Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε
Επίσημο πορτρέτο, 2006
Πατέρας της Μπούντεσταγκ
Περίοδος
26 Οκτωβρίου 2021 – 26 Δεκεμβρίου 2023
ΠροκάτοχοςΧέρμαν Όττο Σολμς
ΔιάδοχοςΠίτερ Ραμσάουερ
Πρόεδρος της Μπούντεσταγκ
Περίοδος
24 Οκτωβρίου 2017 – 26 Οκτωβρίου 2021
ΔιάδοχοςΜπέρμπελ Μπας
Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας
Περίοδος
28 Οκτωβρίου 2009 – 24 Οκτωβρίου 2017
ΚαγκελάριοςΆνγκελα Μέρκελ
ΠροκάτοχοςΠέερ Στάινμπρουκ
ΔιάδοχοςΠέτερ Αλτμάιερ (Μεταβατικός)
Υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας
Περίοδος
22 Νοεμβρίου 2005 – 27 Οκτωβρίου 2009
ΚαγκελάριοςΆνγκελα Μέρκελ
ΠροκάτοχοςΌτο Σίλι
ΔιάδοχοςΤόμας ντε Μεζιέρ
Περίοδος
21 Απριλίου 1989 – 26 Νοεμβρίου 1991
ΚαγκελάριοςΧέλμουτ Κολ
ΠροκάτοχοςΦρίντριχ Ζίμερμαν
ΔιάδοχοςΡούντολφ Σάιτερς
Πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής Ενώσης της Γερμανίας
Περίοδος
7 Νοεμβρίου 1998 – 16 Φεβρουαρίου 2000
ΠροκάτοχοςΧέλμουτ Κολ
ΔιάδοχοςΆνγκελα Μέρκελ
Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης
Περίοδος
27 Οκτωβρίου 1998 – 29 Φεβρουαρίου 2000
ΚαγκελάριοςΓκέρχαρντ Σρέντερ
ΠροκάτοχοςΡούντολφ Σκάρπινγκ
ΔιάδοχοςΦρίντριχ Μερτς
Αρχηγός της Καγκελαρίας της ΟΔΓ
Υπουργός Ειδικών Θεμάτων της ΟΔΓ
Περίοδος
15 Νοεμβρίου 1984 – 21 Απριλίου 1989
ΚαγκελάριοςΧέλμουτ Κολ
ΠροκάτοχοςΒάλντεμαρ Σρέκενμπεργκερ
ΔιάδοχοςΡούντολφ Σάιτερς
Μέλος της Μπούντεσταγκ για το Όφενμπουργκ
Περίοδος
13 Δεκεμβρίου 1972 – 26 Δεκεμβρίου 2023
ΠροκάτοχοςΧάνς Φύρλερ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση18 Σεπτεμβρίου 1942, Φράιμπουργκ, Γερμανία
Θάνατος26 Δεκεμβρίου 2023 (81 ετών)
Όφενμπουργκ, Γερμανία
ΕθνότηταΓερμανική
Πολιτικό κόμμαΧριστιανοδημοκρατική Ένωση
ΣύζυγοςΊνγκεμποργκ Χένσλε (ν. 1969)
Παιδιά4
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ
Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
Επάγγελμανομικός[1]
πολιτικός[2][1]
δικηγόρος[1]
Βραβεύσειςβραβείο Καρλομάγνος (17  Μαΐου 2012)[3]
Μεγαλόσταυρος 1ης κλάσης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1991)
Τάγμα της Αξίας της Βάδης-Βυρτεμβέργης (2008)[4]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Πρίγκηπα Ενρίκε[5]
Ιππότης του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας (24  Απριλίου 1986)
Grand Officer of the Order of the Oak Crown (10  Ιανουαρίου 2011)[6]
European handicraft prize (1995)[7]
βραβείο Ρομπέρ Σουμάν (2005)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1991)
BigBrotherAwards (2009)[8]
Pipe Smoker of the Year (1990)[9]
Point Alpha Prize (2015)[10]
Johann Heinrich Voß Prize for Literature (2015)[11]
Global Economy Prize (2019)[12]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (1986)[13]
ΘρήσκευμαΛουθηρανισμός
Υπογραφή
Ιστοσελίδαhttp://www.wolfgang-schaeuble.de/
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (γερμανικά: Wolfgang Schäuble, Φράιμπουργκ, 18 Σεπτεμβρίου 1942 - Όφενμπουργκ, 26 Δεκεμβρίου 2023) ήταν Γερμανός πολιτικός της κεντροδεξιάς Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), του οποίου η πολιτική καριέρα διήρκεσε πάνω από πέντε δεκαετίες.

Διετέλεσε Υπουργός των Κυβερνήσεων του Χέλμουτ Κολ (Ομοσπονδιακός Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων και Επικεφαλής της Καγκελαρίας, κατόπιν Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών) από το 1984 μέχρι το 1991. Από το 1991 έως το 2000 ήταν αρχηγός της Κοινοβουλευτική Ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και από το 1998 έως το 2000 Πρόεδρος του κόμματος. Διετέλεσε και πάλι Υπουργός των Κυβερνήσεων Μέρκελ (Εσωτερικών κατά την πρώτη θητεία, μεταξύ των ετών 2005 και 2009, και κατόπιν για οκτώ χρόνια Οικονομικών κατά τη δεύτερη και τρίτη θητεία της, από το 2009 ως το 2017).

Από το 2017 έως το 2021 ήταν Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας (Bundestag), το δεύτερο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Υπήρξε το μακροβιότερο μέλος οποιουδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένου Κοινοβουλίου στην ιστορία της Γερμανίας[14], όντας βουλευτής χωρίς διακοπή επί 51 χρόνια, από το 1972 ως τον θάνατό του, το 2023.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σόιμπλε σε νεαρή ηλικία

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γεννήθηκε το 1942 στο Φράιμπουργκ[15]. Ήταν γιος του λογιστή και πολιτικού Καρλ Σόιμπλε και της Γερτρούδης Γκέρινγκ, ο δεύτερος από τρεις αδελφούς[15]. Αφού έλαβε απολυτήριο λυκείου το 1961, ο Σόιμπλε σπούδασε Νομική και Οικονομικά στα Πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ και του Αμβούργου, από τα οποία αποφοίτησε το 1966 και το 1970, αντιστοίχως. Εργάστηκε ως εφοριακός και ως δικηγόρος, αφού πρώτα πέτυχε στις κρατικές εξετάσεις[16].

Το 1971 έλαβε το διδακτορικό του στη Νομική, καταθέτοντας διατριβή με τίτλο «Η επαγγελματική νομική κατάσταση του ορκωτού λογιστή στις λογιστικές επιχειρήσεις» (Die berufsrechtliche Stellung der Wirtschaftsprüfer in Wirtschaftsprüfungsgesellschaften)[17].

