Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι | |
|---|---|
 Ο Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι | |
| Πρόεδρος της Ιταλίας | |
| Περίοδος 18 Μαΐου 1999 – 15 Μαΐου 2006 | |
| Πρωθυπουργός | Μάσσιμο Ντ' Αλέμα Τζουλιάνο Αμάτο Σίλβιο Μπερλουσκόνι |
| Προκάτοχος | Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο |
| Διάδοχος | Τζόρτζιο Ναπολιτάνο |
 Πρωθυπουργός της Ιταλίας | |
| Περίοδος 28 Απριλίου 1993 – 10 Μαΐου 1994 | |
| Πρόεδρος | Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο |
| Προκάτοχος | Τζουλιάνο Αμάτο |
| Διάδοχος | Σίλβιο Μπερλουσκόνι |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 9 Δεκεμβρίου 1920, Λιβόρνο, Ιταλίας |
| Θάνατος | 16 Σεπτεμβρίου 2016 (95 ετών) Ιταλίας |
| Σύζυγος | Δημοκρατικό Κόμμα |
| Θρήσκευμα | Καθολικός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι (Carlo Azeglio Ciampi, προφέρεται Τσάμ-πι, 9 Δεκεμβρίου 1920 - 16 Σεπτεμβρίου 2016) ήταν Ιταλός πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ήταν, επίσης, ισόβιος γερουσιαστής.
Εκπαίδευση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τσάμπι γεννήθηκε στο Λιβόρνο στις 9 Δεκεμβρίου 1920.
Αφού πήρε πτυχίο αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας[1] το 1941 από την Scuola Normale di Pisa, ένα από τα σπουδαιότερα Πανεπιστήμια της Ιταλίας, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Αλβανία. Μετά την εκεχειρίατης Ιταλίας με τους Συμμάχους (8 Σεπτεμβρίου 1943), εγκατέλειψε την φασιστική Ιταλία και κατέφυγε στο Μπάρι, όπου στρατεύτηκε στην ιταλική αντίσταση.
Το 1946 νυμφεύτηκε τη Φράνκα Πίλλα (Franca Pilla). Το ίδιο έτος πήρε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Πίζας και άρχισε να εργάζεται στην Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας (Banca d'Italia). Τον Μάρτιο του 2005, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα Αστικού Δικαίου.
Σταδιοδρομία στην Κεντρική Τράπεζα Ιταλίας (Banca d'Italia)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1960 κλήθηκε να υπηρετήσει στις κεντρικές υπηρεσίες της Banca d'Italia. Έγινε γενικός γραμματέας το 1973, γενικός υποδιευθυντής το 1976 και γενικός διευθυντής το 1978. Τον Οκτώβριο του 1979 ορίστηκε διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1993.
Πρωθυπουργός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από τον Απρίλιο του 1993 ως τον Μάιο του 1994, ήταν πρωθυπουργός κυβέρνησης «τεχνοκρατών». Αργότερα, ως Υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Πρόντι και ντ' Αλέμα από το 1996 ως το Μάιο του 1999 θεωρείται ο κύριος συντελεστής της εισόδου της χώρας στην Ευρωζώνη. Προσωπικά πήρε την απόφαση για το σχέδιο του ιταλικού κέρματος του ενός ευρώ, ενώ τα σχέδια για όλες τις υπόλοιπες υποδιαιρέσεις τέθηκαν σε τηλεοπτική ψηφοφορία. Ο Τσάμπι επέλεξε τον άνθρωπο του Βιτρούβιου του Λεονάρντο ντα Βίντσι, με το σκεπτικό ότι εκπροσωπούσε τον άνθρωπο ως μέτρο όλων των πραγμάτων, και ιδίως του χρήματος: κατ' αυτή την έννοια, το χρήμα είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου, όχι το αντίστροφο. Το σχέδιο αυτό ταίριαζε ιδιαίτερα καλά με τα δύο μέταλλα του κέρματος.
Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τσάμπι εξελέγη Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας με ιδιαίτερα ευρεία πλειοψηφία, σε κοινή συνεδρίαση Κοινοβουλίου, Γερουσίας και αντιπροσώπων των Περιφερειών. Ήταν ο δεύτερος Πρόεδρος, μετά τον Φραντσέσκο Κοσίγκα, που εκλεγόταν από τον πρώτο γύρο ψηφοφορίας, ο οποίος απαιτεί πλειοψηφία των δύο τρίτων.
Ως Πρόεδρος απέφευγε να αναμειχθεί στις διαμάχες των κομμάτων. Πολλές φορές εξέφρασε γενικές ιδέες, χωρίς να επισημάνει τη σχέση τους με την τρέχουσα κατάσταση, προκειμένου έτσι να πει τη γνώμη του, χωρίς όμως να γίνει ενοχλητικός. Πολλές φορές ζήτησε από όλα τα κόμματα να σέβονται το Σύνταγμα και να διατηρούν την κοσμιότητα στην πολιτική διαμάχη. Γενικά ήταν σεβαστός από όλες τις παρατάξεις του Κοινοβουλίου. Συζητήθηκε ιδιαίτερα το ενδεχόμενο δεύτερης θητείας του, παρά την προχωρημένη ηλικία του, αλλά ο ίδιος δε δέχτηκε και παραιτήθηκε στις 3 Μαΐου 2006, λίγες μέρες πριν τη λήξη της θητείας του.
Ο Τσάμπι δεν θεωρείτο κοντά στις θέσεις του Βατικανού, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ευσεβή Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο. Επαίνεσε πολλές φορές τον πατριωτισμό, ιδέα ταλαιπωρημένη στην Ιταλία από την εμπειρία του Φασισμού. Υπογράμμιζε όμως την αξία του πατριωτισμού περισσότερο ως εθνική αυτοπεποίθηση, παρά ως εθνικισμό.
Στις 5 Μαΐου 2005 έλαβε το Βραβείο Καρλομάγνου της πόλης του Άαχεν, ενώ στις 15 Ιουνίου του 2005 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της École Normale Supérieure του Παρισιού.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Carlo Azeglio Ciampi, Favorino d'Arelate e la consolazione Περὶ φυγῆς, a cura di Franco Montanari, introduzione di Salvatore Settis, Pisa, 2011 ISBN 978-88-7642-411-3
