χάντερμπερυ, το σπίτι της. Ο Ρόντυ, βλέποντας την όμορφη Μαίρυ για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, αρχίζει να την ερωτεύεται. Η κυρία Ουέλμαν έχει μείνει μερικώς παράλυτη μετά από εγκεφαλικό και δεν της αρέσει να ζει με αυτόν τον τρόπο. Λέει τόσο στον γιατρό της, Πήτερ Λορντ, όσο και στην ανιψιά της πόσο μισεί να ζει σε τέτοια κατάσταση, και ζητά από τον γιατρό να βάλει τέλος στον πόνο της, κάτι που αρνείται να κάνει. Ο Ρόντυ ερωτεύεται τη Μαίρυ, που οδηγεί την Έλινορ να τερματίσει τον αρραβώνα τους, και να αρχίσει να αντιπαθεί πολύ τη Μαίρυ. Μετά από ένα δεύτερο εγκεφαλικό, η κυρία Ουέλμαν ζητά από την Έλινορ να φροντίσει τη Μαίρυ. Η Έλινορ υποθέτει ότι υπάρχει μια διαθήκη που θέλει να τροποποιήσει η θεία της υπέρ της Μαίρυ, ενώ η νοσοκόμα Χόπκινς λέει στη νοσοκόμα Ο'Μπράιεν ότι έχασε μία αμπούλα μορφίνης. Η κυρία Ουέλμαν πεθαίνει προτού η Έλινορ προλάβει να καλέσει τον δικηγόρο, ωστόσο διαθήκη δεν βρέθηκε. Πεθαίνει εξ αδιαθέτου, έτσι η σημαντική περιουσία της πηγαίνει στην Έλινορ ως η μόνη γνωστή ζούσα συγγενής της εξ αίματος.

Η Έλινορ δίνει δύο χιλιάδες λίρες στη Μαίρυ, τις οποίες η Μαίρυ δέχεται, και πουλά το σπίτι που κληρονόμησε. Η Έλινορ καλεί τη Μαίρυ και τη νοσοκόμα Χόπκνις σε γεύμα με σάντουιτς και τσάι. Η Μαίρυ πεθαίνει από δηλητηρίαση από μορφίνη, καθώς η Έλινορ με τη νοσοκόμα εκκαθαρίζουν ιδιωτικά υπάρχοντα. Όλοι στο σπίτι είχαν πρόσβαση στη μορφίνη που η νοσοκόμα Χόπκινς έχασε. Η Έλινορ συλλαμβάνεται. Αργότερα, μετά την εκταφή του πτώματος, μαθαίνεται ότι η θεία της όντως πέθανε από δηλητηρίαση από μορφίνη. Ο Πήτερ Λορντ, ερωτευμένος με την Έλινορ, φέρνει τον Πουαρό στην υπόθεση. Ο Πουαρό μιλάει σε όλους στο χωριό. Αποκαλύπτει έναν δεύτερο ύποπτο όταν ο Ρόντυ του λέει την ανώνυμη επιστολή - τον συντάκτη της επιστολής. Ο Πουαρό εστιάζει στη συνέχεια σε μερικά στοιχεία. Και οι τρεις έφαγαν τα σάντουιτς που έφτιαξε η Έλινορ, ενώ η Μαίρυ και η νοσοκόμα ήπιαν τσάι, που αρνήθηκε να πιει η Έλινορ. Η Έλινορ άφησε αφύλαχτα τα σάντουιτς για κάποιο διάστημα, και όποιος λάμβανε την ευκαιρία να τα δηλητηριάσει τότε, δεν θα ήξερε ότι προορίζονταν για τη Μαίρυ, αλλά για την Έλινορ. Ο Ρόντυ έκανε πρόταση γάμου στη Μαίρυ, μα αυτή αρνήθηκε. Η Έλινορ έκανε διαθήκη αφήνοντας τα πάντα στον Ρόντυ. Ένα γράμμα που έγραψε η Ελάιζα Τζέρραρντ αποκαλύπτει ότι η πραγματική μητέρα της Μαίρυ ήταν η Λώρα Ουέλμαν. Επιπλέον, η νοσοκόμα Χόπκινς τρυπήθηκε από αγκάθι τριανταφυλλιάς. Η κατάθεση αποκαλύπτεται κυρίως στο δικαστήριο, καθώς ο συνήγορος υπεράσπισης φέρνει μάρτυρες που αποκαλύπτουν τι αποκαλύπτει ο Πουαρό.