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σόιμπλε εισήλθε στην τοπική αυτοδιοίκηση στο κράτος της Βάδης-Βυρτεμβέργης και τελικά κατέληξε να γίνει ανώτερος διοικητικός υπάλληλος της φορολογικής υπηρεσίας του Φράιμπουργκ[18]. Στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στο περιφερειακό δικαστήριο του Όφενμπουργκ, από το 1978 έως το 1984[19].

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πολιτική σταδιοδρομία του Σόιμπλε ξεκίνησε το 1961 με την ένταξή του στη Γιούνγκε Ουνιόν (γερμανικά : Junge Union), τη νεολαία της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[20]. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών Φοιτητών (Christlich-Demokratischer Studenten) στο Αμβούργο και στο Φράιμπουργκ[20]. Το 1965 ο Σόιμπλε έγινε μέλος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[20]. Από το 1969 έως το 1972 ήταν πρόεδρος της Γιούνγκε Ουνιόν στο νότιο Μπάντεν[20]. Από το 1976 έως το 1984 διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Αθλητισμού της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[20].

Μέλος του Κοινοβουλίου, 1972-2023

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σόιμπλε ήταν μέλος του Κοινοβουλίου ανελλιπώς από το 1972 ως τον θάνατό του το 2023[20]. Το 2017 έγινε το μακροβιότερο μέλος οποιουδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένου Κοινοβουλίου στην ιστορία της Γερμανίας[14].

Από το 1981 έως το 1984 ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και τον Νοέμβριο του 1991 έγινε πρόεδρός της[20]. Ο Σόιμπλε παραιτήθηκε από τη θέση αυτή το 2000 κατόπιν ενός σκανδάλου χρηματοδότησης του κόμματός του[21]. Από τον Οκτώβριο του 2002 μέχρι το 2005 υπηρέτησε ως αναπληρωτής πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, υπό την ηγεσία της Άνγκελα Μέρκελ[22].

Ομοσπονδιακός Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων, 1984-1989

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 15 Νοεμβρίου 1984 ο Σόιμπλε διορίστηκε Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων και επικεφαλής της Καγκελαρίας υπό τον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Όταν το 1986 ο σοβιετικός τύπος κατηγόρησε τον Κολ ότι, σε συνέντευξή του σε περιοδικό, έκανε σύγκριση μεταξύ των προπαγανδιστικών ικανοτήτων του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και του Γιόζεφ Γκαίμπελς, υποστηρίχθηκε από διάφορους ότι ο Σόιμπλε συμβούλεψε τον Καγκελάριο να μην γράψει επιστολή απολογίας στον Γκορμπατσόφ για αυτό το περιστατικό, υποστηρίζοντας ότι η εν λόγω χειρονομία θα παρεξηγούνταν ως ένδειξη αδυναμίας[23].

Με την ιδιότητά του ως Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων, ο Σόιμπλε ηγήθηκε των προετοιμασιών για την πρώτη επίσημη επίσκεψη του Έριχ Χόνεκερ, προέδρου του συμβουλίου της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, το 1987. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, θεωρούνταν ευρέως ως ένας από τους πλησιέστερους συμβούλους του Χέλμουτ Κολ[24].

Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 1989-1991

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον ανασχηματισμό του υπουργικού συμβουλίου στις 21 Απριλίου 1989, ο Σόιμπλε έγινε Υπουργός Εσωτερικών. Από αυτή τη θέση προΐστατο της αντιπροσωπίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στις διαπραγματεύσεις για την επανένωσή της με την Ανατολική Γερμανία το 1990[25]. Ο Σόιμπλε και ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών της Ανατολικής Γερμανίας Γκούντερ Κράουσε υπέγραψαν τη Συνθήκη Ενοποίησης στις 31 Αυγούστου 1990[26][27]. Με μια ισχυρή και συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία του στο Κοινοβούλιο το 1991, ο Σόιμπλε θεωρείται πως έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της μετακίνησης της γερμανικής πρωτεύουσας από τη Βόννη στο Βερολίνο[28].

Ο Σόιμπλε ως Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 1989

Τη δεκαετία του 1990 ο Σόιμπλε έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Γερμανία και υπήρχε μια συνεχής εικασία ότι θα αντικαθιστούσε στην καγκελαρία τον Χέλμουτ Κολ, του οποίου η δημοτικότητα μειωνόταν συνεχώς[29]. Τον Νοέμβριο του 1991 ο Σόιμπλε έγινε αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, αντικαθιστώντας τον 71χρονο Άλφρεντ Ντρέγκερ, μια κίνηση που τον έκανε να φαίνεται ως ακόμη πιο πιθανός διάδοχος του Χέλμουτ Κολ[30]. Το 1997 ο Κολ δήλωσε ότι ο Σόιμπλε ήταν ο επιθυμητός υποψήφιος για να τον διαδεχθεί, αλλά δεν ήθελε να παραδώσει την εξουσία μέχρι το 2002[31], όταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση θα ολοκλήρωνε την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος. Ωστόσο, η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση έχασε τις εκλογές του 1998, και ο Κολ την Καγκελαρία[32].

Πρόεδρος του κόμματος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, 1998-2000

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1998, ο Σόιμπλε διαδέχθηκε τον Χέλμουτ Κολ ως πρόεδρος του κόμματος. Μόλις 15 μήνες αργότερα[33], παραιτήθηκε από τη θέση και το 2000 και από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης μετά το σκάνδαλο για μια παράνομη χρηματοδότηση του κόμματος το 1994[34]. Η παραίτηση του Σόιμπλε ξεκίνησε μια αλλαγή στο εσωτερικό των Χριστιανοδημοκρατών, με την Άνγκελα Μέρκελ να αναλαμβάνει την ηγεσία του κόμματος και τον Φρίντριχ Μερτς να γίνεται πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[33][35][36].

Μετά την καταψήφιση του Έμπερχαντ Ντίεπγκεν ως δημάρχου του Βερολίνου, ο Σόιμπλε συνομιλούσε για να είναι ο υποψήφιος στις πρόωρες εκλογές της 21ης Οκτωβρίου 2001, αλλά τελικά η τοπική οργάνωση της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στο Βερολίνο προτίμησε τον Φρανκ Στέφελ[37].

