Λάμδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{Α-Ω|letter=Lambda uc lc|image=Lamda letter, Mega Etymologikon, 1499.svg|caption=Καλλιτεχνική γραφή<br/>[[Μέγα Ετυμολογικόν]], 1499}} |
{{Α-Ω|letter=Lambda uc lc|image=Lamda letter, Mega Etymologikon, 1499.svg|caption=Καλλιτεχνική γραφή<br/>[[Μέγα Ετυμολογικόν]], 1499}} |
||
Το γράμμα '''λάμδα''' (επίσης '''λάμβδα''' και '''λάβδα''') (κεφαλαίο '''Λ''', πεζό '''λ''') είναι το ενδέκατο γράμμα του [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικού αλφαβήτου]]. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό [[Πλάγιο φατνιακό προσεγγιστικό σύμφωνο|/l/]] που πραγματώνεται είτε με |
Το γράμμα '''λάμδα''' (επίσης '''λάμβδα''' και '''λάβδα''') (κεφαλαίο '''Λ''', πεζό '''λ''') είναι το ενδέκατο γράμμα του [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικού αλφαβήτου]]. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό [[Πλάγιο φατνιακό προσεγγιστικό σύμφωνο|/l/]] που πραγματώνεται είτε με το παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση νέων ελληνικών, ως ουρανικός [[Πλάγιο ουρανικό προσεγγιστικό σύμφωνο|[ʎ]]] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ή'''λι'''ος).<ref>Μποτίνης, Α. (2011): ''Φωνητική της ελληνικής''. ISEL. σελ. 111.</ref> Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/. |
||
Προήλθε από το [[φοινικικό αλφάβητο|φοινικικό]] γράμμα ''λάμεδ'', που στα [[φοινικική γλώσσα|φοινικικά]] σήμαινε ''αλέτρι''. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <[[L]]> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.<ref>Μπαμπινιώτης, Γ. (2005): ''Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας''. Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας. ''s.v.'' «Λ».</ref>Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το [[Κυριλλικό αλφάβητο|κυριλλικο <Л>. BBC |
Προήλθε από το [[φοινικικό αλφάβητο|φοινικικό]] γράμμα ''λάμεδ'', που στα [[φοινικική γλώσσα|φοινικικά]] σήμαινε ''αλέτρι''. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <[[L]]> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.<ref>Μπαμπινιώτης, Γ. (2005): ''Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας''. Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας. ''s.v.'' «Λ».</ref>Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το [[Κυριλλικό αλφάβητο|κυριλλικο <Л>. BBC |
Έκδοση από την 18:10, 2 Απριλίου 2019
Το γράμμα λάμδα (επίσης λάμβδα και λάβδα) (κεφαλαίο Λ, πεζό λ) είναι το ενδέκατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στα νέα και τα αρχαιά ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό /l/ που πραγματώνεται είτε με το παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση νέων ελληνικών, ως ουρανικός [ʎ] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ήλιος).[1] Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/.
Προήλθε από το φοινικικό γράμμα λάμεδ, που στα φοινικικά σήμαινε αλέτρι. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <L> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.[2]Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και το [[Κυριλλικό αλφάβητο|κυριλλικο <Л>. BBC
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητικη αξία λ´ = 30.
Χρήσεις
Το κεφαλαίο "Λ" είναι σύμβολο :
- Των Λακεδαιμονίων
- Της Κοσμολογικής σταθεράς
- του σωματίου Λ στη σωματιδιακή φυσική
Το πεζό "λ" χρησιμοποιείται για να συμβολίζει:
- το μήκος κύματος στην φυσική (αλλά και γενικότερα μήκη)
- τη σταθερά ραδιενεργούς διάσπασης
- ιδιοτιμές στην γραμμική άλγεβρα
- την αφαίρεση ή συνάρτηση στο λογισμό λάμδα
- την ανώνυμη συνάρτηση στη πληροφορική.
- τα λεπτά (του ευρώ και της ώρας)