Μια σκισμένη φαρμακευτική ετικέτα που αρχικά υποτέθηκε ότι είναι από υδροχλωρική μορφίνη, το δηλητήριο, αποκαλύπτεται ότι είναι απόκομμα από ετικέτα για υδροχλωρική απομορφίνη, εμετικό, κάτι που έγινε σαφές επειδή το "μ" ήταν πεζό και όχι κεφαλαίο. Τα γράμματα "Απο" είχαν σκιστεί. Αυτό που συνέβη είναι ότι η Ελάιζα Τζέρραρντ αποκάλυψε στην αδελφή της, Μαίρυ Ράιλυ/Ντρέιπερ, που ζούσε στη Νέα Ζηλανδία, ότι η υιοθετημένη κόρη της, η Μαίρυ, ήταν παιδί της κυρίας Ουέλμαν, και άρα πραγματική κληρονόμος της περιουσίας της. Η Μαίρυ Ράιλυ, νοσοκόμα στο επάγγελμα, έφυγε για την Αγγλία, και έπεισε τη Μαίρυ Τζέρραρντ να κάνει διαθήκη υπέρ της θείας της. Έπειτα, χορήγησε μορφίνη στην κυρία Ουέλμαν, ώστε να πεθάνει αδιάθετη και να μην κληρονομήσει κανένα μέρος των χρημάτων η Έλινορ, με σκοπό να αποκαλύψει την καταγωγή της νεαρής Μαίρυ μετά. Αργότερα, όταν η Έλινορ τις κάλεσε για γεύμα, η Μαίρυ Ράιλυ σέρβιρε τσάι δηλητηριασμένο με μορφίνη. Πήγε γρήγορα στην κουζίνα και έκανε ένεση στον εαυτό της με το εμετικό, εξηγώντας το σημάδι στο χέρι της, που δεν θα μπορούσε να γίνει από τριανταφυλλιά ποικιλίας χωρίς αγκάθια. Στο δικαστήριο, δύο άτομα από τη Νέα Ζηλανδία που γνώριζαν τη Μαίρυ Ράιλι την αναγνωρίζουν ως νοσοκόμα Τζέσσι Χόπκινς. Η Χόπκινς φεύγει από την αίθουσα προτού ο δικαστής μπορέσει να την ανακαλέσει.

Η Έλινορ αθωώνεται και ο Πήτερ Λορντ την παίρνει μακριά από εκεί που μπορούν να την βρουν οι δημοσιογράφοι. Ο Πουαρό συνομιλεί με τον Λορντ για να του εξηγήσει πως βρήκε τον αληθινό δολοφόνο. Τέλος, ο Πουαρό συστήνει στον Λορντ να σταθεί δίπλα στην Έλινορ, και πιστεύει πως σίγουρα οι δυο τους θα γίνουν ευτυχισμένο ζευγάρι στο μέλλον.

Χαρακτήρες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα θύματα:

  • Λώρα Ουέλμαν: πλούσια χήρα που είναι ιδιοκτήτρια του Χάντερμπερυ, ενός κτήματος κοντά στο Μέιντενσφορντ. Είναι περήφανη γυναίκα, σύμφωνα με την περιγραφή που δίνει για τον εαυτό της.
  • Μαίρυ Τζέρραρντ: μια όμορφη νεαρή γυναίκα 21 ετών, η προστατευόμενη της και νόθη κόρη της με τον Σερ Λούις Ράυκροφτ.