Ορισμένες τοπικές οργανώσεις της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης ήθελαν τον Μάρτιο του 2004 να προτείνουν τον Σόιμπλε ως υποψήφιο για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, του αρχηγού κράτους, λόγω της τεράστιας πολιτικής του εμπειρίας. Παρά την υποστήριξη των πρωθυπουργών της Βαυαρίας και της Έσσης[38][39], η υποψηφιότητα Σόιμπλε δεν προκρίθηκε τελικά από το κόμμα, επειδή η ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Άνγκελα Μέρκελ, άλλοι πολιτικοί της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και το φιλελεύθερο κόμμα δεν την στήριξαν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σκάνδαλο με τις εκλογικές χρηματοδοτήσεις του κόμματος, που ενέπλεκε και τον Σόιμπλε και πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 1999, δεν είχε ποτέ διαλευκανθεί πλήρως[40].

Ο Σόιμπλε το 2007

Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 2005-2009

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν τις εκλογές του 2005 η Άνγκελα Μέρκελ συμπεριέλαβε τον Σόιμπλε στη σκιώδη κυβέρνησή της για την εκστρατεία των Χριστιανοδημοκρατών με σκοπό την μη επανεκλογή του Γκέρχαρντ Σρέντερ στη θέση του καγκελαρίου. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Σόιμπλε υπηρέτησε ως σύμβουλος της Μέρκελ πάνω στα θέματα της ασφάλειας και της εξωτερικής πολιτικής[41].

Μετά τις εκλογές, ο Σόιμπλε συζητήθηκε ως υποψήφιος για το αξίωμα του Ομοσπονδιακού Υπουργού Αμύνης[42]. Ωστόσο, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη σύσταση κυβέρνησης συνασπισμού, ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στην ομάδα εργασίας για την εσωτερική πολιτική. Μόλις σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση, ο Σόιμπλε έγινε ξανά Υπουργός Εσωτερικών, αυτή τη φορά στον κομματικό συνασπισμό υπό την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ[43].

Από το 2007 έως το 2009 ο Σόιμπλε ήταν ένα από τα 32 μέλη της Επιτροπής για τον εκσυγχρονισμό του ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο δημιουργήθηκε για να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις πάνω στην κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των ομοσπονδιακών και των κρατιδιακών αρχών της Γερμανίας[44].

Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών, 2009-2017

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009, ο Σόιμπλε, μέχρι τότε ένας από τους πιο έμπειρους πολιτικούς της Γερμανίας[45], έγινε Υπουργός Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Τότε, σε ηλικία 67 ετών, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας στο υπουργικό συμβούλιο και το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος του Κοινοβουλίου[15] στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας[28]. Ήταν επίσης ένας από τους επτά συντηρητικούς υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης Μέρκελ, τα οποία παρέμειναν στην εξουσία[46]. Ως το 2014, η Wall Street Journal ονόμαζε τον Σόιμπλε ως «το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο της Γερμανίας μετά την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ[47]».

Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Σόιμπλε θεωρήθηκε ευρέως ως ο πιο θερμός συνήγορος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσα στην κυβέρνηση[48] και ως παθιασμένος υποστηρικτής της συνεργασίας της Γερμανίας με τη Γαλλία[49]. Ωστόσο, μαζί με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ τήρησε συχνά σκληρή γραμμή απέναντι σε ορισμένες νοτιοευρωπαϊκές χώρες κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη[50]. Το 2012 ο Σόιμπλε απέρριψε τις προτάσεις της προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ να δοθεί στην Ελλάδα περισσότερος χρόνος για πρόσθετες περικοπές δαπανών με στόχο την αντιμετώπιση του ελλείμματός της[51]. Την ίδια χρονιά ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας κατηγόρησε τον Σόιμπλε ότι προσβάλλει το έθνος του[52]. Τον Οκτώβριο του 2013 ο Σόιμπλε κατηγορήθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες για τη συχνή τοποθέτηση ειδήσεων στα ΜΜΕ ενάντια στην Πορτογαλία κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη πριν την διάσωση της χώρας. Ο Σόκρατες τον χαρακτήρισε ως «πονηρό υπουργό οικονομικών[53]».

Ως κορυφαίος υποστηρικτής της λιτότητας κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη[54], ο Σόιμπλε έφερε το 2014 στη Γερμανία έναν πλήρως ισοσκελισμένο εθνικό προϋπολογισμό ύψους 299 δις ευρώ, ο οποίος επέτρεψε στη Γερμανία να μην δημιουργήσει νέο εθνικό χρέος για πρώτη φορά από το 1969[55]. Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2016, ο Σόιμπλε κατάφερε ένα πλεόνασμα ύψους 18,5 δις ευρώ[56]. Έχει χαρακτηριστεί ως η «προσωποποίηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας[57]» και ως ο «ύψιστος αγιατολάχ της ευρωπαϊκής λιτότητας[58]». Η φήμη του Σόιμπλε για σκληρό έλεγχο των δαπανών βοηθήθηκε από την ταχεία ανάκαμψη της Γερμανίας από την ύφεση, αλλά ο ίδιος απέρριψε επανειλλημμένως προτάσεις από κυβερνητικούς παράγοντες για φιλολαϊκές φορολογικές περικοπές[49]. Καθ'όλη τη διάρκεια της θητείας του υποστήριξε τη θέση ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη, είναι η διέξοδος από το σπιράλ χαμηλής ανάπτυξης[59]. Το 2013 για παράδειγμα, ο Σόιμπλε και ο Βίτορ Γκασπάρ, ο Πορτογάλος ομόλογός του, ανακοίνωσαν ένα σχέδιο χρήσης της γερμανικής κρατικής τράπεζας KfW ώστε να δημιουργηθεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα βοηθήσει τους Πορτογάλους κάτω των 25 ετών να αποκτήσουν μια θέση εργασίας ή επαγγελματική κατάρτιση[60].

Το 2012, μετά την παραίτηση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ από την προεδρία των 17 Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, γνωστών ως Εurogroup, άρχισε να κυκλοφορεί το ότι η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ασκούσε πίεση ώστε να αναλάβει την θέση αυτή ο Σόιμπλε[28][52]. Τελικά την θέση κατέλαβε αργότερα ο Γερούν Ντάισελμπλουμ[28][52].

Ο Σόιμπλε και η Καγκελάριος Μέρκελ στο Κοινοβούλιο, 2014

Στις διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2013, ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στην ομάδα εργασίας για την οικονομική πολιτική. Συμπρόεδρος, από την πλευρά του SPD ήταν ο δήμαρχος του Αμβούργου Όλαφ Σολτς[61]. Από το 2014 έως το 2015, ο Σόιμπλε και ο Σολτς ηγήθηκαν εκ νέου των διαπραγματεύσεων για την αναθεώρηση του λεγόμενου «φόρου αλληλεγγύης» επί του εισοδήματος και του εταιρικού φόρου και για την αναδιοργάνωση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας και των ομόσπονδων κρατιδίων της[62].

Σε μια επιστολή προς τον Πιερ Μοσκοβισί, Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων και Φορολογίας, στα τέλη του 2014, ο Σόιμπλε και οι Υπουργοί Οικονομικών άλλων μεγάλων οικονομιών της Ευρωζώνης (Μισέλ Σαπέν της Γαλλίας και Πιερ Κάρλο Παντοάν της Ιταλίας) προέτρεψαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να καταρτίσει νόμους για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής από τις εταιρείες και να εμποδίσει τα κράτη μέλη να προσφέρουν χαμηλότερους φόρους για να προσελκύσουν επενδυτές, ζητώντας μια ολοκληρωμένη οδηγία BEPS (Διάβρωση Βάσης και Μετατόπιση Κερδών) προς τα κράτη μέλη έως τα τέλη του 2015[63].

Με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, η Γερμανία έγινε ιδρυτικό μέλος της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών[64]. Σε μια συνάντηση των μεγάλων οικονομιών G20 το 2015, ο Σόιμπλε ζήτησε μια καλύτερη ενσωμάτωση της ισλαμικής οικονομίας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα[65].

Ο Σόιμπλε ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, 2019

Όταν ο ομοσπονδιακός πρόεδρος Γιοάχιμ Γκάουκ ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2016 την πρόθεσή του να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα για το αξίωμα, ο Σόιμπλε αναφέρθηκε ως πιθανός διάδοχος από τα γερμανικά και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης[66][67]. Στο αξίωμα τελικά εξελέγη ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ[68].

Από τα τέλη του 2016, ο Σόιμπλε υπηρέτησε ως μέλος της επιτροπής της γερμανικής κυβέρνησης για το Brexit, στην οποία οι υπουργοί συζητούσαν οργανωτικά και διαρθρωτικά ζητήματα σχετικά με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση[69].

Πρόεδρος του Γερμανικού Κοινοβουλίου, 2017 - 2021

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017, ο Σόιμπλε πείστηκε να μην συνεχίσει τη θητεία του ως Υπουργός Οικονομικών[68]. Προτάθηκε από την πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική ομάδα της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης ως νέος πρόεδρος της Μπούντεσταγκ και διαδέχθηκε τον Νόρμπερτ Λάμμερτ[70].

Ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, ο Σόιμπλε εργάστηκε για τη χαλιναγώγηση της ακροδεξιάς AfD, που τότε πρωτομπήκε στην Μπούντεσταγκ[68].

Τον Οκτώβριο του 2021 τον διαδέχτηκε η Μπέρμπελ Μπας. Από τότε έως τον θάνατο του, διετέλεσε «Πατέρας της Μπούντεσταγκ», ως το αρχαιότερο μέλος της[71].

Προσωπική ζωή και θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σόιμπλε ήταν παντρεμένος με την οικονομολόγο Ίνγκεμποργκ Χένσλε Σόιμπλε (1943-) από το 1969 έως τον θάνατο του, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά[72]: τρεις κόρες (Κριστίν, Τζουλιάν, Άννα) και έναν γιο (Χανς). Ο αδερφός του, Τόμας Σόιμπλε (1948-2013), ήταν πρώην Υπουργός Εσωτερικών της Βυρτεμβέργης και εκτελεστικός πρόεδρος της κρατικής ζυθοποιΐας Rothaus από το 2004 έως το 2013. Γαμπρός του είναι ο Τόμας Στρομπλ, ο οποίος σήμερα υπηρετεί ως Υπουργός Εσωτερικών της Βυρτεμβέργης[73].

Ο Σόιμπλε με τη σύζυγό του, Ίνγκεμποργκ, το 2007

Όταν ο Σόιμπλε γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του στο Βερολίνο τον Σεπτέμβριο του 2012, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, παραχώρησαν τις βασικές ομιλίες προς τιμήν του[74].

Απόπειρα δολοφονίας και προβλήματα υγείας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 12 Οκτωβρίου 1990, σε ηλικία 48 ετών, ο Σόιμπλε έγινε ο στόχος μιας προσπάθειας δολοφονίας από τον Ντίτερ Κάουφμαν, ο οποίος έριξε τρεις βολές εναντίον του μετά το τέλος μιας προεκλογικής εκστρατείας την οποία είχαν παρακολουθήσει περίπου 300 άτομα στο Οπενάου[24][72]. Ο Κάουφμαν τραυμάτισε ελαφρά έναν σωματοφύλακα, ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον νωτιαίο μυελό και το πρόσωπο του Σόιμπλε[72].

Ο Σόιμπλε παρέμεινε παράλυτος από την επίθεση και από τότε χρησιμοποιούσε αναπηρική καρέκλα. Ο υποψήφιος δολοφόνος του κηρύχθηκε ψυχικά άρρωστος από τους δικαστές και είχε κλειστεί σε κλινική λόγω ψυχασθένειας. Απελευθερώθηκε το 2004.

Στο μεταξύ ο Σόιμπλε ανάγκασε τον εαυτό του να επιστρέψει στην εργασία μέσα σε διάστημα τριών μηνών. Ενώ έμενε ακόμα σε μια μονάδα αποκατάστασης, μάθαινε να κάνει ελιγμούς παρόλο που είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω[15]. Για τον τελευταίο του προεκλογικό αγώνα στις εκλογές του 1990, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ ταξίδεψε στο Όφενμπουργκ όπου ο Σόιμπλε έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά την απόπειρα δολοφονίας μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 9.000 ατόμων[75].

Τον Μάιο του 2010, κατά το ταξίδι του στις Βρυξέλλες για μια επείγουσα συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Σόιμπλε εισήχθη στη μονάδα εντατικής θεραπείας ενός βέλγικου νοσοκομείου αντιμετωπίζοντας επιπλοκές από την προηγούμενη επέμβαση αλλά και μια αλλεργική αντίδραση από ένα νέο αντιβιοτικό[76]. Εκείνη την περίοδο, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έκαναν εικασίες αναφορικά με την παραίτησή του, ακόμα και με τις πιθανότητες επιβίωσής του[77]. Ωστόσο η καγκελάριος Μέρκελ αρνήθηκε δυο φορές την πρόταση του Σόιμπλε να παραιτηθεί κατά την περίοδο κακής υγείας του το 2010[78].

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεβίωσε από καρκίνο στην οικία του στο Όφενμπουργκ στις 26 Δεκεμβρίου 2023, σε ηλικία 81 ετών[79]. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Waldbach στο Όφενμπουργκ στις 5 Ιανουαρίου 2024 .[80]

Κριτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην πατρίδα του, ο Σόιμπλε έχει γίνει αντικείμενο σφοδρής κριτικής από τη γερμανική αριστερά για την υποστήριξή του στον Πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003.