Στο χωριό:

  • Έλινορ Κάρλαϊλ: ανιψιά της κυρίας Ουέλμαν, μια όμορφη, καλά μορφωμένη νεαρή γυναίκα με έντονα συναισθήματα.
  • Ρόντρικ "Ρόντυ" Ουέλμαν: ανιψιός του μακαρίτη κυρίου Ουέλμαν.
  • Δόκτωρ Πήτερ Λορντ: γιατρός της κυρίας Ουέλμαν, νέος σε αυτήν την πρακτική.
  • Νοσοκόμα Τζέσσι Χόπκινς: η νοσοκόμα της περιοχής, γνωστή στη Νέα Ζηλανδία ως Μαίρυ Ράιλυ Ντρέιπερ, αδελφή της αείμνηστης κυρίας Τζέρραρντ. Έλαβε το γράμμα που έπρεπε να σταλεί στη Μαίρυ, όταν ζούσε στη Νέα Ζηλανδία. Έγινε φίλη με τη Μαίρυ Τζέρραρντ. Καταζητείται για πολλά εγκλήματα δολοφονίας στη Νέα Ζηλανδία και τώρα στην Αγγλία.
  • Νοσοκόμα Αϊλήν Ο'Μπράιεν: νοσοκόμα της κυρίας Ουέλμαν μετά το εγκεφαλικό της.
  • Κύριος Σέντον: δικηγόρος της κυρίας Ουέλμαν που ενεργεί για λογαριασμό της Έλινορ πρώτα κάνοντας τη διαθήκη της μετά τον θάνατο της κυρίας Ουέλμαν και στη δίκη της εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του κ. Μπούλμερ.
  • Κυρία Μπίσοπ: οικονόμος της κυρίας Ουέλμαν για 18 χρόνια.
  • Χόρλικ: κηπουρός για το κτήμα της κυρίας Ουέλμαν.
  • Έφραιμ «Μπομπ» Τζέρραρντ: φύλακας του οικήματος και ο νόμιμος πατέρας της Μαίρυ, παντρεύτηκε την Ελάιζα Ράιλυ, τη γυναίκα που υιοθέτησε τη Μαίρυ.
  • Ελάιζα Τζέρραρντ: το γένος Ράιλυ, κάποτε υπηρέτρια της κυρίας Ουέλμαν, που υιοθέτησε τη Μαίρυ ως κόρη της και σύζυγος του Μπομπ Τζέρραρντ.
  • Σερ Λούις Ράυκροφτ: παντρεμένος με μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε ψυχιατρείο, εραστής της χήρας κυρίας Ουέλμαν, πέθανε στον Μεγάλο Πόλεμο πριν γεννηθεί η κόρη του, Μαίρυ.
  • Τεντ Μπίγκλαντ: γιος αγρότη που συμπαθεί τη Μαίρυ.
  • Κυρία Σλάττερυ: οικονόμος του προκατόχου του Δρος Λορντ, που έζησε πολύ καιρό στο χωριό. Ο Πουαρό της πήρε συνέντευξη για όλα τα κουτσομπολιά που θα μπορούσε να θυμάται από περασμένες εποχές.

Στην αίθουσα του δικαστηρίου

  • Δικαστής Μπέντινγκφιλντ: του οποίου η περίληψη της υπόθεσης είναι σθεναρά προς υπεράσπισην.
  • Σερ Έντουιν Μπούλμερ: συνήγορος υπεράσπισης, γνωστός ως «ο άνθρωπος της ελπίδας της τέρας», δηλαδή υποθέσεις που φαίνονται ζοφερές για τον κατηγορούμενο.
  • Σάμιουελ Άττενμπερυ: σύμβουλος της εισαγγελίας.
  • Δρ Άλαν Γκαρσία: ειδικός μάρτυρας κατηγορίας.
  • Επιθεωρητής Μπριλ: ανακριτής.
  • Κύριος Άμποτ: μπακάλης και μάρτυρας.
  • Άλφρεντ Τζέημς Ουόργκρεϊβ: καλλιεργητής τριανταφυλλιάς και μάρτυρας.
  • Τζέημς Άρθουρ Λίττλντεϊλ: χημικός και μάρτυρας.
  • Αμίλια Μαίρυ Σέντλεϋ: μάρτυρας από τη Νέα Ζηλανδία ως προς την ταυτότητα της Μαίρυ Ράιλυ, καθώς παρευρέθηκε στον γάμο της εκεί.
  • Έντουαρντ Τζον Μάρσαλ: μάρτυρας από τη Νέα Ζηλανδία ως προς την ταυτότητα της Μαίρυ Ράιλυ/Ντρέιπερ.

Τίτλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο τίτλος προέρχεται από ένα τραγούδι από την Πράξη Β΄, Σκηνή Δ΄ της Δωδέκατης Νύχτας του Σαίξπηρ που χρησιμοποιείται ως επίγραφο του μυθιστορήματος.

Come away, come away, death,
And in sad cypress let me be laid;
Fly away, fly away breath;
I am slain by a fair cruel maid.
My shroud of white, stuck all with yew,
O, prepare it!
My part of death, no one so true
Did share it.

Αφηγηματική φωνή και δομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο σε τρία μέρη: στην πρώτη θέση μια αφήγηση, σε μεγάλο βαθμό από την οπτική γωνία της Έλινορ για το θάνατο της θείας της, Λώρα, και τον μετέπειτα θάνατο της Μαίρυ Τζέρραρντ. Δεύτερη η αφήγηση του Πουαρό για την έρευνά του σε συνομιλία με τον Δόκτορα Λορντ. Και το τρίτο μέρος, μια σεκάνς στο δικαστήριο, πάλι κυρίως από τη ζαλισμένη οπτική της Έλινορ.

Λογοτεχνική σημασία και πρόσληψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μώρις Πέρσυ Άσλεϋ στο The Times Literary Supplement έδωσε μια θετική κριτική για το βιβλίο στο τεύχος της 9ης Μαρτίου 1940: «Τα τελευταία χρόνια το κοινό που διαβάζει αστυνομικές ιστορίες είναι τόσο πολύ φορτισμένο από συγκινήσεις, «σοφές ρωγμές» και διεστραμμένη ψυχολογία που μερικές φορές αναρωτιέται αν υπάρχει ακόμα χώρος για το παλιομοδίτικο απλό πρόβλημα στην ανίχνευση. Υπάρχουν, ωστόσο, λίγοι πρωτοκλασάτοι εκφραστές αυτής της τέχνης μαζί μας– αν και τώρα που η δεσποινίς Σέαρς, προς το παρόν, έγινε ηθικολόγος και άλλοι έχουν μπει στον ευκολότερο τομέα της συγγραφής θρίλερ, φαίνεται να είναι όλο και πιο λίγοι. Ιδιαίτερα η κυρία Κρίστι παραμένει πιστή στην παλιά πίστη, και είναι ευχάριστο να μπορείς να γράψεις ότι το χέρι της δεν έχασε την πονηριά του». Ο κριτικός εξέφρασε τη λύπη του που ο Πουαρό έχασε μερικά από τα «κουσούρια» του και ο Χέιστινγκς δεν εμφανίζεται πλέον στις πλοκές, αλλά τελείωσε με έντονο ύφος: «Όπως όλα τα έργα της κυρίας Κρίστι, είναι οικονομικά γραμμένο, οι ενδείξεις παρουσιάζονται στον αναγνώστη με άψογη δικαιότητα, τα παραπλανητικά στοιχεία είναι επιδέξια στρωμένα και η λύση θα κάνει πολλούς αναγνώστες να κλωτσήσουν τον εαυτό τους. Ορισμένοι περιστασιακοί αναγνώστες αστυνομικών ιστοριών συνηθίζουν να επικρίνουν την κυρία Κρίστι με το σκεπτικό ότι οι ιστορίες της είναι ανεπαρκώς κεντημένες, ότι δεν περιλαμβάνει, για παράδειγμα, επιγράμματα. Δεν είναι όμως καιρός να δηλώσουμε ότι στη σφαίρα της αστυνομικής φαντασίας, όπου τα προβλήματα τίθενται δίκαια και δίκαια λύνονται, δεν υπάρχει κανείς να την αγγίξει;»[7]

Στην Επιθεώρηση Βιβλίου των New York Times της 15ης Σεπτεμβρίου 1940, ο Κέυ Ίρβιν συμπέρανε: «Το καστ των χαρακτήρων είναι μικρό, το δράμα είναι χτισμένο με όλη αυτή τη σίγουρη, οικονομική ικανότητα του συγγραφέα. Το Θλιμμένο Κυπαρίσσι δεν είναι το καλύτερο από τα επιτεύγματα της Κρίστι, αλλά είναι καλύτερο από το μέσο θρίλερ με κάθε τρόπο."[4]