Επίσης δέχτηκε κριτική για δήλωσή του ότι η Γερμανία δεν θα δεχόταν στο έδαφός της φυλακισμένους από το Γκουαντάναμο[81]. Η διαμάχη πυροδοτήθηκε σε μια συνέντευξη του 2007 στην οποία ο Σόιμπλε ανέφερε ένα βιβλίο του Όττο Ντεπενχάουερ, το οποίο θεωρούσε το στρατόπεδο κράτησης του Γκουαντάναμο ως τη «νομικά αποδεκτή απάντηση στον αγώνα του συνταγματικού πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας».

Νόμος και τάξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κριτική έναντι του Σόιμπλε επικεντρωνόταν στις απόψεις του για τον νόμο και την τάξη, κατά τη δεύτερη θητεία του ως Ομοσπονδιακού Υπουργού Εσωτερικών, ειδικά στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας για την οποία έχει επικριθεί από ορισμένους ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων.

Σε συνέντευξή του στο Σπίγκελ το 2007 ως Υπουργός Εσωτερικών, πρότεινε την αύξηση της εξουσίας της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης με στόχο την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας και ζήτησε τα ακόλουθα: Προληπτική σύλληψη υπόπτων για θέματα τρομοκρατίας, χρησιμοποίηση του γερμανικού στρατού για επιχειρήσεις τήρησης της τάξης στο εσωτερικό της Γερμανίας, συστηματική παρακολούθηση του διαδικτύου και υποκλοπές e-mail από κυβερνητικές υπηρεσίες, και δολοφονίες (targeted killings) τρομοκρατών από τις αρχές ασφαλείας[82].

Οι αντίπαλοί του περιλαμβάνουν την κοινότητα του ανοιχτού λογισμικού. Αποφάσεις του υπουργείου του οδήγησαν σε μια εκστρατεία που ονομάστηκε Stasi 2.0 και παρουσίαζε μια ομοιότητα με το East German Ministerium für Staatssicherheit. Ως διαμαρτυρία ενάντια στην υποστήριξή του απέναντι στην αυξανόμενη χρήση βιομετρικών δεδομένων, η ομάδα χάκερ Chaos Computer Club δημοσίευσε ένα από τα δακτυλικά αποτυπώματα του Σόιμπλε στο περιοδικό Datenschleuder που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2008. Το περιοδικό αναφερόταν επίσης σε μια ταινία την οποία οι αναγνώστες θα μπορούσαν να συμβουλευτούν για να ξεγελάσουν τους μοριακούς βιολόγους.

Τον Νοέμβριο του 2008 ένα νομοσχέδιο που έδινε μεγαλύτερη εξουσία στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκληματολογικής Αστυνομίας (BKA) απέτυχε όταν ορισμένα κράτη απείχαν από την ψηφοφορία στο Μπούντεσρατ, τον νομοθετικό εκπρόσωπο των κρατών. Στη συνέχεια ο Σόιμπλε πρότεινε να αλλάξουν οι διαδικασίες ψηφοφορίας στο Μπούντεσρατ ώστε να μειωθεί η αποχή. Πολλοί πολιτικοί της αντιπολίτευσης επέκριναν την πρότασή του και ορισμένοι ζήτησαν την παραίτησή του.

Τον Φεβρουάριο του 2009 η ιστοσελίδα του Σόιμπλε δέχτηκε επίθεση από χάκερ εξαιτίας ενός λάθους ασφαλείας στο TYPO3 CMS και ενός μη ασφαλούς κωδικού πρόσβασης. Η επίθεση των χάκερ συνίστατο σε μια αλλοίωση της ιστοσελίδας με την τοποθέτηση ενός μεγάλου και εύκολα ορατού συνδέσμου στην αρχική σελίδα υπό το θέμα της διατήρησης των δεδομένων.

Σχέσεις με την Ελλάδα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σόιμπλε επικρίθηκε έντονα για τις ενέργειές του κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και του Grexit το 2015[83][84]: ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε αναφέρει ότι ο Σόιμπλε σκόπευε να εξαναγκάσει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, ακόμα και πριν την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον πρώην Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner στις αρχές του 2014: αποκαλώντας το σχέδιο του Σόιμπλε «τρομακτικό», ο Geithner κατέγραψε ότι ο Σόιμπλε πίστευε πως μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα τρόμαζε άλλες χώρες ώστε να ευθυγραμμιστούν[85][86].

Ο Σόιμπλε δέχτηκε επίσης εκτεταμένη κριτική όσον αφορά τις συστάσεις του περί λιτότητας μέσα από το Twitter. Τέτοιου είδους επικριτικά σχόλια επικεντρώθηκαν στο γεγονός ότι η επιμονή του Σόιμπλε στις πολιτικές λιτότητας έρχεται σε αντίθεση τόσο με τις εμπειρικές αποδείξεις πως οι πολιτικές στις οποίες επέμενε είχαν συρρικνώσει την ελληνική οικονομία κατά 25% όσο και από τις εκθέσεις του ΔΝΤ οι οποίες επέμεναν ότι μόνο μια μαζική ελάφρυνση του χρέους, και όχι μια περαιτέρω λιτότητα, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική.

Φορολογικές ελλείψεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν η κοινοβουλευτική έρευνα ξεκίνησε το 2017 για να εξετάσει το σκάνδαλο των μερισμάτων των τραπεζών, ο Σόιμπλε αντιμετώπισε μια δημόσια κριτική ότι περίμενε πάρα πολύ καιρό για να απαγορεύσει μια έλλειψη στην ιδιοκτησία, η οποία επέτρεψε στα δυο εμπλεκόμενα μέρη να διεκδικήσουν την κατοχή των ίδιων μετοχών και να διεκδικήσουν τις φορολογικές ελαφρύνσεις, με αποτέλεσμα το κράτος να χάσει δις ευρώ από φόρους.

Άλλες δραστηριότητες (επιλογή)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εταιρικά συμβούλια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • KfW, Deputy Chairman of the Board of Supervisory Directors (2009-2010)

Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Friends of the Festspielhaus Baden-Baden, Chairman
  • Deutsche Nationalstiftung, Member of the Board of Trustees
  • Deutsche Stiftung Denkmalschutz, Member of the Board of Trustees
  • Deutsche Stiftung Querschnittlähmung (German Paraplegia Foundation), Member of the Board of Trustees
  • Friends of the Berliner Philharmonie, Member of the Board of Trustees
  • House of Finance, Goethe University Frankfurt, Member of the Board of Trustees
  • International Foundation for Research in Paraplegia, Member of the Board of Trustees
  • Max Planck Society, Member of the Board of Trustees
  • RAG-Stiftung, ex-officio Member of the Board of Trustees
  • Robert Schuman Foundation, Member of the Board of Directors
  • 2011 FIFA Women's World Cup, Member of the Board of Trustees

Βραβεύσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σόιμπλε παραλαμβάνοντας το Βραβείο Καρλομάγνος, 2012
  • 1986: Order of Merit of the Italian Republic
  • 1988: Grand-Officier de l'Ordre National du Mérite by the President of France
  • 1989: Grand Commander (Commander with the star) of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany
  • 1991: Grand Cross of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany
  • 1992: Honorary Doctorate of the University of Erlangen-Nuremberg
  • 1998: Konrad-Adenauer-Preis
  • 1998: Ordre national de la Légion d'honneur
  • 2005: Honorary Doctorate of the University of Fribourg
  • 2006: Honorary Doctorate of the University of Warmia and Mazury in Olsztyn
  • 2008: Order of Merit of Baden-Württemberg
  • 2009: Honorary Doctorate of the University of Tübingen
  • 2010: Toleranzpreis der Evangelischen Akademie Tutzing
  • 2011: Honorary Doctorate of the Corvinus University of Budapest
  • 2011: Order of the Oak Crown of the Grand Duchy of Luxembourg
  • 2012: International Charlemagne Prize of Aachen
  • 2014: Award for Understanding and Tolerance of the Jewish Museum Berlin
  • 2015: Bambi Award
  • 2017: Kissinger Prize

Επιλεγμένη εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σόιμπλε συνέγραψε πλήθος βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των:

  • Der Vertrag. Wie ich über die deutsche Einheit verhandelte (The treaty: How I conducted the negotiations on German unification, 1991)
  • Und der Zukunft zugewandt (Looking to the future, 1994); Und sie bewegt sich doch (And yet it moves, 1998); Mitten im Leben (In the prime of life, 2000)
  • Scheitert der Westen? Deutschland, Die neue Weltordnung (Is the West failing? Germany and the new world order, 2003)
  • Zukunft mit Maß. Was wir aus der Krise lernen können (Future of moderation: What we can learn from the crisis, 2009)
  • 60 Jahre Grundgesetz: Verfassungsanspruch und Wirklichkeit, in: Robertson-von Trotha, Caroline Y. (ed.): 60 Jahre Grundgesetz. Interdisziplinäre Perspektiven (= Kulturwissenschaft interdisziplinär/Interdisciplinary Studies on Culture and Society, Vol. 4), Baden-Baden 2009

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 118814311. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2023.
  2. ↑ (Αγγλικά) pace.coe.int. 1771. Ανακτήθηκε στις 20  Απριλίου 2022.
  3. ↑ «Der Karlspreisträger 2012 Wolfgang Schäuble». (Γερμανικά) Ανακτήθηκε στις 14  Δεκεμβρίου 2014.
  4. ↑ «Verdienstorden des Landes Baden-Württemberg: Liste der Ordensträgerinnen und Ordensträger 1975 - 2023». Ανακτήθηκε στις 28  Δεκεμβρίου 2023.
  5. ↑ «ENTIDADES ESTRANGEIRAS AGRACIADAS COM ORDENS PORTUGUESAS». Ανακτήθηκε στις 27  Δεκεμβρίου 2023.
  6. ↑ mfin.gouvernement.lu/fr/actualites.gouvernement%2Bfr%2Bactualites%2Btoutes_actualites%2Bcommuniques%2B2011%2B01-janvier%2B10-frieden.html.
  7. ↑ European handicraft prize. www.nrwhandwerkstag.de/artikel/europaeischer-handwerkspreis-31,0,1349.html. Ανακτήθηκε στις 2  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ bigbrotherawards.de/2009.
  9. ↑ «Pfeifenraucher des Jahres». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5  Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28  Απριλίου 2019.
  10. ↑ «Die Preisträger des Point-Alpha-Preises». Ανακτήθηκε στις 28  Δεκεμβρίου 2023.
  11. ↑ vossmuseum-otterndorf.de/voss-preis/. Ανακτήθηκε στις 28  Δεκεμβρίου 2023.
  12. ↑ www.ifw-kiel.de/de/institut/veranstaltungen/preisverleihungen/weltwirtschaftlicher-preis/.
  13. ↑ BOE-A-1986-4905.
  14. ↑ 14,0 14,1 «Kehrseite». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2019. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Quentin Peel (12 Μαρτίου 2010), Man in the News: Wolfgang Schäuble Αρχειοθετήθηκε 2015-07-06 στο Wayback Machine.
  16. ↑ «Deutschland verliert einen prägenden Christdemokraten» (στα Γερμανικά). Legal Tribune Online. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. 
  17. ↑ Schäuble, Wolfgang (1971). Die berufsrechtliche Stellung der Wirtschaftsprüfer in Wirtschaftsprüfungsgesellschaften (στα Γερμανικά). Freiburg. 
  18. ↑ «Wolfgang Schäuble». Munzinger Biographie (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  19. ↑ «Dr. Wolfgang Schäuble – Abgeordnetenhaus Berlin». Abgeordnetenhaus Berlin (στα Γερμανικά). 26 Μαρτίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 20,5 20,6 «LeMO Biografie: Wolfgang Schäuble». hdg.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  21. ↑ «Dr. Wolfgang Schäuble». Deutscher Bundestag (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  22. ↑ «Wolfgang Schäuble». Deutscher Bundestag (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  23. ↑ James M. Markham (14 Δεκεμβρίου 1986), Kohl's Party, Eyes on Vote, Shifts to Right Αρχειοθετήθηκε 3 February 2018 στο Wayback Machine. The New York Times.
  24. ↑ 24,0 24,1 Schmemann, Serge (13 Οκτωβρίου 1990). «German Interior Minister Is Shot at Political Rally». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2012. 
  25. ↑ Crown Prince's Palace: Contract Signing in a Magnificent Building. Αρχειοθετήθηκε 16 October 2023 στο Wayback Machine. Στο: Sites of Unity Αρχειοθετήθηκε 17 September 2023 στο Wayback Machine. (Haus der Geschichte), 2022.
  26. ↑ «Unification Treaty is Signed Without Reference to Nazi Era». JTA. Bonn. 4 Σεπτεμβρίου 1990. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. 
  27. ↑ «Günther Krause: Wir machen aus Hausmüll Erdöl» (στα γερμανικά). Focus. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 June 2018. https://web.archive.org/web/20180630064250/https://www.focus.de/politik/deutschland/20-jahre-wende/tid-20024/guenther-krause-wir-machen-aus-hausmuell-erdoel_aid_557657.html. Ανακτήθηκε στις 5 September 2013. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 Ian Traynor (20 Σεπτεμβρίου 2012), Germany's Wolfgang Schäuble at 70 – still at heart of efforts to save eurozone Αρχειοθετήθηκε 7 October 2017 στο Wayback Machine. The Guardian.
  29. ↑ Kinzer, Stephen (12 Οκτωβρίου 1992). «Bonn Journal; Kohl's Protege Turns Into Kohl's Challenger». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 July 2016. https://web.archive.org/web/20160723212332/http://www.nytimes.com/1992/10/12/world/bonn-journal-kohl-s-protege-turns-into-kohl-s-challenger.html. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2017. 
  30. ↑ Tyler Marshall (16 Νοεμβρίου 1991), Social Democrats Tire of Losses, Try New Faces Αρχειοθετήθηκε 5 March 2016 στο Wayback Machine. Los Angeles Times.
  31. ↑ «Früherer Bundestagspräsident Wolfgang Schäuble gestorben». Deutschlandfunk (στα Γερμανικά). 27 Δεκεμβρίου 2023. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  32. ↑ Funk, Albert (2 Αυγούστου 2013). «Serie Bundestagswahlen: 1998: Schröders Sieg, Kohls Ende». tagesspiegel.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  33. ↑ 33,0 33,1 Cecilie Rohwedder (17 Φεβρουαρίου 2000), Schaeuble Resigns From CDU Posts In Hopes of Reducing Party Scandal Αρχειοθετήθηκε 18 October 2017 στο Wayback Machine. Wall Street Journal.
  34. ↑ "The scandal that rocked the government of Helmut Kohl" Αρχειοθετήθηκε 11 June 2015 στο Wayback Machine.
  35. ↑ «CDU-Spendenaffäre: "Schäuble war Mittäter"». Spiegel Online (στα Γερμανικά). Hamburg. 11 Ιανουαρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2015. 
  36. ↑ Theil, Stefan (27 Φεβρουαρίου 2000). «Scandal Sinks Schauble». Newsweek. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  37. ↑ «Schäuble: Vom Hoffnungsträger zum ewigen Verlierer». Der Spiegel (στα Γερμανικά). 17 Ιουνίου 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  38. ↑ «Rau-Nachfolge: Stoiber für Schäuble als Bundespräsident» (στα γερμανικά). 24 February 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2023. https://web.archive.org/web/20231227153919/https://www.faz.net/aktuell/politik/inland/rau-nachfolge-stoiber-fuer-schaeuble-als-bundespraesident-1145389.html. Ανακτήθηκε στις 27 December 2023. 
  39. ↑ «"Ja, ich bin für Wolfgang Schäuble"». stern.de (στα Γερμανικά). 30 Δεκεμβρίου 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  40. ↑ Aust, Stefan (24 Αυγούστου 2015). «CDU-Spendenaffäre: Schäuble belastet erneut Kohl». Die Welt (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  41. ↑ Charles Hawley (20 Οκτωβρίου 2005), Letter from Berlin: Taming the Lions with Angela Merkel Αρχειοθετήθηκε 3 May 2017 στο Wayback Machine. Spiegel Online.
  42. ↑ Ministry Distribution in German Coalition Pact Αρχειοθετήθηκε 5 March 2016 στο Wayback Machine. Washington Post, 10 Οκτωβρίου 2005.
  43. ↑ Biermann, Kai; Schuler, Katharina; Horeld, Markus; Friederichs, Dr. Hauke (8 September 2013). «Die Ministerbilanz» (στα γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2023. https://web.archive.org/web/20231227224804/https://www.zeit.de/politik/deutschland/2009-09/minister-koalition-bilanz. Ανακτήθηκε στις 27 December 2023. 
  44. ↑ «Abschlussbericht Förderalismuskommision II» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  45. ↑ Jack Ewing (24 Ιανουαρίου 2014), Germany's Finance Minister Praises Progress Made in Crisis Countries Αρχειοθετήθηκε 2 December 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
  46. ↑ Sarah Marsh (25 Οκτωβρίου 2009), New Merkel minister defends tax cuts after attacks Αρχειοθετήθηκε 29 March 2019 στο Wayback Machine., Reuters.
  47. ↑ Troianovski, Anton; Walker, Marcus (23 May 2014). «Q&A With German Finance Minister Wolfgang Schäuble» (στα αγγλικά). The Wall Street Journal. ISSN 0099-9660. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 December 2023. https://web.archive.org/web/20231228081320/https://www.wsj.com/articles/SB10001424052702303480304579579753814951472. Ανακτήθηκε στις 20 February 2022. 
  48. ↑ Alison Smale (14 October 2014), French Minister Attends German Cabinet Session Αρχειοθετήθηκε 2 December 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