Κατά την ανασκόπηση πολλών αστυνομικών μυθιστορημάτων στο τεύχος του The Observer της 10ης Μαρτίου 1940, ο Μώρις Ρίτσαρντσον ξεκίνησε, «Μια εξαιρετική εβδομάδα εγκλήματος. Όχι μόνο η Αγκάθα Κρίστι λάμπει απίστευτα στον θρόνο της, αλλά οι αυλικοί έχουν κάνει μια ασυνήθιστα προσεγμένη καλλιτεχνική διάταξη πτωμάτων πάνω και κάτω από τα σκαλιά». Επικεντρώνοντας συγκεκριμένα στο Θλιμμένο Κυπαρίσσι ο Ρίτσαρντσον κατέληξε, «Οι τεχνικές χαρακτηρισμού είναι εξαιρετικά έντονες όσο ποτέ. Στην πραγματικότητα, η Αγκάθα Κρίστι το έχει ξανακάνει, αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζετε» [5]

Η ανασκόπηση του Σκωτσέζου στο τεύχος της 11ης Μαρτίου 1940 κατέληξε στο συμπέρασμα: «Το Θλιμμένο Κυπαρίσσι είναι πιο ελαφρύ και μάλλον λιγότερο έξυπνο από ό,τι είναι συνήθως οι ιστορίες της κυρίας Κρίστι, και η τελική εξήγηση παρατείνεται αδικαιολόγητα. Αλλά μόνο σε σχέση με το υψηλό επίπεδο της ίδιας της κυρίας Κρίστι φαίνεται κατώτερο. Σύμφωνα με τα συνηθισμένα πρότυπα της αστυνομικής λογοτεχνίας, είναι μια συναρπαστική και επιδέξια γραμμένη ιστορία."[6]

Ο Ε.Ρ. Πάνσον στο τεύχος του The Guardian της 2ας Απριλίου 1940 κατέληξε: «Η ιστορία λέγεται με όλες και ακόμη περισσότερες τις συνηθισμένες ικανότητες και οικονομία της κυρίας Κρίστι, αλλά είναι κρίμα που η πλοκή στρέφεται σε ένα νομικό σημείο γνωστό σε όλους, και όμως τόσο παρερμηνεύσιμη που πολλοί αναγνώστες θα αισθανθούν ότι η ιστορία στερείται αληθοφάνειας».[8]

Ο Ρόμπερτ Μπάρναρντ θεώρησε ότι αυτό το μυθιστόρημα ήταν «Μια παραλλαγή στο συνηθισμένο ερωτικό τριγώνου και η μόνη φορά που η Κρίστι χρησιμοποιεί το τέχνασμα της "όμορφης γυναίκας στην εδώλιο που κατηγορείται για φόνο". Ο σχολιασμός του ήταν άκρως θετικός, αποκαλώντας το «Ελεγειακό, πιο συναισθηματικά εμπλεκόμενο από ό,τι συνήθως στην Κρίστι, αλλά η ευρηματικότητα και η εξαιρετική ιδέα το έθεσαν ανάμεσα στους καλύτερους από τους κλασικούς τίτλους. Οι γνώσεις της για το δηλητήριο είναι καλά στο προσκήνιο, αλλά ο ερασιτέχνης θα ωφεληθεί επίσης από τη γνώση της κηπουρικής και την ικανότητα στη στενή ανάγνωση» [9]

Αναφορές σε άλλα έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πήτερ Λορντ λέει ότι του έχει συστήσει να συμβουλευτεί τον Πουαρό από τον δρα Τζον Στίλλινγκφλιτ με βάση την εξαιρετική δράση του Πουαρό στην υπόθεση που σχετίζεται με το διήγημα Το Όνειρο, το οποίο είχε τυπωθεί δύο χρόνια νωρίτερα στο τεύχος 566 του The Strand (περιοδικό) και αργότερα τυπώθηκε σε μορφή βιβλίου στο The Adventure of the Christmas Pudding το 1960 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο The Regatta Mystery στις ΗΠΑ το 1939 (Το Κλειδί του Μυστηρίου στις εκδόσεις Λυχνάρι). Ο χαρακτήρας του Στίλινγκφλιτ αργότερα εμφανίζεται ξανά στο Χαμόγελο της Μέδουσας (1966).

Μία από τις μάρτυρες που μετέβη στη δίκη από τη Νέα Ζηλανδία ονομάζεται Αμίλια Σέντλεϋ, ένα όνομα από το μυθιστόρημα Το Πανηγύρι της Ματαιοδοξίας του Ουίλλιαμ Θάκερυ.

Προσαρμογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ραδιόφωνο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε ως σήριαλ πέντε μερών για το BBC Radio 4 το 1992. Ο Τζον Μόφατ επανέλαβε τον ρόλο του Πουαρό. Το σήριαλ μεταδόθηκε εβδομαδιαία από την Πέμπτη 14 Μαΐου έως την Πέμπτη 11 Ιουνίου στις 10.00 π.μ. έως τις 22.30. Και τα πέντε επεισόδια ηχογραφήθηκαν την εβδομάδα από 16 έως 20 Μαρτίου 1992.

Διασκευαστής: Μάικλ Μπέικγουελ, Παραγωγός: Ήνυντ Ουίλλιαμς

Ηθοποιοί:

  • Έρικ Άλλαν: επιθεωρητής Μπριλ
  • Τζόναθαν Άνταμς: κύριος Ουόργκρεϊβ
  • Μπάρμπαρα Άτκινσον: κυρία Ουέλμαν
  • Μάργκο Μπόυντ: κυρία Μπίσοπ
  • Τζον Τσερτς: Δρ Γκαρσία, Γραμματεύς
  • Σουζάννα Κόρμπετ: Μαίρυ Τζέρραρντ
  • Άλαν Κάλλεν: κριτής
  • Κηθ Ντρίνκελ: αστυνομικός
  • Έμμα Φήλντινγκ: Έλινορ Κάρλαϊλ
  • Ήμον Φλέμινγκ: Τεντ Μπίγκλαντ
  • Πωλίν Λεττς: νοσοκόμα Χόπκινς
  • Πήτερ Πένρυ-Τζόουνς: Σερ Σάμιουελ Άττερμπερυ
  • Ντέιβιντ ΜακΆλιστερ: Δόκτωρ Λορντ
  • Τζον Μόφατ: Ηρακλής Πουαρό
  • Τζοάννα Μάιερς: νοσοκόμα Ο'Μπράιεν, τραγουδίστρια του ομώνυμου τραγουδιού
  • Γκόρντον Ρηντ: κος Λίττλντεϊλ
  • Τσαρλς Σίμπσον: Ρόντυ Ουέλμαν
  • Τζον Ουέμπ: κος Τζέρραρντ

Τηλεόραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βρετανική προσαρμογή

Το βιβλίο διασκευάστηκε από την London Weekend Television ως δράμα διάρκειας εκατό λεπτών και μεταδόθηκε στο ITV στο Ηνωμένο Βασίλειο την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2003 ως ειδικό επεισόδιο στη σειρά Οι Περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό. Η διασκευή ήταν αρκετά πιστή στο μυθιστόρημα, με την ώρα και το σκηνικό να είναι οι δύο μεγάλες αλλαγές. Ενώ το μυθιστόρημα διαδραματίστηκε εν μέρει στο ποινικό δικαστήριο και εν μέρει στο κτήμα της Ουέλμαν, η προσαρμογή λαμβάνει χώρα στο κτήμα της Ουέλμαν. Στο τέλος, η νοσοκόμα Χόπκινς επιχειρεί να σκοτώσει τον Πουαρό με δηλητηριασμένο τσάι, αλλά αυτός προσποιείται ότι το πίνει και ρίχνει το τσάι σε ένα μπολ ζάχαρης.