  49. ↑ 49,0 49,1 Quentin Peel (5 Δεκεμβρίου 2010), Wolfgang Schäuble, a profile Αρχειοθετήθηκε 27 April 2020 στο Wayback Machine. Financial Times.
  50. ↑ Jack Ewing (12 Δεκεμβρίου 2010), Germany Signals Support for Euro-Zone Members Αρχειοθετήθηκε 18 October 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
  51. ↑ Alan Cowell and Nicholas Kulish (12 Οκτωβρίου 2012), Nobel Committee Gives Peace Prize to European Union Αρχειοθετήθηκε 6 April 2018 στο Wayback Machine. The New York Times.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 Stephen Castle and Jack Ewing (16 Μαρτίου 2012), "The Derby for 'Mr. Euro,' and Lots of Other Top Jobs, Is Just Getting Started" Αρχειοθετήθηκε 1 February 2018 στο Wayback Machine., The New York Times
  53. ↑ Meireles, Luísa (22 October 2013). «Alemanha reage a declarações de Sócrates» (στα Portuguese). Expresso. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 July 2014. https://web.archive.org/web/20140709173254/http://expresso.sapo.pt/alemanha-reage-a-declaracoes-de-socrates=f836967#ixzz2iSYHTDSA. Ανακτήθηκε στις 29 July 2018. 
  54. ↑ Paul Taylor (4 Μαρτίου 2013), Jolt From Italy's Elections May Not Be Enough Αρχειοθετήθηκε 4 November 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
  55. ↑ Erik Kirschbaum and Michelle Martin (9 Σεπτεμβρίου 2014), No new debt for Germany in 2015, first time since 1969 Αρχειοθετήθηκε 12 December 2020 στο Wayback Machine. Reuters.
  56. ↑ Stefan Wagstyl (24 Αυγούστου 2016), German budget surplus swells to €18.5bn Αρχειοθετήθηκε 30 August 2016 στο Wayback Machine. Financial Times.
  57. ↑ Landon Thomas Jr. and Jack Ewing (12 Φεβρουαρίου 2015), Greek Debt Standoff Awaits a Decisive Move Αρχειοθετήθηκε 2 December 2017 στο Wayback Machine. New York Times.
  58. ↑ Charlemagne. «Europe's fault lines». The Economist 414 (7–13 February 2015): σελ. 33. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 December 2019. https://web.archive.org/web/20191211150441/https://www.economist.com/news/europe/21642209-even-sorting-out-greeces-debts-may-not-be-enough-repair-euro-europes-fault-lines. Ανακτήθηκε στις 18 September 2017. 
  59. ↑ Patrick Donahue and Birgit Jennen (21 Οκτωβρίου 2014), "Schaeuble Says Germany's Balanced-Budget Goal Is No 'Fetish'" Αρχειοθετήθηκε 3 December 2014 στο Wayback Machine., Bloomberg.
  60. ↑ Melissa Eddy (22 Μαΐου 2013), Germany Works to Ease High Youth Unemployment Αρχειοθετήθηκε 3 December 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
  61. ↑ Patrick Donahue (28 Οκτωβρίου 2013), Merkel Enters Concrete SPD Talks as Finance Post Looms Αρχειοθετήθηκε 27 February 2018 στο Wayback Machine. Bloomberg News.
  62. ↑ Rainer Buergin (4 Μαρτίου 2015), Merkel Weighs End of Reunification Tax for East Germany Αρχειοθετήθηκε 27 February 2018 στο Wayback Machine. Bloomberg Business.
  63. ↑ Gernot Heller (1 Δεκεμβρίου 2014), Germany, France and Italy urge EU to write common corporate tax laws Αρχειοθετήθηκε 16 May 2021 στο Wayback Machine. Reuters.
  64. ↑ Matthias Sobolewski (17 March 2015), Schaeuble confirms Germany is a founding member of China-led AIIB bank Αρχειοθετήθηκε 16 May 2021 στο Wayback Machine. Reuters.
  65. ↑ Gernot Heller (5 Σεπτεμβρίου 2015), G20-Germany urges more Islamic finance integration globally Αρχειοθετήθηκε 17 May 2021 στο Wayback Machine. Reuters.
  66. ↑ Stefan Wagstyl (6 Ιουνίου 2016), German presidency jostling begins as Gauck prepares to quit Αρχειοθετήθηκε 23 August 2016 στο Wayback Machine. Financial Times.
  67. ↑ Kate Connolly (6 Ιουνίου 2016), Headache for Angela Merkel as German president Joachim Gauck steps down Αρχειοθετήθηκε 28 April 2019 στο Wayback Machine. The Guardian.
  68. ↑ 68,0 68,1 68,2 «The world according to Wolfgang Schäuble – POLITICO». 24 Ιουνίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2021. 
  69. ↑ Joseph Nasr (13 Ιανουαρίου 2017), Merkel to chair first Brexit committee meeting next week Αρχειοθετήθηκε 24 October 2017 στο Wayback Machine. Reuters.
  70. ↑ Emma Anderson (27 Σεπτεμβρίου 2017), Schäuble to be nominated as German parliament president: report Αρχειοθετήθηκε 9 January 2018 στο Wayback Machine. Politico Europe.
  71. ↑ «Steinmeier ordnet Staatsakt an». Süddeutsche.de (στα Γερμανικά). 27 Δεκεμβρίου 2023. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 Ray Moseley (13 October 1990). «German Cabinet Member Shot, Seriously Wounded By Attacker». Chicago Tribune (Berlin). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 October 2014. https://web.archive.org/web/20141019141106/http://articles.chicagotribune.com/1990-10-13/news/9003260038_1_hans-neusel-schaeuble-third-attack. Ανακτήθηκε στις 11 September 2013. 
  73. ↑ Schmid, Matthias (27 Δεκεμβρίου 2023). «Politik: Ein Familienmensch mit messerscharfem Verstand: Strobl wird der Schwiegervater fehlen». Südkurier Online (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  74. ↑ Jack Ewing (17 Απριλίου 2013), Euro Zone Crisis Has Increased I.M.F.'s Power Αρχειοθετήθηκε 2 November 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
  75. ↑ Schmemann, Serge (1 Δεκεμβρίου 1990). «Kohl, Dominating Campaign, Acts as if He's Already Won». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. 
  76. ↑ Quentin Peel (19 Μαΐου 2010), Schäuble interview: Berlin's strictures Αρχειοθετήθηκε 27 April 2020 στο Wayback Machine. Financial Times.
  77. ↑ Nicholas Kulish and Jack Ewing (18 Νοεμβρίου 2011), Seeing in Crisis the Last Best Chance to Unite Europe Αρχειοθετήθηκε 23 July 2016 στο Wayback Machine. The New York Times.
  78. ↑ Rainer Buergin and Birgit Jennen (20 Σεπτεμβρίου 2013), Schaeuble Seen Keeping Finance Post Even in SPD Coalition Αρχειοθετήθηκε 27 February 2018 στο Wayback Machine. Bloomberg News.
  79. ↑ «Πέθανε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε». newsbeast.gr. 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 
  80. ↑ «Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: Στις 5 Ιανουαρίου η κηδεία του – Πού θα τελεστεί». Οικονομικός Ταχυδρόμος. 29 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2024. 
  81. ↑ «Schäuble will keine Guantánamo-Häftlinge» (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2023. 
  82. ↑ Gordon Smith, David. «Schäuble's Terror Plan Shows 'Complete Insanity'». Der Spiegel. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. 
  83. ↑ «Yanis Varoufakis: "Zu Schäubles Plan gehörte es, Griechenland fallen zu lassen"» (στα γερμανικά). 15 July 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 December 2023. https://web.archive.org/web/20231228163122/https://www.zeit.de/wirtschaft/2015-07/yanis-varoufakis-wolfgang-schaeuble-gastbeitrag-zeit-griechenland-opfer. Ανακτήθηκε στις 28 December 2023. 
  84. ↑ Naumann, Florian (28 Δεκεμβρίου 2023). «Varoufakis nutzt Abschied von Schäuble zur Abrechnung: bitter über den Tod hinaus». fr.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. 
  85. ↑ Geithner, Timothy F. (2014). Stress Test. New York: Crown. ISBN 978-0-8041-3859-8. 
  86. ↑ Sokou, Katerina (15 Μαΐου 2014). «Geithner reveals 'frightening' plans for Grexit in 2012 meeting with Schaeuble». eKathimerini.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Filmer, Werner· Schwan, Heribert (1994). Wolfgang Schäuble: Politik als Lebensaufgabe (Vollst. Taschenbuchausg έκδοση). München: Goldmann. ISBN 3-442-12559-6. 
  • Reitz, Ulrich (1996). Wolfgang Schäuble: die Biographie. Bergisch Gladbach: Bastei-Verl. Lübbe. ISBN 3-404-61421-6. 
  • Schütz, Hans Peter (2012). Wolfgang Schäuble: zwei Leben: ein Porträt (Erweiterte und überarbeitete Taschenbuchausgabe έκδοση). München: Droemer. ISBN 978-3-426-27582-5. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βόλφγκανγκ_Σόιμπλε&oldid=10691614"