Διασκευαστής: Ντέηβιντ Πίρι, Σκηνοθεσία: Ντέηβιντ Μουρ

Καστ:

  • Ντέηβιντ Σουσέι: Ηρακλή Πουαρό
  • Ελίζαμπεθ Ντέρμοτ Ουόλς: Έλινορ Κάρλαϊλ
  • Ρούπερτ Πένρυ-Τζόουνς: Ρόντυ Ουίντερ
  • Κέλλυ Ράιλλυ: Μαίρυ Τζέρραρντ
  • Πωλ ΜακΓκαν: Δόκτωρ Πήτερ Λορντ
  • Φύλλις Λόγκαν: νοσοκόμα Χόπκινς
  • Μάριον Ο'Ντουάιερ: νοσοκόμα Ο'Μπράιεν
  • Νταϊάνα Κουίκ: Λώρα Ουέλμαν
  • Στιούαρτ Λαινγκ: Τεντ Χόρλικ
  • Τζακ Γκάλλουεϋ: Μάρσντεν
  • Τζέφρυ Μπίβερς: Σέντον
  • Άλισταιρ Φίντλεϋ: εισαγγελέας
  • Λίντα Σπέρριερ: κυρία Μπίσοπ
  • Τίμοθυ Κάρλτον: δικαστής

Το Θλιμμένο Κυπαρίσσι γυρίστηκε στο Μέγαρο Ντόρνεϋ, Μπάκιγχαμσιρ.

Γαλλική προσαρμογή

Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε ως το έκτο επεισόδιο της γαλλικής τηλεοπτικής σειράς Οι Μικροί Φόνοι της Άγκαθα Κρίστι (Les Petits Meurtres d'Agatha Christie). Το επεισόδιο προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2010.

Ιστορικό εκδόσεων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1940, Collins Crime Club (Λονδίνο), Μάρτιος, σκληρό εξώφυλλο, 256 σελ.
  • 1940, Dodd Mead & Co (Νέα Υόρκη), σκληρό εξώφυλλο, 270 σελ.
  • 1946, Dell Books, χαρτόδετο, 224 pp (Dell number 172 mapback )
  • 1959, Fontana Books (imprint of HarperCollins ), χαρτόδετο, 191 pp
  • 1965, Ulverscroft μεγαλοτύπων, σκληρό εξώφυλλο, 239 pp
  • 2008, Poirot Facsimile Edition (της πρώτης έκδοσης του 1940 στο Ηνωμένο Βασίλειο), HarperCollins, 1 Απριλίου 2008, σκληρό εξώφυλλο,(ISBN 0-00-727459-9)

Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ στο Collier's Weekly σε δέκα μέρη από τις 25 Νοεμβρίου 1939 (τόμος 104, αριθμός 22) [3] έως τις 27 Ιανουαρίου 1940 (τόμος 105, αριθμός 4) με εικονογράφηση του Mario Cooper.

Η σειριοποίηση του Ηνωμένου Βασιλείου έγινε σε δεκαεννέα μέρη στην Daily Express από το Σάββατο, 23 Μαρτίου έως το Σάββατο, 13 Απριλίου 1940. Οι συνοδευτικές εικονογραφήσεις δεν ήταν αναγνωρισμένες. Αυτή η έκδοση δεν περιείχε καμία διαίρεση κεφαλαίων.[10]

Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Λυχνάρι, Καλοκάθη και Ψυχογιός.

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Peers, Chris· Spurrier, Ralph (Μαρτίου 1999). Collins Crime Club – A checklist of First Editions (Second έκδοση). Dragonby Press. σελ. 15. 
  2. ↑ Cooper, John· Pyke, BA (1994). Detective Fiction – the collector's guide (Second έκδοση). Scholar Press. σελίδες 82, 86. ISBN 0-85967-991-8. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Marcum, JS (Μαΐου 2007). «American Tribute to Agatha Christie». The Classic Years: 1940 - 1944. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2015. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Irvin, Kay (15 September 1940). «Review». The New York Times: σελ. 19. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Richardson, Maurice (10 March 1940). «Review». The Observer: σελ. 6. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Review». The Scotsman: σελ. 9. 11 March 1940. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Ashley, Maurice Percy (9 March 1940). «Review». The Times Literary Supplement: σελ. 125. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Punshon, E R (2 April 1940). «Review». The Guardian: σελ. 3. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Barnard, Robert (1990). A Talent to Deceive – an appreciation of Agatha Christie (Revised έκδοση). Fontana Books. σελ. 204. ISBN 0-00-637474-3. 
  10. ↑ Holdings at the British Library (Newspapers – Colindale). Shelfmark: NPL LON LD3 and NPL LON MLD3.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_Θλιμμένο_Κυπαρίσσι&oldid=10654532"